Dag lieverd,Geplaatst door nador_chika
Ik weet dat jullie meerder vervolgjes willen. Maar inderdaad.. Mijn gebrek aan tijd, maakt het moeilijker voor me
om meer te schrijven. Ik ben een getrouwde dame, die door weeks werkt en in het weekend een bij job doet.
Vandaar dat ik niet in weekenden schrijf. In de toekomst kan er misschien meerdere vervolgjes gepost worden. Maar
nu nog niet.. Ik probeer mijn vervolgjes wel langer te maken. Hopelijk maak ik jou daar blij mee? Dikke kus! -Angel94
Hoofdstuk 46.
~Lamis
Ik voelde me niet alleen betrapt maar ook beschaamd. Ze had me nog geen kwartier geleden de les gespeld en nu had ik haar conclusies bewezen. Hoogstwaarschijnlijk voelde ze zich nu een kampioen. “Ik was Lamis aan het troosten.” probeerde Yassin ons hachje te redden. Maar het ijzer was al gesmeden. “Yassin, dit vind ik werkelijk zo laag van je!” spelde ze haar broer de les. “Je moet weten tegen wie je spreekt, Zaynab. Ik eis respect van je anders ken je de gevolgen daarvan. Ik denk dat jij trouwens niet de juiste persoon in kwestie bent om dit op te helderen.” sprak Yassin in raadsels. Ik zag een paniek in Zaynab’s ogen die ik nog niet eerder had gezien. Voor het eerst stond zij in een onzekere situatie. Enkel had ik geen flauw idee waar dit over ging. Maar ik ga het zeker weten uitzoeken. “Je hebt gelijk!” piepte ze. Wauw, wat was dit heerlijk om te zien. Zaynab zien lijden, was voor mij een genot. Ik gunde mensen nooit iets slechts! Integendeel! -Gun de anderen, wat je u zelf gunt.- Dat heb ik altijd meegekregen van mijn dierbare moeder. Maar als we over Zaynab spreken, dan spreken we over iets onmenselijk. Mijn gevoel tegenover haar was erg afstandelijk. Ik wist goed genoeg dat ik voor haar moest oppassen. Ameena stond haar dichtbij dat was duidelijk aangezien ze enkel aan Ameena denkt. Yassin en ik deden niets verkeerd dus ik kon het niet vatten waarom ze een haat tegenover mij bezit. “Ik ga naar beneden om te zien of Ameena nood heeft aan wat hulp.” zei Yassin vervolgens. Nog enkel Zaynab en ik stonden in de gang.
“Je geniet ervan, hé!” begon ze meteen. “Waarvan?” vroeg ik nonchalant. “Alle aandacht van Yassin.” antwoordde ze. “Ja, klopt! Hij is mijn man, toch?” vroeg ik haar. “Je neemt hem volledig in beslag.” siste ze. “Is dat zo? Hij is toch deze week bij Ameena?” grijnsde ik. “Wat had hij gisterenavond dan te zoeken bij jou?” vroeg ze me. “Volg je hem?” vroeg ik verbaasd. “Neen, deze info heb ik van Ameena.” zei ze. “Yassin had het moeilijk. Hij was volledig in de war waardoor hij even zijn hart kwam luchten.” zei ik. “Dat kon hij ook bij Ameena.” zei Zaynab gefrustreerd. “Maar hij koos ervoor om naar mij te komen. Dat was een keuze van Yassin. Dus welk verkeerde rol speel ik daarin?” vroeg ik haar gedesillusioneerd. Ze werd even stil en zocht naar de juiste woorden. “Mijn punt is, Ameena voelt afstandelijkheid van Yassin. En jij bent daar de reden van.” zei ze. “Oh, vind ze dat? Dan wil ik gezamelijk er over spreken.” daagde ik Zaynab uit. “Neen, dat is mijn analyse.” zei ze direct. Ik begon luidop te lachen en zei: “Ben je plots een psycholoog geworden?” “Meisje toch, het wordt dringend tijd dat je weet dat je die toon niet tegen mij moet aanslaan!” dreigde ze me. “Nice! Dan zal ik in het vervolg spreken via Yassin. Hij weet blijkbaar dingen over je die je niet leuk vindt. Dus misschien houden we op met deze dialoog en doen we dat volgende keer via hem.” zei ik duidelijk. Weer die lichte paniek in haar ogen. “Waarom klamp je zo hard vast aan hem?” vroeg ze me om van onderwerp te veranderen. “Dat doe ik niet!” ging ik in verdediging. “Wel, je wilde toch eerst niet met hem trouwen? Uit mijn bronnen bleek het dat je kapot ging om het feit dat je vluchtig moest trouwen. Op je huwelijksdag leek je ook niet al te gelukkig. Wat heeft het doen veranderen? Zijn functie? Zijn geld? Zijn rijkdom? Vertel het me, Lamis. Zodat ik het kan snappen.” zei ze. “Je bent een snake, Zaynab. Ik hou niet graag van giftige dingen. Uit paniek kan ik daar heel vies op reageren.” zei ik dit keer dreigend. Ze kwam een stapje dichter bij mij en voor ze iets kon toevoegen, werden we geroepen door Yassin voor aan tafel te schuiven.
“Smakelijk!” zei Ameena vrolijk. Uit mijn ooghoek probeerde ik haar te scannen. Dit was de eerste keer dat ik met haar deftig werd geconfronteerd. Ze was een kort meisje met pikzwart kort haar. Ze had een opvallend witte huidskleur en chinese ogen. Ze was ietsje voller dan mij, viel me meteen op. Ik mocht haar niet vergelijken met mij maar ik wilde graag weten waar Yassin graag op viel. “Ben je het huwelijksleven al gewoon?” haalde Ameena mij uit gedachten. “Gaat wel! Ik moet hier en daar nog aan sommige zaken wennen.” zei ik eerlijk. “Zoals?” vroeg ze me vriendelijk. “Dat ik een bed moet delen met iemand anders.” zei ik zonder bij na te denken. “Aan wat moet ze wennen? Aan haar prinsessenleven? Zelfs een uitnodiging hebben we van haar nog niet gekregen. Mijn moeder stelt haar daar al vragen bij.” zei Zaynab die vervolgens van haar soep slurpte. “Ik ben zeker nog van plan om haar uit te nodigen. We zijn net terug van ons huwelijksreis. Nadien ben ik in het ziekenhuis beland waar ik trouwens ook geen bezoek heb ontvangen van mijn schoonfamilie. Dus echt een kans heb ik nog niet gehad.” zei ik achteloos. “Je had het toch tegen moeder verteld?” vroeg Yassin aan zijn zusje. “O mijn god! Dat was ik dus colmpleeeeet vergeten.” zei ze sluw. “Ik had je nog ze verteld om haar op de hoogte te houden.” zei Yassin die zijn hoofd heen en weer schudde. “Het spijt me, broer van me. Ik had het haar echt moeten vertellen.” zei ze nog steeds vals. Met een brede glimlach, genoot ik van haar toneel. “Iedereen kan wel iets vergeten. Maar geen probleem! Ik nodig haar één van de dagen uit samen mt Radia.” insinueerde ik dat Zaynab niet welkom was. “Iemand nog soep?” veranderde Ameena van onderwerp. “Neen, dank u wel! Het was trouwens een heerlijke soep.” zei ik tegen haar. “Hartelijk dank!” zei ze vriendelijk tegen me. Ze was duidelijk een lieve vrouw met goede intenties. Alleen was het me nog niet duidelijk waarom ze een man als Yassin wilde delen. Hij was een droomman die elke nette dame verdiende. Zo iemand wil je toch niet delen met een ander vrouw? Ik was alleszinds jaloers dat hij ook bij Ameena vertroefde. Kampte zij niet met die moeilijkheden?
Voor het eerst was ik alleen met Ameena. We stonden in de keuken op te ruimen wat er nog over was van rommel. Yassin was ondertussen Zaynab gaan wegbrengen naar huis. Eindelijk was ik verlost van die negatieve energie. “Bedankt voor de heerlijke diner.” zei ik oprecht tegen haar terwijl ik de spullen afdroogde. “Geen enkel probleem. Ik vind het fijn dat je het lekker vond.” zei ze vriendelijk. “Hoe doe je het?” vroeg ik haar luidop. “Wel?” vroeg ze fronsend. “Wel, je blijft zo kalm bij alles. Je doet zelfs veel te vriendelijk tegen me. Ik kan dat gewoonweg niet begrijpen.” zei ik eerlijk tegen haar. “Waarom zou ik niet vriendelijk doen tegen je? Je hebt me toch niets slechts aangedaan?” vroeg ze me. “Neen, maar je deelt je man met me. Hoe kan je me dan niet haten?” vroeg ik haar. “Omdat ik er zelf voor heb gekozen. Je hebt me toch nergens naar toe verplicht?” vroeg ze me nog steeds kalm. “Neen, maar waarom deel je hem?” vroeg ik haar. “Omdat het toegestaan is in de Islam. Wij hadden vernomen dat je in een noodsituatie zat. Ik ben daarover gaan nadenken en heb die voorstel uitgebracht aan Yassin. Hij had in begin het moeilijk met die situatie maar ging er snel akkoord mee. Ik ga niet zeggen dat ik het altijd makkelijk vind. Maar ik accepteer de omstandigheden.” zei ze. “Dus er is niets anders?” vroeg ik haar. Heel even was er twijfel op haarr gezicht te lezen. “Neen, er is niets anders.” zei ze terwijl ze verder de spullen afwaste. Deze dame bezat duidelijk geduld. Iets wat ik niet genoeg had.
“Hoe komt het dan jullie nog geen kinderen hebben?” vroeg ik hen tijdens het thee drinken. Ik zag hun heel geneerd naar elkaar toe kijken. “Sorry! Dat had ik niet mogen vragen.” excuseerde ik me meteen. “Met de functie van Yassin was er nog geen ruimte voor kineren.” antwoordde Ameena. “Ik denk nog niet aan kinderen. Als ik eerlijk mag zijn, heb ik geen kinderwens.” zei hij. Ik keek hem grote ogen aan. Hoe kon hij geen kinderwens hebben? Een gevoel van onzekerheid raasde door me heen. Met andere woorden zullen we nooit geen kinderen hebben.. Ik weet niet of ik daarmee kon leven. “Ik ben niet gemaakt om kinderen op te voeden.” zei verder. “Wel, dat ligt bij iedereen anders. Ik zie dat het al laat is. Het wordt stilletjes aan tijd dat ik naar huis keer. Ameena, hartelijk dank voor uw gastvrijheid. Het was fijn om kennis met je te hebben gemaakt.” zei ik terwijl ik op stond en haar vier kussen schonk. Een soort van drukte op me, deed me beseffen dat ik ruimte wilde. Ik merkte dat Yassin me achtervolgde naar buiten. Zonder iets te zeggen, stapte ik zo snel mijn wagen in.
-
“Wat is er?” vroeg hij meteen toen hij naast me is ingestapt. “Ik ben moe.” zei ik beknopt. “Lieg niet tegen me, Lamis. Je weet dat ik daar niet tegen kan.” zei hij. “Geen kinderwens? Dat had je me eerder mogen vertellen!” riep ik. “Daar wilde ik nog met jou over hebben.” zei hij. “Beetje laat, vind je niet?” vroeg ik hem. “Wanneer moest ik het volgens jou dan vertellen? Bij ons eerste ontmoeting? Hai, ik ben Yassin Morabit en heb geen kinderwens.” zei hij sarcastisch. “Jeetje, wat ben jij hilarisch. Ik moet er nu van door..” zei ik geïrriteerd. Hij stapte de auto uit en zei: “Ameena heeft het wel aanvaard.” “Ik ben Ameena niet.” siste ik en vertrok met volle gas richting thuis. Dit veranderde alles bij mij. Hoe kon hij zo’n belangrijke detail niet melden? Ik heb daarentegen een diepe kinderwens. In mijn toekomstdromen kwamen altijd kindjes in voor. Daar kon hij niets aan veranderen! Als ik dit eerder had geweten.. Misschien had ik een reden gevonden om mijn vader te overtuigen van deze grote fout. Mijn vader zou graag kleinkinderen willen. Als Yassin een belemmering was, zou het hem kunnen overtuigen om mij terug te halen. Ik hou nog niet van hem. Misschien was dit de juiste reden om hem te verlaten. Ookal bezat ik wel beginnende gevoelens en verlangens over hem. Dit was mijn kans om een einde aan te maken!
Dames,
Ik heb het laatste stukje apart geplaatst. Er kwam steeds een melding dat er te veel tekens waren.
Waardoor ik het in twee delen moest posten. Even als melding zodat jullie niet denken dat het een foutje is. Veel leesplezier!
Super weer eens!!! Uppp
[emoji1316]
Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk
Hoofdstuk 47.
~Yassin
“Hoe reageerde ze verder?” vroeg Ameena toen we eindelijk in de zetel lagen. “Zoals verwacht, niet zo goed. Ik wist niet dat haar kinderwens zo diep zat.” zei ik zuchtend. “Dat is normaal. Elk vrouw droomt van een kindje.” zei Ameena. “Jij ook al!” zei ik gefrustreerd. “Ik heb allang geaccepteerd dat jij geen kindje wilt. Maar ooit spraken mijn verlangens er naar toe.” zei ze. “Ik zie me zelf niet als vader.” zei ik. “Nochtans zou je een goede voorbeeld voor de kinderen zijn.” zei ze terwijl ze in mijn haren begon te spelen. “Waarom?” vroeg ik verbaasd. “Je bent een goede respectvolle man met veel ambities.” zei ze. “Lief van je!” zei ik terwijl ik in haar handen begon te kussen. “Je zal hier grondig met Lamis erover moeten praten.” gaf ze met mee. “I know! Maar laten we er over ophouden. Ik ben nu bij jou dus we hoeven het niet over haar te hebben.” zei ik terwijl ik over iets anders wilde spreken. “Ik heb een fijn gesprek met haar gehad toen we alleen waren.” ging Ameena verder. “Ow ja?” vroeg ik haar verbaasd. “Ja, zeker! Ze is een super lieve dame.” zei ze. “Ja, klopt.” gaf ik haar gelijk. Lamis was een lieve dame. Alleen kende ik haar net genoeg om te weten dat ik alles uit moet halen om het goed te maken met haar. Ze was duidelijk teleurgesteld bij het vernemen dat ik geen kinderen wil.
........
Enkele dagen later..
Zondagavond kwam ik thuis bij Lamis. “Oh, hey!” zei ze toen ik binnenkwam. Ze lag in haar witte satijne badjas in de zetel. “Hoi!” zei ik terwijl ik haar een voorhoofdskus schonk. “Hoe gaat het?” vroeg ze me. “Ja, goed! En met jou?” vroeg ik haar verbaasd. Ik had niet verwacht dat ik haar gemotiveerd zou aan treffen. Eerder een slecht gehumeurde Lamis. “Heb je me gemist?” vroeg ze terwijl ze opstond en me een knuffel schonk. “Zeker!” grinnikte ik. “Waarom lach je?” vroeg ze me terwijl ze me nog met beide armen vast had om mijn nek. “Ik had gewoon niet verwacht dat je zo goedgezind zou zijn.” zei ik eerlijk. “Waarom niet?” vroeg ze me. “Wel, de laatste keer verliep niet zo goed.” deed ik er haar aan herinneren. “Neen, dat klopt. Is dat de reden dat je niet aan uw belofte hebt gehouden?” vroeg ze me. “Hoe bedoel je?” vroeg ik haar verward. “Wel, je zou me elke avond opbellen voor het slapen gaan. Ik heb niets meer van je vernomen.” zei ze. Nerveus krabte ik door mijn haren. “Oh, dat. Lamis, ik dacht dat je wat ruimte wilde.” zei ik scheef. “Heb ik je dat gezegd, dan?” vroeg ze. “Neen, maar ik vond het schaamtelijk om te doen alsof er niets is.” zei ik. “Goed. Wil je er over praten?” vroeg ze me. “Graag!” zei ik. “Is goed. Ik ga even thee zetten dan kunnen we rustig praten.” zei ze en verdween vervolgens in de keuken. Iets in me zei dat het niet zomaar was dat ze zich zo kalm hield.
“Dus..” zei ze terwijl ze een slokje van haar thee nam. “Wel...” zei ik terughoudend. “Praat dan!” zei ze ongeduldig. “Ik wil geen kinderen.” zei ik beknopt. “Tot daar was ik er van op de hoogte.” zei ze terwijl ze met haar ogen draaide. “Kijk, Lamis. Mijn vader is niet altijd een goede man en een vader geweest. Er was een periode dat hij mijn moeder sloeg. Wij ontvingen dagelijks ook klappen van hem. Ik moest steeds aanzien hoe mijn moeder en mijn zusjes werden getroffen. Mijn jeugd was alles behalve stabiel. Ik heb gezworen dat ik geen kinderen wil omdat ik niet wil dat ze meemaken wat ik heb meegemaakt.” zei ik. Ze keek me met grote ogen aan. “Het spijt me dat je dat heb moeten meemaken.” zei ze triest. “Ik heb het een plek gegeven. Maar het waren werkelijk zwarte tijden voor ons.” zei ik. “Waarom is je moeder dan nog samen met hem?” vroeg ze me verbaasd. “Omdat we allemaal nog te jong waren om zonder vader verder te moeten. En hij is verder therapie gaan volgen en is zogezegd veranderd. Ik geloof daar niets van maar het lijkt alsof ze nu wel in rust leven.” antwoordde ik op haar vraag. “Waarom ben je getrouwd?” vroeg ze me onverwacht. “Omdat ik verliefd werd.” zei ik. “En met mij?” vroeg ze vervolgens. “Omdat ik hulp wilde aanbieden.” antwoordde ik nog steeds netjes op haar vraag. “Wel, dan. Je wilt geen kinderen omwille van uw jeugd. Dan begrijp ik nog steeds niet waarom je in het huwelijksbootje bent gestapt. Een vrouw kan je toch ook mishandelen? Maar jij doet je job zo goed. Dus waarom zou het niet lukken met kinderen?” vroeg ze me raak. “Omdat ik geen zin heb om hetzelfde fout te maken.” zei ik. “Je valt in herhaling! Je behandelt je vrouwen toch ook goed?” vroeg ze me gefrustreerd. “Ja, maar dat is anders dan kinderen.” zei ik. “Verklaar!” riep ze. “Kinderen kunnen de bloed van onder je nagels halen. Ik wil nooit de vader zijn die hun klappen geeft. Dat zal me enkel er aan herinneren wat voor jeugd ik heb beleefd.” zei ik. “Bullshit! Dit gebruik je enkel als smoes. Trouwen gaat, maar kinderen niet. Je bent anders dan je vader, Yassin. Ik vind dit heel egoïstisch van je! Je denkt enkel maar aan je zelf. Maar goed! Ik weet wat er mij te doen staat.” zei ze terwijl ze op stond en naar boven liep.
Meteen achtervolgde ik haar. “Waar ben je mee bezig?” vroeg ik haar terwijl ze haar koffers uit de kast haalde. “Dit is het moment om weg te gaan.” zei ze volhardend. “Meen je dit?” vroeg ik haar. Zonder daarop te reageren begon ze brutaal haar kleren te trekken van de kast. “Lamis, beter stop je met wat je bezig bent.” zei ik al bevel. “Of wat? Ga je me slaan?” daagde ze me uit. “Heel volwassen van je!” zei ik. “Dat is toch je smoes! Ik wil niet op mijn vader lijken.. Enkel wanneer het jou goed uitkomt.” zei ze. Ze liep vervolgens langs me heen naar beneden met de koffers. “Lamis! Eens je die deur uit bent met je koffers, hoef je nooit meer terug te komen. Aan jouw de keuze.” zei ik zonder genade. Ze deed de voordeur open en keek me diep aan. “Vaarwel, Yassin.” fluisterde ze. “Ik meen het, Lamis. Je vader gaat niet gelukkig zijn met die keuze.” zei ik. “Hou mijn vader hier buiten.” siste ze. “Zoals ik al zei, aan jou de keuze.” herhaalde ik. Even zag ik twijfels in haar gezicht. Zou ze echt de lef hebben om mij te verlaten.
Kan je er nog een schrijven want je gaat 3 dagen niet schrijven up up
Angel vrijdag is een gewone werkdag hoor haha
Weekend is zaterdag en zondag hahahahhahah
-
Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk
vrijdag is het mijn enige vrije dag.. Ik werk niet op vrijdag..
Kijk meiden, ik schrijf wat ik aan kan. Ik zie soms heel onbeschofte reacties voorbij komen..
Vind ik persoonlijk heeeel jammer. Ik hoop op jullie geduld.
was grapje Angel
Doe rustig aan we wachten jij schrijft tenminste elke dag
Ik geniet elke dag van je vervolgjes
uppp! trek je niets aan van de reacties. iedereen heeft recht op z'n vrije dag!
