1. #466
    Habibi ana bahibak!

    Reacties
    1.140
    31-10-2003

    Mooi, en spannend!!

    Een traan
    Gedrukt op een mensen gezicht,
    dromen die komen en weer gaan.
    Nieuwe kansen worden geboren in het ochtendlicht
    Pijnt vormt de menselijke geest.
    het maakt het of het breekt.
    Je moet leren vergeven en vergeten.
    Voordat verdriet zich op je ziel wreekt
    Gelukkig zijn met de kleinde dingen in het leven.
    Lachend door je tranen heen.
    Van elke zonne straaltje leren genieten.
    Dan voel je, je nooit alleen.


  2. #467
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    ga gauw verder en laat ze het goed maken
    Die twee horen bij elkaar

  3. #468
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 103.

    ~Yassin

    “Lamis, ben je thuis?” riep ik iets te enthousiast toen ik binnen kwam. Alleen kreeg ik geen reactie terug. Het was zo stil dat ik er zelfs kriebels van kreeg. Automatisch nam ik mijn mobiel naar boven en belde haar op. Geen gehoor. Na een tweede keer te bellen, kreeg ik meteen antwoordapparaat. Blijkbaar had ze haar telefoon afgezet toen zijn mijn oproep had binnen zien komen. Voor de zekerheid spurtte ik naar boven om na te checken of alle kamers leeg waren. Ze was nergens te bespeuren. Uit reflex reed ik richting het ziekenhuis. Kans was groot dat ik haar daar zou treffen.


    “Waar is ze?” brulde ik respectloos door de gangen toen ik Amir op de afdeling tegen kwam. “Doe rustig!” zei hij terwijl hij om zich heen keek. Boem! Mijn vuist vloog in zijn gezicht. “Dit is omdat jij mijn vrouw zo ver hebt gekregen om met haar af te spreken.” riep ik. Meteen voelde ik dat ik vanachter werd gegrepen. Ik kon al zo raden dat het security was die me buiten wilde gooien. “Laat me los!” riep ik. Helaas waren ze veel sterker als mij. “Vertel me waar ze is!” riep ik naar Amir die zijn bebloede neus proper maakte. Al gauw werd ik naar de uitgang gesleurd.


    “Yassin, wacht!” hoorde ik achter me op de parking. Ik had totaal niet verwacht dat hij mij achter na zou rennen. Zeker niet nadat ik hem had aangevallen. “Het gaat niet goed met, Lamis.” zei hij buitenadem. “Zo ver was ik ook al, pipo. Vertel me waar ze is.” zei ik gefrustreerd. “Ik weet het niet, Yassin. Ik weet enkel dat het niet goed gaat met haar.” zei hij. “Maar waar is ze dan? Ik heb me gisteren ook fucking hard zogen gemaakt. Maar toen zat zij bij jou. Waar zit ze nu? Bij nog één of ander ex?” zei ik nerveus. “Ken je vrouw!” riep Amir. “Ga jij mij nu zeggen dat ik haar moet kennen? Ik leef met haar!” riep ik tegen hem. “Ik heb jaren lang met haar contact gehad. Ze was mijn vriendin, Yassin. Ik heb zoveel met haar meegemaakt. Meestal positieve dingen alleen de dood van haar moeder had haar helemaal veranderd. Met alle respect, maar ik ken haar ook.” zei hij. Het wekte nog meer agressie in me op door het feit dat ik jaloers werd dat hij hun verleden naar boven haalde. Ik kneep stevig in mijn vuisten om me in te houden. “Ze is van morgen hier geweest.” zei hij vervolgens. “Wat?” vroeg ik hem verbaasd. “Huilend en helemaal gebroken. Vettig haren, donkere kringen en bleek. Zo heb ik haar nog nooit gezien. Ze zag er niet uit, Yassin. Ook al had ik haar gisterenavond nog gezien maar deze morgen was voor mij en shock. Ze fluisterde de heel de tijd dat ze een week niet heeft geslapen en dat het de schuld van Zaynab en jou was. Ze herhaalde dat ze geen pijn meer wilde voelen en dat ze moe was van alles.” gaf Amir met me mee. Mijn hart ging te keer om wat ik te horen kreeg. Had Zaynab het miskaam dan op haar geweten? Lamis had niets meer verteld over hun ruzie. Sindsdien was ik ook niet over de vloer geweest bij mijn moeder door de hectische dagen. Misschien hoog tijd om hun een bezoekje te gaan brengen. “Maar waar is ze dan? En waarom kwam ze naar jou toe?” stelde ik hem de vragen achtereen. “Lamis dacht dat je haar had verlaten. Ze zei me dat ze naar plek zou gaan waar ze nu hoorde te zijn. Iets dat langer had moeten doen. Ik begreep niet wat ze ermee bedoelde.” “Waarom heb je haar niet tegen gehouden?” onderbrak ik hem razend. “Dat heb ik geprobeerd. Op dat moment werd ik opgepiept en moest ik naar een noodgeval gaan.” zei hij. Ya Allah waarom had ik een slechte voorgevoel?


    Ik ben voor de zekerkeid terug naar huis gereden om te zien of ze thuis is geweest. Maar geen enkel spoor van leven. Ondertussen had ik haar zoveel voicemails achtergelaten. Het frustreerde me dat ik geen enkel reactie van haar terug kreeg. Haar vader en Ines had ook geen idee waar ze op dit moment was. Amir zocht mee in alle buurten tot dat ik op het idee kwam om in ons overzichten te kijken van betalingen. Meteen haalde ik mijn tablet naar boven en logde in met ons bankgegevens. Godzijdank hadden we een gemeenschappelijke rekening. Starbucks zaventem €4.520. “Ze is naar Marokko!” riep ik tegen Amir die naast me in de auto zat. “Wat?” vroeg hij mij. “Dat ik daar niet aan had gedacht. Haar laatste betalingen gebeurde in Zaventem.” zei ik opgewekt. Wat was ik blij dat ik een spoor had gevonden. Zonder twijfel reed ik vliegensvlug naar de luchthaven. Ik wilde me zelf geen vals hoop geven door te denken dat ik haar op het nippertje zou tegen komen net zoals in de films. Ze had om 11.30u betaald. Waarschijnlijk had ze een vlucht om 12.30u. Ondertussen waren we 14.00u. Als ik snel was, kon ik misschien vandaag nog haar achterna vliegen.






  4. #469
    MVC Lid

    Reacties
    90
    11-05-2010

    mooi hoor ga zo door meid..

  5. #470
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    He Angel
    ik hoop dat hij haar op Zaventem nog vind en dat ze samen naar marokko gaan

  6. #471
    MVC Lid

    Reacties
    58
    22-02-2017

    Omgggggg Uppp meid je hebt goude handjes

  7. #472
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 103.

    ~Lamis

    Verder gaan.. We zijn allemaal mensen. De ene met een groot, de ander met een klein verdriet. Het is van hoog belang dat je het allemaal een plaats kunt geven. Maar daar ben ik nog niet. Ik weet niet hoe ik verder moet. Mijn verdriet heerst mijn leven. En daar ben ik niet gelukkig om. Ik vroeg om kracht en ik kreeg moeilijkheden om me sterk te maken. Ik vroeg om wijsheid en ik kreeg problemen om op te lossen. Ik vroeg om moed en kreeg gevaar om te overwinnen. Ik vroeg om steun maar die bleef achterwegen. Een beproeving waar ik me over heen moet zetten. Maar hoe? Hoe doe ik dit alleen? Door de kracht van vele tranen ontdek ik nog een andere pijn waar ik nog niet overheen was. Het verlies van mijn moeder en mijn kindje.

    ……


    Ik besloot om weg te gaan van alles en iedereen. Mijn besef is groot dat ik bezorgde mensen achterliet. Maar dit keer zette ik me zelf op de eerste plaats. Ik voelde me heel ongelukkig de laatste tijd. Ik ben ik niet meer.. Alles lijkt zwart wit. Geen hoop meer in vreugde en geluk.. Uitgedoofd.. Dat was de perfecte benaming hoe ik me op dit moment voelde. Men zegt dat er altijd een lichtje schijnt aan het einde van de tunnel. Zelfs dat lichtje was bij mij uitgedoofd. In één jaar tijd had ik te maken met verschillende gevoelens die ik een plek moest geven. Op een gegeven moment was ik gedwongen om een onbekende pad te bewandelen. En dat op mijn 22-jarige leeftijd. Ik wilde op een plek zijn waar ik tot rust kon komen. Hier zat ik dan op het dak in ons huis in Marokko. Het favoriete plekje van mijn moeder en ik. Hier kletste we altijd bij. Als klein meisje zette ze altijd vlechten in mijn haren terwijl ik met mijn voeten in de opgeblazen zwembad baadde voor verfrissing. Wat had een kind nog meer nodig? Alleen het moeilijke is dat een kind zijn moeder altijd nodig heeft. Ook al ben ik nu een dame maar ik had mijn moeder nodig.


    Na mijn middagdutje zette ik alle ramen op voor verluchting. Ik besloot om het huis was te boenen aangezien we hier al twee jaren niet zijn geweest. Wat best schandalig is! Mijn moeder kon geen jaar overslaan om hier naar toe te komen. We hadden best wel leuke vakanties hier. Het ging niet enkel om familiebezoek aangezien meeste van ons familie in België en Nederland leven. We maakten eerde rondreisjes om ons thuisland te ontdekken. Vader was steeds de trotse gids die in geur en kleur het geschiedenis met ons deelde. Momenten die ik voor eeuwig en altijd koester.

    “Wegwezen, dit is geen speelplaat.” riep ik in mijn gebrekkig Arabisch naar de kindjes die wild renden door de begraafplaatsen. Nerveus zocht ik uit waar mijn moeder lag. In geen vijf minuten herken ik haar steen waar een helder blauw tegel op was getimmerd. Haar lieveling marmer tegels die ze in het huis wilde veranderen. “Oumi!” fluisterde ik gebroken. Ik knielde en legde mijn hoofd op het zand. “Oumi!” herhaalde ik nogmaals. “Ik heb je nodig!” zei ik terwijl de tranen stroomden over mijn wangen. Niets kon deze pijn overtreffen. Ya Allah, geef me de sbar om hier door heen te geraken. “Ik heb het moeilijk, moeder. Sinds de dag dat je de wereld hebt verlaten, loopt alles verkeerd in mijn leven. Zo zie je maar wat voor een steunpilaar je bent. Nooit gedacht dat ik je zo jong zou kwijt raken. Ik kan niet meer, moeder. Ik heb je nodig. Hoe moet ik verder? Ik ben mijn weg helemaal kwijt.” snikte ik. Ik voelde het zand door mijn haren kruipen. Waarschijnlijk zat ik vol. “Het spijt me dat ik nu pas op bezoek kom.” verontschuldigde ik me vervolgens. “Ik denk dat ik de confrontatie niet aan kon. Ines en vader hebben me zo vaak voorgesteld om hier naar toe te komen. Maar ik kon niet. Ik wil je bij mij, moeder. Ik wil zoveel herinneringen met je delen. Ik wil je voorstellen aan Yassin. Hij is een prachtig mens alleen weet ik niet of ik wel de geschikte vrouw voor hem ben. We zen net een kindje verloren. Je had me op dit moment de juiste advies kunnen geven. Helaas moet ik dit nu in mijn eentje doen..” snikte ik verder. “We doen dit samen.” hoorde ik achter me terwijl er een schaduw over me heen hing. “Wat doe je hier?” vroeg ik hem geschrokken. “Ik hoor hier bij jou te zijn.” zei hij terwijl zich ook hurkte. Zonder er naar te vragen, begon hij mij stevig te knuffelen. En ja hoor, ik liet mijn gang gaan. “Ik mis haar zo hard.” bleef ik hevig snikken. Het enige wat hij daarop antwoordde was: “Ik weet het.” Meer steun had ik op dit moment niet nodig.


  8. #473
    MVC Lid

    Reacties
    69
    26-07-2015

    Kippenvel.. ga gauw verder

  9. #474
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    ja echt kippevel
    Ga gauw door

  10. #475
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    He Angel
    Kunnen we vandaag een vervolg verwachte?

  11. #476
    MVC Lid

    Reacties
    3.392
    31-12-2004

    Aaaahhhhwwww........
    100% Saidia
    Maroua,Oumaima,Nargis,Wael,Fagr-diene,Sawsen,Zinne-diene, Maisam en onze nieuwe aanwinst Nooh en Selina zijn mijn kapoentjes

  12. #477
    Islam Is My Life

    Reacties
    1.000
    20-03-2005

    Up!! Nieuwe fan! Prachtig verhaal!

  13. #478
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 104.

    ~Yassin

    Mijn hart brak in duizenden stukken toen ik haar daar gebroken aan trof. Ik kende ondertussen haar emotionele kantje maar dit keer was het anders.. Intenser.. Ik heb een uur lang meegehuild toen we aan het graf van haar moeder zaten. Lamis was zo fragiel, zo breekbaar. Op dat moment wist ik dat ik voor eeuwig en altijd voor ons wilde gaan. Ze heeft zoveel moeten doorstaan zonder haar moeder. Dat wens je niemand toe. Ik begreep nu waarom ze zich soms zo gesloten kon gedragen als het haar even te veel werd. Littekens kunnen uw persoonlijkheid aantasten.


    “En hier sliepen Ines en ik.” zei Lamis enthousiast terwijl ze me een rondleiding gaf in hun huis. “Ziet er allemaal zo mooi uit.” zei ik terwijl ik haar bij mij trok en omarmde. “Je hebt me laten schrikken.” zei ik vervolgens terwijl ik door haar haren ging. “Het spijt me! Ik had het even nodig.” zei ze. “Dit moet je niet alleen doen. Daarom dat ik die tickets had geboekt voor morgen.” was mijn reactie. “Oh, het spijt me trouwens voor die verloren tickets.” zei ze. “Dat is het laatste waar we ons zorgen over moeten maken.” zei ik terwijl ik haar gezicht vast nam. Haar ogen waren zo klein van het huilen dat ik ze nauwelijks nog kon zien. “Heb je even ruimte nodig?” vroeg ik haar. Ze keek me even verschrikt aan. “Ik bedoel nu. Dan ga ik even boodschappen doen voor het avondeten.” corrigeerde ik me. Ze knikte en zei: “Het zal me even goed doen.” “Mooi, dan ga ik ondertussen inkopen doen. Bel je me als er iets is?” vroeg ik haar. “Zeker.” “Mooi!” Ik gaf haar nog een voorhoofdskus voor ik vertrok.

    Toen ik na een anderhalf uur terug thuis kwam met verschillende zakken van de soek, kon ik Lamis nergens vinden. Onbeheerst ging ik alle kamers af en riep haar naam wel duizende keer. Was ze nu werkelijk weggelopen? Wou ze van mijn aanwezigheid niets van af weten? Uit reflex greep ik naar mijn mobiel om haar op te bellen. “Gaat het?” hoorde ik achter me. Ik veegde de zweet van mijn voorhoofd af en hapte naar adem. “Waar was je?” vroeg ik een toontje te hoog. “Ik zat even op het pleintje achter de hoek.” zei Lamis verbaasd om mijn reactie. “Lamis, je hebt me ze ongerust gemaakt.” zei ik terwijl ik met mijn hoofd schudde. “Wat is er? Geen vertrouwen meer in me? Mag ik in mijn eentje niet meer het huis verlaten?” vroeg ze overstuur. “Natuurlijk wel! Maar het gaat niet goed met je. Ik wil je zo min mogelijk alleen achter laten. Bewust heb ik je even ruimte geschonken omdat ik dat advies van mijn therapeut heb meegekregen.” zei ik. “Therapeut, therpaut. Misschien verwerk ik mijn verdriet wel anders?” zei ze prikkelbaar. “Ja, maar..” “Nu even niet. Ik ga even douche nemen.” onderbrak ze me en verdween vervolgens naar boven. Ik ging even zitten om te bekomen van het gehele situatie.


    “Het spijt me.” hoorde ik Lamis zeggen terwijl ze haar armen om mijn buikgedeelte vastklampte. Ondertussen zat ik vissen te bakken en besloot om er niet op in te gaan. Zo bleven we vijf minuten in deze houding. “Mag ik een kus?” vroeg ze zoekend naar wat genegenheid. “Zeker!” zei ik terwijl haar een intense kus schonk. “Het spijt me voor alles.” zei ze nogmaals. “Ik weet dat je het moeilijk hebt.” toonde ik begrip. “Dat geeft me nog geen recht om brutaal tegen u te doen.” zei ze. “Hoe was ik toen niet bij de sterfte van Ameena?” deed ik haar herinneren hoe moeilijk ik het haar had gemaakt. “Juist daarom. Ik moest mijn les daaruit leren. Ik heb gevoeld hoe afmattend het is als je partner je wegduwt. Mijn aanpak was meer verkeerd dan de jouwe. Ik denk dat het voor mij gemakkelijker was om zo tegen jou te doen omdat ik hetzelfde wilde doen zoals je tegen mij deed. Triest!” zei ze. Ik zette het avondmaal op tafel en zei: “Ik neem jou niets kwalijk. Gevoelens heb je soms niet onder controle. Pijn kan rare dingen doen met een mens. Het spijt me dat ik gisteren tegen je uitvloog in verband met het zien van Amir.” zei ik gemeend. “Terecht! Weet dat ik het niet met verkeerde intensies heb gedaan.” zei ze. “Daar ben ik me van bewust. Alleen deed het me pijn dat je uw troost bij een ander man bent gaan zoeken. Ik besef wel dat ik het zelfde vergissing heb gemaakt waardoor ik het allemaal kan plaatsen.” zei ik terwijl we aan tafel schoven. “Mag ik je een persoonlijke vraag stellen?” vroeg ik haar vervolgens. Ze knikte terwijl ze van het slaatje proefde. “Houd je nog van hem?” vroeg ik haar terwijl ik nerveus in mijn vingers speelde. Ze keek me geschrokken aan en legde haar vork terug neer. “Ik houd zeker en vast nog van hem. Verbaasd je dat?” vroeg ze me. “Nee.” mompelde ik jaloers. Waarom doe ik het in godsnaam me zelf aan? “Maar ik houd meer van jou.” zei ze terwijl ze op stond en op mijn schoot kwam zitten. “Echt?” vroeg ik onzeker. “Ja, Yassin! Ik hou immens veel van je. Jij bent hier bij mij en niet hij. Dat is wat telt! Ik heb mooie herinneringen met Amir. Hij was altijd goed voor me en heeft me nooit kwaad aangedaan. Halsoverkop moest er een einde aans ons liefde komen. Logisch toch dat hij nog een plek in mijn hart bezit. Enkel houd ik niet meer van op de manier dat ik jou bemin. Ik houd van hem omwille van wie hij is.” zei ze terwijl ze mijn gezicht vastnam. “Dat betekend zoveel voor me.” zei ik tevreden. Ze schonk me een zachte kus op mijn wang. “Ik hou van je.” fluisterde ze me vervolgens toe. “Ik nog meer van je.” zei ik terwijl ik haar stevig vastpakte. Er ging een portie liefde door me heen dat zo hevig was dat ik bijna kon zweven. Deze dame had mijn hart gewonnen van dag één. Nog steeds vroeg ik me af hoe ze dat voor mekaar had gekregen. Enkel wist ik dat ik met haar wilde leven tot het einde. Hoe moeilijk het ook nog wordt. Samen sterk!


    En voorzeker, Wij zullen jullie beproeven met iets van angst, honger, vermindering, van bezittingen, zielen (levens van familie, vrienden, geliefden) en vruchten (oogst). Maar verkondig goed nieuws aan de geduldigen. Degenen die, als zij door een tegenslag getroffen worden, zeggen:

    “Inna lillahi wa inna ielayhie raadji’oen.”

    -Waarlijk, wij behoren aan Allah, en waarlijk, wij zullen tot Hem terugkeren.-

    Soerat al-Baqarah

  14. #479
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 105.

    ~Lamis

    Ik voelde me vandaag beter dan gisteren. De aanwezigheid en steun van Yassin speelde er een belangrijke rol in. Ik had hem de afgelopen tijd hard weggeduwd. Gelukkig hadden we gisterenavond een deftig gesprek kunnen voeren over de gebeurtenissen van de voorbijgaande periodes. Hij liet me ook merkelijk zien dat hij er voor mij wilde zijn. Ik had hem beloofd dat ik hem van nu zou toelaten. Yassin had ook nog veel te verwerken. De dood van je partner geef je niet in een fractie van een seconde plaats. Althans niet als je degene doodgraag zag.


    Bewust had ik mijn wekker vroeger gezet, zodat ik Yassin kon verwennen met een heerlijk ontbijt op ons open dak. De laatste tijd had ik me niet als een volwaardig echtgenote gedragen. Ik had hem grovelijk verwaarloosd. Koken, poetsen, strijken, liefde schenken, steun bieden, enz. Deze termen had ik nauwelijks nog gehanteerd. Tijd om de draad op te pikken, alles te verwerken en vervolgens verder te gaan. “Het ruikt hier overheerlijk.” haalde hij mij uit mijn intense gedachten. Ik voelde een zachte kus in mijn nek die me al meteen kriebels bezorgde. Stilaan besefte ik dat ik de wrok die ik tegenover hem bezat, tegenwerkte door me open te stellen. Ik hou zielsveel van hem en wilde hem niet kwijt. Natuurlijk miste ik hem en ons mooie momenten waar we oneindig van konden genieten. “Niets speciaals maar wilde je bedanken voor je luisterend oor gisteren.” zei ik. “Dat is toch vanzelfsprekend, liefje van me.” zei hij terwijl hij mij een tweede kus in mijn nek schonk. Hem in een blote bovenlijf aantreffen, deed behoorlijk gevoelens in me opwekken. Een ik me in zijn richting had gekeerd, was ik meteen in zijn gespierde armen gesetteld. Het deed me goed om hem zo dicht tegen me aan te voelen.


    “Nogmaals bedankt voor overheerlijke ontbijt.” zei Yassin die een laatste slok nam van zijn versgeperste sinaasappelsap. “Met liefde gemaakt.” zei ik terwijl ik mijn ogen sloot en genoot van de zachte bries. Het was ondertussen Lente in Marokko. Niet te warm, niet te koud. Een ideaal weertje om buiten te zitten. Met ons mooie uitzicht naar het gigantische moskee, maakte het alleen maar beter op. Rust ging er nu door me heen. Verlangend naar stabiliteit, wenste ik dat ik deze rust vanaf nu dagelijks kon voelen. Maar gauw werd deze innerlijke rust verstoord door de vraag van Yassin die ik al heel lang wilde vermijden. “Lamis, ik zou heel graag willen weten wat daar boven is gebeurd die dag met Zaynab.” De drukte in me kwam weer te boven. “Waarom doe je dit?” vroeg ik hem gefrustreerd. “Vindt je het niet normaal dat ik er naar vraag? Weet dat ik ook iets verloren ben.” confronteerde hij mij zijn verdriet. Heel even was ik geneigd om me kwaad te maken en tegen hem te tieren. Enkel om mijn angst te verbergen. Maar waarom zou ik dat weer doen? Me zelf weer pijnigen omdat ik mijn beproeving niet aankan? Me zelf weer in de diepte gooien omdat ik niet fair kan zijn tegenover mijn man? Mijn huwelijk op spel zetten omdat ik niet sterk genoeg ben voor tegenslagen? Neen! Dit keer ging ik in staking tegenover mijn woede en verdriet. Ik gaf Yassin mee dat ik vijf minuten nodig had om te kalmeren.


    “Ik weet het niet.” waren mijn eerste vier beknopte woordkeuzen. “Hoezo?” vroeg hij meteen verward. “Ik kan het niet plaatsen, Yassin. Alles ging zo snel. Plots lag ik daar op de grond met pijnlijke steken in mijn buik. Sindsdien liet ik me zelf geloven dat het allemaal Zaynab haar fout is. Maar diep van binnen besef ik dat er nog anders scenario’s zijn. Ik weet dat ik over haar voet ben gestruikeld. Alleen is het met niet duidelijk of het een bewuste optreden van haar was. Ik heb de blik van angst in haar ogen gezien toen ik schreeuwde dat ik zwanger was. Ze schoot meteen te hulp en zei me dat ik moest volhouden. Alleen kan ik me niet oprecht herinneren wat daar juist is gebeurd.” zei ik in één adem om er snel van af te zijn. Meteen kwamen er weer emoties los die ik uitte door tranen te produceren. Dit keer zocht ik zelf initiatief en legde mijn hoofd op de schouder van Yassin om uit te huilen. Alweer ging hij door mijn haren heen om me rustig te krijgen. Ik was blij dat ik hem een eerlijke antwoord heb kunnen geven. Alleen zo kon ik verder.

    Na de middag besloten we om de graf van mijn moeder nogmaals te bezoeken. Nadien zouden we verder trekken naar het stadje waar Ameena Allahierhamha begraven was. We beseften dat we hier niet lang nog konden blijven in verband met de werk van Yassin. Hij liet me niet graag alleen achter en ik had geen behoefte om hier alleen te zijn. We hadden elkaar wel beloofd om om de twee maanden een weekendje naar hier te komen zodat we de twee belangrijke vrouwen in on leven konden bezoeken. Door deze gebeurtenis ben ik gaan beseffen dat Yassin en ik iets gemeenschappelijk hebben. Dat is ons verdriet en litteken waarmee we door het leven moeten gaan. Niet iedereen kon daar zomaar over spreken. Vaak hoor je in je omgeving, ik begrijp je of ik weet wat je doormaakt. Maar als je er niet in hebt gezeten dan zou ik begod niet weten hoe je me dan kan begrijpen...

  15. #480
    MVC Lid

    Reacties
    13
    04-09-2014

    Prachtig verhaal