Poll resultaten: Tot welke behoor jij?

Stemmers
198. Je mag niet stemmen op deze poll
  • Een actieve lezer.

    51 25,76%
  • Een stille lezer.

    147 74,24%
  1. #16
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Citaat Geplaatst door Crazy.Y Bekijk reactie
    ik dag dat ismail de klant was -.-

    UPP xx


    Komt dat doordat ik het onduidelijk heb geformuleerd ?


  2. #17
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Een bekeken gevoel

    Het voelde aan alsof iemand me aan het bekijken was. Bij elke stap die ik zette nam het gevoel alsmaar sterker toe. Ik liep langs mijn flat, als ik werkelijk werd gevolgd mocht er niets tot mijn privé leiden. De dingen die ik op straat deed mochten mijn familie niet kwetsen of op welke andere nare manier benaderen. ‘Noor, wat ga je nu doen? Je moet ergens heen, terug naar het pand? Nee dat valt op. Naar Marcel? Nee, ook niet. Andere mochten niet door mij in de problemen komen. Kom op Nora, denk denk denk!’ Sprak ik mezelf boos toe. Terwijl ik mijn stappen voortzetten kraakte ik zowat mijn hersens. ‘Het station, slapen in de trein. De enige mogelijke optie.’ Schoot me opeens te binnen.

    De wind sneed me fel in mijn gezicht, de handschoenen leken geen bescherming meer te bieden en hoe diep ik mijn neus ook in mijn sjaal probeerde te verstoppen bleef deze aanvoelen alsof hij er elk moment vanaf kon vallen.

    Bij het station aangekomen werd ik door duizenden emoties overspoelt. Ik wist me geen houding meer aan te nemen, ik wist niet meer wat ik wel of niet moest voelen. Het waren mijn ogen die teveel hadden gezien, mijn hersenen die teveel moesten verwerken. Mijn lichaam dat fysiek doodop was, mijn tong waarop ‘levenslang zwijgen’ stond. Mijn hoofd voelde ik bonken, mijn voeten voelde ik gloeien en mijn schouders kreeg ik moeilijk nog recht. Maar opgeven, onmogelijk.

    Ik slaakte een diepe zucht, sloeg mijn hoofd achterover en keek naar de bewolkte hemel. Het gevoel dat ik bekeken werd nam sterk toe. Met nog steeds mijn blik gericht op de hemel voelde ik dat 'het' steeds dichterbij kwam. Gek genoeg had ik geen last van angst, voelde ik geen spanning maar voetstappen, die hoorde ik echter wel.

  3. #18
    Je nachtmerrie;)

    Reacties
    258
    05-12-2010

    je schrijft prachtig!
    'Als het avond wordt, verwacht dan niet dat het weer ochtend wordt en als het ochtend wordt,verwacht dan niet dat het avond wordt. Als je gezond bent,moet je je op ziekte voorbereiden en als je leeft,moet je je op de dood voorbereiden'.
    -15

  4. #19
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Dames super bedankt voor de reacties, vanavond staat er insha´Allah weer wat op :


  5. #20
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Spoor veertien

    "Nog steeds aan het werk?" Nee. "Wat doe je dan hier?" Ik draaide me om en keek hem recht in zijn ogen aan, hoogst waarschijnlijk het zelfde als jou. Antwoord ik heb bijdehand. "Je bent me er wel eentje zeg." Zegt hij op zijn beurt verveeld. Omdat ik niet geil van je werd? Zonder op zijn antwoord te wachten keek ik weer naar de donkere lucht. "Je toont geen enkele emotie. Zelfs niet toen je die klant binnen haalde en zo een klant binnen halen is in principe gewoon promotie maken." Heel even keek ik hem aan, werk is werk, niks leuks aan. Zolang de zaken blijven lopen en het geld blijft rollen, ben ik tevreden. Hij keek me aan alsof hij water zag verbranden. "Als ik jou op straat zou tegen komen zou ik durven te zweren, mijn hele lichaam in het vuur durven te gooien en beweren dat jij geen vlieg kwaad zou doen. Je bent vrouwelijk, je kleed je totaal niet als.. Je valt eigenlijk niet te omschrijven." Bracht hij op een toon uit alsof hij onder de indruk was. Jij doet in ieder geval je best om wat aan je versiertrucjes te werken, alleen jammer genoeg moet je het verpesten door mij te bespioneren. Ik weet dat dit een opdracht is, je moest me achtervolgen kijken waar ik heen zou gaan. Ik heb de opdracht gekregen zodat Benito zag of ik wel te vertrouwen was. Jij bent het hondje en gaat inderdaad kijken waar ik heen ga. Ontdekken of ik geen verraadster ben en of ik wel eerlijk te werk ga. Heb ik het een beetje in de goede richting. Ik zag de blik in zijn ogen verstrakken, hij wist zich geen houding aan te nemen, snel probeerde hij zich te vermannen. "Als je niet te vertrouwen was geweest, dan hadden ze je allang neergeknald." Zij hij vastberaden. Die klant van der net was geen klant, alles was een test isn't? Hij kwam dichter tegen me aanstaan en draaide wat rondjes om me heen. Hij bekeek me enkele keren van top tot teen, zoals eerder deze avond. "Slim, heel slim. Dat zou je toch nooit achter een dame zoals jou zoeken." Bracht hij sarcastisch naar buiten. Ik heb het je al eerder gezegd, en je zult het nog vaak gaan horen. Maar, onderschat mij niet, onderschat mij niet. Zei ik op mijn beurt verveeld. "Vertel me Shahira, hoe komt het dat je zo op je hoede bent?" In dit wereldje moet je op je hoede zijn, of loop ik achter? "Je neemt veel risico's dat begrijp je?" Als ik zelfs begrijp, dat jouw achterlijke vragen een test waren, die klant mijn toets was en dat jouw achtervolging voorspelbaar was, denk je dan werkelijk dat ik niet inzie dat ik risico's loop? Vroeg ik hem gemaakt verontwaardigd. "Ik geloof niet dat jij niet eerder voor iemand anders hebt gewerkt dan alleen Benito." Zei hij wantrouwend. Dan rest me maar een ding te zeggen, doe je research beter. Als je me bij deze even excuseert, ik ga slapen. "Waar woon je, ik breng je wel." Vroeg hij geïnteresseerd Spoor veertien. Antwoord ik hem alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Je bent gewoon een zwerver?!" Riep hij gechoqueerd uit. Je dacht toch niet dat ik zomaar kwam werken? "Je maakt grappen, dit kan niet!" Ze hij nog steeds alsof hij zojuist de schrik van zijn leven meemaakte. Nogmaals, doe je research beter. "Denk je dat ik je in een trein laat slapen? Je bent gek man!" Zijn toon gaf enkele bezorgdheid aan.
    Weer sloeg ik mijn hoofd achterover, 'Nora denk, denk hoe haal je jezelf hieruit?' Ik red me prima, heb ik heel mijn leven gedaan, jou ken ik net een paar uur en je wilt verandering in de sfeer brengen? Als ik genoeg heb, huur ik een huis, koop ik een bed, geen zorgen.
    Zonder op enkele reactie te wachten liep ik naar spoort veertien.

    Vermoeid naam plaats op een bankje in de afgesloten ruimte.
    Mijn hoofd leek op ploffen te staan. Duizenden gedachtes schoten er door mijn hoofd heen, de komende week kon ik niet naar huis, te veel risico. Met het wisselgeld in mijn broekzak liep ik naar de telefooncel, Dounya moest voor de tweeling zorgen zolang ik weg was. "Ja?" Dounya, met mij. Luister, ik heb niet veel geld, ik ben een tijdje weg. Tot die tijd zorg je voor iedereen thuis, hoor je me? Zei ik op een strenge toon. "Waar ben je dan?" Haar stem was nog steeds erg schor en aan haar toon te horen was ze erg moe. Ergens waar jij je niet druk over hoeft te maken. Zeg tegen mama, dat ik gauw terug ben. "Mam wilt je nooit meer zien." Zei ze nu met een wat heldere en serieuzere stem. "U heeft onvoldoende tegoed voor dit gesprek, de verbinding wordt nu verbroken."

    Verslagen liep ik het telefooncelletje uit, nam weer plaats in de afgesloten ruimte en bleef daar versteend zitten tot het licht werd. Met een bonkend hoofd, steken in mijn zij en voeten die liepen op stiletto’s waardoor deze werkelijk bijna niet meer uit te houden waren liep ik naar school.

    Moeizaam volgde ik mijn lessen, althans ik probeerde deze te volgen. Eindelijk brak de pauze aan, ik wurmde me tussen alle mensen in zoekend naar Marcel. Ik trof hem in een hoekje met zijn oordoppen in naar buiten kijkend. Zonder pardon trok ik een oordopje uit zijn oor. "Hey Nora." Zei hij opgewekt. Hey. "Wat zie jij eruit zeg. Gaat het wel goed met je?" Vroeg hij minder opgewekt en ietwat geschrokken. Wat denk je zelf? "Jezus zeg, dit is niet gezond hoor je me?" Zijn toon gaf duidelijk aan dat hij bezorgd maar ook erg geschrokken was. Luister, ik kan een tijdje niet in de hood zijn, ik trok twee briefjes van vijftig te voorschijn en gaf deze aan hem. Marcel, ik vertrouw je, geef deze aan mijn moeder. Je stopt ze in een envelop en gooit ze in de brievenbus. "Verdomme Noor, wat is er allemaal aan de hand?" Niks, luister naar me. Je zorgt ervoor dat je Dounya alleen treft op straat, ze moet wat kleding, lingerie en schoenen van mij aan je geven. Maar let op, mijn moeder mag hier geen lucht van krijgen! Je geeft me deze op school. "Noor.." Probeerde hij nog. Marcel ik vertrouw op je, zonder op een reactie te wachten liep ik weg.

  6. #21
    MVC Lid

    Reacties
    108
    22-01-2010

    Ach nee je doet het prima!!
    I see, I see, wat you not see..

  7. #22
    MVC Lid

    Reacties
    150
    25-05-2010

    Ik ben ook fan

  8. #23
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Een mislukkeling

    De uren verstreken, de dagen kropen voorbij, ik had mezelf blijkbaar bewezen en ging een level hoger spelen. Het geld verdubbelde zich, elke dag gaf ik Marcel de opdracht geld te geven aan Dounya.

    Ik was onderweg naar Dounya die me de sleutels van de auto van mijn moeder zou geven. "Hey" Zei ze opgewekt. Heey, hoe gaat het? Vroeg ik haar terwijl ik haar niet eens aankeek, ik was veelte druk bezig met het portier dat maar niet open wou gaan. "Ik mis je." Mijn greep op het handvat van het portier verzwakte, met gespleten ogen keek ik haar aan. "Ik haat je niet." Met moeite bracht ze deze woorden over haar trillende lippen. Ben je al bij papa geweest? Vroeg ik haar nieuwsgierig. Maar blijkbaar was dit een vraag die een verkeerde snaar had geraakt. Ze barstte in tranen en tuiten uit. Met kleine passen liep ik op haar af en omhelsde haar. "Ik heb je zo gemist, de tweeling valt elke avond huilend in slaap. Papa wordt gek omdat hij je in tijden niet heeft gezien." Zegt ze jammerend. En mama? Vraag ik haar weer nieuwsgierig. Ze valt stil. Dounya, ik vroeg je naar mama. Vraag ik haar dit keer op een strengere toon. Met grote puppy ogen keek ze me aan, haalde vervolgens haar schouders op en liet haar hoofd weer op mijn borst rustte. Hoe gaat het met Khalid? Vroeg ik bezorgd om het kleine mannetje. "Gaat goed, hij mist je ook." Zegt ze dit keer met een opgewekte stem. Zwakjes begon ik te lachen, "baby's hebben een goed gevoel hoor." Zegt ze op een hoog beterweet stemmetje. Hoe weet je dat hij me mist? "Hij is erg onrustig, huilt veel en soms als ik op hem pas praat ik over jou tegen hem. Hij geniet ervan, dat weet ik gewoon." Zegt ze vol gevoel. Ik mis jullie ook. "Kom je weer naar huis?" Ik kom weer naar huis.

    Thuis aangekomen rende de tweeling op me af, ze gaven me honderden kusjes en vertelde me duizenden dingen tegelijkertijd. "Dounya, naar boven, en neem de kinderen mee!" Galmde haar strenge toon. Ik stond op en keek haar recht in haar ogen aan. Toen de kinderen allemaal boven waren sloot ze de deur van de hal en keek me met een verstrakte blik aan. "Dat was het dan? Je bent weer thuis, je bent er weer? Alsof er helemaal niks aan de hand is?" Zegt ze terwijl ze met haar handen staat te zwaaien. Met mijn blik naar de grond gericht, gaf ik geen enkele reactie. "Wat denk je dat dit is? Een hoerenhuis? Dat je in en uit mag lopen wanneer je maar wilt? Je bent tot in de vroege uren weg, als je er bent zit je verdomme aan mijn kinderen en sinds vorige week heb je wat nieuws ontdekt, gewoon helemaal niet meer komen een paar dagen." Zegt ze op een gemaakte toon. Nog steeds gaf ik geen kick. "Weet je wat jij bent? Jij bent een mislukkeling! Mijn hele leven is door jou verkloot, allemaal te danken aan jou! Ik deed alles voor je en wat krijg ik daarvoor terug? Inderdaad, een mislukkeling! Je weet hoe zwaar ik het heb, je weet hoeveel ik heb geleden. Ben je niet tevreden met wat ik je te bieden heb? Misschien moet je het bij je vader gaan zoeken, oh nee. Die heeft een ander, andere kinderen en Nora? Daar kijkt hij niet eens naar om!" De sarcasme die ze erin probeert te mengen vind ik afschuwelijk. Ik voelde dat het ritme van mijn ademhaling versnelde, mijn borstkast ging op en neer, en zij, zij ging steeds meer haar stem verheffen.

    Terwijl zij haar praatje deed was ik verzonken in eigen gedachtes, al die woorden, al dat geschreeuw, het ontschoot me. Ik werd er simpelweg moe van, heel moe. Sinds ik me herinneren kan noemt ze me al een nietsnut, volgens haar lijk ik wat dat betreft sprekend op mijn vader. Haar andere kinderen en man zijn uiteraard wel allemaal perfect. En ergens probeerde ik haar nog te begrijpen ook. Ze heeft nooit van mijn vader gehouden, ze is aan hem uitgehuwelijkt op zeer jonge leeftijd. Ze heeft nooit kunnen vertellen dat ze de liefde met hem bedreef, elke keer was als het ware een verkrachting. Het was haar echtgenoot, gedwongen. Zij die me vragen waarom ik geen gevoel of emotie toonde, zij die me vroegen hoe ik aan die blik in mijn ogen kwam. Kan iets wat zonder gevoel en liefde is gemaakt dan werkelijk zachtaardig zijn? Kan het werkelijk waar vol gevoel en emotie zitten? Even leek ik in mijn eigen wereld, verdwaald in eigen gedachte. Maar zij wist me wakker te schudden, ze haalde me uit. Recht in mijn gezicht.


  9. #24
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Graag wil ik alle nieuwe lezers welkom heten, en iedereen veel leesplezier wensen .


  10. #25
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Cruise controle

    Met nog steeds mijn blik naar de grond gericht bleef ze me uithalen, ze duwde me naar de hal. Haar stem klonk als kabaal in mijn oren. Ze vertelde me dat ze me nooit meer hoefde te zien, dat dit niet meer langer mijn huis was en dat ik een ander onderdak moest gaan zoeken. Dat ze me haatte, en dat ik niet haar dochter was. Ik trok mijn schoenen aan en ging het huis uit, terwijl ik de laatste stoot op mijn rug voelde.

    Daar stond ik dan, op straat met mijn haar die ze uit model had getrokken, een gezicht waarop je vingerafdrukken kon zien en het allerergste, een hart dat geen emotie meer leek te kennen. Met kleine stappen liep ik over straat, op weg naar het station. Met trillende benen baande ik mezelf door de mensheid heen, alsof ik elk moment kon neervallen. "Bonita?" Ik keek om en kwam oog in oog te staan met Ismaïl. De glimlach op zijn gezicht trok al gauw weg, met snelle passen liep hij op me af en streek zijn hand over mijn gezicht. Zonder nog enige woordwisseling pakte hij mijn hand vast en liepen we naar zijn auto.

    Zoals de eerste avond hield hij het portier voor me open, en alsof ik een klein kind was deed hij zelfs mijn gordel om. Nog steeds hadden we geen woord uitgewisseld terwijl we op de snelweg reden en inmiddels waren we al een halfuur verder. Ik zat erbij alsof ik dood was en hij gaf gas alsof we op de vlucht waren.

    Even maakte hij een stop bij een benzinestation. Als hij besluit uit de auto te stappen vraagt hij me nog even of ik misschien wat wil eten of drinken. Op een vriendelijke toon vertel ik hem dat ik geen trek of dorst heb.

    Hij komt terug met broodjes, chips, snoep en drinken. Zorgvuldig legt hij deze op mijn schoot neer. “Dat houdt de sfeer een beetje in leven” probeert hij grappend. Waar gaan we heen? Vraag ik hem serieus. “Frankrijk” antwoord hij op zijn beurt kort. Wat doen? “Nou vertel, wat denk jij dat we in Frankrijk gaan doen? Heel goed, al dit voedsel naar binnen werken. Ik ken een heel leuk parkje.” Brengt hij sarcastisch naar buiten. Met een spottende blik kijk ik hem aan. Wat is mijn deel hierin? Vraag ik hem op een nog steeds serieuze toon. “Ik stel voor, 30 procent voor jij, 70 procent voor mij.”
    Zegt hij terwijl hij zich concentreert op de weg. Wat? Je bent niet helemaal goed bij je hoofd! Roep ik verontwaardigd uit. “Ga nou niet doen alsof je een professioneel bent, je doet net mee en wilt nu al meer eten dan je verdient.” Of ik moet wat aan mijn gehoor doen of jij moet wat aan je manier van zaken werken. Wat denk je nou zelf, hé? We lopen verdomme beide het zelfde risico en jij wilt mij nu gaan vertellen dat ik de kwart en jij de driekwart van de omzet ontvangt. Of het wordt 50/50 of ik stap nu uit. “40 procent.” Wordt het nog 50/50 of ga je me bij de eerst volgende pechstrook droppen? “Angst behoort zo te zien niet tot je eigenschappen hé. Ga niet te hard van stapel lopen schoonheid, door dat stoere gedrag van je knal ik je nog eens neer.” Zegt hij dit maal op een strenge toon.
    Waar wacht je op, nu gelijk of gaan we een datum prikken? Roep ik bijdehand.

    Even keek hij me aan en richtte vervolgens weer zijn blik op de weg. Na enkele minuten werd hij pas weer spraakzaam. “45/50” 50/50 of ik stap uit. Hij beet op zijn onderlip en keek bedenkelijk. "Als jij me verteld wat er met jou gebeurt is." Net toen ik aanstalten maakte om mezelf te verdedigen zette hij de auto op cruise control en legde zijn vingers op mijn lippen. "Je slaapt op het station, je ziet er verwaarloost uit, je handelt, je bent brutaal, je bent bonita, je bent koppig, je bent slim. Ik mis een aantal puzzelstukken schoonheid."

  11. #26
    Je nachtmerrie;)

    Reacties
    258
    05-12-2010

    oepaaaaaaaa!
    'Als het avond wordt, verwacht dan niet dat het weer ochtend wordt en als het ochtend wordt,verwacht dan niet dat het avond wordt. Als je gezond bent,moet je je op ziekte voorbereiden en als je leeft,moet je je op de dood voorbereiden'.
    -15

  12. #27
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Onderweg naar Frankrijk

    Je zou wat meer aan je beroepshouding moeten doen, blijf zakelijk. Ik keek de andere kant op, dit zorgde ervoor dat zijn duim zich niet meer op mijn lippen bevond. Echter zorgde dit er echter voor dat zijn hand in mijn nek kwam te liggen. Met zijn grote hand schoof hij mijn lokken achter mijn oor, hij herhaalde dit een aantal keer omdat mijn plukken steeds weer voor mijn gezicht verschenen. Stiekem kon ik om hem lachen, bespaar jezelf de moeite ze blijven niet zitten. Zei ik met een lachje. "Waarom doe je dat?" Vroeg hij op een ietwat verontwaardigde toon. Wat? “Je haar is lang en boven kan het niet eens achter je oor." Sarcastisch liet ik een zucht, dat noem je laagjes. Veel ervaring heb je niet met vrouwen hé? "Pardon? Ik heb wijven gehad waar je naar opkijkt met je ervaring met vrouwen heb je niet."
    Hij is op z'n teentjes getrapt hoor. Onthoudt een ding goed, tegen wijven kijk ik nooit op. Zei ik op een hoog stemmetje. Dat je vriendinnetje of exen dat deden, heel minder van ze. Bracht ik op een gemaakte teleurstellende toon naar buiten. "Jij voelt je echt eentje hé?" Zei hij geïrriteerd. Ik trok een bedenkelijk gezicht, nee niet echt nee. Zei ik op mijn beurt sarcastisch.

    Hij koppelde de cruise controle los en begon flink te planken. Zijn kaaklijn verstrekte, hij begon zich blijkbaar aan me te irriteren.

    Voorzichtig liet ik mijn hand naar de cd hoes glijden. Ik bekeek wat hij allemaal in huis had en koos er een. "Smaak heb je in ieder geval wel." De toon in zijn stem gaf aan dat hij nog steeds ietwat geïrriteerd was. Wie houdt er nou niet van Tupac man. "Heb je een vriend?" Vraagt hij kort. Is dat relevant? "Het is gewoon een vraag." Een vraag waar ik liever geen antwoord op geef. "Waar geef jij wel antwoord op?" Op de vraag, gaan we op een missie? Mijn antwoord, ja. Zachtjes begint hij te lachen.

    De weg naar Frankrijk was zeer apart. We diste elkaar alsof we battlede, we maakten grappen met elkaar alsof we elkaar al jaren kende, de rit was sfeervol tot Ismaïl een telefoontje ontving dat zijn hele humeur verpestte. Spraakzaam was hij niet echt, hij bleef alleen ja zeggen, af en toe zei hij 'ik ben pas laat terug'. Nadat hij het gesprek had afgerond viel er een onaangename stilte. Omdat ik me geen houding wist aan te nemen zette ik de muziek maar wat harder en keek via mijn ruit naar buiten.

    Niet veel later stopte we bij een benzine station, beide stapte we uit. Terwijl hij ging tanken besloot ik een bezoek aan het toilet te brengen. Toen ik terug kwam zat hij al in de auto. "Heb je parfum opgespoten?" Vroeg hij streng. Ja hoezo? "Wie heeft je daarom gevraagd?" De toon waarop hij sprak, de blik in zijn ogen, zijn verstrekte houding, dat telefoontje had niet voor veel goeds gezorgd, daar was ik me zeker van.


  13. #28
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Op een missie

    Doe eens even normaal joh, jij ruikt ook naar aftershave wie maakt daar een opmerking over? Riep ik verontwaardigd. "Hou je bek." Wat zei je daar? "Je hebt me gehoord toch?" Sta jij te lang droog of zo, mijn god met wie ik moet werken. Ik greep naar mijn tas en stapte de auto uit, smeet de deur in een klap dicht en begon doelloos te lopen.

    Verderop zag ik een telefooncel waar ik naar toe liep. Op looptempo reed hij naast me, hij deed zijn raampje omlaag en slaakte een diepe zucht. "Shahira dat was niet de bedoeling, stap in." Ik negeerde hem volkomen en bleef doorlopen, "het spijt me, Shahira hoor je me?" Eindelijk was ik aangekomen bij het telefooncelletje. In een ruk trok ik het deurtje van de cel open. "Wat ga je doen?" Hij stapte uit zijn auto, trok het deurtje open en kwam alsof het celletje al niet klein genoeg was voor een persoon, ook in de telefooncel staan. De hoorn die ik in mijn hand had nam hij voorzichtig van me over, "bonita het spijt me, schreeuw op zijn minst zoals elke vrouw zou doen maar negeer me niet." Zei hij op een bijna smekende toon. Hij greep me bij mijn bovenarmen en draaide me recht naar zich toe. "Kijk me aan, Shahira, toe kijk me aan." Weer waagde hij een poging mijn lokken achter mijn oor te stoppen, toen deze weer voor mijn gezicht verschenen werd ik spraakzaam. Ik zei je al eerder dat je dat kunt laten, laagjes weet je nog? Zei ik op een zachte sarcastische toon. Zachtjes begon hij te lachen, "ik weet het nog, ik weet het nog bonita. Gaan we op een missie?" Vroeg hij me op een lieve toon. We gaan op een missie. Beantwoorde ik zijn vraag.

    Terug in de auto aangekomen voelde ik mijn ogen zwaarder worden, mijn hoofd begon weer te bonken. Langzaam ontmoette mijn oogleden elkaar.

    Voorzichtig en vooral met moeite opende ik mijn ogen. Het was al donker, toen ik rechtop ging zitten zag ik dat we nog steeds reden. "Lekker geslapen?" Zonder op zijn vraag in te gaan keek ik met grote ogen op de weg. Hoelang heb ik geslapen? "Wil je dat echt weten?" Zou ik er anders om vragen? "We praten zo verder, ga jezelf eerst verfrissen over vijf a tien minuten zijn we er."

    Gebrekig liep ik naar de toiletten waste mijn gezicht en droogde deze af met de clinex doekjes die in mijn tas lagen. Ik leunde met mijn handen hangend over de wasbak heen, bekeek mezelf in de spiegel en slaakte een diepe zucht. Daar ging ik dan, op een missie. Sterker nog, op mijn eerste missie. Een misselijk gevoel borrelde zich in me op, ondanks het feit dat ik niet meer in grammen maar in kilo's te werk ging. Met een elastiekje legde ik mijn lokken in een knot, nog even streek ik met mijn handen over mijn gezicht, wierp een laatste blik in de spiegel en was klaar om te gaan.

    Terug in de auto aangekomen was ik me pas bewust dat er kilo's in de wagen lagen, al die tijd leek ik nergens last van te hebben maar nu, nu het dichterbij leek te komen leek het alsof ik elke kilo droeg.

    Aangekomen bij de desbetreffende locatie leek alles super snel te gaan. Voor ik het wist zaten we alweer in de auto op weg naar huis.

    "En?" Vroeg hij me opgewekt. Wat en? "Hoe was je eerste echte missie? Beter dan verkopen aan sukkels die hopeloos op station staan, of op straat hangen. Toch?" Vroeg hij me nog steeds opgewekt. Zachtjes knikte ik mijn hoofd. “Met de omzet van vanavond kun je de komende maanden zeker wel de huur betalen, dus laat me er niet achter komen dat je op spoor veertien slaapt." Geen zorgen. "Shahira? Gaat het?" Vroeg hij dit keer bezorgd. Prima. Antwoord ik kort. "Zo klink je niet." Zegt hij nog steeds bezorgd. Ik ging echter niet meer in hem op.

    Na een tijdje zette ik de muziek wat harder, gelijk gaf hij een draai aan de knop waardoor de muziek plat kwam te liggen. "Waar slaap je vannacht?" Is jouw leven zo hopeloos dat je, je druk gaat maken om het mijne? Vroeg ik op een zwaar geïrriteerde toon. "Ik noem het liever hopeloos verliefd."


  14. #29
    Je nachtmerrie;)

    Reacties
    258
    05-12-2010

    aahw damn, ismail is echt cute, upupup!
    'Als het avond wordt, verwacht dan niet dat het weer ochtend wordt en als het ochtend wordt,verwacht dan niet dat het avond wordt. Als je gezond bent,moet je je op ziekte voorbereiden en als je leeft,moet je je op de dood voorbereiden'.
    -15

  15. #30
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Born alone, die alone.

    Ik negeerde zijn opmerking en gaf een draai aan de volumeknop. "Grapje schat, je bent wel erg op je hoede." Probeerde hij sarcastisch. Moet dit echt? Ik heb hoofdpijn. Zei ik verveeld. "Klap je stoel naar achter, of voel je vrij om plaats te nemen op de achterbank. Je hebt slaap nodig." Nee slapen doe ik wel als ik niet meer adem. Hij slaakte een diepe zucht. "Je bent een apart type Shahira, en dat meen ik echt." Hoor ik vaak, iets te vaak als je het mij vraagt. "Je verwaarloost jezelf. Je bent een jonge vrouw, je hoort te genieten. Wat doe je op straat?" Precies hetzelfde als jou, geld maken. "Geld maken kan ook op een andere manier." Waarom doe jij het dan op deze manier? Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Dissen behoort wel tot je eigenschappen?" Om zijn opmerking kon ik lachen, nee ik noem het liever mensen op hun plek zetten. "Heb je geen broers, neven?" Ga me niet met andere meiden vergelijken, dat is een ongewonnen strijd. Ik reken op niemand. Born alone, die alone. "Begrijp me niet verkeerd, je bent op de meeste verschillende tijdstippen op straat." Ik begrijp je heel goed, maar jij moet begrijpen dat niemand mij de les hoeft te lezen. Ik heb niks aan neven of broers als ze alleen komen opduiken als ik op straat ben, maar als ik thuis broke zit niemand om me bekommert. "Je hebt gelijk. De reden van mijn vraag is, ik heb zelf ook meiden in de familie, ik zou ze in stukken hakken als zij dit zouden doen." Dat is hypocriet, met mij heb je het naar je zin maar hun zouden dit nooit mogen. Met andere woorden je vindt me een goedkoop meisje. "Zo wil ik dat niet noemen." Het boeit me niet hoe je het wilt noemen, de dingen die ik doe hebben zo hun redenen. Wat ze over me zeggen laat me ijskoud. Ik ben alleen gekomen en zal alleen gaan. Jij je daden en ik de mijne. "Wijze dame, heel wijs." Noem me niet wijs als je me in principe goedkoop vindt. "Ik vind je niet goedkoop, dat heb ik nooit gezegd." Sommige dingen hoef je niet te zeggen, ze maken zichzelf duidelijk. "Ik.." Probeerde hij zichzelf te verdedigen. Zoals gewoonlijk viel ik hem in de reden, Ismaïl laat het gaan, want nogmaals, wat je van me vindt, het boeit me niets.

    Mijn maag trok samen als aanduiding dat ik honger had. Ik greep naar de broodjes die hij eerder had gekocht en begon te eten. Ik maakte een andere verpakking open, maakte het klaar en duwde deze in zijn handen. "Bedankt." Eet smakelijk.

    03.15 uur, eindelijk waren we terug in Nederland, onderweg naar het pand. Aangekomen nam ik een vlugge douche en kreeg wat te drinken van Rosa. "Neem plaats in de woonkamer." Wie is daar? "Volg mij maar." Ze opende de deur en liet me naar binnen lopen. Er zaten een stuk of zes jonge mannen in de kamer. "Bonita, bonita. Je hebt me niet teleurgesteld." Zegt hij op een enthousiaste toon. Had je verwacht van wel dan? "Ik doe geen zaken met geen goeie mensen. Please maak kennis." Ik schudde enkele jongens de hand, hun namen ontschoten me. Ik kwam niet verder dan Jayson en Ismaïl. Mijn aanwezigheid maakte de ruimte een stuk rustiger. Er viel een aparte stilte, ergens kon ik er wel om grinniken. Na enkele minuten kwam er weer sfeer in de tent. "Ik ga denk ik pitten." "Sehe swa, heel de dag slaap je. Hoe is het trouwens afgelopen met die clannie?" Verder kreeg ik niet te horen, ik zat met mijn gedachtes bij mijn moeder. Na een tijdje werden al die gedachtes me te veel, ik besloot het pand te verlaten.

    Toen ik opstond en iedereen gedag zei wenste ze me een fijne nacht en viel dezelfde stilte als toen ik binnen kwam. Als ik de deur achter me heb gesloten tref ik Benito op de gang. "Bonita, je gaat ervandoor?" Ja, ik hoor je wel. "Morgen, kom rond 19.00 uur, gaan we goed gesprek." Is goed, tot dan.

    Op straat aangekomen haalde ik diep adem, mijn tas was gevuld met veel briefgeld. Dus een upgrade had ik zeker gehad, maar het personage in me? Dat leek met de dag te verslechteren.

    Back in the hood, voelde ik een thuis gevoel. Ik belde Dounya op om de deur te openen, we groette elkaar en beide gingen we naar onze eigen kamers.

    De volgende morgen pakte ik de routine weer op, ook mijn moeder behoorde tot mijn oude dagelijkse routine. De kinderen waren uit huis, het was nu alleen zij, Khalid en ik.
    Ze schoof zonder wat te zeggen aan de keukentafel, toen ze eindelijk zat slaakte ze een diepe zucht. Mag ik je mama noemen? Met betraande ogen keek ze me aan, "ik heb je negen maanden gedragen, anderhalve dag gebaart. Wat denk jezelf?" Mijn handtas die ik al op de keukentafel had neergelegd schoof ik naar haar toe. "Wat moet ik daarmee?" Open hem nou maar. Ze opende de tas, keek me aan en liet haar tranen vallen alsof ze een kraan had geopend. "Je bent mijn kind, mijn kind Nora hoor je me? Van mij!" Ze begon te huilen als een klein meisje, voorzichtig schoof ik mijn stoel naar achter en met kleine passen liep ik op haar af. Ik omhelsde haar en fluisterde toe dat alles oké was. "Het is niet oké, het is niet oké hoor je me Nora? Je bent mijn kind, ik hoor je te voeden. Een vrouw hoort niet op straat te werken."

    Na een goed gesprek viel het stil. Ze was tot adem gekomen, keek me aan en begon toen te lachen. "Ze zeggen dat je veel op me lijkt, en qua uiterlijk wil ik dat best geloven. Maar je innerlijk Nora, je innerlijk is het afschuwelijkste wat ik in mijn leven heb gezien. Ik baarde een monster, een monster Nora."