MoslimaRose
18-01-2007, 19:17
~She Failed~
Vandaag, de eerste dag na een lange tijd dat ik weer op het station stond. Ik kon wel huilen, ik wist helemaal niets hier. Verdwaald kijk ik rond, ik zie een vrouw met een zwarte jas ook rondkijken. Verlegen stap ik op haar af. Haar zwarte pony verbergen haar ogen maar alsnog spreek ik haar aan. 'mevrouw?' ze knikt glimlachend als ze me aankijkt. 'Weet u misschien welke trein ik moet pakken naar den haag centraal?' ze kijkt me nog steeds glimlachend aan. Dan besef ik dat ze niets heeft gehoord. Blijkbaar was ze doof. Ze kijkt me glimlachend aan en gebaart een beetje met haar handen. Ik kijk zuchtend rond, opeens viel me die ene grote klok op. 20.00 was het, niemand die mij op kon halen. ik ga op het bankje zitten en op dat moment besef ik dat ik niet meer naar huis kon gaan. Alles was werkelijk dicht, vanwege extreme weeromstandigheden reden er vandaag blijkbaar geent treinen. Werkelijk geen een trein ging naar Den haag centraal. Ik pak mijn mobieltje maar de accu was leeg. 'Verdomme!'. Ik stop mijn mobieltje in mijn tas en sta op. Er moet toch echt iets zijn om hier weg te komen? Voor ik het wist begon ik langzaam te snikken. Ik ben hier helemaal alleen, niemand anders was hier te herkennen. Ik sjouw mijn tas een beetje mee en begin bang te worden. Het is avond en het was al aardig donker. Dan maar een hotel en dan bel ik wel naar huis. Ik vond het een geniaal idee en kijk weer glimlachend op, ik vergroot mijn stappen opzoek naar een hotel vlakbij het centrum. net dat ik om de hoek loop, loop ik tegen iemand aan. Ik val direct om. Ik mompel een paar woorden en pak mijn tas. Ik zie dat mijn sleutels uit mijn tas zijn gevallen. De jongenman pakt ze voor me op, hij helpt me overeind en ik veeg snel mijn kleren af. 'Sorry, hier' mompelt hij. Ik kijk naar zijn hand en kan al gelijk zien dat hij een marokkaan is. Zijn hand is bruinkleurig. Ik pak mijn sleutels, ik besef al snel dat ik niet naar hem zelf heb gekeken, dus snel hef ik mijn hoofd op naar de lange marokkaan. Zijn ogen kijken me spijtig aan, hij legt zijn hand op mijn schouder. 'Gaat het?' ik kijk hem glimlachend aan en knik. 'Bedankt' mompel ik snel en loop langs hem heen. ik vergrootte mijn passen, ik voelde dat zijn ogen in mijn rug prikte. Zijn ogen waren sprankelend, een jongen zoals hij zie je niet zovaak in het hedendaagse leven. Al snel vind ik het hotel, ik loop naar de receptie en vraag haar een 1 persoonskamer. 'Sorry dame, maar er zijn geen 1 persoonskamer meer' ik kijk hem geschokeerd aan. 'dat meent u niet?' ' Mijn excuses mevrouw, ik kan er niets aan doen. U ziet het buiten' Ik hoor een zwaardere stem achter mij, die mij heel erg bekend voorkwam. Abrubt draai ik me om, het is diezelfde jongen van net. Hij kijkt me met een glimlachend blik aan en vraagt aan de man van de receptie of alle kamers bezet zijn. 'Er is nog 1, 2persoonskamer'. Ik slik even. 'Dan ga ik maar naar een ander hotel' zeg ik teleurgesteld. 'Nee, ben je gek of dergelijke? Je gaat toch niet met zo een windkracht naar buiten. Ik heb je net zelf bijna omgeduwd, maar de wind is zwaarder' Ik kijk hem met een achteloze blik aan. 'Hoe wil je dat dan anders gaan doen?' 'We nemen wel samen die 2 persoonskamer...' 'Nee, echt niet' zeg ik voordat hij zijn zin kon afmaken. De man achter de receptie dacht blijkbaar dat wij een stelletje waren. 'Ik slaap op de grond dame en jij mag op het bed slapen' ik kijk zuchtend naar de marmere vloer. Ik kon ook niets anders, het waaide, er reden geen treinen meer naar Den haag, ik moest wel. Ik zuchte even 'Voor deze ene keer' Hij kijkt me glimlachend aan. 'Ik zal je niet bijten'. 'Dan maar toch de 2persoonskamer?' vraagt de man van de receptie. 'Ja, doe maar..' Hij vraagt wat gegevens en ik loop meteen naar hem toe en geef hem mijn paspoort, zodat ik niet alles zelf hoefde te zeggen. Al snel pakt 'De jongen' mijn paspoort en geeft die van hem. 'Ik betaal'. Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Dat hoeft......' hij legt een hand op mijn schouder. ''Het is al goed, zie het als een goedmakertje van net'. De man van de receptie staat op en loopt met ons mee. Ik loop achter de jongen aan naar de kamer en de man opent de deur. Ik loop naar binnen en zie een prachtige kamer. De man laat ons alleen en doet de deur dicht. Mijn stijle haar maak ik al snel vast in een staartje. En ik pak de telefoon die daar ligt in de kamer en bel mijn ouders dat ik veilig ben.
Als ik ophang zie ik de jongen me spijtig aanstaren. 'Maakte ze zich zorgen om je?' 'Nee, viel best mee' Hij kijkt me glimlachend aan. 'Hoe heet je?' vraagt hij als hij mijn pony achter mijn oren schuift. 'Tissame'. 'Mooie naam..mohammed, aangenaam'. De manier hoe hij zijn naam uitsprak bezorgde me kippenvel over mijn hele lichaam........