mooie beloftes leiden tot ondragelijke straffen

[oudia]

Het is nu drie jaar geleden, als ik er op terug kijk denk ik nog steeds het was toch het beste voor haar. Maar dat het pijn deed op dat moment, dat ontken ik niet. Het was net nieuwjaar geweest. De volgende week zou het el a3id elkabir zijn (grote slachtfeest). Het was dus 1 januari en er was niets te doen. Iedereen sliep van de drukke nieuwjaarsnacht. Ik kon niets anders doen dan slenteren op straat en besloot om maar naar Laila toe te gaan. Ze woonde om de hoek en was 1 van mijn beste vriendinnen. Bij Laila thuis was het net of ik bij mij thuis was. Ze waren zo gastvrij enze had van die lieve ouders. Je zou er gewoon jaloers op worden. Laila en ik gingen naar haar kamer, want het was te koud om buiten te blijven staan. "Mmoet je kijken Loubna, gisteren van Driss gehad, lief he." "Ja heel mooi, maar wat ga je tegen je ouders zeggen, van wie je het hebt gehad." "Nou gewoon, zelf gekocht." Laila was erg eigenwijs, dat zou toch niemand geloven, een gouden dikke ketting voor je zelf gekocht op oudejaardavond. Maar haar ouders vertrouwden haar volledig, dus het kwam niet een in ze op dat ze een vriend zou hebben. En al helemaal geen metalsie. Daar waren haar ouders helemaal op tegen. Ze vonden dat soort maar tuig. Allemaal een pot nat, allemaal drugsdealers. En daar hadden ze in dit geval dan wel gelijk in, hij dealde. Als ik haar vertelde dat het geen goede jongen was en dat het geld niet voor altijd zou blijven, dan vertelde zij mij dat ze van hem hield en ze hem voor niemand zou verlaten. Ik kwam zelfs een keer met bewijs dat hij vreemd ws gegaan met een Nederlands meisje. Ze werd boos op mij inplaats van op hem. Hij kwam met een smoesje en had het zo weer goed gepraat. Maar een relatie kan je niet voor altijd verbergen. Niet als je serieus verder wil gaan met elkaar. Je ouders moeten er toch mee in stemmen. Maar Laila stelde het het liefst zo veel mogelijk uit. In het begin dacht ik dat zij het niet aan haar ouders durfde te vertellen. Maar op een dag ving ik een telefoon gesprek op. "Nassar ik kan het echt niet langer verbergen, me ouders krijgen echt vermoedens hoor. je moet echt komen met je moeder en vader. Je wilt toch wel met me trouwen?" Dan gaf hij weer een antwoord dat zijn ouders in Marokko waren of dat haar ouders maar eerst moesten wennen aan de gedachte dat hij metalsie was. Kortom allemaal bull shit. Ik als buitenstaander vertrouwde hem voor geen cent, maar zij was smoorverliefd. Hij kocht haar om met dure kadootjes en etentjes. Wat een man he. Ik zou hem niet willen, voor geen miljoen. We zaten nog steeds op haar kamer en ik hoorde de telefoon overgaan. Het was Laila's telefoon. Ze ging al 7 maanden met hem en hij werd een beetej ongeduldig al je begrijpt wat ik bedoel. Ze hadden afgesroken voor morgen en zouden wat leuks gaan doen. Ik besloot maar om naar huis te gaan, het werd al laat. Laila kwam de volgende dag vroeg bij me langs. Ze kwam me laarzen lenen, deed ze wel vaker, iets van mij lenen of ik van haar. "Wat gaan jullie vandaag doen Laila?" "Ik weet niet, hij had het over een verrassing ergens in zuid" Ik dacht al, hij en zijn verrassingen, daar komt niet veel goeds van. "Laila, wel oppassen he, niet zomaar ergens met hem meegaan in je eentje!" "Hallo ik ben geen klein kind meer, ik ben 16 en ik vertrouw hem." "Ja maar Laila, hij is 22. Bel me gewoon als je er bent oke, dan maak ik me niet zo'n zorgen om jouw" ze vertrok en gaf me een kus op de wang,"wees maar niet bang" Ik heb gewacht en gewacht op haar telefoontje. Het enige telefoontje dat ik kreeg was van haar moeder om 11 uur s'avonds. "Ah bintie, is Laila bij jouw, ze is vanmorgen weg gegaan en heb sindsdien niets meer van haar gehoord." Toen ze dat zei viel de grond onder me vandaan. Waar moet ze zijn, wat heeft hij met haar gedaan? Maar ik moest sterk blijven en haar moeder een logisch antwoord geven. Ik verzon snel wat dat ze me iets vertelde over een werkstuk bij een klasgenoot dat na de vakantie ingeleverd moest worden. "Waga, Shoekran eh bintie" Ik pakte mijn telefoon en belde haar op, bleef bellen en bellen en bellen. willen je meer lezen, moet jullie het maar zeggen.

[khadija108]

Zo te zien ben ik de eerste......jippie!!! Nee hoor even serieus vooral doorgaan met schrijven, ik zal het zeker bijhouden om te lezen het lijkt mij een goed verhaal te worden.. ma3a salama, Khadija

[Msattia]

ja ga zo door, ik kan niet langer blijven wachten op een vervolg

[oudia]

terwijl ik belde, hoorde ik de deurbel. Ik rende naar de deur en daar stond ze. Het was laila in barstende tranen. Ik bracht haar sel naar mijn kamer zodat mij moeder haar niet zag. Ik belde haar moeder en zei dat ze bleef slapen. "Wat is er gebeurd, laila. Wat heeft hij met je gedaan?" Haar kleren waren gescheurd, haar haar was door de war. Ze was echt overstuur. "Ik dacht dat ik hem kon vertrouwen, ik dacht dat ik hem kon vertrouwen". Zo bleven we de hele nacht totdat ze in slaap dombelde. De volgende dag vertelde ze mij het hele verhaal. Toen ik van jou kwam, wachtte ik hem op in de stad. We gingen samen winkelen enhebben wat gegeten. Daarna zijn we met zijn auto naar zuid gereden. Het was zijn huis. We liepen naar binnen, het was er moi ingericht en het was er schoon. We gingen wat tv kijken op de bank en ik vroeg op mijn verrassing. Toen gaf hij me mijn verrassing. Een hele dikke verlovingsring. Van blijdschap omhelde ik hem en hij verwachte meer. Hij begon me in mijn nek te zoen en ging steeds verder. Ik strippelde tegen maar het hielp niets. Hij bleef maar door gaan. Ik rukte me los van hem en zei hem dat ik dit niet wilde. Zijn ogen werden rood. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Zijn neusvleugels begonnen op en neer te gaan. Hij maakte me bang. HIj liep op me af en ik liep van hem af. Hij begon te schreeuwen."Denk je dat ik voor niets 7 maanden op je heb gewacht. Denk je dat al die kettingen, kleren en ringen voor niets zijn geweest. Hij gaf me een vuist in mijn buik. Ik lag gelijk op de grong. Hij pakte me bij mijn haren en begon me te klappen in mijn gezicht. "Je moet wel schreeuwde hij, JE MOET!!" Ik lag daar als een hopeloos geval. Ik ben nog nooit geslagen. Het deed pijn, maar ik moest een weg vinden om daar weg te komen. Er was een daar een hele mooie glazen vaas. Daar kroop ik naar toe. Hij bleef maar door gaan. Als ik op stond, rukte hij me weer naar beneden. Ik pakte de vaas en sloeg het op zijn hoofd. Ik dacht dat hij net als in films flauw zou vallen. "Ik dacht dat je van me hield, ik vertrouwde je!" Ik kon wel blijven schreeuwen en huilen, hij luisterde de niet. Wat moest ik doen.

[EsteeLauder01]

Er komt toch een vervolg hoop ik? ;)

[oudia]

ik bleef kruipen en verder van hem af kruipen. Waar moest ik heen, wat moest ik doen. Ik keek om me heen en zag alleen de keuken als uitweg. Ik rende naar de keuken toe, deed een la open en pakte een mes. "Ga weg, of ik vermoord je. Wallah, Ik snij je open" Hij lachtte me uit. "Laila lieverd, je kan me niet vermoorden, je houd van mij. Wil je mij pijn doen. Geef dat mes hier." Hij kwam op me af. Ik hield het niet meer. Me hand trilde en ik kon nergens anders aan denken dan wat hij met mij zou doen als hij me zou pakken. Ik waagde de gok. Ik sneed hem in zijn hand. Het bloed spoot eruit. Dat was mijn kans. Ik zette het op rennen, maar de deur was op slot. Ik was te wanhopig om rustig naar de sleutel te zoeken. Ik bleef en bleef rond rennen, maar er was geen tijd te verliezen. Daar lagen ze , op de tafel. Ik rende naar de tafel en pakte ze. Ik deed snel de deur open en ik was buiten. Ik rende en rende en rende. Ik hoorde hem nog schreeuwen: "je bent nog niet van mij af Laila, nog lang niet. Ik heb niets voor niets alles voor je gedaan" Ik was bang maar toch bleef ik rennen. Ik ben komen rennen tot jouw huis. Ik wist niet waar ik anders naar toe moest. Loubna je bent de ennige die ik vertrouw, je moet me helpen. "Laila je bent veilig bij mij, kom nu een beetej eten en dan ga je douchen. Je moet toch naar huis. Gelukkig dat het vakantie is he." Ik(Loubna) bracht haar naar huis. Onderweg zag ik een auto ons achtervolgen. Hij was het. Ik wist niet wat ik moest doen. Hij reed langs ons. "Laila je bnet van mij, van mij!!!" Hij reed weer weg. Hij heeft hier volgens mij de hele dag gewacht. Hij is niet goed bij zijn hoofd. "Alles komt goed Laila, geloof me. Je moet het wel aan je ouders vertellen. In ieder geval dat een jongen jouw achtervolgt. Zij weten wel wat ze moeten doen" Laila heeft het haar moeder verteld. Haar moeder heeft het haar vader verteld. Ze waren overstuur, maar vooral bezorgd. Ze wouden de politie bellen, maar wat gaan zij doen, niets. Ze besloten de dingen maar aftewachten. Dagen gingen voorbij en geen schim van hem gezien. Hij was nergens te bekennen. Laila dacht eindelijk dat het over was. Totdat het slachtfeest was. Hij stond s'ochtends voor de deur. "Mabrouk Laila, mabrouk. " haar vader kwam naar buiten. "Luister ik wil je hier niet meer zien, nooit meer. Je laat mijn dochter met rust, begrijp je dat." "Jouw dochter is niet meer van jouw, ze is van mij. Ik heb haar onteerd en nu is ze van mij." Het was alsof haar vader een klap in zijn gezicht kreeg. Hij begreep het niet. Dat had laila hem niet verteld. Hij deed de deur dicht. "Laila is dat waar. IS DAT WAAR!!" Ze begon te huilen. "Nee tuurlijk niet ah ba, tuurlijk niet." Hij had haar leven kapot gemaakt en dit was nog maar het begin. De vakantie was voorbij. Ze moest weer naar school. Ze kon wel bang blijven, maar wat had ze daar aan. Ze nam afscheid van haar moeder en vader. Ze was hun enigst kind. hoe konden zij nou weten dat dit de laatste keer zou zijn dat zij hun dochter zouden zien. Laila verliet het huis. Ze volgde haar lessen en het was pauze. Daar stond hij weer, met zijn dikke BMW. "Ga weg, laat mij met rust" Hij liet haar niet eens uitpraten. Hij deed zijn hand op haar mond en slurde haar de auto in. Iedereen keek toe en deed niets. Ze dachten weer: die marokkanen, zeker weer een broer die zijn zusje even een lesje leert. Maar dat was het niet. Hij scheurde weg. Hij bleef maar rijden. Hij had haar inmiddels vastgebonden. De reis ging door. Het zou niet ophouden bij de belgische grens en ook niet bij de franse grens. Het ennige wat zij kon doen was uit het raam kijken en huilen, huilen en huilen. Ze stonden stil. Hij stapte uit en maakte haar los. "Ren maar weg, waar wil je naar toe Laila. Begrijp je dan niet dat ik dit allemaal doe omdat ik van je hou. Je hoort bij mij. Je bent van mij. In alle opzichten. " Ze kon niets anders doen dan naar hem kijken en doen wat hij zei. Hij bracht haar naar Marokko en daar begon de echte hel. Ze dacht juist dat ze die gehad had. Haar ouders hebben op haar gewacht. Het is 5 uur en ze is nos niet thuis. Waar is bintie. Haar moeder belde al haar vriendinnen, het ziekenhuis. Hun ergste nachtmerry was uitgekomen. Hun dochter was ontvoerd. Maar waar naar toe? Willen jullie het vervolg, dan moeten jullie het blijven volgen

[NoreJihan]

Ga aub verder het begint net leuk te worden ! groetjes rachida Oujdia

[Zaraa]

Is dit echt gebeurd of zit ik hier gewoon kant en klare onzin te lezen? :rolleyes:

[Emotions]

Echt een heel mooi verhaal

[amel1]

het is een mooie verhaal maar ik wil vervolg

[madammikmak]

Komt er nog wel een vervolg???????????

[thmazigt]

so wat erg joh is dit eccht gebeurdt en please ga verder met het vervolg! :(

[oudia]

het vervolg van het verhaal verteld door Laila's ogen Ik zat in zijn auto. Zijn spik splinter nieuwe bmw. De auto die ik zo mooi vond en zo bewonderde en die ik nu haat en verafschuw. Hij keek me aan en lachte. Als ik niet vast gebonden was had ik zijn gezicht open gekrabbeld. Ik voelde haat, alleen maar haat. De liefde die ik voor hem voelde was verdwenen en omgetoverd tot pure haat, niets anders. "Ik zei toch dat je nog niet van me af was. Je hebt me geen andere keus gelaten dan je mee te nemen. Nu moet ik je ook nnog scheiden van je ouders, voor altijd." Ik spuugte in zijn gezicht. Hij gaf me een klap in mijn gezicht." Je kan me slaan zoveel je me maar wil slaan en je kan zeggen wat je wilt, maar ik zal nooit meer van je houden, nooit." Het werd avond we waren net de grens over van Frankrijk. Ik had allang door dat het reisje niet in Nederland zou ophouden. Het landschap veranderde steeds van water naar heuvels en uiteindelijk bergen. Ik kon niets doen. Ik was vast gebonden, het enige wat ik kon doen was huilen en huilen. Maar hij mocht mij niet horen, want dan zou hij weer te keer gaan. met me hoofd leunend op het raan en tranen van mijn wangen zag ik mijn toekomst wegglippen. Het land waar ik mijn hele leven heb geleefd, het leven dat zo vertrouwd was, werd steeds verder weg gedreven. Ik viel in slaap, naar mijn gevoel een uurtje, maar toen ik wakker werd waren we al bij de boot om over te stappen naar marokko. We hebben niet eens gegeten, niet dat ik daar trek in had, maar dan kon ik op een of andere manier iemand waarschuwen. Hij praatte met een man. Zo te zien kende hij hem al van vroeger. Zeker een of andere drugsmaatje. Hij gaf hem wat geld in handen en kreeg een er een paspoort voor terug. Hij had alles geregeld. Ik zou de grens oversteken als zijn zusje. Mijn foto zat erin, de foto die ik hem had gegeven toen wij drie maanden gingen. Ik kon niets anders doen dan toekijken. Het lot van mij leven lag in zijn handen. In de boot praatte hij wel tegn mij maar ik zei niets terug. "Ooit ga je dit waarderen Laila, we horen bij elkaar." We waren dan eindelijk in marokko. Maar de reis ging verder. We waren in nador. Daar was het een beetje goed vergeleken met de plaats waar ik naar toe ging. Hoe verder we reden, hoe verder we weg raakten van de beschaving. We gingen ver de bergen in, heel ver. Ik wisrt niet wat mij te wachten stond. We stapten uit. Midden in het wildernis. De auto ging niet verder. we moesten een stukje lopen voordat wij bij het huis van zijn vader kwamen. Er stond een oude vrouw voor de deur wat brood te bakken, in zo'n marokkaanse boeren oven. Salam ah geltsi. Het was zijn tante. Zij woonde in het huis van zijn vader, samen met haar man en 6 kinderen. Ze hadden allemaal langen kleren aan en hoofddoeken op. Daar stond ik dan met mijn strakke replay broek en topje. Ze keek me aan en zei iets in het berbers. Waarschijnlijk vroeg ze wie ik was. Mijn gedachte waren bij in Nerderland. Bij mijn ouders. Wat moeten die nu wel doormaken. Hij stelde me voor als zijn vrouw. Ik bergeep niets van wat zij zeiden, maar ik begreep wel dat we konden gaan eten. Ik had de hele reis niets door me kil kunnen krijgen, maar ik had echt honger. Er was wel een dochter, die in de stad naar school ging, ze was 9 jaar, die arabisch kon spreken. Zij was dan ook de enige met wie ik een gesprek kon beginnen en dat ook af en toe deed, de tijd die ik daar verbleef. Nassar stond op en vroeg een kamer, hij had slaap. Hier was ik al bang voor nadat hij had verteld dat wi getrouwd waren. Ze zouden ons in 1 kamer dumpen. Maar het was net of hij weer de jongen was die ik kende voordat dit allemaal was gebeurd. Hij was weer lief en teder. "Laila jij slaapt daar en ik hier, oke. Ik spreek je morgen wel" Ik heb de hele nacht lopen piekeren. Ik kon niet slapen. Al die geluiden van dieren en die jankende honden. En daarnaast ook zijn gesnurk in de kamer. De volgende dag toen ik wakker werd was hij allang wakker. Hij kwam de kamer binnen lopen. "Laila, we moeten praten. Ik hou van je en ik wil je geen pijn doen, maar je liet me geen andere keus. Je weet dat ik er niet tegen kan als je niet doet wat ik zeg." "Doet wat jij zegt, je denkt toch niet dat ik een of ander sletje ben die gelijk met jouw het bed in duikt. Ik dacht dat we zouden trouwen en kinderen zouden krijgen en dan flik je me dit. Wat ben je van plan, denk maar niet dat je gelukkig zal worden. Ik zal jouw leven net zo zuur maken als dat jij mijne hebt gemaakt, alhamar." "Ja, praat maar wat je wilt. JE draait toch wel bij naar een paar maanden." dat was het laatste wat hij zei over dit onderwerp. Ookal schreeuwde ik tegen heb en sloeg ik hem, het hielp niets. Hij gaf geen kik. Hij voelde zich machtig. Maar de dag dat ik wraak zal nemen op hem komt nog wel. Er gingen weken voorbij. Ik kon maandag niet van zaterdag scheiden. de dagen waren allemaal het zelfde.Ik kon wel blijven huilen, maar dat hielp niets. Ik moest er iets van maken, nu ik toch hier was. er komt wel een dag dat ik hier weg kan. Ik hielp zijn nichten met het koken, water halen en kleren wassen. Hij had ook al kleren voor mij gekocht. Ik ging ook een hoofddoek dragen. Niet voor hem, maar voor me zelf. Ik ging bidden en koran lezen. Ik vroeg god elke dag om hulp. En dat hij me ooit zal belonen, daar was iik van overtuigd. Het leven op het platteland was zwaar. Maar het was nog zwaarder als hij er niet was. Dan behandelden ze me heel anders. Als hij er was dan waren ze aardig tegen me. Maar zodra hij weg was was ik een stuk vuil. Dat vertelde ik hem weleens en dan maakten ze ruzie om mij, maar dan werd het de volgende keer als hij weer weg was steeds erger. En soms bleef hij wel eens weken weg. Ik raakte zwanger. We waren toch getrouwd?!! we waren getrouwd op zijn marokkaans, door een imaan daar.De zwangerschap viel nog mee. Ik had het altijd anders voorgesteld. Een mooi huis, een goede baan, maar dit was het tegnovergestelde. Tenopzichte van de bevalling was de zwangerschap een fluitje van een cent. Ik mijn ergste dromen heb ik nog nooit zo'n pijn meegemaakt. het deed pijn en het hielp ook niet dat de bevalling in the middle of nowhere was. Geen arts en geen zuster. Ik moest het doen met zijn tante. Na de bevalling hoor je blij te zijn, maar bij mij kwam er alleen verdriet naar boven. Ik had maanden niet aan mijn ouders gedacht, maar nu kon ik het niet ontwijken. Ik was niet meer te stoppen. Ik was moeder van een prachtige dochter. We noemden haar souad. Nassar was dolgelukkig. Hij gad het dan echt voor elkaar. Hij had zijn zin gekregen. Hij hield wel echt van mij. DAt zag ik in zijn ogen en de zijn amnier van doen. Daarom reden genoeg om na Souad's geboortefeest over onze terug keer naar Nederlandte praten. Hij zal er nu toch wel open voor staan?????

[Msattia]

zo hey, mooi verhaal joh, ga zo door en is het echt gebeurd of heb je het gewoon verzonnen. nou ik hoor het wel en ik blijf wachten op het vervolg

[mocro_souhaila]

Origineel gepost door Msattia zo hey, mooi verhaal joh, ga zo door en is het echt gebeurd of heb je het gewoon verzonnen. nou ik hoor het wel en ik blijf wachten op het vervolg Ik vind het ook een prachtig verhaal!!!!!!!!!!!!!!! Wanneer komt het vervolg??????? ik ben echt benieuwd!!!!!!!!! schrijf alsjeblieft snel het vervolg.................... liefs souhaila