foudie
11-06-2002, 12:39
lees dit artikel even, en geef je commentaar
[COLOR=red]Wat willen vrouwen nu eigenlijk?
Het is een uitspraak die ik meer dan eens hoor in mijn praktijk als relatiebemiddelaar. Tja, hoe ziet 'de ideale' eruit voor de hedendaagse vrouw? Is het een nieuwe, zorgzame man met oog voor zijn en haar emotionele kant? Is het de succesvolle lefgozer met maatschappelijk aanzien en goed gespekte bankrekening? Of wil de vrouw een nieuwe man thuis en een oude daarbuiten ?
Eén ding is zeker: man-zijn is vandaag niet meer zo eenvoudig als vroeger.
Een vaak gehoorde reactie van mannen (na alweer een mislukte relatie) is: 'Ik had aandacht voor haar, respecteerde haar, deed mijn deel van het huishouden en zorgde mee voor de kinderen. Dan gaat ze er toch met een stuk macho vandoor, een wandelende testosteronbom met geen van al die eigenschappen. Vrouwen willen geen nieuwe man, vrouwen willen gewoon een dominant mannetjesdier.'
Laat ik maar eerlijk zijn: ik begrijp deze reactie volkomen. Vrouwen hanteren op het eerste gezicht iets te vaak het principe 'luister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn daden'. Ze zeggen een nieuwe, aanwezige en geëmancipeerde man te willen, maar kiezen uiteindelijk voor het succesvolle en daadkrachtige type. Zeg maar: iemand die hen domineert, waarnaar ze kunnen opkijken. Zitten vrouwen nog meer vast in het rollenpatroon dan ze zelf vermoeden? Zijn de vrouwen in de praktijk wel klaar voor die nieuwe, betrokken man? Of is de keuze toch anders dan ze lijkt?
Voor complexe vragen als deze bestaan er uiteraard geen eenduidige antwoorden. In 'De verborgen zijde van de man' komt Ksaf Vandeputte, psychotherapeut, aardig in de buurt van een valabel antwoord. Mannen en vrouwen moeten volgens hem stilaan gaan aanvaarden dat ze man en vrouw zijn en dat wil zeggen: verschillend.
Zijn pleidooi gaat helemaal niet in de richting van bestendiging van het klassieke rollenpatroon. Hij breekt wel een lans voor het beleven en respecteren van elkaars verschillen. Dat betekent dat een man naast een vrouwelijke, toch vooral een mannelijke kant heeft en een vrouw naast een mannelijke, vooral een vrouwelijke kant. Dat betekent ook dat de aantrekking tussen man en vrouw gebaseerd is op die verschillen. Het is wat ik dagelijks ervaar in mijn praktijk: vrouwen vallen op een man vanwege zijn mannelijke trekken, mannen op een vrouw die vrouwelijk is. Ouderwets? Helemaal niet. Een man kan gevoelig zijn en toch blijk geven van heel wat persoonlijkheid, een vrouw kan zorgend en tegelijkertijd ook erg zelfstandig en sterk zijn. Met andere woorden: de nieuwe man is geen slechte kopie van een vrouw, de moderne vrouw geen afgietsel van een man. [/COLOR]
[COLOR=red]Wat willen vrouwen nu eigenlijk?
Het is een uitspraak die ik meer dan eens hoor in mijn praktijk als relatiebemiddelaar. Tja, hoe ziet 'de ideale' eruit voor de hedendaagse vrouw? Is het een nieuwe, zorgzame man met oog voor zijn en haar emotionele kant? Is het de succesvolle lefgozer met maatschappelijk aanzien en goed gespekte bankrekening? Of wil de vrouw een nieuwe man thuis en een oude daarbuiten ?
Eén ding is zeker: man-zijn is vandaag niet meer zo eenvoudig als vroeger.
Een vaak gehoorde reactie van mannen (na alweer een mislukte relatie) is: 'Ik had aandacht voor haar, respecteerde haar, deed mijn deel van het huishouden en zorgde mee voor de kinderen. Dan gaat ze er toch met een stuk macho vandoor, een wandelende testosteronbom met geen van al die eigenschappen. Vrouwen willen geen nieuwe man, vrouwen willen gewoon een dominant mannetjesdier.'
Laat ik maar eerlijk zijn: ik begrijp deze reactie volkomen. Vrouwen hanteren op het eerste gezicht iets te vaak het principe 'luister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn daden'. Ze zeggen een nieuwe, aanwezige en geëmancipeerde man te willen, maar kiezen uiteindelijk voor het succesvolle en daadkrachtige type. Zeg maar: iemand die hen domineert, waarnaar ze kunnen opkijken. Zitten vrouwen nog meer vast in het rollenpatroon dan ze zelf vermoeden? Zijn de vrouwen in de praktijk wel klaar voor die nieuwe, betrokken man? Of is de keuze toch anders dan ze lijkt?
Voor complexe vragen als deze bestaan er uiteraard geen eenduidige antwoorden. In 'De verborgen zijde van de man' komt Ksaf Vandeputte, psychotherapeut, aardig in de buurt van een valabel antwoord. Mannen en vrouwen moeten volgens hem stilaan gaan aanvaarden dat ze man en vrouw zijn en dat wil zeggen: verschillend.
Zijn pleidooi gaat helemaal niet in de richting van bestendiging van het klassieke rollenpatroon. Hij breekt wel een lans voor het beleven en respecteren van elkaars verschillen. Dat betekent dat een man naast een vrouwelijke, toch vooral een mannelijke kant heeft en een vrouw naast een mannelijke, vooral een vrouwelijke kant. Dat betekent ook dat de aantrekking tussen man en vrouw gebaseerd is op die verschillen. Het is wat ik dagelijks ervaar in mijn praktijk: vrouwen vallen op een man vanwege zijn mannelijke trekken, mannen op een vrouw die vrouwelijk is. Ouderwets? Helemaal niet. Een man kan gevoelig zijn en toch blijk geven van heel wat persoonlijkheid, een vrouw kan zorgend en tegelijkertijd ook erg zelfstandig en sterk zijn. Met andere woorden: de nieuwe man is geen slechte kopie van een vrouw, de moderne vrouw geen afgietsel van een man. [/COLOR]