From now on I am gonna be my own best friend

[MYOWNBESTFRIEND]

Nieuw Verhaal -

‘Zet die telefoon eens weg’ zei ik op een geïrriteerde toon. Ze negeerde mijn verzoek en was druk bezig met typen. Afspreken wil zij heel graag, maar van haar telefoon afblijven niet. In een klein restaurantje aten we Italiaans. Nog steeds was ze aan het typen en aan het grinniken. Hij zou vast wat leuks vertellen dacht ik geïrriteerd. Sinds zij hem kende was alles anders. Ik geloofde nooit in dat vriendinnen veranderde door een jongen. Nu ik het meemaakte wist ik beter. Ze leerde hem via die ellendige social media kennen en hij bleek toevallig in dezelfde buurt te wonen. ‘We zagen elkaar op het metrostation’ was haar verklaring over hoe zij elkaar leerde kennen. Ik weet beter, via social media namen ze contact op met elkaar. Het leek alsof zij hun werkelijke kennismaking, via social media, wilde bespreken. Het lijkt mij ook niks om te vertellen dat ik iemand heb leren kennen via social media. Ik was al bijna klaar met mijn pizza en bekeek haar. Die ellendige smartphone lag op tafel en ze at. ‘Ik moet zo weg’ zei ze opeens haastig. ‘Ja, ik ga ook zo naar huis’ zei ik tegen haar. ‘Hij komt me ophalen’ vervolgde ze met een zelfverzekerde blik. Ik knikte en at door.

Nada en ik waren jaren goede vriendinnen. Ik had er zeker niet veel maar zij was toch die ene die voldoening gaf aan het woord vriendschap. Op school leerde wij elkaar kennen en zodoende ontstond er een hechte vriendschap. We waren allebei twaalf jaar oud destijds en serieus. Ik hield serieus zijn vol tot en met nu en de nabije toekomst. Bij haar ging het mis. Rond haar vijftiende, zij leerde een jongen kennen en verloor haar eerste kus. Daarna was het online jongens leren kennen een bezigheid en nu met hem.

[Always-Sad]

Super!!. Een nieuw verhaal van je!!. Ben benieuwd .

[MYOWNBESTFRIEND]

Bedankt, ik ga vandaag verder.

[MYOWNBESTFRIEND]

‘Waar blijft Younes nou’ dacht ik toen ik bij de halte stond te wachten. Ik kon niet wachten om weer even samen te zijn. Afspreken deden wij elke dag maar het moest onder de tijden dat ik buiten mocht zijn. Zijn kleine blauwe auto zag ik in de verte al aankomen. Met een enorme glimlach keek ik hem aan en stapte ik in. Snel kreeg ik een kus van hem en reed hij weg. ‘Hoe was het’ vroeg hij en bekeek me. ‘Ja, leuk’ zei ik en vertelde over wat we hadden gedaan. Younes wilde altijd precies weten wat ik had gedaan, met wie ik was en waar ik was. Praten over mijn zonder hem wilde ik niet dus besprak ik zaken als onze relatie. ‘En wat als ik je niet had opgehaald’ zei hij opeens. ‘Dan was ik met tram naar huis gegaan’ zei ik, vanbinnen raakte ik licht in paniek. Hij keek vooruit en knikte. Younes vond het maar niks dat ik nu nog buiten was. Het was nota bene acht uur ’s avonds, maar hij vond het niks. We reden naar een frietzaak om even wat te drinken te halen. Ik bekeek hoe hij uitstapte en naar de frietzaak liep. Hij was knap, niet de knapste maar wel knap genoeg voor het oog. Voorheen hield ik me vast aan een ideaal beeld maar nu ik hem ken doet het er niet toe. Hij was net 1.75 meter, een klein beetje mollig en al aan het kaal worden. Best gek voor een jongen van 21. Ik maakte mij daar zeker niet druk om. Hij was voor mij echt alles. Met een glimlach liep hij terug naar de auto. Ik nam mijn milkshake aan en hij reed weg net aan de rand van de stad.

Het was echt een zondag, alles was rustig en ik was ontspannen. Samen met Younes zat ik in de auto en keken we naar een lege parkeerplek. De plekken waar je kon afspreken waren niet voor het oprapen in mijn situatie. We hadden het over van alles. Vooral over later, ons leven samen en plannen. We kenden elkaar nu vijf maanden maar het was zo serieus tussen ons. Ik voelde me allang niet meer zo verliefd als aan het begin. Nu waren we in het houden van stadium. We hadden genoeg ruzies maar ook genoeg leuke momenten. Ik omhelsde hem en hij zette de muziek harder. We hadden enorm veel lol samen. Het was zo fijn! Na een uur zette hij me af om de hoek van mijn huis. ‘Hoe was het met Nadia’ vroeg mijn moeder toen ik naar de woonkamer liep. ‘Leuk’ zei ik en vertelde er een beetje over. Veel zin had ik niet als ik niet met hem was. Ik liep naar boven, naar mijn kamer en zag mijn zus op bed zitten. Vrolijk vertelde ik over Younes en wat er allemaal speelde op dat moment. Ook zij had het druk genoeg met haar vriend. Snel rondde ik het gesprek af om naar mijn kamer te gaan. Op het juiste moment ging mijn telefoon over, het was Younes.

‘Vandaag is de allerlaatste keer dat ik met haar afspreek’ riep ik geïrriteerd tegen mijn zus. Met grote ogen keek Maryam mij aan. Geïrriteerd vertelde ik over Nada, dat zij alleen maar bezig was met haar telefoon en haar vriend. ‘dan spreek je toch niet meer met haar af’ was het droge antwoord van Maryam. ‘Ja, ik ken haar hier al jaren en hij komt even om de hoek kijken en incasseert haar helemaal’ zei ik geïrriteerd. Alles vond ik irritant aan hem als ik Nada’s verhalen moest geloven. Hij was bezitterig, een controlefreak en vooral een gelegenheidsmoslim vond ik. Zo wilde hij weten met wie zij precies is gegaan, wat zij heeft gedaan en al haar wachtwoorden. Natuurlijk was het dom en naief van haar om contact te leggen met jongens en om speeksel uit te wisselen. Maar de Islam keurt het absoluut af om je zondes te openbaren. ‘Hij bid wel elke vrijdag in de moskee’ zei Nada nog. Ja, al bid hij elke dag Taraweeh, het kan mij niets schelen. Op social media controleerde hij haar continu en hij wilde altijd alles weten. ‘Hij beschermt mij’ was haar statement toen ik haar vroeg waarom zij opeens alles op privé zetten online. Ik persoonlijk ben actief op social media maar dan is er alleen interactie tussen vrouwen die ik ken. Geen mannen, collega’s of onbekenden. Nada had dat voorheen niet. Iedereen liet zij toe, foto’s, statussen, het woord privacy was onbekend voor haar. Nu zij met hem ging was dat anders. Waar ooit een jongen haar een vriendschap verzoek had gestuurd, controleerde hij gretig. Waarom deze sociale controle? Bescherming, hij wilde haar een betere moslima maken. ‘Geloof je het zelf? Een betere Moslima?’ zei ik sarcastisch tegen Maryam. ‘Die hele relatie is haram en hij zeurt als iemand haar een por stuurt via Facebook’ zei ik geïrriteerd.

[MYOWNBESTFRIEND]

Ik irriteerde mij zeker aan Nada en Younes. Mijn beste vriendin had een haram relatie en geloofde dat het oke was. ‘Laat haar’ zei mijn oudste zus toen ik bij haar klaagde. Al snel had ik spijt van mijn geklaag bij mijn zussen. Die wantrouwde heel snel en hadden dus een scherp oordeel over Nada. Ondertussen was ik druk aan het studeren en werken aan mijn toekomst. Moe zat ik in de bus naar school toe. Een jongen viel me op, hij was lang, keek met een strakke blik en was knap! Hij kwam tegenover mij zitten, en dat zorgde voor paniek in mij. De jongen leek zich niet veel aan te trekken van mijn aanwezigheid en keek weg. Gespannen liep ik naar school, waar hij ook naar toe liep. Hij was echt knap maar afstandelijk.

Vrolijk vertelde ik aan mijn zussen over die jongen. ‘Er is niks dus verwacht niet al te veel’ zei mijn zus bot. Dat ging vaker zo, als ik een leuke jongen zag dan wilde ik dat met ze delen. Zij vonden mij hopeloos en te jong voor dit. Ik voelde me dan wel eens down maar was zo enthousiast over deze jongen. Ik wilde weten wie hij was en of hij mij ook zag staan. Maanden later kwam ik hem weer tegen op school, hij vroeg mij later om een blaadje. Ik smolt en gaf het, voor ik ja of nee kon zeggen.

Verliefd smste ik mijn zus erover. Die was blij maar kortaf. Ik hoopte dat hij een stap zou zetten als ik hem weer zou zien. Via de schoolsite vond ik zijn klassenlijst en zijn naam. Na wat research op Facebook bleek hij ene Sabir te zijn. Hij was niet zo actief op social media, wat ik een toppunt vond. Ik was in de wolken en deelde het met mijn zussen. Die hadden geen behoefte om een foto te zien of om mijn verhaal aan te horen. ‘Moet ik het met Nada delen’ zei ik boos. Mijn zussen en moeder leerde mij om nooit een vriendin te vertrouwen. Dat begreep ik nu wel omdat Nada, nu als verliefd meisje, alles doorspeelde naar haar vriend.

Mijn zussen hadden geen behoefte aan mijn verhalen over hem en mijn beste vriendin kon ik hier niet over vertellen. Ook had zij het enorm druk met haar vriend. Waar ik haar zeker eens per week zag, was dat nu eens per maand met moeite. Ik wilde graag afspreken maar het leek alsof zij haar vriend er ook bij wilde hebben voor de gezelligheid. Dat wilde ik absoluut niet. Wat als Sabir mij dan zou zien, ik wilde echt perfect zijn voor hem.

Zes maanden later had ik hem precies drie keer gezien. De laatste keer was echt deprimerend. Ik stond bij de bushalte en had hem stiekem opgewacht. Vandaag moest hij contact zoeken, vond ik. Hij kwam zoals gepland enkele minuten aangelopen. We hadden oogcontact en ik smolt. ‘Nadia blijf kalm’ zei ik in mezelf. Hij liep langs en toen de bus kwam zag ik dat hij mij voor liet. Ik ging zitten en hij ook maar dan met zijn rug naar mij toe. Het was niet heel druk dus was dit het perfecte moment. Helaas ging het mis toen twee haltes later een oude vriendin instapte. Vrolijk als ze was hield ze een gesprek. Vanbinnen wilde ik huilen, wat een gemiste kans! Ik zag dat hij weleens keek maar het was allemaal verpest door haar. Hij stapte wat haltes later uit en dat was de laatste keer dat ik hem had gezien.

[MYOWNBESTFRIEND]

Ik was best onzeker over mezelf als ik in de spiegel keek. Mijn gezicht was niet perfect en mijn lichaam niet perfect in verhouding. Soms was ik zielsgelukkig met mijn lichaam maar soms ook niet. Het was allemaal ingewikkeld maar het hoorde bij mij. Verliefd worden op iemand zonder diegene te kennen was niet voor de hand liggend maar was wel gebeurd. Ik dacht de hele tijd aan hem.

Zoals altijd als het om jongens ging kreeg ik ruzie met mijn zussen. Die benadrukten mijn hopeloosheid elke keer weer. ‘Je weet bijna alles van hem maar hij kent je niet’ zei mijn zus boos. Ik had door wat research veel over hem na kunnen trekken, uit verliefdheid meer niet. ‘Ik doe er toch niks mee’ zei ik boos. Snel was ik uitgepraat en in mezelf getrokken.

In een periode daarna nam ik afstand van Nada. Ik vond haar nieuwe mentaliteit niks. Haar vriend was de belangrijkste, kreeg in alles voorrang en bepaalde alles voor haar. Ik wilde ook graag iets met Sabir maar wist dat het beter was om het gewoon af te wachten. Maar dat maakte het niet makkelijker.


Jaren later was ik bijna afgestudeerd. Snel rende ik door de school voor alle deadlines. In de tussentijd was ik Sabir niet vergeten. Wat ik wist was dat hij in het jaar dat ik hem had gezien, was afgestudeerd. Ik hoopte dat hij niet getrouwd was of wat dan ook. Nooit heb ik hem na die ellendige dag in de bus gezien. Na heen en weer rennen had ik mijn deadline gehaald. Opgelucht ging ik naar huis.

Mijn zus ging trouwen dus waren wij daar druk mee bezig. Ik was de jongste van alle kinderen, drie dochters dus was het aftellen tot mijn dag. Dat was mijn moeders grootste droom zei ze. Ik hoopte nog altijd op Sabir maar wist ook dat het niet reeel was.

Na de bruiloft was het weer enorm stil in mijn leven. Ik verveelde mij vaak en had weinig sociale contacten. Nada ging trouwen en nodigde mij alleen uit voor de bruiloft. Ik vond het gek omdat wij in de tussentijd gewoon vriendinnen waren. Ik had haar ook nooit gecorrigeerd omtrent haar relatie. Na haar bruiloft was er een enorme afstand ontstaan. Ik liet het allemaal maar.

Als ik down was dan had ik echt behoefte aan iemand en iets in me wilde Sabir. Ik had nooit een relatie gehad en dacht er nog romantisch over na. Dat een man je echt gelukkig kon maken. Met twijfels liep ik weleens in zijn buurt, hopend op contact. Het ging heel vaak mis tot ik hem een keer in de stad tegen kwam. Hij keek gewoon langs mij! Knapper was hij zeker geworden.

Er was nooit iemand geweest die moeite voor mij had gedaan. Ik moest gewoon wachten zei mijn moeder, die wist dat ik Sabir leuk vond. Het was zo moeilijk dat afwachten. Weer liep ik door zijn buurt en daar stond hij alleen bij een auto. Hij glimlachte en ik ook. Het moest zo naturel mogelijk zijn. ‘Ik ken jou ergens van’ zei hij en liep naar me toe. Missie voltooid.

[MYOWNBESTFRIEND]

‘Nee’ zei ik zogenaamd verbaasd. Ondertussen bloosde, zweette en trilde ik vanbinnen. Hij zei dat hij mij van school herkende en ik gaf hem voorzichtig gelijk. Na een kort gesprek vroeg hij naar nader contact. Ik wilde niet makkelijk zijn, hoe ironisch, dus gaf ik mijn mail.

Na maanden contact bleek hij inderdaad knap, lief, aardig, romantisch en vooral perfect. Mijn zussen kregen dus ongelijk en ik was door het dolle heen. Mijn moeder wist van ons contact en kon niet wachten tot een handvraging. Met hem nu in mijn leven was alles perfect. Ik werkte, had hem en mijn familie. Hij was zo lief en behandelde mij goed. Ook was het leeftijdsverschil perfect. Ik was net 22 jaar en hij 27. Hij was in alles volwassen en de spanning was er altijd. Fysiek was er geen contact. We hadden er geen behoefte aan. Het was veel beter om elkaar te kussen in een huwelijk dan er voor.

Verliefd als altijd keek ik hem aan. We hadden net gegeten en keken over de stad heen. Op een romantisch plekje met mijn liefde, het leven was nu perfect. ‘Heb je er zin in’ vroeg hij over de handvraging. Blij knikte ik en voelde ik kriebels in mijn buik. Volgende week zaterdag was de dag. Ik had Sabir nooit opgebiecht hoe erg ik op hem heb gewacht al die jaren. Hij was voor mij gevallen om mijn uiterlijk en karakter. Mijn onzekerheden besprak ik nooit. We vulden elkaar aan in alles.

Een paar dagen voor de handvraging belde zijn moeder de mijne, het kon niet doorgaan door overlijden van een bekende. Ik was teleurgesteld maar begreep het. Sabir was nogal kortaf maar ik liet hem rouwen.

‘Ik kan niet wachten’ zei hij en bekeek me lang. Na maanden zouden we echt elkaars familie ontmoeten. We omhelsden elkaar snel en ik liep naar huis. De handvraging verliep goed. Zijn familie was prima en mijn ouders vonden hem goed voor mij. Ik kon het allemaal niet geloven. Ik merkte alleen op dat sinds de handvraging ons contact iets minder werd. Hij had het druk met werk, een nieuw project kwam er aan en hij moest het leiden. Ik vond alles prima. In de tussentijd fantaseerde ik over de ideale bruiloft. Zijn zus ging trouwen binnenkort dus zouden wij ons daarna verloven.

Voor het eerst was de band met mijn zussen echt perfect. Alles dat ik zei was realiteit. Praten over mijn liefde kon, omdat hij er gewoon was. Ik was misschien wel blind door verliefdheid. Want ik zag het niet aankomen dat Sabir niet perfect was. Hij reageerde soms uren later of niet. Dit vertelde ik aan niemand omdat ik niet wilde geloven dat het niet kon. Sabir was heel relaxed en niet te plakkerig. Soms was hij voor mij te kortaf. Ik wilde alleen maar positief over hem denken.

Twee dagen voor de verloving was Sabir niet bereikbaar. Ik had in de tijd weleens contact met haar zus en vroeg of alles goed ging. Van haar kreeg ik te horen dat hij mij zelf wel zou bellen. Dat gebeurde niet en ik maakte mij zorgen. De dag van de verloving brak aan er was een nare sfeer. Sabir reageerde gewoon nergens op. Misschien was het een verrassing voor vanavond. Ik maakte mezelf klaar voor vanavond, net als andere familieleden. De spanning steeg en ik smste hem nog hoe blij ik was.

Het was inmiddels half 10 en niemand had aangebeld. Opgemaakt en in een witte kaftan zat ik op de bank. Mijn zussen vonden het raar en mijn moeder raakte in paniek. ‘Bel hem dan’ zei ze paniekerig. Hij reageerde nog steeds niet. Mijn vader belde naar hun en kreeg te horen dat het niet doorging. Sabir wilde niet meer…

[MYOWNBESTFRIEND]

Mijn zussen en hun mannen gingen naar huis en andere familieleden gingen ook weg. Verward kleedde ik me om en zat ik op bed. ‘Is er wat gebeurd’ zei mijn moeder tegen mij. ‘Nee wat’ zei ik verward. Woedend als mijn ouders waren belde zij opnieuw naar Sabir’s ouders. Zij wilden weten waarom alles opeens niet doorging. Ik sms’te hem of hij boos was. Zelfs daarop reageerde hij niet. Ik keek naar mijn gezicht, vandaag voelde ik me echt als een prinses. Nu niet meer natuurlijk.

Hij wilde niet met mij trouwen, dat was de verklaring voor hun afwezigheid. Ik was in een keer anders geworden. Heel stil en kon opeens heel veel hebben. Mijn moeder was woedend en bleef daarover praten. Sabir werd door iedereen afgekraakt maar mijn moeder dacht dat ik wat fout had gedaan met een ander. Hoe kon zij mij niet vertrouwen? Ik moest naar de dokter om het te bewijzen, ik kreeg gelijk maar het vertrouwen in mijn moeder was weg. Mijn zussen spraken er niet meer over. Ik had niemand om mijn hart te luchten. Kennissen waarmee ik weleens omging hadden het te druk. Ik begreep niet waarom hij mij niet wilde. Ik mocht geen enkele vorm van contact nemen met hem dus kochten mijn ouders een nieuwe simkaart. Alles dat ik met hem moest weg.

Familieleden vonden het maar raar en andere mensen die wisten dat we zouden verloven ook. Door iedereen werd ik anders bekeken en dat kwelde mijn moeder, een traditionele vrouw die trouwen heel hoog had zitten. ‘Misschien ligt het aan jou’ zei mijn moeder boos tegen mij. Sinds het hele gebeuren was zij boos op mij. Zij wilde gewoon dat ik een fout zou opbiechten, maar ik heb niks gedaan!

Sabir’s afwijzing vond ik heel erg maar ik liet het niet zien. Advies van mijn zussen was wachten tot een andere kwam. Ik volgde het op en liet alles los.

Jaren verstreken en niemand toonde interesse, niet op straat, werk, Marokko of waar dan ook. Helemaal niemand. Mijn zussen en ouders hadden de hoop opgegeven met mij. Ik had in tegenstelling tot jaren geleden geen behoefte aan liefde. Het was gewoon helemaal klaar, ik stond er wel open voor maar was op. Wat er met Sabir was gebeurd wist ik niet. Misschien was ik inderdaad wel fout. Alleen waarom wist ik niet.

Mijn zussen leefde het ideale leven: getrouwd, kids, vriendinnen, familie en werk. Mijn ouders sloten mij buiten alles. Ik werkte en kwam naar huis, dat was het. Natuurlijk wilde ik mijn ouders trots maken door te trouwen dus hoopte ik elke dag dat ik iemand zou tegen komen. Op straat werd ik niet eens aangekeken en er was nooit iemand die mij wilde.

‘Sabir is getrouwd en heeft een gezin’ zei mijn moeder woedend tegen mij. Samen met mijn zussen zat ik in de woonkamer. Ik voelde een steek maar probeerde kalm te blijven. ‘Een maand na jouw verloving’ zei ze vol afschuw. Ik bleef alles aanhoren. Mijn zussen probeerde mijn moeder te kalmeren maar die was gewoon boos. Zij schaamde zich voor iedereen en hekelde het feit dat ik nu 27 jaar was en ongetrouwd. Mijn oudste zus vond mij destijds te naïef en ik had het kunnen weten. Het was niet fijn om dit aan te horen maar ik accepteerde het allemaal wel. Ik vond het ook echt prima. Mijn familie niet, het was nog steeds schandalig.

[Vrouwzijnde]

Ben benieuwd waar dit naar toe gaat. Up!

[missmiriam]

Dit verhaal is ook leuk wanneer ga je verder

[MYOWNBESTFRIEND]

Dit verhaal is ook leuk wanneer ga je verder

binnenkort in sha allah

[rodeina]

Ik kan ook niet wachten

[Aforever]

~Uuuuppssaaa~
Gaasnellverderr!
Prachhtiig verhaall!

X

[ctjedtje]

Ga dooorrrr

[Nador020]

omg, zo geweldig!! Zeker snel doorgaan jij