Bekijk volle/desktop versie : Islam Het is vreemd



Pagina's : [1] 2

03-11-2006, 23:58
Het is vreemd om hier weer te zijn.
Het is al lang geleden, maar nog steeds voel ik de pijn.
Mijn lichaam stond in vuur en vlam.
De onrust was voelbaar in mijn hele lijf.
De spanning maakte mijn hele lichaam stijf.
Jij kijkt mij zorgwekkend aan.
Wat zal er op dit moment door je hoofd gaan?
Om je zoon zo te zien.
Jij wist je ook geen raad, dit had jij ook nog nooit gezien.
Ik trilde en beefde, signalen dat ik nog “leefde”
Ik kijk je aan, totaal ontdaan door dit gevoel.
Ik sta op en ijsbeer door de kamer, lopen zonder doel.
Uiteindelijk vlijt zich wat over is van mijn lichaam zich neer op de stoel.
Jij kijkt mij aan, ik zie de tranen in je ogen staan.
Mijn stem vibreert van de spanning in mijn lichaam.

Ik kijk naar de grond en dan komen die worden uit mijn mond

Ma, maak mij alsjeblieft dood.
Zodat ik mijzelf niet van mijn leven beroof.
Als jij het doet misschien vind Allah het dan goed.
Dan pleeg ik geen zelfmoord.
Maar dan ben jij het die mijn leven smoort.
Ik wil mijzelf niet vermoorden.
Want dat kan ik niet bij Allah verantwoorden.
Tranen lopen over mijn wangen en raken de grond
Net als Maryam in de Koran vraag ik: was ik maar eerder vergaan.

Ik tril en jij bent stil.
Ik kijk je aan, jij kijkt of zojuist de wereld is vergaan.
Ma, ik kan dit niet meer aan. Laat mij gaan!
Maar dan kijk jij mij zelfverzekerd aan.
Bij Allah, ik zal je niet laten gaan!
Ik weet mijn zoon het is ondraagbaar
Maar de wil van Allah is ongenaakbaar
Je stem klinkt als vanouds weer strijdbaar.
Nu na al die jaren zit ik weer op diezelfde stoel.
Denkend aan die tijd en aan die situatie
Die tijd ligt achter mij, dankzij Gods gratie.
Maar de wonden zijn nog goed voelbaar
De littekens nog goed zichtbaar.

Ma, jij en ik zijn nu ouder.
Nooit heeft iemand van die conversatie geweten.
Wij doen beide of we hem zijn vergeten.
Maar kijkend in je ogen zie ik je mededogen
Elke nacht vraag ik Allah om vergeving voor die ene vraag,
Hopende dat hij mijn smeekbede verhoort
En dat voor jou aan het einde van deze doenia het licht van het paradijs gloort!

Een schrijver

09-11-2006, 14:58



Citaat door EenSchrijver:
Het is vreemd om hier weer te zijn.
Het is al lang geleden, maar nog steeds voel ik de pijn.
Mijn lichaam stond in vuur en vlam.
De onrust was voelbaar in mijn hele lijf.
De spanning maakte mijn hele lichaam stijf.
Jij kijkt mij zorgwekkend aan.
Wat zal er op dit moment door je hoofd gaan?
Om je zoon zo te zien.
Jij wist je ook geen raad, dit had jij ook nog nooit gezien.
Ik trilde en beefde, signalen dat ik nog “leefde”
Ik kijk je aan, totaal ontdaan door dit gevoel.
Ik sta op en ijsbeer door de kamer, lopen zonder doel.
Uiteindelijk vlijt zich wat over is van mijn lichaam zich neer op de stoel.
Jij kijkt mij aan, ik zie de tranen in je ogen staan.
Mijn stem vibreert van de spanning in mijn lichaam.

Ik kijk naar de grond en dan komen die worden uit mijn mond

Ma, maak mij alsjeblieft dood.
Zodat ik mijzelf niet van mijn leven beroof.
Als jij het doet misschien vind Allah het dan goed.
Dan pleeg ik geen zelfmoord.
Maar dan ben jij het die mijn leven smoort.
Ik wil mijzelf niet vermoorden.
Want dat kan ik niet bij Allah verantwoorden.
Tranen lopen over mijn wangen en raken de grond
Net als Maryam in de Koran vraag ik: was ik maar eerder vergaan.

Ik tril en jij bent stil.
Ik kijk je aan, jij kijkt of zojuist de wereld is vergaan.
Ma, ik kan dit niet meer aan. Laat mij gaan!
Maar dan kijk jij mij zelfverzekerd aan.
Bij Allah, ik zal je niet laten gaan!
Ik weet mijn zoon het is ondraagbaar
Maar de wil van Allah is ongenaakbaar
Je stem klinkt als vanouds weer strijdbaar.
Nu na al die jaren zit ik weer op diezelfde stoel.
Denkend aan die tijd en aan die situatie
Die tijd ligt achter mij, dankzij Gods gratie.
Maar de wonden zijn nog goed voelbaar
De littekens nog goed zichtbaar.

Ma, jij en ik zijn nu ouder.
Nooit heeft iemand van die conversatie geweten.
Wij doen beide of we hem zijn vergeten.
Maar kijkend in je ogen zie ik je mededogen
Elke nacht vraag ik Allah om vergeving voor die ene vraag,
Hopende dat hij mijn smeekbede verhoort
En dat voor jou aan het einde van deze doenia het licht van het paradijs gloort!

Een schrijver



insha'allah

16-11-2006, 14:00
jou gedichte ontroerd me .....

17-11-2006, 15:41

Citaat door EenSchrijver:
Het is vreemd om hier weer te zijn.
Het is al lang geleden, maar nog steeds voel ik de pijn.
Mijn lichaam stond in vuur en vlam.
De onrust was voelbaar in mijn hele lijf.
De spanning maakte mijn hele lichaam stijf.
Jij kijkt mij zorgwekkend aan.
Wat zal er op dit moment door je hoofd gaan?
Om je zoon zo te zien.
Jij wist je ook geen raad, dit had jij ook nog nooit gezien.
Ik trilde en beefde, signalen dat ik nog “leefde”
Ik kijk je aan, totaal ontdaan door dit gevoel.
Ik sta op en ijsbeer door de kamer, lopen zonder doel.
Uiteindelijk vlijt zich wat over is van mijn lichaam zich neer op de stoel.
Jij kijkt mij aan, ik zie de tranen in je ogen staan.
Mijn stem vibreert van de spanning in mijn lichaam.

Ik kijk naar de grond en dan komen die worden uit mijn mond

Ma, maak mij alsjeblieft dood.
Zodat ik mijzelf niet van mijn leven beroof.
Als jij het doet misschien vind Allah het dan goed.
Dan pleeg ik geen zelfmoord.
Maar dan ben jij het die mijn leven smoort.
Ik wil mijzelf niet vermoorden.
Want dat kan ik niet bij Allah verantwoorden.
Tranen lopen over mijn wangen en raken de grond
Net als Maryam in de Koran vraag ik: was ik maar eerder vergaan.

Ik tril en jij bent stil.
Ik kijk je aan, jij kijkt of zojuist de wereld is vergaan.
Ma, ik kan dit niet meer aan. Laat mij gaan!
Maar dan kijk jij mij zelfverzekerd aan.
Bij Allah, ik zal je niet laten gaan!
Ik weet mijn zoon het is ondraagbaar
Maar de wil van Allah is ongenaakbaar
Je stem klinkt als vanouds weer strijdbaar.
Nu na al die jaren zit ik weer op diezelfde stoel.
Denkend aan die tijd en aan die situatie
Die tijd ligt achter mij, dankzij Gods gratie.
Maar de wonden zijn nog goed voelbaar
De littekens nog goed zichtbaar.

Ma, jij en ik zijn nu ouder.
Nooit heeft iemand van die conversatie geweten.
Wij doen beide of we hem zijn vergeten.
Maar kijkend in je ogen zie ik je mededogen
Elke nacht vraag ik Allah om vergeving voor die ene vraag,
Hopende dat hij mijn smeekbede verhoort
En dat voor jou aan het einde van deze doenia het licht van het paradijs gloort!

Een schrijver




... EGT MOOII....... PETJE affffffff!!... supperrr


Gaa zoo door UP UP



























____________________________AFGGIRL-

22-11-2006, 13:47


Prachtig...

22-11-2006, 13:51

Citaat door EenSchrijver:
Het is vreemd om hier weer te zijn.
Het is al lang geleden, maar nog steeds voel ik de pijn.
Mijn lichaam stond in vuur en vlam.
De onrust was voelbaar in mijn hele lijf.
De spanning maakte mijn hele lichaam stijf.
Jij kijkt mij zorgwekkend aan.
Wat zal er op dit moment door je hoofd gaan?
Om je zoon zo te zien.
Jij wist je ook geen raad, dit had jij ook nog nooit gezien.
Ik trilde en beefde, signalen dat ik nog “leefde”
Ik kijk je aan, totaal ontdaan door dit gevoel.
Ik sta op en ijsbeer door de kamer, lopen zonder doel.
Uiteindelijk vlijt zich wat over is van mijn lichaam zich neer op de stoel.
Jij kijkt mij aan, ik zie de tranen in je ogen staan.
Mijn stem vibreert van de spanning in mijn lichaam.

Ik kijk naar de grond en dan komen die worden uit mijn mond

Ma, maak mij alsjeblieft dood.
Zodat ik mijzelf niet van mijn leven beroof.
Als jij het doet misschien vind Allah het dan goed.
Dan pleeg ik geen zelfmoord.
Maar dan ben jij het die mijn leven smoort.
Ik wil mijzelf niet vermoorden.
Want dat kan ik niet bij Allah verantwoorden.
Tranen lopen over mijn wangen en raken de grond
Net als Maryam in de Koran vraag ik: was ik maar eerder vergaan.

Ik tril en jij bent stil.
Ik kijk je aan, jij kijkt of zojuist de wereld is vergaan.
Ma, ik kan dit niet meer aan. Laat mij gaan!
Maar dan kijk jij mij zelfverzekerd aan.
Bij Allah, ik zal je niet laten gaan!
Ik weet mijn zoon het is ondraagbaar
Maar de wil van Allah is ongenaakbaar
Je stem klinkt als vanouds weer strijdbaar.
Nu na al die jaren zit ik weer op diezelfde stoel.
Denkend aan die tijd en aan die situatie
Die tijd ligt achter mij, dankzij Gods gratie.
Maar de wonden zijn nog goed voelbaar
De littekens nog goed zichtbaar.

Ma, jij en ik zijn nu ouder.
Nooit heeft iemand van die conversatie geweten.
Wij doen beide of we hem zijn vergeten.
Maar kijkend in je ogen zie ik je mededogen
Elke nacht vraag ik Allah om vergeving voor die ene vraag,
Hopende dat hij mijn smeekbede verhoort
En dat voor jou aan het einde van deze doenia het licht van het paradijs gloort!

Een schrijver




OH MIJN ALLAH!!!

24-11-2006, 21:27

Citaat door plattepiva:
Prachtig...



merci

26-11-2006, 19:50

Geen woorden voor.............................

Sarah,

26-11-2006, 21:38

Citaat door sarah_ommerd:

Geen woorden voor.............................

Sarah,



Dat is ook voor het eerst!

27-11-2006, 17:03

Citaat door EenSchrijver:
Dat is ook voor het eerst!


Nee hoor heb ik zo vaak alleen meld het niet

27-11-2006, 22:09

Citaat door sarah_ommerd:
Nee hoor heb ik zo vaak alleen meld het niet



10-12-2006, 22:02

Ik word helemaal stil van jou gedicht.


10-12-2006, 23:21



Citaat door xfatimax:

Ik word helemaal stil van jou gedicht.




27-01-2007, 14:54



19-06-2007, 23:29
Ik krijg er geen genoegen van!



Up!

Pagina's : [1] 2