soelymen
28-02-2007, 17:23
Onze moeders, soebhanAllah wat een vrouwen zijn dat.
Dan heb ik het wel over de generatie moeders die uit Marokko zijn overgekomen tijdens de familieherenigingen ( je weet wel die nu in die vormloze met bloemen bedrukte jurken lopen). Weet je wat die allemaal hebben moeten doorstaan, nou je weet het zelf denk ik ook wel, aangezien ze allemaal te maken hebben gehad met een nieuw land, ver van eigen familie en een man die veel en hard werkte en af en toe zijn woede kwijt moest. En toch zijn ze zo trouw gebleven aan hun kroost, zo zorgzaam en teder, hahaha zo nu en dan met de schoen werken was ze ook niet vreemd, maar nooit als een kwelling slechts een straf. En Islam, dat was iets waar de meeste pas in Nederland mee in aanraking kwamen, en nu zie je mijn moeder nog af en toe een snelle blik opzij werpen tijdens het gebed om te kijken of haar kleinzoon niet in gevaar verkeerd. Als je haar daar ook nog opwijst dan zegt ze meskiene ik keek niet ik draaide slecht mijn hoofd een beetje omdat ik daar last van heb. Het eten altijd op tijd en voor iedereen is er plaats neefjes nichtjes alles is welkom er is immers genoeg, die eneorme Mamieta zit sjokvol met gezond eetwaar. En de verhalen, Prachtige verhalen over hoe hun leven vroeger was. Het lopen om water te halen, hout sprokkelen om daar weer brood mee te bakken, alles zo dicht bij de natuur. En de liefde zo naief en onschuldig (dat willen ze ons laten geloven natuurlijk) Nee een vrouw als die zul je niet gauw meer vinden. Als mannen denken dat ze die nog verkopen in Marokko dan hebben ze het goed mis, de mentaliteit is daar ook flink veranderd. Marokko is het land geworden waar iedereen in valuta, denkt inclusief de onschuldige boerinntje die je wilt trouwen.
Nee zo als onze moeders vinden we ze nooit meer.
Moge Allah ze leiden naar de hemel, voor alles wat ze voor ons hebben gedaan.
Dan heb ik het wel over de generatie moeders die uit Marokko zijn overgekomen tijdens de familieherenigingen ( je weet wel die nu in die vormloze met bloemen bedrukte jurken lopen). Weet je wat die allemaal hebben moeten doorstaan, nou je weet het zelf denk ik ook wel, aangezien ze allemaal te maken hebben gehad met een nieuw land, ver van eigen familie en een man die veel en hard werkte en af en toe zijn woede kwijt moest. En toch zijn ze zo trouw gebleven aan hun kroost, zo zorgzaam en teder, hahaha zo nu en dan met de schoen werken was ze ook niet vreemd, maar nooit als een kwelling slechts een straf. En Islam, dat was iets waar de meeste pas in Nederland mee in aanraking kwamen, en nu zie je mijn moeder nog af en toe een snelle blik opzij werpen tijdens het gebed om te kijken of haar kleinzoon niet in gevaar verkeerd. Als je haar daar ook nog opwijst dan zegt ze meskiene ik keek niet ik draaide slecht mijn hoofd een beetje omdat ik daar last van heb. Het eten altijd op tijd en voor iedereen is er plaats neefjes nichtjes alles is welkom er is immers genoeg, die eneorme Mamieta zit sjokvol met gezond eetwaar. En de verhalen, Prachtige verhalen over hoe hun leven vroeger was. Het lopen om water te halen, hout sprokkelen om daar weer brood mee te bakken, alles zo dicht bij de natuur. En de liefde zo naief en onschuldig (dat willen ze ons laten geloven natuurlijk) Nee een vrouw als die zul je niet gauw meer vinden. Als mannen denken dat ze die nog verkopen in Marokko dan hebben ze het goed mis, de mentaliteit is daar ook flink veranderd. Marokko is het land geworden waar iedereen in valuta, denkt inclusief de onschuldige boerinntje die je wilt trouwen.
Nee zo als onze moeders vinden we ze nooit meer.
Moge Allah ze leiden naar de hemel, voor alles wat ze voor ons hebben gedaan.