Ik heb vaak gedacht/gezegd dat men zn verstand verliest wnr het komt op liefde en ik waarnam dat als iets negatiefs van buitenaf. Had mezelf voorgenomen dat ik niet zo wilde zijn; om mn verstand wel erbij te houden en mezelf te kunnen beheersen. Maar wellicht zit er iets verkeerds in deze denkwijze. Hoe kan je werkelijk ergens voor gaan als er geen passie of liefde in mee speelt? Hoe kan je het 'onmogelijke' waarmaken als de drang om ervoor te vechten niet eens aanwezig is of wordt onderdrukt?
Stel dat vooruitkijkend de vooruitzicht er niet heel rozenkleurig uitziet en alles een beetje je plannen zal dwars zitten; ben je dan iemand die er voor gaat strijden ondanks dat het wellicht voor niks geweest zou kunnen zijn, of bespaar je jezelf liever de (onnodige) stress en drama?
Hoe staan jullie hier eigenlijk in?