zelfmoord

[Miss_rifia]

De wereld is een gevangenis voor de gelovige, en een paradijs voor de ongelovige. (Sahih Moeslim) .Je stapt de trein uit.. je maakt haast om snel thuis te komen. Je wil niet weten wat je thuis te wachten staat. Het is laat en ze gaan vast zeuren.. . Waar was je? Waarom ben je zo laat thuis? Ze begrijpen er toch helemaal . . niks . . van en zo gaat het trouwens elke avond.. je staat even stil voor de deur.. . eigenlijk wil je niet naar binnen.. je wil niet weten wat je te wachten staat. Weer een preek waar je al die tijd zat.. vast weer een klap van je vader. Ach zou hij nou niet begrijpen dat je er toch niks meer van voelt. hij kan je nog zo hard slaan.. het doet toch geen pijn meer.. vroeger moest je nog huilen van de pijn.. maar je bent immuun geworden.. je staat nog even iets langer dan normaal stil en ademt diep in en draait de sleutel in het sleutel gat.. heel voorzichtig draai je de sleutel om.. in de hoop dat niemand je hoort.. en je gaat voorzichtig naar binnen.. je blaast je ingehouden adem uit.. en bent voor even opgelucht.. ze hebben je niet horen binnen komen.. Ineens schiet de keuken deur open.. je staat oog in oog met je moeder.. haar ogen stralen vuur uit.. je bent niet bang voor wat je te wachten staat.. je kon het al raden.. ze gilt: "waar was je genza". Je bent even stil. Je had het net zo helder kunnen opdreunen.. een nieuwe smoes ofwel een van de duizenden die je elke dag maar weer moest gebruiken. Nu was je bewust ofwel onbewust even stil.. je moeder gilt dat de dochter van de buurvrouw al uren thuis was en dat ze had gekookt.. ze gilt er achteraan: "waarom heeft Allah mij deze niks nut gegeeft". Eigenlijk wil je er om lachen.. maar voor je ook maar een grijns op je gezicht kan zetten.. pakt iets je bij je haren.. je schrikt er zo van.. je was er niet op voorbereid.. je broer trekt expres extra hard aan je haren.. hij vraagt waar je was.. en hij maakt je uit voor ****.. hij is zo gemeen tegen je.. je kan het niet begrijpen.. hoe kan hij zich er nou mee bemoeien... je wil je nog verzetten.. dat maakt je broer alleen nog kwader. hij geeft je een hele harde stomp in je buik.. je snakt naar adem.. je wil gillen.. maar het helpt toch niet... je blijft in gebukt staan.. je broer gilt: "vuile **** dat je bent". Je moeder kijkt toe.. Je probeert op te kijken en het enige wat je ziet is haar glimlach.. ze geniet van je pijn.. je ondragelijke pijn waar je al zo lang mee leeft.. dag in dag uit.. is dit wat je thuis aantreft.. is het je vader niet die je in elkaar slaat is het een van je broers wel.. je vraagt je af wanneer het op zal houden.. je broer gilt nogmaals: "vuile ****" en schopt je letterlijk naar boven... je blijft even stil zitten bij de bovenste trap.. je hoopt, smeekt alles en iedereen om er een einde te maken.. je wil niet meer ademhalen.. je hoopt dat je lichaam het nu begeeft.. waarom nu niet.. waarom kan je hart niet gewoon stoppen.. wat heeft het leven voor zin... je probeert op te staan.. je hebt zo veel pijn.. stap voor stap loop je richting je kamer.. je doet voorzichtig je kamerdeur open.. je staat even stil voor de deur opening en vraagt jezelf af.. Wanneer het opzal houden.. je kamer is helemaal over hoop gehaald.. alles maar dan ook alles lag overhoop.. waarom doen ze je dit aan? wat had jij ze ooit misdaan? Je loopt naar je bureau je kijkt tussen je engels boek.. je haalt diep adem en slaat je boek open.. gelukkig je brief zit er nog in... je bedenkt je of dit is wat je wil Of dit is waar je van droomde?? Je hebt er wel eens vaker over nagedacht maar het nooit gedurfd... je liet je rustig op je bed neervallen met de brief in je handen.. je had overal pijn.. je hart was gebroken. Je voelde niks meer.. je gezicht was rood en blauw.. er kwam bloed uit je neus.. maar dat was niet meer dan normaal.. het viel nog wel mee... je voelde niks meer.. bijna niks meer.. je voelde pijn.. pijn deel van je leven was geworden.. je leefde al maanden met je pijn samen.. maar nu deze dag.. nam je pijn de overhand.. het was anders dan al de andere dagen.. je probeerde op te staan.. en je liep.. voorzichtig naar je nachtkasje... je haalde wat tijdschriften weg en daaronder lag een potje.. je haalde het te voor schijn.. zonder er over naar te denken.. draaide je het potje open.. er kwam een stoflucht vanaf.. je had het potje de vorige keer zo goed dicht gedraaid.. maar nu was het potje open.. zonder verder na te denken.. sloeg je het potje achter over.. en begon te kauwen... je voelde niks.. helemaal niks.... Alleen die verschrikkelijke pijn... die jouw eigen was geworden... daar stond je.. in afwachting wat je lichaam zou doen... je ogen waren gesloten je wilde niet meer kijken.. nooit meer kijken.. Je ledenmaten werden zwaarder.. je voelde je licht in je hoofd worden.. je hart ging te keer.. je begon te zweten als een gek.. het maakte je niet uit.. voor je in het potje kon kijken.. zakte je in elk...... Daar lag je... levenloos op de grond... niemand die zich om je bekommerde.... Niemand die van je hield... Je brief lag op bed De brief 14 februari 2002 . Voor de achter gebleven mensen, Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet niet waar het fout is gegaan! het is allemaal begonnen toen mama mij vroeg om mijn neef te trouwen. mama begrijp je dan echt niet dat ik niet wilde, dat het hem niet ging om mij maar om de papieren. Ik heb het je proberen te vertellen maar je wilde het niet begrijpen. Ik voel me leeg zo leeg van binnen. Het is als of iemand mijn geest tijden geleden heeft afgepakt. Ik leef niet meer in deze tijd. Ik kan nergens meer van genieten. Ik heb pijn zo veel pijn. Konden jullie maar begrijpen wat jullie mij hebben aangedaan. Het gaat mij niet om de klappen. Het ging mij niet om de pijn. Het ging mij om mama haar ogen. Hoe kon ze dit alles laten gebeuren mij haar enige dochter geven aan de zoon van haar zus. Was dan helemaal niks meer belangrijk? Waarom vraag ik mezelf keer op keer. Ik heb het niet gedaan om jullie pijn te doen. ik weet dat het eigenlijk niet mag en kan. Eigenhandig een einde aan je leven maken mag niet volgens ons geloof, maar toch heb ik het gedaan. Uren heb ik gesmeekt... dagen heb ik gebeden.. heb Allah gesmeekt om er een einde aan te maken. ik heb mijn sterven dag bepaald.. net zoals dat jullie mijn leven hebben bepaald. Jullie hebben het mij zwaar gemaakt.. deze weg in mijn schoot geworpen. Mij geen andere keus gegeven.. Nooit zal iemand begrijpen.. snappen wat ik nu mee maak ofwel heb mee gemaakt heb.. mijn eigen ik is al tijden geleden gestorven ver weg heen gegaan... dit leven heeft mij kapot gemaakt. Ik ben niet bang voor de hel.. mijn leven was een en al hel.. Met tranen in mijn ogen heb ik deze brief geschreven. Ik ben zo bang.. zo ban voor wat de toekomst mij gaat brengen.. jullie hebben mij geen keus gegeven. ik kan de goede woorden ook niet vinden. Ik ben kapot diep van binnen... Lieve mama, Bedankt voor dit leven. Ik heb van jou geleerd om mensen te haten, te verafschuwen zonder reden. Lieve papa, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat pijn ineens heel je leven kan overnemen. Lieve mohamed, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd hoe harder je slaat, hoe immune je word. Lieve Hassan, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat zwijgen nooit een mens zal helpen. Lieve Youssef, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat het leven waarin ik leefde een hel was. Met pijn in mijn hart ben ik gestorven... maar toch dank ik jullie en iedereen voor mijn leven Dankjewel Jamlia

[Sahra22]

ik ben iemand die zelden huilt, maar bij het lezen van dit verhaal sprongen de tranen mij direct in de ogen. Je vraagt je af hoe gezinsleden zo wreed tegen een ander lid kunnen zijn. Waarom worden onze vrouwen zo vaak afgerekend op hun keuzes m.b.t. tot het huwelijk?! En dan vragen we ons af waarom Pim Fortuyn onze cultuur achterlijk vind. Als je dit soort verhalen hoort, ga je zelf ook walgen van onze cultuur. Sahra

[MissTetouania1]

Origineel gepost door Miss_rifia De wereld is een gevangenis voor de gelovige, en een paradijs voor de ongelovige. (Sahih Moeslim) .Je stapt de trein uit.. je maakt haast om snel thuis te komen. Je wil niet weten wat je thuis te wachten staat. Het is laat en ze gaan vast zeuren.. . Waar was je? Waarom ben je zo laat thuis? Ze begrijpen er toch helemaal . . niks . . van en zo gaat het trouwens elke avond.. je staat even stil voor de deur.. . eigenlijk wil je niet naar binnen.. je wil niet weten wat je te wachten staat. Weer een preek waar je al die tijd zat.. vast weer een klap van je vader. Ach zou hij nou niet begrijpen dat je er toch niks meer van voelt. hij kan je nog zo hard slaan.. het doet toch geen pijn meer.. vroeger moest je nog huilen van de pijn.. maar je bent immuun geworden.. je staat nog even iets langer dan normaal stil en ademt diep in en draait de sleutel in het sleutel gat.. heel voorzichtig draai je de sleutel om.. in de hoop dat niemand je hoort.. en je gaat voorzichtig naar binnen.. je blaast je ingehouden adem uit.. en bent voor even opgelucht.. ze hebben je niet horen binnen komen.. Ineens schiet de keuken deur open.. je staat oog in oog met je moeder.. haar ogen stralen vuur uit.. je bent niet bang voor wat je te wachten staat.. je kon het al raden.. ze gilt: "waar was je genza". Je bent even stil. Je had het net zo helder kunnen opdreunen.. een nieuwe smoes ofwel een van de duizenden die je elke dag maar weer moest gebruiken. Nu was je bewust ofwel onbewust even stil.. je moeder gilt dat de dochter van de buurvrouw al uren thuis was en dat ze had gekookt.. ze gilt er achteraan: "waarom heeft Allah mij deze niks nut gegeeft". Eigenlijk wil je er om lachen.. maar voor je ook maar een grijns op je gezicht kan zetten.. pakt iets je bij je haren.. je schrikt er zo van.. je was er niet op voorbereid.. je broer trekt expres extra hard aan je haren.. hij vraagt waar je was.. en hij maakt je uit voor ****.. hij is zo gemeen tegen je.. je kan het niet begrijpen.. hoe kan hij zich er nou mee bemoeien... je wil je nog verzetten.. dat maakt je broer alleen nog kwader. hij geeft je een hele harde stomp in je buik.. je snakt naar adem.. je wil gillen.. maar het helpt toch niet... je blijft in gebukt staan.. je broer gilt: "vuile **** dat je bent". Je moeder kijkt toe.. Je probeert op te kijken en het enige wat je ziet is haar glimlach.. ze geniet van je pijn.. je ondragelijke pijn waar je al zo lang mee leeft.. dag in dag uit.. is dit wat je thuis aantreft.. is het je vader niet die je in elkaar slaat is het een van je broers wel.. je vraagt je af wanneer het op zal houden.. je broer gilt nogmaals: "vuile ****" en schopt je letterlijk naar boven... je blijft even stil zitten bij de bovenste trap.. je hoopt, smeekt alles en iedereen om er een einde te maken.. je wil niet meer ademhalen.. je hoopt dat je lichaam het nu begeeft.. waarom nu niet.. waarom kan je hart niet gewoon stoppen.. wat heeft het leven voor zin... je probeert op te staan.. je hebt zo veel pijn.. stap voor stap loop je richting je kamer.. je doet voorzichtig je kamerdeur open.. je staat even stil voor de deur opening en vraagt jezelf af.. Wanneer het opzal houden.. je kamer is helemaal over hoop gehaald.. alles maar dan ook alles lag overhoop.. waarom doen ze je dit aan? wat had jij ze ooit misdaan? Je loopt naar je bureau je kijkt tussen je engels boek.. je haalt diep adem en slaat je boek open.. gelukkig je brief zit er nog in... je bedenkt je of dit is wat je wil Of dit is waar je van droomde?? Je hebt er wel eens vaker over nagedacht maar het nooit gedurfd... je liet je rustig op je bed neervallen met de brief in je handen.. je had overal pijn.. je hart was gebroken. Je voelde niks meer.. je gezicht was rood en blauw.. er kwam bloed uit je neus.. maar dat was niet meer dan normaal.. het viel nog wel mee... je voelde niks meer.. bijna niks meer.. je voelde pijn.. pijn deel van je leven was geworden.. je leefde al maanden met je pijn samen.. maar nu deze dag.. nam je pijn de overhand.. het was anders dan al de andere dagen.. je probeerde op te staan.. en je liep.. voorzichtig naar je nachtkasje... je haalde wat tijdschriften weg en daaronder lag een potje.. je haalde het te voor schijn.. zonder er over naar te denken.. draaide je het potje open.. er kwam een stoflucht vanaf.. je had het potje de vorige keer zo goed dicht gedraaid.. maar nu was het potje open.. zonder verder na te denken.. sloeg je het potje achter over.. en begon te kauwen... je voelde niks.. helemaal niks.... Alleen die verschrikkelijke pijn... die jouw eigen was geworden... daar stond je.. in afwachting wat je lichaam zou doen... je ogen waren gesloten je wilde niet meer kijken.. nooit meer kijken.. Je ledenmaten werden zwaarder.. je voelde je licht in je hoofd worden.. je hart ging te keer.. je begon te zweten als een gek.. het maakte je niet uit.. voor je in het potje kon kijken.. zakte je in elk...... Daar lag je... levenloos op de grond... niemand die zich om je bekommerde.... Niemand die van je hield... Je brief lag op bed De brief 14 februari 2002 . Voor de achter gebleven mensen, Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet niet waar het fout is gegaan! het is allemaal begonnen toen mama mij vroeg om mijn neef te trouwen. mama begrijp je dan echt niet dat ik niet wilde, dat het hem niet ging om mij maar om de papieren. Ik heb het je proberen te vertellen maar je wilde het niet begrijpen. Ik voel me leeg zo leeg van binnen. Het is als of iemand mijn geest tijden geleden heeft afgepakt. Ik leef niet meer in deze tijd. Ik kan nergens meer van genieten. Ik heb pijn zo veel pijn. Konden jullie maar begrijpen wat jullie mij hebben aangedaan. Het gaat mij niet om de klappen. Het ging mij niet om de pijn. Het ging mij om mama haar ogen. Hoe kon ze dit alles laten gebeuren mij haar enige dochter geven aan de zoon van haar zus. Was dan helemaal niks meer belangrijk? Waarom vraag ik mezelf keer op keer. Ik heb het niet gedaan om jullie pijn te doen. ik weet dat het eigenlijk niet mag en kan. Eigenhandig een einde aan je leven maken mag niet volgens ons geloof, maar toch heb ik het gedaan. Uren heb ik gesmeekt... dagen heb ik gebeden.. heb Allah gesmeekt om er een einde aan te maken. ik heb mijn sterven dag bepaald.. net zoals dat jullie mijn leven hebben bepaald. Jullie hebben het mij zwaar gemaakt.. deze weg in mijn schoot geworpen. Mij geen andere keus gegeven.. Nooit zal iemand begrijpen.. snappen wat ik nu mee maak ofwel heb mee gemaakt heb.. mijn eigen ik is al tijden geleden gestorven ver weg heen gegaan... dit leven heeft mij kapot gemaakt. Ik ben niet bang voor de hel.. mijn leven was een en al hel.. Met tranen in mijn ogen heb ik deze brief geschreven. Ik ben zo bang.. zo ban voor wat de toekomst mij gaat brengen.. jullie hebben mij geen keus gegeven. ik kan de goede woorden ook niet vinden. Ik ben kapot diep van binnen... Lieve mama, Bedankt voor dit leven. Ik heb van jou geleerd om mensen te haten, te verafschuwen zonder reden. Lieve papa, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat pijn ineens heel je leven kan overnemen. Lieve mohamed, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd hoe harder je slaat, hoe immune je word. Lieve Hassan, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat zwijgen nooit een mens zal helpen. Lieve Youssef, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat het leven waarin ik leefde een hel was. Met pijn in mijn hart ben ik gestorven... maar toch dank ik jullie en iedereen voor mijn leven Dankjewel Jamlia Hai, Ik wou even zeggen dat dit verhaal van just-somebody is. Zij had dit verhaal verzonnen. Het is dus een fictief verhaal.

[hansie]

verzonnen of waargebeurd het is en blijft een mooi verhaal

[saidaaatje]

ik heb dit al een keer gelezen,maar toen ik t net weer las sprongen me de tranen me weer in de ogen.t is vreselyk dat t er in sommige gezinnen nog steds zo aan toe gaat.........ik weet dat dit verzonnen is,maar t is wel gebasseerd op de werkelykheid

[RIF_CHICKIE]

mijn god ik ben gewoon letterlijk aan het huilen!!!!!! tranen rollen over mij wangen niet normssl, dit verhaal is ...ik heb er geen woorden voor prachtig!!!!!!!!!!!!!!!!!

[jamila_nador]

zoals ithrane zegt,ik herken me zelf er ook een beetje in maar dan wel vroeger :D

[True_angel]

zo dit is echt erg..... heb echt tranen in me ogen....... en dat alleen omdat je niet met je neef wilde trouwen....

[True_angel]

zo elmar...............moet je nog lezen.............?

[AlHoceima_Leila]

wow net zoals vele van jullie lopen er tranen over me wangen dat sommige mensen zo gemeen kunnnen zijn????????!!!!!!!!!!!!!! xleila

[Ayliah]

Ik vind het echt erg... ik heb er echt geen woorden voor....

[missangelmalika]

wejjjooooooo wat prachtig echt mooi echt zielig man

[Dessie]

De rillingen gingen echt door me heen, toen ik het las. Ook ik herken er veel in van vroeger

[craig17]

BEN IK DAN OOK DE ENINGE JONGEN DIE ER OP REAGEERT IK WALG VAN ZULKE MENSEN IK HEB HET HELE VERHAAL GELEZEN.. EN VINDT HET ECHT ZIELIG VOOR DAT MEISJE DAT ZE ZO HAAR EIGEN DOOD TE GEMOET KOMT.. MAAR IK WEET NIET OF HET ECHT GEBEURD IS MAAR HET KAN WEL ZULKE MENSEN BESTAAN DAN OOK ECHT.. MAAR JA EN ALS HET EEN VERZONNEN VERHAAL IS DAN KAN JIJ MENSEN BETOVEREN OM HET HELE VERHAAL AFTE LEZEN IN IEDERGEVAL DAT HEB JE BIJ MIJ GEDAAN. MOHIM... THALLAW ZUSTERSS BESLAMA CIAOZZ ;):);)