Miss_rifia
25-06-2002, 12:16
De wereld is een gevangenis voor de gelovige, en een paradijs
voor de ongelovige.
(Sahih Moeslim)
.Je stapt de trein uit.. je maakt haast om snel thuis te komen. Je wil
niet
weten wat je thuis te wachten staat. Het is laat en ze gaan vast
zeuren..
. Waar was je? Waarom ben je zo laat thuis? Ze begrijpen er toch helemaal
. . niks
. . van en zo gaat het trouwens elke avond.. je staat even stil voor de
deur..
. eigenlijk wil je niet naar binnen.. je wil niet weten wat je te wachten
staat. Weer een preek waar je al die tijd zat.. vast weer een klap van
je
vader. Ach zou hij nou niet begrijpen dat je er toch niks meer van
voelt.
hij kan je nog zo hard slaan.. het doet toch geen pijn meer.. vroeger
moest
je nog huilen van de pijn.. maar je bent immuun geworden..
je staat nog even iets langer dan normaal stil en ademt diep in en
draait
de
sleutel in het sleutel gat.. heel voorzichtig draai je de sleutel om..
in
de
hoop dat niemand je hoort.. en je gaat voorzichtig naar binnen.. je
blaast
je ingehouden adem uit.. en bent voor even opgelucht.. ze hebben je niet
horen binnen komen..
Ineens schiet de keuken deur open.. je staat oog in oog met je moeder..
haar
ogen stralen vuur uit.. je bent niet bang voor wat je te wachten staat..
je
kon het al raden.. ze gilt: "waar was je genza". Je bent even stil. Je
had
het net zo helder kunnen opdreunen.. een nieuwe smoes ofwel een van de
duizenden die je elke dag maar weer moest gebruiken. Nu was je bewust
ofwel
onbewust even stil.. je moeder gilt dat de dochter van de buurvrouw al
uren
thuis was en dat ze had gekookt.. ze gilt er achteraan: "waarom heeft
Allah
mij deze niks nut gegeeft". Eigenlijk wil je er om lachen.. maar voor je
ook
maar een grijns op je gezicht kan zetten.. pakt iets je bij je haren..
je
schrikt er zo van.. je was er niet op voorbereid.. je broer trekt expres
extra hard aan je haren.. hij vraagt waar je was.. en hij maakt je uit
voor
xxxx.. hij is zo gemeen tegen je.. je kan het niet begrijpen.. hoe kan
hij
zich er nou mee bemoeien... je wil je nog verzetten.. dat maakt je broer
alleen nog kwader. hij geeft je een hele harde stomp in je buik.. je
snakt
naar adem.. je wil gillen.. maar het helpt toch niet... je blijft in
gebukt
staan.. je broer gilt: "vuile xxxx dat je bent". Je moeder kijkt toe..
Je probeert op te kijken en het enige wat je ziet is haar glimlach.. ze
geniet van je pijn.. je ondragelijke pijn waar je al zo lang mee leeft..
dag
in dag uit.. is dit wat je thuis aantreft.. is het je vader niet die je
in
elkaar slaat is het een van je broers wel.. je vraagt je af wanneer het
op
zal houden.. je broer gilt nogmaals: "vuile xxxx" en schopt je
letterlijk
naar boven... je blijft even stil zitten bij de bovenste trap.. je
hoopt,
smeekt alles en iedereen om er een einde te maken.. je wil niet meer
ademhalen.. je hoopt dat je lichaam het nu begeeft.. waarom nu niet..
waarom
kan je hart niet gewoon stoppen.. wat heeft het leven voor zin... je
probeert op te staan.. je hebt zo veel pijn.. stap voor stap loop je
richting je kamer.. je doet voorzichtig je kamerdeur open.. je staat
even
stil voor de deur opening en vraagt jezelf af.. Wanneer het opzal
houden..
je kamer is helemaal over hoop gehaald.. alles maar dan ook alles lag
overhoop.. waarom doen ze je dit aan? wat had jij ze ooit misdaan?
Je loopt naar je bureau je kijkt tussen je engels boek.. je haalt diep
adem
en slaat je boek open.. gelukkig je brief zit er nog in... je bedenkt je
of
dit is wat je wil Of dit is waar je van droomde?? Je hebt er wel eens
vaker
over nagedacht maar het nooit gedurfd... je liet je rustig op je bed
neervallen met de brief in je handen.. je had overal pijn.. je hart was
gebroken. Je voelde niks meer.. je gezicht was rood en blauw.. er kwam
bloed
uit je neus.. maar dat was niet meer dan normaal.. het viel nog wel
mee...
je voelde niks meer.. bijna niks meer.. je voelde pijn.. pijn deel van
je
leven was geworden.. je leefde al maanden met je pijn samen.. maar nu
deze
dag.. nam je pijn de overhand.. het was anders dan al de andere dagen..
je
probeerde op te staan.. en je liep.. voorzichtig naar je nachtkasje...
je
haalde wat tijdschriften weg en daaronder lag een potje.. je haalde het
te
voor schijn.. zonder er over naar te denken.. draaide je het potje
open..
er
kwam een stoflucht vanaf.. je had het potje de vorige keer zo goed dicht
gedraaid.. maar nu was het potje open.. zonder verder na te denken..
sloeg
je het potje achter over.. en begon te kauwen... je voelde niks..
helemaal
niks.... Alleen die verschrikkelijke pijn... die jouw eigen was
geworden...
daar stond je.. in afwachting wat je lichaam zou doen... je ogen waren
gesloten je wilde niet meer kijken.. nooit meer kijken..
Je ledenmaten werden zwaarder.. je voelde je licht in je hoofd worden..
je
hart ging te keer.. je begon te zweten als een gek.. het maakte je niet
uit.. voor je in het potje kon kijken.. zakte je in elk......
Daar lag je... levenloos op de grond... niemand die zich om je
bekommerde.... Niemand die van je hield...
Je brief lag op bed
De brief
14 februari 2002
.
Voor de achter gebleven mensen,
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet niet waar het fout is
gegaan!
het is allemaal begonnen toen mama mij vroeg om mijn neef te trouwen.
mama
begrijp je dan echt niet dat ik niet wilde, dat het hem niet ging om mij
maar om de papieren. Ik heb het je proberen te vertellen maar je wilde
het
niet begrijpen.
Ik voel me leeg zo leeg van binnen. Het is als of iemand mijn geest
tijden
geleden heeft afgepakt. Ik leef niet meer in deze tijd. Ik kan nergens
meer
van genieten. Ik heb pijn zo veel pijn. Konden jullie maar begrijpen wat
jullie mij hebben aangedaan. Het gaat mij niet om de klappen. Het ging
mij
niet om de pijn. Het ging mij om mama haar ogen.
Hoe kon ze dit alles laten gebeuren mij haar enige dochter geven aan de
zoon
van haar zus. Was dan helemaal niks meer belangrijk? Waarom vraag ik
mezelf
keer op keer.
Ik heb het niet gedaan om jullie pijn te doen. ik weet dat het eigenlijk
niet mag en kan. Eigenhandig een einde aan je leven maken mag niet
volgens
ons geloof, maar toch heb ik het gedaan.
Uren heb ik gesmeekt... dagen heb ik gebeden.. heb Allah gesmeekt om er
een
einde aan te maken. ik heb mijn sterven dag bepaald.. net zoals dat
jullie
mijn leven hebben bepaald. Jullie hebben het mij zwaar gemaakt.. deze
weg
in
mijn schoot geworpen. Mij geen andere keus gegeven..
Nooit zal iemand begrijpen.. snappen wat ik nu mee maak ofwel heb mee
gemaakt heb.. mijn eigen ik is al tijden geleden gestorven ver weg heen
gegaan... dit leven heeft mij kapot gemaakt. Ik ben niet bang voor de
hel..
mijn leven was een en al hel..
Met tranen in mijn ogen heb ik deze brief geschreven. Ik ben zo bang..
zo
ban voor wat de toekomst mij gaat brengen.. jullie hebben mij geen keus
gegeven. ik kan de goede woorden ook niet vinden.
Ik ben kapot diep van binnen...
Lieve mama,
Bedankt voor dit leven. Ik heb van jou geleerd om mensen te haten, te
verafschuwen zonder reden.
Lieve papa,
Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat pijn ineens heel je
leven
kan overnemen.
Lieve mohamed,
Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd hoe harder je slaat, hoe
immune je word.
Lieve Hassan,
Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat zwijgen nooit een
mens
zal helpen.
Lieve Youssef,
Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat het leven waarin ik
leefde een hel was.
Met pijn in mijn hart ben ik gestorven... maar toch dank ik jullie en
iedereen voor mijn leven
Dankjewel
Jamlia
voor de ongelovige.
(Sahih Moeslim)
.Je stapt de trein uit.. je maakt haast om snel thuis te komen. Je wil
niet
weten wat je thuis te wachten staat. Het is laat en ze gaan vast
zeuren..
. Waar was je? Waarom ben je zo laat thuis? Ze begrijpen er toch helemaal
. . niks
. . van en zo gaat het trouwens elke avond.. je staat even stil voor de
deur..
. eigenlijk wil je niet naar binnen.. je wil niet weten wat je te wachten
staat. Weer een preek waar je al die tijd zat.. vast weer een klap van
je
vader. Ach zou hij nou niet begrijpen dat je er toch niks meer van
voelt.
hij kan je nog zo hard slaan.. het doet toch geen pijn meer.. vroeger
moest
je nog huilen van de pijn.. maar je bent immuun geworden..
je staat nog even iets langer dan normaal stil en ademt diep in en
draait
de
sleutel in het sleutel gat.. heel voorzichtig draai je de sleutel om..
in
de
hoop dat niemand je hoort.. en je gaat voorzichtig naar binnen.. je
blaast
je ingehouden adem uit.. en bent voor even opgelucht.. ze hebben je niet
horen binnen komen..
Ineens schiet de keuken deur open.. je staat oog in oog met je moeder..
haar
ogen stralen vuur uit.. je bent niet bang voor wat je te wachten staat..
je
kon het al raden.. ze gilt: "waar was je genza". Je bent even stil. Je
had
het net zo helder kunnen opdreunen.. een nieuwe smoes ofwel een van de
duizenden die je elke dag maar weer moest gebruiken. Nu was je bewust
ofwel
onbewust even stil.. je moeder gilt dat de dochter van de buurvrouw al
uren
thuis was en dat ze had gekookt.. ze gilt er achteraan: "waarom heeft
Allah
mij deze niks nut gegeeft". Eigenlijk wil je er om lachen.. maar voor je
ook
maar een grijns op je gezicht kan zetten.. pakt iets je bij je haren..
je
schrikt er zo van.. je was er niet op voorbereid.. je broer trekt expres
extra hard aan je haren.. hij vraagt waar je was.. en hij maakt je uit
voor
xxxx.. hij is zo gemeen tegen je.. je kan het niet begrijpen.. hoe kan
hij
zich er nou mee bemoeien... je wil je nog verzetten.. dat maakt je broer
alleen nog kwader. hij geeft je een hele harde stomp in je buik.. je
snakt
naar adem.. je wil gillen.. maar het helpt toch niet... je blijft in
gebukt
staan.. je broer gilt: "vuile xxxx dat je bent". Je moeder kijkt toe..
Je probeert op te kijken en het enige wat je ziet is haar glimlach.. ze
geniet van je pijn.. je ondragelijke pijn waar je al zo lang mee leeft..
dag
in dag uit.. is dit wat je thuis aantreft.. is het je vader niet die je
in
elkaar slaat is het een van je broers wel.. je vraagt je af wanneer het
op
zal houden.. je broer gilt nogmaals: "vuile xxxx" en schopt je
letterlijk
naar boven... je blijft even stil zitten bij de bovenste trap.. je
hoopt,
smeekt alles en iedereen om er een einde te maken.. je wil niet meer
ademhalen.. je hoopt dat je lichaam het nu begeeft.. waarom nu niet..
waarom
kan je hart niet gewoon stoppen.. wat heeft het leven voor zin... je
probeert op te staan.. je hebt zo veel pijn.. stap voor stap loop je
richting je kamer.. je doet voorzichtig je kamerdeur open.. je staat
even
stil voor de deur opening en vraagt jezelf af.. Wanneer het opzal
houden..
je kamer is helemaal over hoop gehaald.. alles maar dan ook alles lag
overhoop.. waarom doen ze je dit aan? wat had jij ze ooit misdaan?
Je loopt naar je bureau je kijkt tussen je engels boek.. je haalt diep
adem
en slaat je boek open.. gelukkig je brief zit er nog in... je bedenkt je
of
dit is wat je wil Of dit is waar je van droomde?? Je hebt er wel eens
vaker
over nagedacht maar het nooit gedurfd... je liet je rustig op je bed
neervallen met de brief in je handen.. je had overal pijn.. je hart was
gebroken. Je voelde niks meer.. je gezicht was rood en blauw.. er kwam
bloed
uit je neus.. maar dat was niet meer dan normaal.. het viel nog wel
mee...
je voelde niks meer.. bijna niks meer.. je voelde pijn.. pijn deel van
je
leven was geworden.. je leefde al maanden met je pijn samen.. maar nu
deze
dag.. nam je pijn de overhand.. het was anders dan al de andere dagen..
je
probeerde op te staan.. en je liep.. voorzichtig naar je nachtkasje...
je
haalde wat tijdschriften weg en daaronder lag een potje.. je haalde het
te
voor schijn.. zonder er over naar te denken.. draaide je het potje
open..
er
kwam een stoflucht vanaf.. je had het potje de vorige keer zo goed dicht
gedraaid.. maar nu was het potje open.. zonder verder na te denken..
sloeg
je het potje achter over.. en begon te kauwen... je voelde niks..
helemaal
niks.... Alleen die verschrikkelijke pijn... die jouw eigen was
geworden...
daar stond je.. in afwachting wat je lichaam zou doen... je ogen waren
gesloten je wilde niet meer kijken.. nooit meer kijken..
Je ledenmaten werden zwaarder.. je voelde je licht in je hoofd worden..
je
hart ging te keer.. je begon te zweten als een gek.. het maakte je niet
uit.. voor je in het potje kon kijken.. zakte je in elk......
Daar lag je... levenloos op de grond... niemand die zich om je
bekommerde.... Niemand die van je hield...
Je brief lag op bed
De brief
14 februari 2002
.
Voor de achter gebleven mensen,
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet niet waar het fout is
gegaan!
het is allemaal begonnen toen mama mij vroeg om mijn neef te trouwen.
mama
begrijp je dan echt niet dat ik niet wilde, dat het hem niet ging om mij
maar om de papieren. Ik heb het je proberen te vertellen maar je wilde
het
niet begrijpen.
Ik voel me leeg zo leeg van binnen. Het is als of iemand mijn geest
tijden
geleden heeft afgepakt. Ik leef niet meer in deze tijd. Ik kan nergens
meer
van genieten. Ik heb pijn zo veel pijn. Konden jullie maar begrijpen wat
jullie mij hebben aangedaan. Het gaat mij niet om de klappen. Het ging
mij
niet om de pijn. Het ging mij om mama haar ogen.
Hoe kon ze dit alles laten gebeuren mij haar enige dochter geven aan de
zoon
van haar zus. Was dan helemaal niks meer belangrijk? Waarom vraag ik
mezelf
keer op keer.
Ik heb het niet gedaan om jullie pijn te doen. ik weet dat het eigenlijk
niet mag en kan. Eigenhandig een einde aan je leven maken mag niet
volgens
ons geloof, maar toch heb ik het gedaan.
Uren heb ik gesmeekt... dagen heb ik gebeden.. heb Allah gesmeekt om er
een
einde aan te maken. ik heb mijn sterven dag bepaald.. net zoals dat
jullie
mijn leven hebben bepaald. Jullie hebben het mij zwaar gemaakt.. deze
weg
in
mijn schoot geworpen. Mij geen andere keus gegeven..
Nooit zal iemand begrijpen.. snappen wat ik nu mee maak ofwel heb mee
gemaakt heb.. mijn eigen ik is al tijden geleden gestorven ver weg heen
gegaan... dit leven heeft mij kapot gemaakt. Ik ben niet bang voor de
hel..
mijn leven was een en al hel..
Met tranen in mijn ogen heb ik deze brief geschreven. Ik ben zo bang..
zo
ban voor wat de toekomst mij gaat brengen.. jullie hebben mij geen keus
gegeven. ik kan de goede woorden ook niet vinden.
Ik ben kapot diep van binnen...
Lieve mama,
Bedankt voor dit leven. Ik heb van jou geleerd om mensen te haten, te
verafschuwen zonder reden.
Lieve papa,
Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat pijn ineens heel je
leven
kan overnemen.
Lieve mohamed,
Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd hoe harder je slaat, hoe
immune je word.
Lieve Hassan,
Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat zwijgen nooit een
mens
zal helpen.
Lieve Youssef,
Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat het leven waarin ik
leefde een hel was.
Met pijn in mijn hart ben ik gestorven... maar toch dank ik jullie en
iedereen voor mijn leven
Dankjewel
Jamlia