Waarom had hij dit gedaan toch?
Hij wist toch dat ze van hem hield?Waarom liet hij anderen zo gemakkelijk tussen hen komen?En had ze hem niet gewaarschuwd hiervoor?
Haar gedachten en wraakgevoelens gingen naar zijn vriend en haar vriendin.
Die de oorzaak van al dit verdriet waren. Ze voelde al gauw weer de haatgevoelens tegenover zijn vriend opkomen.Ze wist dat ze dit niet ongedaan kon laten en ze zou hem beslist terugpakken en haar wraak was altijd zoet geweeest dus zal het ook dit keer het geval zijn.
Ze wist dat hij nog gevoelens voor haar had, gevoelens die zij goed kon gebruiken.Ze had namelijk een relatie met hem gehad maar al gauw had ze er een eind aan gemaakt toen ze erachter kwam dat hij cirkelde in het drugscircuit.Hij had het haar wel eerlijk verteld sinds de eerste dag dat ze wat met mekaar hadden.Maar wat zij niet wist is dat hij verder ging dan alleen maar effe onschuldig wat drugs voor zijn cafe kopen die hij zogenaamd runde met zijn neef.
Hij heeft haar dit zo kwalijk genomen en haar dit nooit vergeven.
Ze wist dit en verbrak het contact dus ook met hem en bleef ver weg van hem dit omdat zij wist hoe gevaarlijk en gek hij kon , ze wist van zijn connecties met dwalende mensen en ze kon nooit zijn dreigementen en blik vergeten toen ze zei dat het over was.
Maar waarom dacht ze nu aan hem?Was hij het waard?Neen dacht ze!Haar gedachten gingen weer terug naar X. net zoals het verdriet...
Ze wist dat ze niet om hem moest huilen..Ze wist dat hij het niet waard was..Tenminste dat werd haar gezegd.
Ze vroeg zich af wat hij nu aan het doen was of hij spijt had en ook aan haar dacht.Ze wist dat ze zichzelf gek maakte...Hij zal haar vast wel vergeten zijn dacht ze.
Ze wilde niet aan hem denken,ze wilde geen seconde aan hem meer besteden..maar hoe..hoe kon ze dat voor mekaar krijgen?Hoe kon ze het doen nu haar hoofd vol stond met hem?
Ze probeerde van deze gedachten af te komen en zichzelf af te leiden.Ze stond op en liep naar bureau en pakte haar lievelingsboek die ze al meer dan 10 keer had gelezen.Ze voelde iets knobbeligs in het boek en sloeg die pagina open waar iets tussen zat.Tot haar grote verdriet zag ze de foto van haar nicht en diens afscheidsbrief...
Haar hart vervulde zich met spijt had ze het boek maar niet gepakt!En had ze haar nicht maar nooit op zo een manier toegesproken..Ze dacht aan haar nicht en haar laatste woorden.
"Oh lieve Naima...waarom heb je het toch gedaan..Lieve schat ik mis je" zei ze , terwijl de tranen over haar wangen gleden en op de foto terecht kwamen.
Ze had haar nicht nu al een paar maanden niet gezien en ze twijfelde of ze haar ooit nog zou zien.
Haar nicht was haar steun en toeverlaat.Zij was een van de weinige die haar begreep..maar zij was er nu niet meer en nu was er ook niemand die haar begreep.Haar nicht was nu al een tijdje van huis en zij kon het verdriet daar nog steeds niet van verdragen..ze wist dat zij de oorzaak was.Zij had haar ernaartoe gezet.En dat zou ze zichzelf nooit vergeven.
Haar nicht was die avond in haar kamer en ze zaten gezellig te kwebbelen over alerlei "meidendingen".Zij lachte en geinde en deed alsof er niks aan de hand was.Ze deed alsof ze zoals altijd zo gelukkig was.Doen alsof ze gelukkig was kon ze als geen ander en zodoende lukte het haar ook die avond goed haar verdriet verborgen te houden.
Tot op een gegeven moment zij plots in tranen uitbrak..."Naima..ik moet je wat vertellen" zei ze met een snikkende stem...geschrokken keek haar nicht haar aan.Wat zou er toch zijn dacht zij?
"Meissie wat is er toch,is er iets gebeurd waar ik niks vanaf weet?"
vroeg ze voorzichtig...
Met grote ogen vol tranen keek zij haar nicht aan.."ik weet niet meer wat ik moet doen Naima..ik ben niet gelukkig..alles zit tegen..het hele leven en alsof dat niet genoeg is heb ik een hele leuke jongen leren kennen..Naima ik ben gek op die jongen,ik hou van hem zoals ik nog nooit van iemand heb gehouden..hij is zo speciaal en anders en wij willen dolgraag verder het leven in samen..maar weet je?Wij weten dat dat niet zal kunnen..en dat is zo frustrerend lieverd..ik lig er wakker van..ik breng de nachten door als een uil en de dagen als een zombie..ik sleep mezelf door het leven".Zei ze aan een stuk door zonder maaar pauze te nemen of om normaal adem te halen.
Haar nicht Naima keek haar zwijgend aan..ze begreep het niet..wat kon het probleem zijn als je van iemand houdt en met diegene wilt trouwen?Voorzichtig vroeg ze verder...'Meid wat is het probleem dan als jullie serieus met elkaar willen trouwen?"
Piepend van het huilen antwoorddde ze zonder haar nicht aan te kijken.."Was het maar zo gemakkelijk Naima..was het maar zo hoe jij het vertelde en ging het maar op de manier waaraan jij nu denkt"
Naima keek haar nicht geschrokken aan.."Nee he..je bedoelt toch niet dat je...nou je weet wel bent.."
"Nee Naima,het is niet wat jij denkt..zover zijn we nooit geweest..hij is een goede jongen weet je..het probleem ligt ergens anders Meid."
Naima begreep het maar niet..wat zou het probleem zijn..dus vroeg ze verder.
"Lieverd vertel het nou,je weet dat je mij kan vertrouwen en dat ik nooit over jou zal oordelen?"
Zij wist dat haar nicht Naima de waarheid sprak en nooit haar vertrouwen zou beschamen..aarzelend keek ze haar nicht aan.."weet je Naima..Hij is niet Marokkaans,en je weet hoe het zit in de familie..het wordt zo nooit wat..Ze maken me af als ze erachter komen en hem ook..lieverd,wat moet ik en wat kan ik doen?"Al gauw toen ze dit zei draaide ze zich weer om en keek weer naar buiten, zo probeerde ze de blik van haar nicht te ontwijken.Ergens was ze toch bang dat haar nicht haar niet zou begijpen dit keer en veroordelen.
Terwijl ze naar buiten keek wachtte zij op een antwoord van haar nicht Naima...Maar er kwam niks.
Ze draaide zich om en keek Naima aan..tot haar vebazing zag ze haar huilen..."liefje wat is er,heb ik iets verkeerds gezegd?"
Naima kon haar gevoelens niet langer nog in de hand houden en liet zich gaan...
"Ik doormaak nu hetzelfde mee,ook ik heb iemand leren kennen,hij is ook geen Marokkaan,maar ook geen moslim..Ik wilde het je niet vertellen,omdat ik niet wist hoe je erop zou reageren" Barstte ook zij los.
Zij,Nicht van Naima voelde zich al gauw niet lekker.Ze voelde een brok in haar keel....maar hoe,hoe kon Naima een vriend hebben???Ze was al Verloofd!!!
"Naima,hoe zit het met Samir dan" vroeg ze voorzichtig...'jullie zouden toch volgende aar trouwen'?
Naima schoot nu al helemaal los...
WORDT VERVOLGD INSHA'ALLAH