‘Dhr Nourdin heeft recht om zijn kind wekelijks te zien!’ Samir balde z’n vuist en liep de zaal uit. Nour’s geluk was in z’n ogen te zien. Hij heeft recht op z’n kind ondanks z’n twijfels! Ik ga het niet van hem afnemen. We moesten samen in een kamer zitten om alles bij te leggen. Ik zat tegenover hem en betrapte hem erop dat hij me aankeek. Ik voelde wat in m’n onderbuik. Ik wist niet of het van de spanning was of gewoon uit angst. ‘Hoe gaat het met je?’ Ik keek naar beneden. ‘Goed en met jou?’ Hij bleef me maar aankijken , waardoor ik me niet op me gemak voelde. ‘Doe nou niet alsof je me niet kent!’ Ik stond op en kon het niet meer aan. Mijn ademhaling stond op springen. Ik kon hem niet onder ogen komen. Hij kwam achter me aan. ‘Je hebt me bevestiging gegeven om voor je te vechten en dat zal ik zeker doen. Ik weet dat je me nog leuk vind’ Ik liep de rechtszaal uit en probeerde Samir te bereiken. Hij nam niet op. Hoe kom ik nou thuis? Ik besloot om toch maar de bus te nemen. Hij belde me op. ‘Ik hoef jou niet meer te zien!’ en hij hing op. Ik begreep hem echt niet. Hij had verschillende stemmingswisselingen. Ik begon het ook zat te raken.
Ik kwam thuis aan en het huis was leeg. Samir had blijkbaar al z’n spullen gepakt. Ik dacht dat hij alleen boos was. Om wat voor redenen hij boos werd snapte ik tot het heden niet. Ik deed niets verkeerds. Zou hij boos zijn , omdat hij Kamal erkende als zijn zoon? Dat zou absoluut de reden kunnen zijn, het kon niet anders. Hij was jaloers, om het feit dat Kamal hem geen vader kon noemen. Om er zo’n heisa van te maken vind ik echt onnodig. Ik belde hem weer op. Hij nam op. ‘Wat heb ik je nou gezegd?’ Hij liet me niet eens praten. Hij gaf me wonder bij wonder het woord. ‘Ga je niet kinderachtig gedragen en laten we om de tafel over praten. Ervoor wegrennen heeft geen zin, we zijn geen pubers die verkering hebben. We zijn nog steeds getrouwd!’ Hij zuchtte en voor heel even werd hij de oude. ‘Ik kom eraan’ Een poosje later kwam hij aan met Kamal. Ik had niet eens in de gaten dat hij Kamal had meegenomen. Hij groette me met een droge ‘Hoi’. Hij keek me aan en pakte m’n hand vast. ‘Lieve Sarah je doet echt heel wat met me. Dat was de reden dat ik je wou vermijden. Iedere keer als ik in je ogen kijk , dan zie ik die onschuldige ogen die pijn lijden. Ik kan daar niet tegen!’ Z’n ogen werden glazig. Ik zag het. ‘Waarom doe je me dit aan? Moet ik echt boeten voor m’n verleden! Ik lijd hier echt onder’ Hij nam me weer eens in z’n armen. Soms snapte ik hem echt niet. ‘Ik zal me best doen. Ik wil niet dat je in contact komt met Nour. Ik geef hem Kamal als hij hem komt ophalen’ Ik knikte , als dat ons huwelijk zou kunnen redden. Zou ik zeker mee instemmen. Eindelijk werd hij weer de oude en konden we omgaan als een normale koppel. Was dit het huwelijkse leven? Zouden we samen eindigen of komt er een eind aan. Die vraag stelde ik me keer op keer en iedere keer had ik me twijfels. Ik wist niet wat Allah voor me had ingepland.
Bedankt voor je vervolg! Ik wil meer lezen
Zijn geliefde...!
http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=5252963
Ik heb dit verhaal echt verwaarloosd , laat me weten als jullie meer willen!!!...