Lila
27-06-2002, 14:51
Drie maanden later sinds mijn moeders dood…
Er is een leegte in mijn leven….ik liep in ons huisje….vol herinneringen….. Mijn moeder is weg, mijn eer is weg…..ik heb niemand meer. Amira en Nora lieten mij niet alleen, maar ik miste mijn moeder. Waarom?? Waarom heb je je mij verlaten. Ik heb alles opgegeven. Mijn eer, mijn leven, mijn lichaam, mijn geest….
Ik voel me verschrikkelijk, ik ben vies….ik ben slecht. Waarom mama..ik had gehoopt als je weer beter werd om me in je armen te nemen. Ik mis je moeder….3lish a rabi….
Ik ging naar Riyana….ik hing daar rond….ik had nergens zin in. Volgens mij hing ik daar nog rond omdat ik mezelf wou straffen. Ik wou mezelf kwellen….een ander gevoel kende ik niet meer.
Op een avond werd er keihard gebonkt op de deur. Riyana deed de deur open. De politie stormde naar binnen en arresteerde ons allemaal. Dit mocht niet, je mocht geen bordeel hebben. Het was strafbaar.
Op het politiebureau werden dossiers gemaakt. We kwamen allemaal aan de beurt. Ik was niet bang meer, het kon me niks meer schelen. Ik was slecht, dit is wat ik verdiende.
Amal….Amal Abdelhamid….riep een agent. Je mag naar huis. Je borgsom is betaald. Ik keek naar Amira en Nora….misschien is het je vader zei Nora. Ya rab zei Amira.
Deze kant uit mevrouw. De man die voor je betaald heeft zit samen met de inspecteur op je te wachten. Amal liep de kamer binnen en keek naar de grond. Amal….een zachte stem zei haar naam. Ik keek op en ik zag hem. Het was die onbekende man. Amal Abdelhamid….je moet hier tekenen.
Ik tekende en ik keek de onbekende man aan. Kom Amal…kom we gaan. Ik liep achter hem aan.
Buiten stopte ik….waarom heb je voor me betaald. Kom je mij weer beledigen…Nee Amal….kom mee naar een cafeetje en ik zal alles uitleggen. Ik ging met hem mee, ik had toch niks meer te verliezen.
We gingen in een cafeetje zitten. Luister Amal….ik wil je mijn excuses aanbieden. Ik heb me die avond slecht gedragen. Toen ik je sloeg haatte ik mezelf. Ik was dronken die avond en ik ben nog nooit in zo’n huis geweest als die van madame Riyana. Een vriend nam me mee en het was een andere wereld voor mij. Je trok me aan. Je zat daar in je eentje….en je praatte met niemand.
Het spijt me en gecondoleerd met je moeder. Ik keek hem aan…..wat nu vroeg ik. Tegen de tijd dat ik weer vrij kon nemen ging ik naar de huis van Riyana. De portier vertelde mij dat jullie vastzaten.
Kijk ik kan je het geld niet terugbetalen. Dus breng me terug naar het gevangenis en neem je geld, zei ik onbeschoft. Nee Amal dat doe ik niet.
Luister meneertje… ik ga niet met je naar bed. Ik heb gezworen om dat nooit te doen. En ook niet met jou. Dus breng gewoon naar huis. Amal….geloof je in tweede kans…Ik begon te huilen….nee niet huilen Amal. Je gaat met mij mee naar huis. Kijk ik woon samen met een vriend. Je mag bij ons wonen. Wij werken voor de marine. We zijn vaak weg van huis. Wat ik van je vraag is om bij ons te blijven, je kan voor ons zorgen…
Ik keek hem aan en voor het eerst in een lange tijd gebeurde er iets positiefs. Trouwens voordat ik akkoord ga….wat is je naam….Oh ja, maar natuurlijk……Ik ben Achmad Abdelali..
Ok…ik ga met je mee, zei twijfelend.
Toen we bij zijn huis aankwamen zag het er niet uit. Het was 1 grote puinhoop. Er lagen overal etensresten….wat is dit….woon je hier in deze zwijnenstal, zei ik lachend. Ja, sorry mijn huisgenoot is heel slordig.
Hahahaaaa….ik moest echt lachen. Loop maar mee, dan laat ik jou je kamer zien…. We gingen naar een kamer. Kijk Amal dit is mijn kamer en dit wordt nu jouw kamer. En jij?? Ik slaap wel bij Moestafa op de kamer. Achmad….nee ik wil je niet tot last zijn. Ik zoek morgen wel iets. Nee Amal je blijft hier. Geen discussie verder ok.
Hij deed de kast open en pakte een pyjama. Dit is voor jou. Het is een mannenpyjama, maar dit is tijdelijk. Morgen gaan we nieuwe kleren voor je kopen.
Ok….ga nu maar slapen want het is laat. Amal hier heb je de sleutel van je kamer. Doe de deur op slot zodat je je veilig voelt. Ik keek hem aan….ik heb deze sleutel niet nodig, ik vertrouw jou.
Ok…slaap lekker….Achmad gaf mee een knipoogje en liep weg.
Ik lag op de bed. Is dit echt. Oh Allah…..betekend dat je me hebt vergeven voor wat ik gedaan heb?? Is Achmad een goede man. Heb ik de juiste beslissing genomen?
Met die gedachte viel ik in slaap. S’nachts hoorde ik een geluid. Iemand kwam aanlopen. Plotseling ging de deur van mijn kamer open….Oh nee….he…
Hij wilt toch niet…ik draaide me snel om en ik keek in de spiegel die tegenover de bed lag. Ik kon zo zien wat hij deed. Als hij me wilt pakken dan sla ik hem met die lamp.
Ik wachtte af….hij kwam steeds dichterbij….hij keek naar me….en ik keek stiekem in de spiegel…hij kwam steeds dichterbij….Oh mijn god nee…ik kan niet meer….Maar toen plotseling deed hij iets wat ik niet verwachtte…hij pakte de wekker van de nachtkastje en liep weg.
Opgelucht draaide ik me weer om…..hij wou z’n wekker zei ik lachend….ik voelde me gelukkig…..er is toch nog hoop….ik kreeg weer vertrouwen in de mensheid….
Er is een leegte in mijn leven….ik liep in ons huisje….vol herinneringen….. Mijn moeder is weg, mijn eer is weg…..ik heb niemand meer. Amira en Nora lieten mij niet alleen, maar ik miste mijn moeder. Waarom?? Waarom heb je je mij verlaten. Ik heb alles opgegeven. Mijn eer, mijn leven, mijn lichaam, mijn geest….
Ik voel me verschrikkelijk, ik ben vies….ik ben slecht. Waarom mama..ik had gehoopt als je weer beter werd om me in je armen te nemen. Ik mis je moeder….3lish a rabi….
Ik ging naar Riyana….ik hing daar rond….ik had nergens zin in. Volgens mij hing ik daar nog rond omdat ik mezelf wou straffen. Ik wou mezelf kwellen….een ander gevoel kende ik niet meer.
Op een avond werd er keihard gebonkt op de deur. Riyana deed de deur open. De politie stormde naar binnen en arresteerde ons allemaal. Dit mocht niet, je mocht geen bordeel hebben. Het was strafbaar.
Op het politiebureau werden dossiers gemaakt. We kwamen allemaal aan de beurt. Ik was niet bang meer, het kon me niks meer schelen. Ik was slecht, dit is wat ik verdiende.
Amal….Amal Abdelhamid….riep een agent. Je mag naar huis. Je borgsom is betaald. Ik keek naar Amira en Nora….misschien is het je vader zei Nora. Ya rab zei Amira.
Deze kant uit mevrouw. De man die voor je betaald heeft zit samen met de inspecteur op je te wachten. Amal liep de kamer binnen en keek naar de grond. Amal….een zachte stem zei haar naam. Ik keek op en ik zag hem. Het was die onbekende man. Amal Abdelhamid….je moet hier tekenen.
Ik tekende en ik keek de onbekende man aan. Kom Amal…kom we gaan. Ik liep achter hem aan.
Buiten stopte ik….waarom heb je voor me betaald. Kom je mij weer beledigen…Nee Amal….kom mee naar een cafeetje en ik zal alles uitleggen. Ik ging met hem mee, ik had toch niks meer te verliezen.
We gingen in een cafeetje zitten. Luister Amal….ik wil je mijn excuses aanbieden. Ik heb me die avond slecht gedragen. Toen ik je sloeg haatte ik mezelf. Ik was dronken die avond en ik ben nog nooit in zo’n huis geweest als die van madame Riyana. Een vriend nam me mee en het was een andere wereld voor mij. Je trok me aan. Je zat daar in je eentje….en je praatte met niemand.
Het spijt me en gecondoleerd met je moeder. Ik keek hem aan…..wat nu vroeg ik. Tegen de tijd dat ik weer vrij kon nemen ging ik naar de huis van Riyana. De portier vertelde mij dat jullie vastzaten.
Kijk ik kan je het geld niet terugbetalen. Dus breng me terug naar het gevangenis en neem je geld, zei ik onbeschoft. Nee Amal dat doe ik niet.
Luister meneertje… ik ga niet met je naar bed. Ik heb gezworen om dat nooit te doen. En ook niet met jou. Dus breng gewoon naar huis. Amal….geloof je in tweede kans…Ik begon te huilen….nee niet huilen Amal. Je gaat met mij mee naar huis. Kijk ik woon samen met een vriend. Je mag bij ons wonen. Wij werken voor de marine. We zijn vaak weg van huis. Wat ik van je vraag is om bij ons te blijven, je kan voor ons zorgen…
Ik keek hem aan en voor het eerst in een lange tijd gebeurde er iets positiefs. Trouwens voordat ik akkoord ga….wat is je naam….Oh ja, maar natuurlijk……Ik ben Achmad Abdelali..
Ok…ik ga met je mee, zei twijfelend.
Toen we bij zijn huis aankwamen zag het er niet uit. Het was 1 grote puinhoop. Er lagen overal etensresten….wat is dit….woon je hier in deze zwijnenstal, zei ik lachend. Ja, sorry mijn huisgenoot is heel slordig.
Hahahaaaa….ik moest echt lachen. Loop maar mee, dan laat ik jou je kamer zien…. We gingen naar een kamer. Kijk Amal dit is mijn kamer en dit wordt nu jouw kamer. En jij?? Ik slaap wel bij Moestafa op de kamer. Achmad….nee ik wil je niet tot last zijn. Ik zoek morgen wel iets. Nee Amal je blijft hier. Geen discussie verder ok.
Hij deed de kast open en pakte een pyjama. Dit is voor jou. Het is een mannenpyjama, maar dit is tijdelijk. Morgen gaan we nieuwe kleren voor je kopen.
Ok….ga nu maar slapen want het is laat. Amal hier heb je de sleutel van je kamer. Doe de deur op slot zodat je je veilig voelt. Ik keek hem aan….ik heb deze sleutel niet nodig, ik vertrouw jou.
Ok…slaap lekker….Achmad gaf mee een knipoogje en liep weg.
Ik lag op de bed. Is dit echt. Oh Allah…..betekend dat je me hebt vergeven voor wat ik gedaan heb?? Is Achmad een goede man. Heb ik de juiste beslissing genomen?
Met die gedachte viel ik in slaap. S’nachts hoorde ik een geluid. Iemand kwam aanlopen. Plotseling ging de deur van mijn kamer open….Oh nee….he…
Hij wilt toch niet…ik draaide me snel om en ik keek in de spiegel die tegenover de bed lag. Ik kon zo zien wat hij deed. Als hij me wilt pakken dan sla ik hem met die lamp.
Ik wachtte af….hij kwam steeds dichterbij….hij keek naar me….en ik keek stiekem in de spiegel…hij kwam steeds dichterbij….Oh mijn god nee…ik kan niet meer….Maar toen plotseling deed hij iets wat ik niet verwachtte…hij pakte de wekker van de nachtkastje en liep weg.
Opgelucht draaide ik me weer om…..hij wou z’n wekker zei ik lachend….ik voelde me gelukkig…..er is toch nog hoop….ik kreeg weer vertrouwen in de mensheid….