1. #1
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    ~Number two

    Intro:

    Er wordt vaak gezegd dat alles gebeurd voor een reden. Maar is dat effectief zo?
    Wat als er mensen zijn die je dwingen om iets? Om iets dat je helemaal niet wilt.. Iets dat nooit in je gedachten opkwam maar toch moeten aanhoren dat het beter is zo.. Mensen die in jouw plaats beslissingen nemen. Gewoon om het feit dat anderen niet zullen praten. Alsof wij correct moeten leven om mensen tevreden te houden. En ons Heer dan? Hoe houden we hem tevreden?


    Number two is een verhaal dat gebaseerd is over een leven waar je uw belangrijke keuze niet mocht maken. Een verhaal waar een 22-jarige jonge dame genaamd Lamis een onbekende pad moet bewandelen. Iets waarvoor ze nooit zelf heeft gekozen. Zaken die ze afzonderlijk moet afhandelen. Foute beslissingen, goede beslissingen, geen beslissingen, alles heeft een effect op haar leven. Hoe geraakt ze er zonder littekens uit?

    Zwijmel lekker mee in dit verhaal. Lach, huil, tier.. Zolang je maar mee geniet. Angel94-

    Welkom bij het verhaal
    ~Number two.

    ]


  2. #2
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 1.


    ~Lamis

    Tranen rolden over mijn wangen. Terwijl het besef van dat ik mijn ouderlijke huis tegen mijn wil zal verlaten, probeerde ik me zelf te kalmeren. Er zal vandaag een gelegenheid plaats vinden dat me mentaal had gebroken. Iets waarover ik geen woord te zeggen had. Heel mijn leven zal drastisch veranderen. Een daarover had ik ongelukkigerwijze geen controle over. Ya Allah, geef me de nodige kracht om doorheen de situatie te komen.

    Zachtjes werd er op mijn kamerdeur geklopt. “Binnen.” zei ik afwezig terwijl ik mijn lange golvende honingkleurige haren kamde. “Oh Lamis! Je hebt gehuild. Ik merk het meteen aan je miezerige ogen.” zei mijn zusje Ines. Zij was één van de weinige die me steunde in deze abrupte situatie. Ik had werkelijk zoveel aan haar. God zou weten in welke staat ik me nu zou bevinden, moest ik haar niet in mijn leven hebben. Ze was drie jaar jonger dan mij. Met haar 19jaar bestaan, was zij het lievelingetje thuis. Ik begreep alleszins waarom. Ines was een prachtige jonge dame met haar hart op de juiste plek. Ze was dagelijks het zonnetje in huis. Alles wat men haar vroeg, verwezenlijkte ze die zonder gezeur. Je trof haar meestal met een glimlach aan. Als die glimlach ontbrak dan was dat omdat er iets ernstig was gebeurd in de omgeving. Zoals een sterfgeval, of een minderinvalide die ze tegen het lijf heeft gelopen, iemand die geen stabiele gezinsituatie had en zo kon ik nog voorbeelden blijven noemen. Ze was mijn rots in de branding.

    “Gaat het wel?” vroeg ze terwijl ze mij uit mijn gedachten haalde. “Ach, Ines. Wat kan ik je zeggen? Mijn hart is gebroken. Ik weet niet hoe ik verder moet.” zuchtte ik schrijnend. Ze liep meteen naar me toe en nam mijn gezicht vast met haar beide handen. “Wees niet bedroefd. Allah is met je. Alles gebeurd voor een reden. Wie weet is dit wel een zegen in je leven.” zei ze wijs. Ze kon gelijk hebben. Maar een gevoel liet me niet toe om er iets positief uit te halen. “Maar niet als tweede vrouw. Wat moet ik met een man die ik deel met een ander vrouw? Ik wil hem zelfs niet. Ik ken hem nauwelijks.” zei ik paniekerig. “Ssst, je zelf niet opwinden. Geef me je haarborstel dan kam ik je knopen uit.” zei ze. “Ik verdien dit toch niet?” ging ik verder. Zachtjes begon ze door mijn haren te kammen en zocht vervolgens oogcontact met me via de spiegel die voor ons stond. “Neen! Dat je u zo ellendig voelt, verdien je zeker en vast niet.” antwoordde ze op mijn hopeloze vraag. “Je gelooft mijn kant van het verhaal toch nog?” vroeg ik haar vervolgens. Zonder twijfel knikte ze en zei: “Natuurlijk! Ik weet dat je me alles eerlijk verteld. Dat is één van de redenen waarom ik je meteen geloofde. En naast dat weet ik dat je niet in staat bent om zulke zaken te doen.” “Waarom gelooft vader mij dan niet?” vroeg ik triestig. “Hij zit zwart voor zich. Het is ook logisch dat hij de woorden van mensen gelooft.” zei ze. Dat was niet wat ik wilde horen en stond teleurgesteld op. “Leg me dan uit waarom dat het logisch is?” vroeg ik haar gefrustreerd. Ik zag twijfels in haar ogen. “Vertel dan!” dwong ik haar. “Omdat het drie stemmen tegen één waren. Je kent vader toch. Reputatie van zijn familie gaat boven alles.” zei ze. “En daarom moet ik noodgedwongen trouwen met een man die al een vrouw heeft?” vroeg ik verward en ging terug op mijn stoel zitten. “Kijk, het is nu zo. Niemand die er wat aan kan veranderen.” suste ze me. “Ik wou dat moeder hier was.” snikte ik. “Denk je dat ze mij geloofd zou hebben?” vroeg ik vervolgens. “Daar ben ik zeker van. We hadden een goede band met haar. Ze had altijd meteen door wanneer we de waarheid spraken of een leugen deelde.” zei Ines die verder mijn haren kamde. “Ik mis haar verschrikkelijk.” zei ik terwijl ik een traantje weg pinkte. “Ik ook..” zei Ines dit keer ook triest.

    We hadden ons geliefde moeder drie jaar geleden verloren aan een hartstilstand. Ze kampte een tijdje met een hartafwijking. Medicatie hielp niet veel. Het enige wat haar sterk hield, waren haar gebeden ze die dag en nacht verrichtte. De dag dat ze stierf, was een zwarte dag voor ons. Ik denk dat zowel in mij, Ines en vader een stuk van binnen gestorven was. Ze heeft ons op haar 42-jarige leeftijd verlaten, wat nog vrij jong is. Inna illah wa inna lillahi radjhoen. Uiteindelijk keren we allemaal terug naar ons Heer, ongeacht ons leeftijd.

    Ik herinner me nog dat mijn vader een verloren man was zonder haar. Hij sliep niet, at niet nog ging hij naar buiten. Zelfs de verplichte gebeden bad hij niet meer in de moskee. Iets wat hij nooit zou durven overslaan. Het had een half jaartje geduurd vooraleer hij hertrouwde met een vrouw die ons moeder goed kende. Ze was ook een weduwe die de draad terug op wilde pikken. Salima was haar naam. Ines en ik hadden het meteen aanvaard. We kenden haar heel goed waardoor we er niet moeilijk over deden. Een man zal altijd een vrouw aan zijn zijde nodig hebben. Ongeacht hoeveel liefde hij ook bezat aan de gestorvene.

    Even later werd er voor de tweede keer op mijn kamerdeur geklopt. “Lamis, Ziana is gearriveerd.” informeerde Salima me. Zenuwachtig stond ik op. “Laat haar maar naar boven komen.” zei ik. “Oké! Succes!” zei ze. Het moment was aangebroken. Ik zal voor het eerst in mijn leven een bruidsjurk aantrekken. Een bruidsjurk die ik zelfs niet gekozen had. Ik had alles aan Ines overgelaten. Heel de trouw had ze voor me georganiseerd tot in details. Ik wist niet wie er op mijn feest zou komen draaien, of fotograferen.. Het was allemaal een mysterie. Een mysterie dat ik zelf niet wilde ontraadselen. Ik had geef behoefte aan dit trouwfeest. Maar veel keuze had ik momenteel niet.

  3. #3
    MVC Lid

    Reacties
    89
    26-02-2013

    Uppp ga snel verder een geweldig begin

  4. #4
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Citaat Geplaatst door meryam1998 Bekijk reactie
    Uppp ga snel verder een geweldig begin


    Danku wel!

  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 2.

    ~Lamis

    Ziana was bezig aan mijn haren. “Hoe wil je uw kapsel, lieverd?” vroeg ze me enthousiast. Ze had er alleszins meer zin in dan mij. “Maakt niet uit. Kies maar.” antwoordde ik neerslachtig. “Waar zal hij dol op zijn? Een half opgestoken kapsel of is hij eerder voor een klassiek kapsel?” vroeg ze door. “Ik zou het niet weten.” antwoordde ik nog steeds op een deprimerende toon. “Oh lieverd, ik zie dat je helemaal op bent van de zenuwen. Gewoon helder blijven nadenken.” gaf ze me als raad. Ik grinnikte en zei: “Je hebt helemaal gelijk.” “Waar hebben jullie elkaar leren kennen?” vroeg ze vervolgens. Ach, wat had ik een bloedhekel aan deze standaardvraag. Ze moest eens weten wat een romantische ontmoeting hier achter schuilde. Niet dus! –Ik ben verplicht om met hem te huwen ondanks hij al een eerste vrouw heeft -wilde ik uitschreeuwen. Maar dat leek me geen goed idee. Het zou niets oplossen dus hield ik me verder gedeisd. Alleen wist ik behoorlijk niet wat ik op haar vraag moest antwoorden. “Iemand zin in een versgeperste jus d’orange?” vroeg Salima die met een plateau glazen binnen kwam. Wauw, ze had me net gered uit een genante moment. “Ik!” riep ik iets te enthousiast. “Ik lust er ook wel eentje. Maar zou ik heel even gebruik mogen maken van de badkamer?” vroeg de Ziana. “Zeker en vast! De badkamer is gelegen op het einde van de gang.” antwoordde Salima.

    “Je ziet prachtig uit, machallah.” zei Salima eens de Ziana uit mijn slaapkamer verdween. “Ik ben nauwelijks klaar.” reageerde ik nors. “Neen, maar ze heeft je make-up al aangebracht. En dat zit er al wondermooi uit. Laat staan als je kapsel klaar is. En nog maar te zwijgen over je witte bruidskleed. Je zal er hoe dan ook als een prinses uitzien.” zei ze. “Dank u wel, Salima.” zei ik triest. Ik wilde helemaal niet als een prinses er uit zien. Het boeide me gewoon allemaal niet. “Lieverd, waarom maak je er toch niet het beste van?” vroeg ze vervolgens. Ik keek even richting de opening van de deur om te zien of de Ziana al klaar was. Maar ze was nog nergens te bespeuren. “Wel, hoe wil je dat ik dat doe? Ik trouw met een man die ik nauwelijks ken nog wil. En toevallig word ik zijn tweede vrouw. Dus om te zeggen dat ik hem om de week zal zien. Wat misschien beter is ook. Maar goed, ik trouw tegen mijn wil. En geloof me dat voelt alles behalve aangenaam aan.” zei ik vluchtig. “Dat weet en begrijp ik volkomen. Maar wat wil je er tegen aan doen? Blijven treuren en je zelf in een hoekje gooien?” vroeg ze realistisch. “Zolang het nodig is, wel ja.” antwoordde ik. “Doe het dan voor je vader. Hij wil je gelukkig zien.” “Maar dat is het juist.. Ik ben niet gelukkig.” siste ik. “Je vader wilt gewoon het beste voor je. Zeker na die roddels.” zei ze. “Dus je gelooft dat het enkel roddels zijn?” vroeg ik. “Natuurlijk Lamis. Ik zie je zulke dingen niet doen. En hoogstwaarschijnlijk je vader ook niet. Alleen wil hij je beschermen tegen de verdorven buitenwereld. Hij wil je een goede toekomst schenken. Je huwt met een man die een heel stabiel leven leidt. Een man met rijkdommen zowel hier als in het buitenland. Met zijn functie als financieel directeur bij de bank zal je een harmonieus leven tegemoet gaan.” zei ze. “Ik hoef hem en zijn geld niet.” gaf ik daar als opmerking over. “Je moeder zou het ook zo hebben gewild.” zei ze. “Je weet alles behalve wat men moeder zou hebben gewild. Het geluk van haar dochters is voor haar prioriteit.” snauwde ik Salima af. “Zou ze je vader niet hebben gesteund?” vroeg ze me. “Wallahoeahlam. Ze is er niet, dus ik kan daarop niet antwoorden.” zei ik getreurd. “Het spijt me moest ik je overstuur hebben gemaakt. Dat was niet mijn bedoeling nog intentie. Weet dat ik echter jullie het beste gun. Ik beschouw jullie als mijn eigen dochters. Zelf heb ik geen eigen kinderen. Maar de kinderen van je vader schouw ik als mijn kinderen aan. Ik zal er altijd voor u zijn, Lamis. Niet vergeten!” zei ze. Automatisch liep ik naar haar toe en knuffelde haar. “Dat weet ik.” zei ik. Ik mocht mijn wonden niet op haar afreageren. Ze was een lief zorgzame vrouw. Het was fijn om te weten dat ze zich zo bekommerde om mij. “Niets mooier dan de liefde tussen moeder en dochter.” hoorde we de Ziana zeggen die terug in mijn kamer stond. Salima glimlachte naar haar en verliet vervolgens de ruimte zonder nog wat te zeggen.

    “Je hebt wel iets van haar.” zei de Ziana. Ik grinnikte en zei: “Bizarre, ze is niet mijn biologische moeder.” “Oh ben je geadopteerd?” vroeg ze geschrokken. “Neen, vader is met haar getrouwd na de dood van mijn moeder.” legde ik kort uit. “Mooi om te zien dat jullie met elkaar goed overweg kunnen. Ik zou het nooit accepteren dat mijn vader zou hertrouwen.”zei ze. “Dat was ook mijn denkwijze. Maar geloof me, liever zo dan je vader eenzaam en gebroken te zien. Ze is een goede vrouw voor hem en dat is de voornaamste. Zolang ze niet eist dat we haar moeder gaan beginnen noemen, is het oké voor mij. Ik roep haar gewoon bij naam. En daar heeft ze nooit moeilijk over gedaan.” informeerde ik haar. “Fijn om dat te horen. Kom, laten we je verder klaar maken. Je wilt je mannetje straks niet laten wachten, hé.” zei ze grinnikend. Oh jawel, zo lang mogelijk wilde ik hem laten wachten.

  6. #6
    Getrouwd!!!

    Reacties
    315
    08-09-2008

    Uuuuuuup ga snel verder

  7. #7
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Bedankt voor jullie Geup, lieve dames! Zo dadelijk volgt er nog een vervolgje. Much Love <3

  8. #8
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 3.


    ~Yassin

    De dag van spanning was aangebroken. Na mijn vorige gigantische bruiloft had ik nooit gedacht dat ik er nog eentje zou beleven. Dit keer wilde ik het niet al te groot. Maar veel keus had ik niet aangezien het zusje van mijn tweede toekomstige vrouw alles zou regelen. Ze had naar het schijnt heel het feest tot in de puntjes georganiseerd. We zullen zien wat dat zou geven. Ik moet toegeven dat ik eigenlijk wel zenuwachtig was. Ik heb echter nooit gedacht dat ik me een tweede vrouw zou aanschaffen. Dat was cru gezegd maar ik kon het financieel wel aan. Twee vrouwen tegelijk onderhouden, zal dus geen obstakel zijn voor me. Maar mentaal was ik er niet volledig op voorbereid. Ook was ik nieuwsgierig waarom het meisje halsoverkop met iemand moest huwen. Had ze iets groots uitgespookt? Wat als ze geen maagd meer was? Ach, ik zal het wel merken moest dat het geval zijn. Alleen was ik zeer benieuwd naar haar situatie.

    “Ben je er klaar voor?” vroeg Ameena. Ameena was mijn eerste zorgzame echtgenote. Ze is een heel zachtaardige vrouw die me van dag één goed had behandeld. “Ik ben er klaar voor als jij dat ook bent.” antwoordde ik terwijl ik haar gezicht vast nam. “Ja, dat ben ik zeker. Ik wens je al het geluk met haar toe.” zei ze. “Vergeet niet dat ik nog steeds ook jouw echtgenoot ben.” zei ik. “Natuurlijk, hoe kan ik dat nu vergeten.” zei ze terwijl ze mijn das goed recht zette. Ik schonk haar een kus op haar voorhoofd en zei: “Je bent het mooiste wat me ooit is overkomen. Niemand zal je plaats ooit vervangen.” Ze glimlachte en zei: “Dat weet ik. Niemand is zo lief als mij.” “Een feit!” zei ik bewust. “Vooruit! Tijd om je naar beneden te begeleiden. Je zussen en familie wachten je in de gang op.” zei ze. “Weet je zeker dat je niet mee wilt gaan?” vroeg ik haar voor de zoveelste keer. “Neen, dat zou niet gepast zijn. Zet mij even uit je hoofd. Ga, en vier het.” zei ze moedig. “Hoe kan ik jou uit mijn hoofd zetten? Het spijt me, moest ik je een ongemakkelijke gevoel bezorgen met deze situatie.” verontschuldigde ik me. “Dat doe je niet. Ik zal je de komende dagen hard missen maar ik zal me redden. Wees goed voor haar, Yassin. Verzorg haar, zoals je mij verzorgt. Schenk haar de aandacht zoals je die mij schenkt. En beschouw haar zoals je mij beschouwt.” zei ze terwijl ze over mijn wang wreef. “Ik zal mijn best doen.” zei ik. “Neen, ik wil dat je het me belooft.” eiste ze. Ik grinnikte en zei: “Oké, belooft mijn koppig vrouwtje. Maar wat als ze me niet aardig vindt?” vroeg ik haar plots onzeker. “Wie vindt er jou niet aardig? Je bent de liefste man op aarde. Ik weet zeker dat meteen tot over haar oren verliefd zal zijn.” zei Ameena. “Maar ik wil niet dat ze meteen verliefd wordt op me.” zei ik. “Waarom niet?” vroeg ze verbaasd. “Omdat jij dat al bent. Het voelt raar aan.” zei ik terwijl de zenuwen alweer opdook. “Komt allemaal goed! Je zal zien dat het beter zal gaan dan je had gedacht.” suste ze me. De tijd was aangebroken om te vertrekken. Ik ging een spannende dag tegemoet.

  9. #9
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 4.

    ~Lamis

    “Lieverd, kijk maar in de spiegel.” zei de Ziana eens ze afgerond was. Met een ruk keerde ik me om richting de spiegel. Automatisch schoten er tranen in mijn ogen. “Wauw, u bent goed!” zei ik tegen haar. “Nee nee, jij bent gewoon een prachtige meid. Een die bruidjurk staat u gegoten. Net alsof het speciaal voor jou is gemaakt.” zei ze. Ik observeerde me zelf in de spiegel. De bruidsjurk stond me inderdaad aanstekelijk. De bruidsjurk was van kant en organza. De sweetheart decolleté en diep uitgesneden rug maakt de jurk bijzonder mooi. En maar te zwijgen over de kanten versiering op de rug. “Zo mooi!” hoorde ik Ines zeggen. Zonder te wachten liep ik naar haar toe en omhelsde ik haar hartelijk. “Dank u!” herhaalde ik achterelkaar. “Je vindt het duidelijk mooi.” lachte ze terwijl ze zich los probeerde te rukken. “En of ik het mooi vind. Dit is gewoon mijn droomjurk. Zo had ik het altijd al ingebeeld. Nog alleen de juiste man.” fluisterde ik het laatste stukje. Ines gaf me een tik op mijn neus en zei: “Probeer er het beste van te maken.” “Je blijft in herhaling vallen.”fluisterde ik nog steeds. Vooraleer Ines daarop in kon gaan, onderbrak de Ziana ons. “Lamis, zie ik je dan straks?” vroeg ze me. “In shaa Allah.” knikte ik. –Als ik niet ondertussen ben weggevlucht- dacht ik bij me zelf.

    “Iedereen is er. Laten we je naar beneden begeleiden want de bruidegom komt zo ons richting uit.” zei Ines nadat de Ziana was vertrokken. Mijn beste vriendin Sanae kwam ook in mijn slaapkamer. “Je ziet er prachtig uit, beauty.” zei ze meteen. Ik keek de laatste keer rond en liep richting de gang. Gauw hoorde ik iedereen luidkeels slaat oe slaam roepen. Ik zag het licht van de camera op me schijnen. De flitsen van de fotografe verblindde me zowat. Ongemakkelijk liep ik de trap af. Mijn hart ging tekeer door alle ogen die op mij gericht waren. Dit stelde waarschijnlijk niets voor in tegenstelling voor straks. Een zaal vol mensen waarvan ik de grootste helft niet zal kennen. Hoe ongemakkelijk zou ik me dan wel voelen? Ach, het zal hoogstwaarschijnlijk wel lukken.

    Mijn zusje Ines begeleidde me naar de bruidstoel die in ons woonkamer stond. “Succes, zus!” fluisterde ze vlak voor ik in de stoel ging zitten. Ik kneep voor de laatste keer in haar hand. Voor mij stonden mijn nichten en vriendinnen te dansen alsof er iets groots te vieren was. In hun ogen misschien wel aangezien ze het verhaal absoluut niet kenden. De helft wist zelfs niet dat ik de tweede vrouw word van de man in kwestie. Al goed ook. Ik had geen behoefte aan commentaar, oordelen en kritiek. Dat kon ik als tand pijn missen.

    Even later hoorde ik getier en geroep in de gang. Er werd op de tamboerijn geklopt en gezongen voor me. De kant van de bruidegom was duidelijk aangekomen. De fotografe liet me op de stoel schuiven zodat er wat plaats was voor de bruidegom. Liefst blokkeerde ik de plaats met mijn been zodat hij er niet op kon zitten. Maar dat zou veel te verregaand zijn. Ik zag hem binnenkomen met zijn zus aan zijn zijde met een wit bruidsboeket in handen. Hij deed mijn sluier omhoog en keek me aan. Dit was de allereerste keer dat we in elkaars ogen keken.

  10. #10
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up nog een pleassss

  11. #11
    MVC Lid

    Reacties
    374
    17-04-2003

    Prachtige verhaal ga snel weer verder
    vergeet nooit dat Allah je ziet, waar je ook bent en wat je ook doet!!!!!!!!!!

  12. #12
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hartelijk dank voor jullie Upjes, lieve dames. Deze middag zal er in shaa Allah een vervolgje gepost worden.
    Much Love!

  13. #13
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 5.

    ~Yassin

    We waren net aangekomen aan haar ouderlijke huis. Mijn nichten en zussen begonnen luidop te zingen en te kloppen op de traditionele instrumenten. Vervolgens begeleidden ze me naar binnen. Mijn hart ging tekeer toen ik de woonkamer binnen ging en werd gescand door de onbekende vrouwen. Dichter en dichter kwam ik bij de bruidstoel waar ze op me zat te wachten. “Vergeet haar sluier niet omhoog te doen.” fluisterde mijn zusje Zaynab als geheugensteuntje.

    Zachtjes deed ik haar sluier naar boven. Ik kon het niet laten om in haar ogen te kijken. God, wat was deze dame bloedmooi. Haar helder groene ogen vielen het meest op. Ze had een snoezig snuitje met een puntneusje. En haar kuiltjes waren me ook meteen opgevallen. “Salam ou aljkoem, Lamis.” begroette ik haar terwijl ik haar een voorhoofdskus schonk. “Wa3lajkoem assalaam wah ra3matoellah wa barakatoe.” beantwoordde ze mijn groet terug. Ik was nog steeds in trance door haar verblinde schoonheid. Tijdens de handaanvraging had ik maar een kleine glimp van haar opgevangen. Voor de rest hadden we elkaar niet gezien nog gesproken. Ze wilde met mij geen contact aangaan tot de bruiloft. En die keuze had ik van dag één gerespecteerd.

    De fotografe gaf ons een teken dat we elkaars handen moesten vasthouden. Onwennig deden we wat ze van ons vroeg. Ik voelde dat Lamis klamme handen had. Waarschijnlijk was ze op van de zenuwen. Zachtjes kneep ik er in als steun. Ik voelde dat ze een kneepje terug gaf. Weer keek ik haar aan om van haar schoonheid te genieten. De noor dat ze in haar gezicht had, had ik werkelijk nooit eerder bij iemand gezien. Maar zo wilde ik me niet voelen. Ik wilde niet halsoverkop op haar verliefd worden. Mijn eerste en ware liefde blijft Ameena. Daar kon niemand iets aan veranderen. Maar uit respect en om dat ze het verdiende, gunde ik haar een compliment. “Je ziet er beeldig uit.” “Dank u wel.” zei ze verlegen zonder oogcontact te maken. Haar profiel was ook perfect. Ik merkte dat ze honingkleurige lange haren had. Ameena had zwarte korte haren. Ik zag ook dat Lamis kleiner en fijner dan Ameena was. Shit! Waarom zat ik ze nu te vergelijken? Iets dat ik me zelf had beloofd om niet te doen. Ik moest er snel mee stoppen.

    We trokken groepsfoto’s van haar en mijn familie. “Is het goed als we gewoon meteen naar de zaal gaan en het park overslaan?” vroeg Lamis me zachtjes. Ik knikte en riep mijn zusje Zaynab. “We slagen park over.” fluisterde ik haar oren. “Wat? No way! Je wilt niet weten hoeveel moeite me het heeft gekost om die locatie af te huren. We gaan kost wat het kost er gewoon naar toe.” zei ze rechtstreeks tegen Lamis. “Doe rustig.” gaf ik haar als bevel. “Wat ben jij dankbaar, zeg! Ameena heeft zelfs deze locatie niet gehad op haar trouwdag. We hebben er zoveel voor betaald en nu wil je het gewoon overslaan. Verwend nest!” deed Zaynab gewoon verder. Lamis schraapte haar keel en keek de andere kant op. Ik had meteen medelijden met haar en zei: “Trek je er niets van aan. Zo is zij nu eenmaal.” “Oh, dat doe ik zeker niet. Wat interesseert mij nu wat zij van mij denkt. Ik heb jullie trouwens niet gevraagd om een dure locatie te boeken. Zoals ik niet om dit vervloekte huwelijk heb gevraagd.” zei ze volhardend. Daar had ze een punt in. “Ach, ja. Ik heb dit ook niet gevraagd. Mijn zussen kwamen met het idee af van parkfoto’s.” zei ik. Ze ging er verder niet op in en keek gewoon voor zich. Zaynab had zo niet mogen reageren tegenover haar. En daar zou ik haar grondig voor aanpakken.

  14. #14
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 6.

    ~Lamis

    De woede die er door me heen ging, kon ik nauwelijks bedwingen. Wie dacht ze wel dat ze was? Mij zomaar beledigen als verwend nest. Gewoon om het feit dat ik geen parkfoto’s wilde maken. Ik heb hen toch niet gevraagd om die zogezegd dure locatie af te huren. Yassin probeerde me te troosten door te zeggen dat ik me van niets moest aantrekken. Maar het kon me allemaal niet schelen.

    In de wagen onderweg naar het park zei ik geen woord tegen hem. Ik had dan ook geen behoefte om een conversatie met hem te plegen. Het enige waar ik naar verlangde, was dat deze dag zo snel mogelijk zou voorbij vliegen. Zodat ik het vervolgens weer uit mijn geheugen kon wissen. “Gaat het?” hoorde ik hem vragen. Ik schokte met mijn schouders en gaf er verder geen antwoord op. “Sorry, dat mijn zus zo is uitgevlogen tegen je.” zei hij. “Kan me niets schelen, hoor.” zei ik meteen. “Hoe gaat het voor de rest met je?” vroeg hij me vervolgens. Ik keek hem met een verafschuwde blik aan. “Hoe denk je dat het met me gaat? Waarom hebt je überhaupt ingestemd in deze affaire? Je hebt toch al een vrouw? Waarom wou je per se voor een tweede gaan?” vroeg ik hem gefrustreerd. Ik had tot nu de kans niet gehad om deze vragen aan hem te stellen. “Omdat ons geloof dat toestaat.” antwoordde hij kalm. “Had je niet genoeg aan één?” riep ik verder. Al een geluk dat we alleen in de auto zaten. Yassin bestuurde de gehuurde wagen. Ik zag hem storend naar me toe kijken. “Waar zeur jij nu over? Jij bent gedwongen om te trouwen, niet ik.” kaatste hij de realistische woorden naar me toe. Zonder erbij na te denken, gooide ik de autodeur open. “Zet me aan de kant.” schreeuwde ik. “Lamis! Wat doe je!” schreeuwde hij terug terwijl hij een parking opreed. Meteen stapte ik uit en hield mijn bruidsjurk bijeen. Zo snel als ik kon, begon ik weg te rennen. “Lamis!” hoorde ik hem achter me brullen. Ik versnelde meteen mijn geloop. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Hoe konden ze het me aandoen? Met een onbekende man tegen mijn wil laten trouwen.

    Voor ik op het einde van de weg wilde inslaan, werd ik tegen gehouden. “Lamis! Waar ben je mee bezig.” riep Yassin. Automatisch rolden er tranen over mijn wangen. “Ik wil dit niet.” snikte ik. “Lamis, waarom haal je alleen maar het negatieve uit? Er kan werkelijk iets moois tussen ons groeien.” zei hij terwijl hij mij gezicht vast nam. “Maar waarom, Yassin? Je hebt Ameena.” snikte ik. “Kijk, eerlijk gezegd wilde ik het eerst ook niet. Maar Ameena dwong me bijna om op het voorstel in te gaan. Ik begreep niet waarom ze instemde. Ik had salaat Istigara gebeden. Lamis, die nacht heb ik één van de mooiste dromen mogen ervaren. Meteen had ik door dat dit een juiste beslissing was. Je bent in goede handen bij mij. Alstublieft geef het een kans zoals ik het een kans wil schenken.” zei hij aan één stuk. Ik knikte zachtjes en veegde mijn tranen weg. Nu pas zag ik wat voor mooie man Yassin was. Hij was een brede nette man, met donkere haren, zijn lichtbruine grote ogen vielen op door de lange wimpers. Zijn goed geschoren baardje, maakte hem nog meer klassenvol. Hij bezat een perfect modellenuiterlijk. “Gaat het beter?” vroeg hij me vervolgens. Hij reikte me voor een tweede keer die dag een voorhoofdskus aan. “Laten we van deze dag genieten.” zei hij terwijl hij me zijn hand aanbood. Ik knikte en greep zijn hand vast. Samen liepen we terug richting de auto. De rest zou zich wel afvragen waar de bruispaar was gebleven.

  15. #15
    MVC Lid

    Reacties
    572
    09-10-2015

    Hoofdstuk 7.

    ~Yassin

    Ze had me heel erg doen schrikken. Haar actie zou ik bij Ameena nooit hebben getolereerd. Wat ook logisch was aangezien Ameena en ik reeds twee jaar getrouwd waren. We zijn dan ook uit liefde in het huwelijksbootje gestapt. Maar het was duidelijk dat Lamis een taaie vrouw was. Ze was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ik wist nu al dat ik me heel erg zal moeten inhouden. Ze zal zeker en vast nog van die stommiteiten uithalen. Mentaal moest ik me er grondig op voorbereiden. Dit waren nieuwe gewoontes voor me. Maar hoe ga je het makkelijkste om met een onbekende situatie?

    “Ben je er klaar voor?” vroeg ik haar toen we bij de locatie waren aangekomen. Ze knikte en checkte zichzelf in de spiegel. “Valt het op dat ik heb gehuild?” vroeg ze me. Ik keek haar aan en zonder besef begon ik haar over haar wang te strelen. “Je ziet er nog steeds beeldschoon uit.” zei ik. Ik kon nauwelijks haar schoonheid weerstaan. “Lief van je!” zei ze terwijl ze de deur opende en wilde uitstappen. Shit! Waarom was ik nu al handtastelijk? Alsof Lamis daar behoefte aan had. Ik moest me gaan leren inhouden want anders zal het niet lang meer duren vooraleer ik verliefd wordt op dat meisje. Iets dat ik liever wilde uitstellen. Ik had me voorgenomen om slechts van haar te houden. Verliefd worden op haar, wilde ik liever geen kans geven. Men kan toch niet twee keer en tegelijk verliefd zijn?

    “Waar bleven jullie?” vroeg Zaynab ongeduldig eens ze ons had opgemerkt. “We konden de stoet niet volgen.” verzon ik terplekke. Zaynab rolde met haar ogen en liep terug naar de groep die ons op stond te wachten.“Lamis, alles goed met je?” vroeg Ines die ook naar ons toe kwam gelopen. “Ja hoor.” zei Lamis beknopt. “Er is toch niks?” vroeg ze haar vervolgens. Lamis schudde met haar hoofd en zei: “Laten we naar binnen gaan. We hebben de rest lang genoeg laten wachten.” Automatisch nam ik haar hand vast en liep met haar naar binnen.