Sheikh ul Islam Ibn Taymiyyah (rahimahullah) heeft gezegd:
“Eén van de types van Muwalaat (bondgenootschap, vriendschap) waarvoor Allah (swt) de Ahlul Kitab (Joden en Christenen) en de Munafiqeen (hypocrieten) voor veroordeeld zijn: is het geloven in sommige kufr waarin zij verkeren of het zoeken van een oordeel anders dan het Boek van Allah, zoals Allah (swt) het heeft gezegd:
Heb jij degenen niet gezien die een gedeelte van de Schrift gegeven was? Zij geloven in de Djibt en de Thaghut en zij zeggen tegen degenen die ongelovig zijn (over zichzelf): “Zij zijn degenen die een betere Weg volgen dan degenen die geloven.” (4:51)
Toen Ibn Taymiyah het over de ‘typen van Muwalaat’ had, had hij het beslist over de bondgenootschap en loyaliteit dat als grote Kufr word gezien, zoals Allah (swt) zegt:
O jullie die geloven! Neemt niet de Joden en de Christenen als Awliya (beschermers, vrienden), zij zijn Awliya van elkaar. En wie van jullie hen als Awliya neemt: voorwaar, hij behoort tot hen, Voorwaar, Allah leidt het onrechtvaardige volk niet. (5:51)
Toen noemde Ibn Taymiyyah twee type mensen. De eerste type zijn de Ahlul Kitab en de tweede type zijn de Munafiqeen die ongeloof verbergen en Islam tonen. Sheikh ul Islam heeft het ook over twee zaken gehad die ook type van Muwalaat (de kuffar als beschermers, vrienden of helpers nemen) zijn: “het geloof in sommige kufr van de ongelovigen of het op zoeken van een oordeel bij iets anders dan het Boek van Allah.”
Dus als we naar het commentaar van Ibn Taymiyyah kijken: “of het op zoeken van een oordeel bij iets anders dan het Boek van Allah”, dan zouden we moeten opmerken dat hij het woord ‘of’ gebruikte om ons te waarschuwen dat beide van deze typen van Muwalaat Grote Kufr is. Het is verder heel belangrijk dat het volgende vers onder de aandacht wordt gebracht die Ibn Taymiyyah als bewijs voor zijn argument gebruikt:
Heb jij degenen niet gezien die een gedeelte van de Schrift gegeven was? Zij geloven in de Djibt en de Thaghut en zij zeggen tegen degenen die ongelovig zijn (over zichzelf): “Zij zijn degenen die een betere Weg volgen dan degenen die geloven.” (4:51)
Ibn Taymiyyah (rahimahullah) heeft als commentaar gegeven op de volgende Aya:
Heb jij degenen niet gezien die dachten dat zij geloofden in wat aan jou geopenbaard is en wat er voor jou geopenbaard is? Zij willen volgens de Thaghut berechten, hoewel hen toch bevolen was er niet in te geloven. En het is zo dat de Satan hen ver weg wil doen afdwalen. (4:60)
“Allah (swt) heeft degenen die claimen dat ze in alle boeken geloven veroordeeld. Zij lieten het oordeel van de Qoran en de Sunnah in de steek en in plaats daarvan hebben ze zich onderworpen aan het oordeel van de Tawagheet, die naast Allah worden aanbeden-zoals door velen die claimen dat ze moslim zijn.
Zij zoeken het oordeel van de Sabian filosofen of het oordeel van de Turkse koningen die de Wet van de Shariah hebben versaagd.” [5]
Hij heeft ook als commentaar gegeven op de volgende Aya:
De woorden van de gelovigen, wanneer zij naar Allah en Zijn Boodschapper opgeroepen worden, opdat hij onder hen oordeelt, zijn slechts dat zij zeggen : “Wij horen en wij gehoorzamen.” En zij zijn degenen die de welslagenden zijn. (24:51)
“Hier maakt Allah (swt) duidelijk dat ieder die zich afwendt van het gehoorzamen van de Profeet (saw) en zich afwendt van Zijn oordeel; hij tot de Munafiqeen behoort en geen gelovige is. De gelovige is degene die zegt “We horen en gehoorzamen”. Dus als iemand een Munafiq wordt door zich slechts af te wenden van het oordeel van de Profeet (saw) en zich bij iets/ iemand anders wendt dan Hem (wat misschien in kan zijn gegeven door iemands sterke begeerte), wat kan je dan (laat staan) van iemand zeggen die de Islam bespot of Allah (swt) beledigd.”[6]
Hier identificeert Sheikh ul Islam deze hypocrisie als de Grote hypocrisie die iemand van de de kudde van de Islam verdrijft. Het bewijs hiervoor is zijn commentaar: “ wat kan je dan (laat staan) van iemand zeggen die de Islam bespot of Allah (swt) beledigd”. Als Ibn Taymiyyah het zich afwenden van het oordeel van de Profeet (saw) niet als Grote kufr of Nifaq beschouwde dan zou hij het niet hebben vergeleken met het bespotten van Allah (swt). In feite maakte hij duidelijk dat het beledigen van Allah ta’la een grotere vorm van Kufr is dan de Kufr van het gaan naar een Thaghut voor een oordeel. Het is ook heel erg belangrijk om aan te geven dat Ibn Taymiyyah de nadruk legde dat iemand een kafir wordt door het zich afwenden van de Profeet’s oordeel als gevolg van zijn begeerten. Hij relateerde het echter niet aan Istihlaal (het maken van halal in haram of haram in halal) of Juhood (ontkenning in het hart).
Hij heeft verder ook gezegd over de volgende Ayat:
Indien zij maar in Allah geloofd hadden en in de Profeet en in wat aan hem neergezonden was, dan hadden zij (de ongelovigen) hen niet tot Awliya (beschermers en helpers) genomen, maar velen van hen zijn Fasiqun (opstandig, ongehoorzaam aan de bevelen van Allah (swt)). (5:81)
Bij jouw Heer, zij geloven niet totdat zij jou laten oordelen over waar zij van mening verschillen en dan in zichzelf geen weerstand vinden tegen wat jij oordeelde, en zij aanvaarden (het dan) volledig. (4:65)
“Het feit van het niet nemen van de kuffar als Awliya en het feit van onderwerping aan het oordeel van de Boodschapper (saw) zijn een noodzakelijke voorwaarde voor het verkrijgen van Eeman, en zonder dit kan Eeman nooit worden vervuld.” [7]
Om zijn argument te bekrachtigen noemde Ibn Taymiyyah het voorbeeld van de Ansari man die een geschil met Zubayr (ra) had over het eigendomsrecht van water voor irrigatie van zijn land. Toen de Boodschapper (saw) de uitspraak deed dat Zubayr (ra) als eerste zou moeten profiteren van het water, accepteerde de Ansari dit niet door te zeggen dat de Boodschapper (saw) Zubayr (ra) begunstigde, omdat hij (Zubayr) de neef van de Profeet (saw) was. En het tweede voorbeeld is dat van een man die eerst het oordeel van de Profeet (saw) zocht en nadat hij Zijn (saw’s) Oordeel verwerpte zich wende tot het oordeel van Abu Bakr (ra). Hij wende zich toen verder naar Omar (ra) die hem doodde omdat hij weigerde zich te onderwerpen aan het aanvankelijke oordeel van de Profeet (saw). Ibn Taymiyyah zegt: “Deze soorten handelingen resulteren in het vervallen van iemand in een kafir en een Munafiq zonder immuniteit en bescherming van zijn bezit en bloed.” [8]
Het is heel erg duidelijk dat Ibn Taymiyyah iemand als een ongelovige beschouwde wanneer deze zich afwendt van het oordeel van de Profeet (saw), zoals duidelijk begrepen uit de episode van Omar ibn al Khattab dat hierboven is vermeld. Als dit het geval is; van iemand die zich afwendt van het oordeel van de Boodschapper (saw), wat is dan de positie van iemand die niet eens naar het oordeel van de Profeet (saw) gaat en in plaats daarvan naar de Thaghut gaat!?
Het is daarom begrepen dat Ibn Taymiyyah ieder persoon die niet tevreden is met het oordeel van de Profeet (saw) hij dit als een daad van ongeloof beschouwde. En als dit het geval is, hoe zit het dan met iemand die de Hukm van Allah ta’la becritiseerd!? Er is geen twijfel aan dat zo iemand het meer verdiend om als Kaafir te worden bestempeld. Dit is één van de duidelijkste uitspraken van Ibn Taymiyyah wat het vonnis van Takfeer verwoord over degenen die de Profeet (saw) niet als de enige rechter neemt.
en Zijn Profeet (saw) neemt, die heeft zeker het oordeel van de Taghut gezocht, terwijl hij is bevolen om deze te verwerpen. Deze persoon kan nooit de Taghut verwerpen totdat hij alle oordelen bij Allah Alleen