1. #1
    MVC Lid

    Reacties
    7
    18-12-2017

    Post The Dictator - my daddy

    Wanneer ik de voetstappen hoor stampen van de trappen, sta ik meteen recht en ren naar de keuken. Zoekend naar een huishoudklusje loop ik teleurstellend verder naar de badkamer. Ik beslis dan toch om een emmer te vullen met lauwwarm water en neem alvast de allesreiniger.
    “Waar is je moeder?” hoor ik mijn vader al chagrijnig vragen.
    “Ze is nog even snel brood gaan halen, ze zal direct aankomen.” antwoord ik hem, druk bezig mijn emmer te vullen.
    “Hmmm, niet teveel water verspillen, zoveel heb je niet nodig.” Zegt hij nog voor hij terug naar boven keert.
    Opgelucht sluit ik de kraan en zet de emmer op de grond, ik doe verder en kieper wat van de allesreiniger en neem een dweil.

    Telkens als mijn vader ziet dat we een rustig momentje hebben en gezellig een boekje lezen of televisie kijken, schiet hij uit tegen ons dat we ons moeten bezighouden in het huishouden, er is altijd wel iets te doen. Je met wat anders bezig houden is pure tijdsverspilling.
    Momenteel ben ik de dupe, sinds enkele maanden zit ik thuis, gestopt met mijn studies en nog een beetje zoekend naar wat ik verder zal doen, werken of toch nog studeren. Mijn twee oudste zussen, Fatiha en Khaoula, zijn al enkele jaren uit huis, gehuwd, de ene al meer gelukkiger dan de andere. Mijn ouder broer, Ali, heeft het nest al een jaar verlaten om in zijn eentje zijn leven verder te zetten. Mijn jongere broertje, Adnan, en zusje, Yousra, zijn naar school, dus ben ik alleen met mijn vader thuis.
    Mijn moeder is dolenthousiast nu ik thuis ben, zo wordt het huishouden verdeeld en moet zij dit in de loop van de schoolweek niet meer in haar eentje doen. Luxe gaat gepaard met vrijheid. Elke dag brengt ze wel door bij een vriendin, met als excuus dat ze wat is gaan halen om te eten. Dagelijks op stap met haar winkeltas. Ik neem het haar niet kwalijk, jaren opgesloten zoals Doornroosje, het is tijd geworden dat ze haar vleugeltjes inzet en geniet van haar vrijheid.

    Mijn vader heeft altijd een dictatorschap toegepast binnen het gezin. Zijn wil is een eis, zijn mening is een wet en zijn heerschappij is het enige dat telt. Zo zijn wij elk één voor één getraumatiseerd, wat voor ons normaal is, is het niet voor de buitenwereld, en andersom. Ik heb me steeds een alien gevoeld tussen andere “normale” mensen. Gesprekken over de simpelste dingen, zoals bijvoorbeeld een tripje naar de bioscoop. Een doodnormale gebeurtenis, waar ik nooit over mee kon praten. Ik wist niet eens hoe een bioscoop in het echt eruitzag. Zo waren er vele conversatie waar ik gewoon knikte, maar eigenlijk geen idee had over wat het ging.
    Zoveel wordt er ons ontnomen, omdat alles haram is, alles is verboden, enige veilige plaats is huisje.

  2. #2
    MVC Lid

    Reacties
    7
    18-12-2017

    Het einde van het schooljaar kwam eraan. Dit wilde zeggen dat we, naar jaarlijkse gewoonte, op “vakantie” gaan naar Marokko.
    De voorbereidingen werden ingezet: alle nodige kleren proper wassen en strijken, de nodige cadeautjes en snoepjes aankopen voor familieleden, de snackjes en drankjes voor de wagentrip klaarmaken en alle docuenten in orde brengen. Broer en zusje waren beiden geslaagd dus we waren zo goed als klaar om te vertrekken.
    Een rit van 3 dagen, waarin er werd gezongen, gezweet van de warmte, geroep van de discussies, honger omdat het vinden van een snackje onmogelijk was, stress van het inhouden van je behoefte, eindelijk aangekomen in Nador. Er resteerde nog een rit van enkele uren eer we toekomen tot Berkane. De woonplaats van de meeste familieleden en waar mijn ouders zijn geboren en opgegroeid.

    De straatjes van Berkane, bedekt met zand, aan elke hoek zwarte winkelzakjes met huishoudvuil en de straatkatten snuffelend op zoek naar eten vulden de straten. De schemering van de zon was zichtbaar en de adhan zong de bewoners lichtjes wakker. Toegekomen in het huisje probeerde we in alle stilte de bagage naar binnen te brengen. Een gesprek was uit den boze. Een lieftallige buur wakker maken kon ons zweepslagen van de tuinslang kosten. Doodop ploften we in de bestofte Marokkaanse zetel. Mama mocht meteen de keuken om wat ontbijt klaar te maken, met de klikjes en klakjes van de inkopen die werden gedaan in Spanje. Vader trok meteen de douche in.
    Wachtend op ons beurt om ons ook te kunnen wassen lagen we pp de sedarie, Yousra, Adnan en ik.
    “Wat zal het dit jaar worden?” vroeg Adnan.
    “Ik wil het niet weten, ik hoop dat het snel voorbij zal zijn” zuchtte ik.
    “Waarom zijn jullie altijd zo negatief, dat is hier toch leuk? Eindelijk vakantie!” Zei Yousra.

  3. #3
    MVC Lid

    Reacties
    7
    18-12-2017

    Yousra, de jongste van allemaal, een zichtbaar ongelukje, met een leeftijdsverschil van 6 jaar met Adnan. Tussen al de rest is er steeds een ruimte gelaten van 2 tot 3 jaar, dus Yousra was duidelijk niet gepland. Alhoewel ikzelf ook niet meer gepland was, net zoals Adnan. Wij zijn de onzichtbare ongelukjes. Eens een zoon te hebben gekregen, Ali, was het voldoende voor mijn ouders. En toch zijn de rest en ik nog gekomen, geplande abortussen die dan toch werden geannuleerd. Moederlief wou graag gezelschap in huis, de taken van een huismoeder vulden haar dag niet. Dus werden de kindjes gekweekt om haar naast de dagelijkse taken bezig te houden. Dit had ze eens letterlijk verteld tegen me toen ik haar vroeg waarom ze zoveel kinderen wou. Een teleurstellend antwoord had ik verwacht.
    Omdat Yousra de jongste is ziet ze de wereld anders voor haar dan hoe wij het doen, optimister en vreugdevoller. Ze krijgt dan ook een speciale treatmant van ons ouders, zowel zij als Ali.

    Adnan kan niet wachten om zijn studies af te ronden zodat ook hij het nest kan verlaten.
    Ikzelf zit gewrongen, graag wil ik ook het huis verlaten. Maar als Marokkaanse moslima is dit enkel mogelijk als je huwt.
    Doe je dit zonder huwelijk, dan ben je bestempeld als goedkope meisje. Soms denk ik er wel eens aan om samen te wonen met Adnan, dan kan mij niets verweten worden, want dan zit ik bij een mahram. Met Ali samen wonen is geen optie, drank drugs en losse dames zijn van harte welkom bij hem, en in zo’n omgeving wil ik mij niet mengen. Want een rotte appel in de mand maakt al het gave fruit te schand.

  4. #4
    MVC Lid

    Reacties
    7
    18-12-2017

    Lichtjes begon ik in te dommelen op de harde sedarie, de tegels op de muren gaven me de nodige verfrissing van de warmte. Alhoewel mijn vader vorig jaar airco installaties had geplaatst in het huis, mochten deze niet gebruikt worden. Decoratiestukken, of rijkdom uitstralen, dat was de functie van de airconditioning.
    "Nodi a benti 3awnini" (Sta op mijn dochter om me te helpen) schudt moeder me lichtjes wakker.
    Gedesoriënteerd sta ik recht, en volg haar. Een emmer met water en vloerreiniger werd al klaar gezet.
    "Kan je niet aan iemand vragen om ons te komen helpen?" vraag ik uitgeput.
    Naar jaarlijkse gewoonte kwam de jongste zus van mijn moeder ons steeds helpen met het schoonmaken. Vorige zomervakantie had mijn tante en mijn vader een onvergetelijke ruzie gehad. Een uit de hand gelopen discussie. Verbannen werd mijn tante. Die alleen de waarheid sprak. Nooit heb ik geweten waarover deze beruchte onenigheid ging. En als ik erachter vraag bij moeder krijg ik steeds een antwoord dat het mijn zaken niet zijn of dat ik daar niet oud genoeg voor ben of, mijn favoriet, niet wijs genoeg.
    De doordringende blik van mijn moeder na mijn vraag sprak boekdelen, "durf niet te vragen naar je tante"-blik. Ik zweeg en nam de emmer en besliste om boven te beginnen.
    We hadden een redelijk groot huis in Marokko, voor een vakantiehuisje is dit immens. Op het gelijkvloers is er een garage, een klein voortuintje, een immense Marokkaanse salon, de slaapkamer van mijn ouders, een bijkomende kamer waar we op zen Marokkaans op de grond kunnen zitten op dunne matrasjes, een 7awch (een Marokkaanse veranda?) waar er geen plafond is, je kan meteen omhoog kijken op de tralies van het dak of de sta7 en de mooie open zonnige hemel, daarnaast is er nog de keuken. Op de eerste verdieping van de woning is er ook hier een grote Marokkaanse salon, drie slaapkamers, een badkamer en een keuken. Deze eerste verdieping had vader enkele jaren geleden bijgebouwd, met de uitbreiding van het gezin (mijn getrouwde zussen en hun kindjes) wou vader voor iedereen ruimte voorzien in het huis. Je zou haast denken dat dit twee appartementen zijn die verhuurd worden aan de lokale middenklassers. Maar neen, deze woning blijft het hele jaar leeg, achter slot en grendel, tot de jaarlijkse zomervakantie begint.

    Ik open alle ramen en deuren in de woninggedeelte boven, met de emmer in mijn ene hand zorg ik ervoor dat elke hoekje nat wordt zodat alle vuiligheid mee met het water vertrekt. Geconcentreerd probeer ik half verstrooid met de aftrekker het water naar de trappen te begeleiden, neemt een prachtige vogelzang mijn aandacht. De vogelzang was zo dichtbij dat het vogeltje niet ver zou moeten zijn, op zoek naar het vogeltje hoor ik een damesstem "Halloo? Is er iemand thuis?". Deze adembenemende vogelzang bleek de deurbel te zijn.

  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    7
    18-12-2017

    Door het raam probeer ik tussen alle voorziene tralies uit te zoeken wie deze dame is. Zonder haar vraag te beantwoorden tracht ik verder te kijken en kan enkel zien dat deze dame een gele kleedje aan heeft en een hoofddoek.
    Ik zie mijn moeder de voortuin in wandelen om de voordeur te openen voor deze onbekende vrouw. Aan mijn moedersstem hoor ik dat ze verrast is dat deze dame voor de deur staat. Heel loyaal groeten ze elkaar "Salaam, labas, hamdoulilah, ki raki dayra? Labas? Ki dayrien lawlad? Labas? Ki dayrien walidiek? Labas?..." een begroeting van een vijftal minuten is voorbij en ik krijg deze vrouw eindelijk te zien.
    Midden vijftig schat ik haar, een hoofddoekje om die ze naar achter draagt en een gele Marokkaanse pyjama met korte mouwen. Haar geblondeerde haren kwam uit haar nonchalante hoofddoek pieken. Haar ogen waren zo klein dat ik ze haast niet kan zien van de kohl die ze op heeft. Haar bleke huid kaatste de zon weg. Zij was gemiddeld een halve meter langer dan mijn moeder en een 30 kilo zwaarder. Een 3adama (lange dikke vrouw) zoals dit in het Marokkaans Arabisch wordt genoemd.
    De vrouw bekeek het huis met haar razendsnelle ogen, een scan van vijf seconden heeft mij gespot. Ik voelde me betrapt en trok mezelf snel naar binnen.
    Ik heb nog steeds geen idee wie deze dame is. In de badkamer was ik snel mijn gezicht en beslis om naar beneden te trekken om haar te ontmoeten.

    "Geen probleem, we doen het graag. De belangrijke brieven proberen we tijdig te bezorgen aan je man." hoorde ik de vrouw uitleggen.
    "Wij zijn jullie hiervoor immens dankbaar. Het is natuurlijk niet evident om de paperassen hier in orde te houden als we er niet zijn" voegt moeder toe.
    Ik ga me erbij zetten en groet de vrouw. "Dit is mijn dochter" stelt mijn moeder voor. "Wat een mooie kinderen heb jij" zie ik de vrouw mij van hoofd tot teen bestuderen. Weer met de snelle ogen, deze scan duurde één seconde.
    Ons blik kruiste elkaar en ze glimlachte snel. Zonder schaamte vraag ik aan de vrouw wie zij is. "Ik ben jullie buurvrouw" "Ah maar jou heb ik nooit gezien?" vraag ik argwanend.
    "Nee dat klopt, ik heb jaren bij mijn zus in Saoudi Arabië gewoond, sinds enkele jaren ben ik terug in Marokko voor mijn kinderen". Mijn kortsluiting in mijn hersenen is begonnen.
    Mogelijks een gescheiden vrouw, in Saoudi Arabië gewoond, de geruchten in Marokko zijn dat Marokkaanse dames héél geliefd zijn in Saoudi Arabië, niet voor hun schoonmaakkunsten, maar voor hun gewilligheid in het plegen van zina.
    Na jaren weggeweest, teruggekomen voor haar kinderen. Een moeder die verwaarloosd. Aan mijn gezichtsuitdrukking heeft deze vrouw mijn gedachte kunnen lezen en beslist om te vertrekken.
    Eens zij de deur uit was nam ik moeder vast aan haar arm en vraag haar of deze buurvrouw gescheiden is? Moeder knikt en voegt toe "Ze heeft geen fijn leventje gehad met haar ex-man. Hij is een sahir (tovenaar). Dat is de reden dat zij hem heeft verlaten."
    "Ik vertrouw haar niet hoor" mompel ik. Vader had net de douche verlaten en heeft mijn gemompel gehoord. "Over wie heeft zij het" vraagt hij aan moeder "Kenza is net geweest voor de recente brieven" antwoord moeder.
    Vader roept me bij hem, in zijn badkamerjas stond hij in de gang mij op te wachten. Ik wandel naar hem toe, verwachtend dat hij mij iets zal opleggen om te doen voor hem neemt hij mijn gezicht vast in zijn ene hand en heeft hij zijn ander hand klaar om een klap in mijn gezicht te geven.
    Machteloos kijk ik hem vragend aan. "Deze vrouw doet een vriendelijk gebaar voor ons, jouw argwaan in haar staat mij niet aan!" sist hij in mijn gezicht. Hij laat me los en gaat naar zijn slaapkamer.
    Verward ga ik terug naar boven om mijn werk te hervatten. Het was geen vreemde reactie van vader, mensen die geen deel uitmaken van zijn gezin worden steeds goed behandelt.
    Dan komt de goede vader, de betrouwbare echtgenoot en loyale vriend in hem naar boven. Deze versie van hem krijgen enkel familieleden, tantes, onkels, neven en nichten, vrienden, kennissen en buren te zien.
    Door zijn gedrag tegenover hen geloven mensen ons soms niet als wij over zijn ware aard klagen.

  6. #6
    MVC Lid

    Reacties
    7
    18-12-2017

    De avond was aangebroken en de maanlicht scheen op de kleine stad Berkane. Na een vermoeiende dag, heeft moeder het avondmaal klaar gemaakt. We zitten allemaal al klaar aan de eettafel en wachten op ons vader. Hij vertoeft nog in zijn slaapkamer achter zijn laptopscherm. Een verslaving, buiten de sigaretten in beschouwing te nemen, is de computer een verslaving geworden voor vader. De allereerste computer dat in huis werd gebracht, is al 20 jaar geleden: de witte Macintosh. Deze was een openbaring voor vader. Het surfen op het internet, met de ambetante netwerkgeluid om verbinding te maken, het bijhouden van informatie, het ontmoeten van andere mensen. En vooral dat laatste. Een chatgroep waarmee je wereldwijd contacten kunt leggen en een gesprek kunt voeren met elkaar is de meest essentiële ontdekking dat vader gedaan heeft. Het is niet de laptop dat een verslaving is, maar deze befaamde chatgroep. De mensen aan de andere kant van het scherm ontnamen ons de gezelschap van vader. Soms hoorden we hem uren praten en lachen. Plezier maken, een kant dat wij heel weinig te zien krijgen. Maar deze chatgroep is een verbetering voor mijn vader. Voorheen ging hij graag op café. Althans, dat vertelde hij ons toch dat hij op café ging. Ik weet nog dat ik op sommige dagen ’s morgen vroeg naar school vertrok, en vader tegenkwam bij het vertrekken. Hij kwam dan net binnen van een kroegentocht. Helemaal zat en beschaamd. Maar vader deed dit niet alleen, hij deelde dergelijke ervaringen graag met twee neven, waarvan één de zoon is van zijn zus, dus mijn tante. Deze man was een alcohol- en drugsverslaafde. Een makkelijke prooi om een nacht door als gezelschap te houden in dergelijke ervaring. Vader was niet bepaald voorbeeldig, dat is hij nu trouwens nog steeds niet.

    De chatgroep dus, daar was hij mee bezig toen wij aan tafel hem aan het opwachten waren. Ik beslis om zijn kamer in te lopen en hem erbij te roepen, dit hoort hij al voor de 3de keer. Wanneer ik de donkere kamer binnen kom, waar er enkel licht is van de laptopscherm, zie ik vader op zijn bed liggen met een koptelefoon over zijn hoofd. Een privégesprek? Hij verschiet wanneer hij mij naar binnen ziet komen en haalt de koptelefoon snel van af en ontkoppelt per ongeluk de draad van de laptop. Een giechelende vrouwenstem klinken weer uit de geluidsboxen. En snel sluit hij de laptop door deze dicht te klappen en hij schiet rechtop. Ik doe alsof ik niets heb gehoord en gezien, en vraag vader beleefd of hij mee aan te tafel wilt om te eten. Gepanikeerd antwoord hij me dat hij meteen zal komen. Ik schuif terug aan tafel en probeer niet te veel te zoeken achter wat er zonet gebeurd was.

    Aan tafel lag er wat paprika met tomaten, olijven, en een stoofpot met groenten en vlees. Deze traditionele eten kregen we regelmatig voorgeschoteld van moeder. Meestal is er ook nog sla voorzien, maar dat was er nu niet. De inkopen zullen morgen uitvoerig worden gedaan op de plaatselijke markt waar de groenten en fruit vers uit de aarde geplukt werden door de lokale boeren. De vruchten die op een natuurlijke manier gekweekt werden en volop onder de zon hebben kunnen ontwikkelen. Verser en gezonder zal je nergens anders vinden. Na het inkopen gaan we mijn zus ophalen van de luchthaven. Nadia. Ow ja Nadia, haar heb ik nog niet voorgesteld. Nadia is een beetje een buitenbeentje van de familie. Ze lijkt niet op ons en ze heeft een apart karakter. In tegenstelling tot ons, gaat zij wel in discussie met vader en zegt rechtuit haar mening. Soms bewonder ik haar.