Doe normaal Lemya je gaat gewoon mee naar de stad zei mijn zus boos. Ik had wel zin alleen ik was bang om Ismail weer te zien mijn grote liefde. Hij had toch een andere vriendin dus het was zinloos om met hem te praten. Waarom zit hij nog steeds in mijn gedachtens. Het is toch al precies 1 jaar uit. Hij was mijn mooie Marokkaantje. Totdat hij mijn vriendin achterna zat. Ze is beeldschoon en ze is gewoon volmaakt. En ik tjaa....tegen over haar was ik lelijk.
Ik word gek met de gedachtens dat ze gewoon achter me rug om met elkaar wat hebben. Daarna verachte ik ze ik wilde met beide niks te maken hebben. Ismail was toen ook teleurgesteld om gedraait omdat ik dat zei. Ik was zo erg verdrietig. Ik liep zonder er bij na gedacht te hebben naar buiten. Het regende ik had geen jas bij ik had alleen een vest. Ik liet mijn tranen spontaan stromen.
Ik woonde lekker alleen het was er lekker rustig niemand om mij heen die mij dingen beveelde. Mijn zus kwam hier vaak logeren. Ik had echt schatten van ouders. Ik had mijn eigen autootje. Dat was wel erg relax alleen nu nog een mannetje vinden.......
En?