shoekria
10-11-2006, 09:42
Door Tanya van der Spek, 2001 gepubliceerd in Zij aan zij Magazine
Marokkaanse Karima zit de hele dag binnen. Want buiten loopt ze misschien haar vader tegen het lijf. En die heeft gedreigd haar te vermoorden. Omdat zij er eerlijk voor uit durft te komen dat ze op vrouwen valt.
Lang zwart haar en een vrolijk, knap gezicht. Haar ouders komen uit Marokko, Karima zelf is geboren en getogen in Nederland. Karima (21) heeft Zij aan Zij gebeld in de hoop dat er door haar verhaal hulp en opvang komt specifiek voor lesbische, Marokkaanse meisjes. Al ruim een jaar zit Karima dag in dag uit binnen. Niet eens in haar eigen huis, maar in dat van een kennis. Ze kan geen kant op. Want haar vader heeft gezegd dat hij haar eigenhandig vermoordt als hij haar nog een keer tegenkomt. Al eerder heeft hij Karima opgespoord en geprobeerd te ontvoeren. Onlangs kreeg ze een sms-je van hem: Wel eens gedacht aan zelfmoord?.
In vergelijking tot anderen was Karima's opvoeding nog eigenlijk best vrij. Ze mocht dan 's nachts niet stappen maar overdag mocht ze wel gewoon naar de binnenstad. "Mijn ouders wilden mijn broertje, zusje en mij Nederlands opvoeden. Ze zijn niet streng Moslim. Mijn oom en tante bijvoorbeeld wel. Als mijn nichtjes winkelend betrapt zouden worden, krijgen ze direct klappen van familie of zelfs kennissen - het is één groot netwerk. Of ze soms jongens staan uit de dagen, is dan de vraag. Maagd blijven tot het huwelijk, daar gaat het om." Ondanks haar - naar maatstaven - vrije opvoeding, is Karima altijd bang geweest voor haar vader die een psychische macht heeft over haar. Een continu voelbare afkeuring, die tot een uitbarsting kwam toen hij ontdekte dat Karima op haar zeventiende opeens graag omging met lesbiennes.
"Op zondag ging ik vaak mee met Marjon, mijn stagebegeleidster die een vaste vriendin had, om naar voetbal te kijken. Er waren allemaal oudere, lesbische meiden. Daar voelde ik me fijn. Ik kreeg een warm, lekker gevoel als ik bij Marjon was. Ik vond het heerlijk om te ontdekken dat ik op meisjes viel. Vriendinnen die jongensgek waren, begreep ik niet. Zelf maakte ik me ook wel eens nepverliefd op een jongen, maar het was niet te vergelijken met wat ik voor Marjon voelde. Tot Marjon bij mij uit de kast kwam, had ik nog nooit van lesbisch-zijn gehoord, wat dat betreft was ik echt een allochtoon. Het bestond gewoon niet. Thuis niet, op school niet, op televisie niet. Als het al op tv kwam, werd er direct gezapt."
Continu ruzie
Terwijl Karima voor het eerst van homoseksualiteit hoorde, bleek haar vader al over een uitstekende gaydar te beschikken. Zij is lesbisch hè, want mijn haren gingen overeind staan, zei hij over Marjon. "Ik mocht niet meer naar voetbal, hij was bang dat ik besmet zou raken. Het was een afschuwelijke tijd. Ik zat opgesloten in huis, had continu ruzie en kon nergens heen met mijn gevoelens. Als ik achttien word, ben ik hier meteen weg, schreeuwde ik altijd." En inderdaad, op die leeftijd zette pa haar koffers klaar.
"Ik ging voor het eerst stiekem stappen. Toen ik thuiskwam, wist ik niet wat ik zag. Al mijn spullen stonden ingepakt en mijn moeder stond ernaast te janken." Zoek het maar uit, luidde de boodschap. Gelukkig kon Karima bij Marjon en haar vriendin terecht, waar ze uiteindelijk een half jaar heeft gewoond. Terug wilde Karima niet. Nu kon ze tenminste praten over haar lesbisch-zijn. Ze kwam nog eten bij haar ouders, maar zweeg tegen haar vader.
Behalve deze koude oorlog, leek Karima verder alles eindelijk voor de wind te gaan. Ze zou gauw haar eigen etage vinden en ze had een leuke baan in de buitenschoolse opvang. Ze ging stappen in lesbische bars en zo ontmoette ze op haar negentiende haar vaste vriendin Anne. "Ik vond haar interessant en ze had mooie blauwe ogen. Na een avond kletsen waren we helemaal verliefd. Zij is acht jaar ouder en had meer ervaring, maar ze was lief en stelde me op mijn gemak."
Het geluk was van korte duur, want vader kreeg het al gauw door. Vanaf die dag veranderde Karima's leven in een hel. "Anne en ik kwamen 's ochtends mijn nieuwe woning uit met nat haar van het douchen, staat mijn vader opeens voor de deur, ik kreeg een hartverlamming! Wie is dat?, vroeg hij. Hij had het meteen door. Ik ontkende nog, maar ik kan niet liegen, dus ik belde mijn moeder angstig op en vertelde over Anne. Oja?, zei ze. Nou, gefeliciteerd. Veel plezier met je leven! Toen hing ze op. Ik zakte door de grond. Een uur later belde mijn vader dat ik moest langskomen. Als aan die dag terugdenk word ik nog bang."
Vader schold alsof ze bezeten was. Ben je ziek? Moet je naar de dokter? Dit kan niet! Je maakt de familie te schande! "Het is toch krom?", vindt Karima. "Hij wil zijn kinderen Nederlands opvoeden en doet niets met het geloof. En dan is lesbisch-zijn opeens een schande voor de familie!" Vader gaf Karima de keuze: of ze ging 'normaal doen' of het zou slecht aflopen met haar. Normaal doen hield in: met een man trouwen en tot die tijd weer thuis wonen. Hij gaf haar een weekend bedenktijd. Hij zei: als je zo doorgaat, leef je niet lang meer. Ik vermoord je. Dan zou ik nog maar genieten van je korte leven.
Marokkaanse Karima zit de hele dag binnen. Want buiten loopt ze misschien haar vader tegen het lijf. En die heeft gedreigd haar te vermoorden. Omdat zij er eerlijk voor uit durft te komen dat ze op vrouwen valt.
Lang zwart haar en een vrolijk, knap gezicht. Haar ouders komen uit Marokko, Karima zelf is geboren en getogen in Nederland. Karima (21) heeft Zij aan Zij gebeld in de hoop dat er door haar verhaal hulp en opvang komt specifiek voor lesbische, Marokkaanse meisjes. Al ruim een jaar zit Karima dag in dag uit binnen. Niet eens in haar eigen huis, maar in dat van een kennis. Ze kan geen kant op. Want haar vader heeft gezegd dat hij haar eigenhandig vermoordt als hij haar nog een keer tegenkomt. Al eerder heeft hij Karima opgespoord en geprobeerd te ontvoeren. Onlangs kreeg ze een sms-je van hem: Wel eens gedacht aan zelfmoord?.
In vergelijking tot anderen was Karima's opvoeding nog eigenlijk best vrij. Ze mocht dan 's nachts niet stappen maar overdag mocht ze wel gewoon naar de binnenstad. "Mijn ouders wilden mijn broertje, zusje en mij Nederlands opvoeden. Ze zijn niet streng Moslim. Mijn oom en tante bijvoorbeeld wel. Als mijn nichtjes winkelend betrapt zouden worden, krijgen ze direct klappen van familie of zelfs kennissen - het is één groot netwerk. Of ze soms jongens staan uit de dagen, is dan de vraag. Maagd blijven tot het huwelijk, daar gaat het om." Ondanks haar - naar maatstaven - vrije opvoeding, is Karima altijd bang geweest voor haar vader die een psychische macht heeft over haar. Een continu voelbare afkeuring, die tot een uitbarsting kwam toen hij ontdekte dat Karima op haar zeventiende opeens graag omging met lesbiennes.
"Op zondag ging ik vaak mee met Marjon, mijn stagebegeleidster die een vaste vriendin had, om naar voetbal te kijken. Er waren allemaal oudere, lesbische meiden. Daar voelde ik me fijn. Ik kreeg een warm, lekker gevoel als ik bij Marjon was. Ik vond het heerlijk om te ontdekken dat ik op meisjes viel. Vriendinnen die jongensgek waren, begreep ik niet. Zelf maakte ik me ook wel eens nepverliefd op een jongen, maar het was niet te vergelijken met wat ik voor Marjon voelde. Tot Marjon bij mij uit de kast kwam, had ik nog nooit van lesbisch-zijn gehoord, wat dat betreft was ik echt een allochtoon. Het bestond gewoon niet. Thuis niet, op school niet, op televisie niet. Als het al op tv kwam, werd er direct gezapt."
Continu ruzie
Terwijl Karima voor het eerst van homoseksualiteit hoorde, bleek haar vader al over een uitstekende gaydar te beschikken. Zij is lesbisch hè, want mijn haren gingen overeind staan, zei hij over Marjon. "Ik mocht niet meer naar voetbal, hij was bang dat ik besmet zou raken. Het was een afschuwelijke tijd. Ik zat opgesloten in huis, had continu ruzie en kon nergens heen met mijn gevoelens. Als ik achttien word, ben ik hier meteen weg, schreeuwde ik altijd." En inderdaad, op die leeftijd zette pa haar koffers klaar.
"Ik ging voor het eerst stiekem stappen. Toen ik thuiskwam, wist ik niet wat ik zag. Al mijn spullen stonden ingepakt en mijn moeder stond ernaast te janken." Zoek het maar uit, luidde de boodschap. Gelukkig kon Karima bij Marjon en haar vriendin terecht, waar ze uiteindelijk een half jaar heeft gewoond. Terug wilde Karima niet. Nu kon ze tenminste praten over haar lesbisch-zijn. Ze kwam nog eten bij haar ouders, maar zweeg tegen haar vader.
Behalve deze koude oorlog, leek Karima verder alles eindelijk voor de wind te gaan. Ze zou gauw haar eigen etage vinden en ze had een leuke baan in de buitenschoolse opvang. Ze ging stappen in lesbische bars en zo ontmoette ze op haar negentiende haar vaste vriendin Anne. "Ik vond haar interessant en ze had mooie blauwe ogen. Na een avond kletsen waren we helemaal verliefd. Zij is acht jaar ouder en had meer ervaring, maar ze was lief en stelde me op mijn gemak."
Het geluk was van korte duur, want vader kreeg het al gauw door. Vanaf die dag veranderde Karima's leven in een hel. "Anne en ik kwamen 's ochtends mijn nieuwe woning uit met nat haar van het douchen, staat mijn vader opeens voor de deur, ik kreeg een hartverlamming! Wie is dat?, vroeg hij. Hij had het meteen door. Ik ontkende nog, maar ik kan niet liegen, dus ik belde mijn moeder angstig op en vertelde over Anne. Oja?, zei ze. Nou, gefeliciteerd. Veel plezier met je leven! Toen hing ze op. Ik zakte door de grond. Een uur later belde mijn vader dat ik moest langskomen. Als aan die dag terugdenk word ik nog bang."
Vader schold alsof ze bezeten was. Ben je ziek? Moet je naar de dokter? Dit kan niet! Je maakt de familie te schande! "Het is toch krom?", vindt Karima. "Hij wil zijn kinderen Nederlands opvoeden en doet niets met het geloof. En dan is lesbisch-zijn opeens een schande voor de familie!" Vader gaf Karima de keuze: of ze ging 'normaal doen' of het zou slecht aflopen met haar. Normaal doen hield in: met een man trouwen en tot die tijd weer thuis wonen. Hij gaf haar een weekend bedenktijd. Hij zei: als je zo doorgaat, leef je niet lang meer. Ik vermoord je. Dan zou ik nog maar genieten van je korte leven.