_minime_
03-09-2006, 16:09
Dit verhaal is niet van mij k heb het gekregen van men nicht het is echt de meoite waardt
Aub geen ruzie[/SIZE]
[SIZE="5"] Het verhaal wat je nu gaat lezen..is mijn levens verhaal dus het is echt gebeurt!
Ik ga mijn levens verhaal hier opgezet..omdat ik de boodschap wil overbrengen dat iedereen voor zich zelf moet leven. Als er een keuze gemaakt moet worden in je leven, moet je die keuze maken aan de hand van je gevoel en niet aan de mensen denken en voor andere leven, want als ik dat zo had gedaan, dan was het niet zo ver gekomen..maar Allah oe Ahlam..dit is mij almaktab..en ik heb het geaccepteerd, hoop en de drang om verder te leven krijg ik van de geen die nu bij mij is..
Bedankt!
Het begon allemaal ruim 6 jaar geleden..
Het was een lekkere zomer dag, ik had geen zin om thuis te zitten. Ik deed me zwarte driekwart jurkje aan, gewoon lekker luchtig en me zwarte slipperjes. Deed me haar in een staartje en maakte me lichtjes op. Ik besloot om naar me zus te gaan om gezellig met haar in de tuin te gaan luieren, ik haaste me snel en liep de deur uit zodat ik de bus nog kon halen, ik liep een beetje vlot, bijna bij de bus aangekomen heb ik toch besloten om te gaan lopen het was tenslotte heerlijk weer. Ik liep terwijl de vogels fluiten en kinderen die aan het spelen waren.
Opeens hoorde ik een auto steeds rustiger rijden..dag schoonheid hoorde ik heel lief.. ik draaide om zonder na te denken. Ik zag tot mij verbazing de mooiste ogen die ik ooit heb gezien..ik hoorde hoi alles goed ik antwoorde met een arrogante blik ja hoor...
Hij zo ooh oke..mag ik je dan wat vragen..ik zo ja hij zo mag ik je nummer, hij was zo een leuke jongen..ik zo nou je mag me nummer wel ik noem hem 1 keer op en niet meer..ik was zo arrogant weet niet eens waarom. Ik heel snel me nummer opgenoemd, en ja hoor hij had hem en ik liep weg. Hij belde me die avond op en ik deed heel erg raar tegen hem. Hij belde daarna ook niet meer, waar ik zoveel spijt van had.
Om percies te zijn 1 jaar later, we waren in marokko en we zouden weer vertrekken om naar nederland te gaan. We stonden bij malaga te wachten op de boot, ik was in het rood gekleed..we gingen met de familie de boot in zochten ons kamer op, ik natuurlijk gelijk spullen neer gegooid op naar het dekteras. En ja hoor als je het dacht daar stond hij dan met zijn familie, oog in oog stonden we tegen over elkaar..nooit verwacht maar op dat moment sprong de vonk op nieuw over...
Hij lachte heel lief naar me en gaf me een knipoog, kwam naar me toe en zei als dit niet iets betekent dan weet ik het ook niet, ik lachte en zei ja tuurlijk geloof je het zelf, maar hart ging als een gek tekeer, wetend dat ik 8 uur met hem in 1 ruimte kon door brengen, we draaide dan ook als gekken om elkaar heen, maar ik bleef mezelf hoog houden, ik weet niet eens waarom.
Het einde van de tocht naderde en er was niet echt iets gebeurt, we hadden ook geen nummers gewisseld maar ik dacht dat ik dat niet erg zou vinden. Pas nadat we allemaal de boot uit moesten en ons reis voort gingen zetten realiserde ik me dat ik hem miste..ooh wat een spijt...het was klaar ik zou hem nooit meer zien dacht ik...
Me vader was moe..en hij zocht een bezinepomp op waar we konden stoppen het was rond 6 uur in de ochtend..we reden een station binnen en tot mij grote verbazing zag ik hem met zijn familie..dit kan niet waar zijn dacht ik..spanje is zo groot en wij moeten uitgerekend bij hetzelfde station stil staan...nu was mij kans dacht ik..ik riep me zus die op de achterbank lag te slapen "geef me toilettasje snel schiet op... ik stapte uit de auto en verdween in 1 van de wc's hopend dat ik hem tegen kom...
Ik bleef een minuutje of 5 in de wc's staan en telkens als ik iets hoorde ging ik kijken maar nee hoor, ik gaf het op en pakte boos me toilettasje en liep de wc uit en knal zo tegen iemand op zonder te kijken, opeens voelde ik zo een warmte tegen me aan..ik keek om hoog en ik zag die mooie ogen weer..hij lachte en zei wij zullen elkaar telkens tegen komen totdat jij het een kans geeft..ik lachte en bloosde ervan. Hij had een briefje in zijn hand en zei hier geef deze aan je zus, ik keek erna en zei pardon hij zo ja ik vindt je zus leuk..ik schrok..wat al die moeite voor niets..ik pakte het aan want ik wou niet laten zien dat het me wat deed..ik zo ik geef het er wel..hij keek me diep aan en zei nu kan je het niet meer terug geven, het is voor jou mooiste meisje die ik ken..ik smelte. Hij zo ja als ik had gezegd hier heb je mij nummer had je hem niet aangenomen...
Op dat moment zag ik me vader aan komen lopen, ik dacht oeps, maar vreemd genoeg zei hij niets. Ik liep met een rood hoofd naar de auto, ik was zo blij. Ik martelde me zus gewoon letterlijk, ze werd de hele weg gek van mij.
Eenmaal in nederland aangekomen, bedacht ik bij mezelf nee ik ga pas bellen over een week..zo gebedacht zo ook gedaan. Na een week ging ik op me bed zitten en belde hem op we hadden zo een leuk gesprek, ik had met nummer gebelt dus hij had me nummer nu weer. Na vele gesprekken hebben we besloten om aftespreken..we spraken het was zo leuk..alles klopte gewoon.
We namen afscheid van elkaar en iets in mij wist dat ik hem na die dag niet meer zou zien, ik had zo een raar gevoel..en dat gevoel klopte..
Ik liep weg..zonder om te kijken omdat het pijn deed, ik voelde me zo raar ik weet niet eens waarom, iets klopte niet, hij was te mooi om waar te zijn, ik wist het gewoon niet.
En wat ik voelde kwam ook uit, ik raakte me telefoon kwijt die avond..ik had ze nummer niet meer ik had niets meer..
Lange jaren gingen voorbij..af en toe schoot hij door me gedachte's waarom moest het zo gaan, was er een rede waarom het zo ging..waarom..maar ik had het los gelaten ook al dacht ik wel aan hem ik vergat het..
Op een dag ruim 4 jaar later liep ik door de stad met me gedachtes heel ver..kom ik een oud klasgenootje tegen een meisje we prate even, ze was met een jongen en ze stelde ons voor, en we raakte aan de praat, van het ene gesprek naar het ander, jullie weten hoe dat gaat bij marokanen, ik vroeg aan die jongen waar hij vandaan kwam, en hij noemde die plaats op waar mij "vage geliefde" vandaan kwam, ik ooh leuk is het leuk daar wonen, hij zo ja best wel leuk, en hij begon me te vertellen over zijn dagelijkse leven en dat hij gaat werken bij zijn neef die een eigen zaak heeft...en liet opeens zijn naam vallen, ik geloofde me oren niet, maar ik dacht gelijk ooh meid er lopen zoveel van die jongens rond die zo heten. Maar ik moest zekerheid hebben en vroeg gewoon recht voor zijn raap hoe heet je neef van zijn achternaam...en opeens hoorde ik voluit de naam van zijn neef...
Als er meer fans zijn ga k door anders niet en groene peontjes zijn welkom
Aub geen ruzie[/SIZE]
[SIZE="5"] Het verhaal wat je nu gaat lezen..is mijn levens verhaal dus het is echt gebeurt!
Ik ga mijn levens verhaal hier opgezet..omdat ik de boodschap wil overbrengen dat iedereen voor zich zelf moet leven. Als er een keuze gemaakt moet worden in je leven, moet je die keuze maken aan de hand van je gevoel en niet aan de mensen denken en voor andere leven, want als ik dat zo had gedaan, dan was het niet zo ver gekomen..maar Allah oe Ahlam..dit is mij almaktab..en ik heb het geaccepteerd, hoop en de drang om verder te leven krijg ik van de geen die nu bij mij is..
Bedankt!
Het begon allemaal ruim 6 jaar geleden..
Het was een lekkere zomer dag, ik had geen zin om thuis te zitten. Ik deed me zwarte driekwart jurkje aan, gewoon lekker luchtig en me zwarte slipperjes. Deed me haar in een staartje en maakte me lichtjes op. Ik besloot om naar me zus te gaan om gezellig met haar in de tuin te gaan luieren, ik haaste me snel en liep de deur uit zodat ik de bus nog kon halen, ik liep een beetje vlot, bijna bij de bus aangekomen heb ik toch besloten om te gaan lopen het was tenslotte heerlijk weer. Ik liep terwijl de vogels fluiten en kinderen die aan het spelen waren.
Opeens hoorde ik een auto steeds rustiger rijden..dag schoonheid hoorde ik heel lief.. ik draaide om zonder na te denken. Ik zag tot mij verbazing de mooiste ogen die ik ooit heb gezien..ik hoorde hoi alles goed ik antwoorde met een arrogante blik ja hoor...
Hij zo ooh oke..mag ik je dan wat vragen..ik zo ja hij zo mag ik je nummer, hij was zo een leuke jongen..ik zo nou je mag me nummer wel ik noem hem 1 keer op en niet meer..ik was zo arrogant weet niet eens waarom. Ik heel snel me nummer opgenoemd, en ja hoor hij had hem en ik liep weg. Hij belde me die avond op en ik deed heel erg raar tegen hem. Hij belde daarna ook niet meer, waar ik zoveel spijt van had.
Om percies te zijn 1 jaar later, we waren in marokko en we zouden weer vertrekken om naar nederland te gaan. We stonden bij malaga te wachten op de boot, ik was in het rood gekleed..we gingen met de familie de boot in zochten ons kamer op, ik natuurlijk gelijk spullen neer gegooid op naar het dekteras. En ja hoor als je het dacht daar stond hij dan met zijn familie, oog in oog stonden we tegen over elkaar..nooit verwacht maar op dat moment sprong de vonk op nieuw over...
Hij lachte heel lief naar me en gaf me een knipoog, kwam naar me toe en zei als dit niet iets betekent dan weet ik het ook niet, ik lachte en zei ja tuurlijk geloof je het zelf, maar hart ging als een gek tekeer, wetend dat ik 8 uur met hem in 1 ruimte kon door brengen, we draaide dan ook als gekken om elkaar heen, maar ik bleef mezelf hoog houden, ik weet niet eens waarom.
Het einde van de tocht naderde en er was niet echt iets gebeurt, we hadden ook geen nummers gewisseld maar ik dacht dat ik dat niet erg zou vinden. Pas nadat we allemaal de boot uit moesten en ons reis voort gingen zetten realiserde ik me dat ik hem miste..ooh wat een spijt...het was klaar ik zou hem nooit meer zien dacht ik...
Me vader was moe..en hij zocht een bezinepomp op waar we konden stoppen het was rond 6 uur in de ochtend..we reden een station binnen en tot mij grote verbazing zag ik hem met zijn familie..dit kan niet waar zijn dacht ik..spanje is zo groot en wij moeten uitgerekend bij hetzelfde station stil staan...nu was mij kans dacht ik..ik riep me zus die op de achterbank lag te slapen "geef me toilettasje snel schiet op... ik stapte uit de auto en verdween in 1 van de wc's hopend dat ik hem tegen kom...
Ik bleef een minuutje of 5 in de wc's staan en telkens als ik iets hoorde ging ik kijken maar nee hoor, ik gaf het op en pakte boos me toilettasje en liep de wc uit en knal zo tegen iemand op zonder te kijken, opeens voelde ik zo een warmte tegen me aan..ik keek om hoog en ik zag die mooie ogen weer..hij lachte en zei wij zullen elkaar telkens tegen komen totdat jij het een kans geeft..ik lachte en bloosde ervan. Hij had een briefje in zijn hand en zei hier geef deze aan je zus, ik keek erna en zei pardon hij zo ja ik vindt je zus leuk..ik schrok..wat al die moeite voor niets..ik pakte het aan want ik wou niet laten zien dat het me wat deed..ik zo ik geef het er wel..hij keek me diep aan en zei nu kan je het niet meer terug geven, het is voor jou mooiste meisje die ik ken..ik smelte. Hij zo ja als ik had gezegd hier heb je mij nummer had je hem niet aangenomen...
Op dat moment zag ik me vader aan komen lopen, ik dacht oeps, maar vreemd genoeg zei hij niets. Ik liep met een rood hoofd naar de auto, ik was zo blij. Ik martelde me zus gewoon letterlijk, ze werd de hele weg gek van mij.
Eenmaal in nederland aangekomen, bedacht ik bij mezelf nee ik ga pas bellen over een week..zo gebedacht zo ook gedaan. Na een week ging ik op me bed zitten en belde hem op we hadden zo een leuk gesprek, ik had met nummer gebelt dus hij had me nummer nu weer. Na vele gesprekken hebben we besloten om aftespreken..we spraken het was zo leuk..alles klopte gewoon.
We namen afscheid van elkaar en iets in mij wist dat ik hem na die dag niet meer zou zien, ik had zo een raar gevoel..en dat gevoel klopte..
Ik liep weg..zonder om te kijken omdat het pijn deed, ik voelde me zo raar ik weet niet eens waarom, iets klopte niet, hij was te mooi om waar te zijn, ik wist het gewoon niet.
En wat ik voelde kwam ook uit, ik raakte me telefoon kwijt die avond..ik had ze nummer niet meer ik had niets meer..
Lange jaren gingen voorbij..af en toe schoot hij door me gedachte's waarom moest het zo gaan, was er een rede waarom het zo ging..waarom..maar ik had het los gelaten ook al dacht ik wel aan hem ik vergat het..
Op een dag ruim 4 jaar later liep ik door de stad met me gedachtes heel ver..kom ik een oud klasgenootje tegen een meisje we prate even, ze was met een jongen en ze stelde ons voor, en we raakte aan de praat, van het ene gesprek naar het ander, jullie weten hoe dat gaat bij marokanen, ik vroeg aan die jongen waar hij vandaan kwam, en hij noemde die plaats op waar mij "vage geliefde" vandaan kwam, ik ooh leuk is het leuk daar wonen, hij zo ja best wel leuk, en hij begon me te vertellen over zijn dagelijkse leven en dat hij gaat werken bij zijn neef die een eigen zaak heeft...en liet opeens zijn naam vallen, ik geloofde me oren niet, maar ik dacht gelijk ooh meid er lopen zoveel van die jongens rond die zo heten. Maar ik moest zekerheid hebben en vroeg gewoon recht voor zijn raap hoe heet je neef van zijn achternaam...en opeens hoorde ik voluit de naam van zijn neef...
Als er meer fans zijn ga k door anders niet en groene peontjes zijn welkom