Nieuwe fan, dankzij Suger_Plum.
Ik moet nog beginnen met lezen, maar het is vast wel een top verhaal
.
Nieuwe fan, dankzij Suger_Plum
Ik moet nog beginnen met lezen
OkeYY dann..Geplaatst door nadia19x
Mee eens, lijkt mij ook zo mooi!
Vragen om soms gek van te worden, die komen me bekend voor.
Volgens mij famillie was ik en me andere nicht de stoutste kinderen in de famillie...
Dan vragen wij: wat deden wij dan?
Haha, eten deden jullie nooit maar wel spelen met eten. Als er bezoek is dan verstoppen jullie die schoenen van hun, zoals in de koelkast
In de video speler deden we altijd zand in of brood...
Me moeder zegt dan weleens, je kinderen worden net zo erg als jij toen jij een kind was...
Tot vanavond, insh'Allah.
Ride for you baby.
MVC Premium tot strx Insha Allah
...Hold you breath and cut through the darkness...
prachtig vervolg
ik wil ook tante wordenmaar dat gaat nog lang niet gebeuren(ik heb maar 1 zusje en die is pas 13)
dus dat word een paar jaar wachten
Me ma zei ook dat de pijn verdwijnt vanaf het moment dat je je baby in je handen krijgt.. een moment om nooit t vergeten tog nadia??
Kus safaa
"De ziel wil meer als je hem aanmoedigt, maar kan tot tevredenheid gebracht worden als je hem disciplineert."Ibn 'Abbaas(vzmh):" Als Allah
(Bron: Het boek: Wees niet bedroefd)van mij het licht van mijn ogen neemt,
blijft mijn hart nog wel verlicht. Mijn hart begrijpt en mijn verstand is niet verdorven.
En mijn tong is als het blad van een ontbloot zwaard."
Bedankt toppers!!
Welkom Snooy_H! Laten we hopen dat het verhaal je net zo zal bevallen zoals bij Suger_Plum. En natuurlijk bedankt Suger_Plum
Hahah Imane, al die kattenkwaad toch, komt me bekend voor
Je weet wat ze zeggen Safaa: geduld is een schone zaakHet lijkt me zeker een moment om nooit te vergeten!
Insh’Allah zo een vervolg. Een groot vervolg zoals beloofd.
Big Kiss, Nadia
Wat vooraf ging…
‘Nee, ik vind je niet egoïstisch. Ik heb net zoveel vragen als jij. Ik zit met net zoveel woede, andere woede, maar wel woede.’ ‘Rachid had gelijk.’ Niet begrijpend keek ik haar aan. ‘Die had me al gezegd dat je me niet egoïstisch zou vinden.’ Ik glimlachte. ‘Ik wil net zo graag als jij dit hoofdstuk van mijn leven afsluiten.’ ‘En lukt dit?’ Ze ging tegenover me zitten. Ik had het gevoel dat het gesprek écht kon beginnen.
‘Nee, het lukt niet zo aardig zoals ik dat zou willen. Het is een strijd die ik iedere dag voer.’ ‘Hoe is dat dan?’ vroeg ze voorzichtig. ‘Moeilijk, het is iedere dag weer moeilijk mezelf eraan te moeten herinneren een moeder te hebben die mij helemaal niet wil.’ ‘Dat spijt me.’ ‘Je hoeft geen sorry te zeggen voor iets waar je helemaal niet verantwoordelijk voor bent. Ik neem jou en Rachid helemaal niks kwalijk.’ ‘Begrijp me niet nu verkeerd, maar heb je dan geen enige wrok jegens ons gevoeld? Zij heeft ons wel opgevoed, jou niet.’ Ik waardeerde haar eerlijkheid.
‘Die vraag heb ik mezelf ook gesteld. Maar nee, ik koester geen wrok jegens jullie. Ik was me wel rot geschrokken toen ik jullie had gezien. Al die tijd had ik mezelf namelijk wijs gemaakt dat ze toen niet beter had geweten. Ze had de druk van een kind niet aangekund maakte ik mezelf dan wijs. Het had niet aan mij gelegen. Toen ik jullie had gezien was ik op een lelijke manier wakker geschuwd. Het is niet dat ze geen kinderen wilde, of de druk niet aankon, maar ze wilde mij niet.’ Ik zag medelijden in haar ogen.
‘Niet doen, je hoeft geen medelijden met mij te hebben. Toen ik van jullie bestaan te weten was gekomen was ik me rot geschrokken, maar ik had jullie van niks de schuld gegeven. In de eerste instantie wilde ik niet veel met jullie te maken te krijgen. Ik was bang dat jullie me teveel aan haar zouden herinneren.’ ‘Doen we dit dan niet?’ ‘Nee, jullie zijn haar niet. Natuurlijk sta ik er vaak bij stil dat we dezelfde moeder delen, een moeder die jullie wel wilde, en mij niet, maar dat doet niks aan het gevoel dat ik heb.’ ‘Wat voor gevoel?’ vroeg ze aarzelend. ‘Een gevoel van trots. Ik heb een zusje en broertje.’ Recht in de ogen keek ze me aan. Ik wil gewoon zo eerlijk mogelijk zijn. Ik wil niet bepaalde gevoelens buiten beschouwing laten. Ik wil volkomen eerlijk tegen haar zijn.
‘Wat heeft je betreft ons van gedachte doen veranderen?’ Bij deze vraag kreeg ik de woorden niet zo gemakkelijk over mijn lippen. Ze merkte mijn aarzeling op. ‘Wees gewoon eerlijk tegen me, net zoals je dit net ook bent geweest.’ ‘Het was… Yasser.’ ‘Op die manier.’ ‘Ik…’ ‘Je hoeft je niet verontschuldigen, vertel gewoon verder.’ Ik knikte. ‘Rachid liet aan Yasser blijken dat hij me wilde leren kennen. Yasser vertelde het mij. Ik was bang en wilde Rachid dan ook buitensluiten. Yasser schudde me wakker.’ ‘Wat werd je toen duidelijk?’ ‘Dat ik angst mijn leven niet mag laten beheersen. Dat ik Naima mijn leven niet mag laten beheersen. Ik moest doen wat mijn hart mij ingaf. Ik gaf Rachid en mij een kans. Ik heb dit voor geen moment betreurt. Het is een lieverd.’ Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
‘Ik wist dat jij geen contact met mij wilde. Toen we elkaar in Italië ontmoete kreeg ik het gevoel dat je me niet zo mocht.’ Ze wende haar blik af. Ik wilde haar niet in een ongemakkelijk positie plaatsen en sprak verder. ‘Ik denk dat ik ergens altijd een soort van woede jegens Naima zal voelen. Niet zozeer vanwege het feit dat ze me nooit heeft gewild, maar door haar manier van doen.’ ‘Door de manier hoe ze je behandelde…’ ‘Precies. Ze wilde me niet met open armen ontvangen, hier kan ik me bij neerleggen, maar ze had dit niet op zo’n… ongevoelige manier moeten doen.’ ‘Gruwelijke manier bedoel je!’ Ik knipperde met mijn ogen.
‘Sorry, ik wil helemaal niet zo uitbarsten. Ik begrijp jou woede. Ze heeft je in de steek gelaten en heeft geen enkele keer naar je omgekeken.’ ‘Ik…’ ‘Zeg het gewoon. Laat je gereserveerdheid voor wat het is. Barst los zal ik zeggen, van mij mag je.’ ‘Het is je moeder.’ ‘Wat dan nog.’ Ik merkte dat ze steeds bozer begon te worden. ‘Het is ook jouw moeder, maar laat ze dit blijken? Toon geen genade, deze heeft ze jou ook niet getoond. Mij maak je niet wijs dat je niet wil los barsten. Het kan niet zo zijn dat je zo kalm kunt blijven. Het borrelt diep van binnen. Je hoeft je niet altijd kalm op te stellen, laat het voor een keer gewoon gaan. Mij maak je niet wijs dat je die menselijke gevoelens niet bezit.’ Ze slaat de kop op zijn spijker. ‘Ik wil niet…’ ‘Nee, je hoeft haar geen genade te tonen. Je hoeft mij of Rachid ook niet te sparen. Wij zien beiden de gebreken van onze moeder.’ ‘Maar…’ ‘Niks maar!’ Ze sprong op.
‘Wat kan zij jou nog schelen.’ ‘Je bent boos. Je denkt niet helder na.’ ‘Hoezo ik denk niet helder na? Ik weet heel goed wat ik zeg. Ik weet heel goed wat ik wil. Ik wil de waarheid. Je hoeft me niet sparen. Barst gewoon los.’ Ik wil niks liever, maar niet als dit ten koste van dit allemaal gaat. Het feit dat ze hier zit is niet veel, maar het is wel iets, en dit wil ik niet op het spel zetten. ‘Wat houdt je tegen? Zij heeft jou ook niet gespaard. Zij heeft ook geen medeleven getoond, waarom zou jij dit wel doen?!’ Ze begon steeds harder te praten. Haar ogen stonden wild. ‘Kom op! Wat houdt je tegen?! Ik heb een keer tegen je gezegd dat je wel degelijk ruggengraat bezit, dit heb ik niet zomaar gezegd. Barst los. Toon dat mens geen genade!’ Ik schrok van haar. Ik ben me er nooit bewust van geweest dat haar woede zo diep zit.
‘Wat houdt je tegen?!’ Het was alsof iets diep van binnen knakte. Het was alsof ik mijn voet van de rem afhaalde. ‘Jij houdt me tegen!’ Ongelovig staarde me aan. ‘Hoezo dat?’ vroeg ze vervolgens zachtjes. ‘Ik weet dat jij mij niet wil als zus, maar dat jij hier zit geeft me wel degelijk hoop Ik wil dit niet kwijt. Ik wil dit klein beetje dat we hebben opgebouwd niet kwijt.’ ‘Mij zul je echt niet vanwege de waarheid kwijt raken.’ Ik wist niet wat ik hoorde. Ook zij schrok van haar woorden. ‘Ik ben bang dat wanneer ik eenmaal begin niet meer zal kunnen stoppen!’ Ze herstelde zich en keek me doordringend aan. ‘Wat dan nog? Waarom zou je haar genade tonen?’ ‘Je bent boos, maar het is wel je moeder…’ ‘Houdt daar toch over op!’
‘Dat kan ik niet! Elke keer als ik jou zie word ik eraan herinnert. Jij doet me aan haar denken.’ Ze trok bleek weg. ‘Zeg dat niet. Ik ben niet zoals zij.’ Ik schrok. Ik was me er helemaal niet van bewust dat ze de vergelijking met haar moeder zo verafschuwt. ‘Ik ben niet zo hartloos als zij,’ zei ze met trillende onderlip. ‘Ik ben haar niet.’ ‘Dat zeg ik ook helemaal niet.’ ‘Maar je zegt dat ik je aan haar doe denken.’ ‘Inderdaad, net als zij wil jij mij ook niet hebben. Net als zij wil jij mij ook zo ver mogelijk bij je vandaan hebben.’ Haar onderlip trilde. ‘Ik ben hier toch.’ Ik wilde niks meer opkroppen. Alles besloot ik eruit te gooien. ‘Je bent hier vanwege jezelf, niet vanwege mij. Naima wil me niet, jij ook niet, en daarom doe je me aan haar denken.’ Ze wilde wat zeggen, ik was haar voor.
‘Laat me uit spreken. Je hebt gelijk. Ik krop het allemaal op. Ik voel zoveel woede jegens Naima. Ik haat haar net niet. Niemand heeft me zoveel pijn gedaan zoals zij dit heeft gedaan. Niemand heeft me zo vernederd zoals zij dit heeft gedaan. Niemand heeft me ooit zo’n laag gevoel over mezelf bezorgd zoals zij dit heeft gedaan. En voor dit allemaal verafschuw ik haar. Het is niet gemakkelijk haar niet te haten, maar dat heeft ook geen zin. Dit zou alleen maar weer energie in beslag nemen, en deze wil ik niet aan haar besteden.’ Ze was stil en luisterde gewoon.
‘Ik ben zo dom geweest. Die dag dat ik bij jullie voor de deur had gestaan was ik ervan overtuigd geweest dat ze me wel wilde, maar dat is helemaal niet zo. Voor alles wat ze me niet heeft gegeven, en me nooit zal geven, heb ik een hekel aan haar. En om dan ook nog eens te ontdekken een zusje te hebben die me net zo verafschuwt zoals mijn moeder dit doet is teveel van het goede. Voor mij is het niet gemakkelijk jou te zien. Elke keer word ik herinnert aan al datgene dat ik niet heb. Ik word er elke keer aan herinnert dat jij mij niet wil als zus, jij wilt mij in geen enkel opzicht. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niks doet. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat jij mij koud laat, dat is namelijk niet waar. Je doet me veel meer dan me lief is. Ik heb er tegen gevochten, maar het is niet anders. Ondanks alles snak ik naar een band met jou, hoe dom en dwaas dit ook is.’ Ik haalde diep adem.
‘Het is een bittere pil om te slikken. Ik weet niet wat ik precies wil bereiken door hier met jou te zitten. Jij bent hier voor jezelf, niet voor mij, en ook hier ben ik woedend om. In jouw ogen doe ik alles verkeerd. Niks kan ik goed doen. Alles is fout. Ik word er langzamerhand moe van mezelf elke keer tegenover jou te moeten bewijzen. Ik weet dat ik het zou moeten laten, maar ik ken mezelf. Ik weet dat dit me niet zal lukken, want nogmaals, als het op jou aankomt ben ik een dwaas. Het maakt me woedend dat je me geen kans wilt geven. Het maakt me woedend dat je me al hebt veroordeelt zonder dat je me kent.’ Ik stopte even. ‘Dat was mijn ding Seana, zeg wat je te zeggen hebt, misschien dat ik na dit gesprek kan stoppen met dwaas zijn, al betwijfel ik dit. Ga je gang, jouw beurt.’ Tot mijn verbazing zag ik tranen in haar ogen staan. Haar stem trilde toen ze begon te spreken..
‘Ik wist niet dat het zo diep zat, maar eigen schuld, ik wilde dat je uitbarstte. Je hebt gelijk. Ik zit hier vanwege mijn eigen ding, vanwege de woede die ik niet kwijt zie te raken, en dit heeft me uiteindelijk naar jou geleidt.’ ‘Je vertelde net dat je ook woede jegens mij voelt, ik begrijp dit niet zo goed. Oké, het hele gedoe met Yasser kan ik nog allemaal begrijpen, maar voor de rest is het me een raadsel.’ ‘Ik ben vooral boos op mijn moeder, en op mezelf.’ ‘Waarom op jezelf?’ Ze lachte zonder vreugde. ‘Waarom ik op mijn moeder boos ben is wel duidelijk. Ze heeft jaren tegen ons allemaal gelogen. En nu nog doet ze alsof er niks aan de hand is. Het maakt me woedend dat ze het bestaan van haar eigen kind ontkent en wil dat wij haar hierin steunen. Woedend ben ik op mezelf omdat ik al deze jaren blind ben geweest voor haar ware aard. Ik heb me jaren laten voorliegen. Ik heb jarenlang mijn ogen gesloten gehouden.’ ‘Je kon helemaal niet weten dat ze dit voor je achterhield.’
‘Misschien, maar ik had beter moeten weten. Toen we achter jouw bestaan kwamen is alles veranderd. Mijn hele leven is veranderd, niks is nog hetzelfde. Opeens had ik een zus. Uit het niets kwam ze tevoorschijn. Je bracht alles in de war.’ Ik wilde wat zeggen. ‘Nee, laat me uitpraten. Niks was nog hetzelfde. Mijn hele leven was opeens veranderd. Ik was van niks meer zeker. De veranderingen hadden zich in een stroomversnelling opgedaan. Van het één was het ander gekomen. Ik wist, weet nog steeds niet, wat ik met deze veranderingen aanmoet.’ ‘Ik begrijp dit allemaal. Ik begrijp dat je woedend bent, maar ik begrijp nog steeds niet helemaal waarom je zo boos op mij bent.’ ‘Jij staat in het middelpunt van alles. Jij bent de reden dat ik zoveel woede jegens mezelf en mijn moeder voel. Jij hebt dit allemaal teweeg gebracht.’ Ik schrok van haar woorden.
‘Nee, begrijp me niet verkeerd. Ik geef je nergens de schuld van, althans, niet meer. Dit heb ik voor een lange tijd wel gedaan. Alles dat verkeerd ging in mijn leven gaf ik jou de schuld van. Jij was mijn zondebok, maar ik zie nu ook wel in dat het niet eerlijk is. Je zegt dat ik je gelijk heb veroordeelt, dat is ook waar. Die keer dat ik je in Italië zag had ik gelijk besloten dat jij de vijand was.’ ‘Waarom?’ vroeg ik zachtjes. ‘Ik… Ik voelde me bedreigd door jou.’ ‘Wat?’ ‘Ik voelde me bedreigd door jou. Ik zag hoe hij naar je keek, en ik was me er heel goed van bewust dat hij nog nooit op die manier naar mij had gekeken. Jij bent zo mooi, ik voelde me bedreigd.’ Met open mond staarde ik haar aan. Dit is wel het laatste wat ik had verwacht.
‘Maar waarom zou je je door mij bedreigd moeten voelen? Ik heb niks bijzonders.’ ‘Zo denken Rachid en Yasser er anders niet over. Toen Yasser het met mij uitmaakte was ik niet zozeer van streek omdat we niet meer samen zouden zijn, maar omdat ik wist dat dit indirect met jou te maken had. Hij had gevoelens voor jou. Jij hebt hem doen beseffen dat hij en ik helemaal niet samen hoorde. Dit was voor mij nog een reden jou te haten. Ik gaf jou de schuld van onze breuk. Ik zocht eigenlijk gewoon naar een reden je nog meer van me af te kunnen duwen. Maar vooral…’ ‘Wat? Wat is het?’ ‘Ik ben vooral woedend op je omdat je nu pas iets van je hebt laten horen. Je hebt hier jaren de kans voor gehad, maar nu pas maakte je je bestaan bekend.’ Haar stem trilde hevig. Zo zie ik haar niet graag, zo overstuur.
‘Maar waarom vind jij dit zo belangrijk?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Wat maakt het voor jou nou uit of ik nu pas contact heb opgezocht?’ Haar ogen stonden vol tranen. ‘Omdat het me wel degelijk iets kan schelen. Ik had zoveel jaren geleden kunnen weten een zus te hebben, maar jij maakte je bekendheid pas nu duidelijk!’ Haar stem schoot over. ‘Hier ben ik woedend om. Je had zoveel eerder kunnen laten weten dat je bestond, maar je hield je al die tijd verborgen. Je hebt me zonder zus laten opgroeien! Je hebt me zonder die speciale band laten opgroeien!’ Mijn hart begon sneller te slaan. Het maakt haar iets uit. Het kan haar iets schelen. Ik kan haar iets schelen…
‘Je hebt zolang gewacht. Je hebt zolang niks van je laten horen. Ik begrijp dat niet. Ik ben er dan ook woedend om. Ik kan er niet tegen. Ik kan er niet tegen dat je pas na zoveel jaar in mijn leven bent gekomen. Al die jaren… Je had eerder van je kunnen laten horen.’ ‘Maar ik wist helemaal niet dat jullie bestonden!’ Ik begreep het eindelijk. Ik begreep haar eindelijk. Ze voelt zich door mij in de steek gelaten…
‘Als ik had geweten dat jullie bestonden had ik jaren geleden contact met jullie opgezocht, maar ik wist het helemaal niet. Het is voor geen moment bij mij opgekomen dat ik een zusje of een broertje zou kunnen hebben. Ik wist het gewoon niet, als ik het wel had geweten had ik zoveel eerder contact opgezocht. Ik ging ervan uit dat Naima na mij geen kinderen meer had genomen. Geen enkele keer is de gedachte bij me opgekomen dat ik een zusje of broertje zou kunnen hebben. Als ik dit wel had geweten had ik echt niet nu pas iets van me laten horen. Ik zou dit zoveel eerder hebben gedaan. Denk je nu echt dat ik dit allemaal heb willen missen. Als het aan mij had gelegen had ik jullie allang gekend. Ik zou geen van die bijzonderde momenten hebben gemist. Als het in mijn macht had gelegen had ik jou sinds dag één gekend.’ Tranen schoten me in de ogen.
‘Ik heb er niet voor gekozen jullie niet te kennen Seana. Ik wist niet eens van jullie bestaan af. Als het aan mij had gelegen zou ik altijd een zus voor jullie zijn geweest.’ Haar ogen stonden vol tranen. ‘Meen je dat? Of zeg je dat zomaar?’ ‘Waarom zou ik hierover liegen? Ik heb er niks mee te winnen. Jij kwam om met mij te praten. Ik weet nu waar je woede vandaan komt. Nu je het hebt uitgelegd begrijp ik het ook. Ik begrijp waarom je zo boos bent. En ik begrijp ook waarom je zo boos op mij bent, maar nogmaals, als ik had geweten dat je bestond zou ik er geen gras over hebben laten groeien. Ik zou mijn rol als zus met alle liefde hebben vervult, niet omdat ik me hier verplicht toe voel, maar omdat ik dit wil.’ Een traan stroomde langs haar wang.
Ik wil zo graag dat ze me geloofd. Ik wil zo graag dat ze weet dat ik wel degelijk om haar geef. Dit hele gesprek heeft een geheel ander wending genomen dan ik in gedachte had gehad, maar ik ben er wel blij om. Ik ben blij dat ik eindelijk mijn hart kan luchten. Ik ben blij dat dit allemaal naar buiten komt. Ik ben blij dat ik nu eindelijk weet waarom ze zo boos is. Maar ziet ze dan niet in dat ik me niet bewust afzijdig heb gehouden? Ziet ze dan niet in dat als ik van hun bestaan had geweten veel en veel eerder contact met ze had opgenomen?
‘Hoe was het om mamma op te zoeken?’ Haar stem klonk als niks meer dan een gefluister. ‘Het had de mooiste gebeurtenis van mijn leven moeten zijn, maar het is de vreselijkste nachtmerrie gebleken. Het enig lichtpuntje…’ Hier aarzelde ik. Ik weet niet of ze dit wel wil horen. ‘Wat was het enige lichtpuntje?’ ‘Rachid en… jij.’ ‘Meen je dat? Ik weet dat je het van Rachid meent, maar van mij? Ik ben nooit aardig tegen je geweest.’ ‘Dat weet ik, maar dat doet niks aan wat ik voel.’ ‘Ik begrijp je niet. Waarom doe je zo aardig tegen me?’ ‘Omdat ik om je geef.’ Het zijn simpele woorden, maar ze houden zoveel in, zeker toen ik de emoties in haar ogen las.
‘Je geeft om mij? Waarom? Ik heb je hier geen enkele reden toe gegeven.’ ‘Het is sterker dan ik. Ik praat in rondjes Seana, laat ik gewoon tot de kern van de zaak komen. Je bent mijn zusje, en het is aan jou om het te geloven, maar ik houd wel degelijk van je.’ Zo, dat is eruit. Ze schudde haar hoofd. ‘Zeg dat niet. Zeg geen dingen die je niet meent.’ ‘Maar ik meen het wel. Ik houd van je.’ ‘Waarom?’ ‘Tegenover mij toon je je niet van je beste kant, maar ik heb wel een kant van je gezien die me heeft geraakt.’ ‘En dat is?’ ‘Dat je lang niet zo slecht bent als je je wilt voordoen. Eerst kreeg ik dit van Yasser en Rachid te horen en begreep ik niet wat ze hiermee bedoelden, maar nu wel. Nu heb ik het met eigen ogen gezien.’ Ze boog haar hoofd.
‘Ik weet dat je een hekel aan me hebt. Ik heb mezelf nog zo gezegd dit niet te doen, maar ik moet het weten, ik moet het je hebben gevraagd…’ ‘Wat?’ Ik slikte. Ik heb mezelf zo voorgenomen dit nooit te doen. Ik zou mezelf niet kwetsbaar tegenover haar opstellen. De eerste stap zou van haar moeten komen, maar hier wil ik niet langer op wachten. Ik wil niet meer in deze onzekerheid leven. Een nee heb je, een ja kun je krijgen. ‘Wil je me een kans geven je te bewijzen dat ik lang niet zo vreselijk ben zoals jij denkt? Wil je me een kans geven, een kans een zus voor je te zijn? Wil je me die kans geven?’ Ze deed verwoed een poging haar tranen tegen te houden.
‘Je bent gek.’ Mijn hart stond stil. ‘Je vraagt mij je een kans te geven? Ik zou degene moeten zijn die dit moet doen. Ik zou jou om vergiffenis moeten smeken. Ik zou jou om een kans moeten smeken, niet jij mij.’ Het waren die woorden die me duidelijk maakte dat ze zich voor me openstelde. En het was de blik in haar ogen die me toonde dat ze dit net zo graag als ik wil. ‘Ik kwam vandaag naar je toe zonder precies te weten waarom, nu weet ik dit wel. Het is niet alleen vanwege mijn woede, maar vooral vanwege jou. Omdat ik een kans wil. Een kans jou te bewijzen dat ik echt niet de kreng ben die ik je in deze afgelopen weken heb laten zien. Een kans om jou meer van mezelf te tonen. Een kans dat je mij een kans geeft. Een kans dat jij mij accepteert.’ Ik hoorde de woorden die zich duizenden malen in mijn dromen hebben afgespeeld, maar nu de realiteit doordrongen. Het werd teveel, de tranen werden teveel. Ze stroomde langs mijn wangen.
‘Dus wil je me die kans geven Eya? Ik weet dat het niet gemakkelijk gaat worden. Maar ik heb in deze afgelopen weken zoveel geleerd. Ik ben zoveel over mezelf te weten gekomen. Ik heb zoveel geaccepteerd. Yasser is geen punt meer.’ ‘Ik zie niet in hoe. Ik… Ik…’ ‘Jij houdt van hem, en hij van jou, dat weet ik allemaal. Ik heb het geaccepteerd. Het enige wat ik wil is een kans. Dus wil je me deze geven? Makkelijk zal het niet zijn, maar samen met jou wil ik ervoor gaan.’ ‘Ik zie niet in waarom het vreselijk moeilijk zou moeten zijn.’ Hoop verscheen in haar ogen. ‘Als we dit beiden zo graag willen, waarom zou het dan zo vreselijk ingewikkeld moeten zijn? Ik heb eigenlijk meer dan genoeg van al dat moeilijke gedoe.’ Door haar tranen heen glimlachte ze. Aarzelend stak ze haar hand naar me uit. Glimlachend nam ik deze in ontvangst. Ze barste in tranen uit. Voorzichtig sloeg ik mijn armen om haar heen. Haar lichaam schokte van de tranen. Ze liet het toe dat ik haar troostte.
Ik sloot mijn ogen en glimlachte. Het zusje met wie ik wekenlang in de clinch heb gelegen heeft haar hand naar me uitgestoken. Ze wil net zo graag als ik een eind aan deze onzin maken. Ze wil net zo graag als ik een band hebben. De omhelzing die we deelden was die van twee zusjes die eindelijk aan hun grootste wens toegeven. Hun verlangen elkaar in de armen te sluiten en samen een nieuw begin aangaan. In stilte bedankte ik Allah
en toen?...
~*~In Silence~*~
MVC Premium Oeehh bedankt een XXL vervolg,,
Ff lezen..
Oh Allah, Ik dank U, Omdat U mijn ogen hebt geopend voor Uw dien,
U bent degene die mij deze prachtige levenswijze hebt doen zien..
echt mooi tbarke allah 3lik was weer een top vervolg zoals gewoonlijk
The day i will stop loving you..is the day that i will close my eyes.....4 ever
sooo grooot vervolgjeee!!
wallah prachtige vervolgjes schat
en ja zoals je zei.. geduld is een schone zaak en daar ben ik het helemaal mee met je eens.. misschien word ik in plaats van een tante wel opnieuw een zus inshallah..
kusjesss
en alvast De beste wensen iedereen!!!
voor t geval dat ik dat niet meer kan zeggen door alle drukte..
"De ziel wil meer als je hem aanmoedigt, maar kan tot tevredenheid gebracht worden als je hem disciplineert."Ibn 'Abbaas(vzmh):" Als Allah
(Bron: Het boek: Wees niet bedroefd)
blijft mijn hart nog wel verlicht. Mijn hart begrijpt en mijn verstand is niet verdorven.
En mijn tong is als het blad van een ontbloot zwaard."
Wauwie...!!&
Wat een vervolg...!!
Ik heb gehuild van blijschap gewoon
Eindelijk zijn ze samen als echte zusjes..!
Nadia, meid.. Je hebt ons flink verwent..!
Oeh lala ik kan niet de woorden vinden om uit te leggen wat voor master piece het is!
Wat ik wel weet,, is dat ik rustig zal afwachte op het volgende vervolg..
Tot snel Insha allah!
waauuwww Nadia je vervolg was gwn geweldiggg..
Thanxxxx en k hoop dat je snel weer verder gaat..
