asia107
10-10-2006, 14:43
Ik heb drie maanden geleden een jongen leren kennen. Op een of andere manier vertrouwde ik heb van het begin af aan. Ik weet niet waarom. Ik vertrouw jongens niet zo snel. Ik ga zo niet veel met jongens om maar ik chat wel. De jongens daar hebben me laten merken dat ze niet te vertrouwen zijn. Tegen hem ben ik van het begin af aan eerlijk geweest.
In die eerste week hebben we vaak afgesproken om elkaar wat beter te leren kennen. Daarna heb ik hem vier weken niet gezien want hij ging op vakantie naar Marokko. We hebben wel gesmst. Niet vaak maar wel een paar keer per week.
Toen hij terug was begon ik hem te wantrouwen. Ik kende hem niet goed genoeg om te zeggen dat hij serieus was. Ik sprak met hem af in de buurt van waar hij woont. Daar was een plek waar we geen bekenden tegen zouden komen. Wanneer we terugliepen op een dag stond zijn oom op hem te wachten. Hij had met hem afgesproken. Hij wist dat zijn oom op hem stond te wachten. Ik moest wel langs die oom om bij mijn fiets te komen. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Hij had er blijkbaar geen problemen mee dat zijn oom nu wist wie ik was.
Een andere keer zei hij dat zijn oom mijn broer kende. Hij zei de naam van mijn broer. Hij heeft mijn naam dus tegen zijn oom gezegd. Mijn achternaam dus. Waar is hij mee bezig? Hij weet toch dat je als meisje kwetsbaar bent. waarom loopt hij met mijn achternaam te strooien?
Zo zijn er meer voorvallen geweest die mijn vertrouwen in hem braken. Ik heb me al vaker voorgenomen om het gewoon uit te maken. Ik wilde het wel op een fatsoenlijke manier doen en vrienden met hem blijven. Ik was bang dat hij over me zou praten. Ik heb toen met hem afgesproken om het hem te vertellen. Maar dat kon ik niet. Ik wist dat ik nog veel van hem hield en het was altijd fijn om bij hem te zijn. Elke keer als ik me voornam er een punt achter te zetten kwam het er niet van. Dan kwam bij mij het gevoel naar boven dat hij wel een goeie jongen is.
Op een van die dagen dat ik er een einde aan wilde maken vond hij een nummer van een jongen in mijn tas. Ik had het nummer van een jongen die ik kende via internet opgeschreven met zijn naam erbij. Dat is een hele verlegen jongen die ik gewoon aardig vond. Meer niet. Meer zou het ook nooit worden. Ik had hem nog nooti gebeld. Ik zou hem een keertje bellen had ik gezegd. Maar dat is nooit gebeurd. Toen hij het vond was hij kwaad. Achteraf begreep ik het wel maar toen niet. Hoe kon hij denken dat ik met meerdere jongens ging?? Zo ben ik niet!!
We hebben toen ruzie gehad. Ik heb hem niet meer gezien toen. Ik belde hem maar hij gaf geen gehoor. Ik heb hem gesmst en daarna gebeld. Hij vertelde me toen ook nog dat hij had gehoord dat ik met een neger was gegaan. Dat is helemaal niet waar! Ik ben van het begin af aan eerlijk tegen hem geweest. Mijn hart was gebroken. Ik wilde niet uitelkaar. Niet op deze manier.
Een paar dagen later belde hij me op. Hij had me blijkbaar gezien onderweg en vroeg waar ik heen ging. Even later belde hij me op of ik naar hem toe wilde komen. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Eerst zegt hij dat hij niet meer met me verder wil en vervolgens wil hij me zien. Ik ben naar hem toe geweest. Ik wilde weten waarom hij me wilde zien en misschien verlangde ik ook naar hem.
Hij deed alsof er niets aan de hand was. Alsof er niks was gebeurd. Ik ging ervan uit dat hij gewoon vrienden wilde blijven. Ik heb toen een anderhalve week niks van hem gehoord. Ik wist niet of hij nou geen contact meer wilde of niet. Ik wist niet wat ik ervan moets denken. Ik heb hem maar gesmst om wat af te spreken. Ik kreg helaas niks terug. De volgende dag sprak ik hem op msn. Toen was hij kwaad op mij. Omdat ik zolang niets van me heb laten horen. Ik heb toen gezegd wat ik van hem dacht. Toen zei hij dat we er beter mee konden stoppen. Daar was ik het mee eens. We wensten elkaar veel succes en namen afscheid.
Toen stelde hij nog de vraag of ik van hem hield. Ik heb toen geantwoord dat ik wel van hem hield maar dat ik hem niet vertrouwde. Toen ik hem hetzelfde vroeg wilde hij afspreken voor de dag erna. Om het uit te kunnen praten want we waren eigenlijk nog niet uitgepraat. Ik heb daarmee ingestemd. Hij wilde met me verder. Ik ook met hem. Ik kon hem niet loslaten. Hij mij blijkbaar ook niet. Sindsdien hebben we weer goed contact. Hij is een goeie jongen. Dat merk aan hem. Aan zijn doen. Ik hoop mijn leven met niemand anders te delen dan met hem.
Het probleem is dat ik door de ervaring die ik heb met jongens toch een beetje een gevoel van wantrouwen blijf hebben. Ik wil van dat gevoel af. Ik heb nu al een paar dagen niets van hem gehoord. Ik wil niet bellen...dan heb ik het gevoel dat ik teveel achter hem aan hobbel. Dat wil ik niet. Maar aan de andere kant zal hij misschien wel hetzelfde denken. Zal ik bellen of niet?
In die eerste week hebben we vaak afgesproken om elkaar wat beter te leren kennen. Daarna heb ik hem vier weken niet gezien want hij ging op vakantie naar Marokko. We hebben wel gesmst. Niet vaak maar wel een paar keer per week.
Toen hij terug was begon ik hem te wantrouwen. Ik kende hem niet goed genoeg om te zeggen dat hij serieus was. Ik sprak met hem af in de buurt van waar hij woont. Daar was een plek waar we geen bekenden tegen zouden komen. Wanneer we terugliepen op een dag stond zijn oom op hem te wachten. Hij had met hem afgesproken. Hij wist dat zijn oom op hem stond te wachten. Ik moest wel langs die oom om bij mijn fiets te komen. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Hij had er blijkbaar geen problemen mee dat zijn oom nu wist wie ik was.
Een andere keer zei hij dat zijn oom mijn broer kende. Hij zei de naam van mijn broer. Hij heeft mijn naam dus tegen zijn oom gezegd. Mijn achternaam dus. Waar is hij mee bezig? Hij weet toch dat je als meisje kwetsbaar bent. waarom loopt hij met mijn achternaam te strooien?
Zo zijn er meer voorvallen geweest die mijn vertrouwen in hem braken. Ik heb me al vaker voorgenomen om het gewoon uit te maken. Ik wilde het wel op een fatsoenlijke manier doen en vrienden met hem blijven. Ik was bang dat hij over me zou praten. Ik heb toen met hem afgesproken om het hem te vertellen. Maar dat kon ik niet. Ik wist dat ik nog veel van hem hield en het was altijd fijn om bij hem te zijn. Elke keer als ik me voornam er een punt achter te zetten kwam het er niet van. Dan kwam bij mij het gevoel naar boven dat hij wel een goeie jongen is.
Op een van die dagen dat ik er een einde aan wilde maken vond hij een nummer van een jongen in mijn tas. Ik had het nummer van een jongen die ik kende via internet opgeschreven met zijn naam erbij. Dat is een hele verlegen jongen die ik gewoon aardig vond. Meer niet. Meer zou het ook nooit worden. Ik had hem nog nooti gebeld. Ik zou hem een keertje bellen had ik gezegd. Maar dat is nooit gebeurd. Toen hij het vond was hij kwaad. Achteraf begreep ik het wel maar toen niet. Hoe kon hij denken dat ik met meerdere jongens ging?? Zo ben ik niet!!
We hebben toen ruzie gehad. Ik heb hem niet meer gezien toen. Ik belde hem maar hij gaf geen gehoor. Ik heb hem gesmst en daarna gebeld. Hij vertelde me toen ook nog dat hij had gehoord dat ik met een neger was gegaan. Dat is helemaal niet waar! Ik ben van het begin af aan eerlijk tegen hem geweest. Mijn hart was gebroken. Ik wilde niet uitelkaar. Niet op deze manier.
Een paar dagen later belde hij me op. Hij had me blijkbaar gezien onderweg en vroeg waar ik heen ging. Even later belde hij me op of ik naar hem toe wilde komen. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Eerst zegt hij dat hij niet meer met me verder wil en vervolgens wil hij me zien. Ik ben naar hem toe geweest. Ik wilde weten waarom hij me wilde zien en misschien verlangde ik ook naar hem.
Hij deed alsof er niets aan de hand was. Alsof er niks was gebeurd. Ik ging ervan uit dat hij gewoon vrienden wilde blijven. Ik heb toen een anderhalve week niks van hem gehoord. Ik wist niet of hij nou geen contact meer wilde of niet. Ik wist niet wat ik ervan moets denken. Ik heb hem maar gesmst om wat af te spreken. Ik kreg helaas niks terug. De volgende dag sprak ik hem op msn. Toen was hij kwaad op mij. Omdat ik zolang niets van me heb laten horen. Ik heb toen gezegd wat ik van hem dacht. Toen zei hij dat we er beter mee konden stoppen. Daar was ik het mee eens. We wensten elkaar veel succes en namen afscheid.
Toen stelde hij nog de vraag of ik van hem hield. Ik heb toen geantwoord dat ik wel van hem hield maar dat ik hem niet vertrouwde. Toen ik hem hetzelfde vroeg wilde hij afspreken voor de dag erna. Om het uit te kunnen praten want we waren eigenlijk nog niet uitgepraat. Ik heb daarmee ingestemd. Hij wilde met me verder. Ik ook met hem. Ik kon hem niet loslaten. Hij mij blijkbaar ook niet. Sindsdien hebben we weer goed contact. Hij is een goeie jongen. Dat merk aan hem. Aan zijn doen. Ik hoop mijn leven met niemand anders te delen dan met hem.
Het probleem is dat ik door de ervaring die ik heb met jongens toch een beetje een gevoel van wantrouwen blijf hebben. Ik wil van dat gevoel af. Ik heb nu al een paar dagen niets van hem gehoord. Ik wil niet bellen...dan heb ik het gevoel dat ik teveel achter hem aan hobbel. Dat wil ik niet. Maar aan de andere kant zal hij misschien wel hetzelfde denken. Zal ik bellen of niet?