Sorry als dit het verkeerde forum is.
Lieve mensen, die mij nooit begrepen.
Lieve jongens en meisjes, die altijd hebben gedacht dat ik een gek ben.
Een klein beetje waar is dat ook. Want ik ben ook een beetje gek.
Na tientallen traumatische ervaringen die ik in mijn leven heb mogen meemaken en na zoveel* situaties waarmee ik ben beproefd sta ik nog steeds op beide benen, maar nu zoveel zwakker dan eerst.
En ik weet niet voor hoelang ik dit nog ga volhouden. Hoelang kan ik nog sterk blijven? Ik ben bang dat de eerstvolgende beproeving mij te fataal wordt en het mij zo kapotmaakt dat ik in een chronische depressie beland. En dat terwijl ik continu bezig ben mezelf uit die depressie te vissen.
Ik ben op zoek naar kracht, naar liefde, maar ik kan ze nergens vinden.
Ik schrijf dit nu met tranen en een brok in mijn keel. Zodra ik begin te schrijven, vloeien de woorden en tranen eruit en kan ik mezelf een klein beetje beter begrijpen.
Want ik snap helemaal niks van mezelf of van mijn gevoelens. Maar ik ben er continu mee bezig, want wat moet je nou met jezelf als je niks van jezelf begrijpt?
En wat moet je met jezelf als je zo zwak bent dat iemand met twee woorden jou al aan het huilen krijgt? Iemand die helemaal niks van je is, iemand die helemaal niks om je geeft en iemand die niks voor je betekent? Hoe zwak ben je dan? Ja, zo zwak ben ik dus.
Hoe moet ik aan mezelf werken? Ik ben al drie jaar bezig en telkens beland ik weer in dezelfde situatie. En ik ben bang, dat dit is hoe ik ben en ik ermee moet gaan leren leven. Ik ben zo bang dat dat me niet gaat lukken..