This Goes Out To You

**Lady_Mii** · 30-03-2006 19:09

Mijn verhaal, ik had hem hier al eerder geplaatst maar toen niet afgemaakt, hier is ie dan.

Nu ook in Word! Klik op de onderstaande link.
This Goes Out To You in Word

Inhoudsopgave

30/03/'06 #1 Proloog
31/03/'06 #2 Hoe zou het nu met hem gaan?(...)
31/03/'06 #3 Totdat ik van achter tegen de muur werd geduwd(...)
02/04/'06 #4 Ik liep de Only binnen(...)
02/04/'06 #5 Ik was echt moe(...)
05/04/'06 #6 Ik zat geconcentreerd(...)
06/04/'06 #7 Ik stak mijn sleutel in het slot.(...)
06/04/'06 #8 “Rafiq?”(...)
11/04/'06 #9 Ik maakte me los uit de omhelzing.(...)
11/04/'06 #10 Eey Mara, ik moet gaan(...)
23/04/'06 #11 Na schooltijd belde ik mijn moeder(...)
23/04/'06 #12 Ik voelde me zo leeg.(...)
29/04/'06 #13 Hij keek me aan(...)
02/05/'06 #14 Na een paar minuten(...)
02/05/'06 #15 “Waar gaan we naartoe?”(...)
02/05/'06 #16 Na een tijdje deed hij de muziek uit.(...)
02/05/'06 #17 In de dagen die volgden(...)
17/05/'06 #18 Het was zaterdag.(...)
17/05/'06 #19 Ik lachte met haar mee.(...)
01/07/'06 #20 Ik stond met open mond(...)
01/07/'06 #21 Ik was druk heen(...)
01/07/'06 #22 Redouan zette me kort(...)
02/07/'06 #23 Ik stond op het dak(...)
03/07/'06 #24 Badend in het zweet(...)
04/07/'06 #25 Ik voelde me leeg(...)
05/07/'06 #26 Hij had me gekust.(...)
22/10/'06 #27 Met rode ogen kwam Rafiq(...)
22/10/'06 #28 Om tien uur werd ik wakker(...)
22/10/'06 #29 “Hoe lang blijf je daar?”(...)
22/10/'06 #30 Het vliegtuig steeg op(...)
25/10/'06 #31 Nadat ik Rafiq weg(...)
25/10/'06 #32 Ik werd wakker door getril(...)
26/10/'06 #33 Op het hoekje botste ik(...)
30/10/'06 #34 De bel ging(...)
31/10/'06 #35 We bleven nog(...)
01/11/'06 #36 Nadat het vliegtuig(...)
13/11/'06 #37 Ik werd wakker(...)
18/11/'06 #38 De volgende dag(...)
10/04/'07 #39 Uren veranderden in(..)
10/04/'07 #40 Op school(...)
22/04/'07 #41 Ik keek glimlachend om me heen(...)
27/04/'07 #42 Ik draaide me om en wat ik zag(...)
30/04/'07 #43 Zo bleven we een tijdje staan(..)
01/05/'07 #44 "Te gek man!"(...)
01/05/'07 #45 "Oke, oke you win!"(...)
02/05/'07 #46 Na een tijdje zo te hebben(...)
06/05/'07 #47 Ik draaide me om(...)
09/05/'07 #48 "Nassiraaa waar blijven(...)
10/05/'07 #49 Ik gleed met mijn vinger(...)
12/05/'07 #50 De volgende ochtend(...)
12/05/'07 #51 In zijn handen had hij(...)
27/05/'07 #52 De weken daarna(..)
27/05/'07 #53 Ik ging op het muurtje(...)
02/06/07 #54 Moe maar tevreden(...)
02/06/07 #55 Met een geirriteerde(...)
02/06/07 #56 Ondertussen zaten(...)
03/07/07 #57 De twee weken daarna(...)
25/09/07 #58 Die avond waren we door(...)
13/11/07 #59 Ik rende naar Baya toe(...)
08/02/08 #60 Die avond besloot ik dat ik elke(...)
09/02/08 #61 "Asmara, ik weet niet wat de toekomst(...)
25/02/08 Epiloog!!!

The End

De inhoudsopgave met dank aan een fan; Jamila17! Thanks, lieverd

**NaDiAw** · 30-03-2006 19:25

je Verhaal is echt mooi ga gauw verder
bigg kiss nadia

**Lady_Mii** · 30-03-2006 19:27

Proloog

'And there's no one to hold on to
and there's no one to pull you out,
you keep on falling,
no one can hear you calling
So you end up selfdestructing"

Om beter te kunnen verstaan wat hij zong deed ik het geluid van m'n mp3 speler wat harder. Diep in gedachten keek ik uit het raam van de bus. Ik moest nog leren voor het proefwerk wiskunde van de volgende dag en zat te bedenken hoe ik dat het beste kon doen toen ik uit me gedachten werd gehaald door een paar meisjes die achterin de bus luid zaten te lachen en te praten. Met een trieste blik in me ogen keek ik naar ze.'Zo was ik vroeger ook' ging het door me hoofd.

Ja, zo was ik vroeger ook. Samen met Aleyna en Naomi. Met z'n drieën maakten we de straten van Amsterdam-west onveilig. De leraren op school namen een stapje achteruit als wij eraan kwamen. Die ruina die we altijd in de kantine maakten als we vroeg vrij waren, leraren werden helemaal gek van ons. Wij, 2e klas vwo, waren de bekendste op school. En niet op een positieve manier! We vertelden elkaar alles, waren altijd bij elkaar thuis te vinden en we waren altijd met z'n drieën. Aleyna, een turks meisje, was op een marokkaan. Naomi,een half pakistaans, half indo meisje, was op een turk.

En ik, marokkaans, was op hem..de liefste jongen op school! Hij zat twee klassen hoger. Hij heette Rafiq. Hij had lichtbruine ogen en knalzwart haar. En droeg ook een beugel. Hij was niet SUPER knap, maar hij was lief. Echt zooo ongelooflijk lief. Ik verbaasde me telkens over hem. We werden vrienden, omdat we allebei hielpen op de open dag van die gare school. Die avond haalden we heel wat kattekwaad uit, samen met Aleyna en Naomi natuurlijk, met z'n vieren dus. Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk.
Hij kon heel goed tekenen, maar gebruikte dat niet om duffe tekeningetjes te maken op een klad! Hij spoot graffiti!! Hij nam me 's nachts vaak mee als hij op pad ging. Dan bleef ik op tot middernacht, rond die tijd kwam hij bij mijn raam met steentjes gooien en daarna gingen we naar spoorwegen, of gebouwen om onze pieces te zetten! Ja, onze! Ik hielp hem. Op een toen nog nieuw school gebouw stond 1 hele grote tekening.
Mara & Soesje 4 ever. Met sterretjes eromheen. . Onze (bij)namen vereeuwigd!! (tot zover er een idioot zou komen die erover heen zou verven)

Naarmate ik meer omging met Rafiq, verwaarloosde ik Aleyna en Naomi. We bleven de beste maatjes, maar toch was het niet zoals eerst. Ze wisten van mijn relatie met Rafiq en ook dat het vriendschappelijk was. Maar ze zeiden altijd tegen me, dat hij mij ook leuk vond. Dit wou ik natuurlijk heel graag geloven, maar stel dat het NIET zo was..onze vriendschap zou eraan kapot gaan. En ook al zou het wel zo zijn, een koppel gaat OOIT wel uit elkaar! Dat wou ik dus niet op het spel zetten. Zijn vriendschap betekende heel veel voor mij. Op een dag kregen Aleyna en ik vreselijke ruzie, het ging natuurlijk om het feit dat ik nauwelijks aandacht aan hun schonk. We schreeuwden de vreselijkste dingen naar elkaar, en toen zei ik iets waar ik later veel spijt van zou krijgen:"JE BENT GEWOON JALOERS DAT HIJ WEL IETS OM MIJ GEEFT EN DAT CHAKIB JOU HELEMAAL NIET ZIET STAAN!!" Ik sloeg snel m'n hand voor mijn mond. "Aleyna, sorry, dat meende ik niet, echt niet. Het spijt me.." zei ik en liep naar haar toe, en lege mijn hand om haar schouder. Boos, nee, KWAAD sloeg ze hem weg. En keek me met samengeknepen ogen aan: " Dus zo denk je er werkelijk over, nou, binnenkort zullen er wel meer waarheden aan het licht komen. Bijvoorbeeld hoe je over bepaalde mensen denkt"
Huilend zakte ik op m'n knieen. Wat heb ik gedaan?? Ik wist wat ze van plan was. Ze zou me kapot maken. Ergens diep van binnen hoopte ik dat ze het niet zou doen. Ik hoopte het zo vurig. Maar een stemmetje in me zei dat ze het wel zou doen. Daar kende ik haar goed genoeg voor. Maar ik hield me dapper. Ik zou me niet laten kennen.

De volgende dag op school keek iedereen me na. WHAT THE ****!! Wat hebben zij nou weer?? Ik probeerde me er niks van aan te trekken. Ik zag Aleyna en Naomi bij de kluisjes staan met nog een paar meisjes. Als blikken konden doden was ik er al aan. Ik ging bij hun staan, naieveling die ik was. Ik kreeg een hele vieze blik van het meisje dat ooit 1 van m'n beste vriendinnen was geweest. Ze draaiden zich allemaal om. Zoooow, dat kwam echt hard aan. Verdrietig begon ik in m'n kluisje te rommelen, verblind door tranen pakte ik totaal de verkeerde boeken.

Ik voelde m'n hart een slag over slaan. Dat gebeurde alleen als een bepaalde persoon in de buurt was. Gelijk was ik op scherp gesteld. Ik draaide me om. Hij keek me niet eens aan! Die eeuwige muts van hem zat diep over zijn ogen. Hij zat met oordopjes in zijn oren zijn boeken te pakken. Ik dacht dat hij me niet had gezien, dus liep ik naar hem toe. "Heey Raaf "Noem me niet zo, jah! Dat doen alleen m'n vrienden" Auw...die woorden hadden me echt geraakt. Alleen begreep ik niet wat ik verkeerd had gedaan. Stotterend probeerde ik daar achter te komen. Hij keek me nu pas echt aan. "Heb je de hint niet begrepen ofzo? Ik moet je niet, dus verdwijn uit m'n zicht!" M'n hart brak steeds meer. Rustig vervolgde hij: "Doe jezelf niet nog meer pijn. Dat ben ik niet waard. Het spijt me, maar ik heb geen interesse in jou op de manier die jij wel in mij hebt" Oow mijn god, hij wist het. Hij wist het. Maar hoeveel wist hij? "Wat is je allemaal verteld?" "Dat je dat nog vraagt, schaam je." He, nu begrijp ik er niks meer van. "Doei Asmara!!" En hij liep weg.
SHIT SHIT SHIT SHIT SHIT..Niet te geloven, ze had het tog gedaan. Maar wat heeft ze hem allemaal verteld?? Volgens mij niet alleen het feit dat ik hem leuk vond. Ik wist het wel, ik wist het. Huilend liep ik de school uit. Met mn capuchon op, zodat niemand mijn tranen zou zien. Nog nooit heb ik zoveel spijt gehad van iets wat ik gedaan heb. Ik liep naar de bushalte en ging zitten. Ik was helemaal in de war. Ik wist niet wat ik moest denken. Het enige wat ik kon was huilen. De bus kwam dan eindelijk. In dezelfde verwarde situatie zat ik de hele weg naar huis in de bus. Thuis aangekomen rende ik naar boven en liet me huilend op het bed vallen. Iemand klopte op m'n kamerdeur. "Binnen" klonk er gesmoord. Redouan kwam de kamer in. Snel ging ik normaal zitten en probeerde m'n rode gezicht te verbergen. " Heey Mara, heh? wat heb jij nou? Wat is er lieverd?? Kom hier zusje van me, kom hier." Door z'n lieve woorden moest ik weer denken aan het gebeurde en kon me tranen niet meer bedwingen. Hij nam me in z'n armen en begon me te troosten. Ik voelde me zo veilig in die sterke armen van m'n fantastische broer. Ik kwam tot bedaren door de ritmische beweging van zijn handen over mijn rug.

Uiteindelijk waren Yemma en hij de enige personen die ik nog had. Ow jah en die lul van een stiefvader. Maar die rekende ik niet tot me dierbaren. Voortaan waren er maar twee mensen in m'n hart die mij ook in hun hart hebben gesloten. Mijn moeder en mijn broer. Door de stem van Redouan werd ik uit m'n gedachten gehaald. "Gaat het, Mara??" Ik haalde m'n neus op."Jah het gaat alweer" "Wil je erover praten?" Nee, dacht ik. Dat gaat alleen pijn doen. Ik schudde mijn hoofd. "Oke, zolang je maar weet dat je altijd bij me terecht kunt!" Ik knikte. Dat wist ik heel goed. Altijd stond hij voor me klaar, maar dan echt letterlijk altijd. Sindsdien heb ik nooit meer over hem gesproken. Ik wou hem vergeten. Dus ben ik naar m'n moeder gestapt en heb gevraagd of ik naar een andere school mocht. Natuurlijk was ze nieuwsgierig waarom ik dat opeens had besloten. Ik zei dat ik me gewoon niet gelukkig voelde op die school. Ze omhelsde me en zei: "Okee, dan zoeken we een nieuwe school voor je". Dankbaar keek ik haar aan en gaf haar een kus op haar wang. Echt een geweldige moeder had ik.

**NaDiAw** · 30-03-2006 19:31

EWA MENSEN KOM OP MET JULLIE REACTIE's....

**Lady_Mii** · 30-03-2006 19:37

Wat zij zei

**Lady_Mii** · 31-03-2006 16:43

Ik plaat zo nog een vervolg..missn wel twee..

**JustMyself** · 31-03-2006 16:47

Nog een fan erbij!

**Lady_Mii** · 31-03-2006 16:50

Hoe zou het nu met hem gaan? Wat zou hij aan het doen zijn? STOP STOP, NIET DOEN. Niet aan hem denken. Hij is het niet waard. Die jongen kan stikken. Op dezelfde manier waarop hij mij liet stikken. Zo sprak ik mezelf moed in. En toch was ik best benieuwd. Hij is en blijft een goede vriend. Al heb ik hem 4 jaar lang niet gezien. En ook Aleyna en Naomi hebben die hele 4 jaar in m'n hoofd rondgespookt. Nog steeds doen ze dat.

De bus stopte bij de halte bij mij om de hoek. Ik liep snel door. Het zou zo donker worden. Ik gooide mijn tas onder de kapstok en mijn jas hing ik op. Ik liep de woonkamer in en gaf mijn moeder een kus op haar voorhoofd. Eghjoer (zo noemde ik mijn stiefvader in gedachten) negeerde ik nog steeds. Het zag er niet uit alsof hij dat erg vond. Yemma dacht dat we, Redouan en ik, na de dood van onze vader toen ik 9 was, iemand nodig hadden die de rol van vader overnam. Niemand kan de plaats van Beba innemen. Echter, door de gebeurtenis waren Redouan en ik heel snel volwassen geworden, dus eghjoerr hadden we niet nodig. Hij was nu meer kostwinner voor het gezin. Hij blijft hier niet slapen, heeft hij ook nooit gedaan. Binnenkort kan hij voorgoed uit ons leven verdwijnen. Yemma is weer aan het werk, Redouan heeft een goede baan en ik werk sinds kort ook.

"Jedjie, hoe was het vandaag op school?" " Tjah, yemma, zoals gewoonlijk he. Ik heb mijn werkstuk voor Biologie teruggekregen. Ik heb er een 8.5 voor." "Bsa7tek, dat is mooi. Blijf zo je best doen! Het is voor je eigen bestwil" "Allah ye3tiek esa7ah. Ik weet het, Yemma." Glimlachend zei ze dat we zo aan tafel zouden gaan. Ik antwoordde dat ik me even ga omkleden en er zo aankom. Ik ging de trap op naar boven. Ik keek niet uit en botste tegen Redouan. "Heey heey, doe je een beetje rustig met je grote broer?" "Ahahahhaha, waarom zou ik?" "Omdat ik je enige broer ben en je me nodig hebt" "Ahahahhaah, ja hoor, hebben we hem weer met zijn zelfverzekerde praatjes" We stoeiden een beetje, hij aaide over mijn haar en ieder ging zijn kant op. Ik ging naar mijn kamer en deed de deur dicht. Ik kleedde me om en deed een joggingbroek en een T-shirt aan. Ik deed mijn haar in een hoge staart en liep naar beneden.

Ik hielp mijn moeder even met de tafel dekken. We gingen met zijn allen aan tafel. Ik zat tegenover Redouan. We zaten elkaar onder tafel zachtjes te schoppen en moesten daarom lachen. Dat deden we altijd. Ik ben blij met zo'n broer. Hij is nu 22. Als je andere meisjes hoort en de manier waarop zij met hun broers omgingen! Dan mocht ik mezelf gelukkig prijzen. Ik ben 18. Dit jaar zou ik eindexamen doen. Ik zit nog steeds op het vwo. Mijn zesde en laatste jaar. Gelukkig was het jaar nog maar net begonnen, want ik wou nog niet van die school af. Het was er veel te gezellig. Als ik mijn eindexamen heb gehaald, ga ik met Redouan naar Marokko. Hij neemt nog een paar vrienden mee en ik neem Amani mee. Mijn nichtje, ze is 2 maanden jonger dan mij. Zij is de enige die ik nog vertrouw en voor de rest had ik geen vriendinnen. Ik had me afgesloten van de rest. Ik had als het ware een muur om me heen gebouwd waar niemand door heen kon. Alleen de mensen die er al in zaten. Mijn moeder en Redouan en Amani. Voor de rest kon niemand erdoor heen. Zo beschermde ik mezelf tegen eventuele pijn. Mensen konden me op deze manier niet raken. Geen pijn doen. De pijn had ik achter me gelaten. Vier jaar geleden. Samen met de pijn van 9 jaar geleden, toen mijn vader overleed. Na het eten maakte ik nog snel mijn huiswerk van Frans en begon aan wiskunde. Het cijfer telde mee voor mijn eindexamen, dus studeerde ik heel hard. Gelukkig was ik er best goed in. Ik vroeg nog even hulp aan Redouan. Hij was immers een wiskunde leraar in opleiding, dus waarom niet. Hij was er, net als mijn vader, heel goed in. Ik had daar slechts een beetje van opgepikt, maar in talen was ik THE woman. Ik moest om mezelf lachen. Niemand wist van wie ik het had, misschien van Jedie (opa), de vader van mijn moeder, maar zeker weten zouden we het nooit. Want hij was al voor mijn tijd overleden. Ik heb hem nooit gekend.

De volgende dag op school: Ik zat in de kantine met nog wat klasgenoten aan een tafel te praten over de Wiskunde toets die we net gehad hadden. Shakir: "Ik hoop dat ik een voldoende heb, als is het maar net een 5,5 dan ben ik er al blij mee" Nasira: "Moet je horen wie het zegt, ik heb gegarandeerd een onvoldoende" We moesten lachen om haar. Echt een stresskip is dat, terwijl zij meestal de hoogste cijfers heeft. Na de pauze ging iedereen zijn kant op, we hadden geen les meer. Ik wou nog even snel de stad in, om een broek te halen. Ik pakte tram 17 naar het centrum en ging zitten. Ik hou er niet van om met mensen te praten in de tram, want dan is het zo dodelijk stil en dan hoor je mij net toevallig iets zeggen wat niet voor iedereen was bedoeld. Ik deed mijn mp3 aan en luisterde naar Akon. Hij raakte mij echt. Het leek altijd net of hij mijn gedachten kon lezen en daar dan over zong. Ook dit keer weer.

Lonely im so lonely,
I have nobody,
To call my owwnnn
Im so lonely, im mr. Lonely
I have nobody,
To call my owwnnn
Im so lonely,

Damn! Ik droomde weg bij zijn stem en dacht aan het schoolfeest aan het eind van die periode. Het zou een kerstbal worden en iedereen moest dus verkleed naar school komen. Ik zou hoe dan ook gaan, omdat ik in de feestcommissie zat en dus verplicht was. Ook had ik het aan Nasira beloofd, zij wou namelijk heel graag gaan, om eindelijk Zaid aan te spreken. Meskiena, zo hopeloos verliefd. Als ik met haar aan het praten was en hij liep toevallig langs, leek ze helemaal van de wereld. Wat een jongen wel niet met je kan doen. Ik laat het nooit zo ver komen. Ik hoorde de trambestuurder omroepen dat we bij de dam waren aangekomen, ik stapte snel uit en nam een zijweggetje om zo sneller op de nieuwendijk te komen. Die steeg was niet bekend en daarom was het er altijd afgestorven. Koud man! Ik zette mijn kraag hoog op en liep stevig door. Ik hoorde voetstappen achter me, maar vond het te belachelijk om achterom te kijken. Nederland is een vrij land. Totdat ik van achter tegen de muur werd geduwd, mijn hart begon als een razende te kloppen.

**Lady_Mii** · 31-03-2006 16:50

Geplaatst door JustMyself

Nog een fan erbij!

welkom!

**Lady_Mii** · 31-03-2006 17:01

Het hangt van jullie af of ik verder schrijf of niet..

**JustMyself** · 31-03-2006 17:06

Ga verder. Je begint goed. De fans stromen wel!

**JustMyself** · 31-03-2006 17:09

Geplaatst door Lady_Mii

welkom!

Bedankt. Ga je nog verder?

**mgiemsa** · 31-03-2006 17:11

kun je nog snel 1 vervolgje plaatsen voordat ik de computer uitdoe? Echt een leuk verhaal!!

**kariima** · 31-03-2006 17:13

Meid , top verhaal Gaa zo door

**Lady_Mii** · 31-03-2006 17:20

Geplaatst door mgiemsa

kun je nog snel 1 vervolgje plaatsen voordat ik de computer uitdoe? Echt een leuk verhaal!!

Whhaha is goed..let me know als je er nog bent, ik zal hem zo plaatsen..

This Goes Out To You

Opties

This Goes Out To You