Hard tegen hart.
Proloog
Ken je dat gevoel?
Het gevoel, de innige wens dat je op een ander tijdstip en op een andere plek geboren zou zijn?
Dat beknellende gevoel in een rol te worden gewrongen die je eigenlijk niet wil spelen?
Het tegenstrijdige gevoel niemand te willen teleurstellen waardoor je gaandeweg steeds opnieuw je eigen principes overboord gooit?
Dat benauwende gevoel dat elke keuze die je maakt een keuze is in het belang van anderen maar nooit of te nimmer in het belang van jezelf?
Deze allesoverheersende gevoelens overschaduwen mijn leven vanaf de eerste dag in mijn herinnering. Meer specifiek de dag dat ik de volwassenheid bereikte. De magische leeftijd, de leeftijd waarop het leven je toelacht. Lang leve de vrijheid! Eindelijk op je eigen benen staan.
In mijn leven is het nagenoeg een illusie. Een illusie waarvan ik hoopte dat ze alsnog waarheid zou worden.
Op mijn achttiende verjaardag werd ik verplicht mijn jeugd, waarvan ik nooit echt heb kunnen proeven achter me te laten en de wereld der volwassenen te betreden. De harde wereld. De realiteit. Een realiteit die ik angstvallig maar tevergeefs voor me uit probeerde te schuiven.
Ik, de eerstgeborene van Maryam Sabbour en de beruchte Fahd El Fekri, zit vast in een rol. Een prestigieuze rol, door velen benijdt. Een rol die ik niet mag maar moet spelen.
Voor de allerlaatste keer werp ik een blik op de Oxford Business school achter me. Een school die gedurende vier lange jaren mijn tweede thuis is geweest. Een thuis die nooit echt als thuis aanvoelde.
Soms vraag ik mezelf wel eens in stilte af waar dan wel mijn thuis is? Mijn ouderlijke huis waar mijn vader me binnen enkele uren terug verwacht? Is dat mijn thuis?
En wat is dan precies de emotionele definitie van een thuis? Een plek waar je jezelf geborgen voelt? Een plek waar je jezelf kan zijn?
Laat net dat de twee dingen zijn die ik nooit heb ervaren. Ik werd geleefd. Grootgebracht als een prinses, gevangen in een leve vol luxe en prestige. Toch waren de begrippen affectie, geborgenheid, het gevoel jezelf te mogen zijn me tot op de dag van vandaag onbekend. Het is een gemis. Een verlangen dat elke dag groter werd maar dat tegelijkertijd met elke seconde de klok verder tikt meer onbereikbaar wordt.
Mijn toekomst is immers al lang zorgvuldig uitgestippeld met geen enkele mogelijkheid om buiten de lijntjes te kleuren.
Ken je die dromen?
Die oncontroleerbare dromen waarin je wilt schreeuwen om hulp maar je stembanden plotseling geen geluid meer lijken te produceren?
Levensechte dromen waarin je het uitschreeuwt van de pijn maar er niemand is die je hoort of ziet. Alsof men dwars door je heen kijkt?
Die eindeloze dromen waarin je loopt voor je leven maar de obstakels op die weg het onmogelijk maken je veilige haven te bereiken?
Te korte, bruusk eindigende dromen waarin een moment van vreugde je omsluit maar je niet eens de kans krijgt te proeven en te genieten van dat geluk, laat staan om de gunst ervan in te zien.
Die warrige dromen van duwen en trekken, in richtingen die tegen je eigen wil ingaan en waarvan de weg oneindig lijkt maar de eindbestemming een vaststaand gegeven lijkt?
Dromen die voor jou bedrog zijn. Nachtmerries die voor mij waarheid zijn.
Ware het niet dat het leven een onvoorspelbaar gegeven is en onze lotsbestemming slechts gekend is bij één enkele hogere macht. Een lot dat niet bepaald kan worden door de grootmachten op deze aarde. Zelfs niet wanneer één daarvan Fahd El Fekri heet.
Een edele hoop, aan welke ik me vandaag meer dan ooit vasthoud.
De kaarten zijn geschud, de pionnen staan klaar.
Het spel zal worden gespeeld.
Ik, Sakina El Fekri sta op het punt een nieuw hoofdstuk in mijn leven te beginnen. Een hoofdstuk van nog grotere verantwoordelijkheden, nog moeilijkere keuzes, nog meer morele verplichtingen en bikkelharde beslissingen.
Een hoofdstuk waarvan ik hoopte nooit aan te moeten beginnen.
Dit verhaal is niet meer volledig te lezen!
Stuur me een privébericht indien je geïnteresseerd bent in de volledige -herschreven- versie.
Check ook mijn Facebookpagina om op de hoogte te blijven van mijn nieuwe schrijfsels: https://www.facebook.com/Vlindertje86
