Mensenkennis. Men omschrijft het als: ‘Inzicht hebben in het wezen en karakter van de mens'
Je denkt dat je een mens kent. Je hoopt het. Je vertrouwt erop. Tenslotte ben jij de deskundige, in staat jezelf een weg te banen doorheen de humane geest, in de mogelijkheid deze te ontleden tot op het punt je denkt dat de persoon voor je geen geheimen meer voor je heeft.
Je denkt dat je hem kent. Je denkt dat je haar kent. Je denkt dat je jezelf kent.
Sterker nog. Jij waarborgt die zeldzame mensenkennis waarvan iedereen denkt dat men het in zijn of haar bezit heeft. Namelijk, de gave de psyche van een mens te doorgronden. Jij verschaft jezelf met wederzijdse toestemming de toegang tot andermans ziel.
Vooralsnog is het slechts een theorie. Een illusie. Een illusie in stand gehouden door de ontelbare naslagwerken die erover zijn geschreven door de jaren heen. Psychologie, een onmogelijk volledig te doorgronden wetenschap.
Illusie. Gedefinieerd als: ‘Een gedachte die te mooi is om reëel te zijn.’
Een illusie, geschept door de persoon die tegenover je zit. Geproefd en goedgekeurd door jouw eigen nuchtere psyche, getraind om overal en altijd objectief te zijn in haar beoordeling.
Je denkt dat je objectief bent. Sterker nog, Je weet het zeker. Je bent immers de integerheid zelve. Onomkoopbaar, rechtschapen. Tenminste, in je eigen confidente veronderstelling.
Tot blijkt dat alle mogelijke tegenstellingen vandaag van toepassing zijn. Want, in feite ben je net zo venaal en corrupt als één ieder levend wezen op deze aardbol. Met slechts één luttele vingerknip van de juiste persoon op de juiste plek in de verleiding te brengen.
Verleiding. In de volksmond omschreven als: 'Iemand overhalen tot iets wat zij of hij eigenlijk niet wilt of mag.'
Maar wat doe je wanneer je het zo intens wilt vanuit je eigen gevoelens en het zelfs toegestaan wordt door je immer beschermende omgeving?
Wat doe je wanneer je eigen logisch denkvermogen systematisch een rad voor de ogen wordt gedraaid en je gekoesterde vrouwelijke intuïtie scrupuleus je vertrouwen schaadt?
Hoe reageer je wanneer je ratio zodanig gemanipuleerd wordt waardoor ze volledig uitgeschakeld wordt?
En waarom laat je dat toe? Waarom laat je dat in vredesnaam toe? Zelfs tot op het punt waarop de confrontatie met de werkelijkheid onmiskenbaar wordt?
Werkelijkheid. Het woordenboek beschrijft het als: ‘De realiteit. Iets wat vaststaat.’
Maar welke geklemde deur kies je wanneer die werkelijkheid je alsmaar sneller inhaalt terwijl je er
aanvankelijk zo ver mogelijk van poogde weg te vluchten?
Hoe verzoen je jezelf met dat ontnuchterende besef dat het verleidelijke uiterlijk van die zoete vrucht je doofstom en stekeblind maakte?
En wat nog meer: Hoe beweeg je jezelf ertoe die bittere doch levensnoodzakelijke pil te slikken om zo de verdoving van je zintuigen weer ongedaan te maken?
Kan iemand dat vertellen? Kan iemand alsjeblieft haarfijn uitleggen wat je doet wanneer die werkelijkheid je alsmaar meer lijkt te bestrijden in dezelfde intensiteit als jij van haar probeert weg te vluchten?
Strijden. Een synoniem voor: ‘Vechten.”
Terwijl de sinistere werkelijkheid zich aan je opdringt, je tegen een muur aanduwt en je genadeloos naar de keel grijpt, probeer je haar nog steeds halsstarrig van je af te weren. Met je ogen gesloten, hopend dat het slechts een nachtmerrie is.
Je wentelt jezelf in de ontkenning, je spartelt, je forceert je stembanden, opdat iemand je zou wakker schudden. Een onmogelijke opgave zo blijkt. Je bent immers al wakker. Klaarwakker. Echter nog steeds niet bij bewustzijn.
Hoe resigneer je jezelf immers met die desillusie waarvan je nog niet steeds wilt geloven dat het slechts een weldoordachte, tot in het detail uitgekiende leugen was? Een leugen gecamoufleerd door zoete woorden en tedere aanrakingen.
Woorden waar je zo wanhopig in geloofde. Aanrakingen waar je nog steeds vurig naar hunkert.
Het gevoel is oncontroleerbaar. De liefde blijft overeind. Ze lijkt oneindig. Zelfs wanneer het pad abrupt onderbroken wordt en de eindbestemming en de persoon waarmee je deze samen mee wilde bereiken nooit of te nimmer nog bereikt kunnen worden.
Oneindig. Net zoals de heersende verslagenheid die slechts langzaam of misschien wel nooit helemaal zal wegebben wegens het gebrek aan antwoorden op je vragen.
Vragen die alsmaar talrijker worden. Antwoorden die nooit verkregen zullen worden.
Vertel me? Wat zou jij doen?
Wat zou jij doen? Wanneer je niet langer de deskundige maar het dossier bent?
Dit verhaal is niet meer volledig te lezen!
Stuur me een privé bericht indien je geïnteresseerd bent in de volledige versie.
Check ook mijn Facebookpagina om op de hoogte te blijven van mijn nieuwe schrijfsels: https://www.facebook.com/Vlindertje86