Miss_Naks
25-10-2006, 07:07
ZWOLLE - Uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoeksters kunnen best terug, vindt minister Verdonk. Maar, zegt Marwa (13), zeven jaar hier, vrouwen zijn daar minderwaardig. Er komt actie.
Jaren schuilgaan in een boerka leverde Asma Abdulakhil vooral blauwe plekken op. ‘In zo’n zak weet je niet waar je loopt, ik botste overal tegenaan.’ De 23-jarige Afghaanse heeft vijf jaar geleden in Nederland het streng islamitische gewaad afgeworpen. ‘In zo’n ding wil en kan ik nooit meer lopen.’
Het leven is voor geëmancipeerde vrouwen in Afghanistan niet benijdenswaardig, meldde minister Verdonk voor Vreemdelingenzaken afgelopen juni in de Tweede Kamer. Toch is dat voor haar geen reden specifiek beleid te voeren voor deze vrouwen. Verwesterd of niet, honderden Afghaanse vrouwen kunnen terug, vindt zij.
Daartegen gaan tientallen naar Nederlands model geëmancipeerde vrouwen komende weken protesteren. Ze hebben zich verenigd in een actiegroep, en zullen op 1 november vrouwelijke politici die hen niet steunen een boerka cadeau doen. Ze krijgen hulp van advocaat Frits Koers uit Zwolle.
Mina Shenwari (19) heeft twee weken geleden een negatief besluit gekregen van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). ‘Zie je mij al in Afghanistan?’ De mbo-scholiere (in spijkerbroek, strakke blouse en met iPod om haar nek) zwaait nog eens met haar lange zwarte haren. ‘Daar moet ik thuiszitten en trouwen met iemand die ik niet kan uitkiezen.’
Haar moeder bevestigt dat verre familie haar ‘al verkocht heeft’. Dochter Shenwari heeft een vriendje hier, en beschouwt zich als ‘Europees meisje’ na een verblijf van zeven jaar in Nederland. ‘Ik heb een eigen mening, daar zitten mannen in Afghanistan niet op te wachten. Een mening hebben leer je niet zo snel af.’
Sinds juni 2003 stelt de UNHCR hetzelfde. Vrouwen die een te westerse levensstijl hebben aangenomen, lopen in Afghanistan het risico van vervolging, aldus de VN-vluchtelingenorganisatie. Na de val van het Taliban-regime is geen einde gekomen aan de onderdrukking van vrouwen. Ze lopen het risico op ontvoering of verkrachting, meldt ook mensenrechtenorganisatie Amnesty International.
Vorige maand werd de vrouwenactiviste Safia Amajan gedood in Kandahar. Afgelopen jaar zijn zeker 150 gemengde scholen in brand gestoken. Conservatieve Afghanen geloven niet in gelijke rechten voor meisjes en jongens, is de boodschap. ‘Is het weer veilig in Afghanistan? Elke dag ontploffen bommen, alleen al in Kabul’, zegt Mina’s moeder Belqiz (43).
Verdonk vindt dat de geëmancipeerde, uitgeprocedeerde asielzoekers ‘in Afghanistan beter kunnen strijden voor de vrouwenrechten’. Onmogelijk, vinden de actievoerders. Mina: ‘Ik spreek geen Afghaans, laat staan dat ik het kan schrijven. Ik ben daar analfabeet.’
Marym Akhtari (37) denkt dat zij ‘het misschien wel zal redden’ in Afghanistan, maar maakt zich zorgen over haar dochters, die het grootste deel van hun leven, zeven jaar, in Nederland hebben doorgebracht. ‘Daar zijn vrouwen minderwaardig’, zegt Marwa (13). De 11-jarige Safa leest op internet over verkrachtingen in Afghanistan. ‘Dan schrik ik me rot en word ik heel bang.’
Abdulakhil is een van de gelukkigen van de club. Na twee maanden en twee dagen in het uitzetcentrum kreeg ze alsnog een status. Toch zal ze ook actie voeren tegen de uitzetting van haar landgenoten. ‘Dat een man niet nadenkt, begrijp ik. Maar Verdonk is een vrouw, zij zou meer begrip moeten hebben voor geëmancipeerde vrouwen.’
http://www.volkskrant.nl/binnenland/article362296.ece/Een_mening_hebben%2C_leer_je_niet_zo_snel_af
Jaren schuilgaan in een boerka leverde Asma Abdulakhil vooral blauwe plekken op. ‘In zo’n zak weet je niet waar je loopt, ik botste overal tegenaan.’ De 23-jarige Afghaanse heeft vijf jaar geleden in Nederland het streng islamitische gewaad afgeworpen. ‘In zo’n ding wil en kan ik nooit meer lopen.’
Het leven is voor geëmancipeerde vrouwen in Afghanistan niet benijdenswaardig, meldde minister Verdonk voor Vreemdelingenzaken afgelopen juni in de Tweede Kamer. Toch is dat voor haar geen reden specifiek beleid te voeren voor deze vrouwen. Verwesterd of niet, honderden Afghaanse vrouwen kunnen terug, vindt zij.
Daartegen gaan tientallen naar Nederlands model geëmancipeerde vrouwen komende weken protesteren. Ze hebben zich verenigd in een actiegroep, en zullen op 1 november vrouwelijke politici die hen niet steunen een boerka cadeau doen. Ze krijgen hulp van advocaat Frits Koers uit Zwolle.
Mina Shenwari (19) heeft twee weken geleden een negatief besluit gekregen van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). ‘Zie je mij al in Afghanistan?’ De mbo-scholiere (in spijkerbroek, strakke blouse en met iPod om haar nek) zwaait nog eens met haar lange zwarte haren. ‘Daar moet ik thuiszitten en trouwen met iemand die ik niet kan uitkiezen.’
Haar moeder bevestigt dat verre familie haar ‘al verkocht heeft’. Dochter Shenwari heeft een vriendje hier, en beschouwt zich als ‘Europees meisje’ na een verblijf van zeven jaar in Nederland. ‘Ik heb een eigen mening, daar zitten mannen in Afghanistan niet op te wachten. Een mening hebben leer je niet zo snel af.’
Sinds juni 2003 stelt de UNHCR hetzelfde. Vrouwen die een te westerse levensstijl hebben aangenomen, lopen in Afghanistan het risico van vervolging, aldus de VN-vluchtelingenorganisatie. Na de val van het Taliban-regime is geen einde gekomen aan de onderdrukking van vrouwen. Ze lopen het risico op ontvoering of verkrachting, meldt ook mensenrechtenorganisatie Amnesty International.
Vorige maand werd de vrouwenactiviste Safia Amajan gedood in Kandahar. Afgelopen jaar zijn zeker 150 gemengde scholen in brand gestoken. Conservatieve Afghanen geloven niet in gelijke rechten voor meisjes en jongens, is de boodschap. ‘Is het weer veilig in Afghanistan? Elke dag ontploffen bommen, alleen al in Kabul’, zegt Mina’s moeder Belqiz (43).
Verdonk vindt dat de geëmancipeerde, uitgeprocedeerde asielzoekers ‘in Afghanistan beter kunnen strijden voor de vrouwenrechten’. Onmogelijk, vinden de actievoerders. Mina: ‘Ik spreek geen Afghaans, laat staan dat ik het kan schrijven. Ik ben daar analfabeet.’
Marym Akhtari (37) denkt dat zij ‘het misschien wel zal redden’ in Afghanistan, maar maakt zich zorgen over haar dochters, die het grootste deel van hun leven, zeven jaar, in Nederland hebben doorgebracht. ‘Daar zijn vrouwen minderwaardig’, zegt Marwa (13). De 11-jarige Safa leest op internet over verkrachtingen in Afghanistan. ‘Dan schrik ik me rot en word ik heel bang.’
Abdulakhil is een van de gelukkigen van de club. Na twee maanden en twee dagen in het uitzetcentrum kreeg ze alsnog een status. Toch zal ze ook actie voeren tegen de uitzetting van haar landgenoten. ‘Dat een man niet nadenkt, begrijp ik. Maar Verdonk is een vrouw, zij zou meer begrip moeten hebben voor geëmancipeerde vrouwen.’
http://www.volkskrant.nl/binnenland/article362296.ece/Een_mening_hebben%2C_leer_je_niet_zo_snel_af