1. #316
    MVC Lid

    Reacties
    104
    13-12-2016

    Hoi Gigi,

    ik ben een stille lezer,maar woow je verhaal
    ik voelde die emoties gewoon mee!
    je doet het hartstikke goed,doe rustig aan met alles
    en ik zal trouw wachtten op het bittere einde van jannet en idriss!

    x

  2. #317
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    He schat ben je weer terug of nog niet
    Laat even wat weten want we wachten hahahha

  3. #318
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    22. Israa's verhaal

    Diezelfde avond was iedereen naar haar eigen slaapkamer vertrokken. Alleen Idriss en ik bleven in bed over. Gigi probeerde me zelfs keer op keer te troosten. Ze miauwde steeds naar me. Ze snuffelde aan mijn rug waardoor Idriss haar van daar wegpakte. Hij hield haar in zijn armen vast terwijl ze met grote oogjes naar me keek. Ik lag nog steeds op mijn buik. Ik kon niet op mijn rug liggen omdat mijn rug erg fucked up en pijnlijk was. Ook weigerde ik naar mijn eigen rug te kijken. Ik wilde echt niet zien wat de schade was. Idriss keek me helemaal niet aan. Ik wist dat er iets aan de hand was met hem. Hoe zou het ook anders kunnen? Hij heeft zijn vrouw zweepslagen zien krijgen. Ik wist dat Idriss een diepe persoon was met diepe gevoelens en gedachten, die hij nooit met anderen deelde. Ik wist gewoon dat hij dit niet zou laten gaan. Het was erg stil toen ik de stilte probeerde te onderbreken. 'Wie is Israa?' vroeg ik hem zachtjes met een glimlach. Idriss keek in een ruk naar me toe en staarde me diep in gedachten aan. Ik wilde weten wie Israa was en waarom hij zo emotioneel van haar naam werd toen Ali het over haar had. Hij haalde een diepe zucht en bleef me maar aankijken, waarschijnlijk vroeg hij zichzelf af of hij mij dit wel wilde vertellen. 'Israa was mijn zusje.' hoorde ik zachtjes toch van hem komen. 'Je had een zusje?' vroeg ik hem gechoqueerd. Hij knikte snel en afwezig. 'Dit was hetgeen dat ik je nog zou vertellen, Jannat.' Idriss sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd. Alsof hij nare gedachten uit zijn hoofd probeerde te schudden. Ik raakte zijn arm aan. 'Wat is er gebeurd? Vertel me alsjeblieft?' vroeg ik hem zonder ego en zonder trots. Hij keek me weer aan en zijn blik veranderde. Zijn ogen werden dromerig en hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. 'Je had haar moeten zien, Jannat. Je had haar echt moeten zien of leren kennen. Ze had van die sprankelende ogen. Vanaf haar geboorte heeft ze mijn hart kunnen verwarmen. Zij heeft mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Sinds het moment dat ze kon kruipen, kroop ze overal achter me aan. Dat was als ze mij tenminste kon bijhouden. De eerste keer dat dat gebeurde raakte ik geïrriteerd. Mijn irritatie verdween als sneeuw voor de zon toen ik naar haar fonkelende ogen en glimlach keek. Als ik uit zicht was dan begon ze keihard om mij te krijsen. Ze had een prachtige persoonlijkheid vanaf geboorte. Ik nam haar onder mijn hoede. Ik had geen andere keus, weet je wel? Ze achtervolgde me toch overal naartoe, en ik had het niet in me om haar te verlaten of achter te laten. Ik nam haar altijd overal met me mee.' Idriss lachte in zichzelf met vochtige ogen. 'Maar wat mij het meest verwarmde was het feit dat ze mij en iedereen om haar heen altijd probeerde te voeren. Ze wilde vanaf die leeftijd al voor haar familie zorgen. Als iemand haar eten niet aannam dan brabbelde ze op een bezorgde toon naar ons. Alsof we in levensgevaar waren als we niet aten. Ze kon geeneens praten maar ze kon iedereen overwinnen, en mij had ze sowieso al overwonnen. Behalve mijn vader dan.' op dat moment veranderde Idriss' blik naar een blik die vol pijn zat. 'Mijn vader was nooit thuis en als hij thuis was, dan zag hij hoe lief en zorgzaam ze was. Hij vond dat geen goede karaktereigenschap. Hij vond dat op de een of andere manier zwak. En voor een lange tijd was er niets gebeurd. Ze was een paar jaar jonger dan jij, Jannat. Twee jaar jonger om precies te zijn.' Idriss probeerde zijn houding goed te houden. Hij probeerde op een normale manier te spreken, maar ik zag dat hij moeite had. 'Ik was 17 jaar oud en zij was 13. Dit was een jaar voordat ik naar Oxford vertrok. Sabri had een paar vrienden uitgenodigd die bij ons op bezoek waren. We waren namelijk alleen in ons paleis, zoals we wel vaker waren. Israa was boven in haar slaapkamer aan het slapen. Sabri en ik waren voor even weggegaan om wat boodschapjes te doen. In de tussentijd was Israa waarschijnlijk naar beneden gegaan vanwege harde geluiden. Ze vroeg de jongens of ze wat zachter konden zijn. Je moet weten dat deze jongens bijna nooit het gezicht van een vrouw zien, laat staan eentje met een pyjama aan. Toen Sabri en ik thuis waren gekomen vonden we haar naakt op de grond in een plas bloed. De jongens waren nergens te vinden.' Idriss sloot zijn ogen en was even stil. 'Op dat moment zag ik ook dat ze besneden was. Ik vertelde Sabri nog dat we dit niet aan vader moesten vertellen. Maar hij is nooit de allerslimste geweest. Ik wist dat zij in de problemen zou komen. Ik wist het gewoon. Ik had verdomme beter mijn best moeten doen! Sabri probeerde echt alles voor vader te doen. Hij wilde indruk op hem maken. Sabri hield net zo veel van Israa als ik deed, maar tevergeefs...' Idriss werd alweer stil terwijl ik aandachtig en in shock naar hem luisterde. Ik heb hem nooit met zoveel emotie en liefde horen praten. Het deed mijn ogen vochtig worden. 'Toen vader erachter kwam dat Israa door deze groep jongens verkracht was, heeft hij haar tot de dood laten stenigen. Ze was bevlekt en een schande voor de familie. De jongens kregen natuurlijk geen straf, want zo gaat het nou eenmaal hier.' Een traan kwam uit Idriss' oog waarop de mijne ook volgden. Kon ik maar mijn schoonzusje leren kennen. Ze klonk als een regelrechte lieverd, die niet zo'n lot verdiende. 'Zie je dit?' vroeg Idriss aan me terwijl hij naar zijn slaap wees. Ik zag een vervaagde litteken daar, die me altijd al eerder was opgevallen. Ik knikte naar hem toe. 'Ik probeerde nog voor haar te staan toen ze gestenigd werd. Ik probeerde de stenen voor haar op te vangen, totdat ik door iedereen werd weggesleurd. Vanaf dat moment was alles veranderd. Ik haatte mijn broer en vooral mijn vader. Ik kon helaas nog niet weg van hun. Ik moest mijn haat inslikken en wachten tot later.' Ik slikte even van zijn verhaal. Idriss tranen begonnen vrijuit te lopen. Hij had geen controle meer over zijn emoties. 'Voordat ze overleed vertelde ze me nog dat ze voor altijd bij me zou zijn en mij voor altijd overal naartoe zou volgen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel pijn gevoeld als die dag. Ik heb nog nooit zoveel haat gevoeld als die dag. Ik zweerde wraak op mijn vader. Dit is een belofte die ik nog steeds moet waarmaken. Vooral na vandaag.' Ik begon zachtjes te huilen van zijn verhaal. Dit raakte me zo diep dat ik er gewoon gebroken van werd. Hoe heeft Idriss dit altijd voor zichzelf kunnen houden? Ik had er voor hem kunnen zijn. Israa, mijn schoonzusje die ik nooit heb kunnen leren kennen. Ik wou dat ik haar kon leren kennen. Ik wou dat ik haar kon bedanken voor het verzachten van Idriss' karakter. Ik kon niet geloven dat Idriss gewillig was om zijn vader hiervoor te vergeven voor mij. Ik omhelsde Idriss' been, meer dan dat kon ik namelijk niet doen. Hij streelde mijn goudblonde haren waardoor ik naar hem opkeek. 'Idriss?' Hij keek me diep in de ogen aan en rees zijn wenkbrauw zwakjes. 'Het prinsessenschap sucked echt.' zei ik tegen hem waarop hij naar me glimlachte. Ze zaten we samen in stilte totdat ik hem om een foto van Israa vroeg. Idriss pakte zijn portemonnee en gaf het aan me. Nadat ik de portemonnee opende zag ik Israa's foto. Ik moest bijna alweer janken bij het zien van haar mooie gezicht. Ze straalde en was erg mooi. Ze was een mix van Idriss en Sultana, maar dan jonger. Ik schudde mijn hoofd van verdriet. 'Je hebt toch ook een andere zus?' vroeg ik aan Idriss. Ik herinnerde me dat hij me dat op onze date vertelde. Idriss knikte. 'Ja, Nesrine. Ze woont samen met haar man en kinderen in Zwitserland.' Het was raar dat Idriss nog een zus had die ik nog nooit had ontmoet. 'Heb je nog meer zussen of broers?' Ik doelde natuurlijk op de feit dat Saudische mannen altijd veel meer vrouwen hadden en daardoor ook veel meer kinderen hadden. Idriss knikte alweer: 'Ik heb misschien wel 20 halfbroers en zussen, die tel ik niet mee. Ik tel alleen mijn volle broers en zussen. Sabri, Nesrine, ik en Israa.' de laatste naam kwam er met moeite uit. 'Hoeveel vrouwen heeft je vader gehad?' vroeg ik alweer nieuwsgierig. Hij antwoordde mij simpel met "acht". Eigenlijk viel dit best wel mee, dacht ik bij mezelf. Vooral omdat ik wist dat Abdulaziz al Saud, de oprichter en eerste koning van Saudi-Arabie wel 22 vrouwen had en bijna 100 kinderen. Daarom was de koninklijke familie zo immens groot. Er zaten natuurlijk wel bepaalde ranken in. De directe afstammelingen van Abdulaziz al Saud waren natuurlijk van de hoogste rank. Vandaar dat Idriss' vader de minister van buitenlandse zaken was. Hij was namelijk de kleinzoon van Abdulaziz.

  4. #319
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    De volgende ochtend kwam Lucy onze slaapkamer binnen met een schaal fruit. Idriss was allang al opgestaan en nergens meer te vinden. Ik hoorde van Lucy dat ie was gaan hardlopen. Blijkbaar had hij een bepaalde woede in zich die hij kwijt wou hebben door middel van sporten. Iets wat heel erg normaal voor hem was. Lucy kwam bij mij op bed zitten en dwong mij om te eten. Ik nam een banaan die ik langzaam en vol moeite probeerde te nuttigen. Mijn lichaam was niet meer zoals het was. Mijn maag zat gewoon niet meer lekker sinds de dag dat we Ali hadden ontmoet. 'Hij heeft me over Israa verteld.' mompelde ik zachtjes naar Lucy, terwijl ze me aandachtig aankeek. Ik probeerde haar ook af te leiden van het feit dat ik nauwelijks meer at. Lucy kreeg een kleine glimlach op haar gezicht maar haar ogen betroffen veel emotie. Zij kende Israa natuurlijk ook. Vooral omdat zij al van een jonge leeftijd in Idriss' leven was. Hij was acht jaar oud en zij was 21. 'Er was geen enkel meisje zoals haar.' zei Lucy terwijl ze even slikte. 'Ik ben blij dat hij eindelijk zijn leven met je deelt.' maakte ze af. 'Lucy, ik weet dat ik een bitch tegen je ben geweest. Sorry oke?' zei ik tegen haar terwijl ik met het dekbed speelde. Lucy kreeg een verwarde blik op haar gezicht. Het was alsof ze mij echt niet begreep. 'Ik weet niet waar je het over hebt?' hoorde ik van haar komen. Ik rolde met mijn ogen. 'Jij en de rest spraken nauwelijks tegen me en ik deed ook geen moeite om tegen jullie te spreken.' mompelde ik voor de hand liggend terug. Lucy kreeg een pijnlijke blik op haar gezicht en beet eventjes op haar onderlip. 'Oh, uh tja, Idriss vroeg ons om jou met rust te laten, dus het was erg ongemakkelijk voor ons. Vooral omdat we precies wisten wat er aan de hand was. We begrepen heus wel waarom je ook niet tegen ons sprak. Vooral na alles wat er gebeurd was?' zei ze op een gênante maar toegefelijke toon. Dus zijn gehele crew wist gewoon wat er aan de hand was? Ongelofelijk. Alle antwoorden bevonden zich voor mijn neus al die tijd en ik was er gewoon blind voor. Misschien kwam het omdat ik altijd op de grond keek? Vanaf vandaag ga ik echt op mensen en mijn omgeving letten. Lucy en ik keken op, omdat we een harde mannenstem beneden hoorde praten. Ik stond onmiddellijk op en deed mijn sluier over mijn hoofd heen, terwijl Lucy al naar beneden begon te lopen. Met moeite rende ik zachtjes achter haar aan om mijn hechtingen niet te scheuren. De mannenstem klonk boos en geïrriteerd. Zijn harde stem nam de gehele paleis over. En toen ik eindelijk beneden aankwam, wist ik niet wat ik zag.

    Het waren Idriss en Sabri die in de gang stonden te praten. Sabri was degene die keihard aan het praten was. Idriss was in sportkleding gehuld, en ik zag dat hij veel gezweet had. Sultana stond van een afstandje naar hun te kijken en naar hun gesprek te luisteren. Toen de twee broers mij en Lucy zagen, kreeg Sabri een rode kop van woede. 'Wat doen jullie hier nog in godsnaam?!' schreeuwde hij bijna uit. Het zat in de bloed van arabieren om vol emotie te praten. Idriss wees naar Sabri toe en zei op een rechtvaardige toon: 'Praat niet zo tegen haar.' Sabri haalde diep adem en keek Idriss weer aan. 'Hij gaat hier naartoe komen. Je begrijpt toch wel dat ik bezorgd ben of niet?' Idriss schudde zijn hoofd toegefelijk en uit ongeloof. 'Wat weet hij allemaal?' vroeg Idriss aan hem. 'Op dit moment nog niets. Maar het gaat wel erg verdacht zijn als hij jouw vrouw hier ziet, die nog levend en wel is, vind je niet?' De toon in zijn stem was gefrustreerd. 'Jullie moeten zo snel mogelijk weggaan.' Sabri keek op zijn horloge en haalde diep adem. 'Jullie hebben tot de avond om weg te wezen en hier nooit meer terug te komen.' Idriss knikte naar hem toe en keek mij daarna aan als hint. 'Ik ga mijn spullen inpakken.' mompelde ik zachtjes. De echo van de grote gang liet mijn stem harder klinken dan dat het was. 'Nee, je bent toch niet gek? Daar hebben we dienstmensen voor.' zei Sultana terug tegen me. 'Ik ga ze gelijk aan het werk zetten, en jullie kunnen mijn privejet naar Nederland nemen.' maakte ze af.

  5. #320
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Vanaf dat moment was het chaos in het paleis. Iedereen werkte om ons heen in een paniek. Ik herinnerde de dienstmensen keer op keer, dat ze Gigi niet moesten vergeten. Het zou wat zijn als ik haar hier zou achterlaten. Idriss hielp mij ook met spullen inpakken nadat hij snel gedoucht had. Ik had zelf vandaag geeneens gedoucht of mijn haren gekamd. Gelukkig moest ik toch met mijn gezichtssluier naar buiten. In de vliegtuig kon ik het weer uittrekken als ik wilde, maar ik wilde mezelf van de wereld verbergen. Rond lunchtijd was Sarah gekomen omdat ze zelf een bezoekje van Sabri heeft gehad. Hij vertelde haar dat ze afscheid moest komen nemen. Iedereen lunchte snel en staand, want we wilden zo snel mogelijk weg. Ik kreeg nog steeds geen hap door mijn keel, dus ik stond er gewoon nerveus bij. Op dat moment besefte ik me dat ik Idriss' tantes waarschijnlijk nooit meer zou zien. Behalve als ze mij zouden komen bezoeken, maar ze waren oud. Misschien wel te oud om te reizen? 'Ga ik jullie nog wel zien?' vroeg ik aan Sultana en Sarah. Ze kregen opeens grote ogen en keken elkaar, omdat ze zich waarschijnlijk hetzelfde als ik beseften. Ze wisten dat ik hier nooit meer terug zou komen en hun dus waarschijnlijk niet meer zou zien. En wie weet hoe lang zij nog te leven hadden? Ja, zo zat het leven in elkaar. Voordat Sultana kon antwoorden onderbrak Idriss haar. 'Daar hebben we het een andere keer over. Wij moeten zo snel mogelijk weg hier.' Natuurlijk was dit wel voorspelbaar van Idriss. Zoals altijd wilde hij alles zakelijk en informeel afhandelen. Hij wilde niet dat er emoties in het spel waren op dit moment. Ik begon hem heel goed te leren kennen. Waarschijnlijk kenden zijn tantes hem ook heel goed want zij knikten toegefelijk. Ik besloot het ook te laten gaan omdat ik in ieder geval hun telefoonnummer had, dus we konden het er later wel over hebben.

    Nadat alles ingepakt en wel was, stond de chauffeur buiten de hek op ons te wachten. Al onze spullen werden gedragen door de dienstmensen. Ik had Gigi in haar kooi in mijn handen die Idriss gelijk van me afnam en zelf vasthield. Mijn hart klopte in mijn keel. Zou ik hier toch levend wegkomen? Heb ik niets vergeten? Was het dan echt over? Sultana en Sarah knuffelden mij tegelijkertijd. Hun knuffels waren erg stevig en warm, maar ze waren oplettend om mijn rug niet aan te raken. 'Het spijt ons zo erg dat onze familie zo slecht is.' zei Sarah met een klein stemmetje. 'Doe normaal, het is niet jullie schuld.' zei ik terug, met ingehouden woede. Sarah en Sultana waren geweldig. Ze hoefden geen sorry te zeggen voor hun broers gedrag. Het had niets met hun te maken. 'We hopen dat je van ons houdt, net zoals wij van jou houden.' zei Sultana opeens, die gelijk mijn woede weg liet smelten. Ik was gechoqueerd van haar woorden. Ik was ook erg geraakt. Ik deed mijn best om mijn tranen binnen te houden en ik knikte naar hun allebei. Wat kon ik anders zeggen of doen? Ik knuffelde ze nogmaals, om mijn liefde aan hun te laten zien. Ik rook de sigarettenrook van Sultana afkomen. 'Bel ons alsjeblieft of laat wat van je horen.' zei Sarah met haar gezicht in mijn schouder. Ik liet ze los en knikte bevestigend naar hun toe, en draaide me gelijk om. Ik stapte de auto onmiddellijk in. Ik wilde dit niet nog langer laten duren. Ik wilde ook niet naar hun kijken omdat het me toch wel erg veel pijn deed om ze zo achter te laten. Vooral in zo'n rare land. Het was al vier uur in de middag en zon was heet buiten. Ook wisten we niet wanneer Ali precies zou komen. Sabri geloofde dat hij na 8 uur zou komen, maar hij wist het niet zeker. Het was namelijk zaterdag en op deze dag werkten mensen normaal niet. Ik hoorde Idriss afscheid van hun nemen, en ik hoorde ook iets verdacht van hem komen. 'We zullen elkaar snel weer zien, dat beloof ik je.' Het enige dat ik kon denken was, hoe dan? Gaan Sultana en Sarah bij ons op bezoek komen? Of misschien loog Idriss gewoon tegen hun, zoals hij altijd wel deed. Lucy nam daarna ook afscheid van hun en beiden stapten de auto in. Sultana en Sarah bleven buiten staan en begonnen te zwaaien. Dat zag ik in mijn ooghoeken. Hierdoor voelde ik me gedwongen om terug te zwaaien, ook al wilde ik eigenlijk niet naar hun kijken. Out of sight out of mind toch? Een lange afscheid was altijd moeilijker voor me. De enige keer dat ik een lange afscheid had genomen was toen ik naar Saudi-Arabië vertrok en dat was al erg moeilijk genoeg. Vooral omdat ik dacht dat ik mijn familie en vrienden misschien ook nooit meer zou zien. De auto begon langzaam op gang te komen en we reden rustig weg uit de voortuin van het paleis. De auto begon op een lange kreukelige weg te rijden, totdat we op de snelweg waren, richting de prive vliegveld van Sultana.

  6. #321
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Natuurlijk reden we langs het centrum van Al Riyaad. Idriss probeerde mij af te leiden van het feit dat we chop chop square passeerden, maar ik keek alsnog naar buiten. Hij kon mijn ogen toch niet zien door mijn gezichtssluier. Alsnog wist ik dat hij heus wel wist dat ik naar chop chop square keek. Hij begon zelf ook naar buiten te kijken en spande zijn kaken. Hij had een wraakvolle blik op zijn gezicht gekregen. Lucy merkte de gespannen sfeer in de auto en probeerde me ditmaal af te leiden en begon te praten. 'Ik heb giste..' Opeens werd ze stil. Waarom maakte ze haar zinnetje niet af? Ze staarde opeens voluit naar buiten, naar de tegenliggende weg. Idriss merkte ook op dat haar aandacht opeens ergens anders was, waardoor hij eerst even mij aankeek. Daarna deden we wat Lucy deed en keken tegelijkertijd ook naar buiten, naar de tegenliggende weg. Dit was erg verdacht. Een auto reed onze rivhting op die erg veel op Sabri's SUV leek. De auto passeerde onze auto waardoor we Sabri aan het stuur zagen. Sabri en Idriss keken elkaar even gechoqueerd aan. Sabri gaf een waarschuwende blik naar Idriss, waardoor Idriss een blik vol wantrouwen kreeg. Nadat Sabri's SUV uit zicht was zagen we een limousine rijden. Deze limousine was zwart en lang en achtervolgde Sabri. Toen we goed naar de limousine keken zagen we dat Ali erin zat. Ik slikte hardop en wilde gelijk op de grond liggen om mezelf te verstoppen. Gelukkig deed ik dat niet, want dan zou het wel erg verdacht zijn. Terwijl de limousine ons passeerde merkte Ali Idriss op en schonk hem een grijns. Opeens veranderde de blik op Ali's gezicht naar een blik vol wantrouwen, toen hij mij en Lucy opmerkte. 'Shit.' zei ik vol angst.




    Beste mensen, mijn excuses voor de vertraging. Ik had echt zware last van jetlag en daarna last van een writersblock. In ieder geval, I missed you guys!

  7. #322
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Citaat Geplaatst door Brunettte Bekijk reactie
    Hoi Gigi,

    ik ben een stille lezer,maar woow je verhaal
    ik voelde die emoties gewoon mee!
    je doet het hartstikke goed,doe rustig aan met alles
    en ik zal trouw wachtten op het bittere einde van jannet en idriss!

    x
    Hoi hoi!

    Dank je wel voor je superleuke bericht en voor de compliment! Altijd erg leuk om van stille lezers te horen! Ik waardeer het heel erg en gelukkig is het bittere einde nu nog niet in zicht! x

  8. #323
    MVC Lid

    Reacties
    69
    26-07-2015

    Omg wat een super spannend vervolg... Ga gauw verder!!

  9. #324
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    he je bent er weer ga gauw verder

  10. #325
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    ga gauw weer verder, groeten

  11. #326
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    23. Aangetaste eer

    Idriss keek onmiddellijk weg van Ali en deed alsof er niets aan de hand was. Ik wou tegen de bestuurder zeggen dat ie sneller moest rijden, maar ik liet Idriss de leiding hebben. Als we sneller zouden rijden dan zou het misschien verdacht zijn toch? Voor zover ik opmerkte reed Ali's limousine nog steeds in de tegengestelde richting. Waarschijnlijk had ik toch te snel gedacht want zijn limousine keerde onmiddellijk om en begon ons te achtervolgen. Ik was de enige die het zag aangezien ik met mijn gezicht richting de achterkant van onze auto zat. Idriss en Lucy zaten met hun rug aan de achterkant van de auto. 'Uhm, Idriss?' zei ik stotterend. Hij knikte nonchalant naar me toe. 'Je vader is ons aan het achtervolgen.' zei ik opeens keihard. Ik schrok van mijn eigen toon. 'Dat kan ik ook wel zien, in de autospiegel.' zei Idriss terwijl hij nonchalant zijn lippen likte. 'What the fuck Idriss? Waarom maak je je geen zorgen?' zei ik vol paniek. Lucy legde haar handen op haar hart uit bezorgdheid. Ik keek naar achteren, naar de autospiegel en zag dat de chauffeur wantrouwig ook in zijn autospiegel te kijken. Hij merkte nu ook op dat de limousine aan het bumperkleven was. 'Omar, blijf rustig rijden maar rijd nog niet naar het vliegveld. Maak een omweg totdat ze weg zijn.' zei Idriss tegen hem in het Arabisch. Omar de chauffeur knikte naar Idriss toe. 'Idriss?!' zei ik bezorgd. 'Jannat. Hij kan helemaal niets doen. Hij kan ons niet tegenhouden en mocht hij onze auto toch kunnen stoppen, dan is er alsnog niets dat hij kan doen. Hij is in zijn eentje met een chauffeur. Ik kan ze allebei aan. Dus relax en doe alsof er niets aan de hand was.' Ik slikte een brok van mijn keel weg. Hoe kon hij doen alsof er niets aan de hand was? Idriss' argument was logisch maar wat nou als zijn vader back up zou bellen of zo? Precies toen ik dat dacht zag ik Sabri's SUV, Ali's limousine volgen. Het was Sabri waarschijnlijk opgevallen dat zijn vader niet meer achter hem reed, waardoor hij ook een ommekeer maakte. Wat in hemelsnaam was er hier aan de hand? Waarom deden ze dit? Wat was het doel hiervan? 'Hij probeert gewoon onder je huid te kruipen.' mompelde Idriss in zichzelf. Alsof hij mijn gedachten las en daar antwoord op gaf. Wist Ali dat ik nog leefde? Wist hij dat ik bij Sultana verbleef? Ging hij daarom naar Sultana's paleis toe? Onze auto nam allerlei omwegen en reed op een rustige tempo alsof er niets aan de hand was. Ongeveer tien minuten verstreken toen Ali's limousine een andere weg nam. Ik zag Ali's gezicht naar mij kijken en zijn vinger die naar me wees. Hij knikte rustig met zijn hoofd terwijl hij naar me keek. Alsof hij me liet weten dat hij wist dat ik het was. Of misschien speelde hij gewoon een spelletje? Hij kon toch niet zeker weten of ik nog leefde? Maar wij wisten ook niet wat hij wist? Misschien heeft iemand hem wel verteld dat Jannat Qadier alleen zweepslagen heeft gekregen. Er waren namelijk tientallen mensen bij. Er waren ook veel mutawwa erbij. Het nieuws kan hem allang al hebben bereikt. Hij was een man van hoge status, waarom zou hij geen mensen hebben die hem alles vertellen? 'Idriss, hoe weten we dat hij niet weet of ik leef? Ik bedoel, waarom zou hij naar Sultana's paleis gaan?' vroeg ik hem ongeduldig. 'Ik krijg het wel te horen van Sabri of mijn tantes. Het is onlogisch om ergens van uit te gaan. We weten niets zeker, dus suggereren is een zonde van je tijd.' Idriss keek recht voor zich uit en vertelde Omar uiteindelijk dat hij naar het vliegveldje kon rijden.

    Onderweg naar het vliegveld was Idriss bezig met zijn telefoon en druk aan het sms'en. Waarschijnlijk probeerde hij voorzichtig te zijn en zeker te zijn dat er niemand op ons stond te wachten op het vliegveld. Je weet maar nooit met zijn vader. Misschien nam hij een andere weg naar het vliegveldje en wachtte hij daar wel op ons. Idriss keek met een ruk op naar Omar en vertelde hem dat ie naar een andere prive vliegveld moest rijden en zo snel mogelijk. Mijn hart klopte in mijn keel van zijn onverwachte verzoek. Het was waarschijnlijk gewoon waar. Ali reed richting het vliegveld waar Sultana's gezin altijd van vloog. Omar kreeg een wantrouwige blik op zijn gezicht en knikte uiteindelijk. 'We rijden nu naar Sabri's privejet.' deelde Idriss met me mee. 'Is het veilig?' vroegen Lucy en ik hem tegelijkertijd. Idriss sloot zijn ogen uit frustratie. Ali kroop inderdaad onder zijn huid. 'Zou ik ons doelbewust in gevaar brengen?' vroeg hij met ingehouden woede. De auto begon keisnel te rijden totdat we bij een grote ruimte kwamen, dat bijna geheel uit woestijn bestond. Er waren strepen aangebracht op de grond maar verder was het helemaal leeg. Er stond een kleine vliegtuig klaar met twee piloten en een dame in een outfit, die buiten stonden te wachten. Ze leken allemaal op Britten maar ik kon het verkeerd hebben. Idriss stond snel uit de auto waardoor wij allemaal vluchtig onze spullen pakten. Zelfs de piloten en de dame hielpen ons met onze spullen, het vliegtuig inbrengen. We hadden elkaar geeneens begroet of voorgesteld. Waarschijnlijk vertelde Sabri deze piloten en dame dat ze ons zo snel mogelijk het land uit moesten vliegen. Ik bleef maar om me heen kijken om te zien of ik geen auto zag aankomen waar Ali of zo in zat. De kust was veilig, gelukkig. We stapten de vliegtuig snel in, nadat onze spullen naar binnen werden gebracht. De piloten en de dame deden alles zo snel mogelijk en maakten zichzelf klaar voor het opstijgen. Vanuit de intercom zei de piloot in het Engels met een brits accent dat hij alle beleefdheden voor een andere moment zou bewaren en dat we binnen een paar minuten zouden opstijgen. 'Ik zou nu opstijgen als ik jullie was!' schreeuwde Lucy in het engels uit, die uit het raam keek. Een paar auto's reden onze richting op. 'Roger that.' zei de piloot met de intercom. De auto's kwamen steeds dichterbij. De dame zat bij ons in de passagier stoelen. Ze schonk ons een grote glimlach en vertelde dat we hier veilig weg zouden komen, zonder probleem. Ze kwam erg overtuigend over. Ik was verstijfd van angst. Ik was zenuwachtig voor wat er zou gebeuren. Het vliegtuig begon geluiden te maken en rustig te rijden, terwijl de auto's steeds dichterbij kwamen.

  12. #327
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Het vliegtuig reed steeds sneller en sneller waarop de auto's nog sneller naar ons toe reden. Eentje begon met een boogje om te rijden om onze weg uiteindelijk af te snijden. Als wij niet zouden oppassen, dan zouden we tegen elkaar botsen. Waren ze helemaal gek geworden? Lucy en ik stonden op en keken naar buiten. 'Ga zitten en doe je gordels om, verdomme!' zei Idriss op een keiharde toon. Gigi miauwde keihard na het horen van Idriss' toon. We gingen zo snel mogelijk zitten en deden onze gordels om. De vliegtuig ging steeds sneller rijden terwijl de auto steeds dichterbij ons kwam. Het leek alsof ik me in een andere wereld bevond. Net voordat we elkaar zouden raken, steeg onze vliegtuig ongedeerd op. We zouden de auto hebben geraakt als we niet waren opgestegen. We waren nu in de lucht en ongedeerd. Waren die mensen helemaal gek geworden? Ze hadden zichzelf en ons wel kunnen vermoorden. Het is nu wel veilig om te zeggen dat Ali van alles wist. Ik trok mijn gezichtssluier met een ruk af en haalde opgelucht adem. Lucy deed hetzelfde en keek me met een lijkbleke gezicht aan. Idriss wreef over zijn kin heen met een blik die vol wraak zat. De dame die bij ons zat, stond met een grote glimlach op en vroeg ons of we wat wilden drinken. Lucy en ik keken haar vol ongeloof aan. Het was alsof ze gewend was aan zulke dingen? Wie weet? Op dit moment besefte ik me dat het leven echt gek was. Deze hele wereld bevond zich vol met gekke verhalen en gebeurtenissen. Ik schudde mijn hoofd alweer vol ongeloof. Gekke dingen gebeurden nou eenmaal op deze wereld. Alleen gebeurden deze dingen nooit bij mij. Verstijfd keek ik naar de dame en antwoordde niet. Met een grote glimlach wachtte ze geduldig op een antwoord, terwijl ze ons allemaal een voor een aankeek. 'Doe maar jus d'orange.' verbrak Idriss de stilte waarop de dame stralend knikte. We zaten al bijna twee uurtjes in de vliegtuig toen we te horen kregen dat we in Italië moesten stoppen voor brandstof aangezien deze vlucht onverwacht was, waardoor ze niet alles op tijd klaar konden hebben. Dit was voor het eerst dat ik Italië zag, helaas zag ik er weinig van aangezien we weer zo snel mogelijk opstegen om terug naar Nederland te gaan. Misschien was het ook niet veilig in Italië? Lucy en ik waren erg in shock van wat er gebeurd was, dus we spraken niet. Idriss was erg sociaal aan het doen met de dame en de twee piloten. Ik luisterde aandachtig naar hun gesprekken. Idriss was een goede acteur. In Nederland aangekomen pakten we een paar taxi's richting Idriss' huis.

    Thuis aangekomen, ploften we alle drie op de bank. In stilte zaten we samen, terwijl we probeerden bij te komen van wat er was gebeurd. Ik voelde schaamte in me opkomen. De manier waarop ik behandeld werd in Saudi-Arabië liet me als een regelrechte loser voelen. Gelukkig was ik niet alleen in dit. Ik keek naar Idriss die op dat moment mij ook aankeek. Hij schudde zijn hoofd van links naar rechts. 'Je gaat dit niet laten gaan he?' vroeg ik hem zachtjes. 'Geen sprake van.' zei hij. Lucy sloot haar ogen. We moesten allemaal bijkomen van wat er allemaal was gebeurd. Ik voelde mijn mond waterig worden. Ik stond met een ruk op en rende naar de wasbak en gaf sinaasappelsap van het vliegtuig over. Ik ga volgens mij hier nooit overheen komen. Ik draaide me om naar Idriss en Lucy, het was hun niet eens opgevallen dat ik net had overgegeven. Waarschijnlijk omdat ik het nu al zo vaak had gedaan, wie weet? Het kon me niets schelen want ik hield sowieso niet van te veel aandacht. Laat staan aandacht krijgen omdat ik ziek en zwak was. Ik liep rechtstreeks naar boven om mijn abaya uit te trekken en in bad te gaan. Ik moest ontspannen, maar toen ik in mijn eentje in bad lag, kreeg ik steeds herinneringen van mijn vader, die mij probeerde te verdrinken. Ik probeerde de gedachten weg te schudden maar het wilde mij niet lukken. Vooral omdat ik ook nog mijn zere rug voelde die tegen het bad aan leunde. Ik ging rechter opzitten en probeerde te mediteren. Het voelde alsof ik in viezigheid zwom. Ik heb het niet over het bad dat ik nam, maar mijn gehele leven. Opeens dacht ik aan Idriss en hoe hij zich wel niet moest voelen. Hoe hij uit zijn ogen keek was veranderd. Ik besefte me erg goed dat deze situatie waarschijnlijk schandalig voor hem was. Zijn eer was aangetast. Hier had je dan een prestigieuze zakenman van hoge status die veel geld en macht had, die opeens niemand was in Saudi-Arabie. Hoe verrot voelde hij zich wel niet? En nog maar te zwijgen over het feit dat hij precies op de plek was waar zijn zusje tot de dood was gestenigd. Mijn hart klopte in mijn keel, want dat was bijna bij mij gebeurd. Ik haalde diep adem en op dat moment kwam Idriss naar binnen. Hij stond vanuit de deuropening naar me te kijken. 'Ik ga voor een paar daagjes weg. Ik heb je moeder gebeld. Ze is er over een paar uurtjes. Lucy blijft bij je en de rest van het personeel komt ook.' Ik hoorde wat hij zei maar ik luisterde niet echt. Hij liep op me af en gaf me een kus op de mond, en keek me even aan. Ik knikte naar hem, maar ik was afwezig. Idriss liep alweer weg en Lucy kwam naar binnen om bij me te zitten. Ze nam afscheid van Idriss, terwijl hij uit zicht verdween. Het duurde meer dan 10 minuten voordat ik me realiseerde wat er gebeurd was. 'Lucy, kun je ondergoed voor me pakken, en een badjas, alsjeblieft?' Lucy deed onmiddellijk wat er van haar was gevraagd. Nadat ze terug was gekeerd met de spullen in haar handen, kleedde ik me in haar bijzijn aan. Na alles wat er gebeurd was, kon het me echt niets schelen als ze me naakt zag. Terwijl ik me aankleedde, hoorde ik een boel kabaal beneden. Wat gebeurde er nou weer? Lucy stond op en vertelde me dat ze het personeel ging ontmoeten, en ze aan het werk zetten. Ik wilde niet naar beneden gaan. Ik wilde niemand onder ogen komen. Ik wist dat mijn moeder hier naartoe zou komen, maar haar wou ik wel zien. Ik had haar namelijk nooit meer kunnen zien als ik niet door Sabri gered was. Voor het eerst in mijn leven zag ik hem ook als familie, als mijn schoonbroer. Hij mag dan wel een beetje raar zijn, maar wie was dat nou niet? Op dit moment herinnerde ik me ook iets anders. Namelijk dat Idriss' moeder, familie was van mijn vader. Ik voelde een klein beetje woede in me opkomen vanwege het feit dat dit stukje informatie voor me werd verborgen. Ik ging in bed liggen met de lakens over mijn gezicht heen. Ik zou het wel te horen krijgen als mijn moeder hier was. Onbewust was ik in slaap gevallen. Ik was erg vermoeid van afgelopen week.

  13. #328
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Naar mijn gevoel had ik niet erg lang geslapen toen er op mijn slaapkamerdeur werd geklopt. Ik schrok van het geklop op mijn deur waardoor ik te snel op stond. Het werd zwart voor mijn ogen waardoor ik bijna op mijn gezicht viel. Jeetje, dit heb ik een lange tijd niet meer gehad. Ik heb een lage bloedsuikerspiegel en moet gewoon eten. Helaas kan ik niets binnenhouden. Misschien moet ik weer eens naar hypnose gaan of naar een therapeut? Natuurlijk kreeg ik ook de gedachten om weer marihuana te gaan roken, maar die stopte ik onmiddellijk weer weg. Ik wilde echt niet weer verslaafd raken aan zulke goedjes. Maar marihuana hielp wel als je geen eetlust had, dit was gewoon een feit. Er werd weer geklopt op mijn deur, waardoor ik vermoeid de deur rustig opende. Het was natuurlijk mijn moeder. De tranen in mijn ogen prikten toen ik mijn ogen op haar legde. Ik omhelsde haar alsof mijn leven er vanaf hing. Ze zag er slecht uit. Het leek wel alsof ze 10 jaar ouder was geworden in de week dat ik weg was. Ze had wallen onder haar ogen en het leek alsof ze was afgevallen. Waarschijnlijk werd ze ook emotioneel, omdat ze mij zag. Ik hoorde haar namelijk op een stotterende toon spreken. 'Jannat, ik heb me zo veel zorgen om je gemaakt.' Ik slikte bij het horen van haar stem. Haar oude vertrouwde stem, die mij vroeger soms zo boos maakte, als ze me vertelde dat ik mijn kamer moest opruimen. We hielden elkaar in stilte vast. Het was choquerend om me te beseffen dat ik echt niet door had, hoeveel ze eigenlijk wel niet van me hield. Ze was nooit warm of emotioneel in mijn bijzijn waardoor ik haar liefde nooit heb gevoeld. Ik kan nu tenminste zeggen dat deze slechte gebeurtenissen ons dichterbij hadden gebracht. Ik liet mijn moeder los en droogde mijn tranen met de achterkant van mijn hand. Mijn moeder kwam verder naar binnen en ging op het bed zitten. Ze keek op de grond met rode ogen. 'Mama, er is geen reden om verdrietig te zijn. Ik sta hier voor je, levend en wel.' Ik spreidde mijn armen uit elkaar terwijl ik precies voor haar stond. Mijn mama moest blij zijn dat ik nog leefde. Ze besloot me aan te kijken terwijl ik mijn losse badjas dichter knoop. Ze haalde diep adem en bedaarde zichzelf. Ik draaide mijn bureaustoel en ging erop zitten om haar goed aan te kijken. 'Als het niet voor Nasseer en Daphne was, dan had ik wel kunnen overlijden door een hartaanval. Waarom heb je geen contact met me genomen, maar wel met hun?' vroeg mijn moeder aan me. Ik zuchtte diep omdat ik mezelf moest verklaren. Ik dacht dat het wel vanzelfsprekend was, maar misschien dacht mijn moeder niet hetzelfde als ik. 'Mama, ik wilde geen contact maken omdat het veel moeilijker voor me zou worden. Ik had al zo veel dingen aan mijn kop. Ik wilde niet nog meer bij hebben. Kun je dat begrijpen?' Ze knikte snel en pakte mijn hand vast. 'Hoe gaat het met je? Wat is er allemaal gebeurd?' Ik slikte een brok van mijn keel weg. Dit was voor het eerst dat ze zo'n rechtstreekse vraag stelde. Twijfelend maakte ik oogcontact met haar. Dit was mijn moeder, en met haar kon ik alles delen toch? Ik schudde mijn hoofd. 'Mama, ik kan en wil er niet over praten, maar ik kan het je wel laten zien.' verklaarde ik mezelf aan haar. Ze knikte met een achterdochtige blik in haar gezicht. Rustig stond ik op en draaide mijn rug naar haar toe. Ik deed mijn badjas open en liet hem rustig zakken. Ik ontblootte mijn rug naar haar toe, waardoor ze een diepe kreet slaakte. Haar hand ging voor haar mond terwijl ze gechoqueerd naar mijn rug staarde. Na een paar seconden staren stond ze met een ruk op. 'Wat hebben ze je aangedaan?!' schreeuwde ze luidkeels. 'Shhh, rustig.' zei ik tegen haar, om haar te kalmeren. Ik had haar stress echt niet nodig. Ik had al genoeg stress. Ik legde haar het gehele verhaal in detail uit, voor zoverre ik dat kon doen. Dit duurde wel een tijdje en ik kon mijn emoties niet in toom houden. Ze keek me de gehele tijd in shock aan. Nadat ik klaar was met vertellen, was het een beetje stil. Haar gezicht ging van shock en verdriet naar woede toe. Net voordat ze haar mond opendeed, werd er weer aan mijn slaapkamerdeur geklopt. Het was Lucy. 'Het eten is klaar, komen jullie?' kwam vanuit de andere kant van mijn slaapkamerdeur. Ik stond in stilte op en liep naar buiten waar ik Lucy ontmoette. Mijn moeder volgde ons uiteindelijk naar beneden. Op de een of andere manier was het wel fijn dat ik met mijn moeder kon delen wat er was gebeurd. Natuurlijk moest ik nog wel haar mening horen maar dat kon wel later. Beneden zag ik Idriss' gehele personeel. Ik zag hun oude vertrouwde gezichten, waardoor ik een beetje ontspande. Voor even vroeg ik mezelf af waar Idriss naartoe was gegaan en dit vroeg ik dan ook aan Lucy, aan tafel. Lucy voelde zich gegeneerd want ze wist het zelf ook niet. Dit was wel erg verdacht. Wat was Idriss van plan? Wat was hij aan het doen? Het voelde rot dat hij altijd zo geheimzinnig was. In ieder geval aten we met zijn allen rustig aan tafel. Ik voelde me opgelucht aangezien ik nu eindelijk wat door mijn keel kon krijgen. Ik was zo hongerig, waardoor ik als een beest at. Aan tafel werd er hier en daar een woordje Italiaans gesproken. Het was best wel een vreemde sfeer. Zelfs mijn moeder sprak niet. En volgens mij wist zijn personeel precies wat er was gebeurd. Lucy had het ze waarschijnlijk verteld. Niet dat het wat uitmaakte of zo. Ik was juist blij dat ik het niet zelf hoefde te vertellen. Ik mag dan misschien geen diepe connectie met zijn personeel hebben, maar ze maakten al een lange tijd deel uit mijn leven. Ik zag deze mensen vaker dan dat ik mijn eigen familie of vrienden zag. We kregen een huisgemaakte brownie met ijs als toetje. Het viel me op dat mijn moeder mij wat wou vertellen. 'Wat is er?' fluisterde ik naar haar. Met haar gezicht knikte ze naar boven. 'Kom we gaan boven praten.' vertelde ze me in het Indonesisch. Ik pakte mijn toetje en liep naar boven, naar mijn slaapkamer, terwijl ze me volgde. In mijn slaapkamer aangekomen zag ik dat ze niet wist hoe ze moest beginnen met spreken. Maar het gesprek begon snel op gang te komen.

  14. #329
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Mama: 'Jannat, dit is geen goede situatie voor jou.'

    Ik: 'Dat is niet mijn schuld, mama.'

    Mama: 'Niemand geeft jou de schuld.'

    Ik: 'Wat wil je precies zeggen?'

    Mama: 'Dat het wel jouw schuld is dat je in zo'n situatie blijft.'

    Ik: 'Wat? Meen je dit nou serieus? Denk je nou echt dat, dat ik hier voor kies?'

    Mama: 'Ik denk dat je visie erg beïnvloedt is door buitenaf.'

    Ik: 'Door wie?'

    Mama: 'Idriss.'

    Ik: 'Ik snap niet wat je hiermee wilt zeggen.'

    Mama: 'Je moet van hem scheiden en weggaan.'

    Ik: 'Hoe durf je dat te zeggen? Hij probeerde me alleen maar te helpen?!

    Mama: 'Hij heeft je niet veilig kunnen houden, zoals hij mij beloofd had. Als je nu niet weggaat dan zal het je einde betekenen.'

    Ik schudde mijn hoofd uit ongeloof. Zij was degene die hem zo ongelofelijk geweldig vond en nu wilt ze dat ik van mijn man scheidt? De man, die mij juist probeerde te helpen en dit probleem wilde oplossen? Het probleem die door mijn moeders ex-man was veroorzaakt? Mijn bloedeigen vader?

    Ik: 'Als je iemand daar de schuld van wilt geven. Dan ben jij het wel. Als jij nooit met mijn vader was getrouwd, dan was dit nooit gebeurd. Hoe kun je zoiets ongelooflijks voorstellen?' Ik begon een beetje boos te worden.

    Mama: 'Daarom wil ik nu nog redden wat er te redden valt. Dit is inderdaad mijn schuld en die van jouw vader. Kom naar huis, alsjeblieft.'

    Ik: 'Nee, dit is mijn thuis. Idriss heeft zo veel gedaan voor me. Ik weiger om te kiezen tussen jou en mijn echtgenoot.'

    Mama: 'Je zult moeten kiezen tussen ons twee. Als je voor hem kiest, dan ben je mijn dochter niet meer. Ik kan jou niet als mijn dochter zien en je dan verliezen aan zijn familie of erger.' haar woorden waren ernstig, waardoor ik me ter pletter schrok en stil werd. Hoorde een moeder zulke dingen wel te zeggen? Laten we zeggen dat ze het recht had om dit voor te stellen. Was het wel een logische gedachtegang? Als ik Idriss zou verlaten, zou het dan allemaal over zijn? Ik betwijfel het ontzettend erg.

    Mama: 'Alle problemen zijn ontstaan op het moment dat je met hem trouwde. Als je dat niet had gedaan, dan zou je nu nog steeds in het gezondheidscentrum werken en met je vriendinnen wonen. Wie wilt zo'n leven? Verlaat hem, Jannat. Ik ben je moeder en ik heb een fout gemaakt toen ik mijn toestemming aan hem gaf om met jou te trouwen. Maak deze fout goed, en kom naar huis.'

    Ik: 'Het is niet zo makkelijk als je denkt. Ik zit er nu te diep in. Mama, doe dit alsjeblieft niet. Ik heb al genoeg problemen in mijn leven. Ik heb mijn moeder nodig.'

    Mama: 'Je had me niet nodig tot nu toe.'

    Ik: 'Dat kwam omdat je me misleid had om met hem te trouwen, dat kun je toch wel begrijpen?'

    Mama: 'Jannat, Ik ga het niet nogmaals vragen. Blijf je bij hem of kom je mee naar huis, nu?'

    Ik was verstijfd van haar toon en houding. Ze wilde gewoon dat ik weg ging lopen. Ze wilde dat ik Idriss verliet. Waarom kwam ze hier niet eerder mee toen ik haar nodig had? Waarom kwam ze hier niet mee toen ik Idriss volop haatte? Mijn gevoelens naar Idriss toe waren veranderd. Ik zag hoeveel hij van me hield. Ik zag hoeveel ik voor hem betekende. Natuurlijk besefte ik me dat het raar was, dat hij zo veel van me hield. Maar ik wist ook niet precies hoe goed hij me kende. Darryl zei dat hij me een jaar lang in de gaten heeft gehouden. Na alles wat we meegemaakt hebben, kan ik hem toch niet zomaar verlaten? Ik kon mijn moeders mening en verzoek wel begrijpen, maar volgens mij wist ze niet hoe diep ik in de stront zat. Ze begreep niet hoe moeilijk het was om de koninklijke Saudische familie af te schudden. Natuurlijk was er wel een deel van mij die gewoon naar huis wilde. Natuurlijk wilde ik mijn oude leven terug hebben. Het was stil terwijl ik erover dacht. Mijn moeder opende haar mond alweer. 'Wat is je antwoord, Jannat?' Ik slikte een brok van mijn keel weg, aangezien ik niet wist wat ik moest zeggen. 'Nou?' hoorde ik alweer van haar komen. Dit was het dan, ik moest tussen mijn moeder en Idriss kiezen.


    Goedendag allemaal! Ik hoop dat jullie een geweldige week hebben! Als eerst wil ik jullie bedanken voor jullie reacties op mijn vorige hoofdstuk. I love comments! Ik weet dat het een beetje lang heeft geduurd om een nieuwe hoofdstuk te plaatsen, maar ik heb het nog steeds een beetje druk. Natuurlijk ga ik mijn best doen om zo vaak mogelijk een hoofdstuk te plaatsen. Ik hoop op jullie begrip! Anyhoo, wat vinden jullie van Jannat's moeder verzoek? Is het een geoorloofde verzoek? Heeft ze gelijk? Zo nee, waarom niet? Zo ja, wie moet ze kiezen volgens jou?


  15. #330
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    He GiGi ik vond het een geweldige vervolg, ze moet bij hem blijven
    Ga gauw verder