aplat
28-07-2006, 21:33
Liefde op maat - 1
Hoe Turkse en Marokkaanse jongeren hun partner kiezen
SAMENVATTING
Waarom halen jonge Turken en Marokkanen die in Nederland zijn opgegroeid hun levenspartner nog zo vaak uit het land van hun ouders en voorouders? Sinds Erna Hooghiemstra in haar proefschrift in 2003 cijfers over transnationale huwelijken publiceerde en de noodklok luidde, is het niet meer stil geweest rond de partnerkeuze van de tweede generatie Turken en Marokkanen. De nog steeds grote aantallen importhuwelijken wekken bezorgdheid bij beleidsmakers, hulpverleners en bij de betrokkenen zelf. Leen Sterckx en Carolien Bouw van de Universiteit van Amsterdam, ontrafelden het partnerkeuzeproces van deze jongeren.
‘Wij kiezen zelf’ benadrukken de meeste Turkse en Marokkaanse jongeren als de kwestie ter sprake komt. Daarmee zetten ze zich af tegen het vooroordeel dat ze en masse worden uitgehuwelijkt. Ze hechten aan hun eigen selectiecriteria en willen in de eerste plaats iemand trouwen die bij hun persoonlijkheid past, die er gelijke opvattingen en ambities op nahoudt. Ze verwachten de ware te vinden in iemand met dezelfde achtergrond en dat is, zo lang het huwelijk nog ver weg is, eerder iemand die net als zij in Europa is opgegroeid dan iemand van ‘daar’.
De cijfers tonen echter aan dat de huwelijkspartner veel vaker iemand van ‘daar’ is dan op grond van de oorspronkelijke partnervoorkeur van deze jongeren te verwachten valt. In opdracht van een aantal belangenorganisaties van Turkse en Marokkaanse moslims gingen Leen Sterckx en Carolien Bouw na welke wereld er schuil gaat achter de vele transnationale huwelijken. Zij voerden gesprekken met tientallen gehuwde en ongehuwde jongeren en met hun ouders en kregen zo zicht op het complexe keuzeproces dat aan een Turkse of Marokkaanse bruiloft voorafgaat.
Af en toe een flirt
De meeste Turkse en Marokkaanse tieners en twintigers in Nederland hebben, vergeleken met hun ouders destijds, aanzienlijk meer tijd en ruimte om de andere sekse te ontmoeten en te leren kennen, om te experimenteren met verliefdheden en relaties. Ze gaan langer en gemengd naar school, stellen het huwelijk langer uit en mobiele telefoon en internet vergroten hun mogelijkheden om aan de sociale controle te ontsnappen. De overgrote meerderheid permitteert zich wel eens een flirt, date of verkering. Toch wordt aan de norm die dit verbiedt, een verbod dat nog strenger geldt voor meisjes, niet openlijk getornd. Dat betekent dat er veel stiekem gebeurt en dat er tussen jongeren en hun ouders maar ook tussen jongeren onderling, weinig gedebatteerd wordt over normen, sociale controle en een dubbele moraal.
Terwijl de jongeren meer ruimte nemen in de fase van vrijblijvende relaties voor het huwelijk, blijven ze waar het om trouwen gaat veel belang hechten aan de wensen en verwachtingen van hun ouders. Van uithuwelijken willen ze niet horen, maar ze ontkennen niet de Turkse en Marokkaanse traditie, waarin trouwen een familieaangelegenheid is en ouders en andere verwanten een stem hebben in het keuzeproces. Ook wanneer jongeren willen trouwen met een jongen of meisje met wie ze al een poosje verkering hebben, vragen ze de instemming van hun ouders, waarbij het feit dat de twee elkaar al langer kennen vaak verborgen moet blijven. Om conflicten te vermijden, kiezen de jongeren vaak een partner waarvan ze vermoeden dat die de goedkeuring van hun ouders wegdraagt.
In de zoektocht naar een geschikte huwelijkspartner laten de jongeren zich leiden door de continuïteit van hun familie, herkomst, gewoonten en gebruiken. Ze anticiperen op de wensen van hun ouders en zoeken een partner met wie al familiebanden bestaan of gemakkelijk te smeden zijn.
http://www.kennislink.nl/web/show?id=155005
Hoe Turkse en Marokkaanse jongeren hun partner kiezen
SAMENVATTING
Waarom halen jonge Turken en Marokkanen die in Nederland zijn opgegroeid hun levenspartner nog zo vaak uit het land van hun ouders en voorouders? Sinds Erna Hooghiemstra in haar proefschrift in 2003 cijfers over transnationale huwelijken publiceerde en de noodklok luidde, is het niet meer stil geweest rond de partnerkeuze van de tweede generatie Turken en Marokkanen. De nog steeds grote aantallen importhuwelijken wekken bezorgdheid bij beleidsmakers, hulpverleners en bij de betrokkenen zelf. Leen Sterckx en Carolien Bouw van de Universiteit van Amsterdam, ontrafelden het partnerkeuzeproces van deze jongeren.
‘Wij kiezen zelf’ benadrukken de meeste Turkse en Marokkaanse jongeren als de kwestie ter sprake komt. Daarmee zetten ze zich af tegen het vooroordeel dat ze en masse worden uitgehuwelijkt. Ze hechten aan hun eigen selectiecriteria en willen in de eerste plaats iemand trouwen die bij hun persoonlijkheid past, die er gelijke opvattingen en ambities op nahoudt. Ze verwachten de ware te vinden in iemand met dezelfde achtergrond en dat is, zo lang het huwelijk nog ver weg is, eerder iemand die net als zij in Europa is opgegroeid dan iemand van ‘daar’.
De cijfers tonen echter aan dat de huwelijkspartner veel vaker iemand van ‘daar’ is dan op grond van de oorspronkelijke partnervoorkeur van deze jongeren te verwachten valt. In opdracht van een aantal belangenorganisaties van Turkse en Marokkaanse moslims gingen Leen Sterckx en Carolien Bouw na welke wereld er schuil gaat achter de vele transnationale huwelijken. Zij voerden gesprekken met tientallen gehuwde en ongehuwde jongeren en met hun ouders en kregen zo zicht op het complexe keuzeproces dat aan een Turkse of Marokkaanse bruiloft voorafgaat.
Af en toe een flirt
De meeste Turkse en Marokkaanse tieners en twintigers in Nederland hebben, vergeleken met hun ouders destijds, aanzienlijk meer tijd en ruimte om de andere sekse te ontmoeten en te leren kennen, om te experimenteren met verliefdheden en relaties. Ze gaan langer en gemengd naar school, stellen het huwelijk langer uit en mobiele telefoon en internet vergroten hun mogelijkheden om aan de sociale controle te ontsnappen. De overgrote meerderheid permitteert zich wel eens een flirt, date of verkering. Toch wordt aan de norm die dit verbiedt, een verbod dat nog strenger geldt voor meisjes, niet openlijk getornd. Dat betekent dat er veel stiekem gebeurt en dat er tussen jongeren en hun ouders maar ook tussen jongeren onderling, weinig gedebatteerd wordt over normen, sociale controle en een dubbele moraal.
Terwijl de jongeren meer ruimte nemen in de fase van vrijblijvende relaties voor het huwelijk, blijven ze waar het om trouwen gaat veel belang hechten aan de wensen en verwachtingen van hun ouders. Van uithuwelijken willen ze niet horen, maar ze ontkennen niet de Turkse en Marokkaanse traditie, waarin trouwen een familieaangelegenheid is en ouders en andere verwanten een stem hebben in het keuzeproces. Ook wanneer jongeren willen trouwen met een jongen of meisje met wie ze al een poosje verkering hebben, vragen ze de instemming van hun ouders, waarbij het feit dat de twee elkaar al langer kennen vaak verborgen moet blijven. Om conflicten te vermijden, kiezen de jongeren vaak een partner waarvan ze vermoeden dat die de goedkeuring van hun ouders wegdraagt.
In de zoektocht naar een geschikte huwelijkspartner laten de jongeren zich leiden door de continuïteit van hun familie, herkomst, gewoonten en gebruiken. Ze anticiperen op de wensen van hun ouders en zoeken een partner met wie al familiebanden bestaan of gemakkelijk te smeden zijn.
http://www.kennislink.nl/web/show?id=155005