Verhaal

[nabilaa]

hallo allemaal,

ik zal me eerst even voorstellen. ik ben nabila en ben nog niet zo lang lid. ik volg wel al heel lang alle topics en vooral de verhalen vind ik erg leuk om te lezen. dit heeft mij er ook toe gezet om een aan een verhaal te beginnen. ik zal hem hieronder plaatsen. ik hoop dat jullie het wat vinden........
oh en het is fictief

Hoofdstuk 1

Het was een regenachtige dag en Imane’s auto begaf het natuurlijk net op het moment dat ze het niet kon gebruiken. Daarom ging ze maar eens met de trein. De andere keuze zou zijn om met de fiets te gaan en met dit weer zag ze dat niet zo zitten. Toen ze eenmaal de trein zag, baalde ze dat ie zo vol zat en had eigenlijk helemaal geen zin om te staan, maar ja helaas er zat niks anders op. Gelukkig stapte bij het volgende station iemand uit en kon zij zitten. Plotseling kreeg ze het rare gevoel, alsof iemand haar aankeek. Ze keek de trein wat rond en zag plotseling de twee mooiste bruine ogen die er maar bestonden en die keken háár aan. Maar ja, zij was natuurlijk weer superverlegen en ze besloot daarom ook weer direct weg te kijken. Op de één of andere manier had die man een aantrekkingskracht. Ze kon het niet laten om telkens weer even snel te kijken en telkens keek hij haar ook aan……ze voelde zich erg ongemakkelijk.
Ze was blij dat ze er op het volgende station uitmoest. Ze voelde zich heel erg opgelaten en wilde zo snel mogelijk wat frisse lucht halen. Toen ze eenmaal in Utrecht was aangekomen, liep ze snel door, want ze had al zo’n haast. Door alle drukte heen hoorde ze toch een stel haastige voetstappen achter haar. Eerst wilde ze niet kijken, maar al snel had haar nieuwsgierigheid de overhand en keek ze toch even snel wie er achter haar liep……..en haar hart ging als een gek tekeer! Hoe kan dat nou! Ik ken hem niet eens en toch doet hij mijn hart sneller kloppen. Imane keek snel weer voor zich en liep snel door. Op een gegeven moment haalde de man haar in en vroeg waarom ze zo snel liep.
“Ik ben jou toch geen verantwoording schuldig!” shit, waarom maak ik nou weer zo’n domme opmerking. Ik zeg ook altijd het tegengestelde van wat ik eigenlijk wil zeggen.
“Nou sorry hoor! Je bent zeker met het verkeerde been uit bed gestapt, of heb ik het verkeerd?” antwoorde de man daarop.
“Nee hoor, maar ik heb gewoon haast en heb dan ook geen tijd om even een praatje te maken!”………. zó geweldig is hij en dan zeg ik dít. Imane kon zich wel voor haar kop slaan! Waarom heb ik dan ook helemaal geen ervaring met jongens, zodat ik ook weet wat ik terug kan zeggen. Zodra er een jongen in de buurt komt, doe ik gelijk alsof ze mijn grootste vijand zijn. Oooooooohhhhhh…….
“oké, ik ben al weg”. En teleurgesteld liep de man weg….
Shit, zó geweldig en ik heb hem gewoon laten gaan. Wat ben ik toch een sukkel ook af en toe. Maar ik kan er niet langer over nadenken, want ik ben al te laat en moet snel doorlopen, anders wordt het de zoveelste keer deze maand dat ik te laat op mijn werk verschijn………

Starend naar het beeldscherm zit Imane te denken aan die man. Hoe oud zal hij zijn? Hij zag er uit als een man van een jaar of 26. Hij zag er echt netjes en verzorgd uit. Helemaal in pak……en die ogen…….zo mooi…hij heeft gewoon écht dé uitstraling die ik in een jongen zoek en nu heb ik hem zomaar laten gaan. Zal ik hem ooit nog tegenkomen?………………..

Imane…..Imane….Imaneeeeeeeeh, hallo hé, waar zit je met je gedachten. Anna, haar collega keek haar vragend aan. “ik zit je al een tijdje te roepen, maar je zit met je hoofd echt heel ver hier vandaan. Vertel eens?..”
“eeeehhh, nee het is niks. Ik was gewoon nog een beetje moe, vandaar dat ik er niet zo bij ben…”. Ze wil Anna absoluut nog niks laten weten. Als die iets hoort, weet gelijk het hele bedrijf het en dat is niet de bedoeling.

De dag duurde voor Imane vandaag wel heel erg lang. Normaal vloog de dag voorbij, maar vandaag kropen de seconden zelfs…..maar eindelijk is het dan vijf uur en kan ze naar huis. Lopend naar het station, vraagt ze zich af, of ze de man nog eens tegen zal komen. Ze verwachtte van niet. Zo ging het per slot van rekening altijd met haar. Als ze iemand tegen wilde komen, gebeurde dat toch niet! Een beetje bedroefd liep ze dus naar het station en wachtte op haar trein. Ze keek wat rond, maar nee, hij was nergens te bekennen……

….Imane zat in de trein en baalde dat ze vanochtend zo bot had gereageerd. Nu zou ze hem dus nooit meer zien en al zou ze hem wel zien dan zou hij haar waarschijnlijk toch niet meer interessant vinden, door haar boze reactie. Aangekomen bij het station waar ze moest zijn, stapte ze uit en keek de trein nog even na. De trein die ze normaal nooit nam, heeft haar vandaag zo’n vreemd gevoel bezorgd. Ze kon het nog niet helemaal plaatsen. Het leek erop alsof haar maag twintig keer ronddraaide per minuut en haar hart klopte ook al niet regelmatig. Zou het verliefdheid zijn? …..Nee, dat kan toch niet. Je kan toch niet verliefd worden op iemand die je maar één keer hebt gezien? Toch bleef het gevoel knagen.
Thuis aangekomen, begreep niemand wat van haar gedrag. De normaal zo vrolijke Imane was vandaag veranderd in een rustige, afwezige en dromerige meid. Bij het avondeten kreeg ze nog geen hap door haar keel, terwijl ze normaal wel van een stevige maaltijd houdt, aangezien ze overdag bijna nooit tijd heeft om te eten. Maar vandaag was niet zoals alle andere dagen….
Vandaag had ze voor haar gevoel echt dé man van haar dromen laten schieten. Ze troostte zichzelf door te denken dat ze hem wel snel zal vergeten, aangezien de kans op een nieuwe ontmoeting echt minimaal was............................................

[nabilaa]

Hoofdstuk 2

Het was al kwart over vijf. Karim hoopte die mooie vrouw tegen te komen op het station, maar nergens was ze te bekennen. Hij vroeg zich af wat er vanochtend was. Ze leek zó geïrriteerd, maar was ze dat ook echt? Hij geloofde nooit in liefde op het eerste gezicht, maar toen hij haar zag, was hij meteen verkocht! Alles aan haar leek zo perfect. Nou ja, behalve die reactie van haar dan. Hij wilde haar eerst nog volgen naar haar werk, maar heeft dat toch maar niet gedaan, aangezien hij een belangrijke vergadering had, waar hij niet te laat kon komen. Alhoewel hij zich er toch niet op kon concentreren, dus veel hadden ze vandaag niet aan hem.
Op het station keek hij nog wat rond, in de hoop haar toch te zien. Nog steeds niks…..hij baalde als een stekker. Misschien was dit wel de vrouw met wie hij zijn toekomst zou kunnen delen en nu heeft hij haar zo laten gaan. De kans dat hij haar nog een keer tegen zou komen was heel klein. Hij reisde dagelijks met deze trein en nog nooit heeft hij haar gezien……
Karim werd er erg bedroefd van. De gedachte dat hij haar misschien nooit meer zou zien…….
Inmiddels was de trein gearriveerd en hij stapte in en keek versuft naar buiten. Het weer was er vergeleken met vanochtend niet beter op geworden.
De trein begon te rijden en nog steeds had hij haar niet gezien. Waarschijnlijk heeft ze al eerder een trein genomen of hoeft ze helemaal niet terug met deze trein. Het heeft eigenlijk ook geen zin om er langer over na te denken. Het was overduidelijk dat zij geen interesse in mij had, dus moet ik haar toch maar vergeten. Maar zal dat zomaar gaan? Karim betwijfelde het. Hoe kon hij zo iemand nou vergeten?
De hele weg naar huis bleef Karim aan haar denken. Eenmaal thuis aangekomen plofte hij op de bank. De stilte die hij normaal zo heerlijk vond na een lange dag werken, was nu wel erg akelig stil. Hij pakte de afstandsbediening en dacht zijn gedachten ergens anders op te kunnen brengen, door even tv te kijken. Dit was echter niet zo’n goed idee. op de muziekstations waren vooral liefdesliedjes te horen en op de andere netten was ook niks wat zijn gedachten ergens anders op kon brengen. Normaal gesproken zou hij even snel wat te eten maken, maar voor zijn gevoel zou hij vanavond niks meer naar binnen kunnen krijgen.
Na een paar uur op de bank gelegen te hebben, ging de telefoon. Het was zijn zus, die hij al een tijd niet gesproken had. Zijn zus kende hem als geen ander, dus ze merkte al gauw dat hij wat afwezig was aan de telefoon.
“wat is er met je aan de hand Karim, je bent zo stil! Dat ben ik niet van je gewend” zei Leila.
Karim twijfelde of hij het haar zou vertellen. Voordat ze getrouwd was vertelde hij haar altijd alles. Ze had altijd wijze raad en hij kon altijd erg goed met haar praten. Ze nam hem altijd serieus en dat waardeerde hij in haar. Sinds ze getrouwd was, was het allemaal wat minder geworden. Karim twijfelde dan ook of hij het nu al zou vertellen. Hij besloot het toch nog even voor zich te houden en antwoordde: “er is niks Leila, ik ben gewoon erg moe. Ik heb een lange zware dag achter de rug”
Zijn zus wist dat er wel iets was, maar zweeg er verder over, want ze wilde niet pushen. Als Karim het wilde vertellen dan deed hij dat wel. De twee praatten nog een tijdje verder en op het laatst maakten ze een afspraak om een keer de stad in te gaan.

[nabilaa]

de rest moet ik nog schrijven. als jullie tenminste een vervolg willen....

[lekkerding]

ja je moet zeker door gaan met het vervolg.
Het lijkt me een zo leuk verhaal het begin is in ieder geval leuk.
Dus ga zo door meid. Ik hoop dat het niet te lang gaat duren voordat er een vervolg komt.

Beslammaaaaaaaaaaaa

[emsoem]

gaa jij nog twijfel of je veder gaat schrijven ??????? veder schrijven zid ben je gek ga je nog vragen .....zoveel talent en dan vragen of wij de andere deel willen ziddd schrijven die handel


echt waar echt een hele mooie verhaal





=emsoem=

[Oemaira]

ik wil vervollllgggggg



vervolllgggggggg
vervolgggggggggggggggggggggggggggg

[Oemaira]

VERVOLLGGGGGGGGG

[emsoem]

vervolgggggggggggggggg kom meid

[nabilaa]

hoofdstuk drie komt er zo aan. nog heel even geduld.........

[nabilaa]

nou hier komt hoofdstuk drie. dit was het ook meteen voor vandaag. ik moet zo van de computer weg, want mijn broertje heeft hem nodig. morgen komt denk ik het vervolg hierop..........

Hoofdstuk 3

Dagen vlogen voorbij, en Imane kwam hem niet meer tegen. Ze nam nu zelfs zo vaak mogelijk de trein in de hoop hem toch wel een keer tegen te komen, maar tevergeefs. Ze had de hoop dan ook al helemaal opgegeven.
Een maand later, ging Imane met de trein naar utrecht waar ze met een vriendin had afgesproken om daar te gaan stadten en met de trein is het makkelijker, dan met de auto. Het was vandaag heerlijk weer. Imane had dan ook heel erg zin om weer eens lekker bij te gaan kletsten en heerlijk door de stad te slenteren. Ze kreeg de laatste tijd bijna nooit vrij en had er wel weer eens behoefte aan. Aangezien haar vriendin Najat ook vrij had, besloten ze samen de stad in te gaan. Najat kwam met een andere trein, dus ze spraken af op het trefpunt op het centraal station. Eenmaal daar aangekomen, was Najat nog nergens te bekennen. Ze keek op haar horloge en constateerde dat Najat waarschijnlijk vertraging had. Imane belde haar voor de zekerheid even op en ja hoor, Najat had nog minimaal een half uur vertraging in verband met bepaalde werkzaamheden op het spoor. Imane besloot dan maar even plaats te nemen op een bankje en wat rond te kijken. Het was allemaal niet zo interessant. Zoals gewoonlijk was het op het station erg druk. Ze pakte daarom even een krantje en begon het nieuws te bekijken. Daar stond ook niet veel boeiends in, dus ze legde het krantje maar weer weg en begon weer een beetje rond te kijken.
Plotseling ging haar hart weer als een gek tekeer. Ze zag hém. De man die ze een maand geleden zo nors had genegeerd. Hij stond daar gewoon! Zou ze op hem afstappen? Nee, zo was ze niet, dus ze bleef dan ook maar zitten, maar hield hem wel nauwlettend in de gaten. Ze hoopte dat hij haar ook zou zien en dat hij weer naar haar toe zou komen. Maar die hoop werd snel verstoord, toen er plotseling een vrouw zijn richting op liep en hem groette. Het leek alsof ze elkaar al een tijd niet hadden gezien. Samen liepen ze weg. Ze liepen haar kant op en dat kon eigenlijk ook niet anders, want dat was de weg richting stad. Ze probeerde hem niet meer aan te kijken, maar ze kon zichzelf niet beheersen en keek toch. Ze bleef hem met haar blik volgen en ineens keek hij haar aan. Ze schrok ervan, want dat had ze niet verwacht, aangezien hij druk in gesprek was met die vrouw die bij hem was……

Hij schrok. Hij zag die oogverblindende vrouw, waarvan hij niet verwacht had haar ooit nog eens te zien. Hij zag dat ze hem ook aan had gekeken, want toen hij haar kant op keek, keek ze geschrokken weg. Hij vroeg zich af of hij naar haar toe zou gaan. Kon hij dat tegenover zijn zus maken. Hij had zijn zus al zo’n tijd niet gezien en ze zouden samen gaan stadten. Maar aan de andere kant. Hij had die mooie vrouw, waar hij de naam nog steeds niet van wist al zo’n tijd niet gezien en als hij haar nu zou laten gaan, dan wist hij zeker dat hij haar nooit meer tegen zou komen. Karim nam dan ook de beslissing het nu wel aan zijn zus uit te leggen. Na een korte uitleg, begreep Leila hem en liet hem dan ook maar even zijn gang gaan. Het zou toch niet lang duren, dus ze zouden nog genoeg tijd overhouden om de stad in te gaan.

Imane keek geschrokken op, hij liep haar richting op. Wat moest ze nu? Had hij haar al gezien? Ze overwoog om snel weg te gaan, maar dat zou dan weer zo’n stomme actie zijn, die ze zichzelf nooit zou vergeven. Ze probeerde dan ook kalm te blijven zitten en nam zich voor dit keer aardig tegen hem te zijn…..haar hart klopte op alle plaatsen in haar lijf en ze kreeg het gevoel dat haar benen verlamd waren. Zó nerveus was ze…….
“hallo, mag ik naast je komen zitten?” Vroeg Karim.
“eeeehmm, ja hoor. Er is nog plaats zat dus ga je gang!”. Shit, kwam dat goed over, of heb ik hem alweer afgeschrikt? Hij ging weer verder dus het zal wel meevallen.
“ik weet niet of je me nog kent, maar ik ben je een tijdje geleden tegengekomen. Ik zag je in de trein en later ook nog hier op het station, kun je je mij nog herinneren?”
En óf ze hem nog kon herinneren. Sinds die dag is hij het enige wat lang in haar hoofd heeft rondgespookt. Ze antwoordde daarom ook met een kleine glimlach: “ja, ik kan je me nog wel herinneren. Ik was alleen niet zo aardig geloof ik”.
“Dat is zo, maar daar schrik je me echt niet zomaar mee af hoor!”
Wat zou ze nu tegen hem zeggen. Er verder op in gaan, of zal ik een ander onderwerp aanhalen. Voordat ze hier nog verder over na kon denken, had hij al besloten om verder te gaan.
“Ik denk dat het wel passend is als ik me dit keer eens voorstel: ik ben Karim” zei hij
“Ik ben Imane.”
“Heb je nu wel zin om even te praten? We kunnen wel ergens wat gaan drinken als je wilt”
“Zin heb ik wel, maar ik wacht op een vriendin en die kan elk moment aankomen. Bovendien had ik al gezien dat jij ook samen met iemand was en je kan haar toch niet zomaar in de steek laten?” Ze besloot het erop te wagen. Op deze manier zou ze er waarschijnlijk meteen achterkomen wie die vrouw was.
“Oh, dat is mijn zus en ik heb haar al uitgelegd dat ik je niet nog eens zou laten gaan, dus ze vond het goed. We hebben nog de hele dag om de stad in te gaan, dus……Maar ja, als jij ook al afspraken hebt, wil ik je verder niet storen.”

Zou hij haar nummer dan maar vragen? Gewoon opstaan en weer hopen op het goede geluk haar weer eens tegen te komen wilde hij niet. Hij wist niet hoe ze zou reageren maar hij vroeg het gewoon. Hij had tenslotte niks te verliezen.
“Zou ik je wel een keer mogen bellen?”
“eeehhmm, ja hoor ik zal je mijn nummer geven. Mag ik het jouwe ook?” antwoordde Imane daarop.
Ze wisselden telefoonnummers uit en praatten nog even wat en toen ze Najat aan zagen komen, stond Karim op om weer naar zijn zus te gaan. Hij beloofde haar snel te bellen.

“Hoi Imane, sorry dat ik zo laat ben! Hoe is het met je?” Zei Najat.
“Geeft niet hoor! Er is ook altijd wat met de treinen. Maar met mij gaat het helemaal top!!! Hoe is het met jou?”
“Ook goed hoor. Zeg wie was dat net trouwens. Ik zag hem opstaan toen ik eraan kwam en hij keek nog eens naar je om. Jullie leken wel zo’n verliefd stelletje”
Imane werd er helemaal rood van. Ze bood Najat aan om even de Hema of de V&D op te zoeken om daar in het restaurantje wat te gaan drinken en dan zou ze alles vertellen.
Najat ging er als vanzelfsprekend mee akkoord en zo zaten ze nog geen tien minuten later in de V&D. Ze bestelden allebei een kop koffie met een lekker stuk taart en begonnen te kletsen.
Imane vertelde over de ontmoeting met Karim en hoe ze had gedacht hem nooit meer tegen te komen en dat hij vandaag plotseling weer voor haar neus stond. Het gevoel van verliefdheid dat zij had gehad, bleek ook bij Karim zo te hebben aangeslagen. Ze vertelde dat ze nu zijn nummer had en hij had die van haar. Ze zouden elkaar dus snel weer spreken. Najat was erg blij voor haar. Ze zag dat Imane nu echt zó in de zevende hemel was. Dit moest gewoon de ware zijn!
Imane en Najat bleven nog een paar uur doorkletsen en gingen daarna de stad in. Veel kleren hebben ze niet gekocht, maar dat kwam doordat ze zo lang hebben zitten kletsen, dat ze bijna geen tijd meer hadden om alle winkels af te gaan.
Aan het eind van de dag namen ze weer afscheid van elkaar en Imane beloofde Najat, haar helemaal op de hoogte te houden, wat Karim betreft.

In de trein zag Imane nog telkens dat gezicht van Karim voor zich en ze hoopte zó graag dat hij snel zou bellen. Ze miste hem nu al, terwijl ze eigenlijk nog helemaal niks van elkaar wisten.
Eenmaal thuis trok Imane zich snel terug naar haar kamer om weer lekker weg te dromen. Het was gewoon een fantastische dag. Het was de eerste keer in haar 22 levensjaren dat ze echt verliefd op iemand was. Ze voelde de vlinders vanuit haar tenen helemaal tot in haar hoofd rond tollen. Voordat Imane de kans heeft weg te dromen, gaat haar telefoon. Ze ziet tot haar schrik dat het Karim is………en de zenuwen kwamen snel weer te voorschijn. Wat nou als ze elkaar over de telefoon helemaal niks te melden hadden? Of als zij niet wist wat ze moest zeggen. Wat nou als ze heel oninteressant overkwam. Het was duidelijk dat Imane absoluut geen ervaring had. Ze besloot het erop te wagen. Ze moest eens stoppen met aan zichzelf te twijfelen!
“hallo”
“hallo, met Karim”
“oh, hoi, ik had niet verwacht dat je zó snel zou bellen”
“ik eigenlijk ook niet, maar ik kon het niet laten. Ik móest je stem weer even horen om mezelf te bewijzen dat het allemaal echt is. Ik vind het allemaal nog zó onwerkelijk! Ik heb de afgelopen weken alleen over jou gedroomd en elke dag in de trein hoopte ik je weer tegen te komen en net toen ik de hoop helemaal had opgegeven, verschijn je weer in mijn leven”
“Nou nou, was het echt zo erg bij jou? Ik dacht dat ík op hol geslagen was. Ik miste je ook al hoor. ik dacht net aan je en ik hoopte al dat je me snel zou bellen”
“weet je, Imane, ik ben nog nooit zo maar op slag verliefd op iemand geworden en ik geloofde er eigenlijk ook helemaal niet in, maar nadat ik jou gezien had, wist ik dat het bestond. Ik was zó verliefd op je, terwijl ik je niet eens kende”
En het gesprek duurde nog zo’n twee uur voort. Toen het telefoongesprek beëindigd was, besefte Imane wat een droomman Karim was. Hij was precies zoals zij gehoopt had. Het gesprek was zó vertrouwd. Alsof ze elkaar al een hele tijd kenden. Aan het eind van het gesprek hadden ze een afspraak gemaakt. Ze moesten elkaar zo snel mogelijk weer zien. Maar aangezien ze allebei werken, kon dat pas zaterdag. Ze moesten dus nog een paar daagjes geduld hebben......

[Nadia_]

echt een leuk verhaal :duim:

[nabilaa]

hello everybody.

ik heb er weer een stukje bijgeschreven, dus als jullie willen kunnen jullie je weer verdiepen in het verhaal van Imane en Karim. veel leesplezier. enneeehh, ook kritiek is welkom hoor. als jullie iets aan te merken hebben moeten jullie dat gewoon zeggen....



Hoofdstuk 4

Karim stond voor de spiegel. Vandaag was de dag dat hij met zijn droomvrouw ging afspreken. Hij wilde geen slechte indruk maken, dus verzorgde zichzelf tot in de puntjes. Hij was vrij nerveus. Het was eigenlijk zijn eerste afspraakje waar hij écht indruk op iemand wilde maken. Meestal ging het hem wel makkelijk af en was hij eigenlijk niet zo serieus, maar dit keer was anders. Hij wist gewoon dat dit goed zat. Het kon haast niet anders.
Ze hadden om elf uur afgesproken. Zo zouden ze de hele dag samen door kunnen brengen.

Imane was zenuwachtig. Ze had nog nooit een vriendje gehad en wist dus eigenlijk ook niet hoe ze zich moest gaan gedragen. Ze wilde wel als zichzelf overkomen, maar zou ze dat wel kunnen? Of zou ze weer precies de verkeerde dingen zeggen, waardoor hij op haar zou afknappen? Allemaal vragen tolden door haar hoofd. Ze had de hele week naar deze zaterdag toe gewerkt en wilde dan ook dat de dag perfect zou lopen. Alhoewel, ze kon er zelf verder geen invloed op uitoefenen, dus ze zou het allemaal maar over zich heen laten komen en vooral zichzelf blijven. Ze was blij dat haar zusje volgende week jarig zou zijn. Op deze manier had ze een goed excuus om de stad in te gaan. Haar moeder liet haar niet zomaar de stad ingaan. Ze wilde wel dat ze met een reden zou gaan, anders kon ze net zo goed thuis helpen met het huishouden. In het weekend moest altijd heel veel gedaan worden en Imanes moeder wilde dan ook graag hulp op deze dagen. Nora en Amel, haar twee jongere zusjes moesten op zaterdag werken, dus alles kwam altijd op haar neer.
Maar gelukkig hoefde ze daar nu niet meer over na te denken. Toen ze haar moeder zei dat ze een cadeautje wilde kopen voor Nora, ging haar moeder hier meteen mee akkoord.
De zenuwen bleven aanwezig en Imane besloot ze zoveel mogelijk te negeren.

Eenmaal aangekomen op de plek waar ze hadden afgesproken keek Imane wat rond. Ze zag hem nog niet. Dat was eigenlijk ook niet zo gek. Ze was veel te vroeg van huis weggegaan, want ze wilde niet het risico lopen hem mis te lopen. Maar voordat ze verder na kon denken stond hij al voor haar neus. Karim bleek ook op tijd van huis weggegaan te zijn om ook op tijd te komen. Ze liepen de stad wat rond en zochten daarna een plek om rustig te praten.
De zenuwen waren bij allebei verdwenen en ze voelden zich al helemaal op hun gemak bij elkaar………
Ze kletsten over van alles en nog wat. Karim keek Imane steeds doordringend aan. Hoewel Imane niets liever wilde, was ze er nog te verlegen voor om hem ook op die manier aan te kijken. Aan de ene kant voelde zij zich heel erg op haar gemak in zijn bijzijn, maar aan de andere kant twijfelde ze nog steeds of ze wel ‘leuk’ overkwam.
Op een gegeven moment viel er een stilte. De twee keken elkaar aan en het was even alsof zij de enigen op de hele wereld waren. Van deze blik kon Imane gewoon niet wegkijken……


dat was het weer voor nu..........

[Shelhia]

Salaaaam Nabilaaaaaaaaaaa
Alles goed???
hey echt eeen mooi verhaaaaal dusseeee liever kom je snel met een vervolgggg want ik kan niet w8ennnnnn wajowwwwwwww
echt verslavend die verhalen hierrrr
maar meid je doet het echt goed!!!!!!!!!
ga zo dooor enne VERVOLGGGGGGGGGGGGG!!!!1
Beslamaaaa Nabilaaaaaaaa

[just-somebody]

als eerst wil ik zeggen dat ik het een toppie verhaal vind, maar nu komt de maar...... je wilde ook kritiek dus die heb ik hier ook voor je!!!

een schrijver/ster neemt de lezer mee in het verhaal, dan heb ik het over inleven, maar als je te snel gaat merk je dat natuurlijk ook... je gaf al aan dat het fictief was maar je laat het ook merken in je schrijven stijl... nooit maar dan ook nooit zal een marokkaanse meid hoe naief ze dan ook is tijdens een eerste tel gesprek zeggen"ik mis je en ik dacht aan je". je moet wat langzamer vertellen schrijven... want zo verpest je het verhaal....
maar goed het blijft jou schrijfstijl dus kijk maar wat je er mee doet!!!!

groetjes

[nabilaa]

hallo just somebody,

bedankt voor je tips. ik heb nog nooit echt een verhaal geschreven en het is inderdaad wel zo wat je zegt. en ik waardeer je mening en ik zal in mijn vervolgverhaal proberen wat realistischer te zijn.

xxxx N