Bekijk volle/desktop versie : Het dansen voorbij..



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8

18-07-2006, 08:31
Zuchtend kijk ik om me heen, de leegte is echt leeg besef ik me dan. Maar dan ook echt leeg, alles is weg op wat meubilair na die ik wilde houden of dat ik gekocht heb. Ik voel opnieuw de tranen komen en dwing mezelf ze weg te duwen, knipperend laat ik ze verdwijnen. Ik heb genoeg water gemolken uit mijn ogen. Hij is het niet waard dat ik mijn gezicht terroriseer met zoutige watervallen, niemand is dat waard. Ik sta op en loop naar het raam, het uitzich is even triets, grijs, bewolkt en motregen, bah alles is ook gelijk slecht. De bomen zwiepen heen en weer in de wind, was ik maar een boom dacht ik, gewoon zo sterk en vrij in de lucht dat heen en weer swiepen zou me heerlijk lijken, alle gedachte’s uit je hoofd swiepen. Heen en weer, heen en weer tot het allemaal leeg was. De bel gaat.

18-07-2006, 11:15



“Schat” huilend omhelst ze me. Ze duwt me van zich af en kijkt me met betraande ogen haar. Ze blijft mooi denk ik. Opnieuw barst ze in snikken uit en trekt me weer tegen zich aan, verdomme nu komen de tranen ook bij mij weer. Huilend staan we tegen elkaar aan. Ik duw Lamia van me af “kom schat, we staan hier als twee gekken, iedereen kan ons zien”
“Kan me niet schelen, heb net Makram gesproken, hij kwam overstuur langs en..”
“Kom, eerst rustig naar binnen en zetten we thee en dan gaan we rustig praten”
“Rustig?? Hoe kan je zo rustig doen, na..”
Ik pak Lamia bij haar arm en trek haar naar binnen, sluit de deur en loop naar de keuken.
“Dingen gebeuren nu eenmaal schat, we hebben niets in onze eigen hand, hoe graag we dat ook zouden willen, tussen mij en Makram ging het niet meer, dat weet jij en ik en hij ook”
“Ja maar..”
“Nee schat, dan is er geen maar meer, dan kan je alleen nog met elkaar stoppen, je vult elkaar niet meer aan, het is beter zo”
Ik zet het water op en pak wat koekjes, als ik het kastdeurtje opendoe zie ik zijn lievelingskoekjes, de tranen schieten weer in mijn ogen als ik denk aan hoeveel van die koekjes hij at, bijna elke plezierige herinnering waren die koekjes aanwezig. Ik pak de rol en zweer dat die dingen nooit meer mijn huis in mogen komen. Ik merk dat Lamia me op zit te nemen, ze is gaan zitten aan de keukentafel en kijkt me aan.
“Ik had gedacht dat je me nodig zou hebben”zegt ze.
Ik draai me op naar haar en zeg”Heb ik ook, en dat weet je best, hoezo”
“Gewoon, bedoel, je man is net bij je weggegaan en..” Verlegen kijkt ze naar de grond “je ziet er niet echt verdrietig uit..Bedoel, ja, ik weet niet, ik zou, ik weet niet, zou, zou me een wrak voelen. Maar jij..”
“Ik wat Lam”
“Jij ziet er niet echt verdrietig uit”

18-07-2006, 11:22
Mooi begin meid..

18-07-2006, 11:24
Mooi!
Ga gauw verder!

18-07-2006, 11:24



Citaat door leila_sweety:
Mooi begin meid..
Danke. Ik had er ineens zin in.

18-07-2006, 11:26

Citaat door Sensa:
Danke. Ik had er ineens zin in.
Graag gedaan..

Ik hoop dat je gauw weer verder gaat meid..

18-07-2006, 11:56

Citaat door sOukainaatjj:
Mooi!
Ga gauw verder!
Dankje.

Ik ga zo weer verder.


18-07-2006, 15:30
Ga gauw weer verder..!!

18-07-2006, 15:39
Dat is wat ik schrijven noem.

You go girl.

18-07-2006, 16:39
Even is het stil. Lamia frunnikt ongemakkelijk aan de zoom van haar rok, daarna aan haar nagels en kijkt dan weer op ‘ik..sorry”
“Geeft niet’ zeg ik. En ga weer verder met mijn thee. Ik ben vandaag zo suf, te suf om erop in te gaan.

Als de thee en de koekjes op tafel staan en Lamiaa en ik op de bank zitten is het nog steeds stil. Ik eet van de koekjes, maar nee smaken doen ze niet meer. Grappig, net zo zoet als onze relatie was in het begin zo zuur zijn ze nu. Zouden die koekjes partij kiezen voor Makram? zouden ze denken “ga, jij hebt onze grootste fan weggestuurd, jou mogen we niet meer, jij mag niet meer genieten” Ik moet me inhouden om niet in de lach te schieten. Stel je voor, dan gaat ze helemaal denken dat ik er niet mee zit. Ik leg het koekje neer en kijk naar Lamiaa die snel haar ogen van me weghaalt.
“Vertel, Makram is dus langs geweest...”
“Ja, vanochtend, zijn tassen staan bij mij...” vragend kijkt ze me aan. ‘Jullie hebben dus echt doorgezet hè?
“Ja’ zeg ik. “Het ging niet meer Lamiaa, je moet weten dat ik ontzettend veel van je broer gehouden heb en nog steeds doe, maar er zijn teveel dingen gebeurd die ons van elkaar weggedreven hebben.
“Ehm..”
“Begrijp je me?”
“Jawel, maar ik vind dat jullie toch te snel zijn”
“Schat, jij weet de helft niet en die helft is de taak van Makram om jullie dat te vertellen, mijn helft weten jullie. Maar dat we gaan scheiden is een feit, en Lamiaa?”
“Ja..”
“Ik ben er wel kapot van”! . Lamiaa die net een slok van haar thee neemt wordt rood “ik weet het poppetje, ik bedoelde het niet zo, ik weet dat jij en mijn broer ontzettend veel van elkaar hielden, maar WAAROM is het nu over?”
Vragend kijkt ze me aan.
Ik sta op en loop naar het raam, denkend wat ik moet doen..het ze vertellen, vertellen waarom Makram en ik uit elkaar gaan, hem verklikken? Want ik weet dat als ik het vertel hij in waarde daalt bij iedereen bij wie hij nu de status van een lieve broer, zoon, goede vriend heeft. Hun vertellen dat Makram mij bedroog maandenlang. Ja, de eerste tijd misschien had ik dat willen doen, hem aan de schandpaal hangen of doodschieten of wat dan ook. Ja, toen had ik dat gewild. Maar nu?

Ik draai me om en kijk naar mijn schoonzusje en tevens beste vriendin, ik zie het verdriet in haar ogen en de machteloosheid, ik weet dat ze me wil helpen maar niet weet hoe ze dat moet doen. Logisch, hoe kan iemand je helpen als jeje zelf niet kan helpen. Precies de woorden die ik vanochtend huilend tegen Makram fluisterde: “Ik kan je niet helpen schat, je moet jezelf helpen, en dan kan je niet, nog niet. Dus hoe moet ik dan weten hoe ik je moet helpen”. Hij had me met lege ogen aangekeken en begrepen dat ik het meende. Begrepen dat de Safa die er altijd was voor hem nu echt weg ging, Safa die hem keer op keer zijn stomme fouten vergaf, ja Safa nam eindelijk zelfstandig een beslissing zonder rekening te houden met andere. In een andere situatie zou hij trots geweest zijn. Haar op de schouders geklopt hebben, met zijn oogverblindende glimlach naar haar gekeken hebben en gezegd hebben “ik ben trots op mijn engel. Maar vanochtend had hij in zijn boxershort gestaan met zijn armen slap langs zijn lichaam. Hulpeloos.
Ik ga naar haar toe en kniel voor haar neer, pak haar handen en geef er een kus op. “Inchallah, zal Allah ons de juiste weg wijzen en laten zien of we de juiste beslissingen hebben genomen, je broer en ik moeten het nu zelf uitzoeken. Niemand kan ons helpen. Ook jij niet lieverd” Lamiaa moet weer huilen en ook dit keer barst er iets in me.
Ik huil, zoals ik nooit gehuild heb.

18-07-2006, 16:46

Citaat door Baseema:
Dat is wat ik schrijven noem.

You go girl.
Hahaha..nou kan beter, als ik het nalees stikt het van de fouten en foute zinnen, maar ach het is leuk om te doen.

Dank je!

18-07-2006, 19:05
Mooi vervolg lieverd..

18-07-2006, 22:19


And why can't you just hold me
And how come it is so hard
And do you like to see me broken
And why do I still care
still care

You say you see the light now
At the end of this narrow hall
I wish it didn't matter
I wish I didn't give you all

Maria Mensa’s stemt klinkt door de kamer, hardop zing ik mee. Whyyyyyyyyyy, whyyyyyyyyy..terwijl ik de keuken voor de zoveelste keer die dag opruim en schoonmaak. Het eten dan ik voor mezelf klaargemaakt had staat er onaangeroerd. Geen trek. Langzaam dansend loop ik naar de huiskamer, als de bel gaat.
“gzalla djallie, gzalla djalie” Laila omhelst me en drukt me zo stevig tegen zich aan dat ik even bang ben flauw te vallen. Achter haar staan Loubna en Soraya. De laatste propt een doos chocola in mijn armen “hier heb je nodig denk ik”geeft me een kus en loopt naar binnen. “wat een zeikmuziek Saffie, Jezus hier word je allen nog maar deprieër van” hoofdschuddend knielt ze voor de radio en begint alle Cd’s te bekijken. Laila laat me eindelijk los en duwt me van zich om me van een afstandje te bekijken “gaat het goed met je”. Ik glimlach en knik. ‘Ja oké, aan de kant bolle ik wil mijn schat ook knuffelen. Loubna wringt zich tussen ons en een tweede stevige omhelzing volgt.
“we hebben het gehoord van Lamiaa, ik had het al verwacht nadat ik je de laatste keer gesproken heb, weet je zeker dat alles goed met je is”
“Ja schat, gaat goed, kom binnen..de buren gaan vandaag echt denken dat het vandaag de Nationale-omhels-dag-voor-de-deur-van-Safa-is”
Loubna en Laila grinniken. “Nou als die knappe jongens van hierboven mee willen doen, van mij mogen ze”

Eenmaal binnen en met zijn allen gesetteld op de bank is het heel even als vanouds. Ik lig met mijn hoofd op Loubna’s benen terwijl ze mijn haren streelt Soraya staat zoals gewoonlijk te dansen en kijkt soms stiekem mijn richting op om te zien of ik het wel echt goed maak. Allemaal weten ze dat hoe normaal ik ook over kom ik echt niet gelukkig en blij ben. Alle 3 kennen ze me beter dan wie dan ook, elk op haar eigen manier. Laila pakt mijn thee en doet er twee suikerklontjes in en geeft het aan. “hier schat, drinken is goed voor je”
“hahaha, ik ben toch niet verkouden ofzo, heb alleen mijn man het huis uitgetrapt”
Loubna kijkt me fronsend aan “je moet geen grapjes maken erover lief, praat met ons alsjeblieft”
Ik kan het nog niet, echt niet.
“Je beseft het nog niet echt denk ik”roept Soraya terwijl ze heupwiegend voor de grote spiegel staat.
Loubna kijkt me aan en knikt instemmend.
“Nou ja Saf, je weet in ieder geval dat we er zijn voor je he, als je wilt praten bel je?” altijd. Soraya en Laila knikken. Opnieuw en voor de zoveelste keer die dag heb ik tranen. Ik kijk ze aan en knik terwijl ik “Dank je wel” fluister. Een warm gevoel gaat er door me heen. Ik ben Allah swat op dat moment zo dankbaar dat ik ter plekke allerlei beloftes aan hem doe. Loubna, Soraya, Laila en ik kennen elkaar vanaf onze peutertijd, wat iemand mee kan maken hebben we meegemaakt, tranen en vreugde hebben we gedeeld. Alle drie betekenen ze alles voor me. De meiden kibbelen alweer over iets anders en Soraya staat weer te heupwiegen, die ene move die ze wil moet haar vandaag nog lukken desnoods blijft ze de hele nacht staan swingen. Soraya is de patyanimal van ons, de golddigger, de player, de rusteloze. Soraya heeft geen grenzen, en als ze die heeft verlegd ze die keer op keer. Marokkaanse normen en waarden lapt ze keer op keer aan haar laars en paradeert dan vrolijk verder. Dat ze mensen beduusd en met een totaal vertekend beeld over haar achterlaat doet er niets. Haar leven is haar leven en die leeft ze op haar manier. Geld is belangrijk en status enige zaken die naast ons en haar familie belangrijk zijn voor haar, de Marokkaanse maatschappij kon haar gestolen worden. Preken aan haar adres dat we ooit dood gaan en dat ze tot bezinning moet komen zijn niet voor haar besteed, lachend en met een handkus wuift ze de predikant weg. “Als ik in de hel kom, is het eerste wat ik doe Bush en Saddam een schop in hun edele delen geven”was haar vaste commentaar om vervolgens met een sigaret en een glas champagne heupwiegend weg te lopen. Maar haar hart was van puur goud, nooit en te nimmer zou ze iemand om wie ze gaf laten stikken of onrechtvaardig behandelen. Soraya was het die als ze in de supermarkt achter iemand stond die onjuist werd behandeld de caissière persoonlijk achter de kassa zou wegtrekken om verhaal te halen bij de manager om daarna buiten aan een zwerver zonder te knipogen 50 euro doneert. Ja, Soraya was een parel die inchallah meer en meer zou blinken.

Loubna was onze onzekere geniale studente, Loubna was mooi maar door haar vader was ze onzeker geworden en heeft altijd gedacht dat ze niets voorstelde. Door haar onzekerheid trok ze rare jongens aan, en om maar mannelijke liefde te krijgen papte ze met iedereen aan. Wat soms voor vervelende situaties zorgde maar ook voor hilarische. Zo hadden we haar een keer midden in de nacht op moeten pikken ergens omdat ze weigerde nog bij een gast in te stappen die haar even daarvoor blij vertelde dat hij vroeger altijd kleine katten doodtrapte. Verontwaardigt was ze uitgestapt, en had geweigerd nog in te stappen. De jongen was vervolgens weggereden. Ook zij had een hart van puur goud. Ik wist dat Loubna van de drie het meest over mij in zat.
En dan Laila, onze vrome en rustige Laila, grotbewoonster genoemd door Soraya en Imaam door mij en Loubna. Laila gebruikte de uurtjes die haar vriendinnen verpeste aan dansen en uitgaan aan lezen en kennis opdoen over van alles en nog wat. Laila was studente en was de enige van ons die de hoofddoek droeg en zich ernaar gedroeg. Laila was onze moeder, als je rust zich hoefde je haar alleen maar in je buurt te hebben en je had alle kalmte om je heen. Ze begreep je door enkel en alleen naar je te kijken, niks kon je geheim houden voor haar. Door naar haar en haar fluisterende koranrecitaties en dua’s te luisteren waande je je in een oase van rust. Laila was de rustbron te midden van drie wervelwinden.
Ey halloooooooooooooo,” Ik schrik op en zie dat Soraya tegen me staat te roepen
“hehe schone slaapster is wakker, kom we gaan stappen…”
“Stappen?”
“Ja, stappen weet je wel..ben je je geheugen kwijt ofzo”Soraya kijkt me lachend aan.
“Je meent het ook echt he? Gaat Laila mee dan?” Ik kijk Laila aan en zie dat ze nee knikt: “Nee, ik zei dat we naar de bios of uit eten moesten gaan, maar mevrouw interpreteert dat als stappen”
“jaja, grotbewoonster, we gaan onschuldig uit eten hoor Safa, ga je mee of niet?”
Twijfelend kijk ik ze aan, Loubna slaat een arm om me heen en zegt dat het niet hoeft en we ook een andere keer kunnen gaan. Soraya en Laila knikken. Nee, denk ik, het zal me goed doem even weg te gaan, even weg, weer onder de mensen. We besloten naar en restaurant in Rotterdam te gaan. Terwijl ik me ging omkleden en optutten ruimde de meiden de theekopjes af.

18-07-2006, 22:30
Mooie schrijfstijl, dit belooft veel goeds.


Ga Gauw verder.

18-07-2006, 22:39

Citaat door Sensa:
Hahaha..nou kan beter, als ik het nalees stikt het van de fouten en foute zinnen, maar ach het is leuk om te doen.

Dank je!
Zo rampzalig is dat niet. Daar kun je altijd nog aan werken, maar het verhaal loopt gewoon vloeiend en je beschrijvingen zijn mooi.


So keep up the great work!

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8