Gekke_fatima
25-10-2006, 21:09
[I]De maand Ramadaan is voorbij…
waarin wij vastten; zowel ik als jij.
Hoe snel is die Heilige maand afgelopen?
we kunnen slechts op de volgende hopen.
Nu gaan we weer door; van alles weer eten...
maar de bedoeling van vasten zijn we toch niet vergeten?
Blijven we een; met elkaar verbonden?
herinneren we al die gebeden waarin we naast elkaar stonden?
We huilden bij de du’aa’s en voelden ons voldaan
om iedere nacht naar de moskee te gaan!
Dat was onze voeding; meer nog dan eten;
we verlangden ernaar om “al mutaqoen” te heten...
We voelden een band met onze broers en zussen,
kwamen naar de jamaa’ah om onze zonden te blussen...
We probeerden de Qur’aan te lezen en overdenken,
en onze harten eindelijk meer aandacht te schenken.
We merken meer dan ooit, dat we onze tijd hebben vergooid;
onszelf tekort hebben gedaan; stil hebben gestaan...
Deze maand liet ons wakker worden; plotseling ontwaken,
en hielp ons om onze zonden te staken.
En nu is het tijd om eerlijk binnen in onszelf te kijken;
zal uit ons gedrag nu imaan en taqwaa’ blijken?
Blijven we nu met onze zusters verbonden?
hebben we onze harten gereinigd; ook in diepere gronden?
Hebben we ruzies met vijanden bijgelegd;
onze handen in die van hun gelegd?
Hebben onze tranen ons innerlijk vuil eruit gehuild;
hebben we onze maskers voor ware gezichten verruild?
Nu Ramadaan plots van ons is heen gegaan,
zal blijken wat we echt hebben gedaan...
Hebben we slechts honger en dorst geleden,
of ook tegen onze nafs gestreden?
Een Heilige maand om aan onszelf te werken,
was pas het begin zullen we nu merken...
Nu moeten we door met onszelf te trainen
en laten zien of we het wel echt serieus menen... [/I]
waarin wij vastten; zowel ik als jij.
Hoe snel is die Heilige maand afgelopen?
we kunnen slechts op de volgende hopen.
Nu gaan we weer door; van alles weer eten...
maar de bedoeling van vasten zijn we toch niet vergeten?
Blijven we een; met elkaar verbonden?
herinneren we al die gebeden waarin we naast elkaar stonden?
We huilden bij de du’aa’s en voelden ons voldaan
om iedere nacht naar de moskee te gaan!
Dat was onze voeding; meer nog dan eten;
we verlangden ernaar om “al mutaqoen” te heten...
We voelden een band met onze broers en zussen,
kwamen naar de jamaa’ah om onze zonden te blussen...
We probeerden de Qur’aan te lezen en overdenken,
en onze harten eindelijk meer aandacht te schenken.
We merken meer dan ooit, dat we onze tijd hebben vergooid;
onszelf tekort hebben gedaan; stil hebben gestaan...
Deze maand liet ons wakker worden; plotseling ontwaken,
en hielp ons om onze zonden te staken.
En nu is het tijd om eerlijk binnen in onszelf te kijken;
zal uit ons gedrag nu imaan en taqwaa’ blijken?
Blijven we nu met onze zusters verbonden?
hebben we onze harten gereinigd; ook in diepere gronden?
Hebben we ruzies met vijanden bijgelegd;
onze handen in die van hun gelegd?
Hebben onze tranen ons innerlijk vuil eruit gehuild;
hebben we onze maskers voor ware gezichten verruild?
Nu Ramadaan plots van ons is heen gegaan,
zal blijken wat we echt hebben gedaan...
Hebben we slechts honger en dorst geleden,
of ook tegen onze nafs gestreden?
Een Heilige maand om aan onszelf te werken,
was pas het begin zullen we nu merken...
Nu moeten we door met onszelf te trainen
en laten zien of we het wel echt serieus menen... [/I]