And why can't you just hold me
And how come it is so hard
And do you like to see me broken
And why do I still care
still care
You say you see the light now
At the end of this narrow hall
I wish it didn't matter
I wish I didn't give you all
Maria Mensa’s stemt klinkt door de kamer, hardop zing ik mee. Whyyyyyyyyyy, whyyyyyyyyy..terwijl ik de keuken voor de zoveelste keer die dag opruim en schoonmaak. Het eten dan ik voor mezelf klaargemaakt had staat er onaangeroerd. Geen trek. Langzaam dansend loop ik naar de huiskamer, als de bel gaat.
“gzalla djallie, gzalla djalie” Laila omhelst me en drukt me zo stevig tegen zich aan dat ik even bang ben flauw te vallen. Achter haar staan Loubna en Soraya. De laatste propt een doos chocola in mijn armen “hier heb je nodig denk ik”geeft me een kus en loopt naar binnen. “wat een zeikmuziek Saffie, Jezus hier word je allen nog maar deprieër van” hoofdschuddend knielt ze voor de radio en begint alle Cd’s te bekijken. Laila laat me eindelijk los en duwt me van zich om me van een afstandje te bekijken “gaat het goed met je”. Ik glimlach en knik. ‘Ja oké, aan de kant bolle ik wil mijn schat ook knuffelen. Loubna wringt zich tussen ons en een tweede stevige omhelzing volgt.
“we hebben het gehoord van Lamiaa, ik had het al verwacht nadat ik je de laatste keer gesproken heb, weet je zeker dat alles goed met je is”
“Ja schat, gaat goed, kom binnen..de buren gaan vandaag echt denken dat het vandaag de Nationale-omhels-dag-voor-de-deur-van-Safa-is”
Loubna en Laila grinniken. “Nou als die knappe jongens van hierboven mee willen doen, van mij mogen ze”
Eenmaal binnen en met zijn allen gesetteld op de bank is het heel even als vanouds. Ik lig met mijn hoofd op Loubna’s benen terwijl ze mijn haren streelt Soraya staat zoals gewoonlijk te dansen en kijkt soms stiekem mijn richting op om te zien of ik het wel echt goed maak. Allemaal weten ze dat hoe normaal ik ook over kom ik echt niet gelukkig en blij ben. Alle 3 kennen ze me beter dan wie dan ook, elk op haar eigen manier. Laila pakt mijn thee en doet er twee suikerklontjes in en geeft het aan. “hier schat, drinken is goed voor je”
“hahaha, ik ben toch niet verkouden ofzo, heb alleen mijn man het huis uitgetrapt”
Loubna kijkt me fronsend aan “je moet geen grapjes maken erover lief, praat met ons alsjeblieft”
Ik kan het nog niet, echt niet.
“Je beseft het nog niet echt denk ik”roept Soraya terwijl ze heupwiegend voor de grote spiegel staat.
Loubna kijkt me aan en knikt instemmend.
“Nou ja Saf, je weet in ieder geval dat we er zijn voor je he, als je wilt praten bel je?” altijd. Soraya en Laila knikken. Opnieuw en voor de zoveelste keer die dag heb ik tranen. Ik kijk ze aan en knik terwijl ik “Dank je wel” fluister. Een warm gevoel gaat er door me heen. Ik ben Allah swat op dat moment zo dankbaar dat ik ter plekke allerlei beloftes aan hem doe. Loubna, Soraya, Laila en ik kennen elkaar vanaf onze peutertijd, wat iemand mee kan maken hebben we meegemaakt, tranen en vreugde hebben we gedeeld. Alle drie betekenen ze alles voor me. De meiden kibbelen alweer over iets anders en Soraya staat weer te heupwiegen, die ene move die ze wil moet haar vandaag nog lukken desnoods blijft ze de hele nacht staan swingen. Soraya is de patyanimal van ons, de golddigger, de player, de rusteloze. Soraya heeft geen grenzen, en als ze die heeft verlegd ze die keer op keer. Marokkaanse normen en waarden lapt ze keer op keer aan haar laars en paradeert dan vrolijk verder. Dat ze mensen beduusd en met een totaal vertekend beeld over haar achterlaat doet er niets. Haar leven is haar leven en die leeft ze op haar manier. Geld is belangrijk en status enige zaken die naast ons en haar familie belangrijk zijn voor haar, de Marokkaanse maatschappij kon haar gestolen worden. Preken aan haar adres dat we ooit dood gaan en dat ze tot bezinning moet komen zijn niet voor haar besteed, lachend en met een handkus wuift ze de predikant weg. “Als ik in de hel kom, is het eerste wat ik doe Bush en Saddam een schop in hun edele delen geven”was haar vaste commentaar om vervolgens met een sigaret en een glas champagne heupwiegend weg te lopen. Maar haar hart was van puur goud, nooit en te nimmer zou ze iemand om wie ze gaf laten stikken of onrechtvaardig behandelen. Soraya was het die als ze in de supermarkt achter iemand stond die onjuist werd behandeld de caissière persoonlijk achter de kassa zou wegtrekken om verhaal te halen bij de manager om daarna buiten aan een zwerver zonder te knipogen 50 euro doneert. Ja, Soraya was een parel die inchallah meer en meer zou blinken.
Loubna was onze onzekere geniale studente, Loubna was mooi maar door haar vader was ze onzeker geworden en heeft altijd gedacht dat ze niets voorstelde. Door haar onzekerheid trok ze rare jongens aan, en om maar mannelijke liefde te krijgen papte ze met iedereen aan. Wat soms voor vervelende situaties zorgde maar ook voor hilarische. Zo hadden we haar een keer midden in de nacht op moeten pikken ergens omdat ze weigerde nog bij een gast in te stappen die haar even daarvoor blij vertelde dat hij vroeger altijd kleine katten doodtrapte. Verontwaardigt was ze uitgestapt, en had geweigerd nog in te stappen. De jongen was vervolgens weggereden. Ook zij had een hart van puur goud. Ik wist dat Loubna van de drie het meest over mij in zat.
En dan Laila, onze vrome en rustige Laila, grotbewoonster genoemd door Soraya en Imaam door mij en Loubna. Laila gebruikte de uurtjes die haar vriendinnen verpeste aan dansen en uitgaan aan lezen en kennis opdoen over van alles en nog wat. Laila was studente en was de enige van ons die de hoofddoek droeg en zich ernaar gedroeg. Laila was onze moeder, als je rust zich hoefde je haar alleen maar in je buurt te hebben en je had alle kalmte om je heen. Ze begreep je door enkel en alleen naar je te kijken, niks kon je geheim houden voor haar. Door naar haar en haar fluisterende koranrecitaties en dua’s te luisteren waande je je in een oase van rust. Laila was de rustbron te midden van drie wervelwinden.
Ey halloooooooooooooo,” Ik schrik op en zie dat Soraya tegen me staat te roepen
“hehe schone slaapster is wakker, kom we gaan stappen…”
“Stappen?”
“Ja, stappen weet je wel..ben je je geheugen kwijt ofzo”Soraya kijkt me lachend aan.
“Je meent het ook echt he? Gaat Laila mee dan?” Ik kijk Laila aan en zie dat ze nee knikt: “Nee, ik zei dat we naar de bios of uit eten moesten gaan, maar mevrouw interpreteert dat als stappen”
“jaja, grotbewoonster, we gaan onschuldig uit eten hoor Safa, ga je mee of niet?”
Twijfelend kijk ik ze aan, Loubna slaat een arm om me heen en zegt dat het niet hoeft en we ook een andere keer kunnen gaan. Soraya en Laila knikken. Nee, denk ik, het zal me goed doem even weg te gaan, even weg, weer onder de mensen. We besloten naar en restaurant in Rotterdam te gaan. Terwijl ik me ging omkleden en optutten ruimde de meiden de theekopjes af.