Dezelfde
13-12-2006, 09:12
Amsterdam kampt met Marokkaanse jongens die wijken terroriseren. ( nee, je méént het!)
Medewerkers van de gemeente bezoeken ouders nu om hen aan te spreken op het gedrag van hun zoons. Als de ouders niet meewerken, worden ze gekort op hun uitkering.
De boodschap die Phil Tja-A-Lien (41) brengt is hard. Als u nu niets doet, loopt het geheid slecht af met uw zoon. En in het geval van Abdel (17) en zijn ouders is de boodschap ook aangekomen. „Op het laatst zaten ze alle drie te snikken aan tafel.” Dit overigens pas nadat Tja-A-Lien al zijn overredingskracht heeft moeten inzetten om verder te komen dan het trapportaal. „Ik zeg dan dat we namens burgemeester Cohen komen, dat het heel belangrijk is dat ze ons binnenlaten.”
Moeder belde Abdel en vader, die beiden binnen tien minuten thuis waren. Vader liep zwijgend naar de keuken, om te eten. „Vader moest er van ons bij komen en deed dat na enige tijd. We legden hem de feiten voor: dat Abdel hoort bij een groep die overlast veroorzaakt, dat hij betrokken is bij het stelen van brommers. We hebben afgesproken dat Abdel voortaan om zes uur thuis moet zijn, dat de ouders daarop toe gaan zien, en dat wij hem zouden helpen met het zoeken naar een baantje.” De afspraken zijn vastgelegd in een ’contract’ dat is ondertekend door de ouders.
Het zijn spannende tijden voor de pas opgerichte Stichting Aanpak Overlast Amsterdam. Vanuit een kantoortje in de Amsterdamse wijk Slotervaart probeert een klein team, in opdracht van de gemeente, op een nieuwe manier de overlast van jongeren op straat tegen te gaan. De eerste vier gezinnen zijn deze week thuis opgezocht en bij allemaal heeft Tja-A-Lien afspraken gemaakt met de jongens en hun ouders. De jongens zijn lid van een vriendenclub die rondhangt rond het Sierplein, een winkelcentrum.
Slotervaart heeft hele straten met naoorlogse flats waar vrijwel uitsluitend Marokkaanse gezinnen wonen. In 1998 trok het stadsdeel landelijk de aandacht omdat honderden jongeren protesteerden tegen de politie. Veel leden van de Hofstadgroep zijn er opgegroeid. ’Schotelcity’ is de bijnaam van de kinderrijke wijk.
Zeven mensen van Marokkaanse afkomst zijn ’s avonds inzetbaar om mee te gaan op huisbezoek, variërend van studenten tot ambtenaren. De bedoeling is dat ze, als ze zijn ingewerkt, de harde boodschap gaan overbrengen. Ze zijn geworven door Mourad Taimounti (26), die vier jaar raadslid was in het stadsdeel voor het CDA. Taimounti groeide op in de buurt en kent veel in Nederland wonende Marokkanen.
Burgemeester Job Cohen is zelf ook al langs geweest op het kantoortje. Het stadsbestuur erkent dat het weinig weerwoord heeft op getreiter op straat door Marokkaanse jeugd. Dat de aanpak zo specifiek op een bevolkingsgroep is toegeschreven, vindt de burgemeester geen probleem. Mijn analyse is dat we bij deze groep te maken hebben met een wat lastige mix van traditionele cultuur en Amsterdamse assertiviteit.”
Zo nodig zullen ouders ook worden gekort op hun uitkering of kinderbijslag. Op kleine schaal is in Amsterdam en Rotterdam al geëxperimenteerd met het op die manier straffen van ouders, via een bepaling in de wet Werk en Bijstand. Of dat juridisch houdbaar is, moet nog blijken.
Abdel en zijn familie zijn als ’licht-problematisch’ bekend bij het stadsdeel. Over Abdel zeggen deskundigen dat hij verstandelijk gehandicapt is, met een IQ van 60. Samen met een groep vrienden uit de buurt drijft hij winkeliers en buurtbewoners tot wanhoop. De jongens zijn luidruchtig, maken ruzie met de sigarenman en hebben een grote mond.
Ook Hicham (17) is thuis bezocht. Hicham zit in dezelfde vriendengroep als Abdel en is dit jaar nog niet komen opdagen op zijn opleiding tot autotechniek. „Toen wij daar zaten, werd duidelijk dat vader helemaal niet wist dat Hicham nooit naar school gaat. Een oudere zuster beheerde de sleutel van de postbus. Een brief van de school met de vraag waar Hicham bleef, had de ouders nooit bereikt.”
Het excuus van Hicham was dat hij de verkeerde boeken had en daarom de les niet in mocht. „Die vader werd kwaad op Hicham, begon hem in ons bijzijn uit te foeteren.” Vader heeft met het team afgesproken dat hij twee keer per week naar school gaat om te controleren of zijn zoon er is; ook Hicham moet voortaan om zes uur thuis zijn.
Ook op straat worden de jongens in de nieuwe aanpak in de gaten gehouden. Zogenoemde ’straatcoaches’ volgen de probleemjongeren zonodig 24 uur per dag en zeven dagen per week, en spreken hen aan op hun gedrag. De coaches zijn van het beveiligingsbedrijf To Serve and Protect en lopen via de achterdeur van het projectkantoor in en uit, voor koffie en om op te warmen.
De coaches zijn oude bekenden in het stadsdeel. Eerder zorgden ze, op verzoek van de gemeenten, al dat het rustig werd op het metrostation Lelylaan, dat een tijd lang een broeinest was voor criminele jongeren. Directeur Marvin Irion van het beveiligingsbedrijf werft zijn werknemers het liefst van de straat. „We leren ze dat ze hun naam zeggen als ze de telefoon opnemen, in plaats van ’Yo, what’s up?’, maar verder heb ik liever dat ze zo dicht mogelijk bij de doelgroep blijven.”
Tja-A-Lien begeleidde tot voor kort via de reclassering jongens die al in de harde criminaliteit waren beland. „Die jongens waren eerst allemaal zo. Een diefstalletje, grote mond, ruzie thuis. Op hun achttiende zie je dan de eerste inbraak, de tweede straatroof, tot ze bij justitie geclassificeerd worden als ’stelselmatige daders’.”
Vaak begint het al jong. Jongetjes van acht die een karretje volladen en bij de kassa gewoon weglopen, zodat de caissière alles moet terugzetten. De kleintjes genieten vaak bescherming van hun oudere broers. „Ze zeggen: als je mij wat doet helpt mijn broer me, als je hem wat doet mijn oom”, zegt Andy Nora (24) van to Serve and Protect. „Ik houd ze dan voor: het helpt jou niks als zij om jou in de gevangenis belanden. Dat beamen ze dan ook wel weer.”
„Er wordt nu nog te veel overlegd en te weinig gedaan”, beaamt stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch, die mede vormgaf aan de aanpak. Toen hij na de vorige gemeenteraadsverkiezingen voor de PvdA aantrad als ’eerste Marokkaanse burgemeester’, kreeg hij lijsten voor zijn neus met de namen van jongens die overlast gaven.
„Ik dacht: ik heb hier namen en adressen, ik bel op en nodig de ouders uit voor een gesprek. Ha! Nou, dat heeft wat teweeggebracht. Hulpverleners die riepen: nee, je kunt ze niet samen uitnodigen, binnen de Marokkaanse gemeenschap heerst een schaamtecultuur”, zegt Marcouch, zelf op zijn tiende uit Marokko naar Nederland gekomen. „Misschien dat een witte bestuurder zich daardoor had laten afschrikken, maar ik zeg: ze moeten zich inderdaad schamen. Voor het gedrag van hun kinderen.” Marcouch moest ook tekst en uitleg komen geven in het jongerencentrum in de buurt. „’Hoe kwam je aan mijn adres?’ Superverontwaardigd waren ze. Die jongens wisten niet eens dat ze op de lijsten voorkwamen.”
zie het complete artikel http://www.trouw.nl/deverdieping/overigeartikelen/article572316.ece/Strenge_aanpak_in_Schotelcity
Medewerkers van de gemeente bezoeken ouders nu om hen aan te spreken op het gedrag van hun zoons. Als de ouders niet meewerken, worden ze gekort op hun uitkering.
De boodschap die Phil Tja-A-Lien (41) brengt is hard. Als u nu niets doet, loopt het geheid slecht af met uw zoon. En in het geval van Abdel (17) en zijn ouders is de boodschap ook aangekomen. „Op het laatst zaten ze alle drie te snikken aan tafel.” Dit overigens pas nadat Tja-A-Lien al zijn overredingskracht heeft moeten inzetten om verder te komen dan het trapportaal. „Ik zeg dan dat we namens burgemeester Cohen komen, dat het heel belangrijk is dat ze ons binnenlaten.”
Moeder belde Abdel en vader, die beiden binnen tien minuten thuis waren. Vader liep zwijgend naar de keuken, om te eten. „Vader moest er van ons bij komen en deed dat na enige tijd. We legden hem de feiten voor: dat Abdel hoort bij een groep die overlast veroorzaakt, dat hij betrokken is bij het stelen van brommers. We hebben afgesproken dat Abdel voortaan om zes uur thuis moet zijn, dat de ouders daarop toe gaan zien, en dat wij hem zouden helpen met het zoeken naar een baantje.” De afspraken zijn vastgelegd in een ’contract’ dat is ondertekend door de ouders.
Het zijn spannende tijden voor de pas opgerichte Stichting Aanpak Overlast Amsterdam. Vanuit een kantoortje in de Amsterdamse wijk Slotervaart probeert een klein team, in opdracht van de gemeente, op een nieuwe manier de overlast van jongeren op straat tegen te gaan. De eerste vier gezinnen zijn deze week thuis opgezocht en bij allemaal heeft Tja-A-Lien afspraken gemaakt met de jongens en hun ouders. De jongens zijn lid van een vriendenclub die rondhangt rond het Sierplein, een winkelcentrum.
Slotervaart heeft hele straten met naoorlogse flats waar vrijwel uitsluitend Marokkaanse gezinnen wonen. In 1998 trok het stadsdeel landelijk de aandacht omdat honderden jongeren protesteerden tegen de politie. Veel leden van de Hofstadgroep zijn er opgegroeid. ’Schotelcity’ is de bijnaam van de kinderrijke wijk.
Zeven mensen van Marokkaanse afkomst zijn ’s avonds inzetbaar om mee te gaan op huisbezoek, variërend van studenten tot ambtenaren. De bedoeling is dat ze, als ze zijn ingewerkt, de harde boodschap gaan overbrengen. Ze zijn geworven door Mourad Taimounti (26), die vier jaar raadslid was in het stadsdeel voor het CDA. Taimounti groeide op in de buurt en kent veel in Nederland wonende Marokkanen.
Burgemeester Job Cohen is zelf ook al langs geweest op het kantoortje. Het stadsbestuur erkent dat het weinig weerwoord heeft op getreiter op straat door Marokkaanse jeugd. Dat de aanpak zo specifiek op een bevolkingsgroep is toegeschreven, vindt de burgemeester geen probleem. Mijn analyse is dat we bij deze groep te maken hebben met een wat lastige mix van traditionele cultuur en Amsterdamse assertiviteit.”
Zo nodig zullen ouders ook worden gekort op hun uitkering of kinderbijslag. Op kleine schaal is in Amsterdam en Rotterdam al geëxperimenteerd met het op die manier straffen van ouders, via een bepaling in de wet Werk en Bijstand. Of dat juridisch houdbaar is, moet nog blijken.
Abdel en zijn familie zijn als ’licht-problematisch’ bekend bij het stadsdeel. Over Abdel zeggen deskundigen dat hij verstandelijk gehandicapt is, met een IQ van 60. Samen met een groep vrienden uit de buurt drijft hij winkeliers en buurtbewoners tot wanhoop. De jongens zijn luidruchtig, maken ruzie met de sigarenman en hebben een grote mond.
Ook Hicham (17) is thuis bezocht. Hicham zit in dezelfde vriendengroep als Abdel en is dit jaar nog niet komen opdagen op zijn opleiding tot autotechniek. „Toen wij daar zaten, werd duidelijk dat vader helemaal niet wist dat Hicham nooit naar school gaat. Een oudere zuster beheerde de sleutel van de postbus. Een brief van de school met de vraag waar Hicham bleef, had de ouders nooit bereikt.”
Het excuus van Hicham was dat hij de verkeerde boeken had en daarom de les niet in mocht. „Die vader werd kwaad op Hicham, begon hem in ons bijzijn uit te foeteren.” Vader heeft met het team afgesproken dat hij twee keer per week naar school gaat om te controleren of zijn zoon er is; ook Hicham moet voortaan om zes uur thuis zijn.
Ook op straat worden de jongens in de nieuwe aanpak in de gaten gehouden. Zogenoemde ’straatcoaches’ volgen de probleemjongeren zonodig 24 uur per dag en zeven dagen per week, en spreken hen aan op hun gedrag. De coaches zijn van het beveiligingsbedrijf To Serve and Protect en lopen via de achterdeur van het projectkantoor in en uit, voor koffie en om op te warmen.
De coaches zijn oude bekenden in het stadsdeel. Eerder zorgden ze, op verzoek van de gemeenten, al dat het rustig werd op het metrostation Lelylaan, dat een tijd lang een broeinest was voor criminele jongeren. Directeur Marvin Irion van het beveiligingsbedrijf werft zijn werknemers het liefst van de straat. „We leren ze dat ze hun naam zeggen als ze de telefoon opnemen, in plaats van ’Yo, what’s up?’, maar verder heb ik liever dat ze zo dicht mogelijk bij de doelgroep blijven.”
Tja-A-Lien begeleidde tot voor kort via de reclassering jongens die al in de harde criminaliteit waren beland. „Die jongens waren eerst allemaal zo. Een diefstalletje, grote mond, ruzie thuis. Op hun achttiende zie je dan de eerste inbraak, de tweede straatroof, tot ze bij justitie geclassificeerd worden als ’stelselmatige daders’.”
Vaak begint het al jong. Jongetjes van acht die een karretje volladen en bij de kassa gewoon weglopen, zodat de caissière alles moet terugzetten. De kleintjes genieten vaak bescherming van hun oudere broers. „Ze zeggen: als je mij wat doet helpt mijn broer me, als je hem wat doet mijn oom”, zegt Andy Nora (24) van to Serve and Protect. „Ik houd ze dan voor: het helpt jou niks als zij om jou in de gevangenis belanden. Dat beamen ze dan ook wel weer.”
„Er wordt nu nog te veel overlegd en te weinig gedaan”, beaamt stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch, die mede vormgaf aan de aanpak. Toen hij na de vorige gemeenteraadsverkiezingen voor de PvdA aantrad als ’eerste Marokkaanse burgemeester’, kreeg hij lijsten voor zijn neus met de namen van jongens die overlast gaven.
„Ik dacht: ik heb hier namen en adressen, ik bel op en nodig de ouders uit voor een gesprek. Ha! Nou, dat heeft wat teweeggebracht. Hulpverleners die riepen: nee, je kunt ze niet samen uitnodigen, binnen de Marokkaanse gemeenschap heerst een schaamtecultuur”, zegt Marcouch, zelf op zijn tiende uit Marokko naar Nederland gekomen. „Misschien dat een witte bestuurder zich daardoor had laten afschrikken, maar ik zeg: ze moeten zich inderdaad schamen. Voor het gedrag van hun kinderen.” Marcouch moest ook tekst en uitleg komen geven in het jongerencentrum in de buurt. „’Hoe kwam je aan mijn adres?’ Superverontwaardigd waren ze. Die jongens wisten niet eens dat ze op de lijsten voorkwamen.”
zie het complete artikel http://www.trouw.nl/deverdieping/overigeartikelen/article572316.ece/Strenge_aanpak_in_Schotelcity