Upp!! Ik denk wel dat ze verder gaat hoor, misschien heeft ze het gewoon een beetje drukjes.
U[COLOR="#UPP4B0082"][/COLOR]
Upp!! Ik denk wel dat ze verder gaat hoor, misschien heeft ze het gewoon een beetje drukjes.
U[COLOR="#UPP4B0082"][/COLOR]
Ja denk het ook, heb gewooon geduldd en blijven Uppen
Lieve fanns,
de schrijfster heeft het erg druk met school.
Ze gaat zeker verder het verhaal zal ze zeker helemaal afmaken dus twijfel niet dat ze gaat stoppen!!!
Hoop dat jullie het berijpen en geduld zullen hebben.
Dankjulliewel liefjes en vooral blijven uppen
xxxxxxx nichtje inthehouse(l)
roh etnekzed
School gaat ALTIJD voor dus doe lekker rustig aan. UPP!!!
Bedankt liefje.
En dames, sorry voor het wacht.
Ik had het inderdaad druk met school. Maar dat betekent niet dat ik jullie vergeten ben.
Intussen heb ik wel wat geschreven, alleen nooit de tijd gehad de site te bezoeken.
dus hier zijn er een paar...
kusss.
Geplaatst door crazy-me
Bedankt voor jullie begrip!
Stel het erg op prijs!!
veel leesplezier....xx
Ik wilde dat dit gevoel nooit weg zou gaan…
Ik liep naar de deur en nog voor ik wilde aanbellen verscheen een gestreste samir in de deur opening. Ik kwam blijkbaar niet gelegen.
‘ow, heey amal.’ Zei hij verrast.
‘hey.’ Zei ik wat onwennig. Hij draaide zich om en sloot de deur.
‘wat gestrest?’ raadde ik. Hij knikte.
‘hoe was het met ilias?’ vroeg hij. ik glimlachte.
‘leuk’
Ik liep een stuk met hem mee.
‘ik ga maar weer.’ Zei ik toen ik merkte dat hij eigenlijk een doel had.
‘is goed. Sorry, ik moet wat regelen. Vandaar.’ Zei hij verontschuldigend.
‘no problem. Zie je!’ riep ik en liep weg.
Mijn moeder was druk bezig met cadeautjes in te pakken. Dat kon maar één ding betekenen. Ze zouden daar de familie van mijn vader’s kant gaan. Niet weer hé!
‘mama? Wat ben je aan het doen?’ vroeg ik alsof mijn neus bloedde.
‘spullen voor siham en fatima.’ Zei ze. Ik zuchtte diep terwijl ik met mijn ogen rolde.
‘denk je nou echt dat we welkom zijn? Ze verwelkomen hun cadeautjes alleen!’ kon ik me weer niet inhouden.
‘amal, let op je woorden. Je moet niet oordelen.’ Riep me vader achter me die de geïrriteerde blik van mijn moeder zag.
‘ik oordeel niet. Ik hou me alleen vast aan de feiten. Dat jullie niet verder kijken dan jullie neus lang is! als je binnenkomt kijken ze letterlijk naar onze handen in plaats van je gezicht.’ Riep ik. Walid en hatim zaten op de bank naar het hele gebeuren te kijken. Walid kon zich inmiddels niet meer inhouden. Gelukkig maar. Gisteren was hij een tikkende tijdbom. Door het hele incident met Zakaria.
‘Walid? Heb ik gelijk of niet? Geef me gewoon mijn gelijk dan hou ik op!’ riep ik naar me moeder die me nog steeds negeerde.
‘amal, ik wil nu dat je ophoudt. Je mag niet over mensen praten terwijl ze er niet bij zijn!’ riep me moeder. Walid en Hatim sprongen op en hielden beide hun handen op mijn mond zodat ik niet ga zeggen wat zei wisten dat ik ging zeggen. Mijn vader keek me moeder waarschuwend aan.
‘Waag het niet het tegen hun te zeggen!!!’ riep me moeder die doorhad wat ze eigenlijk uitlokte. Ik beet op de vinger van walid.
‘Auw! Bitch!’ riep Walid.
‘Ik ga mee.’ Zei ik op een toonloos manier.
‘Nee, waag het niet Amal. Ik meen het. Het is schandalig zoiets te zeggen.’ Zei mijn vader nu. Zijn geduld raakt op.
‘achter hun rug mag het niet. Voor hun gezicht mag het ook niet? Die mensen weten gewoon niet wat schaamte is! nou ik zal ze leren.’ Zei ik terwijl ik me spullen bij elkaar zocht. In Tanger bleven we altijd een week of zo.
Mijn benen waren verlamd. Mijn haren plakten aan mijn gezicht en ik ging bijna dood van de warmte. Toen we eindelijk even stopte om boodschappen voor ze te doen, greep ik mijn kans en stapte uit.
‘Niet te geloven! Hoezzo ga je boodschappen voor ze kopen! Voor ons kopen ze toch ook niks als ze op bezoek komen?’ riep ik terwijl ik mijn vader achterna liep.
‘Amal, hou nou op. ze zijn niet zoals wij. Het is anders.’ Zei mijn vader met een zucht.
‘Ow nee natuurlijk niet. Het geld groeit bij ons uit de bomen! Ja nee, dan is het logische. Waarom betalen we voor ook niet hun school en sturen we ze per maand een bedrag. Gewoon de helft van je salaris, meer niet joh. Wij kunnen elk moment naar de tuin en het geld uit onze boom plukken. Geen probleem. Ik begrijp de situatie helemaal, papa. Sorry voor mijn egoïstische gedrag. Ik heb alles! En zij niet!’ riep ik sarcastische. Een paar mensen keken ons raar aan in de winkel. Mijn vader wilde nu in de grond zakken. Ergens had ik het met hem te doen. Hij doet dit ook alleen maar uit schaamte voor hun. Ik begrijp ook wel dat je niet met lege handen kunt aankomen. Maar wat mij zo ziedend maakt, is dat als ze alle cadeaus en spullen in handen hebben dan kijkt de ene je scheef aan op de trap, en de ander doet alsof je een Amerikaan bent en keurt of je nog wel maagd bent, aangezien je met je Neef praat. Doe dan gewoon normaal en respecteer ons, dan krijg je dat terug. En niet andersom. Ik liep boos de winkel uit en liep op walid af. Hij zat aan de telefoon. Hatim dit lach op de achterbank. Ik deed de portier open.
‘wat doe je?’ zei hij gapend.
‘zie je toch? Zit goed, ik wil ook zitten.’ Zei ik nog steeds niet afgekoeld. Hij deed alsof hij zijn benen optrok en sloot zijn ogen weer.
‘wat denk jij, dat ik anorexiapatiënt ben of zo?’
‘je bent anders wel dun.’ Zei hij nog steeds zijn ogen gesloten. Ik werd me eraan herinnerd hoe blij ik eigenlijk ben dat hatim mee is gegaan. Iemand van dezelfde lijnhoogte. Naarst Walid.
Ik duwde zijn benen weg en ging zitten.
Ik duwde zijn benen weg en ging zitten.
Daar aangekomen plakte ik de nepste lach ooit op mijn gezicht en liep als een brave dochtertje achter me moeder aan.
Ik liet me kussen en knuffelen door hun. Ik liet me leiden naarst me oma op de bank. Ik glimlachte beleefd als ik thee of een koekje kreeg.
‘Hoe is het Amal?’ vroeg mijn tante Siham.
‘Het gaat prima, met jullie?’ vroeg ik zogenaamd geïnteresseerd.
‘Het gaat goed hamdoulah. Hoe is het op school?’
‘prima.’
‘En wanneer kunnen we naar de naaier gaan om jurken te laten maken?’ vroeg ze met een grijns. Ik zuchtte luid.
‘Op mij hoeven jullie nog lang niet te wachten, de eerst komende 5 jaar trouw ik niet.’ Zei ik kortaf. Mijn oma schoot in de lach.
‘Nee, Amal bedoelde alleen dat ze nog aan het wachten is op de ware.’ Zei me oma die de situatie wilde redden terwijl ze mij een scherpe blik toewierp. Op mij hoeft ze niet te leunen, hoor.
‘En Walid dan?’ vroeg fatima.
‘Walid die gaat niet trouwen.’ Zei walid zonder haar een blik waardig te gunnen. Me moeder keek vol schaamte op ons neer. Ze gaf ons een dodelijke blik.
‘Maar ja, als ik een leuke man vindt, waarom niet?’ zei ik omdat ik op dit moment zwaar met me moeder te doen had. Ze wierp me een dankbare blik.
‘ja, zullen we je helpen zoeken?’ vroeg oma.
‘nee dat is niet nodig.’ Zei hatim fel. Iedereen inclusief ik keek hem verbaasd aan.
‘ik bedoel, de man komt op haar pad. Het is al voorgeschreven dus zoeken is onnodig veel energie voor niks gebruiken, toch?’ zei hatim proberend zichzelf hieruit te redden. Zijn ogen ontmoette de mijne. Hij keek me hulpzoekend aan.
‘ja, daar heb je gelijk in. Dat zegt mama ook altijd.’ Kwam ik erbij. Ik zag hoe opgelucht hatim adem haalde. Mijn ouders en de rest die kletsten nietsvermoedend weer verder. Maar ik…
In de avond woelde ik onrustig heen en weer. Ik uitte een gefrustreerde zucht. Konden ze ons niet wat dikkere matrassen geven? Aangezien we zoveel voor hun over hebben. Radeloos stond ik op en liep naar het raam dat wijd open stond. Ik leunde op het venster en keek geboeid naar alle lichtjes en de sterrenhemel.
‘Mooi hé?’ hoorde ik een warme stem zeggen. Ik keek geschrokken uit het raam. Toen ik wat meer voorover boog zag ik dat Hatim uit het raam hiernaast keek. Ik giechelde zacht.
‘slaap je niet?’ vroeg ik van raam naar raam.
‘nee, man. Me rug is nu al gebroken. In tegenstelling tot walid, die licht te snurken.’ Zei Hatim zielig.
‘kom we gaan naar buiten.’ Zei ik plots. Ik hoor hatim lachen.
‘hoe wou je aan de sleutels komen. En weet je hoe erg de huisdeur hier kraakt!’ riep hatim.
‘hoe weet jij dat de deur kraakt?’
‘toen we hier binnenkwamen checkte ik meteen wat voor geluid de deur maakt voor het geval ik even weg wilde zonder dat iemand ervan af weet.’ Zei hij zacht.
‘jij spoort niet eh junk.’ Zei ik.
‘dat weet ik. We kunnen wel naar het dak. Daar laten ze de sleutel in het sleutelgat.’ Stelde hij voor.
‘oke, ik kom eraan.’
‘nee, ik kom naar jou, straks maken we walid wakker.’
Ik zag hoe zijn hoofd verdween. Ik trok snel een joggingbroek aan en een te grote vest van mijn vader. Het was dit of niets. Hatim opende zacht de deur.
‘kun je niet kloppen?’ siste ik fluisterend.
‘tazz, je wist dat ik zou komen.’
hij trok me stilletjes mee naar de trappen. Ik liep op mijn tenen achter hem aan. Nee ik werd als het ware meegesleurd.
‘doe rustig, je trekt me schouder uit de kom.’ Riep ik zacht.
‘loop dan wat sneller. Straks wordt die oma van je wakker. Met alle respect, maar die is sluwer dan een vos.’ Zei hij grinnikend.
‘en wat dan nog.’ Zei ik schouder ophalend.
‘dan gaat ze doordenken. En dan gaat ze er een scene van maken. En dan gelooft jou vader haar. vervolgens wordt je aan mij uitgehuwelijkt en moet je je leven lang met mij verder!’ zei hij fantasierijk. Hij was aan het doorslaan.
‘ja, dat zou nog eens een nachtmerrie zijn.’ Zei ik gespeeld. Ik meende geen enkel woord. Het zou een paradijs zijn samen mijn leven met hem te delen. Dat besefte ik met de tijd steeds meer.
hij opende zacht de grote metalen deur en nam de sleutel mee. Ik liep snel naar buiten met hatim achter me aan. Ik rende een rondje. Hatim trok me ruw naar zich toe en legde zijn vinger op mijn lippen.
‘ben je vergeten dat ze beneden slapen ofzo! Je lijkt wel een klein kind.’ Zei hij boos. Ik trok me uit zijn greep en beveelde mijn racende hart zachter te gaan kloppen. Kom op amal. Wie hou je voor de gek? Ik ging op een rieten stoel zitten. Hatim ging op de grond zitten en keek naar boven.
‘het is hier lekker fris. Daar beneden is het benauwd.’ Zei hatim schor.
‘klopt.’ Ik ging naarst hem op de grond zitten.
‘Waarom zei je dat, daarstraks?’ zei ik zacht. Die vraag brandde al de hele dag op me lippen. Hij wendde zijn blik van me af.
‘gewoon, ze bleven doorzeuren. Wilde je eruit helpen, dat is alles.’ Zei hij nonchalant. Ergens voelde ik teleurstelling.
‘ik begon er zelf over wist je nog?’
‘ja, dus. Je deed dat enkel voor je moeder.’ Zei hij tot mijn verbazing. Ik keek hem een tijdje lang aan.
‘zo, jij bent scherp?’ zei ik. Hij knikte.
‘tuurlijk. Altijd.’
‘maar, stel dat het echt gebeurd, hé. Wat ik net zei. Is het dan echt een nachtmerrie voor jou?’ vroeg hij op zijn beurt mij in een hoekje te drijven. Ik haalde neutraal mijn schouders op.
‘Tuurlijk, voor jou geld het zelfde toch? Ik zie jou alleen als een broer. Kom op ik ken jou mijn hele leven.’ Haalde ik de pijnlijkste woorden om mijn liefde voor hem te camoufleren. Hij keek me een tijdje met samengeknepen ogen aan.
‘Meen je dat nou?’ vroeg hij. ik zag ergens een kwetsende blik maar ik kon het niet meteen plaatsen.
‘ja, jij toch ook?’ vroeg ik onzeker.
‘Dat is vanuit jou perspectief, Amal.’ Zei hij afstandelijk. Hoezzo dat nou ineens?
‘En wat zou het voor jou zijn dan, als zoiets gebeurde?’ vroeg ik alert. Als mijn hart er nog niet uit was gevlogen, dan was nu het moment. En als je mijn buik open kon snijden, dan zou je er zo een pizza in kunnen leggen. Ik garandeer je dat je pizza binnen 5 minuten gaar is. Nét niet verbrand.
‘Nou. Het is dan gebeurd, weet je. Dan zou ik er gewoon het beste van kunnen maken. Waarom zou het een nachtmerrie moeten zijn?’ ik keek hem geschokt aan.
Oké, correctie. Je pizza was nu zwart verbrand geweest. En me hart? Die kon zo meedoen aan dakka marakshia. Zo hard trommelde hij gewoon.
‘Maar… het zal nooit gebeuren toch?’ vroeg ik.
‘Nee, amal. Als jij dat niet wilt, dan gebeurd er niets.’ Zei hij troostend. Waarom had ik hier een gevoel dat ik hem net gekwetst had. Ik deed alsof ik opgelucht adem haalde.
‘Gelukkig maar. Het zou een regelrecht ramp zijn als het zo was.’ Peperde ik het er even in voor de zekerheid. Hij stond op en deed een stoere loopje.
‘echt hé.’ Zei hij met een grimas van oor tot oor. Ik haalde opgelucht adem. Ik had hem niet gekwetst. Een teleurgestelde gevoel knaagde in me. En ik voelde een pijnlijke druk op mijn borst rustte. Ik keek naar de maan. Niet wetend dat hatim achter me zijn pijn en gevoelens probeerde te overleven. Niet wetend dat hij vocht tegen de agressie die in hem naar boven kwam. En ten slotte niet wetend dat hatim haar nu wilde los laten. Ze had hem definitief laten zien waar het op stond.
Hatim’s perspectief.
Ik keek starend naar het donkere plafond. Het laken had ik helemaal van me af getrokken. Ik wou dat ik nooit met haar naar het dak was gegaan. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Waarom begon ik daar nou over! maar aan de andere kant, ik weet nu wel waar ik aan toe ben. Ik bedoel, wat dacht je dan eh zwerver. Schold ik mezelf uit. Dacht je dat ze staat te wachten op de uitslover. Hoe ik me tegenover haar gedroeg, dat valt letterlijk niet goed te praten. Maar dat ze zulke scherpe woorden moest gebruiken? Dat was toch ook nergens voor nodig. Ze raakte elke speer recht in mijn hart. Als ik mijn kop erbij had gehouden, dan was ik nooit zo in de mist gelopen. De hatim die altijd zijn woord klaar had, was dit keer sprakeloos. Ik had geen lading meer. Ik was zo verloren, dat ik moest acteren. Ik zag wel hoe opgelucht ze ademhaalde toen ik deed alsof het mij niks deed. Klote shit!
Met die gedachten werd ik weer wakker. En alsof het nog niet erger kon, werd het erger. Mijn rug was letterlijk gebroken gewoon. Mijn schouders deden pijn. En mijn hoofd bonkte. Ik trok mezelf moeizaam overeind. Ik sleepte mezelf naar een douche. Toen ik die eindelijk gewonden had keek ik mezelf dodelijk aan in de spiegel.
‘wie hou je voor de gek Hatim? Laat haar los. Laat haar gaan. Een leven met jou is toch een nachtmerrie voor haar? als je echt om haar geeft, dan wil je niet dat ze in een nachtmerrie leeft. Dus laat haar. laat haar gaan.’ Zei ik tegen mijn spiegelbeeld. Mijn spiegelbeeld toonde de pijnlijke blik in mijn ogen. Die blik die ik alleen had om mijn opa. De tranen stroomde nu roekeloos over mijn wangen. Ik deed geen moeite ze te vegen. ‘ik mis je sheddi!’ riep ik terwijl ik ruw me tranen wegveegde. ‘kom terug, alsjeblieft. Ik smeek het je. Ik heb je nodig.’ Riep ik gefrustreerd. Ik was even vergeten dat ik niet in mijn eigen huis was. Ik hoorde geklop op de deur.
‘Hatim wat is er?’ hoorde ik een bezorgde stem vanachter de deur. Ik zakte op de grond bij het horen van haar stem. waarom worden de mensen die mij zo lief zijn altijd van mij afgepakt? Allah, waarom? Ik doe toch alles. Ik bid, en vast. Ik drink niet en verdien mijn geld eerlijk.
‘Hatim?’ hoorde ik nu wat paniekerig.
‘Ga weg, amal.’ Zei ik emotieloos. Ik deed de doucheknop aan en ging eronder staan. Ik hoorde hoe ze wegliep van de deur. Het leek alsof mijn hart met haar mee liep. Logische, ze heeft me hart van me afgenomen. En ze speelt er verdomme mee. Hoe moet ik haar loslaten, hoe!
Pfff tranen laten vallen wrm weet jezelf
ga gauw verder lieverd upppaaaaaaaa
roh etnekzed
Omg dit is gewoon een facking mooi verhaal!! Uppppa!! Ga snel verder!
Woow dit verhaal raakt me echt. Je doet het geweldig meid!!!
Ga zo door
Xx
upupupupu nggggggggg pleasssssssssssssssssssss
uppppppppppp pracgtige verhaal :O
