Salam iedereen,
ik ben ten einde raad. Ik weet niet tot wie ik mij moet wenden. Ik zit echt diep in de put en het heeft allemaal te maken met mijn man. De problemen begonnen eigenlijk al toen we gingen trouwen. Bij ons is het de gewoonte, ik denk bij jullie ook, dat we voor we trouwen een marokkaanse huwelijksakte laten opstellen. Dan volgt de trouwfeest, na een paar maanden, en dan ben je getrouwd. Zo heb ik het altijd geweten bij ons.
Nu, we hadden een trouwdatum voor ogen en ik heb mijn verloofde (nu mijn man) gevraagd om een 'zoezija' (trouwakte). Hij vloog tegen mij uit. Dat is niet nodig, we trouwen voor de wet hier en dat is genoeg. Dus ik antwoord daarop dat dat traditie is bij ons om een 'zoezija' te laten opstellen. Dat is allemaal vrouwenpraat, zegt hij. Jullie weten niets. Onze verlovingsfeest is onze 'zoezija'. Er waren getuigen aanwezig en dat is voldoende. We trouwen enkel op het stadhuis hier. Zijn woorden..
Goed, ik dacht ik laat hem even bekoelen en later vraag ik het nog eens. Oké, ik heb alles in orde gebracht wat betreft ons trouwfeest. Je weet wel, zaal, catering, appartement, meubels,.... Hij heeft niets gedaan om te helpen. Hij had het altijd druk, zei hij. Ik vond het niet erg, want na ons trouwfeest zullen we toch altijd samen zijn en daarbij, dat organiseren deed ik graag. Geen probleem. Hoewel, er was toch één probleem: de financiele kant van het hele gebeuren rond ons huwelijk. Een trouwfeest geven kost geld, een appartement huren kost ook geld en meubels, ja, dat kost ook geld. Hij zou alles betalen wat ons trouwfeest betreft, maar hij heeft me nog geen geld geveve,. Ik heb alles betaald, de voorschotten, de meubels, huur van het appartement, facturen voor gas en electriciteit,... Dat hoort er allemaal bij. Ik vond het allemaal niet erg. Mijn geld is ook zijn geld. Ik ben niet echt materialistisch opgesteld. Dus ik gaf eigenlijk niet echt om mijn geld. Ik zag het eerder zo, ik investeer in mijn toekomst.(kan je nog naiever zijn)
In ieder geval, ik had het heel druk: werk, huwelijk plannen, meubels kiezen, facturen betalen,....
Onze huwelijksdag kwam steeds dichterbij en we hadden nog geen zoezija. Ik heb mijn verloofde hierover aangesproken en hij zag dat ik het meende en zei me dat hij het ging regelen. Hij heeft me een ticket gekocht om naar marokko te gaan en daar zouden we onze zoezija doen. Dat is wat hij tegen mijn vader heeft gezegd. Ik ben echter alleen gegaan, één week voor onze trouwfeest. Mijn verloofde heeft zijn broer een volmacht gegeven om voor hem de trouwakte te tekenen. Dus ik alleen naar marokko en heb daar iets getekend wat onze zoezija moest voorstellen. Ik heb daar niet echt bij stilgestaan. Ik wou het gewoon achter de rug hebben. Ik was doodop van de stress en het organiseren van alles. Mijn spaargeld heb ik er doorgejaagd. Maar daar dacht ik niet aan. We zouden de rekening wel achteraf regelen. Hij zou me zijn deel geven (dacht ik)... Zo'n twee dagen voor ons huwelijksfeest heb ik hem gevraagd om geld, zodat we alles in enveloppen zouden doen. Dat is makkerlijker. Dan moet ik enkel de juiste envelop aan de juiste persoon geven (dus catering, serveersters, decoratie, dj, fotograaf, cameravrouw,...). Hij mompelde iets, ging naar de slaapkamer en kwam terug met geld. Hier, zei hij, dat is alles wat ik heb en ik heb het geleend van mijn oom. Ik wist niet wat ik zag. Hij gaf me 2000 euro, voor alles!!! Dat was al. De feestzaal heeft meer gekost dan dat. Ik kreeg een appelflauwte. Ik wou alles annuleren. Ik ben weggelopen. Hij liep me achterna maar ik riep dat ik alleen wou zijn. Ik heb een lange wandeling gemaakt en ik heb zitten denken. Is er een weg terug, moet ik alles stopzetten. Wat zouden mijn ouders denken, mijn familie. Zou het geen afgang zijn? Ik wist echt niet wat doen. Dan heb ik me de vraag gesteld, zou ik alles laten annuleren voor geld? Tenslotte, ik gaf niet echt om geld. Het belangrijkste voor mij was dat we samen zouden zijn en dat we aan ons leven samen zouden beginnen. Ik heb lang zitten huilen en uiteindelijk ben ik naar de bank gegaan en heb al mijn geld van de rekening gehaald. Ik heb zitten rekenen en ik kwam uiteindelijk wel aan de som die ik nodig had om alles te betalen.
Goed, trouwfeest achter de rug. Nu wij alleen samen thuis. Probleem: hij werkt niet. Hij werkte wel, want hij had een zaak met zijn broer. Mijn man is verhuisd naar waar ik woon en blijven werken met zijn broer is niet haalbaar. Elke dag zou hij 1,5 uur heen en terug moeten rijden. Dus niet haalbaar. Daarom heeft mijn man en zijn broer besloten om hun zaak te verkopen, en elk zou zijn deel ontvangen en verder gaan met zijn leven. Dus toen wij trouwden hadden ze net de verkoop achter de rug. Maar mijn man heeft zijn deel nooit gehad. Zijn helft heeft hij tot op vandaag nog niet gekregen.
Dus daar zaten we dan. Mijn man zonder werk, zonder geld. Niet erg, dacht ik. Ik werkte, dus zal ik mijn man wel onderhouden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik werkte en mijn man bleef thuis. Wat moest ik anders doen. Dit hoorde er nu eenmaal bij. Na een paar weken had ik het wel zwaar. Ik als vrouw ging werken en mijn man bleef slapen en stond pas op rond 15u. Als ik thuiskwam, was hij net wakker. Ik ging slapen rond 22u, hij rond 4 à 5 u 's morgens. Hij zat dag en nacht op het internet. Daar had ik het echt moeilijk mee. Je moet weten, ik betaalde huur en de facturen, ons eten en drinken. Meneer lag lui lekker thuis, in bed. Ging slapen wanneer hij wou, stond op waneer hij wou. Dat was echt een moeilijke periode. En alsof alles nog niet genoeg was, kreeg ik op een dag telefoon van de politie. Mevrouw, we hebben uw man opgepakt; je moet dringend naar ons politiebureau komen. WATTTT!!!!
Alles draaide voor mijn ogen. Ik heb op m'n werk gevraagd of ik vroeger weg mocht. Ik naar het politiebureau. Wat is er gebeurd? Wat had hij gedaan? Goed, ik kom aan op het politiecommissariaat. Mevrouw, ga even zitten. We hebben uw man gearresteerd. Waarom, vraag ik. Wel, zegt de inspecteur, hij heeft goederen gekocht met gestolen kredietkaarten. Voor een bedrag van 16.000euro. ALLAH ALLAH ALLAH. Dit kan niet waar zijn. We zijn net getrouwd. 2 maanden en mijn man zit in de gevangenis. Dit kan niet waar zijn. Hoe komt het dat ik dat niet zag of doorhad. De inspecteur vertelde mij dat hij de goederen liet leveren bij een vriend. Die werd ook opgepakt. Maar mijn man plaatste de bestellingen. hij liet mij alles zien en vertelde mij alles. Ik kon het gewoon niet geloven. Mijn man? gestolen goederen? In de gevangenis? Maar dat kan niet, hij bid. Hij gaat 's vrijdags naar de moskee. Ik had zoveel vragen...
Goed, ik was helemaal van de kaart. 's avonds kom ik thuis van het politiekantoor en wat vind ik. Mijn appartement helemaal overhoop. Ah ja, de politie was hier. Onze kleren op de grond. Schuiven leeggemaakt, noem maar op. Ik heb me op de zetel geploft en ben beginnen huilen, en huilen, en huilen. Wat moest ik doen? Wie moest ik bellen? Mijn ouders zouden dit nooit overleven. Ze zijn al op leeftijd en sukkelen met hun gezondheid. Ik moest dit verborgen houden voor mijn familie. Ik bel naar mijn schoonbroer, de oudste, en vertel hem het nieuws. Even later stonden mijn schoonbroers bij me. Ik heb hen het overhoop-gehaalde appartement laten zien en ik heb hen vertelt wat deinspecteur me vertelde. Je moet je geen zorgen maken, zegt mijn oudste schoonbroer. Wij zijn hier en we zullen je wel helpen. Bel naar deze advocaat en wat hij vraagt voor zijn ereloon, maak je geen zorgen, wij zullen voor alles zorgen. Wauw, die woorden hebben mij echt gekalmeerd. Zijn broers zullen mij helpen. Ik was een beetje geruster.
???
Geplaatst door Al-Moemina 
