1. #31
    MVC Lid

    Reacties
    1.504
    26-11-2005

    Ik kijk naar het groepje in de woonkamer en zie mijn broer lachen met de vader van Laila. Dat gaat de goede kant op gelukkig. Al gauw verveel ik me en besluit om naar boven te gaan, gevolgd door mijn zusje. Ik besluit om even op msn te gaan, maar al gauw verveelt dat ook en pak een romantische boek en ga onder mijn dekens kruipen. Opeens hoor ik een getril onder m’n kussen. Ik zie dat ik een nieuwe sms heb ontvangen van een onbekend nummer. Ik open het gelijk en lees:

    "Kom naar de achtertuin."

    Ik kijk vreemd op. Wie is dit nou weer en waarom moet ik naar de achtertuin komen? Vast weer een grap dus ik besluit het te negeren en probeer me weer op het boek te concentreren. Niet lang daarna hoor ik weer een getril. Oef wat nou weer? Ik open het smsje en lees:

    "Waar blijf je? ik wacht op je."

    Ik sla gelijk de deken van me af en zit rechtop. Verbaasd staar ik naar het scherm. 'Is dit soms een grap ofzo?' Ik kijk door mijn raam naar buiten, maar zie niemand in de achtertuin staan. Safi ik wil het nu wel weten. Muisstil sluip ik de trap af en ik hoor het bezoek nog volop in gesprek. Ik loop de keuken in en zie dat het licht uit staat. Omdat het buiten donker is zie ik geen hand voor het oog. Ik besluit het licht uit te laten om zo geen aandacht te trekken. Voorzichtig trek ik de deurhendel naar beneden en schuif het open. Op m’n slippers zet ik alvast de eerste stap naar buiten. Wat is het koud! Ik wrijf over mijn bovenarmen om het warmer te krijgen. 'Wie is hier?' fluister ik voorzichtig. Geen antwoord. Hmm vreemd. 'Hallo wie is hier? Waarom moest ik komen?' fluister ik weer. Ik wil me net weer terugdraaien richting de deur totdat er ineens een gedaante voor me komt staan en me tegenhoud. Ik wil een kreet uiten van de schrik maar hij legt snel z'n handen voor mijn mond. 'Ssst, niet bang zijn. Ik ben het, Tarik.'

    Ik kijk hem met grote ogen aan en voorzichtig plaats hij zijn hand van mijn mond vandaan. 'Ik schrok me rot man.' Hij kijkt me lachend aan, waarna zijn spierwitte tanden me tegemoet komen. 'Sorry het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken.' 'Het is hier zo kou, waarom moest ik komen? Waarom zo stiekem en hoe kom je aan mijn telefoonnummer?' vraag ik allemaal in één adem. 'Ho ho, rustig aan jongedame haha. Allereerst, sorry dat ik je hierheen moest lokken. Ik wou met je praten en dat kan niet binnen. Ten tweede ik heb je nummer gevonden in een klein telefoon boekje dat vlak naast me op een tafeltje lag. Ik kon het niet laten om erin te kijken en te hopen dat ik jouw nummer erin zou treffen.' zegt hij met een onschuldige blik. Ik kijk hem vreemd aan. 'Dus omdat het telefoon boekje naast je lag geeft jou dan ook gelijk het recht om erin te kijken?' 'Nee absoluut niet. Mijn excuses ook daarvoor, maar ik wil er niet omheen praten. Ik wil je graag beter leren kennen. Tenminste als je me die kans geeft.' zegt hij weer met zo'n onschuldige blik in z'n ogen. Een blik waar ik niet in ga trappen natuurlijk. 'Sorry uhm..' 'Tarik.' 'Tarik jah, sorry maar ik ben niet geïnteresseerd.' 'Heb je al een vriend dan?' 'Moet ik een vriend hebben om niet geïnteresseerd in jou te zijn?' vraag ik arrogant. 'Nee, nee dat niet haha. Wejoo je bent echt een moeilijke tante jij.' Ik kijk hem ongeduldig aan. Hij stopt met lachen en trekt een serieus gezicht als hij in de gaten heeft dat ik geen zin heb in spelletjes. 'Sorry, misschien was dit geen goed idee.' 'Denk je?' Hij zet een stap dichter naar me toe en kijkt me strak aan. Zijn ogen lichten op in de maneschijn. Ik wil net een stap achteruit zetten, maar dan kijkt hij me met een voorzichtige glimlach aan en fluistert: 'Welterusten schoonheid, ik zal je niet meer lastig vallen.' Hij loopt naar binnen en laat me met verwarde gevoelens achter.

    Niet lang daarna ga ik ook naar binnen en doe de deur achter me op slot. Ik hoor verschillende stemmen in de gang. 'Nouar, Amina, kom naar beneden en afscheid nemen van de gasten.' hoor ik mijn moeder roepen. Ik sluip snel naar de deur en zie Laila's familie in de gang staan. 'Oh daar ben je.' zegt mijn moeder verbaasd. Ik loop op Laila af en groet haar met vier kusjes. 'Sorry dat we niet echt bij hebben gepraat.' 'Insha'Allah volgende keer meid.' zegt ze glimlachend. 'Insha'Allah.' Daarna groet ik Laila's ouders gevolgd door Laila's broer. Uiteindelijk kom ik bij Tarik aan die me met een moeilijke gezicht aankijkt. 'Beslama.' fluister ik. 'Beslama Nouar.' zegt hij strak en draait zich van me weg richting de uitgang. Ik slik m’n brok weg als ik zie hoe koud hij ineens doet. Ik weet hoe het voelt als iemand je afwijst, maar toch kan ik het niet over mijn hart krijgen om hem de kans te geven. Vervloekte Adnan, waarom moet jij degene zijn die mijn hart heeft gestolen?

  2. #32
    MVC Lid

    Reacties
    1.504
    26-11-2005

    Het word steeds later en inmiddels is het alweer een paar uur geleden dat het bezoek is vertrokken. Ik zit in mijn kamer verder te lezen, maar ik kan Tarik, en de manier hoe hij naar me keek, niet vergeten. Iets in me zegt dat ik hem een kans moet geven, maar dan zie ik telkens Adnan weer voor me en hoe hij me kuste. Na die kus ben ik steeds meer gaan hopen dat het wel goed komt tussen ons. Opeens hoor ik weer getril en ik pak mijn mobiel onder mijn kussen vandaan. Tot mijn verbazing is het een sms van Tarik.

    "Jammer het had iets moois kunnen worden, maar het mocht niet zo zijn. Slaap lekker schoonheid."

    Ik lees het bericht een paar keer opnieuw en laat me vervolgens zuchtend achterover neervallen. Wie weet had het iets moois kunnen worden, maar daar zullen we nooit achter komen. En met Tarik in mijn gedachte val ik in een diepe slaap.

    Volgende dag sta ik suf op. Ik wrijf het slaap van m’n ogen en voel algauw een steek in m’n maag bij de gedachte dat ik moet werken en Adnan zal tegenkomen. Het is een mix van spanning en angst. De kus van gisteren flits dan ook weer voor mijn ogen. Waar ik zolang naar verlangde is eindelijk gebeurd. Alleen is het niet hoe ik het me altijd had voorgesteld. Zo naïef dat ik ben had ik gehoopt dat hij vlak daarna zijn liefde voor me zou verklaren en we lang en gelukkig zouden leven. Ik moet om mezelf lachen. Waarom blijf ik mezelf dit aandoen?

    Na het douchen verricht ik nog snel het gebed. Ik ben bijna té laat voor werk en pak het eerste beste wat ik zie uit mijn kast en trek het aan. Opeens zie ik die lelijke roze schoenen onder mijn bureau liggen. Er ontglipt een kleine lachje als ik terug denk. Snel besluit ik om vandaag fatsoenlijke en hak loze schoenen aan te trekken, zodat ik me nooit meer in zo'n gênante positie hoef te bevinden. Helemaal aangekleed sprint ik naar beneden en neem een kop koffie en smeer nog snel een broodje. Met het stuk brood nog in mijn mond loop ik al richting de auto. Ik bruis van de energie bij de gedachte dat ik Adnan weer zal zien.

    Ik loop richting de draaideur en eenmaal binnen het gebouw krijg ik een vreemd gevoel in mijn onderbuik. Weer zie ik Adnan voor me en hoe hij me aan het huilen had gekregen door zijn afschuwelijke woorden. 'Walging.' gaat weer door mijn hoofd. Hij voelt niks meer dan walging voor me. Nadat ik me heb ingecheckt hoor ik voetstappen achter me en zie Adnan toevallig net naar binnen lopen. Ik probeer zijn blik te ontwijken, maar zit weer gevangen in zijn ogen. Hij wendt zijn blik van me af en richt zich dan op het computerscherm. Ik besluit om me maar snel uit de voeten te maken, voordat ik weer vreselijke beledigingen naar m’n hoofd krijg geslingerd. 'Nouar.' Ik draai me verschrikt om en kijk Adnan gespannen aan. Ik zie dat hij naar de juiste woorden zoekt. 'Het spijt me.' zegt hij zachtjes. 'Sorry wat zeg je?' 'Het spijt me.' zegt hij dit keer iets luider en neemt een kleine stap naar me toe. 'Van wat?' vraag ik alsof ik het antwoord niet weet. 'Doe niet net alsof. Je weet best waarom ik het zeg.' zegt hij kwaad. 'Is dit jouw manier van verontschuldigen?' Hij mompelt iets in zichzelf en loopt dan, zonder zich nog om te draaien, naar zijn kantoor en sluit de deur met een knal. Wat is zijn probleem nou weer?

    Teleurgesteld loop ik naar mijn kantoor en zoals altijd is Petra er weer vroeg bij. Ze zit verveeld achter haar pc. Wanneer ze me binnen ziet lopen, richten haar ogen zich meteen op mijn voeten. 'Vandaag geen hakken, dus ik hoef geen afdankertjes meer van jou aan te nemen.' Ze schiet in de lach. 'Oh ja we krijgen deze week twee nieuwe collega's erbij. Eén is Marokkaan, de andere Egyptisch.' Ik kijk haar met grote ogen aan en spring een gat in de lucht. 'Woehoeee, sorry dat ik dit moet zeggen maar het werd tijd dat dit bedrijf wat meer "kleur" kreeg.' 'Haha, ik ben het helemaal met jou eens en ik wist wel dat je hiermee blij zou zijn.' zegt ze knipogend. Ze weet niet hoe. Al die tijd was het steeds Adnan en ik als enige Marokkanen, als enige moslims. 'Wanneer komen ze?' 'Ergens deze week als het goed is.' Ik plof op de bureaustoel en zak lekker onderuit. 'Weet je Peet, het komt allemaal wel goed.' 'Met wat?' 'Nou ik heb besloten om me voortaan alleen maar op m’n werk te concentreren en Adnan te vergeten.' Petra zit rechtovereind. ‘Ik geloof er niks van. Ik heb je het namelijk eerder horen zeggen.' 'Nee echt waar, ik ga me voortaan op belangrijkere zaken concentreren.' zeg ik zelfverzekerd. Petra kijkt me nog even twijfelend aan en schudt lachend haar hoofd. 'Ik hoop het Nouar, voor je eigen bestwil. Adnan zorgt er alleen maar voor dat je slecht presteert.' 'Ik weet het Peet, ik weet het.'

  3. #33
    MVC Lid

    Reacties
    1.504
    26-11-2005

    Na een uur of twee hoor ik allerlei stemmen op de gang. Ik kijk Petra aan die me op haar beurt ook aankijkt. Ik besluit om het uit te zoeken en loop al richting de deur. Ik zie verschillende mensen op de gang staan en zie een jong meisje met een lange hijaab. Ik kijk mijn ogen uit. Masha'Allah, wat is ze mooi. Ik kan het niet helpen om haar steeds aan te kijken, totdat ze me opmerkt en me met een vriendelijke glimlach groet. Ik glimlach terug. Met een schaamte gevoel sluit ik de deur weer. 'Wie zijn dat?' vraagt Petra. 'Ik denk onze nieuwe collega.' zeg ik met een straal op mijn gezicht.

    Paar dagen gaan voorbij en inmiddels gaan Alina, het Egyptische meisje, en ik heel goed met elkaar om. Ze heeft me verteld dat ze deze baan via een kennis kreeg toegewezen en na een moeizame sollicitatie gesprek, voornamelijk door haar hijaab, uiteindelijk als administratieve medewerker aan de slag kon gaan. Ze heeft me ook veel verteld over haar familie en dat ze hier pas zijn komen wonen. Als oudste van de kinderen heeft zij de taak als brood verdienster op zich moeten nemen, omdat haar vader kwam te overlijden. Ik heb in de afgelopen dagen alleen maar meer respect voor haar gekregen. Vooral omdat ze, elke keer als we in gesprek zijn, heel gepassioneerd over Islam praat. En ook al krijgt ze soms vreemde blikken van medecollega's, omdat ze als enige een hijaab draagt, weerhoudt dat haar er niet van om haar werk goed te vervullen. Ook is mij opgevallen dat ze veel respect krijgt van Adnan, door zijn neergeslagen blikken als ze voorbij komt lopen. Of door zijn vriendelijke handelingen naar haar toe wanneer ze ergens om vraagt. En stiekem maakt me dat wel jaloers. Ik wou dat hij me ook zo zag en behandelde, maar helaas. Hij heeft ervoor gekozen om mij anders dan anderen te behandelen en ik kan daar weinig aan veranderen. Ik ben wie ik ben. In de afgelopen dagen heb ik Adnan zoveel mogelijk ontweken, wat me erg pijn doet. Ik heb Alina ook niet verteld over mijn gevoelens voor hem. En ik vind ook niet dat het nodig is, aangezien ik ze probeer te onderdrukken. Het is moeilijk, heel moeilijk moet ik toegeven. Maar het is beter. Ik zal mezelf alleen maar meer kwellen als ik blijf hopen op iets wat toch niet zal gebeuren.

    'Nouar?' hoor ik een vriendelijke stem zeggen. Ik kijk Alina glimlachend aan. 'Wat ben je ver weg.' 'Sorry, wat zei je?' 'Ik zei of je misschien zin hebt om in de pauze, in plaats van in de kantine, om samen met mij en Petra even een hapje gaat eten in een dichtstbijzijnde restaurantje.' 'Oh ja is goed hoor.' 'Mooi zo, ik ga er weer vandoor.' Ze verlaat mijn kantoor en ik kijk duf naar het beeldscherm. “Grrrrrrrrr…” gromt mijn maag. Pff, de pauze kan niet vlug genoeg komen.

    'Welke kant is het?' vraag ik als we naar buiten lopen. 'Hier de hoek om. Het is een Egyptische restaurant.' zegt Alina enthousiast. Petra en ik volgen haar stappen, tot ze ons leidt naar een prachtige restaurant. 'Wat vreemd dat ik deze nooit heb zien staan.' zegt Petra vol bewondering in haar ogen. 'Dat kan wel kloppen, want het staat er niet zo lang. Mijn oom is de eigenaar.' zegt Alina trots. We gaan naar binnen en ik kijk m’n ogen uit. 'Woooooooh.' is het enige wat ik uit me kan krijgen. 'Echt mooi Alina.' Ik kan niet wachten om te zien wat er op het menu kaart staat. Alina groet de ober en ze beginnen een kort gesprek in het Arabisch. Daarna begeleid hij ons naar een knus plaatsje achterin, vlakbij het raam. 'Willen jullie eerst iets drinken dames?' Alle drie gaan we voor spa blauw en ik kijk wat er zoal op het menu staat. Omdat het lunch is besluit ik voor een lichte salade te gaan. 'We moeten hier vaker komen.' 'Jazeker, vooral als je kijkt wat voor lekkers er allemaal op het menu staat.' We praten nog wat verder bij en als ik even uit het raam kijk zie ik tot mijn verbazing Adnan net zijn auto uitstappen, gevolgd door een jongedame. Correctie, een bloedmooie jongedame. Een steek van jaloezie gaat als een speer door m’n hart en ik heb het gevoel dat ik geen hap meer door mijn keel kan krijgen. Petra kijkt me even aan en volgt mijn blik. Ze schrikt op en kijkt me vervolgens medelijdend aan. Alina die niks in de gaten heeft is nog rustig met haar lunch bezig. Ik pak m’n vork weer op en doe net alsof er niks aan de hand is, maar ik voel Petra's ogen nog op mij rusten. Ik kan het niet laten om weer even naar buiten te kijken, maar ze zijn nergens meer te bekennen. Verward probeer ik me weer op het eten te concentreren en dat lukt weer even, totdat ik Adnan binnen zie lopen met zijn scharrel aan z’n zij. Wat zou ik me nu klein willen maken, zo klein dat hij me niet zou opmerken. Alina draait zich om naar de stemmen en roept verrast 'Hey daar heb je Adnan.' Petra's ogen kruizen weer met de mijne, maar ik zet mijn beste glimlach op en doe net alsof hij nooit binnen is komen lopen. 'Dat is haar trouwens.' zegt Petra. 'Wie?' 'Dat meisje waarmee ik hem de vorige keer zag.' Ik bestudeer haar en ik zie meteen waarom hij voor haar zou vallen. Een prachtige gezicht, goudbruin krullende haren die langs haar rug dansen en een zandloopfiguur om jaloers op te zijn. Welke man zou haar niet kunnen weerstaan? Naast haar zou ik op de achtergrond verdwijnen. Ik kan niet ontkennen dat ze een prachtig koppel zijn en ze heeft duidelijk Adnan's hart weten te overwinnen.

  4. #34
    MVC Lid

    Reacties
    1.504
    26-11-2005

    Ze hebben ons nog steeds niet opgemerkt en ik zie hoe de ober ze begeleid naar een tafel, een eindje verder op maar wel duidelijk in zicht. Voordat ze gaan zitten loopt Adnan nog snel naar haar kant van de tafel en schuift als een echt heer haar stoel naar achteren, zodat ze plaats kan nemen. Vervolgens plaatst hij een kus op haar nek, waarna ze een smakelijke glimlach op haar gezicht krijgt. Ik kan het niet langer aanzien en probeer uit het raam te kijken. De tranen prikken achter mijn ogen en ik probeer ze met alle macht in te houden. Petra heeft het in de gaten, maar zegt niks. Gelukkig begint Alina met een leuke gespreksonderwerp, waardoor ik me op iets anders kan concentreren dan de twee verliefde tortelduifjes. En het lukt voor heel even, totdat ik recht in de ogen van Adnan kijk en hij me een verschrikte blik toewerpt. Hij blijft me even aankijken, maar richt zijn blik algauw op zijn vriendin. Ik snap de verschrikking in zijn ogen niet.

    'Het dromer, maak snel je bord leeg. We moeten weer terug.' hoor ik Petra zeggen. Ik kijk naar mijn volle bord en krijg geen hap meer door mijn keel. 'Ik ben al klaar.' fluister ik en zie de twee dames me vreemd aankijken, maar ik ben allang blij dat ik geen preken van ze hoef aan te horen. We betalen de rekening en lopen richting de uitgang. Alina kan het niet laten om nog even snel Adnan te groeten en we worden zowat gedwongen om mee te lopen. 'Hey Adnan, wat brengt jou hier?' vraagt ze. Ik kijk zijn vriendin aan en ze trekt een schijnheilige glimlach. 'Uh, ik heb de rest van de dag vrij genomen van werk en kom even wat eten.' zegt hij moeizaam. Hij kijkt ons even aan en herstelt zich snel. 'Sorry, dit is Helena, ze is...' 'Zijn vriendin.' zegt ze snel en steekt haar hand naar ons uit. Waarom moet ze zo verwaand kijken? 'Uh ja, Helena dit zijn mijn collega's.' We groeten haar vriendelijk, maar diep van binnen zou ik haar goudbruine krullen eruit willen trekken. Gelukkig zegt Alina de magische woorden. 'Het was prettig kennismaken, maar we moeten er vandoor.' 'Insgelijk, toedels.' zegt ze bekakt. Ik trek een wenkbrauw op en Adnan ziet dat, waarna hij bijna stikt in z'n laatst genomen hap. Helena schrikt en klopt op zijn rug. 'Gaat het schatje?' roept ze overbezorgd. 'Ja hoor.' zegt hij lachend en kijkt me nog even vlug aan. Ik voel voor de zoveelste keer een warme gloed naar mijn wangen stijgen, terwijl mijn ogen verdrinken in die van Adnan. Ik word weer wakker geschud door Petra die me meetrekt. 'Kan het nog opvallender?' sist ze. 'Wat?' vraag ik verward. Alina kijkt ons vreemd aan. 'Is er iets aan de hand?' Ik kijk Petra met een verschrikte blik aan en schud onopvallend mijn hoofd. Ze begrijpt de hint. 'Nee hoor. Nouar hier heeft een beetje last van haar maag, toch?' lieg ze snel. Ik knik instemmend. Hopelijk vraagt ze niet verder. Ze kijkt me nog even vreemd aan, maar laat het gelukkig gauw weer zitten. Nadat we terug zijn gelopen kletsen we nog wat bij met collega's en ik hoor via via dat de nieuwe collega vandaag al is gearriveerd. 'Is het een hij of zij?' vraag ik benieuwd. 'Kijk zelf maar, daar staat hij.' zegt een collega wijzend naar achteren. Ik draai me om en zie tot mijn grote verbazing Tarik staan praten. Wat doet hij hier?

    Ik draai me verschrikt weer terug. Laat hij mij alsjeblieft niet gezien hebben. Mijn collega's kijken me vreemd aan en Petra heeft een smakelijke blik op haar gezicht. Ze neemt me even apart en begint haar vragenlijst op me af te vuren. 'Ken je hem?' 'Nee hoezo?' probeer ik zo overtuigend mogelijk te klinken, maar Petra gelooft er niks van en blijft de hele tijd voor haar uit grijnzen. 'Nouar?' klinkt een stem van achteren. Ik draai me om en zie een verbaasde en tegelijkertijd een verheugde Tarik voor me staan. 'Hey, uhm Tarik. Ik had je niet gezien.' Ik voel Petra's ogen op me gebrand, maar probeer het te negeren. 'Ben je de nieuwe collega waar iedereen het over heeft?' vraag ik. Zijn ego wordt gestreeld, want zijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. 'Oh, ik was dus al populair voordat ik het gebouw binnen kwam yek?' 'Nou nee, niet op die manier. Maar heb je al een rondleiding gehad?' 'Ja, maar ik had jou liever als rondleidster gehad.' knipoogt hij. Weer kijkt hij me met die blik aan en ik richt mijn ogen naar de grond. 'Uh Tarik, ik zou het heel erg op prijs stellen als we als normale collega's met elkaar om kunnen gaan. Ik weet…' Hij onderbreekt me vlug. ‘Maak je geen zorgen Nouar. Ik zal geen gekke streken uithalen en ik zal je behandelen als ieder ander. Deal?’ Hij steekt zijn hand uit en ik voel me gedwongen om hetzelfde te doen. Hij knijpt voorzichtig in mijn hand en kijkt me diepdoordringend aan. Vervolgens knijpt hij vlug in mijn neus. Ik schiet in de lach en ik voel de spanning van voorheen mijn lichaam langzaam verlaten. Er was gelukkig niets om zorgen over te maken. 'En hoe is het verder?' vraagt hij. 'Wel goed hoor, en met jou?' 'Ja, ik moet eerlijk zeggen dat ik best zenuwachtig ben. Het is mijn eerste dag enzo.' 'Ja dat kan ik best begrijpen, zo voelde ik me ook toen ik hier voor het eerst kwam werken.' 'Oke, ik moet wel toegeven dat ik nu een stuk opgeluchter ben geworden nu jij hier ook werkt. Toen ik hier voor het eerst binnen kwam en iedereen zo zag, dacht ik dat ik de enige allochtoon was.' 'Haha, ook dat was het eerste wat me opviel toen ik begon.' 'Kijk eens aan, we hebben wat gemeen.' zegt hij met een smakelijke grijns.

  5. #35
    MVC Lid

    Reacties
    1.504
    26-11-2005

    We blijven nog even in gesprek, totdat de pauze is afgelopen en ik loop samen met Petra terug naar ons kantoor. 'Jij kent hem niet he?' zegt ze lachend. 'Onze "relatie" is nogal ingewikkeld. Ik ken hem niet zo goed, en zo wil ik het ook houden.' 'Nou dat ging de goede kant op dan.' 'Hoe bedoel je?' 'Alsof je dat zelf niet weet, je had jullie twee net moeten zien. Net alsof je een lang verloren vriend had terug gevonden.' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Maar hij is wel een lekkerding hoor.' zegt ze knipogend, waarna ik gelijk in de lach schiet. 'Oh Peet, dat is ook echt het enige waar jij op let.' 'En jij niet?' We kijken elkaar even aan en schieten alweer in de lach.

    Het einde van de dag breekt aan en het is tijd voor iedereen om weer naar huis te gaan. Ik pak mijn tas en trek alvast mijn jas aan. 'Ik ben echt kapot Peet, ik zie je morgen oke?' 'Is goed lieverd.' Ik loop de deur uit richting de uitcheck computer. 'Hey wacht.' hoor ik iemand roepen. Ik zie Tarik mijn richting op rennen en hij stopt vlak voor me. 'Hey ik snap dat hele inlog/uitlog systeem niet.' 'Dan ben je bij de juiste persoon.' 'Ja dat dacht ik al.' zegt hij met een starend blik. Ik kijk vlug weg. 'Uh, nou je hebt vast wel zo'n pasje gekregen?' 'Ja.' 'Nou daarop heb je een streepjescode..' Ik kan mijn zin niet meer afmaken, want ik zie Adnan net via de draaideur naar binnen lopen. Hij blijft even staan als hij ons samen ziet. 'Adnan?' zegt Tarik verbaasd. Adnan's gezichtsuitdrukking veranderd onmiddellijk. 'Tarik a sahbi, hoe is het jongen?' Ze groeten elkaar uitgebreid en ik sta ze met verbazing na te kijken.

    Ze praten en lachen nog even voordat ze me weer opmerken. Ik weet geen houding aan te geven en kijk een beetje zenuwachtig om me heen. 'Hey Nouar, wist je dat Adnan hier een neef van me is?' 'Uh nee...' Voordat ik ben uitgepraat trekt Tarik me naar hun kant op, waardoor ik ineens dichtbij Adnan sta. Ik voel z'n ogen op me geprikt, maar probeer met alle macht niet erin te verdwalen. Onze kus komt ineens als een flits voor m’n ogen verschijnen en ik voel langzaam mijn wangen rood aanschieten. Ik hoor Tarik praten, maar wat hij zegt dringt niet echt tot me door, totdat er een stilte ontstaat en beide ogen op me gericht zijn. 'Uh sorry, wat zei je?' 'Ik vroeg hoelang jullie al samen werken.' zegt Tarik. Ik kijk Adnan aan die me op z'n beurt een ongeïnteresseerde blik toewend. 'Ongeveer een jaar, maar t'is niet echt samenwerken wat we doen.' Ik wil dit gesprek zo snel mogelijk verlaten. 'Sorry jongens, ik moet snel naar huis. Tot morgen Insha'Allah.' en voordat Tarik de kans krijgt om iets terug te zeggen, ben ik alweer uit het zicht. Eenmaal buiten loop ik rustig naar mijn auto. Pffff wat een dag zeg.

    'Mama!' hmm vreemd, meestal is ze er altijd rond deze tijd. Ik sluit de deur achter me dicht en slof naar de woonkamer waar ik me laat neerploffen op de zachte bank. Mijn gedachtes dwalen weer even af naar de gebeurtenissen van vandaag. Wat een toeval dat Tarik met ons samenwerkt, en helemaal dat hij de neef van Adnan blijkt te zijn. Ik weet niet of dat laatste positief of negatief is, maar het kan me allemaal ook niks schelen. Ik word uit mijn gedachtes gehaald wanneer ik voetstappen hoor. Mijn broer loopt binnen met een mond vol eten en een schaal koekjes in z'n hand. 'Ook wat?' mompelt hij bijna onverstaanbaar. 'Gatver, ga eerst je mond leegmaken voordat je praat.' Hij kijkt me verwaand aan en opent z'n mond wijd open en ik zowat gedwongen word om de inhoud te zien. 'Tfoe Ilias, ik heb medelijden met Laila dat ze moet trouwen met zo'n kinderachtige man.' 'Jij moet niet alles zo serieus nemen zusje.' zegt hij nadat hij z'n mond heeft geleegd. Ik gooi een kussen tegen z'n hoofd en zo belanden we in een kussengevecht. Nadat ik helemaal kapot ben plof ik achterover op de bank en Ilias pakt z'n schaal met koekjes weer op. 'Koekje erbij?' zegt hij met een grote grijns. Ik kan het niet helpen en schiet in de lach. 'Wallah ik ga je missen Ilias' Hij kijkt me even aan en de blik in zijn ogen veranderen. 'Ik jullie ook, maar er komt een tijd dat jij ook afscheid moet nemen zusje.' 'Ik weet het, maar dat gebeurd nog lang niet hoor.' 'Is er dan ook echt helemaal niemand in je leven?' vraagt hij nieuwsgierig? Ik kijk hem verbaasd aan. Zou hij iets weten? 'Hoe kom je erbij?' vraag ik spottend. 'Nee niks, vroeg het me gewoon af.' 'Nee er is niemand, maar genoeg over mij. Hoe is het tussen jou en Laila? Hebben jullie al een datum uitgekozen?' 'Ja we gaan over een half jaar trouwen, ze wilt het liefst in de zomer dus dat word nog even wachten. Ik moet trouwens gaan. Ze wacht op me.' 'Oke doe haar de groetjes.' Hij kust me vlug op de wang en loopt de deur uit. Kort daarna hoor ik de voordeur open gaan en mijn moeder komt met een grote boodschappentas binnen wandelen. Ik neem het gelijk van haar over en besluit om het avondeten voor te bereiden, zodat ze kan uitrusten. Zo gezegd, zo gedaan. Wanneer ik bijna klaar ben is ondertussen iedereen alweer thuis. Ik groet mijn vader met een kus op z'n voorhoofd en zie dat hij een zware dag heeft gehad. Na het eten is het de beurt van Amina om af te wassen en ik loop op me gemakje naar boven en verricht het gebed in alle rust. Niet lang daarna hoor ik mijn telefoon trillen en zie een nieuwe bericht.

    Schoonheid, het lot heeft ons weer bij elkaar gebracht en mijn geluk kan niet meer op. Ook al heb ik beloofd je met rust te laten, kon ik het niet laten om dit te sturen. Slaap lekker straks en ik zie je morgen Insha Allah xx Tarik.

    Ik kijk met verbazing naar het beeldscherm. Het is duidelijk dat hij nog steeds iets van mij wil en dat terwijl ik dacht dat we normaal met elkaar konden omgaan. Ik ga me er nu niet druk over maken. Morgen zal ik hem hierover spreken en eens en voor altijd duidelijk maken dat ik hier niet van gediend ben.

  6. #36
    MVC Lid

    Reacties
    1.504
    26-11-2005

    Volgende dag sta ik vroeg op. Ik had een naar gevoel waardoor ik de hele nacht slecht had geslapen. Vermoeid kleed ik me om en loop, met nog slaap in m’n ogen, naar beneden. Verbaasd ben ik als ik mijn vader zie zitten bij de eettafel. 'Sbah elgair.' 'Sbah elgair.' mompelt hij vaagjes terug. 'Vader, is er iets aan de hand? Waarom zit je hier zo vroeg?' Zonder antwoord op mijn vragen te geven staart hij voor zich uit. 'Wat is er?' vraag ik bezorgd en loop voorzichtig dichter naar hem toe. Het lijkt net of hij wakker schrikt. 'Maak je geen zorgen dochter, er is niks.' zegt hij moeizaam. 'Als er iets is wil ik het weten. Ben je ziek?' vraag ik bezorgd. Hij kijkt me streng aan. 'Er is niks, ga maar naar werk en maak je geen zorgen om mij.' Hij staat op en loopt naar boven. Ik blijf hem aanstaren tot hij niet meer in zicht is. Wat vreemd, ik heb hem nooit zo zien gedragen. Ya Rab laat er niks mis met hem zijn.

    Aangekomen op werk loop ik even de kantine in. Het is nog vroeg en muisstil. Denkend dat ik de enige in de kantine ben, schenk ik mezelf een kop koffie in. Zodra ik me omdraai zie ik Tarik met een grote glimlach voor me staan. 'Goedemorgen schoonheid.' Ik stik bijna in mijn koffie van de schrik. 'Wat doe jij hier zo vroeg?' vraag ik verbaasd. 'Dat kan ik jou ook wel vragen.' 'Uh, ik kon niet slapen.' 'Ik toevallig ook niet, je bleef steeds in mijn gedachtes spoken.' zegt hij grijnzend. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Luister Tarik, ik wil je even iets duidelijk maken. Misschien dat het je is ontglipt, maar dit kan niet zo langer doorgaan. Je bent een lieve jongen en...' Ik kan me zin niet afmaken, want uit het niets staat hij dichterbij en streelt hij met z'n duim over mijn lippen. 'Heeft iemand je wel eens verteld dat je teveel praat?' Ik kijk hem geschrokken aan en probeer z'n hand weg te slaan, maar voordat ik die kans krijg heeft hij z'n lippen al op de mijne geplaatst. Van de schrik laat ik de kop koffie vallen en het hele kopje barst op de grond in stukken. Als hij het geluid van het gebroken kopje hoort neemt hij meteen weer afstand. Ik sta nog steeds op dezelfde plek en kan niet geloven wat er zojuist is gebeurd. 'Wa.. waarom.. waarom deed je dat?' stotter ik. Hij kijkt naar de grote natte bruine vlek op de grond. 'Dit moeten we opruimen, heb je een doekje?' vraagt hij vlug. 'Waarom doe je zo?' vraag ik verward. 'Hoezo?' 'Waarom doe je net alsof hier niks is gebeurd? Waarom heb je me gekust?' Hij zucht diep. 'Als je wilt dat ik sorry zeg kun je het vergeten, want ik zou het zo weer doen.' zegt hij vastberaden. Van de schrik zet ik een stap achteruit. 'Je hoeft niet bang te zijn Nouar, ik doe je geen pijn.' En terwijl hij dat zegt zet hij een grote stap naar mij toe. Hij kijkt me liefdevol aan. 'Waarom wil je ons geen kans geven? Ik heb je zoveel te bieden lieverd.' Van de schrik voel ik de tranen achter mijn ogen prikken en kan ze niet meer inhouden, waarna ze langzaam naar beneden rollen. Tarik kijkt me geschrokken aan en neemt me in z’n armen. 'Ssst, het spijt me dat ik je zo heb laten schrikken.' Ik druk me hoofd weg en kijk met vochtige ogen naar zijn medelijdend blik. Hij kust me voorzichtig op mijn wang en kijkt me even intens aan. Daarna gaat hij langzaam richting mijn lippen en terwijl ik mijn gedachte op nul zet kus ik hem terug. Ik schrik van mezelf en besef dat ik me door m'n emoties heb laten afdwalen van de realiteit. De realiteit is dat ik zeer fout bezig ben.

    Eenmaal terug op aarde duw ik hem van me af. Ik zie een glinstering in z'n ogen. Zijn mondhoeken krullen op en vormen zich tot een glimlach. Ik kan niet geloven wat er zojuist is gebeurd. Wat heb ik gedaan? Zonder het te beseffen kust hij me nog vlug op m’n voorhoofd. Net op dat moment komt Adnan de kantine binnen lopen en blijft bij de ingang staan. Wanneer Tarik hem ziet zet hij een stap van mij vandaan en kucht voorzichtig. 'Goedemorgen neefje.' zegt Tarik. Adnan kijkt ons nog even vlug aan en loopt dan de kantine verder in richting de koffieapparaat. 'Goedemorgen.' mompelt hij. 'Uh, Adnan wat je zag was...' Hij onderbreekt me snel. 'Het kan me niks schelen wat jullie doen, zolang ik het maar niet hoef te zien.' zegt hij streng. 'Oke dat was duidelijk, maar je hoeft het ook weer niet met zo’n toon te zeggen.' zegt Tarik in verdediging. 'Tarik, alsjeblie...' Weer kan ik me zin niet afmaken, want Adnan begint er doorheen te praten. 'Ik moet helemaal niks Tarik. Ik praat hoe ik wil.' De twee mannen staan nu recht tegenover elkaar. 'Je hoort deze dame ook wat meer met respect te behandelen.' zegt Tarik weer op zijn beurt. 'Haar met respect behandelen? Je maakt een grapje zeker. Na alles wat er is gebeurd durf je haar zo te beschermen?' Ik begrijp er helemaal niks meer van en zie dat Adnan spijt heeft van z'n laatste woorden. 'Wat is er gebeurd dan?' vraag ik. 'Niks!' bijt Adnan me toe. Ik kijk Tarik verward aan. 'Tarik wat is hier aan de hand?' Ik zie de woede in Tarik's ogen. 'Dat was lang geleden verdomme. Doe niet zo kinderachtig!' schreeuwt Tarik. Adnan kan op dit moment wel vuurspuwen en kijkt Tarik dreigend aan. 'En ik heb jouw goedkeuring helemaal niet nodig. Ik doe wat ik wil en kies wat ik zelf wil en ik wil haar.' zegt Tarik terwijl hij naar mij wijst. Ik sta met een mond vol tanden en weet niks meer te zeggen. 'Dan wens ik jullie het beste Jullie verdienen elkaar.' zegt Adnan woedend en loopt de kantine uit. Ik weet niet wat er zojuist is gebeurd en kijk Tarik verward aan. Ik hoor hem diep zuchten, waarna hij naar me toe loopt en voorzichtig mijn hand vast pakt. 'Het spijt me.' fluistert hij. Ik trek mijn hand los en kijk hem kwaad aan. 'Waar sloeg dat allemaal op?' Hij kijkt verbaasd op, maar zucht weer diep. 'Het is een lang verhaal dat niks te maken heeft met jou.' 'Behandel me niet als een idioot Tarik, ik hoorde duidelijk dat het wel om mij ging.' bijt ik hem toe. Hij staart roerloos voor zich uit. 'Krijg ik nog antwoord of niet?' Hij draait zich weer naar me om en kijkt me diep doordringend aan. 'Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat je je geen zorgen hoeft te maken.' 'Weet je wat Tarik, bekijk het maar. Jij en Adnan kunnen de pot op!'

  7. #37
    MVC Lid

    Reacties
    1.504
    26-11-2005

    Zoals beloofd extra lang. Bedankt voor alle lieve reacties en tot morgen insha'Allah.

    Hoopvol.

  8. #38
    Lma39ol

    Reacties
    679
    26-06-2003

    MVC Premium MVC Premium
    Superrrr bedankt voor je mooie vervolgen...

    tot snel weer.. Schrijver!
    What goes in, comes never out!

  9. #39
    Tek1 Allah

    Reacties
    640
    16-10-2006

    Nice

    "Islam is a way of life, try it. Islam is a gift, accept it. Islam is a journey, complete it."



  10. #40
    - •Ait Touzine♥.

    Reacties
    536
    21-11-2009

    Ga gauw verder x
    Beste zuster, jij bent als een bloem in de woestijn.

  11. #41
    Account overgenomen.

    Reacties
    93
    28-02-2009

    Yessssssss, shokran HOOPVOL.
    Ben blij, dat je het verhaal hebt afgemaaaakt.
    Een van de beste verhalen van marokko.nl!


  12. #42
    MVC Lid

    Reacties
    82
    08-06-2011

    Je schrijft prachtig!!
    ga snel verder hoor,

    xx

  13. #43
    I'm not just anybody

    Reacties
    11
    09-05-2011

    Nu al addicted aan dit verhaal

  14. #44
    MVC Lid

    Reacties
    252
    27-05-2011

    Wajowww!!!!!!! Prachtig gewoon!!!!!!

  15. #45
    MVC Lid

    Reacties
    1.504
    26-11-2005

    Ik kan niet slapen, dus hier wat extra vervolgjes.

    Hoopvol.