Geluk of ongeluk?
Dit was het. Het moest een keer gebeuren. Ze was bang en trilde van de angst. Haar lippen vervormde naar de kleur paars en haar huidskleur liet zich bleken. Een trauma, een wond op haar hele leven getekend. Een grote schade, niet meer te helen. De tranen liet zich al opwekken toen ze het in de verte al zag staan. Met stappen, net een oude vrouwtje, liep ze er naar toe. De rozen die zij in haar handen had, trilde samen met haar lichaam mee. Ze vond dat het haar schuld was. Het was haar schuld van de hele gebeurtenis en ze zag alles met haar blote oog. Elke kleine detail lag nog scherp in haar geheugen. Maar hier stond ze dan: ze had het nooit verwacht. In geen jaren had ze ooit kunnen denken dat ze de stap zou zetten om er over heen te komen. Maar ze deed het en dat was al een wonder.
Eenmaal aangekomen liet ze zich zakken op de grond. Ze bekeek het stuk steen waarin zijn naam stond gegraveerd en streek met haar vingertoppen er over heen. Ze legde de bos rozen neer en begon de moeite te nemen om een klein woordje uit haar mond te krijgen. 'Sorry.' Dat was het enige wat ze zich op dat moment kon bedenken. 'Sorry voor alles.' herhaalde ze met tranen in haar ogen. Haar schuld zorgde ervoor dat haar zoutige tranen over haar lippen heen gingen. En de tranen stroomden maar door, alsof ze niet te stoppen waren.
Iedereen bleef haar zeggen dat ze het los moet laten en verder gaan met haar eigen leven. Maar dat kon ze niet. Ze zou het niet kunnen verdragen om hem achter te laten, maar haar verstand zei van wel. Ergens zou hij haar ook gelukkig willen zien en zou hij haar het liefste met een glimlach willen bekijken dan met een traan. Ze bekeek zijn graf en lachte. Ze voelde zijn aanwezigheid. 'Ik vergeet je niet.' stelde ze hem gerust.
Het was de eerste keer dat ze hier kwam en nadat ze haar beslissing had gemaakt, ook de laatste keer. Het was een hoofdstuk in haar leven dat jaren heeft geduurd en vandaag zou eindigen. Ze moest het los laten, ze moest verder gaan en vandaag zou ze haar woorden waarmaken. Al die jaren lang had ze het leed verstopt achter een kleine glimlach. Een masker voor iedereen om te laten weten dat het helemaal niet slecht met haar ging. Maar haar gemaskerde glimlach werd vervaagd door haar tranen. Ze kon het niet langer volhouden om de masker te dragen en vandaag heeft ze dat geaccepteerd.
'Vaarwel.'
En met een klein glimlachje - deze keer was hij niet gemaskerd - liep ze weg. Ver weg van het afgesloten hoofdstuk, want iets wat gesloten is dien je gesloten te laten. Het was tijd voor een nieuw opening in haar leven. Een leven waarin ze zich zelf kan zijn en haar pijn heeft geaccepteerd.
