SweetDroopy
06-09-2006, 19:53
Onverwachts kwam ik haar tegen terwijl ik de hoek om wilde gaan richting huis, na een lange zware dag. Ik had haar al een poos niet meer gezien. Als ik eerlijk ben, deed ik hard mijn best haar te ontlopen. Ik ken haar al een tijd, eigenlijk is ze nooit weggegaan. Toch kan ik haar niet verwarren met een vriendin die je liever uit je leven wilt bannen. Maar er zijn van die momenten dat ik hard mijn best doe en alles op alles zet om haar maar te ontwijken om haar maar niet te hoeven zien. Ik heb met haar veel dingen meegemaakt en veel dingen doorstaan. Zo zocht ik steun bij haar toen het moeilijk ging. Ik vond troost bij haar toen ik overmand dreigde te geraken door verdriet. Kreeg ik de hulp van haar toen iedere vorm van redding zo ver weg leek te zijn. Veel heb ik met haar gelachen tot de tranen over mijn wangen rolden. Met haar ben ik groot geworden, ben ik ouder geworden en gegroeid door de harde klappen des leven.
Ik zie mij met haar nog steeds zitten op dat ene bankje in het park, genietend van de warme stralen van de zon. Omringd door de geur van oude in bloei staande bomen. Versierd met roze bloesems en gele seringen. Dezelfde bomen staan er nog steeds alleen zitten er andere mensen op het bankje. De eindeloze strandwandelingen langs de waterkant en hoe het water de broekspijpen deed doorweken als een natte spons. Maar wat te denken van de verwarring die toesloeg toen het nieuws ten oren kwam dat een dierbare het leven had gelaten en een pijnlijke leegte achterliet. Alsof iemand je een flinke dreun in je onderbuik geeft en het misselijkmakend gevoel de overhand krijgt. Niet wetende wat je eerder gaat doen, braken of huilen. Maar ook was er het wonder en de pracht van geboortes. Wat een feest er werd opgezet na het ontvangen van het eerste loonstrookje. Hoe hard er werd gejuicht bij het kopen van de eerste auto. Hoe zenuwslopend het vliegtuig werd betreden om vervolgens de drukke straten van Mekka en Medina te bewandelen. Ogen en oren kwam ik te kort. Gehuld in een doek van smeekbede voor de Ka’ba: biddend en met volle overgave, met haar aan mijn zijde. Het was zij die me veel dingen deed inzien en me wees dat het tijd werd voor een grondige verandering. Die me met de neus op de feiten wist te drukken. Door haar rolden tranen van schaamte over mijn wangen maar ook tranen van spijt.
Ondanks alles heb ik toch getracht haar te ontlopen en steevast de ogen te sluiten om haar maar niet te hoeven zien. Ik heb geprobeerd haar te vergeten maar tevergeefs. Ze is het litteken van het verleden en de belofte van mijn toekomst. Ze is het kenmerk van mijn leven en de keerzijde van mijn dromen. Ze laat mij niet vergeten maar ook leert zij mij om de dingen niet te vergeten. Zij maakt geen onderscheid tussen goede en slechte jaren, zij zal ze niet selecteren. Ze is de moeder van mijn gedachte en het kind van mijn ziel. Zij is de opvulling van mijn jaren en het boegbeeld van mijn bestaan. Soms maakt ze me verdrietig en soms maakt ze me blij.
Ik noem haar: mijn herinneringen.
Ik zie mij met haar nog steeds zitten op dat ene bankje in het park, genietend van de warme stralen van de zon. Omringd door de geur van oude in bloei staande bomen. Versierd met roze bloesems en gele seringen. Dezelfde bomen staan er nog steeds alleen zitten er andere mensen op het bankje. De eindeloze strandwandelingen langs de waterkant en hoe het water de broekspijpen deed doorweken als een natte spons. Maar wat te denken van de verwarring die toesloeg toen het nieuws ten oren kwam dat een dierbare het leven had gelaten en een pijnlijke leegte achterliet. Alsof iemand je een flinke dreun in je onderbuik geeft en het misselijkmakend gevoel de overhand krijgt. Niet wetende wat je eerder gaat doen, braken of huilen. Maar ook was er het wonder en de pracht van geboortes. Wat een feest er werd opgezet na het ontvangen van het eerste loonstrookje. Hoe hard er werd gejuicht bij het kopen van de eerste auto. Hoe zenuwslopend het vliegtuig werd betreden om vervolgens de drukke straten van Mekka en Medina te bewandelen. Ogen en oren kwam ik te kort. Gehuld in een doek van smeekbede voor de Ka’ba: biddend en met volle overgave, met haar aan mijn zijde. Het was zij die me veel dingen deed inzien en me wees dat het tijd werd voor een grondige verandering. Die me met de neus op de feiten wist te drukken. Door haar rolden tranen van schaamte over mijn wangen maar ook tranen van spijt.
Ondanks alles heb ik toch getracht haar te ontlopen en steevast de ogen te sluiten om haar maar niet te hoeven zien. Ik heb geprobeerd haar te vergeten maar tevergeefs. Ze is het litteken van het verleden en de belofte van mijn toekomst. Ze is het kenmerk van mijn leven en de keerzijde van mijn dromen. Ze laat mij niet vergeten maar ook leert zij mij om de dingen niet te vergeten. Zij maakt geen onderscheid tussen goede en slechte jaren, zij zal ze niet selecteren. Ze is de moeder van mijn gedachte en het kind van mijn ziel. Zij is de opvulling van mijn jaren en het boegbeeld van mijn bestaan. Soms maakt ze me verdrietig en soms maakt ze me blij.
Ik noem haar: mijn herinneringen.