1. #16
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Uren gingen voorbij zonder positiviteit. Alles was negatief, de kinderen huilde, zij werd niet wakker en ik wist niet wat ik moest doen. Niemand was er behalve Zaka. Ik wilde er ook niemand bij hebben. Niemand mocht haar dus hoefden zij haar niet te zien. In de familiekamer staarde ik voor me uit voor uren. Geen enkele dokter wist of ze dit zou halen. Zou ze ons nog herinneren? Zou ze lopen, praten en lachen? Niemand wist het. Mijn hart was gebroken en de angst om haar te verliezen was groot.

    ‘Moet ik niemand bellen’ vroeg Zaka voor de zoveelste keer aan mij. ‘Nee’ zei ik streng terwijl de kinderen nog steeds huilde. Ik probeerde ze te troosten maar ze waren bang. ‘Gaat mama het halen’ vroeg Cherine terwijl ze snikte. ‘Ja in sha Allah’ zei ik onzeker. Ik trok de kinderen naar me toe en knuffelde ze strak. Ik miste haar alleen nog. Alleen zij kon de kinderen troosten. ‘Ze moeten dit weten’ zei Zaka overstuur. Ik weigerde het, iedereen haatte mijn vrouw toch? ‘Jouw klote moeder heeft mijn vrouw beledigd’ riep ik woedend. ‘Wat praat je zo’ zei hij boos. ‘Ja jouw moeder. Zeg maar dat dit haar schuld is’ zei ik en wijste naar de deur. Ook mijn neef had ik niet nodig.

    Natuurlijk moesten de kinderen thuis slapen, we konden niet met zijn allen blijven. Ik wist niet wie ik nog kon vertrouwen. Mijn broertje belde ik op om met de kids thuis te slapen. Hij was geschrokken en wilde graag de andere familieleden inlichten, dat wilde ik niet. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van de kinderen. Ik bekeek Esma voor uren. Haar kleine dunne vingers hield ik stevig vast. Ze had een hartaanval en lag in coma. Niets kwam aan, ik bleef uren praten maar kreeg geen reactie. Het was ook pijnlijk dat niemand kwam. Niemand miste haar, geen moeder of vader. Niemand had een connectie met haar. Ze was zo alleen en eenzaam. Ik had weer spijt van al onze ruzies. Al die keren dat ik haar sloeg, hoe kon ik haar pijn doen? Ik hield enorm van haar en wist dat vanaf de eerste keer dat ik haar zag. Ze was zo rustig en onschuldig. Ook al was de relatie fout en ging ik vreemd, hield ik enorm veel van haar. Dat heb ik nooit echt kunnen laten zien. Misschien was het nu zelfs te laat. ‘Word wakker schatje’ fluisterde ik naar haar. Ik streelde haar gezicht en bleef de hele nacht op.

    ‘Is mama wakker’ vroeg Chakir toen hij rennend op me af rende. ‘Nog niet, ze slaapt’ zei ik en knuffelde hem strak. De dokter zei dat er een wonder moest zijn, ‘anders wordt het een kasplantje’ zei hij nog. Dan hoefde ik zelf niet meer te leven, niet zonder haar. ‘En’ zei me broertje gespannen toen hij de familiekamer inliep. ik zag de trieste gezichten van mijn kids, maar helaas was er geen goed nieuws. De kinderen wilde haar graag even zien. ‘Word wakker mama’ zei Chakir speels. Niemand reageerde maar de kinderen begrepen het.

    Mijn moeder zag ik een halfuur in de familiekamer. Ik was even naar het toilet en schrok van het bezoek. Charifa was er ook, met betraande ogen. ‘Ga weg’ zei ik en duwde ze uit de kamer. Niemand wilde ik in de buurt van mijn kinderen of vrouw. ‘Het is je moeder’ zei mijn broertje toen ik ook haar vroeg om weg te gaan. ‘Nou en’ zei ik geirriteerd. Ik wist dat niet goed was voor de kinderen maar ik wilde geen familie die mijn vrouw niet mocht. Mijn familie smeekte dagenlang voor contact of om de kinderen op te vangen. Ik wilde dat absoluut niet.

    Weer ging er een dag voorbij zonder voortgang. Met de kinderen speelde ik een spelletje. ‘Wat als mam doodgaat’ vroeg Cherine. Ik zag hoe bang ze was en voelde me warm worden. ‘Weet niet, komt goed’ zei ik hoopvol. Hoe moest ik de kinderen alleen opvoeden?
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  2. #17
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Zachtjes opende ik mijn ogen en zag ik dat het donker was. Na minuten besefte ik dat ik in een ziekenhuisbed lag met allemaal bedrading over me lichaam. Na te hebben geprobeerd te praten kon ik eindelijk mijn hoofd omdraaien. Links zag ik het raam en licht buiten. Ik hoorde mezelf wel zuchten maar kon niks zeggen. Na minuten viel ik weer in slaap. Ik schrok wakker en voelde me nu paniekerig. Waarom lag ik hier? Chahid? Wat kon dit betekenen. Lag ik hier door hem? Waar waren de kinderen? Ik trilde en moest praten, schreeuwen, op zijn minst mezelf uitdrukken. Rechts zag ik iemand liggen op een bed. Het was geen patiënt, maar Chahid. Verward piepte ik, een aantal keer maar niemand hoorde mij. Door alle wanhoop huilde ik minuten lang. Alsof niemand mij hoorde voelde ik mij alleen. Nog steeds in verwarring zonder antwoorden. Mijn lichaam voelde zo pijnlijk aan. Als een plank lag ik stijf op dit bed. De paniek nam toe en ik voelde bedrading langs mijn gezicht. Chahid leek te bewegen. Ik probeerde harder geluid te maken en hij keek me nu recht aan. 'Schatje' hoorde ik hem zeggen. Luisteren kon ik gelukkig wel, nu nog praten. 'Praat' zei hij enthousiast terwijl er tranen over zijn gezicht vloeide. 'Zuster, zuster' riep Chahid. Zijn grote warme handen raakte mijn gezicht aan, gelukkig voelde ik dat. 'Zeg wat' zei hij. Ik kon alleen huilen, er kwam geen geluid uit. 'Kan ze niet meer praten' hoorde ik hem zeggen toen de zuster kwam. Hij leek paniekerig maar blij en dankbaar. Een klein lichtje ging aan en ik zag ook de zuster goed. Al snel was ik weer weg.


    Na een dag kon ik eindelijk iets zeggen. De dokter vroeg hoe ik me voelde: 'moe', reageerde ik direct. Chahid had een enorme glimlach op zijn gezicht. De dokter knikte naar hem. Ik wist nog steeds niet waarom ik hier lag. 'Mag ik een spiegel' vroeg ik aan de dokter. Chahid keek verbaasd en leek paniekerig. Ik wilde mijn gezicht controleren op wonden door hem. Mijn gezicht was bleek, maar ik had geen wonden, bloedlip of blauwe oog. Het spiegeltje legde ik naast me neer. 'Ben je zo ijdel' zei de dokter. Ik had geen behoefte om iets te zeggen. 'Ik heb je zo gemist' zei Chahid die me een kus gaf. Ik vond het fijn dat hij er was ondanks dat ik niet wist waarom ik hier was. 'Ik houd zo veel van je, je bent zo mooi' zei hij en kuste me weer en hield zijn hand vast. Nooit was hij zo zacht en lief tegen me. Ik hield zijn gezicht tegen het mijne, kon het altijd maar zo gaan. 'De kinderen' zei ik zachtjes. 'Ik ga ze nu halen' fluisterde hij terug.

    Ik werd na vele testen beter en sterkte langzamer aan. Chahid zei dat ik een hartaanval heb gehad.Hij streelde mijn haren en zei dat alles goed kwam. Ik was wel bang maar kon mij die dag niet herinneren. 'Hoe lang lig ik hier' vroeg ik hem. 'Maandje' zei hij zachtjes. 'Het komt helemaal goed' zei hij weer en knuffelde me. Elke keer dat ik de kinderen zag werd ik gelukkiger ondanks dat ik zwak was. Niemand anders kwam langs, dat besefte ik dagen nadat ik wakker was. Elke dag zag ik gelukkig de kinderen en Chahid. Hij was extreem lief en wilde dat ik snel beter werd. Ik voelde me zo blij als hij er was. Alsof we weer verliefd werden. 'Ik wil je snel thuis hebben' fluisterde hij toen ik even tegen hem aan stond. Hij kuste mijn nek en vroeg of ik van hem hield. 'Altijd' zei ik trots.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  3. #18
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Nieuw vervolg komt er aan
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  4. #19
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Na wat weken mocht ik naar huis. Ik vond het niet prettig omdat de sfeer nooit goed was. Alleen voor de kinderen hield ik vol. Ik had een hekel gekregen aan dit huis waar ik elke keer weer die klappen kreeg. Hij nam tijdelijk vrij van werk om mij te helpen. Hoe meer ik mijn verstand terug kreeg hoe meer afstand ik van hem nam. Ik zette mijn telefoon aan en verwachtte niet echt berichten van iemand maar was benieuwd. Het eerste bericht dat ik zag was van Charifa, verstuurd op de ochtend dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen. In het lange bericht werd ik met de grond gelijk gemaakt. Mijn leven en vooral hoofddoek was niet waard omdat ik bastaard kinderen had. Dat was waar het op neer kwam. Ook las ik veel gescheld en dat Chahid mij haatte en aan mij vastzat. Ik zou expres zwanger zijn geworden om hem te behouden. Toen ik de berichten las kreeg ik steken in me maag. Waarom mocht zijn familie mij niet meer? Wat had ik gedaan? Later diezelfde dag had ze een excuus bericht gestuurd met dua tot genezing. Ik gooide de telefoon op de grond en ging weer liggen. Starend naar het raam dacht ik over de pijnlijke woorden. Ik was nergens goed voor. Hoe konden mensen mij zo behandelen? Ik wilde stoppen met dit huwelijk voor iedereens bestwil.

    ‘Wat doet je telefoon op de grond’ zei Chahid geschrokken toen hij de kamer inliep. Ik zag dat hij het berichtje las en mij verward aankeek. ‘trek je er niks van aan. ik hoef mijn familie niet meer’ zei hij hoopvol. Ik negeerde hem nog steeds en was zo moe van alles. Ons samenzijn was geen plezier en geluk. Het was altijd ruzie en agressie. Lichamelijk en mentaal was ik op. Ik probeerde alleen goed te zijn voor de kinderen. Het bed stapte ik uit als ik naar het toilet moest, daarna trilde ik en moest ik snel weer op bed liggen.

    Chahid had heus wel door dat ik dit zo niet meer wilde. De kinderen werden ouder en ik zag de onrust in hun ogen. Ik was gewoon te zwak om de beste moeder uit te hangen. Ik lag weer in bed en bedacht wat ik kon doen om die kinderen een normaal leven te geven. Toen ik bijna in slaap viel hoorde ik gebonk en geschreeuw. ‘Cherine’ riep ik snel toen ik probeerde op te staan. Ik was bang dat Chahid de kinderen wat aan zou doen. Ik hoorde de stemmen van Chahids familie en trok snel een kamerjas en een hoofddoek. Duizelig zag ik Chahid een pittig gesprek voeren met zijn zus en broer. De kinderen stonden er bij en waren stil. Cherine en Chakir liepen op me af toen ze me zagen. De kinderen gingen in onze slaapkamer televisie kijken en ik liep terug naar Chahid. Hij weigerde zijn familie toe te laten in ons huis. ‘Ik wil niks te maken hebben met jullie’ schreeuwde hij. ‘Je ouders missen je’ zei zijn zus. Niemand schonk mij aandacht of keek me aan. ‘Ik wil niks van jullie. Ik haat jullie’ zei hij boos. ‘Doe normaal Chahid’ zei zijn broer en keek mij boos aan. ‘Wat is er’ zei ik zachtjes. ‘Hij heeft nog een familie he’ schreeuwde zijn zus boos tegen mij. Chahid gaf haar een klap en duwde ze beiden weg. Ik probeerde hem tegen te houden maar hij was sterk. ‘Laat ons’ zei hij en gooide de deur dicht. Ik was enorm bang en durfde niks te zeggen. Ik ging de kinderen sussen die bang waren. ‘Ik ga met hem praten’ zei ik zachtjes tegen Cherine. Inmiddels was ze bleek en zag ik tranen in haar ogen. De kinderen hadden alleen maar trauma’s door hun vader.

    ‘Wat was er’ vroeg ik hem toen hij op de bank zat. Hij was boos maar uitte dat niet. Ik wilde geen klappen, ruzie of geschreeuw maar wilde het weten. ‘Niks’ zei hij bot. ‘Je kan alles zeggen’ zei ik om hem gerust te stellen. ‘Niks is niks’ schreeuwde hij. Ik kreeg een harde duw en hij ging weg. Cherine kwam nadat hij weg was. ‘Beetje ruzie met zijn broer’ zei ik om haar gerust te stellen. ‘Heeft ie je geslagen’ vroeg ze bezorgd. ‘Nee’ loog ik terwijl ik haar omhelsde. Na uren lagen de kinderen te slapen en zat ik op bed te wachten op Chahid. Hij nam niet op en ik wist niet waar hij was. Ik voelde me zo eenzaam zonder hem. Maar met hem was er ook eenzaamheid. Zijn familie was blijkbaar boos op mij en hadden al die jaren gelogen. Ik had alles gedaan om hun zoon te kalmeren, maar blijkbaar was dat niets voor hun. Niks vond ik meer goed aan hem. Die harde duw na zelfs een hartaanval kon ik hem niet vergeven. ‘Scheiden’ dat woordje dwaalde uren door mijn hoofd. Ik wilde mijn kinderen een veilige omgeving geven. Hoe erg zij ook van hun vader hielden. Maar aan de andere kant wilde ik niet opgeven. De hele nacht belde ik hem op maar reageerde hij niet. Ik wilde graag slapen maar was bezorgd.

    Blijkbaar was ik in slaap gevallen. Ik schrok wakker en zag hem op de bank liggen. Opgelucht liep ik terug naar bed. De kinderen had hij vast naar school gebracht. Trillend kroop ik in bed. Het zouden weer lastige dagen worden met hem. Dagenlang negeerde hij me al. Ik besloot Rouwayda om hulp te vragen. ‘Hey’ zei ik zachtjes toen hij net weg ging. Ik was alleen thuis en kon even alleen praten. Ik legde haar kort uit wat er was gebeurd. ‘Lag je in het ziekenhuis’ riep ze geschrokken. ‘Ja’ zei ik snikkend. Niemand vroeg om mij of miste mij, dat werd alleen maar duidelijker. ‘Ik wist het niet’ zei ze snel. ‘Geeft niet’ zei ik menend. ‘Je wil scheiden he’ zei ze voordat ik erover begon. ‘Ja weet niet hoe’ zei ik eerlijk. Ik wilde hem gewoon nooit meer zien. ‘Ik denk dat het beste is voor je kinderen. Je bent zo moe en je kinderen weten alles’ zei Rouwayda. ‘Ja daarom’ zei ik snikkend. Ik voelde me een slechte moeder omdat de kinderen alles meemaakte. ‘Wil je bij mij in de buurt komen wonen’ vroeg ze. ‘Ja ik weet niet anders’ zei ik. ‘Kom dichtbij mij, dan groeien onze kinderen samen op. Wij kunnen elkaar vaak zien en dan ben je minder eenzaam’ zei ze lief. Ik ging er mee akkoord, Rouwayda zou een klein huisje voor me zoeken en in de tussentijd moest ik de scheiding regelen. ‘Weet je het zeker?’ zei ze bezorgd. ‘duizend procent, ik heb geen klappen nodig. zijn familie zal hij nodig hebben en niet mij’ zei ik streng. Bemiddelen kon niet meer.

    Ik had na een aantal weken de scheidingspapieren. Toen hij op een vrije dag televisie keek en de kids op school waren begon ik erover. We hadden nog steeds niet gesproken. Ik was zo bang en kon klappen verwachten maar moest dit bespreken. Met buikpijn liep ik naar de woonkamer. Ik had de papieren vast en hij keek me aan. ‘Ik wil scheiden’ zei ik en legde de papieren op tafel. Hij zuchtte diep en keek me woedend aan. ‘Waarom’ zei hij en gaf me een klap. ‘Om dit, je slaat me en het werkt niet meer. het heeft nooit gewerkt’ zei ik bang. ‘Waarom wilde je me dan toen je zwanger was van Cherine’ zei hij en sloeg me nog harder. De papieren scheurde hij en plofte neer op de bank. Hij schold me uit voor alles en ik besloot gewoon weg te gaan. Ik zou dan maar stiekem weglopen met de kinderen. ‘Mijn kinderen blijven hier’ zei hij alsof hij mijn gedachten kon lezen. ‘Ik ga ze opvoeden en jij blijft een hoeer’ zei hij. Ik trilde harder en kon mijn oren niet geloven. ‘Je gaat spijt krijgen van dit’ zei hij dreigend.

    Ik durfde niet meer weg te gaan omdat ik bang was om de kinderen nooit te zien. na veel gehuild te hebben probeerde ik geduldig te blijven. hij zou vast ooit doodgaan en dan zou ik van hem af zijn. Ik negeerde het herstel en mijn ziekte en probeerde heel vrolijk te zijn voor de kinderen. die zagen weer een actieve moeder en ik wilde hun nooit in pijn zien. ik deed leuke dingen met ze en hij was daar nooit bij. hij wilde nergens met mij zijn en liet dat ook merken. elke dag schold hij me uit en als het kon kreeg ik klappen. alleen voor de kinderen hield ik vol. die hielden toch wel van hun vader en dat wilde ik hun niet afnemen. tegen rouwayda zei ik dat het plan was mislukt. zij leefde erg met me mee en ik moest haar meteen bellen als het zou escaleren. dat zou ik niet doen omdat ik me gewoon schaamde. ik had niemand en was zoals chahid zei, gewoon waardeloos. na een tijdje leken de banden met zijn familie hersteld want de kids moesten met hem mee naar zijn ouders. ik moest thuis blijven en dat wreef hij er in. ‘klote wijf’ zei hij toen hij zich klaar maakte. ik ging kapot van binnen maar zag de kinderen heel blij in de woonkamer. ze hadden hun nichtjes en neefjes gemist en hadden zin om ze te zien.

    maanden leefde ik met elke dag weer mishandelingen, scheldpartijen en angst. ik wist niet waarom dit zo ging, wat deed ik verkeerd? als ik bad dan zei hij dat het toch niet geldig was. ik was tenslotte voor het huwelijk met hem naar bed gegaan. ‘vrouwen als jou moeten gestenigd worden’ zei hij boos. tegenspraak zou een mishandeling betekenen dus hield ik me stil.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  5. #20
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    zoals vaak ging ik alleen boodschappen doen. de vrouw voor mij in de kassa was Halima, de maatschappelijk werkster van jaren terug. Ik probeerde weg te kijken maar zij had me al gezien. met een rood hoofd betaalde ik terwijl ik zag dat ze naar me keek. ‘hoe is ie meid’ zei ze en bekeek me. wilde ze dat echt weten? ik voelde de tranen prikken en liep weg. zij achtervolgde me en trok me naar de garage. ‘wat is er’ zei ze met een triest gezicht. Ik kon niet stoppen met huilen en miste ‘ouders’ nu zo erg. ik stapte bij haar in de auto en huilde minuten lang. ‘Je had niet met hem moeten trouwen’ zei Halima toen ik vertelde over de afgelopen jaren. ‘Hij is niet waard’ zei ze een aantal keer. ‘ik ga de kinderen kwijt raken en dan denken ze dat ik ze in de steek laat’ snikte ik. ‘wat een klote familie heeft hij’ zei ze woedend. ‘wat moet ik doen’ zei ik. ‘je was zo gelukkig zonder hem. draag je een hoofddoek voor hem’ vroeg ze eigenwijs. Zij stelde altijd kritische vragen die mij aan het denken zette. ‘Nee voor mezelf’ zei ik eerlijk. ‘Je bent geïsoleerd en moet die kinderen dit niet aandoen’ zei ze. ‘Loop weg’ zei Halima na een tijdje. ‘Hij gaat ons allemaal wat doen’ zei ik menend, dat zei hij vaak. ‘doe aangifte’ zei ze direct. ‘ik wil het niet voor hem verpesten’ zei ik bang. ‘hij verpest jouw hele leven’ zei ze zacht. hoe langer ik over hem sprak hoe erger ik hem haatte. ‘Ik kan morgen een huis voor je regelen’ zei ze lief. ‘Denk erover na’ zei Halima. Ik noteerde haar nummer en ging naar huis.

    ‘Was het leuk’ vroeg ik Cherine toen ik haar in bed stopte. ‘Ja, niemand vroeg om je’ zei ze. ‘Maakt niet uit’ zei ik. ‘Charifa maakte grapjes om je’ zei ze daarna snikkend. ‘Geeft niet schat’ zei ik en kuste haar hoofd.

    Chahid ging blijkbaar weg want hij kleedde zich om. Hij zag er goed uit en leek zin te hebben in zijn uitje om half 11 ‘s avonds. Ik probeerde zijn blikken te negeren maar hij keek doordringend. ‘Ik ga genieten van mijn avond’ zei hij expres om ruzie uit te lokken. Opeens bedacht ik dat hij vreemd kon gaan. Waarom zou hij er zo goed uit zien. Hij ging nooit uit. wat moest dit betekenen? ‘Ga je vreemd’ floepte eruit. ‘Ik krijg niks thuis, dan zoek ik het buiten’ zei hij harteloos. ‘meen je dit’ zei ik snikkend. ‘je hebt het verpest. je wilde toch van me af?’ zei hij en kwam dichterbij. ‘ik heb alles voor je gedaan’ zei ik huilend. ‘dit is je eigen schuld. ik haat je’ zei Chahid en kneep mijn keel even dicht. zijn telefoon ging over en ik hoorde een dames stem. ‘10 minuten kanjer’ zei hij flirterig terwijl ik trilde van woede. hij gaf me nog een klap en ging weg. Ik besloot al mijn kleren in te pakken en weg te gaan met de kinderen. Ik zou vreemdgaan nooit accepteren. Ik zou het nooit accepteren dat hij aan iemand anders zou zitten. Ik voelde enorme woede en zocht als een gek naar de belangrijkste spullen. Hij mocht mijn gekke kant leren kennen. Ik ruimde wat papieren op van mezelf en de kinderen. Wat kleren en eten pakte ik snel in. Hij zou toch de hele nacht hebben om wijven te versieren. Ik maakte de kinderen zachtjes wakker. ‘Waar gaan we heen’ zei Chakir slaperig. ‘Verrassing’ loog ik. Ik was niet meer bang en kon niet wachten om weg te gaan. ‘Halima kan ik bij je komen’ zei ik toen ik haar belde. Slaperig hoorde ik haar de telefoon opnemen. ‘Ben je nu al weggelopen’ zei ze geschrokken. ‘Ja’ zei ik terwijl ik uit de straat reed. Ik kon bij haar met de kinderen de nacht doorbrengen, morgen zou ik een huisje krijgen. Haar connecties waren zeker behulpzaam. halima’s moeder deed de deur open en was heel lief. ik schaamde me enorm maar was blij dat ik op haar kon rekenen. halima woonde in het huis naast haar moeder met haar eigen gezin. ‘Er is een opvang in het oosten van het land. volgende week heb je een huisje in rotterdam’ zei Halima trots. de kinderen waren gelukkig slaperig en vielen snel in slaap. ‘we moeten foto’s maken van je wonden’ zei halima. ‘het is bewijs’ zei ze streng. ze had gelijk maar ik schaamde me enorm. huilend liet ik haar alle wonden zien. het waren best veel en zeer confronterend. ‘het komt goed schat’ zei ze lief. haar moeder was heel bezorgd en vroeg vaak of ik me goed voelde. ik kon niet slapen en zat op de bank met halima naast me. ‘ik ga je met alles helpen’ zei ze. ik kreeg een nieuw nummer en brak het oude simkaartje, hij mocht ons niet kunnen traceren.

    de volgende ochtend maakte ik de kids vroeg wakker. we zouden tijdelijk naar een opvang gaan tegen huiselijk geweld. ik vond het erg dat mijn kinderen hier naar toe moesten maar dit was chahids schuld. halima zei dat ik de auto ergens in de stad moest parkeren en gebracht moest worden. een neef van haar zou ons kunnen brengen. ik bedankte haar voor alle moeite, zij zou de volgende dag op bezoek komen.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  6. #21
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Gespannen zat ik in de auto met de kinderen. Zij begrepen niet veel maar vertrouwde mij wel. Ik zou ze nooit pijn zoals Chahid ons gezin terroriseerde. 'We moeten wel een melding bij de politie maken' zei Halima toen ze gedag kwam zeggen. 'Oke' zei ik trillend, ik wilde hem niet boos maken maar moest dit doen voor onze veiligheid. We reden naar het bureau en ik klampte me vast aan de kinderen. Was ik maar alleen.. zonder deze kinderen.. ik voelde mij een slechte moeder omdat ik hun basis van ze af nam. hun school, vrienden en vader. ik deed het omdat ik zag dat ook zij dit niet aan konden. bij het bureau toonde ik in een kamertje aan een vrouwelijke agente alle wonden. ik gaf eerlijk toe dat dit jaren bezig was en dat ik geen actie durfde te ondernemen. mocht hij naar het politiebureau gaan om ons als vermist op te geven zouden ze hem eerst aanspreken op zijn gewelddadigheid. ik werd alleen maar banger maar besefte dat hij zeker een fantastische nacht zou hebben gehad met andere dames. die jaloezie werd haat en meer. ik was nu echt klaar om weg te gaan. cherine's simkaart brak ik door twee en nam haar mobiel in beslag. 'ik ben blij dat we weggaan' zei ze toen we onderweg waren naar het oosten. 'meen je dat' vroeg ik haar zachtjes. halima's neef reed en liet ons gelukkig met rust. ik zat achter met de kinderen naast me. chakir sliep als een roos en cherine had behoefte om te praten. 'ja papa heeft hulp nodig. hij heeft je zo veel geslagen mam' zei ze triest. 'geeft niets. jij en je broertje moeten gelukkig zijn' zei ik menend. ik was blij dat ik tenminste mijn dochter had om mij te steunen.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  7. #22
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Na wat maanden ging het beter. Ik woonde met de kinderen in een buitenwijk van Amsterdam. Het liefst woonde ik nog verder weg maar Cherine had hier haar vriendinnetjes, ook zou ze na de zomer naar groep 8 gaan. Ik wilde dat niet van haar afpakken. Het was riskant maar ik was opgelucht. Na wat weken in een huis voor alleenstaande moeders kon ik meteen een huisje hier krijgen. Het was super klein maar in ieder geval veilig. De zomervakantie was net begonnen en de kinderen konden eindelijk bijkomen van alle ellende. Van Chahid heb ik niks gehoord, hij had toch geen nummer of mijn verblijfadres. Hij zou vast wel wat problemen hebben gehad met de politie. Het was wel gek dat ik hem zo lang niet had gezien maar het was beter. Ik moest vaak naar het ziekenhuis voor allerlei controles, het was eng doordat stress meer complicaties opleverde. Ik was gek genoeg wel heel blij met mijn huisje, leven en kids. Ik bad meer en praktiseerde beter. Voor de kinderen wilde ik het allerbeste en geen stress. Ze misten hun vader maar begrepen dat het zo beter was. Ik wist niet voor hoe lang dit zou zijn. Ik ging nooit naar de oude buurt. Als ik de kinderen naar school bracht dan reed ik snel weer naar de andere kant van de stad.

    'Je straalt' zei Rouwayda toen ze binnenkwam. We hadden weer eens afgesproken en ik was heel blij. Zij was mijn wederhelft en mijn alles. De enige persoon die mij echt kende en mij altijd wilde beschermen. 'Ik ben zo opgelucht' zei ik menend. Ik miste hem niet eens en wilde dit echt volhouden. 'Als Cherine naar de middelbare moet dan verhuis ik denk ik naar Rotterdam' zei ik hoopvol. Ik wilde dat mijn kinderen en ik ten alle tijden veilig waren. Ik wist heus dat Chahid mij zou vermoorden als ik nu voor hem stond. 'Chahid is gister langs geweest' zei Rouwayda na een lange stilte. Ik had een knoop in mijn maag en wilde dat het niet waar was. 'Hij wilde de kinderen heel graag zien, hij mist ze enorm' zei ze met een sip gezicht. 'Ik weet het niet. Hij is altijd negatief en straks zit ik weer aan hem vast' zei ik geïrriteerd. 'Hij wil niet naar de politie stappen omdat hij niet de kinderen wilde kwijtraken aan de kinderbescherming of zo' zei ze. Zo was hij wel, hij zou het me ook nooit vergeven dat ik bij de politie heb opgebiecht over de mishandelingen. 'Wil je iets regelen via zijn broers of via mij' zei ze voorzichtig. 'Niks gaat meer via die familie. Ik wil niets met hem delen. De kinderen horen alleen bij mij' zei ik. 'Hij moet ze ooit zien. We kunnen dan een regeling treffen' zei Rouwayda. Ik twijfelde enorm maar begreep dat hij zijn kinderen wilde zien. 'Hij wilde jou ook graag zien' zei ze daarna. 'Nee hoeft niet' zei ik boos. Ik wist dat hij vreemd was gegaan, mijn gevoel was heel sterk. Ik zou het hem nooit kunnen vergeven dat hij me zou bedriegen. Die zorg uitte ik naar Rouwayda. 'Nee vast niet' zei ze twijfelend. 'Jawel' zei ik met tranen in mijn ogen. Ik zou nooit van iemand kunnen houden als van hem. Ik was altijd helemaal van hem en heb nooit een andere man aandacht geschonken. 'Je kinderen moeten hun vader zien. Wil je bij hem terug' vroeg ze. 'Nee nooit' zei ik pijnlijk.

    Na wat dagen peilde ik bij de kinderen of ze papa misten. 'Ja' riep Chakir vrolijk. 'Papa komt binnenkort even langs' zei ik terwijl Cherine begon te stralen. Ondanks dat hij ons leven verziekte was hij wel hun vader. 'Wil je dat hij de kinderen bij mij ziet' stelde Rouwayda voor. Het leek mij een prima idee maar ik wilde haar niet belasten ermee. 'Nee, je man is dan niet thuis en ik ken Chahid. Die raakt alleen maar opgefokt door zulke situaties' zei ik eerlijk. Ze begreep het en adviseerde om met hem buiten af te spreken voor de veiligheid. 'Ik kom dan mee' zei ze. Anoniem belde zij hem om voor de volgende dag af te spreken.

    Ik was gespannen en liet niets merken aan de kinderen. Rouwayda zag wel dat ik trilde en piekerde. 'Komt goed' zei ze zachtjes toen we naar een speeltuin reden ver van mijn huis. Ik zou hem niet spreken of wat dan ook. Ik zag hem al staan en de kids renden op hem af. Hij omhelsde ze strak en ik bleef bij de auto staan. Rouwayda stond wat ongemakkelijk in het midden. Ik zag dat hij na wat minuten op me af liep, niet boos of geïrriteerd maar teleurgesteld. Rouwayda kwam er bij staan, de kinderen speelde. 'Hoe gaan we dit regelen' vroeg hij. Ik keek hem niet aan en slikte tranen door. 'Gewoon buiten afspreken' zei ik droog. Zijn blikken voelde ik enorm maar toch gunde ik hem geen blik. 'Ik wil dat ze ook bij wonen, je heb ze maanden afgepakt' zei hij geïrriteerd. 'Daarom gaan we scheiden en regelen we dit via een advocaat' zei ik en keek hem recht in zijn ogen aan. Ik zag dat dit niet was wat hij wilde. 'Is goed, ik regel een advocaat en dan scheiden we' zei hij zachtjes. 'Tot die tijd kunnen jullie in het openbaar afspreken' zei Rouwayda om het gesprek af te ronden. 'Op welke manier kan ik mijn kinderen bereiken. Ik ga niet een getrouwde vrouw op haar huistelefoon storen.' zei hij zogenaamd wijs. 'Ik bel je wel als ik een nummer heb' zei ik. 'Geef het nu dan' zei hij en pakte zijn telefoon. 'Nee, als ik een nummer heb' zei ik op een kattige toon. Ik was klaar met zijn eisen en zou zelf wel wat regelen. 'Oke' zei hij en liep terug naar de kinderen. 'Met die psycho moest ik dus leven' zei ik boos tegen Rouwayda. 'Rustig aan' zei ze zachtjes. We bleven ongeveer 45 minuten en toen reden we weg. Natuurlijk eerst en rondje door de hele stad om te voorkomen dat hij wist waar ik woonde. zolang het kon wilde ik dat uitstellen.

    Eens per week had hij met de kinderen telefonisch contact. Ik had een simkaartje gekocht waarop hij mocht bellen voor de kinderen. Hij deed gelukkig niks geks en kreeg alleen de kinderen te spreken voor hooguit een halfuur per dag. 'Ja ik mis je ook' zei Cherine toen ze met hem belde. Ik zat naast haar en had haar verteld om te doen alsof ik in een andere kamer was. Gelukkig luisterde ze naar me. 'Ja weet ik' zei ze zachtjes. Haar ogen vulde met tranen en ze luisterde aandachtig naar haar vader. Hij vertelde over dat de familie haar miste en dat hij nooit een slechte vader was. 'Mama en ik gaan geen ruzie meer maken' hoorde ik hem snikkend zeggen. 'Ik mis jullie' zei hij huilend. Cherine kon het niet meer aan en hing op. Ze huilde heel hard en was na minuten opgelucht. 'Hij heeft ook goede kanten. Voor nu is het goed om uit elkaar te zijn' zei ik eerlijk terwijl ik haar knuffelde. 'Gaan jullie scheiden' zei ze bang. 'Jawel schat, ik wil gewoon een rustig leven met jullie' zei ik met een schuldgevoel.

    Toen ze sliep belde ik Chahid om hem te vragen niet moeilijke onderwerpen met de kinderen te bespreken. 'Je moet de kinderen niet gek maken met onze problemen' zei ik op een kalme toon. 'Ik mis jullie' zei hij snikkend. Mijn hart brak maar ik wilde en kon hem niet terugnemen. 'Het huis is niks zonder jullie, het spijt me' zei hij huilend. Ik kon niks zinnigs zeggen dus hing ik op.

    een week later was er een afspreekmoment. de kinderen waren blij om hun vader te zien. dit keer waren we in een speelhal. ik zat afgezonderd en maakte geen contact met hem. hij was heel kalm en niet echt gelukkig, wel bij de kinderen. 'wanneer zie ik de kinderen weer?' vroeg hij toen ze in de auto stapten. 'Geen idee' zei ik kortaf. ik wilde nu van hem af zijn. 'Ik wil ze graag naar me familie brengen. ze missen de kinderen' zei hij. ik keek hem bespottelijk aan en wilde hem vragen wie bastaardkinderen mist. ik besloot het niet te doen omdat ik geen ruzie meer wilde. 'ik weet het niet' zei ik twijfelend. Het zou echt iets voor hem zijn om ze dan af te pakken en dan zou ik als een gek moeten zoeken. 'het is hun familie. je hebt ze maanden afgepakt. dit kan je me niet maken' zei hij. 'iedereen weet waarom ik dat heb gedaan, jij ook. ik ga niet in discussie. als ze familie waren dan hadden ze de moeder van de kinderen niet kapot gemaakt' zei ik en reed weg.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  8. #23
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    vandaag weer een vervolg.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  9. #24
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Omdat het zomer was wilde ik graag met de kinderen leuke dingen doen. Iedere dag deden we leuke activiteiten. Het was gezellig en de rust keerde langzaam terug. Met de kids had ik ook huizen bekeken in Rotterdam. De kinderen vonden het spannend maar wel leuk. ‘Leuk huisje he’ zei ik tegen Rouwayda toen zij ook eens mee ging om het te bekijken. De kinderen liepen blij door het huis. ‘Ja super mooi. Eindelijk je eigen huisje’ zei Rouwayda. Ik had er veel zin in maar vond het spannend. Het was wel definitief klaar dan tussen Chahid en mij. Ik wist dat ik de knoop moest doorhakken voor de kinderen en mijn veiligheid.

    Na wat dagen tekende ik voor het huisje. Ook vond ik werk bij de nieuwe basisschool van Chakir. Cherine zou samen met Rouwayda’s dochter naar een middelbare school gaan. Ik was blij dat ik alles op een rijtje kon zetten. Chahid zou het niet leuk vinden maar ik moest door.

    Toen de kinderen hun vader weer zagen merkte ik dat Chahid wilde praten. Ik deed kortaf en sprak alleen tegen de kinderen. We zaten ver van elkaar en ik keek naar de kinderen die met hun vader speelden. Dit was niet ideaal: je kinderen eens in de week of twee weken zien, maar het was zijn eigen schuld. De band met de kids was minder en zij leefde van afspraak naar afspraak. Na een tijdje kwam hij naast me zitten op het bankje, ik schoof verder van hem op. Ik voelde me niet prettig dichtbij hem. Ik was bang voor klappen, aanrakingen en ik voelde niet dat hij mijn man was. ‘Hoe gaan we dit aanpakken’ zei hij. ‘Gewoon’ zei ik kortaf. Ik had hem niks verteld over Rotterdam en wilde dat uitstellen. ‘Ik wil mijn kinderen bij me hebben. Jij bent niet stabiel’ zei hij geirriteerd. ‘Jawel’ zei ik droog. ‘Het zijn mijn kinderen en ik wil ze elke dag bij me hebben. Je kan ze niet afpakken’ bromde hij. Ik zag dat Cherine ongerust mijn richting opkeek. Ik glimlachte naar haar en ze speelde verder. ‘Ik weet wat ik doe. We gaan scheiden en de rechter zal dan oordelen’ zei ik kalm. ‘Ik wil niet scheiden, ik ben gek op je’ zei hij na wat minuten. Nog steeds kon ik hem niet aankijken. ‘Ik kan dit niet kwijtraken’ zei hij zacht. ‘Ik wil niet meer’ zei ik daarop. ‘En die kinderen? Denk jij dat de kinderen dat willen. Ik wil mijn gezin samen hebben. Je weet hoe gescheiden vrouwen worden’ zei hij boos. Door zo’n opmerking was ik blij dat ik van hem af was. Ik zei een tijdje niks meer en telde de minuten om weg te gaan. ‘Ik weet dat jij niet slecht bent. Jij bent mijn hele wereld. Ik wil jou alleen’ zei hij en keek me aan. Ik had gemengde gevoelens en voelde natuurlijk iets voor hem. Toch vertrouwde ik hem niet meer. ‘Ben je vreemd gegaan’ zei ik en keek hem recht in zijn ogen aan. ’Nee, nee’ reageerde hij paniekerig. Ik bleef hem aankijken en zag dat hij loog. Ik kende hem jaren en hij loog nu. ’Nee, waarom denk je dat’ vroeg hij. ‘Ik weet het’ zei ik eerlijk. Hij was stil en friemelde aan zijn handen. ‘Ja, ik ben vreemd gegaan’ zei hij zachtjes. Ik voelde me opgelucht maar wel echt gebroken. Mijn man, waar ik zo veel van hield, heeft het bed gedeeld met een ander of meerderen… ‘Hoe vaak en met hoe veel’ zei ik zacht. ‘Vaak.. met 3’ zei hij met een rood gezicht. Ik voelde me licht in mijn hoofd en kon niet in tranen uitbarsten waar de kinderen waren. ’Sorry schat’ zei hij. ‘Geeft niet. Ik wil dat iedereen zijn eigen weg op gaat. Ik wil alleen mijn kinderen’ zei ik gebroken en slikte tranen door. ‘We gaan’ zei ik tegen de kinderen en liep naar de auto. Hij zei niks meer.

    Voor mij begon het verwerken echt. Ik huilde de hele nacht toen de kinderen sliepen. Het was mijn eigen schuld en ik voelde me vies. Hij wilde vaak het bed delen maar ik weigerde omdat hij mij daarvoor had geslagen. Ik kon niet het bed delen met iemand die mij sloeg. Ik trilde en zat recht op bed. Het telefoontje van de kinderen deed ik aan en ik zag dat hij berichten had gestuurd. Hij had spijt en wilde het goed maken. Ik kon dit niet goed maken. ik had hem alles gegeven, jaren geduldig geweest en voor hem veranderd. In mijn hoofd kon ik niet voorstellen dat hij met een ander zo intiem zou kunnen zijn, we hadden twee kinderen. Kon hij niet wachten tot na de scheiding? Hij wist hoe gevoelig ik was en hoe gek ik op hem was. Ik stond op en bekeek me zelf in de spiegel. Voor hem had ik een tweede kindje gebaard omdat hij het wilde. Ik twijfelde toen maar hij moest een tweede kind krijgen. Mijn lichaam was nu kapot, ik had niks meer over van mijn gezonde lichaam na al zijn klappen. Natuurlijk ging hij vreemd, ik was niet knap en had littekens van mishandelingen en bevallingen. Het was een lange eenzame nacht en ik kon maar niet slapen.

    Extra pijnlijk was het de volgende ochtend. Ik werd met een enorme hoofdpijn wakker en herleefde het gesprek weer. De kinderen wilde vandaag niet per se iets doen dus dat kwam goed uit. Rouwayda zou met haar kinderen langskomen. Ik begroette haar heel snel en kon niet wachten om mijn hart te luchten. De kinderen gingen spelen en zij kwam met mij in de keuken staan. ‘Hij is vreemdgegaan’ zei ik zacht. ‘Hoe weet je dat’ zei ze. ‘Heeft ie toegegeven’ zei ik. Nu ik het hardop zei schaamde ik mij gewoon. ‘Echt’ zei ze triest en keek me sip aan. ‘Ja ik dacht het al’ zei ik terwijl ik de spullen inpakte voor de verhuizing. ‘Ik ben sprakeloos’ zei Rouwayda nog in shock. ‘Een vrouw voelt wanneer haar man iets flikt. Al heb ik hem maanden niet gezien of gesproken’ zei ik geïrriteerd. De meeste spullen waren ingepakt en morgen zou ik alles verhuizen. Ik had nu een extra zet gekregen om de oude woonplaats te verlaten. De kids wilde ook opnieuw beginnen en miste ons oude huis met Chahid niet eens. Met zijn drieën gingen we klussen en Rouwayda en haar kids hielpen mee. Ik vergat zo alle ellende en focuste op mijn toekomst.

    Van Chahid hoorde ik niks en ik vond het wel prima. Ik had liefdesverdriet maar liet niks merken. Mijn hart snakte naar hem en ik wou dat we samen waren maar dan besefte ik dat hij me altijd sloeg en niet waardeerde. Daarnaast haatte zijn familie mij en ging hij vreemd. Ik dacht iedere seconde aan hem en zag hem in de kinderen. Het was pijnlijk maar ik probeerde vol te houden. Wie weet zou ik wel verliefd worden op een ander. Of blijf ik alleen maar ben ik wel gelukkig. Ik had veel vragen maar weinig antwoorden. ‘Ik ga naar Marokko en wil de kids nog zien’ had hij gesmst. We spraken af bij hetzelfde parkje als altijd. Hij zou naar Marokko gaan en vakantie vieren, zonder kinderen of verantwoordelijkheid. Ik werd er ongelukkig van maar dit was zijn leven.

    Ik was heel kalm en afstandelijk tegen hem. De pijn en jaloezie nam toe als ik hem zag. Ik zag steeds voor me hoe hij met een ander zoenden en meer deed. Dat beeld wilde niet weg. Ik probeerde hem niet aan te kijken maar verlangde naar mijn man. Hij speelde wat met de kinderen en die vertelde over een nieuw huis. ‘Wat voor nieuw huis’ vroeg hij me. ‘Ik verhuis naar Rotterdam’ zei ik. Cherine keek en wachtte de reactie van haar vader af. ‘Oh dat wist ik niet. Leuk!’ zei hij op een aardige toon. ‘Is het een groot huis’ vroeg hij toen de kinderen aan het spelen waren. ‘Het is goed voor ons 3’ zei ik zonder in details te treden. ‘Ik heb papieren van de advocaat’ zei hij en overhandigde mij de documenten. ‘We moeten het zo snel mogelijk afhandelen’ zei hij kalm. Terwijl hij sprak volgde ik zijn gezicht, ik had moeite met afscheid nemen van hem. Iets in mij wilde hem weer zoals vroeger, voor alle problemen. ‘Ik ga het lezen en ondertekenen’ zei ik en bekeek het. ‘De marokkaanse scheiding ga ik ophalen en dan is dat ook al klaar’ zei hij. Ik knikte en keek weg. ‘Het is moeilijker dan ik dacht’ zei hij na een stilte. ‘Ik mis jou en heb alles verpest. Ik weet dat wij dit allebei niet willen’ zei hij en ik zag tranen in zijn ogen. ’Natuurlijk hou ik van je, jij bent mijn man. Ik had gewild dat het anders was gelopen. Maar ooit moet het ophouden’ zei ik op fluistertoon. ik was verlegen en verward. ‘Ik kan niet uitdrukken hoe erg ik je heb gemist. Niemand kan jouw plaats innemen. Ik weet niet wat ik moet doen straks’ zei hij huilend. ‘Ga trouwen en begin opnieuw. Ik ben niet de dame waar jij altijd van droomde. Ik ben toevallig in je leven gebleven. Jij wilde een jonge maagd, iemand met eer en familie. Ik heb dat niet. Ik heb je kinderen gegeven maar je slaat me. Ik pas niet bij je familie en ben niet knap genoeg’ zei ik eerlijk. Hij was stil en keek me alleen aan. ‘Jij zal straks gelukkig zijn met een ander. Misschien maak je wel bevallingen mee, zijn je ouders blij met je keuze en kan zij je financieel helpen’ zei ik om hem te overtuigen dat wij over waren. ’Ik wil ons gezin terug. Mijn dochter, zoon en vrouw. Ik probeer je te vergeten maar het lukt niet. Ik heb spijt van al het slaan en vreemdgaan’ zei hij terwijl tranen vloeiden. ’Na vreemdgaan kan ik je nooit meer terugnemen. Het idee dat jij van een ander geniet zal ik niet kunnen verwerken. Slaan was niet eens pijnlijker als vreemdgaan’ zei ik met tranen in mijn ogen. ‘Hoe kan ik jou alleen laten. Ik mis je elke dag. Al zijn we een dag samen, ik zou alles doen voor nog 1 moment als gezin’ zei hij smekend. ‘Ik kan het niet meer. Ik vertrouw je niet meer en ik wil rust’ zei ik.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  10. #25
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Ik merkte dat Chahid het lastig vond om afscheid te nemen van de kinderen. Voor hoe lang hij naar Marokko zou gaan wist ik niet en had ik niet gevraagd. Ik moest gewoon van hem af komen hoe hard het ook was. ‘Let je goed op de dames’ grapte hij tegen Chakir. ‘Ik ben de man in huis’ antwoordde Chakir. Hij had echt praatjes die alleen van Chahid afkomstig konden zijn. Ik lachte stiekem om mijn zoon. ‘Hoe lang blijf je weg’ vroeg Cherine haar vader. ‘Weekje denk ik’ zei hij. Ze keek triest en begon te huilen. Hij omhelsde haar en vroeg haar wat er was. ‘Ik wil niet dat jullie gaan scheiden’ snikte ze hardop. Ik was kapot vanbinnen en slikte alle tranen door. ‘Mama houdt zo veel van je en is zo lief. Waarom sla je haar? Wat doet zij verkeerd?’ schreeuwde ze boos naar haar vader. ’Schat rustig aan’ zei ik en hield haar vast bij haar schouder. Chahid was sprakeloos maar niet boos. ‘Dit is tussen mij en papa’ zei ik en trok haar naar me toe. ‘Ik wil je nooit meer zien’ schreeuwde ze woedend naar hem. Ik herkende mijn dochtertje niet en kalmeerde haar verder op. ‘Je blijft alleen mama en hij laat ons hier. Wij gaan nooit op vakantie’ snikte ze en omhelsde me. ‘Ik heb jullie en wil met jullie zijn. Ik vind dit niet erg’ zei ik tegen haar. Hij luisterde mee en voelde zich zeker ongemakkelijk omdat hij niet op zijn dochter kon reageren. ‘Wij gaan ook op vakantie maak je geen zorgen’ fluisterde ik naar haar. Ze liep om hem heen en stapte in de auto zonder wat te zeggen. Gelukkig zat Chakir al in de auto en had hij niks meegekregen.

    Chahid was aan het huilen en we stonden naast de auto uit het zicht van de kinderen. ‘Ik ga’ zei ik omdat ik hem natuurlijk niet kon troosten. Dit was het resultaat van zijn keuzes. ‘Ja’ zei hij snikkend en liep weg. Thuis deden de kinderen een dutje. Ik moest bijkomen van de uitbarsting maar kon haar wel begrijpen. Ook zij was kapot en op van alle stress. We zouden morgen in ons nieuwe huisje slapen, voor het eerst. Ik ruimde nog wat op en zag dat he mobieltje van de kinderen een bericht kreeg. In een smsje gaf Chahid aan dat hij wilde praten en of hij kon bellen. ‘Bel maar’ stuurde ik na een kwartier. ‘Ik ben kapot. Hoe kan mijn dochter zoiets zeggen? Ik kan niet zonder jullie leven’ huilde hij. Ik kon dit niet aanhoren en hing op. De telefoon zette ik uit en ik ging verder met opruimen. Nu was ik moe en op en ik kon ook vaak niet bij hem terecht.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  11. #26
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    ik plaats zo een vervolg
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  12. #27
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Wat dagen later ging ik naar ons oude huis waar ik met chahid woonde. Ik moest nog wat spullen van mij en de kinderen halen. Hij was zeker naar Marokko. Als ik hem toevallig zou tegenkomen maakte het me niet uit. Ik ging alleen spullen halen en weer weg. Dit was het enige geschikte moment omdat Rouwayda even op de kinderen kon letten. Zij zou dan voor ruim een maand naar Tunesie gaan met haar gezin.

    Gespannen reed ik naar huis. Ik voelde me zo verward, eenzaam en gebroken. In me tas zaten de scheidingspapieren die ik had ondertekend. Als ie terug zou komen van Marokko dan zou hij de papieren zien. Ik parkeerde zoals altijd voor de deur en zag zijn auto niet staan. De sleutelbos graaide ik uit mijn tas en met een zucht deed ik de deur open. Zijn schoenen maar ook damesschoenen stonden bij de ingang. Het huis was een rommeltje. Zachtjes keek ik rond terwijl mijn bloed kookte. Met pijn liep ik naar de slaapkamer. Hij lag te slapen met een vrouw naast zich. Beiden waar ze naakt. Snel maakte ik stiekem foto’s van ze. Ik had bewijs en moest dit goed beseffen.

    Ik werd zwakker en zwakker en graaide snel mijn spullen uit de kast. Het meisje gaf een gil toen ze me zag. ‘Wat doe jij hier’ riep ze en ik zag dat hij net wakker werd. Allebei waren ze in shock. De blik in zijn ogen verraadde hem. Als ik dacht aan alle pijn, ellende en die 2 kinderen waar ik zo enorm van hield dan wilde ik hem vermoorden. Ik probeerde kalm te blijven en pakte mijn spullen nog. ‘Ik ga zo weg, dan kunnen jullie voor nog een ronde gaan’ zei ik en keek hem aan. ‘Het is niet wat je denkt’ zei hij. Het meisje begon te schreeuwen en ik verloor mijn geduld. Uit de woonkamer pakte ik een stoel en gooide die naar hun toe. De klap hoorde ik en toch bleef ik kalm. Ik ging naar de kamers van de kinderen en ruimde hun belangrijkste spulletjes op. Het meisje hoorde ik huilen en hij kwam in zijn kamerjas naar me toe. ‘Wat doe je’ zei hij boos. Ik keek rond in de kamer van mijn dochter en negeerde hem. ‘Ik praat tegen je’ zei hij en trok me aan mijn arm. ‘Ga bij haar liggen. Ik ben zo weg’ zei ik zacht. Hij was stil en volgde me door het hele huis. Ik deed rustig mijn ding en wilde een mes pakken om hem en haar te vermoorden. De woede steeg maar ik dacht aan de 2 engeltjes die op een nieuw leven wachtte. Ik bedacht dat ik nog wat moest pakken uit mijn kledingkast. Het meisje keek me woedend aan en trok het deken weer over zich heen. Ze lag op mijn plekje, onder mijn lakens. Hij beval het meisje om weg te gaan. Schaamteloos stond ze naakt op en kleedde zij zich aan. Ik ging even naar de kamer van de kinderen om bij te komen. Ik voelde me hart hevig kloppen en trilde. Dit kon mij niet gebeuren. Nu had ik het met mijn eigen ogen gezien. De deur ging dicht en het meisje was weg.

    Hij had een verwarrende blik en leek onrustig. Ik pakte de scheidingspapieren uit mijn tas en legde het op tafel. ‘Getekend en klaar om te scheiden’ zei ik met een enorme glimlach terwijl ik straks het liefst een dodelijk ongeluk wilde maken. ‘Ik kan het je uitleggen’ zei hij na een tijdje. ’Nee, hoeft niet. Jij gaat je kinderen nooit meer zien. Ik hoop dat jij zo snel mogelijk sterft en dat ik van je af ben’ zei ik kalm. Voor het eerst was ik niet bang. Ik wist dat hij me kon slaan, maar ik hield me sterk. ’Nooit ga jij die kinderen nog zien’ schreeuwde ik terwijl ik naar een schoolfoto van de kinderen keek op de muur. Ik trok het woedend van de muur en werd gek. Hoe kon hij vreemdgaan? Hoe kon hij mij dit allemaal aan doen? Ik had niemand, geen familie, geen ouders, niemand. Hij schrok van mijn uitbarsting. ’Nooit meer. Ik ga ze vertellen hoe je echt bent. Cherine haat je gelukkig al en Chakir vind je maar een engerd’ zei ik eerlijk. Hij was alleen maar stil en keek naar de foto. ’Twee kinderen gebaard, jouw kinderen alleen op de wereld gezet. Je hebt me kapotgeslagen, suikerziekte bezorgd en een hartaanval. Wat krijg ik terug? Ben je die bedevaart vergeten? Wie stond er voor je klaar als je weer problemen had?’ schreeuwde ik. Ik zag tranen in zijn ogen maar het was te laat. ‘Je zal nooit iemand vinden die net zo goed is als mij in alles. In bed, met jouw kinderen, huishouden of jou liefde geven’ zei ik.

    ‘Jij ziet mij en die kinderen nooit meer. Ik haat jou en je familie en hoop dat jullie allemaal naar de hel gaan’ zei ik terwijl ik alles in een tas propte. Hij stond nog steeds stil en gechoqueerd. Ik schold hem uit, riep van alles en nog wat en het werd erger als ik weer dacht aan wat ik net had gezien. ‘Doe normaal’ zei hij zachtjes. ‘Jij moet normaal doen. Jij moet dood. Pleeg zelfmoord en geef mij en de kinderen rust’ schreeuwde ik. Ik zag dat hij trilde en boos werd. ‘Je bent de slechtste vader en de kinderen haten je’ zei ik en liep het huis uit. Ik wilde van hem af en hoopte oprecht dat hij zichzelf wat zou aan doen. Ik wilde dat hij niet meer bestond, dat hij uit mijn weg ging. Ik wenste hem het ergste toe op deze wereld.

    Door de woede uitbarsting ging alles mis met het opstarten van de auto. Ik zag dat hij naast me kwam zitten. ‘Ga weg’ zei ik en gaf hem een klap. ’Nee’ zei hij met tranen in zijn ogen. ‘Ik ga naar mijn kinderen die ik nooit in de steek laat. Ik duik niet zomaar met mannen in bed terwijl ik mijn kinderen alle liefde en tijd kan geven’ zei ik terwijl hij mijn hand vastpakte. ‘Ga weg anders bel ik de politie’ schreeuwde ik tegen hem. Hij leek verdoofd en keek me heel raar aan. Hij weigerde uit te stappen en ik reed naar zijn ouderlijk huis. Hij wilde me tegenhouden maar toch belde ik woest aan. Charifa en zijn moeder Latifa keken verbaasd toen ik daar stond. ‘Kunnen jullie je zoon bij je houden’ zei ik geirriteerd. Charifa begon te preken over hoe goed haar broer was en dat ik fout zat. Ik zag dat ze zwanger was en bekeek haar. Latifa was in shock en Chahid wilde ik me wegtrekken. ‘Kijk maar hoe goed je broer is’ zei ik en liet haar de foto zien. Hij zag de foto ook en pakte de telefoon af. ‘Ik wil jou niet meer, laat me met rust’ zei ik tegen hem. Chahid kookte van woede en hij zou me nu kunnen wurgen maar ik was eindelijk sterk. Latifa begon te huilen en schreeuwde tegen hem. Charifa keek me met tranen aan. ‘Waarom ben ik slecht in jullie ogen? Hij heeft mij ontmaagd en zwanger gemaakt, waarom krijg ik daar de schuld van? Hij wist hoe ik was en wilde mij. Jullie krijgen die kinderen nooit te zien. Bij dezen is alles tussen ons klaar’ zei ik en maakte me klaar om weg te gaan. ‘Jij hebt grote problemen’ siste hij. ‘Ik heb geen problemen. Jij kan mij niks maken, luister maar naar je moeder. Ze gaat een maagd voor je regelen’ zei ik en liep weg. Charifa probeerde me tegen te houden en trok me in een kamer. ‘Luister even’ snikte ze. ’Ik ben klaar met jullie. Hoe kunnen jullie mij zo haten? Jaren ging alles goed en opeens haten jullie mij’ zei ik geirriteerd. Ze bleef alleen huilen en wilde me omhelzen. Ik weigerde omdat ik niks meer van ze wilde. ‘Jij bent zwanger, jouw man staat nu naast je in elke fase. Chahid sloeg mij elke zwangerschap in elkaar’ zei ik zodat ze besefte hoe hij echt was. ‘Elke dag sloeg hij me en de kinderen hebben alles gehoord. Voor jullie ben ik hooer en zijn die kinderen bastaardkinderen, maar ik weet beter. Jullie hoeven ze nooit te zien. Ik ga ze alleen opvoeden en door met mijn leven. Hij moet mij met rust laten. Ik ga het jullie nooit vergeven voor hoe jullie mijn gezin kapot hebben gemaakt’ zei ik. Latifa wilde mij kalmeren maar ook van haar wilde ik niks. ‘Ga weg’ zei Chahid die de kamer in kwam en mij aan mijn hoofddoek trok. We begonnen te vechten en ik was niet bang. ‘Welke vader slaat de moeder van zijn kinderen’ zei ik en hij gaf me een klap. Ik voelde de klap niet eens. Zijn broertje kwam tussen ons staan. Charifa en Latifa waren in paniek en probeerde mij te kalmeren. ’Slechte vader ben jij. de kinderen missen jou niet eens’ zei ik. Hij liep scheldend de woonkamer in. ‘Ben je nu blij? Hij haat mij nu en we gaan scheiden. Hij slaapt met andere vrouwen, ben je nu blij? Dit is wat je wilde he’ zei ik boos tegen Latifa. ‘Ik wilde een vrome meid en dat hij gelukkig is. Jij maakt hem ongelukkig’ zei ze door haar tranen heen. ‘Daarom scheiden we ook. Ik wil hem niet en mijn kinderen zien jullie nooit meer’ schreeuwde ik. ‘Jouw man is je trouw en heeft je nooit aangeraakt. Mijn man niet. Als Charifa dit meemaakte dan piepte je anders’ schreeuwde ik. Latifa leek gewoon dom, maar ik zag paniek bij hun allemaal. ‘Doe rustig’ zei Charifa bezorgd en hield mijn hand vast. Chahid wilde mij weer slaan en ik bleef kalm. Ik was niet bang en wilde gewoon mijn hart luchten. ‘Ik wens jullie niks goeds toe en bij dezen zijn de kinderen en ik dood voor jullie’ zei ik en liep naar de deur. ’Sorry’ snikte Charifa en probeerde mij te spreken. ’Te laat. Hij gaat vreemd, slaat mij en we gaan scheiden. Wees trots op jezelf. Jullie hebben geen hooer als schoondochter of schoonzus meer. Jullie zijn van me af’ zei ik. Chahids broertje keek met grote ogen en zijn moeder en Charifa konden niet stoppen met huilen.

    Met pijn in mijn hart reed ik richting het nieuwe huisje. Ik was kapot en moest alleen maar huilen. Op bed huilde ik het uit. Ik was hem voorgoed kwijt. Hij had alles verpest en ik bekeek als een bezetene de foto. ‘Alles goed’ stuurde Rouwayda mij. ‘Even niet. Ik kom zo de kinderen halen’ stuurde ik terug. Ik had de ergste dag in me leven meegemaakt. Mijn man ging vreemd en genoot ervan. Hoe moest ik doorgaan in mijn leven?
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  13. #28
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Na een paar uur haalde ik de kids op. ‘Hoe was het bij de dokter’ vroeg Cherine. ‘Goed, geen problemen meer’ loog ik. Ze omhelsde mij strak en ik gaf haar een kus. Thuis deden de kinderen een dutje. Ik moest wennen aan dit huis en aan deze nieuwe stad. Vanavond ging ik Rouwayda al op vakantie. Door de drukte kon ik haar niet meer zien. Ik wenste haar een fijne vakantie. ‘Blijf sterk. Je bent beter af zonder hem’ verzekerde zij me. Ik geloofde het niet omdat ik miste wat ik met hem had maar nam haar advies aan.

    Ik zag dat Chahid 50 keer had gebeld op het mobieltje voor de kinderen. De telefoon was altijd bij me en stond op stil. Mijn kamer stond op slot en ik huilde op bed. Ik had hem niks meer te zeggen en besloot de telefoon uit te zetten. Met de kinderen speelde ik nog een spelletje en daarna keken we een film. Cherine keek me vaak aan alsof ze voelde dat ik kapot was van alle pijn. Ik had voordat zij wakker werden van hun dutje mezelf opgefrist en huilde nooit voor ze. Ik glimlachte naar haar en keek weer naar de televisie. Mijn hoofd was bij Chahid en ik dacht aan hoe hij met een ander de liefde bedreef. Dat beeld wilde niet weg en ik kon niet wachten tot de kinderen sliepen. Dat was het moment om te huilen. Ik ging naar de badkamer en bekeek mezelf. Hoe Chahid me van me hoofddoek trok vond ik nog steeds pijnlijk. Moest ik mijn hoofddoek af doen? Moest ik gewoon die sterke, verleidelijke vrouw worden? Ik dacht er vaak aan, maar ik was die hoofddoek.

    ‘Zijn jullie niet moe’ zei ik licht opdringerig tegen de kids. ‘Mam, nog een film’ zei Chakir. Ik zette nog een film op. Na een halfuur vielen de kinderen in slaap. Ik legde ze in bed en gaf ze een kusje. Met mijn deur op slot huilde ik weer op bed. De telefoon zette ik aan en ik zag dat ook een ander nummer mij had gebeld. Chahid had veel berichten verstuurd en ik zag ook berichten van Charifa. Ik moest ze negeren en even volhouden.

    Een dag later liep ik mijn moeder tegen het lijf in een winkelcentrum. De kinderen waren aan het spelen in een kinderruimte van het winkelcentrum. Mijn hart sloeg op hol en ik was blij haar te zien. Ze keek snel weg en liep door. ‘Mam’ zei ik zachtjes en tikte haar aan. ‘Ik ben je moeder niet’ zei ze streng. Ze had een hoofddoek op en leek ouder. Vanuit de verte zag ik een van haar dochters aan komen lopen. ‘Mama doe normaal’ zei ik zachtjes en bekeek haar. ‘Laat mij met rust’ siste ze en duwde mij weg. ‘Klote wijf, laat mijn moeder met rust. Ga iemand anders voor gek houden’ zei hij haar dochter. Mijn moeder keek me vies aan en ik was zo bang en verdrietig. ‘Ik ben je dochter, je oudste dochter’ zei ik nog een keer. ‘Jij bent voor mij dood’ zei ze kil. Ik liep als een gek terug naar de auto en huilde het uit.

    Mijn bloedeigen moeder wilde mij niet, mijn man ook niet, schoonfamilie ook niet. Ik was zo eenzaam en wist niet waarom dit gebeurde. Nu kon ik niemand bellen om mijn hart te luchten of om de kinderen gerust te stellen. Ik stond er altijd alleen voor. Na een halfuur zag ik er niet meer verdrietig uit. Ik haalde de kinderen op en ging naar huis.

    Deze zomer duurde zo lang en was zo dramatisch. Ik was vandaag jarig. Ik was 32 jaar geworden en voelde me ellendig. De kinderen waren wel vrolijk en ik deed met ze mee. Het was een gezellig dagje en we bakten een taart. ‘Heeft papa je gefeliciteerd’ vroeg Cherine. ‘Papa is in Marokko, zijn telefoon doet het daar niet’ loog ik. Ze knikte vrolijk en begon de taart te versieren. Ik was toch benieuwd of hij het wist en deed het mobieltje aan. Ik zag dat hij 40 berichten had gestuurd en 100 keer had gebeld afgelopen 3 dagen. De berichten waren hysterisch en hij was vooral boos. Andere berichten gingen weer over hoe erg hij van mij hield. Het laatste berichtje was over mijn verjaardag. Hij wenste mij een fijne verjaardag toe en vroeg om vergiffenis. ‘Ik wou dat ik nu bij je was omdat ik weet dat je eenzaam bent. Je bent de mooiste, liefste en beste vrouw in mijn leven. Ik hou het allermeest van jou. Ik denk altijd aan je en hoop dat wij ooit bij elkaar komen. Geef de kinderen een dikke kus, ik mis je schat’ las ik. Hij wist dat ik inderdaad eenzaam was en al helemaal op mijn verjaardag. Ik ging weer naar de keuken en de taart was mooi geworden. Ik trok de kinderen naar me toe en knuffelde ze strak. ‘Jullie zijn mijn cadeaus’ zei ik.


    Na wat maanden was het al november. Ik heb Chahid 6 maanden niet gezien en de kinderen gingen naar school. Ik werkte bij Chakirs school en vergat zo ellende. Het was niet ideaal omdat ik mij toch nog alleen voelde maar ik moest door. Chahid had zijn kinderen niet gezien in die maanden of gesproken. Als de kinderen naar hem vroegen loog ik dat hij in Marokko was voor een ziek familielid. Na een tijd vroegen zij ook niet meer naar hem. Ik was blij dat hij niet wist waar ik woonde. Van de scheiding hoorde ik niks en het boeide mij niet veel. Ik had in ieder geval rust en mijn kinderen.

    Op een dag kwam Rouwayda langs. Zoals vaak was het gezellig en we hadden het bijna nooit meer over mijn ellende met Chahid. ‘Hij is langs geweest’ zei ze na een tijdje. ‘Oke, bel de politie en zeg dat hij jullie gezin lastigvalt’ zei ik snel. ’Nee, hij was niet goed in zijn vel’ zei ze bezorgd. ’Tarik ging een stukje met hem lopen’ zei ze. ‘Dat je man hem aandacht geeft’ zei ik geirriteerd. ‘Hij heeft kanker’ zei ze zachtjes. Ik kreeg het warm en geloofde het niet. ‘Hij liegt, ik ken hem dondersgoed’ zei ik geschrokken. ‘Ik heb hem gezien, hij heeft papieren laten zien’ zei ze triest.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  14. #29
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Ik was geschrokken en het was een harde klap in maanden. Ik dacht dat alles juist goed ging en dat er voor altijd rust was. ‘Hij wil nog een keer met je praten en als het kan de kinderen zien’ zei Rouwayda met tranen in haar ogen. ‘Is hij echt ziek’ vroeg ik weer. ‘Ja’ zei ze zacht.

    Wat dagen later was ik onderweg naar de afspraak met Chahid. Bij een wegrestaurant hadden we afgesproken via Tarik en Rouwayda. Ik was alleen en de kinderen waren op school. Ik wilde mijn kinderen niet belasten met dit. Natuurlijk was ik zenuwachtig en bang voor wat er zou komen. Gespannen liep ik het wegrestaurant binnen en zag ik achter een man met een muts zitten. Ik herkende hem meteen. De stappen naar hem toe waren oneindig en ik trilde. ‘Hey’ zei hij zachtjes toen ik tegenover hem zat. Hij had geen baardje en wenkbrauwen meer. Zijn ogen vulde met tranen en hij bekeek me. ‘Hoi’ zei ik terwijl ik me probeerde te herinneren hoe hij er eerst uit zag. ‘Lief dat je bent gekomen’ zei hij met een schorre stem. ‘Geen probleem’ zei ik zacht. Hij bestelde drinken voor ons en zag er niet uit als de Chahid die ik kende. ‘Hoe is het met je’ vroeg hij terwijl ik hem aanstaarde. ‘Prima’ zei ik en slikte even door. ‘Ik ben ziek’ zei hij zacht. ‘Hoe lang’ vroeg ik hem. ‘5 maanden’ zei hij en keek uit het raam. Hij was niet echt open erover en ik zag dat hij pijn had. ‘Ik wilde mijn excuses aanbieden voor alle ellende’ zei hij. Ik gaf geen antwoord en keek naar de tafel. ‘Het is niet makkelijk geweest maar ik moet toegeven dat het allemaal mijn schuld was. Vanaf het begin tot het eind’ zei hij met een zwakke stem. ‘Ja’ zei ik veegde een traan weg. ‘Ik kan niks goed praten maar wil wel dat je tegen de kinderen zegt dat ik altijd om ze heb gegeven. Ondanks alles’ zei hij. Ik huilde zachtjes en wist dat hij afscheid nam van ons en de kinderen. ‘Van jou hou ik ook nog elke seconde van de dag. Jij blijft altijd mijn schatje, vanaf de eerste bijles die ik je gaf tot dit moment en in de toekomst’ zei hij. Ik dacht weer aan ons eerste moment samen op school. ‘Het is geen probleem als je me niet kan vergeven. Ik wil dat je gelukkig bent met de kinderen. Wat er ook gebeurd, alles ga ik goed voor jullie achterlaten. Jij krijgt het geld en dan kan je ze onderhouden’ zei hij snikkend. Ik voelde me warm worden en pakte zijn hand vast. Ik kon hem niet kwijtraken, nooit niet. ’Stop, je wordt beter’ zei ik en onderbrak hem. Snikkend liep ik terug naar de parkeerplaats. Mijn hart wilde stoppen en ik kon hem niet kwijtraken. Mijn Chahid was doodziek…


    Na een kwartier liep hij gebroken het restaurant uit. Ik omhelsde hem toen hij bij me stond. ‘Blijf sterk’ snikte ik. Hij gaf me een kus op me wang en hield me strakker vast. ‘Ik mis je’ zei hij en hield me vast. ‘Ik zou alles doen om terug te gaan naar het verleden en om je nooit pijn te doen’ zei hij. Hij stapte in de auto naast me en ik wilde gewoon bij hem zijn. Straks ging ie dood.. Hoe moest ik dan door? Ik leefde dan wel maanden gescheiden van hem maar ik zag de pijn in zijn ogen. Hij was niet meer sterk. Chahid hield mijn hand vast als het kon en zuchtte diep. ‘Zet me af bij me ouders schatje’ zei hij zacht. ‘En je huis’ vroeg ik hem. ‘Heb ik niet meer’ zei hij. ‘Ik wil nog even bij je zijn’ zei ik verlegen en parkeerde bij een park. ‘Wat moet ik zonder jou’ zei ik huilend. ‘Je doet het nu ook zonder mij en dat gaat goed. Wees sterk. Dit is mijn verdiende loon’ zei hij. ‘Hoe ver ben je met je behandelingen’ vroeg ik. ‘Ver maar ik wil niet meer’ zei hij. ‘Hoe kan je dat zeggen? Denk aan mij en je kinderen’ zei ik. Chahid zei niks meer en ik streelde zijn gezicht. Hij keek strak voor zich uit. ‘Ik hou van je’ zei ik tegen hem. ‘Ik ook van jou’ zei hij en gaf me die mooie blik als altijd. ‘Ik wil je helpen en steunen. Wil je de kinderen zien’ vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd. ’Niet als ik er zo uit zie’ zei hij direct.

    Met veel pijn stond ik om het hoekje van zijn ouderlijk huis . ik was eenzamer en banger om hem te verliezen. ‘Ga aub door he’ zei hij kalm. ‘Kom met mij mee’ zei ik verward. ‘Ik ben zo moe schat. Ik wil altijd bij jullie zijn en met jou elke dag doorbrengen. Het is dat ik echt op ben van alle troep in me lichaam. Ik schaam me voor jou en de kinderen’ zei hij triest. ‘Jij bent mijn man, op papier en in me hart. Jij bent mijn wederhelft en ik ken jou beter dan wie dan ook. Zeg me wat je hebt en ik ga je helpen en bijstaan’ smeekte ik hem. Hij wilde niet om mij niet te belasten. Ik zag dat hij zijn gordel los maakte. Snel trok ik zijn gezicht naar me toe en zoende ik hem. Hij beantwoorde mijn kus en het werd heviger. Gelukkig zag niemand ons in de auto. ‘Ik ben gek op je’ hijgde hij. We zoenden elkaar minutenlang. Ik wilde hem nu bij mij hebben en snakte naar zijn liefde. ‘Ik kan dit niet missen’ zei ik tegen hem en zoende weer. Hij hield me strak vast en streelde mijn been. Hij grinnikte en kuste mij hemels. ‘Had ik maar een nacht met jou’ fluisterde hij en streelde mijn lippen. Ik had hem blijkbaar gemist en hield hem stevig vast. Zijn moeder belde hem. ‘Hoe was het met Esma’ hoorde ik haar op een aardige toon zeggen. ‘Goed. Ik kom zo naar huis’ zei hij tegen haar. ’Neem haar mee weldi’ zei ze snikkend. ’Niet huilen’ zei hij zacht. Chahid hing op en pakte mijn hand vast. ‘Kom je mee’ vroeg hij. Ik had zo veel gevoelens maar wilde hem nu geruststellen. ‘Wil je dat’ vroeg ik hem. ‘Ja schat’ zei hij met een glimlach. Ik gaf hem een lange zoen en seinde uit te stappen. ‘Ik hou van je lieverd’ zei hij toen we naar huis liepen.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof

  15. #30
    MVC Lid

    Reacties
    1.579
    13-03-2010

    Latifa omhelsde mij hevig en excuseerde zich voor alle problemen. Haar man gaf me een hand en vroeg uitgebreid naar de kinderen. Chahid kwam naast me zitten. Latifa zag er kapot uit. Ook haar andere zoons die er waren. Chahids ziekte heeft iedereen kapot gemaakt. Ik was stil en iedereen keek triest. Op tafel lagen er koekjes, thee en koffie. Niemand had trek. Chahid had nog steeds zijn muts op. ‘Hoe is het met de kinderen’ vroeg Latifa toen ze snikkend naast me zat. Ik vertelde over wat ze nu deden en hoe het ging. ‘Is die Chakir nog bijdehand’ vroeg mijn schoonvader grappend. ‘Klein beetje’ grinnikte ik. Chahid zag ik dromerig naar de grond kijken. ‘Zoals je ziet is Chahid ziek. Hij wil niet naar ons luisteren en zijn behandelingen aan gaan’ zei mijn schoonvader. Ik keek hem aan maar hij negeerde iedereen. ‘Ik ben kapot’ zei zijn moeder huilend. Zelfs zijn broers huilden. Terwijl die altijd sterk waren. Chahid liep de woonkamer uit. ‘Er is veel gebeurd maar wij weten dat hij jullie mist’ zei zijn broer snikkend. ‘Ja snap ik’ zei ik zacht. ‘Jij bent alles voor hem. Hij heeft fouten gemaakt en zegt dat dit zijn verdiende loon is. Misschien is dat zo maar hij moet op een of ander manier positiviteit’ zei hij. ‘Ik heb spijt van alle ruzies tussen jullie. Ik luisterde te veel naar anderen terwijl jij alles voor Chahid bent’ zei me schoonmoeder huilend. Ze had rode opgezwollen ogen. ‘Vergeef me’ zei ze en omhelsde mij. Ik wist niks te zeggen. ‘Jij bent een van ons en je kinderen ook. Hij is een lastige man, maar koppig. Zelfs nu met medicijnen’ zei zijn vader. Ik vroeg aan ze hoe ver hij was en of hij beter kon worden. ‘In sha Allah beter als hij nu de strijd aan gaat. Hij heeft het een klein plekje in zijn longen’ zei zijn broer zacht. Ik verkrampte en kon me nog herinneren dat we nog grapjes maakte over hem en roken. ‘Al raak je mij kwijt aan een ziekte door roken blijf je goed achter met geld’ had Chahid grappend tegen me gezegd. Hij was jaren geleden op mijn aandringen gestopt met roken maar dat mocht niet baten. ‘We hebben spijt van hoe alles is gegaan met jou. Het was zijn schuld en die van mijn moeder’ zei zijn middelste broer. Latifa knikte en snikte weer. ‘Ik wil hem helpen’ zei ik eerlijk. ‘Cherine en Chakir zijn ons bloed en wij houden veel van ze. Ook van jou’ zei zijn oudste broer snikkend. ‘Ik kan hem niet zo laten’ zei ik snikkend. Ondanks alles deed dit mij veel. Ik had 2 jonge kinderen met hem en hij was kapot door een ziekte. ‘We moeten sterk blijven zodat hij zijn kinderen kan zien opgroeien’ zei zijn vader, hij was de enige die niet huilde. ‘Allah yardi alik’ zei hij tegen mij.

    Ik ging op aanraden van zijn broers naar Chahid in zijn kamer. ‘Hey schat’ zei ik. Hij keek me lief aan en lag op bed. Ik zat op het randje van het bed en bekeek hem. Ik wilde hem zonder muts zien, maar hij wilde dat niet. ‘Ik wil je niet nog eens kwijtraken’ zei hij zachtjes. ‘Ik hou van je, hoe je er ook uitziet’ zei ik zacht. Hij deed zijn muts af en was kaal. Ik was geschrokken maar had het tenminste gezien. Snel deed hij de muts weer op. ‘Wanneer heb je een afspraak’ vroeg ik hem. ‘Morgen’ zei hij en streelde mijn gezicht. ‘Mag ik mee’ vroeg ik hem. Hij knikte vrolijk. ‘Ik moet de kinderen nu halen van school. Wanneer wil je ze zien’ vroeg ik hem. ‘Weet niet’ zei hij triest. ‘Je schrikt ze niet af hoor. Ze houden van je’ zei ik. ‘Ik heb ze laten zitten’ zei hij zacht. ‘Hou op, jij bent hun vader’ zei ik. ‘Ik denk erover na’ zei hij en ging rechtop zitten. ‘Ik hou van je’ zei Chahid en trok me naar zich toe. We zoenden heel wat af en ik lette op de deur. Niemand mocht dit zien. ‘Ik hou van je’ zei hij en streelde mijn lichaam. Hij besloot te slapen.

    Latifa stond in de keuken en ik nam van iedereen afscheid. ‘Morgen ga ik naar zijn afspraak’ zei ik tegen zijn broer. Ik zag opluchting bij iedereen. ‘Wollah, jij bent een topper’ zei een broer dankbaar. ‘Ik kan niet zonder hem’ zei ik eerlijk.


    Toen ik de kinderen ophaalde voelde ik me heel blij maar ook verdrietig. Ik knuffelde ze strak en moest bedenken hoe Chahid weer in hun leven zou komen. Ik was opgelucht en smste hem met mijn normale nummer. Hij smste mij dat hij blij was om mij te spreken. In de avond belde ik met hem. Het was zo fijn en ik vergat alle ellende. Ik wilde op hem focussen en zorgen dat ik er in ieder geval voor hem ben geweest. ‘Ik kan moeilijk slapen zonder jou naast me’ zei hij toen ik aan gaf te gaan slapen. ‘Ik mis je ook naast me’ zei ik eerlijk. Vooral nu hij zo veel pijn had wilde ik hem hier hebben.

    Ik nam voor vandaag vrij en reed naar Amsterdam om Chahid te halen. Hij liet nauwelijks iemand meegaan en nu mocht ik wel mee. Ik kreeg een dikke zoen van hem en we liepen naar het ziekenhuis. In de wachtkamer werd hij zenuwachtig maar ik stelde hem gerust. Van de dokter hoorde ik precies wat er was. ‘Er is dus slagingskans’ zei ik blij. ‘Ja, maar hij moet dit ook willen’ zei de dokter. Chahid ging akkoord om de behandelingen door te zetten. ‘Goed dat je mee bent, hij had het vaak over je’ zei de arts toen Chahid zich omkleedde in een hokje. Ik glimlachte en keek hoe Chahid verlegen in zijn boxer stond. Hij zag er zwak en kaal uit maar ik wilde sterk voor hem blijven. Vandaag was een heftige dag en hij was heel moe aan het eind. ‘Je hebt het goed gedaan’ zei ik toen ik richting zijn huis reed. Hij voelde zich misselijk en gaf thuis meteen over. Latifa keek bezorgd en ik vertelde over de afspraak. Charifa kwam later met een maxi cosi in haar handen. We liepen elkaar tegemoet en knuffelden elkaar. ‘Hoe is ie schat’ zei ze. Het was zoals jaren geleden normaal tussen ons. Ook zij verontschuldigde zich een aantal keer. Chahid lag in de woonkamer met een dekentje en keek me lief aan. ‘Hou je aan de medicijnen’ zei ik tegen hem. ‘Ja’ zei hij zuchtend. Charifa en Latifa waren verdrietig en ik ook. Ik besefte dat ik hem elk moment kon verliezen. ‘Kom je morgen’ vroeg hij zacht toen ik bij zijn voeten zat. ‘Weet niet’ zei ik. Het zou lastig zijn door het rooster van de kinderen. ‘Ik wil je niet missen’ zei hij. ‘Kom naar ons’ zei ik zacht. ’Nee lieverd’ fluisterde hij. Charifa was niet in de woonkamer en Latifa was wat gaan halen van de supermarkt. ‘Ik ga’ zei ik en streelde zijn gezicht. ‘Bel me als je thuis bent’ zei hij. Ik knikte en gaf hem snel een zoen.
    Blessed with Islam

    http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4927718 Mijn weg naar het geloof