1. #1
    MVC Lid

    Reacties
    82
    30-11-2013

    #NEW #TRUE STORY 18+ : De man van mijn zus en ik.



    Haat reacties worden genegeerd.... Bevalt het je niet, ajuuuuuu.... Voor de rest Enjoy reading xxxx

    Schrik, ongeloof en schaamte is wat hij vertoont: Ashraf. Mijn vriend. Nouja, door wat hij me geflikt heeft is het na vandaag het 'ex vriend'. Huiverend zak ik door me knieën terwijl ik het glas dat ik heb gebroken op de vloer in me opneem. 'Zineb, aub. Ik kan het uitleggen' laat hij ontsnappen terwijl hij nog altijd zijn geslachtsdeel met beide handen bedekt. Mijn bloed kookt. Hoe durft hij? Als ik ze beide niet had betrapt dan hoefde hij het ook niet uit te leggen toch? Zo werkt het toch? Anders had hij nooit gedaan wat hij nu gedaan heeft. Ik zoek zijn ogen op. Ik tril. Ik hijg. Mijn ogen vullen zich met tranen die mijn visie wazig doet lijken. Ik knipper de volgende waterval aan tranen uit mijn ogen en bevend is hoe ik mijn hoofd schud.*

    Hij doet een stap dichterbij hoewel ik razend opsta en een stap achterwaarts zet. 'waag het niet' kerm ik. 'aub' zijn gesmeek neemt een aanvang. Ik onderdruk een nieuwe huilbuil, grijp naar een glasscherf en verdoezel die net boven mijn pols. Zijn ogen vullen zich met tranen als hij de handeling tot zich opneemt. 'Zineb, liefje', 'OMDAT JE HET ENKEL NIET BIJ ME KON KRIJGEN, ASHRAF!' onderbreek ik hem. Schreeuwend. Hij slikt. Diep. Ik kijk diep in zijn kijkers hoewel ik de scherf dieper mijn huid indruk. Dit zal de laatste keer zijn dat onze ogen tot een doordringende blik komen. De laatste blik waarin ik al onze tijd samen weg knipper. De stilte word verbroken door mijn gesnik. Ik kan het niet meer verdragen. Hij is het niet waard. Totaal niet. In tegen-deel. Ze zijn elkaar waard. Gebroken laat ik de scherf vallen hoewel ik zie dat het meisje binnenkomt dat ik nog geen vijf minuten geleden vanuit de hal hoorde genieten van zijn aanrakingen.

    Haar gezicht neemt een aanvang tot een rode gloed. 'Hij.. hij...hij houd echt van j' 'nog 1 woord en je zult ziet tot wat ik in staat ben' onderbreek ik haar. Mijn kin trilt. Hij is zo meedogenloos, denk ik terwijl 'zijn speeltje' haar hand voor haar mond brengt. Ik zet huilend een stap naar voren. Zijn bruine kijkers kijken nog altijd geschrokken maar tonen besef. Besef dat hij zijn toekomstig vrouwtje is kwijtgeraakt. Besef dat het klaar is. besef dat ik: zineb, eenmaal iets uitgesproken heb, ik me daaraan houd. Ik zal niet meer aan het woord 'trouwen' denken. Hij die mij een andere kijk gaf over de liefde is degene die me het tegendeel heeft bewezen. Ironisch. Bravo. Ik zou uberhaupt niet de zineb blijven die ik nu ben. Onmogelijk. 'Mijn toekomst heb jij voor mij bepaald. Veel geluk samen' fluister ik hoewel zijn ogen roder worden, wetende waarop ik doel. Ik slik, loop ze voorbij en vind mijn weg naar buiten.


  2. #2
    MVC Lid

    Reacties
    82
    30-11-2013


    'Zineb! Zineb, kom terug!' hoor ik zijn welbekende stem sissen. Nog altijd misselijk van het beeld dat tussen mijn oren gegraveerd staat loop ik zijn straat uit. Bij de hoek van de straat aangekomen kijk ik Ashraf's kant op om te zien of hij me achterna is gekomen. Het feit dat hij er nog altijd naakt bij staat is voor hem de aanleiding hopeloos in zijn deuropening te blijven staan aangezien we nogal wat bekijks hebben getrokken. Ik houd zijn blik wel 5 seconden vast, bijtende op mijn kiezen tot hij zijn hoofd schud: mij zonder woorden vragen om niet weg te gaan. Huiverend verlaten mijn kijkers de zijne hoewel ik de zoveelste waterval aan tranen uit mijn ogen knipper. Ik zet het op rennen. Op weg naar huis.

    | ~~~ |

    Het feit dat mijn moeder beneden in een diepe slaap is verdoezeld laat ik varen. Het enige wat ik niet loslaat is de pijn die ontstoken is. Diep in mijn hartje. Ongeneeslijk is wat het lijkt. Sinds het verlies van mijn vader vorig jaar, heb ik me niet zo gevoeld. Sinds het verlies van mijn vader heb ik niet deze grote hoeveelheden aan tranen weder toestemming verleent om het huidoppervlak van mijn wangen te bevochtigen. Ik voel het bloed nog altijd uit de diepe snee aan de binnenkant van mijn arm naar beneden glijden en kennis maken met mijn handpalm. Ik ben tot zoveel in staat. Hysterisch. Maar waar moet ik beginnen? Ik laat een kreet ontsnappen, op weg naar mijn Opmaaktafel, wetende dat mijn moeder zich beneden vast een hoedje is geschrokken. Alles donder ik van de tafel. Alles wat in aanraking komt met mijn hand wordt rood.

    Mijn ogen kantelen alle kanten op, signalerend naar het volgende waaraan ik me zal vergrijpen: de gordijnen. Binnen enkele tellen heb ik ze vast. Ik schreeuw de pijn die door me heen gaat eruit hoewel ik al mijn kracht die ik bezit naar mijn handen laat zakken. 'WAAROM!!' verlaat een paar keer luid mijn mond. Ik snik het uit. Het duurt niet lang voordat de gordijnen de grond bereiken en ik de deur open hoor gaan. 'Zineb!' De stem van mijn moeder doet me abrupt omdraaien. Haar ogen nemen de kamer tot zich op tot ze groter worden by de waarneming van het bloed dat overal zit. Ze slaakt een kreet. Net een kind die zijn moeder is kwijtgeraakt is hoe ik een aanvang op huilen zet. 'Zineb! Aub lieverd, wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?!!!' haar paniekerige stem vervult de kamer.

    Ik omarm haar nek, pak haar schouders vast en tier: 'WAT ER GEBEURD IS, MAMA!! WAT ER GEBEURD IS!! VRAAG DAT MAAR AAN ASHRAF! IK MOEST HEM TOCH EEN KANS GEVEN? AL DEZE TWEE JAAR WAREN VOOR NIKS, MAMA! VOOR NIKS!' haar ogen nemen een andere blik aan: schrik, ongeloof en verbazing. Alvorens ze me omhelzen kan duvel ik naar mijn bureau. Weder wat daar opstaat donder ik er krijsend vanaf. Evenals mijn laptop die ik nog geen week heb. 'A wili ah wili wili', mijn moeder is in paniek.

    Ik lijk in een trance te verkeren waarin ik enkel een stem hoor zeggen: 'maak alles kapot net zoals hij je kapot heeft gemaakt!'. Op commando reageer ik en werk elke hoek in mijn kamer af. Vaag hoor ik mijn moeder in paniek mijn zus Laila bellen die twee jaar ouder dan ik is, vragend of ze samen met haar man als een speer deze kant op moeten.
    komen.

    Uitgeput en bevend is hoe ik me op de grond laat vallen nadat ik wel zeker een half uur als een bezetene op mijn kamer ben losgegaan. Ik hijg het uit. Het gesnik van mijn moeder die nog altijd radeloos op het bed rust doet me haar ogen opzoeken. 'Yah zinab, mijn lieverd, waarom doe je jezelf dit aan. Mijn hart' spreekt ze sereen uit. Ik neem trillend de scherven die afkomsrig van de spiegel die naast de deur hing in me op en werp dan een aandachtige blik naar de knokkels van mijn rechterhand. De pijn is onverdraagzaam. Maar wat ik in mijn hart voel is onbeschrijfelijk.

    'Ya allah' de stem van mijn zus Laila die binnenstormt vervult mijn kamer. Alvorens haar handen zich voor haar mond nestelen slaakt ze een kreet. Mijn kamer lijkt immers een of andere opberging te zijn geworden waarin alles nonchalant naar binnen is gedumpt. 'Oh mijn god, mama kon je niks doen!!' kermt ze met grote stappen tot ze voor me staat. 'Ik heb het geprobeerd, laila.. A.u.b praat met je zusje! De stem van mijn moeder doet me opkijken. 'Wegwezen' fluister ik schor. Vaag hoor ik voetstappen. 'Schatje, wollah ik ga echt', 'KOWED! WEGWEZEN! BEIDE ME KAMER UIT! onderbreek ik ze. Abrupt verschijnt mijn zwager hijgend in de deuropening: Chahid. (27 jaar)

    Onze blikken worden 1. Zijn ogen nemen een doordringende blik aan. Enkel zijn vertoning doet mij aan Ashraf denken. Ik hoef maar 1 man te zien of Ashraf is wie me te binnen schiet. Oh god, hoe moet ik verder? Hoe moet ik dit doorstaan? Er deformeert zich een frons op zijn voorhoofd op het punt hij in staat is de pijn te zien die ik voel. Ik kan het niet meer aan. Ik laat me wederom gaan. Ik gil het uit. Ik schreeuw het uit: 'ERUIT zei ik toch!!!!!' 'Jullie weten niet hoe ik me voel! Laat me alleen! Verlaat me kamer of ik doe mezelf wat aan! Een lange hoestbui komt in mijn keel tot leven gezien de kreten die ik de afgelopen minuten hebben laten ontsnappen. Mijn oren vangen vaag op hoe Chahid ze netjes vraagt de kamer te verlaten en hij ze garandeert mij wel rustig te krijgen.

    Weder raak ik in trance, zie ik het beeld dat me weder breekt voor mijn ogen duvelen of ik barst in huilen uit. Met schokkende schouders zoeken mijn knieën mijn kin op, omarm ik mijn schenen en nestel mijn gezicht in mijn knieën. Slap. Slap voel ik me. Alsof ik aan het verwelken ben. Zijn warme hand bedot abrupt mijn rechterhand. 'Pff, zineb' zijn bezorgde stem is de aanleiding van zijn adem die ik lichtelijk tegen mijn voorhoofd aanvoel. 'Kijk me is aan' fluistert hij.


  3. #3
    MVC Lid

    Reacties
    34
    27-06-2009

    Ga aub snel verderrrrr

  4. #4
    MVC Lid

    Reacties
    82
    30-11-2013

    Na twee upps ga ik door

  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    34
    27-06-2009

    En dats tweee uppieee

  6. #6
    MVC Lid

    Reacties
    82
    30-11-2013



    Abrupt kijk ik op. Zijn armzalige blik doordringt me. 'Chahid, ik wil geen medelijden....Je mag ook oprotten!' suis ik en etaleer een enorm boze blik. 'Ze maken zich zorgen om je. Ik ben er niet om medelijden met je te hebben, Zineb....... Je bloed. Laat me even kijken' fluistert hij. Alvorens ik gesproken heb bedot hij mijn polsen, draait ze om en veegt de kleine glasstukjes van mijn handpalmen af. 'Ahhh doe voorzichtig!' kerm ik. 'Sht, ik ga even wat halen.. blijf rustig zitten' de sereniteit van zijn stem doet me huiveren. Stokstijf blijf ik voor me uit staren, zie hem de kamer verlaten en sluit huilend mijn ogen.

    -- Met een snel bonzend hartje trekt hij me op z'n schoot. Wat moet ik nou zonder hem, denk ik even alvorens hij een aanvang op een kietelbeurt neemt. Ik proest het uit. 'Ashraf genade! Heb genade!' gier ik. Abrupt stopt hij. Er ontstaat een rode gloed op z'n wangen. De wrijvingen die zijn handen mijn bovenbenen verlenen ontnemen mijn adem. Onze voorhoofden ontmoeten elkaar. Hij is speciaal, denk ik even. Ik zucht. 'Ik hou van' verlaat onze monden simultaan. We schieten in de lach. 'Ik hou van je!' zegt hij met een zwoele blik. Mijn hart mist een slag. Mijn handen verkennen zijn borst, zoeken zijn wangen op totdat ze zijn achterhoofd omsluiten. 'Ashraf, ik hou van je. Je bent de man met wie ik oud wil worden...........de enige voor mij? Hoor je me? Word jij het niet dan zal ik nooit meer in de liefde geloven....Nooit Ashraf.Nooit' fluister ik waarop hij zijn tanden blootlacht.


    'Ya allah' kerm ik afgepeigerd. 'Ya allah neem mijn ziel' vervolg ik. Alvorens ik in huilen uitbarst verschijnt Chahid in de deuropening met een Ehbodoos. 'Je hoeft je voor mij niet sterk te houden' laat hij ontsnappen nadat hij terug voor me is komen knielen. Ik blijf het zeggen: ik weet niet wat het is maar als deze man spreekt voel ik bedaardheid over me heen komen. Ik slik. De pijn die ik in me heb probeert me weer te bespelen, voel ik. Ik kijk snijdend om me heen. In de hoop weder iets te vinden waarin ik me kan uitleven maar tevergeefs dus begin ik te tergen, uitmuntend op Laila. 'Goh, en weer ben jij het die hier is i.p.v Laila' sis ik. Hij migreert een wenkbrauw. 'Wat? Is toch zo?' vraag ik. 'Je wou haar de kamer uit hebben, weet je nog? Net zoals altijd, Zineb. Zelfs je eigen moeder!' laat hij op z'n beurt ontsnappen gelijktijdig dat z'n handen op zoek naar watjes zijn. Ik slik. Ik haal mijn schouders op. 'Je hebt: iemand vragen weg te gaan waarop die weggaat en je hebt iemand die omtrent wat dan ook blijft! Zij is nooit het tweede Chahid! Nooit geweest! Iemand vragen weg te gaan is een response van het lichaam!' zeg ik op mijn beurt terwijl mijn handen trillen: woede.

    'En omdat jullie nooit een goede band hebben gehad en zij je zus is geeft haar het recht niet de persoon te zijn die er altijd voor je moet zijn' fluistert hij hoewel hij de snee op mijn arm schoon begint te maken. Ik zucht. Hij heeft gelijk. Mijn zus en ik hebben nooit een goede band gehad. Sinds de dood van onze vader is de situatie verergerd. Ik heb altijd de indruk gehad dat ze jaloers op me is geweest. We schillen zo erg van uiterlijk. Ze lijkt veel op onze vader. Zij, donkerblond haar, groene ogen en een slank postuur. Ik, bruine grove lange krullen, wel twee koppen langer dan haar en licht bruine ogen. Of zou de reden zijn waarom ik al die tijd argwaan voelde om het feit dat voordat zij met Chahid trouwde verliefd was op een jongen waarvan bleek dat hij mij graag wou huwen? Maar ze is toch over hem heen? Het is toch jaren geleden? Ze houd van Chahid. Anders was ze niet getrouwd met hem.

    'Luister je wel?' Hij haalt me uit mijn gedachte. De gedachte die me nooit zal abbandonneren tot ik antwoord zal krijgen. 'Hmm?' kerm ik. 'Laat me raden..... Hij heeft een ander?' laat hij ontgaan. Zijn vraag zet me het zwijgen op de lippen. 'Sorry' vervolgt hij, veegt de eerst volgende tranen van mijn wangen en zucht. 'Alsof alles met een sorry weer goed is' pers ik moeizaam uit mijn lippen. Mijn kin trilt: een nieuwe uitbarsting in aantocht. 'Ik bedoel: zal het er niet meer over hebben, je verdriet, pijn en gezicht spreken boekdelen' zegt hij kalm. Ik verhuis mijn blik naar het raam. Teder voel ik hem de verwondingen schoonmaken en verzorgen tot ik zijn ogen opzoek die gelijktijdig de mijne opsporen.

    Abrupt​ stel ik mezelf de vraag opnieuw: waarom mijn zus? Het is niet dat ik jaloers ben, in tegendeel. Ze zijn gewoon verschillend. Hij is sociaal, attent, zorgzaam en houd van reizen. Laila is gesloten, ziet alleen wat ze wilt zien en is verre van sociaal. Het liefst zit ze gedurende de dag op haar kamer een of ander saai boek te lezen. Alsof ze dat al niet op haar werk doet gezien ze boekhoudster is, telefoontjes beantwoord en waarschijnlijk daar al haar boeken afvaart. Ik ontwaak uit mijn zoveelste gedachte, blijf hem aangapen en verken zijn gezicht: bruin/groene ogen, licht getint, breed gespierd, stoppelbaardje en kleine zwarte krulletjes in het haar.

    Werkelijk elke vrouw haar adem ontneemt hij door zijn vertoning. Hij slikt even. Ik barst in huilen uit, omstrengel zijn nek en nestel mijn gezicht langs zijn schouder. Ik laat me gaan. Sterk houden is wat ik totaal niet kan. Hij verwikt zich niet, voel ik totdat zijn grote warme handpalmen over mijn rug strijken. 'Het is al goed, shttttttttt....... Het is al goed, Zineb.......Hij is je niet waard....Hoor je me? ' de heesheid van zijn stem bemoedigd me. Maar het zorgt er wederom voor dat ik medelijden voel. Vanuit zijn kant. Ik haat het. Zo erg. Ik vel mijn nagels langs zijn nek, knijp mijn ogen dicht en laat me bedwelmen door zijn luchtje. Hemels is het. In alles wat ik zie, hoor en ruik probeer ik een uitweg te vinden.


  7. #7
    MVC Lid

    Reacties
    34
    27-06-2009

    Wauwieeee

    Snell verder mopsss

  8. #8
    MVC Lid

    Reacties
    82
    30-11-2013

    Dankje voor de upss schat

  9. #9
    -.-' jij weer!

    Reacties
    82
    18-08-2008

    Nou ben geen stille lezer meid!!! Het is hier wel uitgestorven helaas hahaha Omg je verhaal is goed. Chek zo je pm heb een vraagje... Ga snel verder... Het is spannend..

  10. #10
    MVC Lid

    Reacties
    82
    30-11-2013

    Citaat Geplaatst door TMiiYEKDAN Bekijk reactie
    Nou ben geen stille lezer meid!!! Het is hier wel uitgestorven helaas hahaha Omg je verhaal is goed. Chek zo je pm heb een vraagje... Ga snel verder... Het is spannend..
    Hahaha helaas wel ja. Het was paar jaar terug anders.... Maar ik plaats het graag hoor. Vanavond ga ik verder. Is goed, doe ik. Kisses

  11. #11
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    wejoo spannend ga gauw door

  12. #12
    MVC Lid

    Reacties
    82
    30-11-2013




    'Yallah zineb, sta op' zijn stem doet me opkijken. Een zucht ontsnapt uit mijn mond. Het afgelopen uur heeft hij me bemoedigd. Geen enkel persoon heeft me ooit op zo een manier bemoedigd. Ondanks dat de pijn weder tot leven komt nadat hij uitgesproken is voel ik een bepaald gevoel door me heen gieren. Het is alsof hij alles begrijpt wat mijn mond verlaat. Is hij het niet eens met me dan kan hij zijn mening goed onderbouwen. In tegenstelling tot Laila komt zij altijd met een 'maar' waarop de ruzies volgen. Keer op keer.

    'Ik kan niet, Chahid. Ik voel me kapot' jammer ik. Alvorens ik wil uiten dat hij beter kan gaan, trekt hij me pijnloos op, vestigt zijn warme handen rondom me taille en fronst. Zijn frons vervaagt gedurende zijn handen verhuizen naar mijn wangen. Mijn tranen bevochtigen zijn duimen die hij blijft wegstrijken. 'Hij is gek. De schrik heeft hem goed te pakken zei je toch? Hij zal de rest van zijn leven op zichzelf spugen.........je bent een diamant.......die hij verloren is' zijn adem streelt mijn gezicht. Ik knik. Radeloos. 'Kom hier' laat hij abrupt ontsnappen waarop hij me gemakkelijk optilt. Ondanks alles schiet ik in de lach gezien hij me als een veertje optilt. Automatisch verstrengel ik mijn armen om zijn nek en concentreer me op de sereniteit die als een gloed over mijn borst heenkomt.

    Alvorens hij me beneden op de bank heeft gelegd vervult Laila's stem de woonkamer: 'Wat het ook is.....Het spijt me ontzettend zusje......ik heb je niet eens zo gezien op de dag dat', ze haakt af. Ik slik. Alle drie nemen ze plek op de bank tegenover me. Mijn moeder snikt. Chahid's ogen dwalen abrupt van me af op het moment ik de zijne opzoek. Ik slik. 'Alles komt goed... Als je geen manier kan vinden zal Allah.s.w.t jou die geven, je mag bij ons in huis komen.....Hoelang je maar wilt......Mama en ik zijn het overeens dat we je voor geen meter alleen in je kamer laten boven.....euhhh waar niks meer van over is' gaat ze kalm door.

    Zijn woorden nemen een aanvang: 'Laila werkt van 09:00/17:00, ik heb momenteel geen werk....Mohim kan een oogje op je houden.....Je moeder heeft genoeg aan haar hoofd gezien haar suikerziekte en het verleden' Ik slik. Heel diep. 'Alsof de plek waar ik ben het vuur in me kan doven' ik bekogel ze met arrogantie.

    | ~~~ |

    Langzaam open ik mijn ogen en signaleer een gedaante op het bed waardoor ik overeind schiet. Zijn warme glimlach komt me tegemoet. Mijn hart mist een slag. 'En is de hoofdpijn al wat over slaapkop?' vraagt Chahid me sereen. Ik kijk even om me heen totdat dat ene gevoel weer bij me tot leven komt: verdriet. Al een week lig ik in deze saaie logeerkamer van ze. Al een week ben ik enkel deze kamer uitgelopen voor een wcbezoekje of voor de douche. Ik ben dit zat.

    'Mmmm' laat ik ontsnappen terwijl ik me uitrek. Daarop volgend schenk ik hem een glimlach. 'Je bent een lichte slaper, hè?......Ik zit hier nog geen minuut of je oogjes schoten open' laat hij lachend ontsnappen. Ik lach mijn tanden bloot. Ik zie dat hij het enkel eruit heeft gebracht omdat hij zich ongemakkelijk voelt. Ik verwik een wenkbrauw met de woorden: 'Lijkt wel alsof je had gewild dat dat niet was gebeurd?' Wat bezielt me, denk ik even. Hij schiet hoofdschuddend in de lach, wend zijn blik van me af hoewel ik me wangen voel rijpen. Het is alsof na die ene gebeurtenis ik veranderd ben. Wat ik denk: spreek ik uit. Want het bescheiden verlegen meisje was toch nergens goed voor. Ik voel mijn kin trillen tot ik op mijn kiezen bijt. In strijd met mijn gedachte.

    'Emohim Zineb, het is om precies te zijn 19;00...
    Je moeder belde zojuist....Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze zich geen zorgen hoeft te maken....Je zus is na haar werk bij haar langs gegaan, ze kan elk moment thuiskomen.....Fris jezelf even op.....We gaan zo eten!' ratelt hij een stuk door. Hij staat vervolgens op. 'Chahid!' roep ik op het moment hij de kamer verlaat. Onze blikken vinden elkaar. 'Dankjewel' fluister ik. Met een lach waarby hij zijn tanden ontbloot knikt hy. 'Het is niks' is wat zijn response is. Mijn ogen nemen op hoe hij zijn blik cm voor cm laat zakken waarop hij abrupt uit zicht is. Ik slik. Wat is er met hem, denk ik even. Ik werp een blik naar beneden: mijn decolleté. Mijn hart mist een slag. Is dat waar hij naar keek? En hij heeft de afgelopen minuten niks gezegd? Ik bijt op mijn lip. Onbewust.

    ~ Bekoorlijk vind ik mijn weg naar beneden. De douche was weldadig. God, wat hebben ze een prachtig huis, denk ik terwijl ik voor de zoveelste keer tot ik in de woonkamer sta. Met de afstandsbediening in zijn handen zie ik hem languit op de bank liggen. Hij merkt me op, schiet overeind en onderdrukt zijn geschrokken blik ogenblikkelijk. Hij gedraagt zich raar. 'Haha ik ben het maar, Chahid' 'Je gedraagt je als een vreemde in je eigen huis' floep ik eruit. Hij houd mijn blik vast, slikt en lacht. 'gekkie' prevelt hij net hoorbaar. Terwijl ik met de bandjes van mijn badjas speel neem ik op de bank plaats, bundel mijn aandacht samen op het nieuws dat aanstaat en trek de handdoek van mijn schouders af. Ik dep mijn lange haren verder droog en heb niet door dat mijn badjas langs mijn bovenbenen open is gevallen. 'En Chahid wanneer mag je weer aan het werk?' laat ik ontsnappen, wikkel de doek in mijn haren en zoek zijn ogen op. Ik atrappeer hem dat hij mijn benen tot zich opneemt en voel hoe mijn hart een slag mist. Vlug sluit ik mijn badjas waarop hij terstond opstaat. 'Ehm ja krijg ik wel te horen..... Ik moet maghreb nog bidden....Heb je al gebeden?' formuleert hij. Ik schiet in de lach, voel de bitch in mij ontwaken en antwoord: 'Haha nee, helpt dat dan?'

    'Sorry?' zegt hy overdonderd. Wrijvend over de hoofddoek op mijn hoofd zeg ik: 'Waarom zou ik nog bidden? Als dat het enige is wat ik de afgelopen jaren heb gedaan?....Wat heeft het me gebracht? NIKS! Oh nee..........het bracht me het beeld van Ashraf die een ander neukt'. Mijn hartslag voel ik in mijn wangen. Het is werkelijk alsof het verlegen meisje in strijd is met de bitch. Een lichte gloed van schaamte vertoont hij. 'Hoe durf je!' tiert een stemmetje in mijn hoofd. Met een fladderend hart duvel ik de natte handdoek van mijn krullen waarop zijn geslik het eerste is wat ik zie als ik hem in me opneem. 'Wauw' is het enige wat hij zegt. Stokstijf staat hij erbij. 'Is toch zo? Het meisje dat pas op haar 21 de liefde een kans gaf heeft twee jaar hopeloos gebeden voor wat? Voor', 'Genoeg!!!!' ik schrik me een hoedje door de felheid van zijn stem. 'Liever dat je dat beeld zag dan dat je het zag als je met hem in een huwelijk zat, Zineb!' vervolgt hij vlammend. Zijn woorden doen pijn. Het is de waarheid. Ik sta op, loop op hem af hoewel ik hem bondig een blik zie werken naar mijn lijf. Vluchtig bijt hij op zijn kiezen. 'Wat wil je zeggen? Dat hij het recht heeft dat mij aan te doen omdat ik nog niet met hem ben getrouwd' fluister ik. 'Gedraag je als een 23 jarige. Dit zal niet het enige zijn wat je gaat meemaken wat je zal breken.....Allah heeft je beschermd...... Ashraf is geen man....liever na twee jaar dan na 5' brengt hij op zijn beurt. Opnieuw duvelen zijn ogen naar mijn borsten waarop ik me even realiseer dat ik geen bh draag en mijn lijf enkel omhult is een dunne satijnen kamerjas. Ik bijt op mijn onderlip. Ik zou zweren dat ik hem zwaarder hoor ademen. 'Pf, zineb doe wat je wilt....Dan bid je toch niet? Ik ga wel mijn gebed verrichten!' Hij snauwt me af, passeert me en laat me wel zeker zo'n half uurtje alleen achter.


  13. #13
    -.-' jij weer!

    Reacties
    82
    18-08-2008

    Omyyygod up up up

  14. #14
    -.-' jij weer!

    Reacties
    82
    18-08-2008

    Je doet het echt goed! Nog eentje please

  15. #15
    MVC Lid

    Reacties
    82
    30-11-2013

    Heel erg bedankt voor de reacties,ladys!!!! Ik drop er vandaag nog eentje! Kisses