Bekijk volle/desktop versie : Story: Ten Prooi Gevallen Aan De Praatjes Van Anderen


Pagina's : 1 [2] 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17
07-07-2002, 16:45
Hihi, vervolg(je) komt eraan....
07-07-2002, 16:51


wajooooooo meid! ga zo door!


bye bye baslama samia
07-07-2002, 19:04
cinaaaaaaaaaaaa waar blijft het vervolg???? dit is echt verslavend.

GA ZO DOOR MEID!!!!!!

ma3a salama,

khadija
07-07-2002, 20:10
Na een paar seconden deed een man van gemiddelde leeftijd de deur open. Hij was aan de zijkanten van zijn hoofd een beetje kaal en hij had een peuk in zijn bek. De man had een te kort wit hemd waardoor je een stukje van zijn bierbuik zag, die over zijn afgezakte broek hing. Uit het huis steeg een geur op, die nog het meest weg had van de geur van zweetsokken en rotte eieren. Ik deed onbewust een stapje naar achteren. Dit was nou niet bepaald het type man, dat ik in zo'n gezellig huisje had verwacht en zeker niet het type man waarbij je naar binnen uitgenodigd zou worden. ' Ja, jongedame, wat mot je,' vroeg de man. ' Nou, kijk, het zit zo. Ik was op bezoek bij een vriendin hier in de buurt en ik ben nu op weg naar huis, maar ik weet niet zeker of ik de goede kant uit ben gegaan. Dus ik dacht misschien kunt u me vertellen hoe deze wijk heet, zodat ik weet hoe ik weer naar huis kan lopen, verzon ik en keek de bierbuik vragend aan. ' Misschien kun je even naar binnen komen, dan zal ik het wel even voor je uitzoeken,' antwoordde de bierbuik. Ik schrok, ik ging voor geen goud bij deze vent naar binnen! Nooit! ' Ik wacht wel hier,' zei ik snel en deed voor de zekerheid nog een stapje naar achteren. ' Ik eet je heus niet op,' snauwde de bierbuik en deed een stapje naar voren. ' Kom bij me naar binnen.' Ik keek angstig om mij heen, nog steeds geen mens te bekennen. Ik was bang en voelde m'n hart in m'n keel kloppen. Waar moest ik heen? De man keek me met een vreemde blik in zijn ogen aan. ' Kom maar binnen, schatje, ik zal niets doen wat je niet fijn vind.' Ik walgde van hem en van de geur die uit het huis kwam. Wat was deze man met mij van plan? Ik draaide me om en rende voor de tweede keer deze dag alsof m'n leven er vanaf hing. Pas na vijf minuten durfde ik achterom te kijken, gelukkig de man was me niet gevolgd.
Opeens voelde ik me zo eenzaam, zo hulpeloos en zo kwetsbaar. Waar was ik in Godsnaam beland? Waar was ik? Misschien was ik wel een half uur van huis verwijderd, misschien wel twee uur. Ik had geen idee waar ik was en m'n gevoel voor tijd was ik ook al verloren. Het werd steeds donkerder en ik voelde me hoe langer hoe angstiger. M'n lichaam trilde nog na van de angst. Ik kon het niet meer aan, waarom moest mij dit overkomen? Niemand, maar dan ook niemand kon mij helpen. Er was niemand die een arm om mij heen sloeg, niemand die mijn tranen wegveegde. Niemand bij wie ik een beetje troost kon vinden. Ik liet me op de stoeptegels vallen, leunde tegen een muur en drukte mijn gezicht tussen mijn knieën.

Een felle lichtflits scheen in mijn ogen. ' Daar is ze,' hoorde ik een stem roepen, ' ja, dat is Samira.' Waar was ik? Wie riep mijn naam? Ik voelde hoe twee armen mij hardhandig vastpakten en mij in een auto sleurden. Ik voelde hoe ik een klap op mijn gezicht kreeg, een pijnscheut schoot door mijn wang. Wat gebeurde er met me, wie waren deze mensen?
08-07-2002, 16:51



Citaat:
Origineel gepost door samiawondergirl
wajooooooo meid! ga zo door!


bye bye baslama samia


 

Thanx....
08-07-2002, 17:42
ga door ik kan niet wachten totdat je gauw een vervolg gaat schrijven
snel een vervolgggggggggg
08-07-2002, 17:52
Hoofdstuk 4: alsjeblieft niet


' Karim,' wat ben je stil vandaag, is er iets? Karim keek verstrooid op. Hij was zo diep in gedachten verzonken dat hij Lamia niet eens had gehoord. Hij kende Lamia al van jongsaf aan en ze hebben lang bij elkaar in de klas gezeten. Lamia en Karim hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden en waren nu goede vrienden. Hoewel ze al een paar jaar niet meer bij
elkaar op school zaten, zagen ze elkaar nog regelmatig. Ook vandaag hadden ze weer met elkaar afgesproken om ergens wat te gaan drinken en bij te kletsen. Karim kon echter zijn gedachten er niet bij houden. Z'n gedachten dwaalden telkens weg en hij wist zelf niet eens waar hij aan dacht. Z'n ogen konden minutenlang op één plek rusten, zonder dat hij het opmerkte. ' Sorry, er is niets Lamia, ik denk dat ik alleen een beetje moe ben.'
' Moe, jij zeker,' zei Lamia lachend, die wist hoeveel Karim aan zijn conditie deed. ' Jij hebt een stalen lichaam, Karim, jij kan echt niet moe raken!'
' Niet overdrijven he,' zei Karim een beetje verlegen.
' Nee, echt, volgens mij is dit de eerste keer dat jij zegt dat je moe bent, dus moet er wel wat anders aan de hand zijn.' Lamia keek Karim vragend aan. Karim voelde zich een beetje in het nauw gedreven. Hij en Lamia vertelden elkaar alles, maar dit kon hij echt niet uitleggen. Hij wist zelf niet eens wat er met hem aan de hand was, hoe kon hij het dan in hemelsnaam aan Lamia uitleggen?
' Nee, echt niet, Lam, er is echt niets.'
' Oke, als je het niet wil vertellen, dan hoeft het niet hoor, maar ik dacht dat we elkaar alles zouden vertellen.'
' Lamia, er is echt niets aan de hand, geloof me nou maar.' Karim voelde zich een beetje ongelukkig, hij wilde niet dat Lamia het gevoel kreeg dat hij geheimen voor haar had.
Lamia keek Karim nog eens vragend aan, zich afvragend of hij de waarheid sprak. Karim wist dat Lamia zo aan z'n ogen kon zien of hij loog of niet, maar deze keer leek het niet duidelijk. Hij heeft aan zichzelf ook wel gemerkt dat hij zich anders gedroeg, maar hij wist niet waardoor het kwam. Hij lachte om de raarste dingen en hij kon van het een op het andere moment van humeur van anderen. Dit had hij nog nooit gehad…En hij wilde Lamia ook niet kwetsen. Het was z'n beste vriendin, iemand aan wie hij alles kon vertellen zonder zich te schamen. Bij z'n vrienden deed hij stoer, maar bij Lamia liet hij zien wie hij werkelijk was. Bij Lamia kon hij helemaal zichzelf zijn. Maar hij kon haar nu niet vertellen hoe hij zich nu voelde.
'Oke, het is al goed hoor Karim,' zei Lamia en nam een slokje van haar cappuccino. Karim glimlachte naar haar. Hij was blij dat hij Lamia kende en dat ze zo goed met elkaar bevriend waren. Lamia bleef Karim aankijken en glimlachte terug naar hem. Karim bracht net zijn glas aan zijn lippen toen hij iets tegen zijn voet voelde. Lamia zat hem nog steeds aan te kijken met een glimlachje op haar lippen. Nee, dacht Karim….nee, alsjeblieft niet. Opeens legde Lamia haar hand op zijn hand. Hij voelde haar warme vingers op de zijne.
'Karim…'
' Nee, Lamia, nee,' fluisterde Karim. Dit kan niet, ik ben je beste vriend.'
Lamia staarde Karim ongelooflijk aan.
' Maar ik dacht…' Ze maakte haar zin niet af.
'Nee, Lamia, ik…'
Lamia schoof haar stoel naar achteren, pakte haar tas en rende naar buiten.
'Lamia,' probeerde Karim nog, maar tevergeefs.
Shit! Karim bonkte met zijn vuist op tafel. Een scheut cappuccino vloog over het tafeltje heen. Shit, shit, shit! Waarom moest uitgerekend Lamia verliefd op hem worden? Nu was hij z'n beste vriendin kwijt…
08-07-2002, 18:24

Citaat:
Origineel gepost door Cina


 

Thanx....
your welcome!!!!!!!!!
08-07-2002, 18:38
wow meid, je hebt echt talent. Het is net alsof ik een boek aan het lezen ben!!! Ga door, ik ben echt benieuwd bij wie ze aanbelt, maar heb zo het gevoel dat het bij die jogger is.

snel schrijven he? selma
08-07-2002, 18:41
Nu wordt het verhaal pittig niet opeens ophoudenmet schrijven he,

ma3a salama,

Khadija
08-07-2002, 18:42
owh sorry, had de rest van het verhaal niet gelezen
09-07-2002, 17:02
Hoofdstuk 5: Hoe kon mijn vader mij dit aandoen?

Langzaamaan werd ik wakker. Ik wou m'n ogen opendoen, maar m'n linkeroog werkte niet mee. Ik voelde weer een pijnscheut door m'n hoofd gaan. Wat was er met me gebeurd? Ik probeerde m'n handen naar mijn hoofd te brengen, maar m'n handen werkten niet mee. Er sneed iets tegen de huid van mijn polsen, een verschrikkelijke pijn. Waarom kon ik mijn handen niet meer bewegen? Wat was er aan de hand? Ik deed mijn rechteroog open. Een verschrikkelijke pijn schoot vanuit m'n oog naar mijn hoofd. Ik was duizelig en had een verschrikkelijke pijn. M'n polsen deden zeer. Ik had een verschrikkelijke pijn in mijn hoofd en m'n lippen voelden dik en opgezwollen aan. Ik wilde wat zeggen, maar er kwam geen geluid uit m'n mond. Ik zag zwarte vlekken voor mijn ogen, waar was ik? Op de achtergrond hoorde ik geroezemoes, stemmen praatten opgewonden maar zachtjes door elkaar. Ik probeerde het gesprek te volgen.
' Bebe, dit kun je niet ongestraft doen, als de politie erachter komt, zit je vast.' Die stem kwam me vaag bekend voor. Het was de stem van mijn broer! Wat deed m'n broer hier? Ik probeerde weer te luisteren.
'Bemoei je er niet mee, Hassan, dit zijn mijn zaken en daar heb jij niets over te zeggen. Ik heb liever de doodstraf dan dat mensen er achter komen dat mijn zogenaamde dochter de xxxx speelt. Waarom ik ya rabbi? Waarom mijn dochter, mìjn dochter? Dit word haar dood, safi.'
' Bebe, waarom geloof je blind wat iemand anders beweert? Je hebt toch geen bewijzen, je hebt haar nooit op iets betrapt! En het zijn ook mijn zaken, bebe, het is mijn zusje!'
'Wat deed ze daar dan alleen op straat in de avond? Mijn dochter een xxxx!'
Over wie hadden ze het? Ik probeerde met alle macht te verstaan waar m'n vader en broer het over hadden. De pijn bleef maar aanhouden, ik kon het nauwelijks uithouden. Ik wou het uitschreeuwen van de pijn, maar uit mijn mond kwam nog steeds geen woord.
' Bebe, waarom doe je dit? Samira is geen xxxx, daar ben ik zeker van. Bebe, luister…'
'Hassan, houd je mond en spreek me niet tegen. Ik ben je vader en ik weet wat er allemaal gebeurt met meisjes tegenwoordig. Maar nooit had ik gedacht dat mij dat ongeluk zou treffen. Ik heb haar altijd als een dochter beschouwd, maar nu is ze mijn dochter niet meer.'
Langzaam drong het tot me door. Ze hadden het over mij! Over mij! M'n vader had me een xxxx genoemd, m'n broer probeerde me te beschermen. Ik een xxxx? Ik had nog nooit een man aangeraakt! Ik wilde tegen m'n vader schreeuwen, ik wilde hem vertellen dat ik onschuldig was, maar mijn keel deed zo'n pijn. Een zacht, schor geluid kwam uit m'n mond. Ik probeerde nogmaals m'n handen naar mijn oog te brengen. Weer voelde ik iets hards tegen m'n polsen schuren, een verschrikkelijke pijn. In mijn hoofd hoorde ik telkens de woorden van mijn vader. ' Mijn dochter een xxxx, een xxxx, een xxxx, een xxxx….'
M'n polsen, wat was er met mijn polsen? Waarom deed alles zo'n pijn. Ik probeerde met rechteroog te zien waar ik was. Ik lag op de grond, een harde grond en mijn lichaam schokte. Ik lag op het voetengedeelte van de achterbank van m'n vaders busje! En toen wist ik waarom ik mijn handen niet kon gebruiken. M'n polsen waren aan elkaar gebonden! Ik herinnerde mij hoe ik in een auto werd gesleurd. Ik hoorde de stem van m'n broer weer; ' Dat is ze, daar is Samira.' God, waar had ik dit aan te danken? Waarom dacht mijn vader dat ik een xxxx was? Hoe kon m'n eigen vader mij dit aandoen? Opeens voelde ik steken door heel mijn lichaam, ik zag alles draaien, de stemmen waren een geruis geworden, ik begon over m'n hele lichaam te trillen en toen werd het zwart voor mijn ogen…
09-07-2002, 17:04


Jullie kunnen wel raden wat er op de sterretjes hoort te staan
09-07-2002, 17:30
selaam cina,

meid je hebt echt wel talent tebarkalah, ECHT!!!!!!!

Ik hoop dat je snel een vervolg schrijft, want het is een verhaal dat gewoonweg echt goed is,


Groetjes camillia_3
10-07-2002, 13:42

Citaat:
Origineel gepost door CAMILLIA_3
selaam cina,

meid je hebt echt wel talent tebarkalah, ECHT!!!!!!!

Ik hoop dat je snel een vervolg schrijft, want het is een verhaal dat gewoonweg echt goed is,


Groetjes camillia_3
Dank je wel CAMILLA, ik zal snel een vervolg plaatsen!


Liefs,

Cina
Pagina's : 1 [2] 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17