Bij idriss blijven
24. Het Kruispunt
We keken elkaar in stilte aan terwijl ze op mijn antwoord wachtte. Verdomme, waarom moest ik zo lichamelijk zwak zijn. Ik voelde me alweer misselijk worden. Waarom speelde iedereen zulke spelletjes met mij? Waarom deed mijn moeder me dit aan? Ik duwde haar uit de weg en liep richting de badkamer van mijn slaapkamer. Natuurlijk kotste ik alles alweer uit. Ik moest zoveel kotsen dat ik er van moest zweten. Mijn hart klopte bijna uit mijn borst. Vooral omdat ik me op dat moment besefte dat ik misschien wel zwanger kon zijn. Mijn moeder was in mijn slaapkamer gebleven. Ik spoelde mijn mond met water en waste mijn gezicht, om haar weer onder ogen te komen. 'Ga weg.' zei ik kortaf tegen haar, toen ik mijn slaapkamer weer binnenliep. 'Een moeder hoort niet zulke dingen van haar dochter te vragen, vooral niet na alles wat er gebeurd is.' Ik zag de pijn in mijn moeders gezicht opkomen. Ik kon dit er ook niet weer bij hebben. Mijn misselijkheid was gewoon niet normaal. Er was een hele goede kans dat ik gewoon zwanger kon zijn en dit moest ik verwerken. Vooral omdat ik nooit kinderen wilde hebben. Misschien was dit wel een geschenk van god? Misschien was dit de manier van god om mijn keuze duidelijk te maken? Misschien zou een kindje ons wel allemaal bij elkaar brengen? Waar heb ik het over? Een kind was veels te veel verantwoordelijkheid. Mijn moeder keek weg van me en liep uit mijn deur. Op het moment dat ze weg was, raakte ik in paniek. Wat nou als ik echt zwanger was? Oh mijn god. Dit is echt niet wat ik wilde! Ik was hier niet klaar voor! Hoe kon het ook anders? Idriss en ik gebruikten nooit bescherming. Ik werd alweer misselijk bij de gedachte dat ik misschien wel zwanger kon zijn. Ik begon te hyperventileren. Ik kon geen adem halen. Relax, Jannat, relax alsjeblieft. Het komt allemaal wel goed. Het komt helemaal goed. Nee, verdomme. Dit was veel te ingewikkeld voor mij. Ik probeerde diep adem te halen en te kalmeren. Ik moest erachter komen wat er mis met me was. Terwijl ik zwaar ademhaalde, ging ik achter mijn computer zitten. Ik zocht naar de symptomen van zwangerschap. Het enige waar ik last van had was misselijkheid. Ik had de andere symptomen niet zoals gevoelige borsten etc. Wel had ik een beetje last van vermoeidheid maar dat kon natuurlijk ook komen door alle heftige gebeurtenissen. Ik keek en keek naar alle symptomen maar raakte erg verward. Er was maar 1 manier om achter de waarheid te komen en dat was een test doen. Ik wreef over mijn ogen heen vanwege de vermoeidheid, maar alsnog bestelde ik een test op het internet. Gelukkig had ik op mijn bankrekening gestort. Nadat ik klaar was met bestellen, besloot ik Idriss te bellen om hem te vragen waar hij naartoe was gegaan. De telefoon ging over:
Idriss: 'Jannat.'
Ik: 'Idriss?'
Idriss: 'Waar kan ik je mee helpen?'
Ik: 'Als eerst wil ik dat je me verteld waar je naartoe bent gegaan, als dat niet te veel moeite voor je is?'
Idriss: 'Ik ben in Nederland.'
Ik: 'Kun je specifieker zijn?'
Idriss: 'Ik ben bij een vriendin van me in Eindhoven.'
Ik: 'Watteh?! Waarom? Wat doe je daar?'
Idriss: 'Je stelt te veel vragen, Jannat.'
Ik: 'Ik heb het recht om te weten wat je bij een dame thuis doet, vind je niet?'
Idriss: 'Het is niet wat je denkt. Ik heb geen behoefte aan vreemdgaan.'
Ik: 'Wanneer kom je terug?'
Idriss: 'Woensdag.'
Ik: 'Dus je blijft 4 hele dagen daar? Godsamme, Idriss. Kun je me op zijn minst vertellen waarom?'
Idriss: 'Denk het niet.'
Ik hing gelijk op aangezien ik woedend werd. Ik hou niet van geheimzinnigheid. Ik hou niet van mysterie. Ik raakte gewoon vermoeid van het feit dat ik altijd zo veel vragen moest stellen. Was het omdat ie een man was of een prins? Of allebei? Dat hij zo geheimzinnig deed? Onmiddellijk belde ik Fernando op om hem uit te nodigen voor een trainingssessie voor morgenochtend. Het was dan zondag en ik was inmiddels al gewend geraakt aan trainen op zondagen. Ik belde ook mijn fysiotherapeute zodat ze morgen in de middag kon komen. Ik moest mezelf bezighouden. Ik werd paranoïde van Idriss' gedrag. Laat staan als ik aan mijn moeders verzoek dacht. Wist ze misschien iets over Idriss dat ik niet wist? Ik weet nog dat ik hem googelde voordat we op huwelijksreis waren gegaan. Ik zag veel geruchten en vermoedens over hem op het internet staan. Ik beet op mijn lip, aangezien ik ook een gerucht had gelezen dat ie lid was van het Saudische koninklijke familie. Ik geloofde er niets van op dat moment aangezien ik zijn volledige naam had gezien op het huwelijksakte. Het bleek pas later dat hij zijn naam in Nederland had veranderd en dus niet zijn echte volledige naam gebruikte. Hij was een goede misleider en erg slim in wat hij deed. Ik probeerde me alle andere geruchten te herinneren maar het lukte me gewoon niet. Ik besloot hem alweer op google op te zoeken. Hij had geen facebook of twitter maar er stonden wel nieuwsartikelen over hem op het internet. Met grote ogen las ik wat er over hem geschreven werd.
Hotelmagnaat verdacht van witwaspraktijken
AMSTERDAM - Burj al Arab in Dubai en Morgan Plaza in Beijing maken maar een kleine deel uit het multinational, dat Idriss Ahlami bezit. De zakenman in kwestie is verdacht van witwaspraktijken, meldden bronnen in de justitie. Er werd onderzoek naar hem gedaan in 2009 wegens financiële onvolkomenheden. Hij zou banden hebben met de Russische maffia en zich schuldig hebben gemaakt aan duisterheden. Het onderzoek in 2009 was niet tot een overtuigende conclusie gekomen. De Nederlandse justitie heeft het dossier weer opgelicht, vanwege nieuw bewijs.
Mijn mond viel open van verbazing. Dit was een artikel van het jaar 2011. Ik vraag me af hoe het was afgelopen? Wacht even wacht. Russische maffia? Idriss vertelde me dat hij Russisch sprak. Waarom zou hij in godsnaam Russisch spreken als het niet voor zulke redenen was? Wie zou nou weer Russisch leren? Het was een hele moeilijke taal. Ik weet nog dat er een andere artikel over hem was geschreven, waar vermoedt werd dat hij lid van de Saudische koninklijke familie was. Ik zocht diezelfde artikel weer op.
Hotelmagnaat mogelijk lid van Saudische koningshuis
AMSTERDAM- Idriss Ahlami, ondernemer en eigenaar van hoogwaardige hotels wereldwijd, heeft het onderzoek, die in 2011 naar hem werd gedaan, succesvol kunnen omzeilen. Verschillende bronnen vermelden dat de zakenman hier succesvol in was, omdat hij waarschijnlijk lid is van het Saudische koningshuis. De hotelmagnaat, die verdacht is van witwaspraktijken heeft samen met zijn advocaat Richard Rijkers bewijs kunnen leveren dat hij zich niet aan duisterheden schuldig heeft gemaakt. Het onderzoek is tot een abrupte halt gekomen.
Ik slikte hardop vanwege alle nieuwsartikelen, die over hem geschreven waren. Er werd zelfs over hem geschreven op Engelse fashion blogs. Waar bloggers hem aanbaden vanwege zijn kledingstijl. Hij was blijkbaar bekender in Engeland, dan hier in Nederland. Is dat waarom hij hier woonde of had hij andere redenen? Ik bedoel, hij heeft in Engeland gestudeerd en zijn hoofdkantoor was ook in Engeland. Waarom zou hij in zo'n kikkerlandje verblijven? In ieder geval, deed ik mijn computer uit, ik had er namelijk genoeg van. Het nieuwsartikel verdachte hem van royaal bloed te zijn, en ze hadden gelijk. Hadden ze ook gelijk, dat hij een crimineel was en banden had met de Russische maffia? Ik herinnerde me de woorden van een Molukse vriend van me die Chin heette. Hij was een drugsdealer en hij vertelde me keer op keer dat de allergrootste corporaties met drugsgeld waren gestart. Of op zijn minst met crimineel geld. Misschien had hij wel gelijk. Dit ging allemaal te diep voor mij. Idriss kwam helaas niet echt onschuldig over, moet ik zeggen. Hij was altijd geheimzinnig over alles. Wat was hij nu weer van plan? En waarom verbleef hij bij een "vriendin" van hem? Ik dacht dat hij geen vrienden of vriendinnen had?
De volgende dag, was ik mijn afspraken met Fernando en mijn fysiotherapeute nagekomen. Ik moest natuurlijk wel rustig aan doen vanwege mijn hechtingen. Mijn schouder voelde tenminste wel veel beter aan. Idriss' personeel was ook gewoon aanwezig. Door de fysieke activiteiten, kon ik me meer ontspannen. Tijdens het sporten met Fernando, probeerde ik informatie te winnen over Idriss. Ik wilde weten wat Fernando wist, maar hij was goed in het ontwijken van mijn vragen, waardoor ik het opgaf. Ik probeerde mezelf af te leiden aangezien ik mijn test binnenkort zou ontvangen. Mijn misselijkheid was er nog steeds, maar ik kon tenminste wel crackers en een beetje fruit binnenhouden. Op dinsdag had ik mijn pakketje binnengekregen. Lucy bracht hem naar binnen voor me en vroeg me op een nieuwsgierige toon, wat het was. Ik vertelde haar dat het waarschijnlijk iets was dat ik een tijdje geleden had besteld. Ik wuifde nonchalant met mijn hand, alsof het niets was. Ik ging in mijn eentje naar boven, naar mijn slaapkamer. Ik was niet nerveus of dergelijke. Ik hield van duidelijke antwoorden, en die zou ik ook nu snel krijgen. Ik scheurde het pakketje met volle kracht open. Ik las de aanwijzingen en ging naar het toilet waar ik op het staafje plaste. Ik was verrast dat ik iets in mijn lichaam had, om te urineren aangezien ik nauwelijks iets kon binnenhouden. Ik moest een paar minuutjes wachten, waardoor ik erg ongeduldig werd. Ik besloot mijn tanden te poetsen, om mijn tijd nuttig te maken. Ik had chaotische gedachten in mijn hoofd. Wat nou als ik fucking zwanger was? Ik hoop het niet. Als ik zwanger was, dan zat ik er vast aan. Ik vind dat vrouwen abortussen mogen plegen, maar zelf zou ik het NOOIT doen. Ik was er gewoon niet klaar voor, maar hierdoor zou ik gedwongen zijn om toch moeder te worden. Waarom was ik zo dom? Ik heb gewoon nooit gedacht aan zwanger raken, toen ik seks had met Idriss. Wat nou als Idriss dit expres had gedaan? Ik herinnerde me het gesprek tussen hem en Fernando erg duidelijk. Hij vertelde Fernando dat hij erg graag kinderen met me wilde hebben. Ik kreeg een rilling over mijn gehele lichaam, want ik zag mijn test in mijn ooghoeken. Er was meer dan genoeg tijd verstreken. Ik hield mijn adem in en pakte mijn zwangerschapstest. Ik kreeg een droge keel bij het bekijken van mijn test. Ik was zwanger. Ik schreeuwde het uit van binnenuit en gooide de test tegen de muur aan. Ik zakte door mijn knieën heen en begon te snikken. Ik voelde me wanhopig. Shit, shit, shit. Idriss zou morgen thuiskomen. Zou ik hem dit vertellen? Nee, ik moest eerst vrede met deze onverwachte wending hebben. Daarna zou ik hem het wel vertellen. Ik pakte mijn onderbuik vast en ik voelde opeens liefde voor mijn ongeboren kindje. Ik kon het niet geloven. Ik zou de allereerste van mijn vriendinnen zijn die een kind zou krijgen. Ik schudde mijn hoofd en stond op van de badkamervloer. Alhoewel ik mezelf in mijn slaapkamer verborg, begon ik er meer vrede mee te krijgen, maar ik was nog niet helemaal oke.
Het was woensdagavond en Idriss was net binnengekomen. Zijn personeel was druk aan het werk, toen hij de huiskamer binnenstapte, waar ik op de bank zat. Hij schonk me een stralende glimlach en ging naast me zitten. Ik keek op de grond aangezien ik niet wist hoe ik me moest gedragen. Zachtjes pakte hij van mijn kin, zodat ik hem zou aankijken. 'Krijg ik geen warme welkom van je?' zei hij op zijn meest charmante toon. Hij onderzocht mijn gezicht terwijl ik hem met een droge blik aankeek. Zou ik Idriss ooit op een dag helemaal leren kennen? Ik denk van niet. Hoe zou het zijn als we ouders van een kindje werden? 'Nee.' antwoordde ik hem. Hij haalde zijn hand van mijn kin af en stond onmiddellijk op. Uhm, oke? Hij is wel erg lichtgeraakt vandaag. Hij liep naar boven, waarop ik hem achtervolgde. Hij liep zijn slaapkamer binnen en ontknoopte zijn blouse. Ik bleef in de deuropening staan. 'Wat deed je in Eindhoven?' vroeg ik hem. Idriss trok zijn blouse uit, waardoor ik zijn afgetrainde lichaam in volle glorie kon bewonderen. Voor even vroeg ik mezelf af hoe onze kind eruit zou zien. Ik schudde die gedachten onmiddellijk uit mijn hoofd. Ik wilde dat hij mij meer over zijn verblijf in Eindhoven vertelde. Als hij niets met mij deelde, waarom zou ik hem gelijk vertellen over mijn zwangerschap? 'Kun je voor een keertje in je leven, stoppen met vragen stellen?' zijn toon klonk een beetje geïrriteerd. Ik schudde mijn hoofd van links naar rechts. Hij liep naar me toe en trok me bij mijn hand naar binnen, en sloot de deur achter me dicht. 'Waar maak je je precies zorgen om?' vroeg hij me terwijl hij me doordringend aankeek. 'Niets specifieks.' zei ik verward. Was het nou zo raar dat ik van mijn man wilde weten waar hij was en wat hij deed? 'Fernando vertelde me dat je informatie over me probeerde te krijgen. Ga je me vertellen waarom?' Ik beet op mijn lip vanwege deze onverwachte wending. Ik ging natuurlijk hetzelfde spelletje spelen als hem. Ik ga vragen beantwoorden met vragen. 'Waarom spreek je Russisch?' Idriss keek onmiddellijk op en gooide zijn blouse op zijn bureaustoel. Hij begon keihard te lachen. Ik deed mijn armen over elkaar heen en keek hem met geknepen ogen aan, totdat hij klaar was met lachen. Zijn gelach kwam uiteindelijk tot een halt. Met langzame stappen en een geamuseerde blik liep hij dichter naar me toe. Als ik hem niet beter kende dan zou het bijna als dreigend overkomen. 'Ik spreek Russisch omdat ik Russische zakenpartners heb.' We keken elkaar in stilte aan. 'Met Russische zakenpartners bedoel je de Russische maffia toch?' zei ik uiteindelijk. Idriss bleef stil en antwoordde niet. Hij staarde me met geknepen ogen aan. Het was erg moeilijk om iets uit hem te krijgen. 'Waarom geef je geen antwoord, Idriss?' zei ik met mijn allerbeste pokergezicht. 'Ik probeer te begrijpen, waarom je hier nu pas mee komt.' Hij had een wantrouwige blik op zijn gezicht. 'Je hebt me eerder gegoogled, en we hebben hier al eerder over gesproken. Waarom breng je dit weer naar boven?' vroeg hij me. 'Omdat ik wil weten of je wel een goede partner bent.' kwam er zomaar uit mijn mond. Ik had er geen controle over en deed mijn hand onmiddellijk voor mijn mond. Idriss schudde zijn hoofd uit ongeloof en liep onmiddellijk weg naar zijn badkamer waar hij de deur achter zich goed sloot.
Ik voelde me schuldig. Mijn moeder had me beïnvloedt met haar gedachtegang. Ze had gelijk, toen ze me vertelde dat er veel problemen waren ontstaan toen ik met hem trouwde. Natuurlijk was het niet Idriss' schuld dat mijn vader mij verkocht had, maar ik denk dat alles veel anders had kunnen lopen als hij vanaf het begin gewoon open met me was. Alles zou veel beter zijn gegaan als mijn familie en vrienden ook open met mij waren. Dit was het probleem nu. Idriss' geslotenheid en het feit dat ik zwanger was. Wilde ik wel een gezin met hem samen? Mijn hart brak bij de gedachte van een scheiding. Ik hoorde de water in zijn badkamer lopen. Dit was het laatste gesprek die Idriss en ik hadden voor bijna twee weken lang. Idriss was bijna spoorloos en ik ook. Ik moest sowieso bijkomen van alles en ik probeerde gezond maar licht te eten en te sporten. Idriss sportte niet meer met Fernando en ik en hij vroeg nauwelijks om mij of naar mij. Elke keer als ik hem beter probeerde te leren kennen, dan verdween hij gewoon uit zich. Ik moest Idriss over mijn zwangerschap vertellen, maar ik kon het nog niet uit mijn mond krijgen. Ik had het aan niemand verteld. Idriss en ik sliepen geeneens in dezelfde slaapkamer. Vele dagen wist ik geeneens of hij thuis was. Ik voelde me alweer ontzettend alleen totdat ik er genoeg van had.
Het was zondag 1 december 2013 dat ik met Fernando aan het sparren was. Ik was erg veel afgevallen, maar ik was tenminste wel gezond en nergens verslaafd aan. Fernando werd nooit te persoonlijk met mij en hield alles altijd erg zakelijk. Misschien was hij wel bang voor Idriss? Wist Fernando meer dan mij? Of was Fernando bang dat Idriss het niet oke zou vinden, dat we tijd met elkaar spendeerden? Mijn stoottechnieken waren niet van een professional maar wel beter dan de gemiddelde persoon. Ik was druk bezig met stoten uitdelen toen ik opmerkte dat Fernando achterlangs mij keek. Ik stopte met stoten en keek achterom. Idriss was binnengekomen. Hij zag er gestresseerd uit. Fernando liep op hem af. 'Hoe is het jongen, waar was je al die tijd?' hoorde ik Fernando zeggen. Ik besloot Fernando te volgen. Idriss verbeterde zijn blik en houding en groette Fernando met een stevige handdruk. 'Je weet hoe het leven is. Ik ben erg druk bezig geweest.' Idriss deed zijn armen over elkaar heen en onderzocht Fernando's gezicht. Hij keek mij daarna aan en knipoogde. Ik zwaaide op een ongemakkelijke manier naar hem toe. Binnen een paar stappen stond ik naast Fernando, tegenover Idriss. 'Ik denk dat jullie wel genoeg getraind hebben voor vandaag. Ik zou graag in privé met mijn vrouw willen spreken, als je dat goed vindt.' zei Idriss uiteindelijk op een hele vreemde toon. Fernando knikte naar hem toe. 'Natuurlijk, jongen. We waren toch al bijna klaar.' Ik wou er iets van zeggen, maar ik besloot het te laten gaan. Ik moest Idriss vertellen over mijn zwangerschap en dit was het eerste moment waar wij allebei beschikbaar waren. 'Jannat, kom de volgende keer langs bij mijn sportschool in zuidoost. Ik denk echt dat je het leuk zou vinden.' Ik beet op mijn onderlip en knikte toegefelijk naar hem toe. Waarom niet? Ik vond thaiboksen superleuk, en misschien zou ik meer mensen leren kennen die hetzelfde vonden. Fernando pakte zijn spullen terwijl Idriss en ik elkaar in stilte aankeken. Fernando zei gedag en liep uiteindelijk naar buiten. Ik glimlachte naar Idriss en stapte nog dichter naar hem toe. Ik drukte mijn lichaam tegen zich aan en deed mijn armen om zijn nek heen. Ik gaf hem een knuffel. Idriss rukte mijn armen zachtjes van zich af en draaide zich om. 'Ik moet met je praten, Jannat.' Hij knikte met zijn hoofd richting de uitgang, zodat ik hem zou volgen. 'Ik moet ook met jou praten.' zei ik zachtjes terug terwijl we samen naar buiten liepen. Idriss en ik liepen rechtstreeks naar boven toe, naar zijn slaapkamer. 'Waar wil je het over hebben?' vroeg hij aan me, aangekomen in zijn slaapkamer. Ik sloot de deur achter me dicht. Het zou nu eindelijk gebeuren. Ik zou hem vertellen dat hij vader zou worden. Ik was erg benieuwd naar zijn reactie. Hij wilde ook met mij praten, en ik was te nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had. Daarom besloot ik hem dus eerst te laten gaan. 'Ga jij maar eerst.' mompelde ik naar hem toe. Vol interesse en zenuwachtigheid, wachtte ik af. Zou hij eindelijk meer over zichzelf vertellen? Idriss haalde diep adem en knikte uiteindelijk. We keken elkaar diep in de ogen aan. 'Jannat, ik ga bij je weg.' zei hij rechtstreeks in mijn gezicht, zonder emotie. Het was even stil tussen ons, terwijl ik zijn woorden tot me door liet dringen. 'Je gaat weg? Voor hoe lang deze keer?' vroeg ik hem verward. Idriss verbrak oogcontact en wreef over zijn slaap. 'Jannat, je begrijpt me niet. Ik ga weg van JOU.' met nadruk op het laatste woordje. Mijn hart zakte tot in mijn knieën. Met grote ogen keek ik hem aan. Ik opende mijn mond, maar er kwam niets uit. Ik deed mijn lippen weer op elkaar. Idriss onderzocht mijn gezicht terwijl ik hem in shock aanstaarde. 'D d dus, je wilt een uhm scheiding?' proestte ik stotterend uit. Op dat moment keek ik goed naar zijn slaapkamer en zag allerlei koffers en spullen overal liggen. 'Dat kunnen we wel een andere keer regelen. Ik heb op dit moment werk te doen.' mompelde hij. Idriss pakte een koffer en begon kleding erin te gooien. 'WAAR HEB JE HET OVER?' schreeuwde ik uit. 'Ga je van me scheiden of niet?!' ik wilde verdomme duidelijkheid verkrijgen. Hij keek onmiddellijk weer naar me op. 'Zoals ik al zei, Jannat. Dat doen we wel een andere keer. Op dit moment hebben andere zaken mijn aandacht.' Ik legde mijn handen op mijn borst vanwege de pijn die ik daar voelde. Ik slaakte een diepe kreet vanwege de hopeloosheid die ik voelde. 'Het is precies 6 maanden geleden.' zei ik zachtjes en gechoqueerd tegen mezelf. Ik herinnerde me wat hij op de dag van onze "bruiloft" vertelde. Dat ik hem 6 maanden moest geven en als ik niet tevreden was, dat ik dan een week had om van hem te scheiden. Ik wist niet dat dat ook voor hem gold. 'Inderdaad, een hele 6 maanden. Ik hoef niet bij iemand te blijven als ik dat niet wil.' zei hij ook tegen zichzelf. Wat dacht hij nou? Dat ik hem niet kon horen? Ik keek hem aan. Hij vouwde kleding terwijl zijn ogen op mijn gericht waren. 'Waarom doe je dit?' zei ik met een piepend stemmetje. Hij gooide de koffer op zijn bed en keek me met een strenge blik aan. 'Doe nou niet, alsof je gelukkig bent, Jannat. Doe niet alsof je dit niet vanaf het begin wilde.' zijn woorden waren doordringend en ernstig. 'Ja, maar....' zei ik met een trillende stem. 'Maar, wat?' hoorde ik van hem komen. 'Dat was toen.' de tranen begonnen in mijn ogen te prikken. Zou ik nu dus echt een single moeder worden? Zo erg. 'Jannat, onze huwelijk bestond nergens uit dan pijn, verdriet, ruzies, problemen en ga zo maar door. Je bent vrij om te gaan.' Ik keek hem vol ongeloof aan. Het leek erop alsof het hem helemaal niets deed. Ik wist niets zeker aangezien hij ook goed kon acteren. 'Ik ben helemaal niet vrij om te gaan. Dat weet je. Je familie wilt me nog steeds dood hebben.' Het was erg moeilijk om normaal adem te halen. Idriss schudde zijn hoofd. 'Nee, mijn familie zal je niet meer lastigvallen. Je bent vrij om te gaan.' Huh, hoezo dit nou weer? Wat heeft Idriss gedaan? Ik ging op het bed zitten aangezien mijn knieën zwak waren geworden, van dit nieuws. 'Wat heb je gedaan, Idriss?' kwam er uit mijn mond. Idriss was alweer begonnen met inpakken. 'Ze willen mij hebben, niet jou. Dus dat is precies wat ik ze ga geven. Geloof me, dat dat precies hetgeen is dat ik ze ga geven. Ik ga terug naar mijn vaderland, waar ik hoor.' Idriss' toon klonk bijna wrekend en dreigend. Hij gaat dus naar Saoedi-Arabië? 'Voor wat en hoe lang?' Hij draaide zich met een ruk naar me toe. 'Ik hoef jouw vragen niet meer te beantwoorden. Maar aangezien je het toch wilt weten, waarschijnlijk voor altijd. Ik ga mijn plek in het Saudische koningshuis opeisen en mijn vaderland opbouwen en verbeteren. Ik weet dat jij daar niet naartoe wilt, dus verlaat ik je. Heb je dat begrepen?' zijn toon was bazig. Zijn woorden staken in mijn ziel alsof het scherven van gebroken glas waren. Ik wist niet eens wat ik moest zeggen. Misschien zou hij zijn gedachten veranderen als ik hem over mijn zwangerschap vertelde? Idriss haalde diep adem en hurkte op zijn knieën neer. Hij keek me met een zachtaardige blik aan. 'Hey.' hoorde ik van hem komen. 'Maak je nergens druk om oke? Je kunt hier blijven wonen zo lang je wilt. Je hebt mijn creditcards, dus gebruik die wanneer je wilt. Het komt wel goed met je.' Vermoeid en verslagen keek ik hem in stilte aan en knikte. Als hij maar eens wist wat er aan de hand was. 'Waar wilde jij het over hebben?' Ik keek van hem weg en dacht er even over na. Hij wilde niet meer samen met mij zijn, maar hij zou vader worden. Had hij niet het recht om dat te weten? 'Je wordt...' Idriss rees zijn wenkbrauw vragend op. Hij wachtte totdat ik mijn zinnetje afmaakte. Idriss wilde weg van me, kon ik alleen maar denken. Ik ga hem niet dwingen om bij me te blijven vanwege mijn zwangerschap. 'Ik word wat?' zei hij zachtjes. 'Nee, niks. Vergeet het. Het was niets.' ik wuifde met mijn hand. Ik kon steeds beter en beter acteren, maar geloofde hij me? 'Weet je het zeker, Jannat? Je wilt mij niets vertellen?' kaatste hij vragend terug. Ik schudde mijn hoofd van links naar rechts en bracht zelfs een klein glimlachje op. 'Veel geluk in Saoedi-Arabië, Idriss.' bracht ik eindelijk uit. De keuze was voor me gemaakt. Idriss verliet mij. Ik zou een single moeder worden.
Uhm, wtf? Idriss was erg duidelijk in zijn wensen. Hij gaat Jannat verlaten, en dat terwijl ze zwanger van hem is. Had ze het aan hem moeten vertellen? Wat vind jij?
he Gigi deze zag ik echt niet aankomen wat erg voor haar, hoe ni verder hoe kan dit ze zijn gek op elkaar
ga gauw verder aub spannend
Omg.. Ze had het aan hem moeten vertellen pfff hooop dat hij blijft
25. Ongelukkig nieuwjaar
'Geluk zal ik wel nodig hebben.' antwoordde hij aan me. 'Dus je wilt me niet meer he?' Idriss draaide zich weg van me en ging verder met inpakken. Hij negeerde mijn vraag zoals altijd. 'Je bent zo'n klootzak. Het zou me niets verbazen als je me gewoon gebruikt had om weer terug naar je familie te gaan.' zei ik met ingehouden woede en verdriet. Ik pakte mijn onderbuik vast. Als hij mij niet wilt, dan wilt hij ons kindje vast en zeker ook niet. Ik had opgegeven, ik wilde geeneens ruzie met hem maken. Het was stil tussen ons twee, terwijl ik hem bekeek. Hij bleef maar inpakken en deed alsof ik er niet was. Hoe kon het ook anders zijn? Gaf hij wel ooit om mij? Ik betwijfel het nu wel heel erg. Als hij echt om mij had gegeven dan had hij de dingen niet gedaan, die hij deed. Hij zou mij dan niet aangeklaagd hebben. Hij zou mij niet gemanipuleerd hebben, om met hem te trouwen. Hoe kon het ook anders? Hij was tussen tirannen opgegroeid en waarschijnlijk ook door hun beïnvloedt. Hij was erg anders dan ik. Hij was van een hoge status en wereldwijs. Waarom zou hij een persoon als ik goed behandelen? Hij had persoonlijke prostituees vanaf zijn 13e leeftijd. Dat had effect op hem moeten hebben gehad. Hij had ook traumatische ervaringen in zijn zak. De dood van zijn zusje hoorde daar ook bij. Hij zag al vanaf een jonge leeftijd hoe vrouwen behandeld werden. Misschien was hij gewoon niet zo'n goede persoon als ik dacht? Hij keek rond in zijn slaapkamer, om te zien of hij niets vergeten had. Ik had het gevoel dat hij zo snel mogelijk zou vertrekken. Hij had me verraden. Hij ging terug naar zijn familie, naar zijn vader. Hij zou gewoon samen met zijn vader werken. 'Dus je hebt geen spijt of schuldgevoelens naar me toe he?' mompelde ik zachtjes. Idriss keek me niet eens aan. 'Jannat, ik heb veel liever dat je me haat dan dat je van me houdt. Ik verdien jouw haat, daar ga ik het bij houden.' antwoordde hij aan me. 'Jouw wens is mijn wil, Idriss. Ik haat je en zal het je nooit vergeven.' Zachtjes stond ik op en liep ik naar beneden, naar de rest. De kok en zijn crew ruimden hun spullen op. Natuurlijk! Zij zouden ook weggaan. Lucy was ook druk bezig met het opruimen van haar spullen. Ik slikte mijn tranen in. Ik haatte het om alleen te zijn. 'Dus jij gaat ook weg?' vroeg ik aan haar, terwijl ik bij haar ging staan. Ze stond rechtop en schonk me een emotionele glimlach. 'Ik ga voor een tijdje naar Japan. Ik heb veel familie daar.' antwoordde ze aan me. 'En de rest?' ik knikte met mijn hoofd naar Antonio en zijn werknemers. 'Die gaan terug naar Italie. Idriss gaat in zijn eentje naar Saoedi-Arabië.' verklaarde ze aan me. Ik zag dat ze medelijden met mij had. Ze schudde haar hoofd, misschien om nare gedachten uit haar hoofd te schudden? 'Hij is gestoord in zijn hoofd. Wie zou naar Saudi-Arabië willen gaan?' mompelde ze in haarzelf. Ik kende Idriss niet. Dus of hij gestoord in zijn hoofd was, zou heel goed mogelijk kunnen zijn. Idriss liep de huiskamer binnen. 'Chaque staat buiten op me te wachten. Kom me met mijn spullen helpen.' Hij zei dat op een autoritaire toon. Lucy knikte en vertelde de rest in het Italiaans dat ze Idriss ook moesten helpen. Vanaf dat moment liep iedereen heen en weer naar buiten, met koffers. Idriss leunde tegen de muur aan met zijn armen over elkaar heen, en staarde me aan. Ik draaide me van hem om en pakte Gigi op. Ik nam haar in mijn armen en aaide haar. Het is nu alleen Gigi en ik. Bij die gedachte moest ik echt moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Want het was niet alleen Gigi en ik. Mijn kindje was er ook nog. Idriss hield zijn ogen niet van me af. 'Alles ligt in de auto.' zei Lucy met een vreemde houding. Hij drukte zichzelf van de muur af en ging recht voor haar staan. 'Ik kom je een keertje in Japan bezoeken, oke?' zei hij op een zachtaardige toon. Lucy keek hem niet eens aan en knikte toegefelijk naar hem toe. Daarna draaide Idriss zich naar me om en keek me van top tot teen aan. Dit duurde misschien wel een halve minuut, toen hij zich weer omdraaide en naar buiten begon te lopen. Lucy's gezicht werd rood als een tomaat. Ze draaide met een ruk naar hem om en schreeuwde iets uit in een vreemde taal. Sprak zij ook Russisch? Want zo klonk het. Gigi en ik schrokken allebei van haar harde toon. Gigi probeerde zich uit mijn grip te wurmen. Ik liet haar gaan, waardoor ze onder de bank verstopte. Idriss stopte met lopen en draaide zich naar Lucy om. Ze keken elkaar aan. Lucy was witheet van woede. Idriss zei een paar woordjes terug in het Russisch in zijn meest kalme toon en verdween daarna uit gelijk zicht. Ik had Lucy nog nooit boos zien worden, laat staan zien schreeuwen. Waarom spraken ze in het Russisch? Mocht ik iets niet weten? Ach, who cares? Onze huwelijk was over. Lucy slikte een brok van haar keel weg terwijl ze naar de buitendeur staarde die net dichtklapte. Ik hoorde Chaque's auto opstarten en wegrijden. Lucy kwam naast me zitten. Ze slikte haar tranen in, maar haar ogen waren vochtig. 'Ik kan niet geloven dat hij dit doet.' ze schudde haar hoofd uit ongeloof. 'Ik wel.' zei ik met een droge blik. Lucy keek me vol ongeloof aan. 'Weet je wat, Jannat? Je bent echt naïef jij. En goedgelovig, dat is wat je ook bent.' wat ze zei, deed niets met me. 'Je mag denken wat je wilt.' antwoordde ik droogjes naar haar toe. Ik was op, en verlamd van binnen. 'Ik kan niet geloven, dat je hem gelooft. Hij is gek op je, dat besef je je toch wel?' probeerde ze zichzelf te verklaren. 'Nope.' antwoordde ik haar simpel. Daar geloofde ik geen reet van. Hij hield niet van mij. Hij heeft mij gewoon gebruikt om zijn plekje in het Saudische koningshuis te bemachtigen, dat was alles. Lucy gaf op ging verder met het begeleiden van de rest van zijn crew. Een voor een verdween bijna iedereen uit huis, totdat alleen Lucy overgebleven was. Twijfelend nam ze afscheid van me. Ze gaf me haar contactgegevens en verdween daarna ook uit zicht. Het huis was zielloos en stil. Iedereen had me verlaten, zelfs mijn eigen moeder.
Het was erg koud en grijs buiten. Het weer weerspiegelde mijn gevoel van binnen. De eenzaamheid was mijn enige gezelschap. De nachten waren donkerder dan normaal en soms verbeeldde ik me stemmen in het huis. Elke nacht werd ik wel tientallen keren wakker, waar ik dan stemmen in het huis hoorde. Ik ging dan angstig naar beneden om uiteindelijk niemand aan te treffen. Misschien droomde ik gewoon wel? Ik deed wat ik moest doen om te overleven. Ik bestelde een taxi en ging dan zo snel mogelijk boodschappen doen, in een lege supermarkt. Het werd me op een gegeven moment te veel waardoor ik op forums naar mensen zocht die boodschappen voor me deden. Natuurlijk betaalde ik ze voor hun diensten. Ik kwam het huis niet uit, ik was depressief. Ik kon er niets aan doen dat ik me zo voelde. Ik deed van alles binnenhuis om me beter te voelen. Elke dag kookte ik voor mezelf en sportte ik in mijn eentje. Ik probeerde Idriss bijna elke dag te bellen. Wist ik wat ik zou zeggen? Misschien zou ik hem wel uitschelden? Misschien zou ik hem smeken om terug bij me te komen? Misschien een mix van allebei, maar hij nam nooit op. Ik kreeg berichten en telefoontjes van Alexia, Jamila, Daphne, Savannah, Nasseer en zelfs Gregg en Darryl. Ik negeerde hun. Sommigen vroegen me wat ik ging doen op oud en nieuw, want het was over een paar dagen. Ik had alles en iedereen aan de kant gezet, mijn zogenaamde e-praktijk en mijn spaanse lessen. Het enige wat ik deed was televisieseries kijken zoals True Blood. Dat was tenminste als ik niet sportte en at. Alhoewel True Blood een van mijn favoriete series was, kon ik het niet met een pokergezicht bekijken. Een karakter in de serie deed me veel aan Idriss denken. Het was alsof ze dezelfde persoon waren qua persoonlijkheid. Eric Northman gedroeg zich precies als Idriss. Zijn loopje, zijn blik deden me zoveel aan mijn "man" denken. Ik kreeg veel flashbacks naar het begin van onze relaties. Hoe hij me zachtjes maar stevig tegen de muur aanduwde en hoe dicht hij bij mijn gezicht kwam, als hij tegen me sprak. Ik moest ervan huilen. Idriss WAS de perfecte man, besefte ik me opeens. Hij was altijd precies hetgeen wat ik wilde. Helaas wilde hij mij niet. Fuck it. Ik moest hierover heenkomen en doorgaan met mijn leven. Ik pakte een notitieblokje en schreef mijn goede voornemens in. Ik mocht tot het nieuwe jaar depressief zijn, daarna zou ik mijn leven weer oppakken. Wat ik precies ging doen, wist ik nog niet. Maar ik zou stoppen met mezelf opsluiten en depressief zijn. 31 december 2013 zou de laatste dag zijn dat ik een miezerige leven zou hebben. Klaar, ik moest denken aan mijn ongeboren kindje. Ik moest gelukkig worden. Ik zou er alles aan doen, om dit te bereiken. Ik wilde een goede moeder voor mijn kindje zijn. Ik kreeg een glimlach bij het denken aan mijn klein baby'tje.
31 december was eindelijk aangebroken. Ik werd met een goed gevoel wakker. Ik keek naar mezelf in de spiegel en zag dat ik donkere kringen om mijn ogen had. Dit had vast en zeker alle stress moeten zijn. Ik douchte, kleedde me aan en deed zelfs mijn make up. Ik krulde mijn haren, aangezien ik helemaal ready was voor het nieuwe jaar. Was mijn hart gebroken? Ja. Was mijn ziel pijnlijk? Ja. Maar weet je wat? Het probleem is opgelost. De Saudische familie wilde me niet meer hebben. De wereld was van mij en ik kon doen wat ik wilde. Ik had geld en onderdak. Ik had mensen om me heen die met mij wilde zijn. Zoals mijn vrienden en mijn broertje. Toen ik even aan mijn moeder dacht, moest ik even slikken. Ik zou contact met haar moeten opnemen. Ze heeft toch gekregen wat ze wilde? Idriss en ik zouden scheiden. Idriss... Ik miste hem maar haatte hem tegelijkertijd, maar hij was nog steeds de vader van mijn ongeboren kindje. Ik ruimde het huis een beetje op, gaf Gigi eten en warme knuffeltjes. Vanaf het nieuwe jaar zou ik naar Fernando's sportschool gaan. Ik zou kijken naar opleidingsmogelijkheden. Ik zou mijn e-praktijk weer verder opzetten. Dit waren de voornemens die ik in gedachten had. Misschien zou ik een appartement huren en huisgenoten nemen. Ik dacht gelijk aan Aya en Jamila. Ik wilde niet in mijn eentje zijn. Ik had mijn oude huisgenoten en mijn broertje en Darryl bij mij thuis uitgenodigd voor middernacht. Ze wisten niet dat Idriss mij verlaten had. Ik vond het wel vreemd dat ze bij mij thuis wilden komen, maar misschien dachten ze dat Idriss en ik een grote feest zouden geven of zo? Normaal gingen mijn ex-huisgenoten uit op oud en nieuw. Of misschien voelden ze zich schuldig, omdat ze dat complot met Idriss waren aangegaan? Daarom gingen ze misschien op mijn uitnodiging in? Er werd aangebeld bij de voordeur. Dit was waarschijnlijk mijn boodschappenmeid? Ik had een vaste meid via een forum gevonden die wekelijks boodschappen voor me deed. Ze was wel erg laat vandaag. Ik ging naar de deur en opende die. Patrice, een Hindoestaans meisje van 19 jaar oud stond voor me deur. 'Hoi mevrouw, het spijt me dat ik zo laat ben, het was echt druk in de Albert Heijn. Iedereen doet inkopen voor vanavond.' zei ze op een spijtige toon. Ik wuifde met mijn hand en glimlachte naar haar toe. Volgens mij was dit de eerste keer dat ik naar haar lachte. Een verraste blik verscheen op haar gezicht. 'Ik weet het. maak je geen zorgen.' Ze kwam naar binnen met de zware tassen en legde ze in de keuken neer. 'Wacht hier.' zei ik, terwijl ik naar boven liep. Patrice ging met Gigi spelen, dit kon ik wel waarderen. Ik hield ervan als mensen van huisdieren hielden. Ik pakte twee briefjes van 500 euro uit de kluis en liep weer naar beneden. Ik overhandigde haar het geld. 'Voor de boodschappen en voor je diensten.' zei ik. Patrice raakte ondersteboven van het geld. 'Dit is veels te veel, mevrouw.' Ik schudde mijn hoofd. 'Niet in discussie gaan alsjeblieft. Neem het aan en heb er plezier mee.' Onmiddellijk nam ze een stap naar voren en knuffelde me. Dit duurde maar een seconde want ze maakte zich alweer los van me en verontschuldigde zich. Ik lachte luidkeels, omdat ik niet wist waarvoor ze zich schaamde. Nadat ik afscheid van haar had genomen, besloot ik de huiskamer met mooie lichtjes te versieren. Ik dekte de salontafel met verschillende hapjes. Het drinken zou ik pas later eruit halen aangezien ik niet wilde dat ze warm werden. Mijn gasten zouden over een paar uurtjes komen. Ik hoorde hier en daar wat vuurwerk buiten. Ik hield van oud en nieuw, en ik hield ervan om naar mooie vuurwerk te kijken. Ik kon niet wachten om mijn leven weer te beteren. Ik had er echt zin in. Het was bijna 21:30u toen ik klaar was met voorbereidingen te treffen. Ik stuurde iedereen die ik kende een gelukkig nieuwjaar bericht. Ik ging op mijn computer in mijn slaapkamer en deed hetzelfde op Facebook. Ik kon niet stoppen met kijken naar de deur die naar Idriss' slaapkamer ging. Zou ik? Waarom niet?
Met langzame maar zekere stappen, stapte ik zijn slaapkamer binnen. Zijn lades en kasten waren leeg. Het rook nog wel naar hem. Ik ging op het bed zitten en keek goed om me heen. Dit was waar het einde van onze relatie was gekomen. Vandaag zou die verdriet en pijn daarvaan ook aan een einde komen. Ik haalde diep adem en keek op mijn horloge. Het was bijna 22:00 en ik had niets te doen. Ik besloot om naar beneden te lopen, om een kopje thee te maken en televisie te gaan kijken, totdat mijn vrienden en broertje aan zouden komen. Ik kon eigenlijk niet wachten om ze te zien! Rustig liep ik de trap af. Opeens kreeg ik een onrustig gevoel in mijn buik waardoor ik volop naar mijn onderbuik greep. Misschien heb ik wat slechts gegeten? Het onrustig gevoel veranderde naar pijnlijke steken, waardoor ik door mijn knieën heen zakte. Ik probeerde mezelf staande te houden aan de leuning. Het voelde alsof er iets los kwam in mijn buik en het deed verdomme veel pijn. 'Aaaaaahhhhhh.' schreeuwde ik uit. Mijn buik werd van binnen uit elkaar gerukt waardoor ik mezelf niet rechtop kon houden. Ik viel op mijn gezicht en rolde van het trap af, totdat ik beneden op mijn rug terechtkwam. Mijn hele lichaam was zwak geworden. Met moeite drukte ik mezelf van de vloer af. Met knikkende knieen stond ik op, terwijl de steken in mijn buik door gingen. Het voelde alsof mijn ziel uit mijn lichaam gerukt was, toen ik al het bloed op de vloer in de gang zag. Ik slaakte een diep kreet en deed mijn handen voor mijn mond. Ik voelde het bloed uit mijn vagina lopen. Het was veel, erg veel. In paniek stond ik naar het bloedvlek te kijken, terwijl mijn broek steeds natter werd. 'NEEEEEEEEE, NEEEEEEEEE, NEEEEEEEEEEEEEEEE.' Mijn ademhaling kwam er met een snijdende toon uit. 'NEEEEEEEE, NEEEEEEEE DIT KAN NIET WAAR ZIJN.' Ik viel op mijn knieen voor de bloedvlek op de vloer. 'IDRISS, WAAR BEN JE WANNEER IK JE NODIG HEB?' riep ik huilend uit. 'Idriss? IDRISSSSSSSSSS?' Ik kreeg geen antwoord. De eenzaamheid was echt. Ik had een miskraam gekregen. Hoe kon het ook anders zijn? Ik was zwanger toen ik die zweepslagen had gekregen. Ik was zwanger toen we achtervolgd werden door Ali en zijn mensen. Ik was zwanger toen Idriss mijn hart brak. Ik viel met mijn gezicht op de vloer en sloot mijn ogen. Ik had alles verloren. Ik had mijn ongeboren kindje verloren. 'Bloederige tijden, bloederige tijden, bloederige tijden.' mompelde ik huilend in mezelf. Ik hoorde Huda's woorden in mijn hoofd. 'Je gaat bloederige tijden tegemoet komen.' Terwijl ik dit steeds keer op keer herhaalde viel ik langzaam maar zeker in slaap naast het bloedvlekje dat mijn kindje geweest zou zijn. Ik viel in slaap op de koude grond in de hal.
Na een minuutje of tien werd ik weer wakker vanwege vuurwerk buiten. Als een zombie keek ik op mijn horloge en zag dat het pas 10 over half 11 was. Het was nog geen nieuwjaar. Mijn gasten zouden pas rond middernacht komen, maar dat kon me niets meer schelen. Ik kroop van de vloer af, naar de keuken toe. Ik pakte pen en papier en begon erop te schrijven. 'Hier ligt Jannat's ongeboren kindje. Moge je ziel in het paradijs rusten.' Ik kroop weer terug naar de bloedvlek en legde het papiertje erboven. De tranen liepen over mijn wangen heen. Ik voelde me leeg van binnen, letterlijk. Ik voelde dat ik niet meer zwanger was. Had ik mijn kindje vermoord door depressief te zijn? Ik slikte mijn tranen in. Of waren het die zweepslagen? Had Ali ibn abdelaziz al Saud mijn kindje vermoordt? Bestond ik maar niet. Ik wil niet meer leven. Waarom moet het leven zo zwaar zijn? Waarom heb ik zo'n ongeluk? Waarom ik? Het leven speelde wreed spelletjes met mij. Ik draaide me langzaam naar achteren om. Ik keek naar de deur, die naar de wijnkelder ging. Ik slikte even en kroop naar de wijnkelder. Ik pakte de eerste fles alcohol die ik zag en kroop terug naar de hal. Vandaag zou ik oud en nieuw vieren met mijn overleden ongeboren kindje. Ik ging tegenover de bloedvlek zitten en nam een grote slok van de fles. Ik stopte niet met drinken. Ik bleef doorgaan en doorgaan totdat ik erg dronken werd. Alcohol hielp me niet de pijn weg te stoppen. Het leek juist alsof het erger werd. Ik kon mijn ogen niet van mijn ongeboren kindje wijken. Mijn telefoon ging af en het vuurwerk buiten werd steeds harder en meer. Mijn telefoon hield uiteindelijk op met rinkelen. Even later werd er op mijn voordeur geklopt. Ik verroerde geen vin en bleef naar de vloer kijken. Er werd harder op mijn voordeur geklopt. Ik hoorde Darryl, Nasseer, Savannah en Daphne praten. 'De lichten zijn uit.' zei Darryl tegen de rest. 'Misschien zijn ze niet thuis?' vroeg Savannah. 'Waarom zouden ze ons hier naartoe uitnodigen dan?' zei Daphne terug. Er werd weer op de voordeur geklopt. 'Hebben jullie wel de juiste informatie gekregen?' vroeg Nasseer daarna. 'Ja, ze zei dat we naar haar huis moesten komen?' zei Savannah verward. Er werd harder aangeklopt en zelfs op de bel gedrukt. Ik keek op mijn horloge. Het was bijna middernacht. 'Misschien is er iets gebeurd?' zei Darryl. 'Dit is niet normaal hoor. Jannat laat altijd wel wat van haar horen.' mompelde Daphne. 'Zullen we de deur openbreken? Of een van de ramen?' zei Nasseer. Het vuurwerk werd steeds meer en meer buiten. Het zou bijna 1 januari 2014 worden. 'Nee, lijkt me geen goed idee. Zo krijgen we alleen maar de politie op ons dak. Het alarm staat aan en niemand is thuis. Kom we gaan.' zei Darryl. Ik voelde dat ze nog voor de deur stonden maar ik kon ze niet meer goed horen. Want het vuurwerk kwam op gang. Het was middernacht namelijk en het enige dat ik kon doen is verdrinken in mijn fles en naar mijn ongeboren kindje op de vloer kijken. Ik nam nog een grote slok en hief mijn fles op. 'Gelukkig nieuwjaar.' zei ik tegen mezelf.
Jannat heeft letterlijk alles verloren wat ze ooit heeft gehad. Haar vaste baan en haar onschuld waren haar abrupt afgenomen. Om maar te zwijgen over haar gezondheid, geestelijke gesteldheid, man en moeder. Alsof dat allemaal niet genoeg was, verliest ze ook haar ongeboren kind. Wat gaat er nu met Jannat gebeuren? Gaat ze hier ooit over heen komen? Zal ze Idriss ooit weer onder ogen komen en hem vertellen wat er is gebeurd? Hield hij echt niet meer van haar of heeft hij doordachte plannen gesmeed om wraak te nemen? In de komende hoofdstukken wordt hier antwoord op gegeven... Dus stay tuned!
upppaaa! Kun je het vandaag afmaken?
k bedoel weer een vervolg plaatsen
Up! Nieuwe fan! Een prachtig verhaal!
26. Helemaal alleen
Dagen lang bleef ik op dezelfde plek zitten, kijkend naar mijn overleden kindje met een fles alcohol in mijn handen. Gigi kwam steeds miauwend naar me toe. Ze had honger en ik had haar kattenbak niet verschoond. Ik kon daar gewoon niet aan denken. Ik had er ook gewoon geen energie voor. Ik was te verdrietig om voor Gigi te zorgen. Gigi merkte de bloedvlek op de grond en liep ernaartoe om eraan te snuffelen. Onmiddellijk pakte ik haar weg van daar. 'Nee, Gigi. Mag niet.' Ik was dronken als ik weet niet wat. Dagen lang deed ik hetzelfde, keer op keer. Dronken worden, in slaap vallen en wakker worden op dezelfde plek, en af en toe ging ik naar de WC als mijn blaas te vol was. Ik had precies dezelfde kleding aan van oud en nieuw. Mijn broek was hard geworden vanwege het opgedroogde bloed. Ik at niet, en dronk ook geen water. Dagen en dagen gingen voorbij, dat ik in de koude hal zit met een fles wijn in mijn handen. Gigi kwam alweer naar me toe en miauwde. Had ze misschien door dat ik verdrietig was? Had ze door dat ik aan het treuren was over mijn kindje? Nee, ze wilde natuurlijk eten. Ik pakte Gigi op en wankelde richting de huiskamer toe. Met de fles alcohol in mijn handen. Voor het eerst zag ik het weer buiten. Het was bewolkt en grijs buiten. Ik deed de tuindeur open en hield Gigi omhoog. Ik keek haar in haar mooie gezichtje aan. 'Gigi, ik weet dat je ongelukkig bent met mij. Ik weet dat ik niet meer voor je kan zorgen. Daarom ga ik je vrij laten.' Gigi miauwde. Wist ik maar wat ze probeerde te zeggen. 'Ik ben het niet waard om een huisdiertje als jij te hebben. Wees vrij.' Ik zette haar op de grond in de tuin en sloot de deur achter me dicht. Terwijl ik wankelend op mijn benen stond, keek ik naar Gigi. Ze probeerde de deur open te krabben. Mijn zicht was wazig. Ik leunde op de bankstel en mompelde in mezelf. 'Ga gewoon weg, Gigi. Ik weet dat je het niet leuk vindt hier. Er is niemand hier, behalve ik. Ik ben niemand.' Het was alsof ze me begreep. Ze begon om haar heen te kijken en de tuin te onderzoeken. Ik bleef wankelend staan en naar haar kijken totdat ze uit zicht verdween. Wankelend liep ik terug naar de hal toe en ging verder met drinken. Dit bleef maar doorgaan. Ik zou mezelf tot de dood drinken, dat is wat ik van plan was. Alle hoop was weg. De hoop naar een beter leven, verdween toen mijn kindje haar ziel had uitgeblazen. Zij was de enige reden waarom ik mijn leven wilde beteren. Ons kindje was ook het enige wat Idriss en mij terug bij elkaar had kunnen brengen. Dit was voorbestemd. Idriss en ik hoorden niet bij elkaar. Het maakte niet uit wat Huda zei toen ze haar voorspellingen maakte. Ik was van plan om mijn eigen leven te nemen. Ik was van plan om zelfmoord te plegen. Mijn dode lichaam zou in dit lege huis rotten. Als Idriss ooit terug zou komen, dan zou hij me hier in het huis vinden. Levenloos en waarschijnlijk door maden opgegeten. Voordat ik dat deed, wilde ik eerst zo veel mogelijk drinken. Ik wilde onder de invloed zijn. Ik wilde niet dat er een sprankje persoonlijkheid van mezelf over zou blijven. Ik raakte steeds buiten bewustzijn terwijl ik mezelf kapot dronk, starend naar de grond. Ik wist geeneens welke dag het was. Ik vergat alles en iedereen om me heen. De bloedvlek in de hal was in mijn geheugen gegrift. Ik wist precies hoe het eruit zag. Ik zou wel voelen wanneer het tijd was om mijn leven te ontnemen. Ik zou mijn polsen doorsnijden en naast mijn kindje in de hal overlijden. Ik had geen energie en kracht, toen ik mezelf van de vloer aftrok. Ik wist nog steeds niet welke dag het was, of hoeveel dagen verstreken waren. Ik voelde dat het tijd was, om naar het hiernamaals te vertrekken. Misschien zou ik naar de hel gaan. Maar met alles wat ik heb meegemaakt in dit wereldse leven, kon ik dat waarschijnlijk ook bij hebben. Zou het echt erger zijn dan dit wereldse leven? Ach, het kon me niets schelen. Dit was sowieso geen leven. Als ik na alles, wat ik heb meegemaakt verdiende om naar de hel te gaan, dan zal het maar zo moeten zijn. Ik geloofde niet meer dat god of engelen aan mijn kant stonden. Niemand gaf om me. Ik struikelde en wankelende met lage energie naar het keukenblad waar ik de scherpste mes pakte. Bij het voelen van de koude mes, kreeg ik een klein glimlachje op mijn gezicht. Ik was blij om deze wereld te verlaten. Ik keek even om me heen en zag de lichtjes die ik had opgehangen voor oud en nieuw. Sommige van de lichtjes waren uitgebrand. De hapjes die ik voor oud en nieuw klaar had gemaakt, waren aan schimmelen. Ik wilde een laatste kijkje nemen naar het huis waar ik voor een halfjaar heb gewoond. Ik haalde diep adem en voelde vrede binnenin me. Het was tijd om te vertrekken. Ik pakte de mes stevig vast in mijn hand en legde het op mijn pols. Ik begon de mes in mijn pols te drukken. Wat vreemd? Ik voelde helemaal geen pijn, waardoor ik het mes nog dieper in mijn pols drukte. Ik sneed mijn huid open en het bloed begon eruit te komen. 'Miauw, miauw.' hoorde ik van buiten komen. Mijn reflexen waren langzaam maar alsnog alert. Ik keek naar de tuindeur en zag Gigi voor de deur. Ze was nat van de regen en probeerde de deur open te krabben. 'GA WEG!' brabbelde ik uit. Ik negeerde Gigi en ging verder met wat ik aan het doen was. Ik scheurde mijn pols verder open. Het voelde heerlijk aan. Het was fijn om de rode kleur te zien. Het bloed van mijn pols begon eruit te lopen. "Gsh, gsh." hoorde ik van de tuindeur komen. Gigi krabde met volle kracht aan de deur. Ik keek goed naar haar en zag hoe mager ze eruit zag vanwege haar natte vacht. 'Je was een zwerfkat, je kunt toch wel in je eentje overleven?' mompelde ik dronken tegen mezelf. Ze miauwde alweer maar ik wilde niet stoppen met zelfmoord plegen. Ik voelde de scherpe mes in mijn pols. Ik zou gewoon doorgaan. Ik pakte de mes en drukte het dieper in mijn pols. Het voelde heerlijk aan. De pijn voelde echt goed aan. Alsof ik weer tot leven kwam. Ik kon het niet laten, maar ik wilde voor een laatste keer naar Gigi kijken, voordat ik dit leven zou verlaten. Misschien zou ik mijn kindje in het hiernamaals zien? Gigi keek me rechtstreeks in de ogen aan en miauwde, zo hard als ze mogelijk kan. Ik barstte in huilen uit. Waarom deed ik dit? Gigi had me nodig. Iedereen had mij verlaten en nu doe ik hetzelfde bij haar. Hoe kon ik zo wreed zijn? Ik gooide het mes weg en wankelende naar de tuindeur toe. Ik hield zo veel van Gigi, waarom zou ik haar tot haar lot overlaten? Ik opende de tuindeur en Gigi rende gelijk naar binnen. Ze wilde niet vrij zijn, ze wilde niet in haar eentje zijn. Ze wilde bij mij zijn en ik kon het niet over mijn hart krijgen, om haar te verlaten. Ik viel op mijn knieën en huilde zachtjes in mezelf. Ik was bang, erg bang om mijn eigen leven te nemen. Niet omdat ik waarschijnlijk naar de hel zou gaan, maar omdat ik niet wilde dat er iets met Gigi zou gebeuren. Ik klapte mezelf in het gezicht. 'Sta op en geef haar eten. Verschoon haar kattenbak.' commandeerde ik mezelf.
