Prachtig meid, je doet het echt goed. Ga gauw verder
Hou je vast aan eerlijkheid, want eerlijkheid leidt naar goedheid, en goedheid leidt naar het paradijs.
Nieuwe FAN ! Dit verhaal is gewoon WAUWW
Ga snel verder meid. Je doet het echt goed
Bedankt voor jullie lieve reacties dames
Ik weet niet of het vandaag nog zal lukken om iets te plaatsen helaas en anders laat in de avond. Maar ga daar maar niet vanuit, morgen InshaAllah zal er sowieso een nieuw vervolgje komen!
Chapitre 9
~Younes~
De volgende ochtend ging ik als gepland naar mijn moeder. Wat zal zij en mijn vader blij zijn met dit nieuws. Ik kwam uit een gezin van vijf kinderen. Ik heb nog twee oudere broers en zussen. Ze zijn allemaal al getrouwd, behalve een van mijn zussen. Die woont weer bij onze ouders nadat ze ging scheiden. Ik weet dat ik dat meisje niet met de juiste intentie zal huwen, maar dat kon me op dit moment niks schelen. Ik was me ervan bewust dat meiden altijd als een blok voor me vielen, zij heeft dus niks te klagen. Ik kon alleen maar denken aan Selma. Zij zal vast nog spijt krijgen, dat weet ik zeker.
Mijn moeder verwelkomde mij hartelijk. Ze had mijn bezoekje vast niet verwacht. 'Ben je nog boos op me?' vroeg mijn moeder voorzichtig nadat we gingen zitten op de bank. 'Nee, ik heb nagedacht over je voorstel,' begon ik. 'En? Hoe denk je er nu over?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik ga akkoord, als het echt zo'n goed meisje is, kan ik haar moeilijk laten gaan he,' zei ik. 'Echt waar?' vroeg mijn moeder verbaasd, 'je was er gisteren nog zo op tegen, wat is er gebeurd?' 'Toen ik het gisteren voor het eerst hoorde, moest ik er inderdaad niks van weten en werd ik daarom boos. Maar nadat ik er in m'n eentje over nagedacht heb, ben ik van gedachte veranderd. Ik had gewoon wat tijd nodig,' zei ik. Het was niet eens helemaal gelogen, er zat een kern van waarheid in. 'Je zal er geen spijt van krijgen mijn zoon. Je hebt de juiste keuze gemaakt,' zei mijn moeder tevreden. Daarna omhelsde ze me stevig. 'Ik ben nu echt gerustgesteld van jouw kant. Je had het niet beter kunnen treffen,' zei ze nog. Ik was nu eerlijk gezegd wel heel benieuwd naar die Nourhane. Mijn moeder was sinds de dag dat ze haar kende, helemaal weg van d'r geweest. 'Ik zal het vandaag nog aan Souad vertellen,' onderbrak mijn moeder mijn gedachte. 'Ik vind het helemaal goed yemma,' zei ik. Ik kon niet wachten om Selma terug te pakken. Hoe sneller al dit trouwgedoe zal gaan, hoe beter..
Insta Kersen_taart
Twitter @kersen_taart
Een week later
Chapitre 10
~Nourhane~
De dagen vlogen aan me voorbij. Ik had me weer volledig gestort op het werken en studeren. Elke dag wachtte ik met spanning af op de dag dat mijn oom en tante zouden zeggen dat er iemand was waarmee ik zou moeten trouwen. Maar de afgelopen dagen bleef het akelig stil. Ik zou haast denken dat ik alles gewoon niet goed gehoord had, maar niks bleek minder waar. Nadat ik vandaag weer thuis kwam van werk riep mijn tante mij meteen bij d'r. Ik nam naast haar plaats wetend wat me te wachten stond. 'Nourhane hbiba, ik moet je iets vetellen,' begon ze. 'Nou, wat moet je vertellen?' vroeg ik alsof ik geen idee had. 'Ik weet dat je op dit moment alleen aan je studie denkt en dat dit misschien heel onverwachts voor je aan zal komen,' begon ze voorzichtig, 'maar er heeft iemand interesse in je en is heel serieus. Ik heb het er eerst met je oom over gehad en hij vindt het ook goed. Nu alleen nog jouw woord.' Vol ongeloof staarde ik haar aan, ze deed net alsof ik een keus had.. 'Tante, eigenlijk denk ik nog niet aan trouwen en ben ik er nog niet klaar voor. Het lijkt mij daarom beter om tegen degene te zeggen dat ik nog niet wil,' zei ik naar waarheid. 'Waarom ben je er nog niet klaar voor? Je bent bijna klaar met je studie en alles wat een getrouwde vrouw moet kunnen, kun je. Dus waar wil je nog op wachten?' zei mijn tante. 'Heb ik eigenlijk nog wel een keus? Het komt bij mij nu echt over alsof ik met diegene moet trouwen,' zei ik. Het was echt voor het eerst dat ik tegen mijn tante inging, maar soms moet je wel voor jezelf opkomen. 'Moet niet, maar wij weten wat het beste voor je is en dit zijn goede mensen. Straks wil je wel trouwen en krijg je nog spijt dat je zo'n goede jongen geweigerd hebt,' zei mijn tante terug, 'je weet niet eens wie het is, geef het een kans.' 'Maar tante ik wil echt nog niet en wie is het dan?' vroeg ik. 'De jongste zoon van Naïma. Een nette man en je zal echt geen betere schoonmoeder treffen,' zei mijn tante aanmoedigend. Dus dat was Naïma van plan.. Ik had al zo'n gevoel dat er iets niet klopte door de manier hoe ze naar mij keek. Ik vond haar altijd een schat van een mens, maar zij deed dus alleen zo omdat ze me wat vond voor haar zoon. 'Nee zeg maar tegen Naïma dat ik niet wil,' bleef ik volhouden. 'Nourhane, 3afek..' zei mijn tante smekend. Ik moest mezelf echt inhouden. Hoe konden ze mij dit nou opdringen? En dan nog doen alsof ik 'nee' kan zeggen. Ik keek haar aan en daarna besefte ik dat zij er eigenlijk ook niks aan kan doen. Mijn oom wilde dit en zij kon altijd niks anders dan meewerken. Mocht ik dit blijven weigeren, zal mijn oom dit haar kwalijk nemen. Ik wilde niet dat hij met haar ruzie zou gaan maken om mij. Dat verdiende ze ook weer niet meskiena. Er zat niks anders op dan deze man een kans te geven. 'Waga dan, als jullie hem geschikt vinden dan zal dat wel zo zijn,' zei ik met een brok in mijn keel. Mijn tante pakte mijn handen vast. 'Dat is hij zeker, ik zie jou echt als mijn dochter. Ik zou je niet zomaar geven aan iemand. Je zal er geen spijt van krijgen,' zei ze geruststellend.
Toen ik alleen in mijn kamer was, pakte ik weer de foto die altijd onder mijn kussen lag. Dit was de laatste foto die gemaakt is van mij met mijn ouders, zus en broertje. Mijn vader die een arm om mijn moeder heen sloeg. Zelfs na al die jaren waren ze nog gek op elkaar. Mijn broertje die onschuldig de lens in keek links van hen. Rechts van mijn ouders had je mijn zus en ik die ook lachend de lens in keken. Toen het leven nog goed was.. Het is me na al die jaren nog steeds niet gelukt om naar deze foto te kijken zonder een traantje te laten vallen. Mijn leven betekent echt niks zonder hun. Dus waarom deed ik eigenlijk moeilijk om het feit dat ik uitgehuwelijkt zou worden? Alsof ik ooit nog gelukkig zou kunnen zijn. Het was heel naïef om te denken dat ik ooit de ware zou tegenkomen waarmee ik gelukkig een gezin zou kunnen stichten. Voor sommige mensen is het nou eenmaal voorbestemd dat ze geen geluk zullen kennen en dat diende ik maar te accepteren.
Up! Je kan goed schrijven BeYoutiful-