Met tranen heb ik dit weer verder gelezen.. Je doet het echt hartstikke goed meid.. Inshallah komt alles goed...Ik merk dat het je sterker heeft gemaakt en vooral de Dien!.
Met tranen heb ik dit weer verder gelezen.. Je doet het echt hartstikke goed meid.. Inshallah komt alles goed...Ik merk dat het je sterker heeft gemaakt en vooral de Dien!.
“Hoe dichter men bij godsvrees staat, hoe meer Yaqeen (overtuiging) men krijgt.” ♥
Ik kreeg een brief van mijn zus, Ze schreef me het volgende.
Lieve Emina,
Ik wou dat ik iets kon om je beter te maken.
Ik denk elke dag aan je al ben je ver van ons vandaan.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat we niet aan je denken.
We houden van je.
Je word incha allah beter. Dat is ook wat wij hopen.
We vragen allah swt dag en nacht om je te genezen.
Allah swt is met je dag en nacht en de engelen waken over je.
Je bent in onze gedachten en harten.
Heb geduld liever, geduld word beloont.
Ik begrijp dat het soms moeilijk is.
Incha allah zal de dag komen dat je weer naar huis mag.
Mijn wens is ook dat je helemaal beter word en de oude emina word.
Moge allah swt je genezen lieverd.
Liefs van je zus Loubna
Je verhaal heeft mij ontroerd,ga vooral door met schrijven. Ik hoop dat andere moslims hier veel steun uit zullen vinden!
dankjewel lieve zuster
selam aleikom lieve dames,
ik had een heel stuk geschreven maar er ging iets mis waardoor ik weer alles opnieuw moet doen.
Dagen weken en maanden gingen voorbij en nog steeds was ik ziek .Ik Iag nog steeds in de box. Er werd elke dag bloedgeprikt. Het prikken lukte bijna nooit in een keer waardoor het elke keer opnieuw moest gebeuren.
Ik werd soms zo boos en was het dan zat. Artsen probeerde me aan het lachen maken Ik lachte zelden. Soms werkte ik wel mee omdat ik zo graagg naar huis wou. Ik deed dan maar wat iedereen me vroeg. Ik had inmiddels al een dagprogramma.
Het begon eerst met bloedprikken, ontbijten, wassen, fysio en eten. Ik kon zelf nog niet eten. Er kwam elke dag een verpleegkunde naast mijn bed en die sneed dan mijn broodje in stukken. Ze gaf me daarna de vork en nou mocht ik zelf mijn brood naar mond richten. Ik deed dit met een trillend had. Mijn handen trilden beide. Ik vroeg een keer aan een verpleegkunde hoe dat kwam. Ze zei me. Meid je bent te zwak. Waarvoor zwak wilde ik weten. Je spieren zijn zwak waardoor je trild. Hoe kan dat?
Hoe kan dat vroeg ik dan? Ze vertelde me dan het hele verhaal. Ik werd dan boos en begon dan te huilen.
Waarom moest dit allemaal gebeuren. Waarom ik? Ik had vragen maar ik kreeg er geen antwoord op.Van niemand. Ik wilde naar huis en wou dat het zo snel ging gebeuren. Ik vroeg elke dag aan een verpleegkunde wanneer dat kon.
Zo dra je beter bent mag jij als eerste naar huis dat is wat ik elke keer te horen kreeg.
Ik dacht dat ik verlost was van alle operaties, maar dit was nog maar het begin.Dit alles was nog maar het begin van mijn nachtmerrie en slapeloze nachten.
Een paar weken later kreeg ik een buik breuk.
Ik had zoveel operaties gehad waardoor mijn buikwand veel vocht had verzameld.
Ik kreeg weer te horen dat ik geopeerd moest worden.Dat moest want anders zou he erger worden waardoor de kans van infecties weer groter zal zijn.
Een week later werd ik geopereerd,Helaas slaagde de operatie niet. Weer moest ik geopereerd worden en opnieuw kreeg ik infecties hoge koorts. Daar zat ik dan met infusen en antibioticas.
In totaal ben ik zes keer geopereerd en uiteindelijk was het goed gekomen.
Ik voelde me geestelijk uitgeput en had geen zin in het leven,
Medische maatschappelijk werk kwam elke dag langs om met mij te praten. Ik kon mijn eitje aan haar kwijt.
Ze vroeg me dan hoe ik mijn voelde. Ik was een keer zo boos en schreeuwde tegen haar. Ik voel me half dood. Ik wil niet leven. Kunt u dat begrijpen dat ik geen zin meer hebt. Weer sprak ze me de moed in en zei ze me dat alles goed kwam.
Wanneer zei ik dan. En wie kreeg ik hetzelfde te horen.
Dagen gingen voorbij en ik lag nog steeds in het ziekenhuis De tijd ging nu wat sneller. Pedagogisch medewerkers kwamen elke dag langs. Ze maakte een praatje met me en vroegen hoe het ging. Ook deden ze een spel met me. Ik vond het wel leuk .Ik kreeg ook veel bezoek van klasgenoten en leraren van school. Mijn moeder kwam doordeweeks en in het weekend bleef ze slapen in het gasthuis. Samen met me zusjes en broertjes bleven ze. Ik kreeg ook veel kaarten van iedereen die mij kende. Ze schreven dat ze miste en met me leefde. Bij het lezen van alles kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik deed elke dag opnieuw mijn best om beter te worden maar het ging niet zoals ik wou.
Ik begon elke dag wat te leren. Stap voor stap leerde ik een stukje lopen. Ik mocht daarna even op de stoel zitten. Dat vond ik in het begin vermoeiend. Als ik al even zat dan voelde ik me wat draaierig. Ik wilde dan meteen weer in bed.
Stap voor stap bouwde ik alles op met een rollator kreeg ik steun. Ik voelde me net een oude dame van 80. Ik wilde eerst niet maar het moest. De fysio die bleef me maar doordringen dat ik het moest proberen. Ze zei me dan als je het niet doet dan leer je nooit lopen.
Op een dag gingen we samen door de gang lopen. Dat was de eerste keer na 4 maanden dat ik voor het eerst door de gang liep.
Ik weet het nog zo goed. Er liepen artsen en verpleeggkundige door de gang. Ze stopte allemaal en begonnen voor mij te klappen.
Ik zag hier en daar wat tranen van verpleegkundige. Ze waren zo blij en moedigde me om verder te gaan. Ik hoorde ze hier en daar zeggen dat ze het heel goed van mij vonden. Bij het horen van zulke postivie reacties kreeg ik tranen. Ik was tegelijkertijd ook heel blij. Eindelijk was de moment aangebroken dat ik mijn eerste stappen kon zetten.
Hoelang had ik wel niet gewacht op deze bijzondere dag.
Het was de dag dat ik weer herboren was.
ik krijg tranen in mijn ogen bij het lezen van dit verhaal. kvind het moedig van je dat je je t verhaal met ons deel. ik hoop het nu beter met je gaat en idd Allah swt is de enige die over ons lot bepaald en geduld moeten wij hebben in moeilijke tijden!!
k zou zeggen verder schrijven
maar als je wilt xx
Alhamdoellilaah zuster.
Ga gauw verder met schrijven inshae'Allaah!
Alhamdoulillah
djazzakkallahoe gayan mijn lieve zusters. Incha allah ga ik verder met schrijven.
Ik leerde elke dag dingen. Eten, drinken, mijn zelf wassen. Medicijnen innemen. Ik had een hekel aan medicijnen. Ik had er niet een of twee. Ik had voor de hele dag wel 30 tabletten. Ik zat er altijd tegenop. Als de verpleegkundige al vroeg in de ochtend kwam dan zat ik al met een vies gezicht naar haar te kijken. Nee, niet weer al die tabletten Ze waren vies en nog eens vies. Vooral de drankjes daar zat ik zo tegenop. De vieze sterke geur rook ik al van ver zonder dat ik het al had ingenomen. .Ik hield niet van spruitjes. Ik vond dat het een sterke geur had en de smaak vond ik ook niet lekker Maar als ik mocht kiezen tussen de spruitjes en het vieze drankje dan had ik elke ochtend en avond een bord spruitjes voor mijn neus gewild.Ik zou het dan met een dichtgeknepen neus naar binnen werken.Medicijnen inname ging niet in een keer.Ik moest het wel drie keer opnieuw proberen. Zodra ik voor de eerse keer de tabletten innam kwamen ze er spontaan uit. Ik kokhalste eerst en dan kwam het weer allemaal uit. Ik zag dan allerlei kleuren. De ene was wit, oranje roze bruin. Het waren kleuren net als de regenboog.
Kom op amina moedigde de verpleegkundige mij weer. Probeer het nog een keer en haal diep adem. Rustig ademen. Dat lukte niet. Ik voelde de tabletten door mijn keel naar mijn maag toe . Daar ergens bleven ze hangen en weer kwamen ze er een voor een uit. Weer moest ik opnieuw beginnen. Ik werd soms zo boos en dan wilde ik ze niet innemen.
Zoals op een dag. Mijn vader was bij me op bezoek en ik moest mijn tabletten innemen. Mijn vader begon maar te dringen dat ik mijn tabletten in moest nemen en moest doen wat de verpleegkundige mij zei. Ik werd zo boos en wilde dat ze allebei weggingen. Ik begon tegen ze te schreeuwen dat ze wegmoesten en dat ik mijn medicijnen toch niet in zal nemen. Weg schreeuwde ik. Nuuuu.
Mijn vader en de verpleegkundige stonden beiden op en liepen naar de deur.
Ze lieten me even. Ze wisten dat het teveel werd en dat ik het niet kon verdragen.
Ongeveer een halfuur later belde ik de verpleegkundige Ze kwam naar me toe en vroeg hoe het ging. Mijn vader kwam ook en weer begon ik de tabletten in te nemen. Met pijn in mijn hart en lichaam werkte ik alles weer binnen. Dit keer had ik er meer tijd voor genomen en bleef het in mijn maag. Ik hoopte dat het erin bleef. Ik was uitgeput van alles.
Ik viel die avond als een blok in slaap.
Ik droomde over onze huis en dat ik weer thuis was. Ik hoorde elke keer mijn naam.
Ik schrok wakker en zag iemand naast mijn bed staan.
Het was iemand van de lab, die mij weer kwam leeg prikken.
Ik begon te wennen aan het ziekenhuis leven. Ik was blij dat ik weer wat kon lopen. Al waren het nog maar peuter passen. Ik kon in ieder geval even uit bed. Ik kon nog niet alleen lopen. In de ochtend deed ik het met de fysio en in de avond kwam mijn vader, samen met hem liep ik dan een stukje. Als we naar beneden gingen dan namen we de rolstoel mee. Als ik moe werd ging ik zitten.
Mijn vader wilde dat ik altijd liep en niet zat. Hj begon dan uit teleggen dan lopen goed was voor mijn spieren en bloedsomloop etc. Het was in ieder geval een heel verhaal. Ik wilde altijd bij de fortuin zitten. Ik kon dan naar het water kijken. Ik vond het mooi al die lichtjes. Vooral in de avond. Zo liepen we langs de ziekenhuis tot aan de voor ingang. We namen daar plaats bij de hoofdingang. Ik ging daar zitten en keek naar mensen. Er waren zoveel mensen van allerlei nationaliteiten. zwart, wit etc.
Mensen keken ook naar mij. Het leek dan alsof ze mij vreemd aan keken. Ik zei het dan ook tegen mijn vader.Waarom kijken ze zo? Heb ik iets waardoor ze zo kijken. Mijn vader begon dan weer uit te leggen dat mensen gewoon keken net zo als ik dat deed.
Toch bleef ik met de vraag waarom iedereen zo keek.
Mensen keken gewoon en ik vond het vreemd. Ik was al bijna een halfjaar in het ziekenhuis en had al een tijdje niet zoveel mensen gezien waardoor alles vreemd was in mijn ogen.
Ik moest weer wennen aan alles. Vooral de drukte daar kon ik niet tegen. Als ik even ergens zat waar het heel druk werd dan wou ik meteen weg.Mijn vader liet me dan even zitten en daarna gingen we weg.
De terug weg naar de afdeling liep ik meestal.
Dag in en dag uit deed ik totdat ik elke dag wat meer stukjes liep.
