Hoodmodel II

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[HOOD]

Brussel. Druk. Men noemt het wel eens klein Marokko en ongelijk kan ik ze niet geven. Zuchtend rijd ik door de lange straat, die veel restaurants en lounges biedt. Even twijfel ik aan de locatie, maar algauw stap ik uit. Oké, dus ik ben opzoek naar een Albanees die voor geld mensen omlegt. Een makkelijk opgave, gaat dit niet worden. Ik zet mijn zonnebril op, trek mijn leren jasje strakker om me heen en glij vervolgens met mijn hand door mijn staart. Ik zucht, maar verman me. Een moeilijke opgaven, kan opgelost worden. Ik ga hem vinden, kostte wat het kost. Mijn aandacht wordt getrokken door een bar, op de deur staat met sierletters: L'angle. Symbolisch vind ik het wel, de vertaling is namelijk: de hoek. De hoek waar ik moet zoeken?

Voor ik het weet sta ik binnen. Ik neem plaats aan de bar, het is nog niet zo heel druk. 'Bonjour.' Ik kijk naast me en zie een licht getinte man. Zijn ogen staan raar. Er valt niet vanaf te lezen waarom ze zo staan, maar er is iets wat niet klopt. 'Hello.' Beantwoord ik hem. Hij ontbloot zijn tanden en maakt hierdoor plaats voor een glimlach. 'Spreek je Nederlands?' Vraagt hij me. Een beetje verward kijk ik hem aan. Maar beantwoord dan toch zijn vraag met een knik. 'Shahira hè?' In mijn hoofd is er een storm aan de gang. Hoe weet hij dat? Wie is hij? En dat soort vragen schieten er in mijn gedachtegangen. Terwijl mijn gezicht de rust zelve uitstraalt. 'Ken ik niet.' Beantwoord ik. Hij glimlacht opnieuw. 'Herken je me niet? Dat valt me tegen van je.' Met de barkruk waar ik op zit, draai ik me recht naar hem toe. 'Ik weet niet wat er in jouw hoofd afspeelt. Maar laat mij met rust. Wij kennen elkaar niet.' Mijn toon houd ik kalm en mijn houding in toom. 'Je bent geschoten in je arm, raak, vaak, met een machinegeweer. Locatie, advocatenkantoor, en niet zomaar eentje, maar eentje waar jouw ex heeft gewerkt. Weet je nu al een beetje wie Shakira is, of zegt het je nog steeds niks?' Het lijkt er zelfs op, dat hij dit op een dreigende toon zegt. Ik bestel een Red Bull, als het glas voor me neer wordt gelegd, richt ik me weer op de man. Een cynisch glimlachje omringt mijn mondhoek. 'Kom ter zaken.' Zeg ik op mijn beurt streng. 'Ik kan je helpen, als je het prijskaartje, wat er aan mij hangt kunt betalen.' Fluistert hij. Ik wuif met mijn hand, dat hij dichterbij moet komen met zijn oor. Hij volgt deze instructie op. Terwijl ik met mijn mond naar zijn oor ga, grijp ik met mijn hand zijn ballen beet. 'Ik weet niet wie jou heeft gestuurd, maar ik weet zeker, dat ze een man met echt ballen in dienst willen hebben. Aan jou de keus.' Mijn grip versterk ik. In mijn oor hoor ik hem jammeren van de pijn. Nogmaals versterk ik mijn grip. 'Nou?' Hij kreunt van de pijn. 'Laat me los, geschoft wijf.' Sist hij. Ik geef een draai aan mijn grip, waardoor hij het uitschreeuwt. Ik laat hem los en neem dan, alsof er niks aan de hand is, een slok van mijn drankje. Hij daarin tegen, slaat zijn beide handen over zijn ballen en laat zijn hoofd op de bar zakken. 'Kutwijf' hoor ik hem geregeld herhalen. 'Je bent een simpele pion. Ze gebruiken je zoals zij willen. Je maakt geen onderdeel uit van het team. Maar je mag vuile klusjes klaren, zoals uitzoeken hoe ik reageer op een laffe actie. Ik ben liever een kutwijf, dan een nietsnut van een loopjongen.' Bijt ik hem toe. Zijn ogen worden groot en opeens begrijp ik wat er mis is met zijn ogen. Lacherig blijf ik hem aankijken. 'Wit spul is lekker hè?' Hij duwt me van mijn barkruk af. Even lijkt het alsof ik mijn evenwicht ga verliezen, maar kom dan met beide benen op de grond. Ik ben te zwak om te vechten. Dus ik gooi een briefje van tien naar de barman en loop de bar uit. Zonder nog maar een keer achterom te kijken. Als ik bijna mijn auto nader, rent hij langs me en gaat voor mijn auto staan. 'Ze zullen je martelen, misbruiken en dan vermoorden. Niks, maar dan ook niks blijft er van jou over. Jouw tijd is geweest.' Glimlachend kijk ik hem aan. 'Over wie hebben we het, als we het hebben over "ze"? En vertel "ze" dat ik niet bang ben voor een strijd. Uiteraard, moge de beste winnen!' Even staart hij me aan, maar dan opeens barst hij in lachen uit. 'Omar maakt moes, van alles wat ook maar een beetje met jou te maken heeft. Dappere diva.' Glimlachend knipoog ik naar hem en loop dan naar het portier, duw hem opzij en stap in. Hij probeert het portier nog te openen, maar ik ben hem voor met de deuren vergrendelen. Terwijl ik mijn gordel gereed klik, dramt hij met zijn hand tegen mijn raam, ik gun hem een blik, nietszeggend, en rij dan met piepende banden weg.

Na een kwartier, doelloos te hebben rond gereden, besluit ik een hotel te boeken. Ik ben moe, maar bovenal, ik kan niet helder meer na denken. Wie was die freak? Ze houden me in de gaten, dus ik kan mijn zoektocht naar Rapide niet voorzetten. Hoe moet ik dit aanpakken? Stop met nadenken, spreek ik mezelf toe. Eerst maar een hotel vinden met een goed restaurant. Brussel was een tweede thuis vroeger, ik was er geregeld. Dus ik weet precies waar ik heen moest. Ik stap het hotel in, gewoonlijk moet je in dit hotel reserveren, maar ik kan een gokje wagen. De gastheer begroet mij vriendelijk en begeleid me naar de receptie. Ik geef daar mijn paspoort af zodat ik ingecheckt kan worden. Terwijl de receptioniste druk bezig is met de gegevens, kijk ik geregeld om me heen, maar er is niemand te bekennen.

Ik besluit eerst op bed te ploffen. Heerlijk. Maar ik word door deze handeling pijnlijk herinnert aan mijn kneuzingen. De wijzers op mijn horloge geven half 8 aan, ik besluit te gaan dineren. Ik neem rustig plaats aan een tafeltje, vrijwel direct staat er een ober naast mij, hij overhandigt me het menu. Het valt me op dat het erg rustig is. Niet zo heel gek, de meeste mensen hebben al gegeten. Ik geef mijn bestelling door aan de ober die nog steeds aan mijn zijde staat. Hij knikt en loopt weg. Ik bestudeer mijn vingers, zelfs deze waren gekleurd van de kneuzingen. 'Deze handen moeten een baby dragen, liefdevol gekust worden. Niet bont en blauw zijn.' Herinner ik me, Marcel zijn woorden. Snel schud ik die gedachte van me af, ik kijk op en bekijk nogmaals de mensen in het restaurant. Als ik mijn hoofd weer wil wegdraaien, schrik ik. Is dit een grap? Toeval? Een geschenk uit de hemel? De honger is meteen gestild. Een knoop weet zich te leggen in mijn maag. 'Madame.' Klinkt het. Ik kijk op en zie de ober die mijn eten op de tafel serveert. Weer gooi ik snel een blik in het restaurant, het zou me niks verbazen als ik word bespioneert. Als de ober klaar is, vraag ik hem om een gunst. Heel even zie ik twijfel in zijn ogen. Maar in dit service gerichte, waar klanten altijd de baas zijn, restaurant. Weet ik dat hij me niet mag weigeren. Althans, niet zomaar. Misbruik van de situatie? Nee, nood breekt wet. 'Is die tafel, driekwart van mijn rechterzijde, al klaar met eten? Niet te opvallend kijken.' Hij neemt heel goed mijn instructies op. Lachend kijkt hij de zaal in, totaal niet opvallend en zegt dat tussen neus en lippen: 'hun eten wordt nu klaar gemaakt.'

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa

[iesiej]

Uuupppsssaaa