up . mmn ik ben benieuwd waarom hij zo doet tegen de eerste
up . mmn ik ben benieuwd waarom hij zo doet tegen de eerste
MVC Premium Wauww je doet het echt goed. Je hebt er een nieuwe fan bij. Ga gauw verder
Hou je vast aan eerlijkheid, want eerlijkheid leidt naar goedheid, en goedheid leidt naar het paradijs.
Super mooi verhaal aleen jammer dat die ni af is.hopen dat je snel verder schrijft
Upp, ik hoop dat je vandaag wat kan plaatsen... Verwen ons met wat extra lange vervolg
ja graag kijk iedere keer
Zo spannend
Bedankt voor jullie geduld, dames. Bij deze een vervolgje.
Hoofdstuk 55.
~Yassin
“Waarom stuurde je Ameena op die manier weg?” vroeg Lamis terwijl we op de dokter zaten te wachten. “Zij en Zaynab spelen een vies spelletje.” antwoordde ik terwijl ik de pijn probeerde te verdringen. Het leek alsof ik de scheur van daarnet telkens herbeleefde. “Zaynab speelt inderdaad een spel. Ameena heeft daar niets mee te maken.” verdedigde Lamis Ameena. “Ik zag het in haar ogen.” antwoordde ik beknopt. “Wat bedoel je?” vroeg Lamis verward. “Ik ken mijn vrouw het beste. Ik weet wanneer ze van iets geniet en wanneer ze iets ergs vindt. Geloof me als ik zeg dat ze heel even genoot van de situatie.” informeerde ik Lamis. “Ik denk niet dat ze dat met die intentie doet.” zei Lamis. “Ik wil dat je even van haar weg blijft.” verwittigde ik haar. “Wat? Waarom zou ik?” vroeg ze verbaasd. “Omdat ik het zeg!” verhoogde ik mijn toon. “Doe maar rustig, Yassin. Het is niet omdat jij geen behoefte hebt om haar te zien, dat ik plots ons contact moet stoppen.” zei ze klaar en duidelijk. “Ik begrijp jou niet meer. Eerst stikte je in jaloezie als je met haar wordt geconfronteerd en nu wil je plots beste vriendinnetjes met haar zijn.” spelde ik haar de les. “Je gaat de ver! Ik heb altijd respect voor haar gehad ondank de difficiel gevoelens jegens haar. Maar jij hebt me laten inzien dat het voor niets nodig is. Stap voor stap probeer ik hiermee te leven. En Ameena blijven zien maakt daar een onderdeel uit.” zei ze. “Dus je wilt niet luisteren?” vroeg ik haar op een bedreigde toon. “Yassin…” zei ze aarzelend. “Zal ik het zo zeggen.. Ik eis dat je deze dagen geen contact met haar neemt. Duidelijk?” zei ik zonder genade. “Je bent onvoorspelbaar! Weet je, ik wacht buiten wel tot dat de dokter komt. Ik spreek geen woord tegen je tot dat je bent afgekoeld. Want deze manier van uiting tolereer ik niet, meneer Morabit.” zei ze geïrriteerd en verdween vervolgens uit het ziekenhuiskamer. Natuurlijk moest ze weer tegenstribbelig doen. Kon ze niet voor één keer luisteren voor haar eigen best wil?
“Dit is niet rustig aandoen, meneer Morabit.” begon mijn dokter aan zijn preek. “Ik had niet gedacht dat ik bij één verkeerd beweging een scheur kon veroorzaken.” zei ik onschuldig. “Toch wel, ik heb je vroegtijdig naar huis gestuurd met platte rust als verplichting.” deed hij me er aan herinneren. “Het was een ongelukje.” zei ik vermoeid. “Gaat het dit keer wel lukken? Of moet ik je hier houden? Wat denkt u mevrouw Morabit?” vroeg hij tegen Lamis. “Wel dokter, wat u het beste lijkt. Hem hier houden is misschien geen slecht idee.” zei ze uitdagend. “Ik wil en zal naar huis gaan. Thuis kan ik beter genezen dan hier. Ik voel de muren op me afkomen als ik een ziekenhuiskamer vertoef.” zei ik benauwd. “En als je terug in zo’n situatie beland. We kunnen je wond niet blijven terug dichtplakken.” zei hij. “Geloof mij, dat gebeurd geen tweede keer.” probeerde ik hem te overtuigen. “Prima! Op eigen risico.. Ik zal verpleger Amir sturen om de laatste zaken af te ronden.” zei hij. “Geen Amir, alstublieft. Kan u niet iemand anders sturen?” vroeg ik hem meteen. “Al mijn verplegers zijn ingepland op het spoed vandaag. Hij helpt me vandaag op deze afdeling. Hebt u daar een probleem mee?” vroeg de dokter. “Ik mag hem niet.” zei ik beknopt. “Tchijn! Hij is nochtans uitgekozen tot de beste verpleger van het ziekenhuis. Patiënten speken steeds met volle lof over hem. Binnenkort wordt hij zelfs doktersassistent.” zei hij. “Echt? Wat goed van hem!” zei Lamis enthousiast. Met een verafschuwende blik, keek ik haar aan. Hoe kon ze zo vrolijk reageren? “Allemaal goed en wel! Maar ik wacht liever op een ander verpleger.” zei ik glashelder. “Dan zal u lang moeten wachten.” zei de dokter. “Stuur maar toch Amir. Of wil meneer hier overnachten? Het is al laat.” zei Lamis. Ontgoocheld stemde ik toe. Ik kon maar niet vatten dat ze me dit kon aandoen.
“Waar ben jij mee bezig?” vroeg ik haar toen de dokter verdween. “Neen, waar ben jij mee bezig?” vroeg ze me. “Ik ben deze attitude van jou niet gewend.” zei ze vervolgens. “Attitude?” herhaalde ik haar. “Ja! Je gedraagt je als een dramaqueen.” zei ze scherp. “Let op je woorden!” zei ik terwijl ik mijn geduld verloor. “Je bent niet goed bezig, Yassin. Bon, ik ga naar huis. Blijf jij hier maar een nachtje. Want je bent nog steeds niet afgekoeld.” zei ze en vooraleer ik daar op in kon gaan, verliet ze mijn kamer. Meende ze dit werkelijk? Ze liet me gewoon achter.. Ongeloofelijk!
De volgende morgen werd ik gewekt door haar. “Afgekoeld?” vroeg ze voorzichtig. “Ja, hoor.” grinnikte ik. De afgelopen nacht besefte ik dat ik heel fel had gereageerd. “Het spijt me, Lamis. Ik had zo niet mogen tegenwerken.” bood ik mijn verontschuldigingen aan. “Van waar kwam die gedrag?” vroeg ze me. “Gewoon een fase.” beantwoordde ik haar vraag kort. “Als jij het zegt. Zin om mee naar huis te gaan? Of heb je nog een dagje nodig om te bezinnen?” vroeg ze plagend. “Neen! Neem me maar gauw mee naar huis.” zei ik. Terwijl dat ze men spullen bijeen raapte, kleedde ik me om. En voor ik het wist, stond Ameena in mijn ziekenhuiskamer. “Wat doe jij hier?” vroeg ik haar verbaasd. Ze zocht paniekerig oogcontact met Lamis. “Ik heb haar meegevraagd.” zei Lamis glimlachend. “Vertrek!” wees ik haar de deur. “Yassin,..” probeerde ze maar in onderbrak haar snel. “Ameena, ik wil dat je mij met rust laat.” zei ik zonder rekening te houden dat ik haar hiermee kwets. “Wat heb ik jou misdaan?” vroeg ze me triest. “Alles!” riep ik hevig. “Ik laat jullie even alleen.” zei Lamis op de achtergrond. “Praat tegen me, Yassin. Waarom doe je zo tegen me?” vroeg ze me. Ik moest spontaan beginnen lachen. “Omdat je alles hebt verpest.” “Hoe dan? Ik kan niet meer volgen?” vroeg ze me gebroken. Ik ging even zitten en probeerde me niet nogmaals druk te maken. Straks zou die wond weer open schreeuwen en daar had ik geen behoefte aan.
Ik zocht naar de juiste woorden om haar te verduidelijken welke schade ze heeft aangericht. “Wat heb ik verpest?” herhaalde ze voorzichtig. “Mijn liefde ten aanzien van jou. Je raakt stilaan uit mijn gedachten en dat kilt me. Jij was letterlijk mijn wereld, Ameena. Als ik wakker werd, was jij mijn eerste gedachte. Als ik naar het werk vertrok, miste ik je na vijf minuten. Op het werk, denk ik alleen maar aan jou. Onderweg naar huis wil ik zo snel mogelijk bij jou zijn. Als ik ging slapen, viel ik met gedachten aan jou in slaap. Ondanks we samen leefde, miste ik je in fractie van een seconde als je niet aan mijn zijde was. En nu.. Nu is alles veranderd. Want ik heb dat niet meer met jou. Ik heb dat met Lamis. Ik begin veel te veel van haar te houden. Ze heeft je plekje ingepikt en dat komt alleen maar door jou. We waren zo goed samen, Ameena. We waren een perfect duo. Ons huwelijk was hamdoullillah geslaagd. Tot dat jij met je belachelijke voorstel afkwam dat ik een tweede vrouw moest nemen. Waar waren je gedachten, Ameena? Waar waren je gevoelens? Wilde je me minder zien? Wilde je meer ruimte? Dan had ik je die geschonken! Maar neen, in plaats van dat duwde je me in de armen van een bloedmooie pittige dame. Een dame die van dag één mijn hart heeft gestolen. Hoe kan dat, Ameena? Hoe kan ik zo snel van haar houden terwijl ik de liefde van mijn leven al had? Verklaar dat alstublieft! Want ik kan niet meer volgen. Je hebt ons huwelijk in het kanaal gegooid. En nu heeft het even tijd nodig om de schade te herstellen. Ik heb liever even tijd om alles een plaats te geven. Vergeef me, als ik je hier mee kwets. Hoe moeilijk je het ook hebt, je hebt tenminste deze keuze zelf gemaakt.” beëindigde ik mijn verantwoording. Ik zag haar lippen tuiten. Heel even verwachtte ik een hevige huilbui. Maar in plaats van dat stond ze rustig op en zei: “Ik heb je nooit gedwongen om dit te doen enkel aangeraden. Dus dit was ook een keuze van jou. Ik ben oprecht blij dat je ook van haar bent gaan houden. Dat was mijn intentie. Ik zie dat jullie een heel mooi koppel vormen. Zoals wij dat doen. Wij zijn nog steeds een goed koppel. Ook al zijn het moeilijke tijden, ik wacht geduldig af. Ik respecteer uw voorstel en zal u de nodige ruimte schenken. Yassin, weet dat ik enkel het goede voor je wil. Ik hoor het wel van je als je alles een plaats heb gegeven.” Ze schonk me nadien een voorhoofdskus en verdween rustig uit de kamer. Ik was blij en verbaasd dat ze zo had gereageerd. Het had me immens veel pijn gedaan, moest ze vertrokken zijn met tranen. Ik had even ruimte nodig van haar. Alleen zo kon ik verder.
Oke, hij is raar, hij is zelf toch met haar trouw akte gaan tekenen.
Grappig serieus nu zeggen dat Ameenah hem heeft gedwongen terwijl hij vrijwillig met Lamis is.
Mannen pff!!!!
Helemaal mee eens! Hij kon ook gewoon afwijzen inderdaad!
Upppp ga door wat een pracht verhaal. Nieuwe fan erbij
Hoi Angel
Krijgen we vandaag weer een vervolg
upp kan bijna niet wachten
Hoofdstuk 56.
~Lamis
We waren ondertussen een week verder en het ging nog steeds niet goed met Yassin. Zijn wond was ondertussen goed aan het genezen maar zijn chagrijnige humeur was er nog steeds. Tussen hem een Ameena ging het nog steeds slecht. Hij wilde over haar niets horen of weten. Ik voelde me er heel schuldig over, ook al was ik niet op de hoogte van wat er tussen hen afspeelt. “Schat, wil je lunch voorbereiden? Er komen zo enkele mannen hier vergaderen.” haalde Yassin me uit mijn gedachten. “Hier?” vroeg ik verbaasd. “Ja, aangezien ik niet naar het kantoor kan gaan, komen ze naar hier.” zei hij. “En dat vermeld je nu pas?” vroeg ik hem geërgerd. “Ze hebben deze morgen bevestigd.” zei hij nonchalant. “En wat moet ik doen terwijl je zit te vergaderen?” vroeg ik hem. “Lieverd, huis is toch groot genoeg om je plan te trekken..” grinnikte hij. “Ik ga even naar de winkel om broodjes te halen.” zuchtte ik. “Broodjes? Kan je niet iets vers voorbereiden?” vroeg hij mij. “Jullie bestellen toch altijd broodjes voor meetings? Of laten jullie speciaal een cateraar komen?” vroeg ik hem. “Neen, we bestellen inderdaad broodjes. Maar ik mag ze toch extra verwennen als ze bij mij thuis komen?” vroeg hij mij. “Broodjes is meer dan genoeg. Als je niet tevreden bent, dan trek je uw plan maar.” herhaalde ik op zijn toon. “Broodjes is goed.” bromde hij. Zo snel als ik kon, liep ik naar buiten. Ik had dringend nood aan buitenlucht. Al een hele week zat ik met hem opgescheept en moest toegeven dat het vermoeiend is. Hij was plots zo nonchalant met alles. En te zwijgen over zijn eisen en bevelen dat hij mij aanreikte. Een zieke Yassin was allesbehalve een lachertje.
“Heeft hij jou nog gecontacteerd?” vroeg ik haar zielig. “Neen, en dat verwacht ik ook niet meteen.” zei een lijkbleke Ameena. “Gaat het wel een beetje met je?” vroeg ik haar bezorgd. “Top! Hamdoulillah!” zei ze. “Je ziet er bepaald niet top uit.” zei ik. “Bedankt!” grinnikte ze. “Niet gemeen bedoeld. Alleen heb je niet bepaald een gezond kleurtje.” gaf ik haar mee. “I know! Ik lig gewoon dagelijks te piekeren en slapen doe ik ook niet meer.” zei ze. Al snel kreeg ik medelijden met haar en schonk haar een oprechte knuffel. “Het spijt me!” zei ik. “Je moet je niet verontschuldigen, Lamis.” zei ze. “Ik probeer dagelijks met hem te spreken..” “Ik had niets anders verwacht. Je bent een super lieve dame, bedankt.” onderbrak ze me meteen. “Je zou voor mij hetzelfde hebben gedaan.” zei ik. “Zonder twijfel! En gaat het wat beter met hem en zijn operatiewond?” vroeg ze vervolgens. Ik zuchtte heel diep en begon aan mijn uitbranding: “Ameena, ik hou het niet vol met hem. Hij is helemaal anders dan ik het gewend ben. 24/24u heeft hij tijd en aandacht nodig. Lamis, doe dit voor me, Lamis doe dat voor me. Lamis ik heb het koud, Lamis, hou me vast. Etc. Ik heb een week geen buitenlucht gezien. En hoe nonchalant meneer plots is geworden. Niet te geloven! Last minute kondigt hij mij aan dat er mannen komen vergaderen bij ons thuis. Ow ja, hij eist zowat een vers klaargemaakt lunch voor die apen in pak. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik enkel broodjes ga halen. Daarom ben ik even langs hier gekomen.” Ameena grinnikte en zei: “Dat is de reden waarom ik hem mee naar huis wilde nemen. Ik weet hoe Yassin is als hij ziek of gewond is. Hij veranderd plots van persoonlijkheid. Jullie huwelijk is nog pril en wilde je deze afknapper besparen. In het verleden had hij een gebroken been waardoor hij twee maanden thuis zat. Plots leefde ik met een heel ander man. Ik ben er leren mee omgaan en weet nu hoe ik moet handelen.” legde ze uit. Ik was verbaasd wat voor goede intentie deze dame had. En ik maar denken dat ze hem voor zich zelf wou voor te verzorgen. Ze wilde me enkel hulp schenken terwijl ik jaloezie in me opwekte. “Het spijt me dat ik zo reageerde die dag.” zei ik met schuldgevoelens. “Ik begrijp het volledig. Daarom ben ik er niet te veel op ingegaan en wilde jullie laten doen.” zei ze. “Maar waarom veranderd hij van persoonlijkheid?” vroeg ik haar verward. “Yassin heeft graag controle over alles. Hij is niet zomaar een bankdirecteur geworden. Yassin is iemand die graag dingen bestuurt en controleert. Dat heeft hem gebracht tot waar hij nu is geraakt. Als hij ziek is of rust moet nemen, zoals zijn operatie. Dan crasht hij helemaal omdat hij niet bepaald controle over zich heeft. Daarom uit hij dit op die manier.” informeerde ze me. “Echt iets voor Yassin!” zei ik. Voor ze daarop in kon gaan, werden we verstoord door Zaynab.
“Kijk wie we hier hebben.” zei ze kattig. “Hoe ben jij hier binnen geraakt?” vroeg ik haar verbaasd. “Door de voordeur.” lachte ze sarcastisch. “Ze heeft een huissleutel van me.” grinnikte Ameena. “Ja, hier ben ik tenminste wel welkom.” zei ze. Om onnodige ruzies en discussies ter vermijden, stond ik op en raapte mijn spullen bijeen. “Bedankt voor de koffie. Ik moet nu wel door vooraleer ze gaan huilen om broodjes.” insinueerde ik naar zakenmannen die straks komen. Ameena lachte luid op en zei: “Je bent hier altijd welkom.” Ik keek haar dankbaar aan en zei: “Jij bent een vrouw naar men hart.” “Wederzijds ook!” zei ze meteen. “Oh, de twee vrouwen van Yassin kunnen met elkaar opschieten.” zei Zaynab scherp. “Jullie mochten elkaar toch niet zien?” vroeg ze vervolgens. “We zijn oud genoeg om te beslissen met wie we omgaan.” zei ik en liep richting de gang. Het was nu echt tijd om te vertrekken. “Waarom moet je alles luidop zeggen? Kan je niet één keer iets voor je zelf houden. Niemand weet dat we elkaar niet mogen zien behalve jij. En toch moet je het verpesten!” hoorde ik Ameena uitvliegen tegen Zaynab. Arme Ameena! “Sorry! Dat was niet mijn bedoeling.” piepte Zaynab. Zo, dat was niet van Zaynabs gewoonte. Ameena wist duidelijk hoe ze haar moest temmen.
Nadat ik de broodjes had gehaald, ging ik vliegensvlug naar de Carrefour om drank en nootjes te kopen. Ik besefte dat ik niet enkel broodjes kon serveren. Het was de eerste keer dat ze thuis bij Yassin komen vergaderen. Ik wilde hun zeker tevreden houden. Eens ik bij de drankenafdeling was, hoorde ik bekende stemmen. Het waren Salima, vader en Ines die gezellig hun boodschapjes deden. “Vader..” piepte ik. Enkel Salima en Ines kwamen me knuffelen. Ik wilde mijn vader begroeten, maar hij keerde zich snel om en reed weg met zijn karretje. Waaraan had ik dit verdiend? Ik kon elk moment instorten maar hield me sterk. Hoe kon hij zo vijandig tegen me doen? Door één keer tegen hem uit te vliegen, is dit het resultaat. “Heb geduld! Alles komt goed.” fluisterde Salima me toe. Maar ik wilde haar troost woorden niet aanhoren. Het enige wat ik op dit moment wilde, was een knuffel van mijn liefdevolle moeder.
Ik mis je stem..
Ik mis je lach..
Ik mis alles..
Alles van elke mooie dag..
Ik mis je vrolijkheid die iedereen blij maakte..
Ik mis je troost waardoor ik rechtop bleef staan..
Ik mis gewoon dat simpele samen zijn..
Dat zo gewoon leek te zijn..
En al dat missen, lieve mama
Doet me enorm veel pijn.
Et VOILA dames, bij deze een vervolgje. Bedankt voor jullie ups.
En voor al mijn nieuwe lezers. WELKOM!
Prachtig gewoonGeplaatst door Angel94
