Ik zal mezelf wel even voorstellen ik ben Romeisa 16 jaar geboren&opgetogen in Amsterdam. Nou ja wat je Amsterdam noemt in een kleine dorpje met veel Marokkanen dus ook vele roddels. Hoe dichter hoe meer roddels! Me verhaal begint bij de 30e iets wat ik nooit zal vergeten in mijn hele leven.
Het was de 30e ,, 30 januari .. Iets wat ik nooit zal vergeten mijn vriendin waar ik altijd zo een lol mee had die me alles kon vertellen en zo was het ook het was niet bepaald hartsvriendinnen maar iniedere geval. Ik kwam thuis ik had een gevoel dat er iets was gebeurd het was een rustige dag, al hoe wel ik net terug kwam van school. Ik melde mij aan en in vele namen vond ik r.i.p ze woonde allemaal vlakbij mij. Redouane begon met mij een gesprek?
Begon een gesprek? Hij zij niet eens gedag. Redouane was een gekke kerel maar ook wel aardig.
Redouan:Salima is dood!!
Romeisa: Ahaha jij spoort echt niet.
Ik was alleen thuis ik kreeg een brok in me keel maar ik kon het nog steeds niet geloven.
Romeisa: Je lult man echt dit geloof ik niet.
Redouane: Kom naar buiten ik zweer het je
En steeds meer mensen begonnen dat te zeggen.
Ik ging thuis zitten en begon helemaal te huilen ik wist niet wat ik moest doen ik ging naar me tante die hier vlakbij woonde. Daar ging ik ook helemaal uithuilen iedereen keek me zielig aan maar dat moest ik niet hebben ik pakte me fiets en fietste richting Redouane.
Redouane: Hey meid!
Romeisa: Het is echt waar hea?
Redouane: Ja man. Wat ga je nu doen?
Romeisa: Na haar school toe!
Redouane: Ik ga met je mee!
Romeisa: Maar moet eerst even naar het centrum!
Redouane: Oke ik zie je straks wel..
Dat moest ik dus niet hebben iemand die me gezelschap ging houden. Ik ging naar het centrum en daarna na de school iedereen had daar rode ogen. Ik vergeet die blikken nooit meer! Uithuilend bij vriendinnen . Iedereen liet zijn tranen vallen. Ik liep langs waar ik een foto zag van haar met daarnaast een gedicht;
Als ik dood ben treur dan niet,,
Het is mijn lichaam dat ik achterliet.
Ik ben niet echt dood moet je weten
Dood ben ik pas,,
Als je mij bent vergeten!!
Dus hopelijk blijf ik voor altijd in je hart,,
En kan ik eindelijk zeggen
Dat zijn pas vrienden die ik nooit vergat..
Als je lacht lach met mij,,
Als je praat, praat met mij.
Heb je verdriet deel het met mij,,
Maar als je huilt huilt niet om mij!
Ik was gekalmeerd en deed rustig het verhaal sprak me aan.
Salima was een jaartje ouder dan mij. Op zondag was ik vaak met haar maar zij ging daarna er snel vandoor om lezingen bij te wonen. Ik deed niks met de Moskee.
Die avond thuis huilde ik weer. Ze was nog zo jong zelfs bij mij kan dat overkomen. Ik baalde ervan.. Ik sliep met moeite eindelijk de volgende ochtend weer vroeg opstaan want het leven ging gewoon door..
Op school aangekomen had ik een brok in me keel. In me klas zat een marokkaans meisje die Salima ook heeft gekent. We waren beide stil maar de tranen vloeide bij mij. Ik kon het niet inhouden ik liep de klas uit naar een kamertje ik zat recht in oog met een vriendin waarmee ik ruzie had en waarom om niks? We zaten daar een uur we omhelsde elkaar uiteindelijk en liepen weg.. Weg naar huis .. Weg om ons om te kleden om naar de Moskee te gaan bidden!
In de Moskee aangekomen vonden wij familie leden. Die na het gebed weer hun tranen lieten vloeien ook ik . Haar zus bleef stil; Het is niet goed als we tranen voor haar laten vallen zij krijgt het juist moeilijker.
Ik ging samen met me nicht naar huis lopen denkend aan wat er allemaal is gebeurd. Me opa is ook overleden maar toch deed het me niet zo veel! Ik ging wel veel huilen maar dit is anders. Me vriendin zag ik dagelijks en me Opa niet die woonde dan weer in Marokko.
Het leven ging door. Die week verliep zwaar meestal was het elke dag weer tranen die vloeide over mij wangen. Ik wist dat dit moest stoppen. Ik ging mij richtten naar de Islam iets wat zo belangrijk voor mij was maar wat ik nog nooit had ontdekt! Via internet en mensen leerdde ik wat van de Islam. Ik bezocht dan de Moskee ook om lezingen bij te wonen. Zo ging dat een paar weken verder! Me kledingstijl begon te veranderen. Jurkjes over broeken rokken etc.etc.
Mij nicht die in Utrecht woonde zag ik niet zo vaak ze vond dat ik erg was veranderd. Ze was grapjes aan het maken over Salima die dood was. Shxt dat moest ik nou net niet hebben! Wie maakt daar nou grappen over. Ik was stil richtte mij op de tv. Maar mij tranen gleden langzamerhand ik bleef stil want ik weet het leven gaat verder en ik moest haar niet meer pijn bezorgen.
Say me upperdepup ! Dan ga ik wel verderr