Als je belt dan sta ik klaar.. [Deel 2] *NEW

[MAMACITA.]

Als je belt dan sta ik klaar..[Deel 2]







I'm trying not to pretend that it wont happen again, and again like that
Never thought it would end, cause you got up in my head, in my head like that
You made me happy baby, love is crazy, so amazing
But it's changing, rearranging
I don't think I can take anymore

You shot the bullet , you shot the bullet that killed me!
Not feeling my heart beat, and I was dyin
I've been through it
I've been through the agony
And now my eyes are dryin, tryin.. no more cryin
Lyin is just a game
No happy ever after.. just disaster








Inhoudsopgave

Proloog
Hoofdstuk 1.
Hoofdstuk 2.
Hoofdstuk 3.
Hoofdstuk 4.
Hoofdstuk 5.
Hoofdstuk 6.
Hoofdstuk 7.
Hoofdstuk 8.
Hoofdstuk 9.
Hoofdstuk 10.
Hoofdstuk 11.
Hoofdstuk 12.
Hoofdstuk 13.
Hoofdstuk 14.


Hoi lieve fans, ik heb besloten een ''Als je belt dan sta ik klaar..'' deel 2 te schrijven. Voor de lezers die het verhaal nog niet hebben gelezen zal ik een link hier onder plaatsen. Verder ben ik ook nog bezig met mijn andere verhaal ''Ik kan van je houden met vastgebonden handen'' en ook deze link zal ik hier onder plaatsen. Ik wens jullie veel leesplezier toe en hoop dat jullie er van gaan genieten.

Liefs, Mamacita.

Als je belt dan sta ik klaar..
Ik kan van je houden met vastgebonden handen

[MAMACITA.]

Proloog

Afscheid
[zelfstandig naamwoord]• het moment van weggaan en wat dan gebeurt
vb:ik ga weg, ik moet afscheid van je nemen
zelfstandig naamwoord: af-scheid
het afscheid


Afscheid nemen. Het is iets dat me tot op de dag van vandaag zwaar valt. Het is misschien ironisch. Je zou denken dat een meisje zoals ik er onder hand wel aan gewend zou zijn, er gehard in zou zijn. Ik heb velen malen in mijn leven afscheid moeten nemen van mensen. Familie, vrienden, vriendinnen.. geliefden. Sommig afscheid was bewust en anderen waren gedwongen maar ze doen allemaal op hun eigen manier pijn. Ja, ik zou er gewend aan moeten zijn, maar dat ben ik niet. Afscheid is iets wat je soms besluipt, je ziet het niet aan komen en als het dan ineens daar is dan lijkt het nog meer pijn te doen. Afscheid brengt teleurstelling met zich mee. Al je dromen en wensen van wat het had kunnen zijn, wat het had moeten zijn.. vallen ineens uit elkaar. Elk afscheid is nieuwe bagage, je neemt het mee bij volgende ontmoetingen. Het beinvloed relaties, het maakt het zwaar voor de goede personen op de wereld. Het type personen dat er oprecht voor je wil zijn, die van je willen houden en je willen accepteren zoals je bent. Want elk afscheid, elke teleurstelling.. is weer een baksteen voor de muur die je om je heen bouwt, een litteken op je hart en een hindernis die deze personen zullen moeten overwinnen. Afscheid nemen. Ik dacht dat ik er gewend aan zou zijn, dat ik er gehard in zou zijn maar dat ben ik niet. Ik heb tranen om je gelaten, het deed pijn en het voelde alsof ik geen adem meer zou kunnen halen. Je hebt afscheid van me genomen maar ook weer niet. Je bent gewoon weg gegaan, je hebt me hier alleen achter gelaten met al mijn verdriet. Ik heb van jou geleerd dat afscheid iets is wat je niet eens hoeft uit te spreken maar wat je soms gewoon doet. Zonder spijt, zonder schuldgevoel en zonder te beseffen wat je eigenlijk achter je laat.

Ik ben Camelia, het meisje dat gewend zou moeten zijn aan afscheid.. maar het niet is

[miss_sabrine]

Wat leuk!!! ik had gisteren DEEL 1 afgelezen!!
Top verhaal..

Super leuk dat je deel 2 gaat doen ben benieuwd (L)

[Koningin.H]

Oepsaaaaaa

[iesiej]

uppaa ben benieuwd

[Koningin.H]

Oepsaaaaaa

[Koningin.H]

Pupsss

[MAMACITA.]

Hoofdstuk 1


''Je hebt gewoon een ander he!'' riep hij kwaad. Ik keek hem aan en zag hoe het vuur uit zijn ogen spuwde. Ik snapte niet waarom hij dit nou deed. Dit was niet de persoon die ik leerde kennen, hij was totaal veranderd. Of was hij toen ik hem leerde kennen juist niet echt de persoon die hij werkelijk is? De gedachten duizelden me. Ik schudde mijn hoofd en stapte zonder wat te zeggen uit de auto. Ik hoorde hem nog vloeken en tieren maar ik schonk er geen aandacht aan. Ik was het zo zat, die ruzies en de drama. Ik hield van hem echt waar. We waren nog niet zo lang samen maar dit gevoel.. Ik was niet iemand die snel verliefd werd en daarom voelde dit zo speciaal. Het was zo plotseling dat ik het niet aan had zien komen. Deze jongen had een rebound moeten zijn en niet me volgende grote liefde. Volgende grote liefde, ik dacht terug aan mijn vorige grote liefde. Die vorige grote liefde, zijn naam was Adil. Hij was niet alleen een grote liefde maar ook mijn eerste liefde. We waren met elkaar opgegroeid en vanuit een heftige vriendschap ontstond een zelfs nog heftigere liefde. Ik hield van hem, heel veel zelfs maar ik kon niet zeggen dat ik verliefd op hem was geweest. De liefde tussen Adil en mij was gegroeid, het was vanzelfsprekend maar het had me niet verrast zoals het me deze keer te grazen had genomen.

De jongen pakte mijn hand vast en drukte er een kus op. Hoe hij me aanraakte, het bezorgde me rillingen over mijn hele lichaam. ''Hatim'' hoorde ik hem zichzelf voorstellen. Haastig trok ik mijn hand weg en keek beschaamd naar de grond. Wauw, er ging iets door me heen wat ik nog nooit eerder had mogen mee maken. Ik keek in zijn ogen en ik zag mijn hele toekomst. Ik zag mijn toekomstige man, ik zag de vader van mijn kinderen. De vlinders in mijn buik maakten me gek. Hoe kon dit nou?! Ik kende hem amper en ik zag nu al hoe ik hem een zoon gaf en daarna een dochter voor hem baarde. Was dit dan wat mensen liefde op het eerste gezicht noemden? De jongen keek me aan met zijn mooie bruine ogen en schonk me een lieve glimlach. Wat was zijn glimlach mooi.. en die ogen. Toen kwam ik weer in de realiteit terecht en flitste Adil door mijn hoofd. Ik moest hier weg voordat hij me zou betrappen.

Ik werd opgeschrikt door een smsje op mijn telefoon. Het was Hatim die zo te lezen nog steeds ontzettend boos was. Ik had niet eens wat gedaan? Ik snapte soms helemaal niks van zijn gedrag. Ik besloot niet te reageren op het bericht en legde mijn telefoon weer weg. Maar Hatim hield niet op en met elke sms leek hij een stukje kalmer. ''Voeg me alsjeblieft toe, als je dat niet doet dan laat ik je voor altijd met rust''. Ik las het bericht en een naar gevoel bekroop me. Hij wist altijd precies hoe hij me zover moest krijgen om hem weer een kans te geven. Want de waarheid was dat ik helemaal niet zonder hem wilde zijn. Die jongen was in mijn hoofd gaan zitten en in mijn hart. Zuchtend pakte ik mijn blackberry en voegde hem toe op ping. Ik was als was in zijn handen en dat wist hij dondersgoed. ''Het spijt me schatje.. ik ben gewoon bang dat ik je kwijt raak'' typte hij. ''Je gaat me niet kwijt raken'' typte ik terug. Ik wist hem een beetje gerust te stellen.. maar waar zou dit heen gaan?

[Koningin.H]

Pupsss

[eminemfannetje-]

Oooeeeeepppaaa, mooie begin van deel 2!!1

[eminemfannetje-]

Oooeeeepppaaa,,

[eminemfannetje-]

Oooeeepppaa,,

[MAMACITA.]

Hoofdstuk 2.

''Hatim???'' riep ik terwijl ik zijn woonkamer in liep. Ik hoorde de douche aan staan dus liep ik richting de badkamer. ''Hatim?'' riep ik weer. ''JAAA'' hoorde ik hem vanuit de douche roepen. ''Schiet eens op!'' riep ik op mijn beurt terug. Hatim deed altijd zo ongelooflijk lang in de badkamer, wat dat betreft was het net een meid. ''Kom je me joinennnnnn'' riep hij zogenaamd verleidelijk. ''NEE SCHIET OP'' riep ik weer terug. Ik was eerder de fout in gegaan met Adil en ik was niet bereid om dat nog een keer mee te maken. Ik maakte me wel zorgen om wat Hatim van me zou denken. Ik had het gevoel dat ik soms zijn trots krenkte door hem te weigeren. Hij zou misschien denken waarom Adil wel en ik niet. Dat had echter niks te maken met mijn gevoel voor hem. Ik wilde het juist niet doen omdat mijn gevoel voor hem anders was dan voor Adil, misschien wel sterker. Ik wilde gewoon dat alles zo veel mogelijk volgens het boekje zou verlopen tussen ons aangezien ik de rest van mijn leven met hem wilde delen. Ik liep zijn slaapkamer in en zag dat zijn bed niet was opgemaakt zoals altijd. Uit automatisme begon ik het bed op te maken, dat deed ik altijd als ik in zijn flat was. Of ja, onze flat zoals hij het altijd zei. Hij wilde graag dat ik bij hem kwam wonen maar dat wilde ik niet. Ik wilde het goed aanpakken, hij had me dan wel ten huwelijk gevraagd maar man en vrouw waren we niet. Ik had nog niet eens zijn ouders ontmoet. Niet dat het aan hem lag, dat was meer mijn eigen schuld. Op één of andere manier wilde ik het zolang mogelijk uitstellen want dat maakte het zo echt. Niet dat ik het niet wilde, ik was denk ik bang. Als ik zijn ouders zou ontmoeten dan was het echt.. en daar kwamen weer heel andere gevoelens bij kijken. Dan kon hij me echt pijn doen, me echt raken. Zuchtend trok ik het dekbed omhoog, terwijl ik dit deed hoorde ik wat op de grond vallen. Ik keek naar beneden en zag zijn blackberry liggen. Ik wilde het ding weer op zijn nachtkastje leggen tot ik zag dat het constant trilde. Ik had mezelf gezworen hem nooit te controleren want dan kon je de relatie net zo goed uit het raam gooien was ik van mening. Geen vertrouwen, geen relatie! Ondanks mijn goede voornemens was de verleiding te groot om te weerstaan. Ik klikte op het gesprek en zag dat het een meisje was. Mijn hart begon direct sneller te kloppen, vooral toen ik zag hoe ze hem schatje noemde. Ik voelde mijn bloed koken, deze chick noemde MIJN hatim haar schatje?! Met trillende handen las ik het gesprek.

Vol ongeloof liet ik mezelf op het bed zakken. Dit kon niet waar zijn, was dit mijn Hatim. Had mijn Hatim al een jaar een relatie? Dat betekende dus dat hij me het afgelopen half jaar had bedrogen. Ik kon het niet geloven, waarom had hij me dan ten huwelijk gevraagd? Ik vond het al veels te snel maar ik was er van overtuigd dat zijn gevoelens oprecht waren. Hij leek zo serieus. Was het dan echt zo dat schijn bedriegt.. dingen niet zijn zoals ze lijken. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet door had dat Hatim de slaapkamer binnen kwam lopen. ''Camelia?'' hoorde ik hem zeggen. Ik keek op en bleef hem al zwijgend aan staren. Ik zag een vrolijke blik op zijn gezicht totdat hij zag dat ik zijn telefoon in mijn handen had. Het vrolijke gezicht werd lijkbleek. Geen betere manier om te laten zien dat je schuldig bent. Zonder wat te zeggen gooide ik de telefoon keihard zijn kant op en liep zonder hem een blik waardig te gunnen de kamer uit. ''Camelia wacht alsjeblieft wacht. Ik kan het uitleggen!'' sprak hij de beroemde woorden uit van een man die net betrapt was op vreemdgaan. Tuurlijk hij kon het uitleggen! Er was vast een fantastische en vooral logische verklaring voor hetgeen ik net had gelezen! Dat kon wel allemaal zo zijn maar ik was niet bereid er naar te luisteren.

[didi-s]

wauwieeeee ga zoo door word zeker net zo geweldig als deel 1!

[eminemfannetje-]

Mooooiiii,,,


Oeeeppaaa,,