ik had dat link helemaal over het hoofd gezien van zafarsi
hoe dom
[B]Allah - de Maangod
Alle Schriftaanhalingen komen uit de Statenvertaling 1977. Vertaling, plaatjes toegevoegd en voetnoten door M.V.
De archeologie van het Midden-Oosten
Centraal in de religie van de Islam staat de aanbidding van de god "Allah". De moslims beweren dat Allah in pre-islamitische tijden de bijbelse God was van de patriarchen, profeten en apostelen. De kwestie is er dus een van continuïteit: was "Allah" de bijbelse God, of was hij een heidense god in het Arabië van vóór de Islamisering? Indien "Allah" werkelijk deel uitmaakt van de goddelijke openbaring in de Schrift, dan is de Islam de volgende stap in de bijbelse religie, maar indien Allah een pre-islamitische heidense god was, dan is de islamitische bewering weerlegd.
Valse beweringen vallen dikwijls door de resultaten van harde wetenschappen zoals de archeologie. We kunnen eindeloos speculeren over het verleden, of, we kunnen gaan graven en zien wat de bewijzen aantonen. Dat laatste is de beste manier om de waarheid te weten over de oorsprong van Allah. Zoals we zullen zien tonen de harde bewijzen aan dat de god Allah een heidense godheid was. In feite was hij de maangod en de sterren waren zijn dochters.
De maangod van alle vier zijden. Zie de maansikkel op de borst
Maangod tempels over het gehele Midden-Oosten
Archeologen hebben tempels ontdekt die opgedragen waren aan de maangod, over het hele Midden-Oosten. Van de bergen van Turkije tot aan de banken van de Nijl was de meestverspreide religie van de oude wereld de aanbidding van de maangod. In de eerste geschreven geschiedenis hebben de Sumeriërs ons duizenden kleitabletten nagelaten waarin zij hun religieuze geloven beschrijven. Zoals aangetoond door Sjoberg en Hall, aanbaden de oude Sumeriërs de maangod die aanroepen werd met verschillende namen. De populairste namen waren Nanna(r/n) Suen en Asimbabbar. Zijn symbool was de maansikkel. Door de hoeveelheid gevonden voorwerpen die te maken hebben met de aanbidding van deze maangod, is het duidelijk dat dit de dominante religie was in Sumerië. De cultus van de maangod was de meest populaire religie in geheel Mesopotamië. De Assyriërs, Babyloniërs en Akkadiërs namen het woord Suen en veranderden het in Sin als de naam van de maangod. Zoals professor Potts erop wees: "Sin is een essentiële Sumerische naam die ontleend werd door de Semieten".
Het Islam-teken: de wassende maan. Dit ideogram is zeer oud. Het was een symbool van de maangod Nanna(n,r), later Sin.
Dit teken was hoogstwaarschijnlijk al in gebruik rond 2500 v.C. De ster staat oorspronkelijk voor de dochters van de maangod. Tegenwoordig staat de vijfpuntster voor ‘de vijf pijlers van de Islam’. Op moskeeën en minaretten staat de maansikkel van hun oorspronkelijke maangod. (M.V.)
Maangodin Sin in 4-de fase: 'Il of Ilah'
In het oude Syrië en Kanaän werd de maangod Sin gewoonlijk afgebeeld door de maan in zijn eerste fase. Soms werd de volle maan binnen de maansikkel geplaatst om alle fazen van de maan te benadrukken. De sterren waren de dochters van Sin. Zo was bvb. Ishtar de dochter van Sin. Offers aan de maangod worden beschreven in de Pas Shamra teksten. In de Ugaritische teksten wordt de maangod soms Kusuh genoemd. In Perzië, zowel als in Egypte, wordt de maangod afgebeeld op muurschilderingen en op de hoofden van beelden. Hij was de Rechter van mensen en goden. Het Oude Testament berispt voortdurend tegen de aanbidding van de maangod (zie: Deut 4:19;17:3; 2 Kon 21:3,5; 23:5; Jer 8:2; 19:13; Zef 1:5, enz.). Toen Israël in afgoderij verviel was dat meestal door de cultus van de maangod. Eigenlijk kan overal in de oude wereld het symbool van de maansikkel gevonden worden op zegelindrukken, stèles, aardewerk, amuletten, kleitabletten, cilinders, gewichten, oorringen, halssnoeren, muren, enz. In Tell-el-Obeid werd er een koperen kalf gevonden met een maansikkel op zijn voorhoofd. Een afgod met het lichaam van een stier en het hoofd van een man heeft een maansikkel-inleg van schelpen op zijn voorhoofd.
Tempel van de maangod in Hazor, met maansikkel op de borst en op de stèle
Stèle van Ur-Nammu In Ur had de stèle van Ur-Nammu de maansikkel bovenaan het register van de goden, omdat de maangod het hoofd van de goden was. Zelfs werd er brood gebakken in de vorm van een maansikkel, als een daad van devotie voor de maangod die soms Nannar werd genoemd in de tabletten uit die periode.
In Ur werd een tempel van de maangod opgegraven door Sir Leonard Woolley. Vele voorbeelden van maanaanbidding werden opgegraven en die zijn ondergebracht in het Brits Museum tot op vandaag. Ook Haran (of Harran) stond bekend voor zijn aanbidding van de maangod.
In de jaren 1950 werd een belangrijke tempel van de maangod opgegraven in Hazor, Palestina. Er werden daar twee afgodsbeelden van de maangod gevonden. Elk was een beeld van een zittende man op zijn troon, met een maansikkel op zijn borst. De begeleidende inscripties maken duidelijk dat dit beelden waren van de maangod. Verscheidene andere beelden werden gevonden die door hun inscripties geïdentificeerd werden als de ‘dochters’ van de maangod.
En wat te zeggen over Arabië? Zoals prof. Coon zei: "de moslims zijn notoir onwillig om hun tradities van het vroegere paganisme te bewaren en ze houden ervan de pre-islamitische geschiedenis te verminken in anachronistische termen".
Tijdens de 19de eeuw gingen Amaud, Halevy en Glaser naar Zuid-Arabië en groeven duizenden Sabeaanse, Mineaanse en Qatabaniaanse inscripties op, die daarna vertaald werden. In de jaren 1940 deden de archeologen G. Caton Thompson en Carleton S. Coon enkele bijzondere ontdekkingen in Arabië. Gedurende de jaren 1950 groeven Wendell Phillips, W.F. Albright, Richard Bower en anderen, de terreinen op bij Qataban, Timna, en Marib (de oude hoofdstad van Sheba). Ook duizenden inscripties op de wanden en rotsen in Noord-Arabië werden verzameld. En ook werden reliëfs en votiefschalen ontdekt, gebruikt bij de aanbidding van de "dochters van Allah". De drie dochters, al-Lat, al-Uzza en Manat worden soms samen afgebeeld met Allah de maangod, vertegenwoordigd door een maansikkel boven hen. Het archeologische bewijs demonstreert dat de dominante religie van Arabië de cultus was van de maangod.
Sinaï: 'de wildernis van Sin'
In oudtestamentische tijden bouwde Nabonidus (555-569 v.C.), de laatste koning van Babylon, Tayma in Arabië als een centrum van de maangodaanbidding. Segall zei: "De stellaire religie van Zuid-Arabië werd altijd gedomineerd door de maangod, in verschillende variaties". Vele specialisten hebben ook meegedeeld dat de naam van de maangod "Sin" deel uitmaakt van zulke Arabische woorden als "Sinaï", de "wildernis van Sin", enz. Toen de populariteit van de maangod overal achteruitging, bleven de Arabieren trouw aan hun overtuiging dat de maangod de grootste van alle goden was. Alhoewel zij 360 goden aanbaden in de Kaäba in Mekka, was de maangod de hoofdgod. Mekka was in feite gebouwd als een schrijn voor de maangod. Dit is het wat Mekka tot de heiligste plaats maakte van het Arabische heidendom. In 1944 openbaarde G. Caton Thompson in haar boek "The Tombs and Moon Temple of Hureidha", dat zij een tempel had blootgelegd van de maangod in Zuid-Arabië. De symbolen van de wassende maan en niet minder dan 21 inscripties met de naam Sin werden in deze tempel gevonden. Een afgod die de maangod zelf kan zijn, werd ook ontdekt. Dit werd later bevestigd door andere welbekende archeologen. De bewijzen tonen aan dat de tempel van de maangod nog steeds in gebruik was in de christelijke tijd. Bewijzen vergaard uit zowel Noord- als Zuid-Arabië tonen aan dat de maangodaanbidding zelfs duidelijk actief was in Mohammeds dagen, welke cultus toen dominant was. Terwijl de naam van de maangod "Sin" was, was zijn titel overeenkomstig talloze inscripties "Al-Ilah", d.w.z. "de god", en dat betekent dat hij de oppergod was onder de goden. Zoals Coon erop wijst: "De god Il of Ilah was oorspronkelijk een fase van de maangod". De maangod werd Al-Ilah genoemd, d.w.z. "De God", en dat werd ingekort tot Allah in pre-islamitische tijden. De heidense Arabieren gebruikten zelfs Allah in de namen die ze aan hun kinderen gaven. Zo hadden zowel Mohammeds vader als zijn nonkel "Allah" als deel van hun namen. Het feit dat zulke namen gegeven werden door hun heidense ouders bewijst dat zelfs in Mohammeds tijd Allah de titel was voor de maangod. Prof. Coon zegt verder: "Evenzo werd onder Mohammeds voogdijschap, de relatief anonieme Ilah: Al-Ilah, De God of Allah, het Opperste Wezen".