Uren gingen voorbij zonder positiviteit. Alles was negatief, de kinderen huilde, zij werd niet wakker en ik wist niet wat ik moest doen. Niemand was er behalve Zaka. Ik wilde er ook niemand bij hebben. Niemand mocht haar dus hoefden zij haar niet te zien. In de familiekamer staarde ik voor me uit voor uren. Geen enkele dokter wist of ze dit zou halen. Zou ze ons nog herinneren? Zou ze lopen, praten en lachen? Niemand wist het. Mijn hart was gebroken en de angst om haar te verliezen was groot.
‘Moet ik niemand bellen’ vroeg Zaka voor de zoveelste keer aan mij. ‘Nee’ zei ik streng terwijl de kinderen nog steeds huilde. Ik probeerde ze te troosten maar ze waren bang. ‘Gaat mama het halen’ vroeg Cherine terwijl ze snikte. ‘Ja in sha Allah’ zei ik onzeker. Ik trok de kinderen naar me toe en knuffelde ze strak. Ik miste haar alleen nog. Alleen zij kon de kinderen troosten. ‘Ze moeten dit weten’ zei Zaka overstuur. Ik weigerde het, iedereen haatte mijn vrouw toch? ‘Jouw klote moeder heeft mijn vrouw beledigd’ riep ik woedend. ‘Wat praat je zo’ zei hij boos. ‘Ja jouw moeder. Zeg maar dat dit haar schuld is’ zei ik en wijste naar de deur. Ook mijn neef had ik niet nodig.
Natuurlijk moesten de kinderen thuis slapen, we konden niet met zijn allen blijven. Ik wist niet wie ik nog kon vertrouwen. Mijn broertje belde ik op om met de kids thuis te slapen. Hij was geschrokken en wilde graag de andere familieleden inlichten, dat wilde ik niet. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van de kinderen. Ik bekeek Esma voor uren. Haar kleine dunne vingers hield ik stevig vast. Ze had een hartaanval en lag in coma. Niets kwam aan, ik bleef uren praten maar kreeg geen reactie. Het was ook pijnlijk dat niemand kwam. Niemand miste haar, geen moeder of vader. Niemand had een connectie met haar. Ze was zo alleen en eenzaam. Ik had weer spijt van al onze ruzies. Al die keren dat ik haar sloeg, hoe kon ik haar pijn doen? Ik hield enorm van haar en wist dat vanaf de eerste keer dat ik haar zag. Ze was zo rustig en onschuldig. Ook al was de relatie fout en ging ik vreemd, hield ik enorm veel van haar. Dat heb ik nooit echt kunnen laten zien. Misschien was het nu zelfs te laat. ‘Word wakker schatje’ fluisterde ik naar haar. Ik streelde haar gezicht en bleef de hele nacht op.
‘Is mama wakker’ vroeg Chakir toen hij rennend op me af rende. ‘Nog niet, ze slaapt’ zei ik en knuffelde hem strak. De dokter zei dat er een wonder moest zijn, ‘anders wordt het een kasplantje’ zei hij nog. Dan hoefde ik zelf niet meer te leven, niet zonder haar. ‘En’ zei me broertje gespannen toen hij de familiekamer inliep. ik zag de trieste gezichten van mijn kids, maar helaas was er geen goed nieuws. De kinderen wilde haar graag even zien. ‘Word wakker mama’ zei Chakir speels. Niemand reageerde maar de kinderen begrepen het.
Mijn moeder zag ik een halfuur in de familiekamer. Ik was even naar het toilet en schrok van het bezoek. Charifa was er ook, met betraande ogen. ‘Ga weg’ zei ik en duwde ze uit de kamer. Niemand wilde ik in de buurt van mijn kinderen of vrouw. ‘Het is je moeder’ zei mijn broertje toen ik ook haar vroeg om weg te gaan. ‘Nou en’ zei ik geirriteerd. Ik wist dat niet goed was voor de kinderen maar ik wilde geen familie die mijn vrouw niet mocht. Mijn familie smeekte dagenlang voor contact of om de kinderen op te vangen. Ik wilde dat absoluut niet.
Weer ging er een dag voorbij zonder voortgang. Met de kinderen speelde ik een spelletje. ‘Wat als mam doodgaat’ vroeg Cherine. Ik zag hoe bang ze was en voelde me warm worden. ‘Weet niet, komt goed’ zei ik hoopvol. Hoe moest ik de kinderen alleen opvoeden?