Three Different Girls

[MISS_SGAT]

Oepaaaaaa

[lifeless]

je doet het toppiee meid

Dankjewel lieverd!!

up up!!! stille lezeres meldt zich <3

Deden alle stille lezers dit maar Dames, als jullie lezen, neem de moeite te uppen

[05042009]

oef klootzak


ga gauw verder uppppppppppp

[0nbekendje]

Asshole!

Ik denk dat ie getrouwd is

[MISS_SGAT]

Oepaaa

[KRULLENBOLLL.]

Ik denk dat ie getrouwd is

denk ik ook


UPPPPPPPPP

[lifeless]

22. Verraden


Samia

Terwijl in de huiskamer het verlovingsfeest van Samia’s lieftallige zus Sabriye aan de gang is, zit Samia verscholen in haar kamertje. Ze doet even alsof ze zich niet zo lekker voelt. Veel doet dat er niet toe, want Samia moet zo weer gaan helpen met het eten. Het huis krioelt van de mensen. Er is enkel dichte familie gekomen, dat terwijl de familie van Sabriye’s kant uit veel familieleden bestaat. Alleen haar vader heeft al negen broers en zussen, en die hebben ook weer allemaal kinderen, en die ook weer. Het kleine flatje ontploft nu al bijna van de mensen, laat staan als de hele familie zou zijn gekomen. Zo hebben ze dus besloten dat voor de bruiloft te bewaren.
Even later wordt Samia haar kamer uit geroepen. Daar valt ze al bijna over een paar rondrennende kinderen heen. ‘En nu allemaal naar de huiskamer!’ snauwt Samia. De kinderen gehoorzamen en gaan naar de huiskamer. In de keuken helpt Samia haar moeder met het eten die even later gediend wordt.
De uren verstrijken en Samia vraagt zich af waar haar vriendinnen blijven. Ze moesten hier al een halfuur geleden zijn en ze wilt dat ze hier zijn voordat de aanstaande bruidegom is gearriveerd. Samia sluipt naar de gang en haalt haar Blackberry uit haar broekzak. Ze voegt Souhaila en Lina in een groepsgesprek.

Sam: Waar blijven jullie?
Lina: Sou’tje is hier bij mij. We zijn onderweg! Mo had wat dingen te doen waardoor hij ons niet kon brengen. Dus moesten we de trein pakken. We zijn er over ongeveer een kwartiertje. We zitten nu in de metro.
Sam: Zeg het me als jullie er bijna zijn. Dan doe ik de deur open.
Lina: Safi, is goed.

Als Samia’s vriendinnen hier zijn, zal het een stuk gezelliger zijn voor haar. Ze hoopt niet dat Sabriye er naderhand een drama van maakt dat Souhaila is meegekomen. Ze weet dat Sabriye en Souhaila niet bepaald de beste vriendinnen zijn. Sabriye vind Souhaila’s taalgebruik onbeschoft, haar kledingstijl te bloot en haar make-up te extravagant.
Samia stapt de huiskamer weer binnen. De versieringen zijn prachtig, het eten is heerlijk en de muziek is geweldig, maar toch voelt Samia zich niet op haar gemak. Sabriye staat in de spotlights, doet zich voor als de koningin en probeert met iedereen een praatje te houden.
Dan voelt Samia iets trillen in haar zak, het zijn Souhaila en Lina die voor de flat staan. Snel schiet Samia in wat oude afgeraffelde slippers en rent de galerij over. Als ze beneden aankomt, knuffelt ze haar vriendinnen stevig, en neemt ze daarna weer mee na boven. Als ze binnen zijn, feliciteren Lina en Souhaila Sabriye, en vervolgens zorgt Samia voor een zitplek. Wat haast onmogelijk lijkt, je kan nauwelijks alle hoeken van de huiskamer zien door de drukte. Later op de avond arriveert Sabriye's aanstaande, die na velen kreten en gejoel, naast Sabriye is gaan zitten.

Als het feest afgelopen is, worden Souhaila en Lina opgehaald door Mo die ze vervolgens naar huis brengt. Het gehele huis loopt leeg, en Loubna en Samia helpen hun moeder met het afruimen en opruimen. Als dat gebeurd is, vervolgt Samia haar weg naar haar kamer.
Enkel haar vader en haar oom Habib zitten nog beneden. Samia heeft niet veel behoefte daar bij te gaan zitten. Habib is een kloon van haar vader. Ze hebben precies dezelfde gedachtes en mening. Sterker nog, ze lijken precies op elkaar!
Samia heeft haar kamerdeur achter zich gesloten, en wilt net haar pyjama aantrekken, als erop haar deur geklopt wordt. Het is Sabriye met haar gezicht op onweer. ‘Wie had Souhaila uitgenodigd? Ik niet hoor!’ zegt ze op een sarcastische ondertoon. Vanavond leek het even alsof er een wapenstilstand was tussen die twee. Ze hebben even met elkaar gepraat en gelachen, er was geen schijn van vijandigheid. Maar nu breekt de hel los.
‘Het zijn mijn vriendinnen die jij ook al jaren kent. Natuurlijk horen ze erbij te zijn,’ roept Samia verontwaardigd.
‘Dan nodig je die maar uit op je eigen verlovingsfeest. Heb je wel gezien hoe ze er bij liep? De volgende keer vraag je eerst toestemming aan mij.’ Resoluut gooit Sabriye de slaapkamerdeur weer met een dreun dicht en Samia gaat zuchtend op haar bed zitten. Haar handen verstrengeld in haar haren.
Op dit soort moment, denkt Samia aan Fouad. Als ze het kettinkje aan haar hals vast neemt, lijkt het zelfs even of hij bij haar is. Al haar zorgen lijken dan weer te verdwijnen.
Samia moet hem spreken, aan hem kan ze ten minste haar ei kwijt. Ze toets zijn nummer in, en na een keer overgaan hoort ze zijn warme vertrouwde stem.
‘Habiba, hoe was het feest?’ vraagt Fouad die van het verlovingsfeest af weet. Samia opent haar mond om iets te zeggen, maar het lukt niet en ze barst in snikken uit.
‘Wat is er lieverd, wat is er?’ klinkt de bezorgde stem van Fouad. ‘Vertel me wat er is Sam.’
Het duurt even voor Samia bovenop haar gesnik komt. Het is niet enkel dit, maar het is alles. De situatie in zijn geheel. ‘Ik wil hier zo graag weg. Ik hou het niet meer uit. Ik wil bij jou zijn Fouad, ik mis je zo erg,’ snikt Samia.
‘We zien elkaar snel schatje, niet huilen, het komt wel goed. Nog even en we zijn voor altijd bij elkaar.’
Samia droogt haar tranen af. ‘Wanneer Fouad, wanneer? Ik kan niet meer wachten.’
‘Binnen een jaar. Probeer het nog even vol te houden daar.’
‘Maar dat gaat niet,’ stamelt Samia. ‘Ik ben toe aan vastigheid Fouad. Ik wil jou! Met jou zal ik een goede toekomst tegemoet gaan. Je behandeld me met respect, je bent lief, zorgzaam, betrouwbaar. Je bent alles wat ik nodig heb. Ik voel me bij niemand zo gelukkig als bij jou. Alsjeblieft, doe me dit niet aan.’
‘Samia je bent nu zeer emotioneel. Als je bent afgekoeld praten we er nogmaals over, onder vier ogen.’
‘Is goed.’ Samia snuift haar neus. ‘Ik geef veel om je, dat moet je weten voordat we gaan ophangen.’
‘Ik geef ook heel veel om jou prinses. Als je iets nodig hebt, of iets kwijt wilt, je kan me altijd bellen of sms’en.’
‘Dat weet ik, en dat zal ik ook zeker doen. Ik wens je alvast een fijne nachtrust. Beslama.’ Zuchtend legt Samia haar telefoon neer. Ze had hem graag langer willen spreken. Ze kruipt weg onder haar dekens en probeert de slaap te vatten, maar het lukt maar niet. Urenlang ligt ze draaiend in haar bed. Er is iets waardoor ze niet kan slapen. Een akelig gevoel bekruipt haar vanaf haar tenen. Dat gevoel dat je hebt als je iets staat te gebeuren. Een gevoel die niet in woorden uit te drukken valt.

[hollereer]

snel vederrrrrrr

[KRULLENBOLLL.]

go on !!!!!

[KRULLENBOLLL.]

je bent on doe je nog 1 klein stukje voor ht slapen gaan

[lifeless]

22.1 Verraden


De volgende morgen staat Samia in de badkamer haar tanden te poetsen. Vannacht heeft ze niet geslapen. Het akelige gevoel benam haar en was niet van plan haar met rust te laten. Vliegensvlug blikt Samia op haar Marc Ecko horloge. ‘Shit, shit, shit,’ vloekt ze binnensmonds. Ze spoelt gauw haar mond, knipt het licht van de badkamer uit en wilt die net verlaten, als ze oog in oog komt te staan met haar vader. Hij heeft een bepaalde blik in zijn ogen die niet valt te omschrijven.
Het beeld zegt meer dan duizend woorden. ‘Jij vieze h*oer,’ buldert haar vader en in een fractie van een seconde heeft hij haar bruine haren stevig vast. Hij sleurt haar de badkamer uit en deelt dikwijls klappen uit. Samia kreunt van de pijn en roept en schreeuwt van alles en nog wat.
‘Jij zou leven na mijn regels. Als je je daar niet aan kan houden, zal ik je deze week nog uithuwelijken, heb je dat begrepen?’ snauwt hij in haar gezicht. Een paar spuugspetters komen terecht in Samia’s gezicht. Hij trekt nu harder aan haar haren. ‘Ik vroeg of je dat begrepen hebt!’
‘Ja, ja,’ zegt Samia doodsbang.
‘Die telefoon van je lever je nu gelijk in! Je bent vanavond om half zeven thuis en je gaat direct na je werk naar huis. Is dat duidelijk?’
‘Maar waarom? Wat heb ik gedaan?’ stottert Samia puur machteloos.
‘Habib heeft je horen praten met een hoerenzoon aan de telefoon. Vanaf nu ga jij nergens meer naartoe buiten je werk, zelfs niet na je vriendinnen.’
‘Je begrijpt het niet. Die man komt mijn hand vragen,’ piept Samia. De leugen is niet helemaal waar, maar dat weet haar vader niet.
‘Geef hem dan zo snel mogelijk mijn nummer. Als hij een echte man is, zal ik hem binnenkort zien verschijnen. Ik wil niet dat je met mannen afspreekt. Ondanks dat wij onze hoop in jou hebben opgegeven, willen we het niet nog erger maken dan het al is.’ Haar vader laat haar ruw los waarbij hij haar een zetje geeft.
‘Maar wie zegt dat ik dat doe?’ vraagt Samia zacht. Ze kan zich niet voorstellen dat deze man haar bloedeigen vader is. Het enige wat er volgens hem toe doet, is de familienaam.
‘Tegenwoordig doen alle meiden, van jouw leeftijd, het. Esma van een paar deuren verder is verstoten omdat ze in de auto met een jongenman aan het rotzooien was. Je ziet ze overal. Op straat, in de stad, Marokkaanse meiden met hun vriendjes. Alsof ze geen zelfrespect hebben of kennen, alsof ze geen opvoeding hebben gehad en geen normen en waarde geleerd hebben. Wij zijn nette mensen, wij hebben een goede naam.’
Samia kijkt haar vader vol walging aan. Dit is haar vader niet, het kan niet anders. Ze moet wel geadopteerd zijn!
‘Lever nu je telefoon in. Ga hem nu direct pakken.’
Samia voelt zich zo verraden, verraden door oom Habib. Verslagen loopt Samia naar haar kamer waar haar tas op bed ligt. Haar telefoon zit er in. De telefoon waarmee ze op dit soort momenten Fouad zou bellen. Ze overhandigd haar vader de telefoon die gelijk controleert of ze het kaartje er niet uit heeft gehaald. Nee, haar vader is niet zo dom. ‘En haal die troep eerst van je gezicht voordat je het huis verlaat!’ beveelt haar vader streng.
Samia gehoorzaamt en loopt naar de badkamer om haar make-up eraf te wassen. In dit huis heeft ze niks te zeggen, totaal niks. Haar mening doet er niet en naar haar luisteren doen ze al helemaal niet. Hij wilt haar zo snel mogelijk kwijt zodat ze de familienaam niet nog erger zal besmeuren.

Twintig minuten te laat komt Samia aan op haar werk. Gelukkig is het rustig, zodat niemand zal opmerken dat ze daadwerkelijk te laat is. Ze start direct de computer op en drukt het antwoordapparaat aan. Haar jas hangt ze over haar bureaustoel. Vervolgens staat ze op om een kop thee voor zichzelf te zetten.
Wanneer Samia bij het apparaat staat, merkt ze haar collega op waartegen ze laatst zo is uitgevallen. Ze heeft een walgelijke gluiperige grijns op haar gezicht. Het doet Samia kokhalzen. Het allerliefst slaat ze die grijns van haar smoel af. Maar Samia bevind zich nu op de werkvloer waar ze zich deugdelijk moet gedragen.
Als Samia terug is bij haar werkplek, staat haar baas bij haar balie. Samia heeft hem niet verwacht, aangezien hij meestal in zijn kantoor zit en hier louter komt voor iets belangrijks. ‘Goedemorgen,’ begroet Samia niet al opgewekt.
Flauwtjes knikt hij haar toe en komt dan ter zaken. ‘Ik wil je even spreken. Kom je even mee naar mijn kantoor?’ Het is eigenlijk geen vraag, het is meer een retorische vraag. Ze heeft namelijk geen andere keus. Aarzelend loopt Samia achter haar baas aan zijn kantoor binnen.
Henk, haar baas, neemt wat papieren in zijn handen die hij in de kast achter hem opbergt. Vervolgens zakt hij neer op zijn stoel en vouwt zijn handen in elkaar. Samia merkt nu dat het menens is, dit is geen geintje, dit is serieus. Zenuwachtig plukt ze aan haar haren en weet zich geen houding aan te nemen.
‘Zo Samia,’ start Henk het gesprek. Samia ergert zich aan de manier hoe hij haar naam uitspreekt. ‘Na de vorige keer dat wij hier een gesprek gevoerd hebben, heb ik nog meer klachten over jou en jouw werk gekregen. Er zou gezegd worden dat je je rommel nog niet opruimt en sites bezoekt als Facebook onder je werktijd. Het is mij ook meer dan opgevallen dat je vaak te laat bent. Om half negen stond ik bij je balie, maar geen Samia te bekennen. Op tijd komen is erg belangrijk in jouw functie, aangezien jij de telefoon moet aanzetten.’
Samia slikt even. Ze is nijdig, maar tegelijkertijd verward. Buiten het te laat komen, is er niets waar van de beschuldigingen. Ze heeft een vermoede dat haar collega’s hiervoor gezorgd hebben. Ze hebben weer toegeslagen.
‘In dat te laat komen, geef ik u mijn gelijk. Na privéomstandigheden werd het mij vandaag moeilijker gemaakt stipt op tijd te zijn. Maar dat er wordt gezegd dat ik sites bezoek, onder mijn werktijd, die niets te maken hebben met het werk, is te belachelijk voor woorden.’
‘Hm,’ doet hij alsof haar verklaring niet veel verandering zal brengen. ‘Vorige week bent u een hele dag afwezig geweest, zonder u ziek te melden. Wij hebben u hierover gebeld, en de voicemail ingesproken, maar geen gehoor.’
Samia snapt er niks van en haar donkerbruine Arabische ogen schieten vuur. Ze trilt van woede en doet moeite aangenaam te blijven. Dat was die dag dat ze weg ging met Fouad, ze had zich feitelijk ziek gemeld. Waarom is er niets doorgegeven?
Haar collega’s spelen allemaal onder een hoedje. Ze willen Samia wegpesten.
‘Je contract wordt hierbij beëindigd. Je kunt je spullen pakken en vertrekken. Je maandsalaris zal nog even worden doorbetaald. Hier zijn de papieren, u kunt ze direct tekenen,’ handelt Henk het gesprek af, en hij schuift haar de papieren toe. Samia kan haar oren niet geloven. Wordt ze nou ontslagen? Door dit? Door valse beschuldigingen van haar huichelachtige collega’s? Het duurt even voordat Samia het zich kan beseffen en roerloos staart ze naar de papieren. Ze wordt boos, verschrikkelijk boos. Er tegenin gaan heeft geen zin.
‘Goed plan,’ concludeert Samia. ‘Ik wil geen dag langer werken hier.’ Henk kijkt haar verwilderd aan, deze woorden had hij niet verwacht.
Samia krabbelt een handtekening op de papieren en staat wild op. ‘Brand in de hel!’ Ziedend verlaat ze het kantoor en loopt naar haar werkplek, die ze niet langer haar werkplek kan noemen. Daar trekt ze haar jas van haar bureaustoel en trekt hem ruw aan.
‘Wat is er gebeurd?’ hoort ze een stem achter zich. Achter haar staat haar vrouwelijke collega waarvan Samia hoopt dat ze ter plekke dood neervalt. Zij is hier de oorzaak van en ze weet dondersgoed wat er zojuist gebeurd is. ‘Wacht maar,’ zegt Samia op een dreigend toontje. ‘Karma is nog een veel grotere bitch dan jij. Laat haar het werk maar doen.’
Werkloos, en zojuist ontslagen, verlaat Samia het gebouw. Ze is opgelucht, alsof er een last van haar schouder is. Maar tegelijkertijd voelt ze zich ellendig en leeg vanbinnen.

Samia herinnert zich deze ochtend, nu voelt ze zich nog beroerder. Haar telefoon is ze kwijt. Hoe moet ze Fouad en haar vriendinnen nu bereiken. In de verte ziet ze een telefooncel. Snel controleert ze haar jaszakken en vind wat losgeld. Ze moet hem spreken!
Samia gooit het losgeld in het automaat en toets het nummer van Fouad, die ze inmiddels uit haar hoofd kent, in.
‘Ja, hallo?’
‘Fouad, met mij, Samia,’ piept Samia.
‘Wat is er lieverd?’ Daarom geeft Samia zoveel om hem. Hij hoort aan vier woorden, dat er iets met haar is. Hij begrijpt haar zonder veel woorden, of zelfs zonder woorden.
‘Ik ben ontslagen Fouad, en mijn telefoon is afgepakt door mijn vader, en hij heeft me geslagen, en..’
‘Wacht even Sam, je verteld me dit in brokstukken. Vertel het gehele verhaal vanaf het begin tot het einde.’
‘Me oom hoorde me gisteren met je praten aan de telefoon. Hij heeft alles aan me vader doorgesluisd. En nu, nu heeft hij mijn telefoon afgepakt en mag ik nergens meer naartoe. En ik ben ook nog eens ontslagen.’ Opeens schiet er Samia een geniaal plan te binnen. Haar vader hoeft niet te weten dat ze ontslagen is. In die tijd dat ze zogenaamd op haar werk is, kan ze Fouad of haar vriendinnen zien! Samia verteld Fouad over haar briljante plan, en moet dan ophangen.

Aan ieder nadeel, zit zo zijn voordeel, en van dat voordeel zal Samia gebruik maken.

[05042009]

........ up

[lifeless]

........ up

Ben al aan 't typen honey

[05042009]

Ben al aan 't typen honey

Oeeh spannendd!! dankjee je schrijft geweldig!

[Amouna.]

Another one?